O contubernio do PP

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A demoledora sentenza contra o PP como promotor de corrupción institucional, pola súa condición de feito probado, esixe ipso facto a dimisión do Presidente do Goberno, que ademais de testemuñar en falso é responsable político dos feitos

Froito do chalaneo político que outros en propia xustificación denominan responsabilidade, os orzamentos do PP xa superaron o primeiro escollo parlamentario, circunstancia aproveitada polo Presidente do Goberno para tirar de vangloria, e a pesar de ser un proxecto con escaseza de formulacións progresistas que mantén condición de continuidade cos que lle precederon, non dubida en recalcar como certo que o desenvolvemento do seu contido xerará prosperidade. 

Nunha comparecencia ante os medios de comunicación, facendo gala da esterilidade que caracteriza a súa xestión de goberno, Mariano Rajoy, utilizando unha vez máis a cantilena de sempre, sinalou que o gran obxectivo destas contas públicas é a aposta polo crecemento, unha afirmación rotundamente enganosa tendo en conta que o contido do orzamento é profundamente neoliberal e tal circunstancia choca de plano coa enunciada posibilidade. 

Gardar as aparencias e versionar interesadamente os feitos é unha cousa, pero a realidade pinta ao revés, pois politicamente é indiscutible que os neoliberais actúan en todo momento exercendo expresamente a función de defensores sen concesións dun capitalismo contraposto á equidade, ao só efecto de satisfacer de forma preferente as aspiracións do armazón financeiro e as súas propias, sendo por iso que a súa traxectoria está dirixida expresamente a concentrar o capital en poucas mans, o que impide de facto satisfacer as demandas de benestar común e colectivo e delata a falacia dos socorridos argumentos do Presidente.

 A cousa vén de lonxe, pois a instauración do neoliberalismo non é nada novo, tendo en conta que acompañou en todo momento o proceso daquela transición que contrariamente ao publicitado distou moito de ser modélica; sendo por iso que durante a totalidade do denominado período democrático, o modelo neoliberal por imperante foi quen marco as pautas do facer político do país, o que prexudicou abertamente ás grandes maiorías para favorecer nos seus intereses á moi poderosa facción social que conforma o establishment. 

Tal circunstancia fixo, que o neoliberalismo sexa na actualidade a base ideolóxica que sustenta o sistema e en consecuencia a raíz dos problemas que embargan ao país, e moi especialmente o factor causante da corrupción estrutural, que ao resgardo dunha manipulada e inmatura Constitución de 1978 e á total ausencia de escala de valores sociais e económicos, fíxose dona da función política.

 Por iso, a corrupción está metida ata a medula na democracia, porque nos últimos 35 anos de neoliberalismo , non só tolerárona senón que coas súas turbias prácticas fixeron que fose crecendo ata ocupar un lugar prominente na vida política. Consolidación que motivou que esteamos carentes de mecanismos de transparencia adecuados para loitar contra esta secuela , facendo que siga tendo carta de natureza o aproveitamento privado do público, no contexto dun sistema que favorece abertamente a impunidade dos corruptos. 

Esa corrupción que nos afecta a pesar de ocupar nas enquisa do (CIS) o segundo lugar na preocupación dos españois só detrás do desemprego, parece non inquietar o mais mínimo á maioría do noso representantes, polo menos iso delata o feito que ningunha das institucións do Estado líbrase de implicación, pois tanto ven salpicados integrantes da Casa Real , como membros do Executivo acusados de percibir retribucións ilícitas ou partidos políticos que se financian de forma irregular 

Un contaxio que toma condición extensiva non deixando monicreque con cabeza, e que tanto alcanza ao último elo do político como a executivos de entidades bancarias, representantes da patronal ou autoridades do Poder Xudicial; múltiples referentes de degradación que aínda sendo reprobados formalmente pola maioría da sociedade, con todo con demasiada frecuencia, os procesados son reelixidos en sucesivos comicios cuestionando con iso que sexa sincero a manifestación popular de rexeitamento á mesma 

A corrupción non é nin máis nin menos que o produto final dunha situación de degradación política que esixe de inmediato poñer punto final e con iso, déase acceso a unha nova xeración de políticos que forxando ilusión e novas expectativas sexan capaces de satisfacer as inquietudes da sociedade, para así converter o actual estado de indignación no cambio positivo que o país precisa.

