BROTES VERDES

Despois do suculento empacho de fantasía colectiva, cando pensabamos que a bonanza era un todo interminable e  o auxe económico o seu perpetuo inseparable; contra todo  prognóstico e sen previo aviso, a crúa realidade cursou  a súa visita de rigor para marcarnos o distingo esencial entre  a alucinación  e a certídume  e para lembrarnos igualmente que  a mentira  como defensa da ilusión, é unha insolvencia propia de insensatos proclives a manipular o evidente coa malsán  intención  de ampliar  a súa fatídica permanencia no cume  xerárquico.

Este país que nun pasado recente  presumía de ser a oitava potencia económica, e que demandaba  un recoñecemento de tal  condición a través da súa inclusión  dentro da elite mundial dos países    con peso  económico relevante; resulta,  que o primeiro embate  da crise glotal veu demostrar  que a  recorrente cantilena da nosa solvencia probada, máis que unha  realidade  era unha aparencia ilusoria,  e proba diso é o expoñente das entidades financeiras sobre as que en pleno  proceso de rescate manifestouse até a saciedade que  gozaban dunha saúde envexable, cando a evidencia a tempo presente traduce os seus balances de solvencia   na antesala da bancarrota,   e como aleccionador  referente de tal afirmación, léanse  os 126.300 millóns de débeda acumulada que as entidades financeiras  españolas teñen contraído  co Banco Central Europeo (BCE) e a circunstancia engadida de que súa  insuficiente reputación impídelles  a concorrencia  ao resto de mercados interbancarios, véndose forzadas en exclusiva a un  financiamento vía instituto emisor, extremo este que fala por se só.

 E isto é así a pesar de que as entidades españolas, parece  saísen airosas do exame de fortaleza que o Comité de Supervisores Bancarios Europeos  realizou a instancias das  autoridades da Unión, por canto  os resultados desa instrución non teñen por obxectivo escrutar a realidade intrínseca da banca, senón rehabilitar no publicitario  a confianza dos mercados no sector bancario da zona euro,  aínda que para iso a realidade quede relegada a testemuño inoportuno, está visto e nunca máis certo que  o papel soporta o que se lle boten

Pero  se o panorama das entidades bancarias é de pano e lágrimas,  o das finanzas públicas  é para chorar a barullo, pois como mostra, dicir que a nosa débeda externa é de 1,7 billóns de euros, caseque o 170% do PIB e este parámetro é aleccionador  e obviamente demostra a inconsistencia da falacia recorrente de quen bota  balóns fora e promove unha xustificación da situación  aducindo  factores exóxenos  alleos á competencia xestora do executivo do estado, nin que dicir ten, que isto á parte de inconsistente é unha fórmula  extravagante de expurgar responsabilidades.

A verdade é outra, pois moito antes de que chegase a crise  con sinal de globalización, a economía española xa estaba coa auga ao pescozo, e iso foi así, pola  indución hipnótica  de quen insensatamente disfrazaron o  boom financeiro de milagre económico  e alentaron colectivamente  que a sociedade en pleno endebedásese até as cellas, sen caer na conta de que tal decisión  por inoportuna e desatinada  representaba  a posta en en practica dunha versión  anticipada das  mal afamadas “sub prime", cuxa incidencia,  á parte de crear unha desmedida continxencia financeira inflou desmesuradamente  a débeda e  desbocou  o déficit público.

Parafraseando cabe decir, que o verdadeiro  problema foi non saber que tiñamos un problema,  por iso fíxose caso omiso  da rotundidade dos feitos  e inconscientemente  no canto de fixar a vista no punto neurálxico, os obrigados  a articular  transformacións, dedicáronse  a mirar  cara a outra  parte e despistar a realidade; se non fóra así,  decataríanse coa anticipación debida  e terían capacidade de manobra  suficiente  para  reconducir a situación, pero nun exercicio de negación deixaron deteriorar a realidade até o extremo de que  teriamos  entrado en crise á marxe de que  a financeira internacional  non ocorrese .

