Fene, dez anos de deixamento

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras un periplo de catro décadas de decepción e desencanto urbanístico, Fene, limitado na súa capacidade pública e a redución do gasto, debe acometer a revisión do seu plan xenuíno repensando as políticas urbanas para o efecto de adecuar o seu contido á realidade dun contexto postindustrial

Sabido é que un Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) é o documento de carácter normativo e ámbito municipal, indicativo do modelo de cidade que se desexa, e de como queremos que se desenvolva no futuro. 

O Concello de Fene que foi punteiro en planeamento  xenuíno ao dispoñer do mesmo desde 1975, na actualidade réxese polo PXOM aprobado pola Xunta de Galicia o 23 de Xaneiro de 2003, é dicir 15 anos atrás¸ coa desvantaxe engadida que desde entón a Lei do Solo de Galicia como referente lexislativo, foi cambiada no substancial en tres ocasiones consecutivas, circunstancia que o reviste de obsolescencia por non dicir de nulidade e por tanto faino  inservible como soporte urbanístico de referencia.

Desfasamento coa realidade que transforma o seu contido en mero inventario de soporte catastral con exclusiva finalidade de seguir asegurando o nivel de recadación impositiva do IBI.

De aí que tan inútil sexa o plan vixente como os responsables políticos da situación, pois non temos  de esquecer que Fene leva a friorenta de 10 anos,( dúas lexislaturas e media), coa Revisión do Plan Xeral empantanada e sen trazas de activación, co agravante que lonxe de asumir a súa responsabilidade e proceder en consecuencia, os concelleiros optan por facer caso omiso das causas que ocasionaron a actual "eutanasia urbanística", para non entrar no fondo da cuestión, renunciando así á necesaria catarse que con carácter ineludible tería de  afrontarse politicamente para afianzar con solvencia un modelo urbanístico de futuro.

 Manter durante unha década o estereotipo do urbanismo de épocas pretéritas, ademais dun erro de estratexia, é unha expresión de sordidez política sen precedentes, pois dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense vixente un modelo urbanístico inadecuado ao escenario da crise que estamos a padecer. 

Por mais maximalismos que se utilicen para manter a actual situación de impasse, está lonxe de toda dúbida que sen mediar un cambio de perspectiva acerca da innovación política no territorio e o urbanismo, é impensable un cambio efectivo no facer municipal, obxectivo que para levar a termo máis que utilizar alardes progresista necesita a posta en práctica de políticas sobre ordenación do solo que desde a transversalidade, conteñan ingredientes participativos, novos modelos de xestión e unha dialéctica urbanística renovada; pois sen darse esa premisa, sobra dicir, que toda retórica sobre o cambio, máis que traducirse en realidade manteranos estancados na esterilidade. 

Para levar a cabo o cambio que a esfera municipal require, sobran manifestos de intencións e faltan compromisos reais, tendo en conta que a axenda cara á evolución demanda de forma xuiciosa involucrarse de cheo na situación, promovendo para o efecto, as modificacións e revisións necesarias para a súa actualización, en evitación que novas mudanzas na lexislación e a prórroga do plan anticuado obstaculice por mais tempo a renovación que a situación esixe.

Os traballos de Revisión ademais de ser acometidos con urxencia teñen  de estar debidamente xustificados e motivados, así como, meditados e consensuados, pois resultaría anacrónico e totalmente contraproducente afrontar unha nova planificación urbanística sen dispoñer de argumentos sólidos de sustentación, en adecuación á nova realidade socioeconómica e ás circunstancias dunha tendencia demográfica descendente, de tal forma que mais que establecer novos crecementos o seu deseño circunscríbase a consolidar o existente. 

Un axuste á actual conxuntura que pasa forzosamente por orientar tendencia cara a dinámicas de "decrecemento" no contexto dun ordenamento máis racional e reflexivo, que defina novas lóxicas de planificación urbanística achicando previsións de desenvolvemento a base de reprogramar os solos en desuso, reducir solo urbano non consolidado e solo urbanizable delimitado en adecuación a criterios de racionalidade territorial e aos límites do teito potencial resultante. 

Por responsabilidade institucional corresponde á corporación como competente en materia, darlle dunha vez por todas un xiro á planificación e a ordenación territorial, en prol de posibilitar o xurdimento dun urbanismo de novo cuño que baixo o liderado corporativo e a implantación de sistemas máis adecuados de participación cidadá, póidase establecer de forma eficiente un formato actualizado de como organizar Fene desde a racionalidade.

 Agora ben, considerando que a vontade progresista manifestado nas urnas pola cidadanía duplica ao respaldo outorgado ás teses neoliberais do grupo que ostenta a Alcaldía, nin que dicir ten que por lóxica electoral o actual Goberno municipal non está lexitimado para pilotar os traballos de revisión do PXOM por canto nun proceso de transformación e cambio de cidade, o modelo espacial de aplicación debe estar en consonancia coa sensibilidade maioritaria da poboación residente.