Por iso é polo que a histórica sentenza que condena sen paliativos ao PP pola súa implicación na corrupción, ademais de sacudir os cimentos do partido, vén desautorizar indirectamente o referendo prestado no Congreso polas forzas políticas a uns orzamentos que dan prórroga á continuidade política do partido corrupto á fronte do Goberno

Blindaxe das pensións

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Os que cren que Rajoy e Rivera van garantirlles as pensións, aínda non se decataron que o coincidente propósito do PP e C`s, pasa pola privatización do sistema en vantaxe dos operadores financeiros.

Cando o 2 de setembro de 2011 o Congreso dos Deputados aprobou de forma urxente, cos síes do PP e PSOE a primeira reforma constitucional de calado, pactada entre ambos e sen referendo, introduciuse de facto na Carta Magna o principio de estabilidade financeira para limitar o déficit, estritas medidas que induciron restricións ás contas públicas e á capacidade do Estado para impulsar políticas económicas e de desenvolvemento do Estado social. Unha determinación que contou co respaldo do por aquel entón deputado Pedro Sánchez que acatando a disciplina de voto do seu partido sumouse á maioría.

Aquela decisión dos membros daquel consorcio instrumental de conveniencia deu ao traste con todas as melloras sociais conquistadas desde a instauración da democracia, porque o contido da reforma en cuestión foi extremadamente antisocial como así vén indicar a redacción do seu contexto ao indicar de forma concluínte que o pago dos intereses e capital da débeda pública das Administracións tería prioridade absoluta sobre calquera outro aspecto.

E iso a pesar que o seu implícito chocaba de cheo co establecido no artigo 1.1 da Constitución, pois o feito de priorizar o pago de referencia sobre aspectos esenciais como a xustiza e a igualdade, supuxo na práctica unha redución do gasto público que en definitiva traduciuse en recortes en servizos e prestacións públicas, que afectaron nocivamente á totalidade dos dereitos sociais da poboación e viñeron a controverter a propia concepción do Estado español como Estado social e democrático de Dereito.

Tan arbitraria  reforma foi ante todo a entrega de España aos acredores, ou o que é o mesmo, a constitucionalización oficial da subordinación da vida e dereitos da cidadanía ao capital financeiro, cuxo impacto afectou de forma moi severa ao sistema público de pensións, como así consta na actual redacción do avieso artigo 135 da CE, da que se deduce que ante unha crise de liquidez, antes cobrará o tenedor de bonos alemán que o xubilado español.

Iso vai seguir a ser  así en tanto devandito artigo manteña a súa vixencia, non fornecendo efecto algún os compromisos que se establezan para neutralizar as mobilizacións dos afectados, pois folga dicir que en razón ao seu obrigado cumprimento o ránking de prioridades do Goberno está establecido de antemán, por iso é polo que todo cambio dirixido a asegurar a sustentabilidade das pensións debe vir precedido da derrogación desa infausta reforma,  pois sobra dicir  que  a  consecución de tal obxectivo é de todo punto incompatible coas políticas de recortes e de privatizacións impulsadas desde Europa. 

Pero ademais das trabas de carácter constitucional hai aspectos da política económica e de emprego que por contraproducentes acentúan a dificultade para garantir a prestación dunhas pensións dignas e a sustentabilidade do sistema sen perda de poder adquisitivo; mostra diso evidénciao o papel desempeñado polo Presidente Rajoy que desde que tomou as rendas do Goberno, durante todos os anos do seu mandato os ingresos da Seguridade Social foron insuficientes para sufragar o importe das pensións. 

Ata o extremo, que cando o pasado ano desde o Executivo daban por resolta a crise e anunciaban o inicio do crecemento, resulta que a recadación efectiva da entidade reitora foi inferior en 1400 millóns de €uros en relación aos ingresos obtidos sete anos atrás; un feito que por negativo anula a validez do discurso oficial repetindo o mantra de estar a crear máis emprego que nunca, cando o certo é que como consecuencia das políticas neoliberais de aplicación os salarios baixaron, e así, as persoas que acceden á contratación laboral, fano con salarios notoriamente menores que antes e por tanto cotizan menos na súa achega ao pago de pensións. 