Por esas  censurables distraccións e absurdas negacións  do evidente , o que inicialmente puido quedar nunha simple crise estrutural, tomou a dimensión e escala dun cambio de ciclo que forza reformular a concepción do modelo económico  e  da  súa estrutura produtiva, pero o paradoxal da  tardía reacción minguou a capacidade de manobra do estado, por canto as equívocas  políticas anteriores colcáronos aos pés dun cabalo indomable representado   polos  propios artífices da crise e do afundimento económico,  que despois de obrigar  o endebedamento do estado para  frear a súa desfeita, agora tentan facer o negocio do século a través de subscribir  en condicións severas a necesaria débeda de reactivación.

Habendo de engadir a iso, que as lixeirezas de tempos pretéritos induciron  acollemento  ao xeneroso financiamento que ofertaban os bancos internacionais e cuxa débeda viva  polos avatares da crise,  transformouse nunha  arma arreboladiza  como resorte de ofensiva  especulativa que se cabe acentúa aínda máis a imprecisión  da   reactivación económica. 

Sen mais paliativos hase concluír que estamos ante unha situación de emerxencia pero teimudos   en enfrontarnos á crise con análises erróneas,  e proba diso son as últimas  medidas  do goberno, que non por necesarias, deixan  de ser   panxoliñas que en exclusiva   atenden  satisfacer as apetencias momentánea  dos árbitros financeiros, pero que a medio / longo prazo xerarán un agravamento da situación, por canto á parte de incrementar o esforzo fiscal dunha sociedade cada día mais empobrecida,  mancan o circuíto de consumo,  co agravante de cercenar o investimento produtivo, que é o mesmo que retirarlle a ferramenta ao futuro

Os culpables xa están identificados,  pero politicamente que ninguén teña a absurda pretensión  de parasitar no problema sen promover  solucións, son tempos  de responsabilidade  e madurez,  deixando á marxe  o espírito de campanario das amalgamadas  parroquias políticas.

REMATOU A FESTA

Rescatar institucións financeiras que incorreron en prácticas crediticias incorrectas, é en orixe impopular, pero o certo, é que hai opinións contrapostas, hai correntes de opinión que argumenta que o rescate é un procedemento esencial para previr o colapso financeiro, mentres que outras reflexións menos intervencionistas apuntan como alternativa correcta, deixar que a depreciada situación das entidades con problemas provoque a súa bancarrota. É certo que os plans de rescate proposto polos gobernos a través dos seus respectivos Bancos Centrais non consiste en colocar diñeiro a libre disposición das entidades financeiras con saúde delicada.... ! até aí podiamos chegar!..., é mais complexo pola formalidade do procedemento, pero en síntese, trátase de inxectarlles liquidez sen que iso presupoña incrementar o seu depósito efectivo, pero si o resorte de estabilidade oportuno para manter viva a súa operativa ordinaria e por riba alcanzar novos e mais elevados beneficios.


Pero a realidade é que os plans de rescate, cuxo deseño foi elaborado pola clase política, resultan ser un estrepitoso fracaso e denotan que a súa concepción dista de ser unha solución restauradora do crebado panorama financeiro mais ben acontece ser unha prorroga estacional a un mais que presumible derrube, claro que este posibilidade non ten aceptación nesta España peculiar na que os nosos enxeñosos estadistas seguen mantendo tenazmente que os muíños de vento en realidade son xigantes como á vez con idéntica naturalidade negan a existencia da crise e ao virar a esquina eríxense en redentores da mesma.


Todas as comparacións son desafortunadas pero cando a referencia de contraste apunta ao mundo das finanzas iso pasa do inadecuado ao dispar, por tal motivo é pouco menos que un absurdo manter como postulado que a hecatombe financeira que puxo en xaque ás principais economías mundiais teña como desencadeamento a concesión de hipotecas a receptores sen suficiencia de recursos para atender as súas obrigacións, iso é unha lectura interesada ou un método confuso para embrollar a causa co efecto, as famosas "hipotecas subprime" puxéronse en circulación pola ambición desmedida das entidades financeiras norteamericanas, quen apostaron pola posta en mercado de prestamos de alto risco en contrapartida ao cobro de maiores intereses e todo ese procedemento estructurado sobre un valor de taxación excedido á realidade do mercado.


