VERGOÑENTA SUBMISIÓN

PUBLICADO EL  10/09/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

O factor ideolóxico que historicamente sustentou a pluralidade política no sentido auténtico da súa concepción, na actualidade, tomou deriva de abandono e, aquela natureza determinante do ideario distintivo dos obxectivos e metas das diferentes organizacións políticas, quedou relegado a condición testemuñal, resultando por suplencia, que en maior ou menor intensidade, todas as formacións sen excepción deixáronse cativar pola abstracción metafísica dos mercados.

Pero, aínda que a súa denominación soe a ambigüidade, os mercados, a quen os medios informativos evitan no posible traslucir identidade e a clase política sucumbir en esixencias; teñen identificación precisa, e todo cidadán debese saber que estes, resultan ser os propietarios dos grandes capitais, cuxa vinculación preferente, conecta con sectores específicos, como as corporacións bancarias, os xigantes de fondos de investimentos ou as grandes multinacionais, é dicir, o mais "selecto e escollido" das grandes fortunas do planeta.

O seu poder, perigosamente sobreponse, mesmo aos gobernos e institucións representativas dos reximenes democráticos; dominio estruturado polo control dos recursos financeiros, que utilizan, como argucia especulativa consistente en colapsar a economía, para logo, condicionar a reactivación de funcionamento, suxeita á súa participación financeira en condicións de rendibilidade abusiva.

Actualmente, un dos seus obxectivos de ataque está centrado especialmente en España, en razón á facilidade que brinda o panorama político cun goberno en desintegración operativa e funcional, circunstancia que sumada a un prolongado proceso electoral, créalles o caldo de cultivo apropiado para amplificar a alarma, e agravar vía mediática mais alá da realidade, a deterioración dunha débil situación económica do país, diagnosticando un falso estado terminal que demanda unha intervención de rescate urxente, é dicir, unha confabulación planificada para alterar o prezo das cousas.

A estratexia que perseguen con este "pressing", é lograr que se propague a síndrome da desconfianza, circunstancia, que ademais de depreciar a débeda pública española para o seu enriquecemento especulativo, aprema a reacción dos gobernantes con aplicación de medidas de choque que proxecten solvencia a fin de combater a incerteza prodigada.

Sen dúbida estamos ante unha xogada maxistral, pois ao primeiro de vez, o simple simulacro é indicación suficiente, para que a clase política entre ao transo da submisión tomando medidas na dirección insinuada, e así, atendan aos instigadores coa aplicación de recortes incoherentes do gasto público, e non satisfeitos, mentres os axitadores non desisten no seu empeño de sementar as dúbidas para incentivar o seu negocio co incremento das primas de risco, os nosos representantes, nun acto de fervor inaudito para satisfacción do Santo Antollo dos Mercados, rebasan a liña vermella do estado de dereito cunha reforma constitucional inquietante, por canto, é realizada exclusivamente para establecer preferencias e garantías ao abono da débeda , ou o que é o mesmo, para satisfacer a voracidade dos mercados, cando o procedente ante os seus excesos, sería botar man do artigo 248 do Código Penal.

Este país foise de nai, pois a vontade popular que é o refinamento da grandeza democrática, está a ser cuestionada polos propios representantes políticos do sistema, que cos seus actos, demostran a súa renuncia a defender o interese xeral que constitúen os dereitos dos seus representados, á vez que contra procedemento, coidan preferencia en lexitimar a desmedida avaricia desta elite financeira.

A clase política, afeita nos últimos tempos a exemplarizar os excesos do seu propio facer, non deberan confundir a súa condición representativa e moito menos promocionar a insensatez de amparar a depredadores financeiros sen escrúpulos; a diferenza, a súa intervención debe centrarse en favorecer a estabilidade do libre mercado a través dun modelo económico, que en positivo, teña algo que ofrecer á sociedade e cuxos resultados acomódense á racionalidade de marxes e redúnden en beneficio da estrutúra socio económica do país.

Trátase de non perder a identidade e combater aos verdadeiros artífices dos desequilibrios dominantes,cuxa repercusión é a responsables de dobregar as finanzas do estado, de afondar o sistema produtivo empresarial ou promover, como é o caso, a desertización laboral. En síntese, a economía non se reactiva alimentando as apetencias insaciables dos mercados, ao contrario, a solución está en frear o galope destes atroces xinetes, por canto a súa incontinencia condúcenos a unha catástrofe sen retorno, e como mostra, considérese a proclama triunfal do destacado membro de tan selecta trama, o multimillonario Warren Buffet, cando afirma que , "a loita de clases segue existindo, pero é a miña a que vai gañando"