Acentuando a complexidade outro aspecto que tamén resta recadación como sucede coa maior contía de parados que non perciben o seguro de desemprego e por tanto o Estado non cotiza por eles á Seguridade Social, ao que hai que repercutir tamén a menor contía dos que si reciben axuda 

Por tanto, para asegurar o pago dunhas pensións dignas e a estabilidade do sistema é necesario reverter a situación, ampliando a oferta do mercado laboral para que traballe máis xente, e unha vez erradicada a precariedade reducir drasticamente o desemprego con garantía de salarios decentes. E ademais diso, blindalas constitucionalmente prohibindo a súa privatización total ou parcial e impedindo aprobar calquera medida que reduza o poder adquisitivo dos pensionistas. 

Arxentina chora en por si

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

As Pemes galegas con nicho de mercado en Arxentina, sofren en partida dobre os perniciosos efectos que xera na súa actividade a uniformidade neoliberal que rexe a dinámica política do país de orixe e destino

Macri e Rajoy

A xulgar polos acontecementos, a odisea neoliberal do Presidente M. Macri, ocasionará un negativo impacto na economía galega, desde o punto e hora que Arxentina é o segundo maior mercado latinoamericano para un amplo sector empresarial da nosa comunidade, cuxa relevante cifra de negocio verase afectada negativamente polo impacto que xerará a intervención do Fondo Monetario Internacional (FMI), ese organismo de ingratos recordos, pois a súa nova entrada en escena fai que a pantasma do " corralito" volva á mente da maioría dos arxentinos, os mesmos que tres quinquenios atrás sufriron as drásticas consecuencias dos seus efectos. 

É por iso que nun momento en que un significativo número de empresas galegas apostan con forza polo país patagónico cunha cota de negocio que supera con fartura os 200 millóns, a nova intervención do FMI, 12 anos despois de ser expulsado do país traerá consecuencias demoledoras que obviamente afectarán nos substancial ao balance comercial da economía de Galicia, pois tirando do manual utilizado por este Fondo prestamista na anterior ocasión, é fácil deducir que as consecuencias derivadas da intervención en rescate afectarán á economía do país latinoamericano de tal modo que a súa repercusión traerá consigo unha nova e prolongada recesión.

Para facernos composición de lugar non podemos obviar que o presidente Mauricio Macri enxeñeiro de profesión, é un acérrimo prosélito do neoliberalismo vinculado economicamente ao sector empresarial e que o seu gabinete está conformado maiormente por executivos procedentes de empresas multinacionais, non debendo sorprender por tanto a traxectoria do seu Goberno desde a súa constitución en decembro do 2015, por canto, as medidas tomadas desde entón están directamente relacionadas co seu propio perfil ideolóxico.

Por vez primeira na historia do país austral a dereita oligárquica como un partido político constituído para a ocasión accedeu ao poder a través das urnas; un triunfo logrado mediante unha excelente campaña de márketing político, co auxilio dos medios de comunicación hexemónicos e a ocultación da posterior aplicación do receitario neoliberal.

Naquelas eleccións Macri como candidato xogou a súa baza electoral sabendo de antemán o rexeitamento que a sociedade civil sentía cara ao neoliberalismo en razón aos avatares do 2001, cando a súa implantación forzada logo dun convulsionado proceso de axuste e de represión das mobilizacións sociais, foi o desencadenamento da que logo veu denominarse “marea rosada latinoamericana”.

É dicir, a orixe do xiro dado por varios gobernos latinoamericanos, cara a políticas públicas e sociais opostas á orientación neoliberal que caracterizou, en xeral, ao continente nas décadas previas.

De aí que o candidato durante a campaña para sortear ese escollo despregase todo un conxunto de mentiras e falacias, reclamando o voto da cidadanía por medio de promesas, que logo do triunfo encargouse de incumprir de maneira sistemática, conformando con iso unha verdadeira estafa electoral.