Pero o mais grave desta odisea, é que o factor tempo e o exceso de prestamos hipotecarios créolles unha carencia de liquidez absoluta, ou o que é o mesmo, unha advertencia de equivocación na súa política financeira, pero se a realidade debese facerlles reconsiderar o seu desacerto negaron esa evidencia e conscientemente estableceron como solución ao amparo da globalización, transferir os seus riscos a cambio de recuperar liquidez infectando a propósito o circuíto interbancario cos seus activos tóxicos ou contaminados.Por tanto o efecto recae na "hipotecas subprime" outorgadas a os "ninja" ou persoas de dubidosa solvencia , pero a causa provén dos executivos promotores deste desaguisado, eses que viven a corpo de rei, perciben salarios escandalosos, blindan os seus contratos e a súa responsabilidade é cero.


A verdade que estamos ante un escenario complexo, pero é evidente que o actual desastre financeiro ten en si mesmos uns responsables que aplicaron de forma imprudente decisións inxustificables coa malsán intención de alcanzar plusvalías desmedidas sen observancia ao mais elemental código ético nin á mais mínima conducta de disciplina mercantil, e o mais grave, é que esas prácticas que en se mesmo debían ser consideradas como actos punibles con imputación dos seus artífices, dáselle un mero carácter episódico sen aplicar a procedente expurga de responsabilidade.

Rematou a festa e agora toca abonar a conta, pero non se preocupen que sempre aparecera alguén disposto a facerse cargo da factura, é dicir,a solvencia chámase rescate.

A (AIPF) UNHA MASCARADA RIDÍCULA

Non foi a climatoloxía adversa da mañá do 23 de novembro a que mollou ás entidades que conforman a Asociación Impulsora do Plan Ferrol, máis ben, foi o exiguo respaldo que recibiu a súa reivindicación a pesar da súa orquestrada campaña e a súa busca de adhesións, a realidade, é que os concentrados no peirao de Curuxeiras non acadaban os 500 manifestantes, por tanto os promotores deste desastre (Srs. Cruz , Abelleira, Pintos, etc.), á vista dos feitos deben proceder en consecuencia e abandonar de inmediato a súa pertenza en publico exercicio coa autodisolución da (AIPF), que en síntese non cumpre outra función que a de parapeto do goberno do partido socialistas ( PSOE) e cuxo interese pola comarca é de sobras coñecido.

Pero aparte do sonoro fracaso do evento, con todo, resulta cando menos positivo a madurez da cidadanía que tomou cumprida lectura dos "chiringuítos" que o executivo do estado vén utilizando como fórmula de evadir as súas responsabilidades coa comarca, pois como queda demostrado, para a maioría dos habitantes, o Plan Ferrol é outro dispositivo de engano, como no seu día foino a ZUR , ZID, etc., e esta conclusión que a parte de vir referendada pola realidade do feitos, refórzao a participación na manifestación de destacadas estrelas de universo socialista como son, o sen igual alcalde de Ferrol e o seu homónimo e celebérrimo alcalde o Fene, que facendo un alarde de rigor e consecuencia coa súa presenza no acto, simulan plantarlle cara ao executivo de Zapatero, é dicir, unha nova versión da Divina Comedia, o que ocorre neste caso é que o autor non é Dante Alighien senón un aprendiz de bruxo lucense denominado Pepiño Blanco....pero a verdade é que a representación resultou antolóxica!

O presidente da Cámara de Comercio, Sr Cruz, que á súa vez exerce de presidente de quenda da AIPF, é por conseguinte a tempo presente o responsable máximo do fracaso desta odisea, e conta entre as súas fazañas coa desafortunada decisión de vincular a pertenza do ente cameral a este armazón a través dun exercicio de dubidosa lexitimidade, claro que a partir da data, terá que responder ante os asociados das razóns que ampararon a súa nefastas determinación e o porqué da mesma, cando as propias cámaras de comercio teñen resortes e fortaleza suficientes para promover a defensa dos intereses dos seus asociados sen necesidade de establecer anómalos procedementos nin alianzas atípicas que máis beneficiar a súa imaxe corporativa prexudícana.

Por tanto, son de agardar as xustificacións convincentes, en evitación a ter que pensar que alguén é presa do endeusamento e que o seu credo ha terse asumido como un acto de fe. . Pero retomando os feitos, en orixe é completamente inaudito que os conformantes da Asociación Impulsora do Plan Ferrol renunciasen a preferenciar como reivindicación estrela o levantamento do veto que pesa sobre o estaleiro de Fene, pero un análise de súa composición

O CHARLATÁN DA MONCLOA

A comarca de Ferrol, desde a instauración da democracia, sufriu un continuo receso, unha suspensión do esplendor épocas pretéritas, e iso veu ocasionado pola carencia dunha clase dirixente eficiente, pois nestas latitudes a dualidade político - sindicalista ocasionou mais estragos que a peor praga imaxinaria.
Salvando escasas excepcións, a clase política comarcal estivo conformada por unha tribo de mediocres de limitada cualificación e acentuado gregarismo, preocupada excesivamente no acatamento de mandatos postizos en detrimento de a autenticidade xenuína. Ineficacia, nulidade e palabrería oca, acompañada de primas acomodaticias para si mesmos, foi o seu detestable achegue á nosa historia contemporánea.

A caterva sindicalista de ferrolterra, excepcións á marxe, no canto de apostar polo que debesen ser dereitos irrenunciables, exerceron de perfectos domadores, auxiliando o desmantelamento do principal sector industrial da comarcar, deron as costas ao futuro e apostaron por render culto aos mandatos da autoridade xerárquica superior; perceptora de subvencións escandalosas que vinculan dependencias e aprisionan integridade. Comportamentos pseudo - mafiosos e culebreo rastrero, escoltado de prexubilacións de luxo e vida de liberado, foi o resultado da súa herdanza coetánea, comparable si cabe ao sindicato vertical na súa etapa gloriosa.


Si até o de agora a comarca era escenario de representación con comediantes oriúndos, agora se ampla o elenco con teatrais foráneos.

Eramos poucos, e chegou Zapatero………!

A correspondencia e afinidade de comportamento deste individuo coa clase política e sindical da nosa contorna, postúlalle merecedor de o título de fillo adoptivo da comarca, ao superar con fartura as incongruencias e os dislates cometidos pola alcurnia aborixe.

Este señor é un completo insolvente, pois a persoa que ten outorgada a condición de presidente do goberno español, non está autorizada a xogar coa sensibilidade, a esperanza e o futuro dos cidadáns. É inaudito que en foro parlamentario comprometese a súa palabra anunciando aos catro ventos, que cando alcanzase a condición de presidente de quenda da UE, realizaría xestións dirixidas a levantar do veto de ASTANO, e a tempo presente transcorridos mais de tres meses como máximo mandatario europeo, non deu curso formal ao compromiso contraído.

Iso si, a tomadura de pelo é licenciosa, pois mentres incumpre abertamente o seu debo, outorga licenza aos seus apóstolos de ministerios para que prediquen por terras galegas o contrario do contraído en sede parlamentaria.

Estas actitudes son propias dun badanas, dunha persoa informal, un comprometedor, alguén que non actúa segundo o que di, e distantes por tanto do comportamento rigoroso e serio que debe presidir a función dun home de estado.
En resumo, a este atolondrado fáltalle seriedade e sóbralle charlatanería.