É por iso que insistir en utilizar o neoliberalismo como fórmula de solución cando a súa anterior aplicación foi a causa da peor crise financeira e social do último medio século no país austral, é cando menos un despropósito; pero se agora na súa nova versión hai quen sostén que basta con desprazar ás prácticas populistas para que comece o progreso económico coma se o desenvolvemento pasase a depender das volátiles emocións dos investidores, entón o desvarío está servido.

 O que está a ocorrer actualmente en Arxentina coas políticas de Macri, é a exacta reprodución do que vén sucedendo en España desde que Rajoy tomou as rendas do Goberno, coa diferenza temporal de sete anos de calendario, pero con idéntico labor político; que non é outro que favorecer os negocios dos donos do diñeiro e facilitar as dinámicas especulativas; deixando de lado as máis elementais preocupacións polo benestar social como así pon de manifesto o aumento abruto da pobreza.

Vargas Llosa e Aznar

En ambos os países non se fala de desenvolvemento, nin tampouco de crecemento, que si de negocios despegados do mundo da produción, pois en realidade a verdadeira finalidade das políticas neoliberais é aumentar os beneficios de rendas altas a través de medidas de distinta índole, usando a metafísica neoliberal para facernos crer que tales medidas benefíciannos a todos a pesar de que a realidade indica xusto o contrario.

E cando se demostra o alcance do seu fracaso son os seus precursores os que nun exercicio de negación  tentan xustificar o mesmo aducindo non ter empregado  a intensidade de aplicación que a situación requiría

O neoliberalismo que atrapou ao mundo entre as súas garras, non só causou graves prexuízos á estabilidade democrática e suprimido todo pegada de benestar, senón que os seus demoledores efectos causaron igualmente a devastación do tecido produtivo de menor escala e de maior potencialidade na xeración de emprego, sendo por iso que mentres a súa vixencia permaneza o estado de recesión será permanente e por tanto a reactivación económica un todo imposíbel

Fene, dez anos de deixamento

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras un periplo de catro décadas de decepción e desencanto urbanístico, Fene, limitado na súa capacidade pública e a redución do gasto, debe acometer a revisión do seu plan xenuíno repensando as políticas urbanas para o efecto de adecuar o seu contido á realidade dun contexto postindustrial

Sabido é que un Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) é o documento de carácter normativo e ámbito municipal, indicativo do modelo de cidade que se desexa, e de como queremos que se desenvolva no futuro. 

O Concello de Fene que foi punteiro en planeamento  xenuíno ao dispoñer do mesmo desde 1975, na actualidade réxese polo PXOM aprobado pola Xunta de Galicia o 23 de Xaneiro de 2003, é dicir 15 anos atrás¸ coa desvantaxe engadida que desde entón a Lei do Solo de Galicia como referente lexislativo, foi cambiada no substancial en tres ocasiones consecutivas, circunstancia que o reviste de obsolescencia por non dicir de nulidade e por tanto faino  inservible como soporte urbanístico de referencia.

Desfasamento coa realidade que transforma o seu contido en mero inventario de soporte catastral con exclusiva finalidade de seguir asegurando o nivel de recadación impositiva do IBI.

De aí que tan inútil sexa o plan vixente como os responsables políticos da situación, pois non temos  de esquecer que Fene leva a friorenta de 10 anos,( dúas lexislaturas e media), coa Revisión do Plan Xeral empantanada e sen trazas de activación, co agravante que lonxe de asumir a súa responsabilidade e proceder en consecuencia, os concelleiros optan por facer caso omiso das causas que ocasionaron a actual "eutanasia urbanística", para non entrar no fondo da cuestión, renunciando así á necesaria catarse que con carácter ineludible tería de  afrontarse politicamente para afianzar con solvencia un modelo urbanístico de futuro.

 Manter durante unha década o estereotipo do urbanismo de épocas pretéritas, ademais dun erro de estratexia, é unha expresión de sordidez política sen precedentes, pois dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense vixente un modelo urbanístico inadecuado ao escenario da crise que estamos a padecer. 

Por mais maximalismos que se utilicen para manter a actual situación de impasse, está lonxe de toda dúbida que sen mediar un cambio de perspectiva acerca da innovación política no territorio e o urbanismo, é impensable un cambio efectivo no facer municipal, obxectivo que para levar a termo máis que utilizar alardes progresista necesita a posta en práctica de políticas sobre ordenación do solo que desde a transversalidade, conteñan ingredientes participativos, novos modelos de xestión e unha dialéctica urbanística renovada; pois sen darse esa premisa, sobra dicir, que toda retórica sobre o cambio, máis que traducirse en realidade manteranos estancados na esterilidade. 

Para levar a cabo o cambio que a esfera municipal require, sobran manifestos de intencións e faltan compromisos reais, tendo en conta que a axenda cara á evolución demanda de forma xuiciosa involucrarse de cheo na situación, promovendo para o efecto, as modificacións e revisións necesarias para a súa actualización, en evitación que novas mudanzas na lexislación e a prórroga do plan anticuado obstaculice por mais tempo a renovación que a situación esixe.

Os traballos de Revisión ademais de ser acometidos con urxencia teñen  de estar debidamente xustificados e motivados, así como, meditados e consensuados, pois resultaría anacrónico e totalmente contraproducente afrontar unha nova planificación urbanística sen dispoñer de argumentos sólidos de sustentación, en adecuación á nova realidade socioeconómica e ás circunstancias dunha tendencia demográfica descendente, de tal forma que mais que establecer novos crecementos o seu deseño circunscríbase a consolidar o existente. 

Un axuste á actual conxuntura que pasa forzosamente por orientar tendencia cara a dinámicas de "decrecemento" no contexto dun ordenamento máis racional e reflexivo, que defina novas lóxicas de planificación urbanística achicando previsións de desenvolvemento a base de reprogramar os solos en desuso, reducir solo urbano non consolidado e solo urbanizable delimitado en adecuación a criterios de racionalidade territorial e aos límites do teito potencial resultante. 

Por responsabilidade institucional corresponde á corporación como competente en materia, darlle dunha vez por todas un xiro á planificación e a ordenación territorial, en prol de posibilitar o xurdimento dun urbanismo de novo cuño que baixo o liderado corporativo e a implantación de sistemas máis adecuados de participación cidadá, póidase establecer de forma eficiente un formato actualizado de como organizar Fene desde a racionalidade.

 Agora ben, considerando que a vontade progresista manifestado nas urnas pola cidadanía duplica ao respaldo outorgado ás teses neoliberais do grupo que ostenta a Alcaldía, nin que dicir ten que por lóxica electoral o actual Goberno municipal non está lexitimado para pilotar os traballos de revisión do PXOM por canto nun proceso de transformación e cambio de cidade, o modelo espacial de aplicación debe estar en consonancia coa sensibilidade maioritaria da poboación residente. 

Unha esterqueira na Porta do Sol

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

O cúmulo de escándalos e procesos xudiciais sobre corrupción, abertos contra destacados membros do PP madrileño, é de tal calibre e impacto, que esixe a celebración de novas eleccións e a dimisión de Rajoy pola súa complicidade.

Os tránsfugas que no ano 2003 facilitaron coa súa vendetta que o PP se fixese co Goberno da Comunidade de Madrid, non só traizoaron naquel momento a vontade das urnas, senón que coa súa felonía facilitaron a institucionalización da corrupción como así o expresa a degradación incesante que desde entón e ata a actualidade acompañou a todos e cada un dos máximos Executivos que durante os últimos 15 anos non cesaron de saquear o patrimonio común da sociedade madrileña en beneficio propio e das siglas políticas de pertenza. 

Tal parecer non debe entenderse como unha apreciación subxectiva deste autor , pois aínda que os directos afectados ademais de negarse a asumir o evidente, tratando de ocultar de todas as formas posibles as súas andanzas impúdicas, son os seus excesos os que saturan os xulgados, ateigan a función operativa de a Garda civil e nos medios de comunicación e plataformas sociais son cabeceira iterativa do desenfreo e a perversión política. 

A complexa trama que burlando o resultado electoral cambiou a cor política do goberno de Madrid e permitiu que Esperanza Aguirre chegase á presidencia da Comunidade, foi tecida desde a cúpula do propio PP, cuxos máximos dirixentes fuxindo de  toda ética política non dubidaron en utilizar para a consecución dos seus perversos fins a dous subornados tránsfugas, conseguindo así que desde o mesmo momento da súa chegada ao poder a corrupción fose a práctica xeneralizada na súa denominada función de Goberno. 

Pero co paso do tempo a ganduxada sucesión de todo tipo de prácticas delituosas mais alá de quedar en conxecturas evidenciou a todas luces que a podremia política e moral dexenerou nunha metástase que invadiu ao completo a estrutura da organización conservadora ata o extremo de consolidar un estado de corrupción sistémica e sistemática cuxo nivel de degradación alcanzou tal transcendencia que fai quimérico todo intento de rexeneración. 

Os desencontros posteriores á "unidade de acción" que caracterizou desde o " tamayazo" o harmónico modus operandi do triunvirato conxurado conformado por Aguirre, González e Granados  desde o 2003, é a reacción propia de quen sorprendido na súa “fechoría” tenta evadirse de culpa delatando aos seus cómplices; unha actitude confidente que entre delincuentes políticos dada a súa baixa talla moral faise mais habitual que entre a delincuencia común, e iso, en razón ao carácter de conveniencia que caracteriza a súa alianza de intereses e a nula integridade dos compoñentes que conforman estes clans delituosos.

  E así a presidenta Aguirre instigadora daquel transfuguismo pestilente, que se progresou politicamente ao mesmo tempo que no seu feudo institucional cometíanse os sonoros escándalos como ' Gürtel', ' Púnica' e ' Lezo', foi vítima das súas propias prácticas ao ser a explosión dos devanditos casos, a causa que forzou que inesperadamente no ano 2012, ante a súa implicación vísese obrigada a presentar a súa dimisión como presidenta da Comunidade, aínda cando xustificaba o seu abandono aducindo como coartada a necesidade de dedicar mais tempo aos membros da súa unidade familiar. 

Aquela saída forzosa, facilitou que o seu lugartenente González, tomase en substitución os bártulos do Goberno ata o final de mandato no ano 2015, que resultou ser tamén o punto final da súa carreira política pola súa implicación como beneficiario nunha turbia operación inmobiliaria como adquirente dun ático de luxo, que pasado o tempo, resultaría ser un anécdota no contexto dunha trama de corrupción de maior escala que lle conduciu ao cárcere e desatou o  proceso xudicial no que está implícito. 

Foi por tanto a complicidade dos seus antecesores co mundo do hampa quen facilitou a candidatura de Cifuentes á Presidencia da Comunidade, aínda que contra todo prognóstico, aquela que se arrogaba honradez e honestidade política facendo gala da súa desvinculación co pasado e proclamaba afan rexenerador auspiciando un PP á marxe da corrupción; o certo foi que no transcurso dos últimos meses a imaxe proxectada e as expectativas creadas ao redor da súa persoa déronse de bruzos coa realidade ata o extremo que a súa enfermiza cleptomanía e os seus trastornos de mitomanía conducísena a idéntica situación que os seus predecesores acabando por situala fóra de circulación política 

Pero se o período do “tamayazo” mantén momentaneamente un " impasse" á espera de substitución da dimitida Cifuentes, a actualidade xudicial obríganos a retrotraernos ao ciclo inmediatamente anterior, ou sexa, as dúas lexislaturas que desde 1995 a 2003 ostentou Gallardón a función de Presidente da Comunidade , tendo en conta que o referido ex mandatario foi citado a declarar polo xuíz do caso Lezo en condición de investigado (antigo imputado), pola súa implicación na compra presuntamente fraudulenta no ano 2001 da empresa colombiana Inassa por parte da Canle de Isabel II.

Unha turbia operación mercantil na que se albisca un presunto desfalco de varios millóns de euros, unha operación que, segundo Anticorrupción, estivo controlada por el ou por «a súa xente» e pola que imputa delitos de prevaricación e malversación; extremo que de confirmarse elevaría a 23 os anos do histórico de corrupción do PP madrileño, o que en boa lóxica, non se resolve coa substitución da Presidencia do Executivo senón coa convocatoria de novas eleccións previa expurga de candidatos concorrentes e a renuncia de Rajoy engadida pola súa condición de máximo responsable do partido.