ASTANO: E ZAPATERO FALOU

Polo menos nalgún momento, ao presidente do executivo do estado Sr. Rodríguez Zapatero, hai que recoñecerlle unha certa perspicacia, a xulgar pola súa declaracións no congreso dos deputados na que afirmou procedente suscitar unha nova ofensiva ante a Unión Europea para que Astano poida volver á construción naval civil, sen dúbida, a natureza desta decisión conta co apoio positivo de quen mantemos esa postura desde que o seu goberno e os sindicatos maioritarios, avalaron o veto ao que está sometido o estaleiro de Fene, pero nunca é tarde se a dita é boa.

O verdadeiramente estraño é que esta decisión non parta co marchamo do PSOE, é dicir, como unha iniciativa parlamentaria do grupo socialista e a reacción do presidente sexa resposta a unha pregunta do deputado do BNG Sr. Jorquera, iso fai que soe a improvisación suspicaz, pois é pouco usual en política, que o protagonismo adxudíqueselle ao opositor, e neste caso é evidente quen colleita a rentabilidad, obviamente non é o partido socialista cuxos militantes na comarca foron os primeiros sorprendidos polas declaracións do seu secretario xeral.

Pero deixando á marxe a natural desconfianza e presupoñendo en positivo, no caso de que o compromiso de Zapatero sexa un obxectivo decidido e inalterable, entón, antes de iniciar as xestións ante a comisaría de Neelie Kroes, sería procedente unha reconversión nas filas socialistas da comarca, a fin de que os seus dirixentes mudasen os seus fundamentos sobre Astano, pois nesta nova instrución o pelotón socialista terá que asumir a nova disciplina e non seguir desfilando co paso cambiado.

Entendo que nesta nova etapa, non poden ter cabida declaracións tan absurdas como a do entrañable alcalde de Fene sobre o seu recorrente e case manida formulación sobre o uso do que el denomina activos ociosos do estaleiro e outras lindezas polo estilo, como a súa frase antolóxica relativa á temporalidade do veto, nin tampouco intervencións públicas tan desastrosas como a da súa señoría o senador Xavier Carro, defendendo a anómala situación do estaleiro como un expoñente de estabilidade; abofé que ante o hipotético cambio de rumbo dos acontecementos, poden xustificar a súa variación de postura en razón a circunstancias conxunturais diverxentes, iso politicamente soa ben, e o desgaste por inconsecuencia dilúeo o tempo, de todos os xeitos hai outra solución alternativa pero só se son presa da síndrome de remordemento, e trátase de que en diante mantéñanse calados.

A tempo presente o veto que pesa sobre Astano é unha incongruencia dentro do marco regulador do sector naval europeo por parte de Bruxelas, pois a situación de contratación do mercado mundial vive unha época de bonanza como nunca se recorda, e como referencia cifrar que na actualidade a carteira de pedidos globalizada, supera os 10.000 buques, unha realidade cuantitativa sen parangón na historia da navegación, pois iso significa que un terzo da flota mundial está na carteiras comerciais dos estaleiros. Esta explosión débese ao repunte de fletes e á intensidade crecente do tráfico marítimo que vén motivado polo empuxe dos países emerxentes, e súa incidencia na produción e o consumo, incrementa a necesidade cargueiros.

De igual xeito, o mercado de buques offshore -petroleiros, gaseiros, barcos de apoio a plataformas-, crece en atención á propia liña ascendente da industrias extractivas de gas e petróleo e da procura de novos xacementos nas plataformas mariñas, engadindo a iso, a obrigación de dotar aos petroleiros con dobre casco, aspecto este, que forza unha renovación integral da flota mundial.

Europa non pode permanecer impasible a esta realidade, e en boa lóxica o presidente Zapatero tivo que reaccionar, pois como queda referido superouse o receso de contratación e estamos ante unha nova realidade que recomenda unha revisión de formulacións, a oportunidade esta servida pero non esqueza Sr. Zapatero que por imperativos de mercado a súa ofensiva ante Europa non admite relaxación, nós levamos tempo esperándolle, agora tócalle a Vostede recuperar o tempo perdido

ASTANO: Gradas Reversibles (Reposición)

Xornadas  ténicas e extratéxicas sobre o Sector Naval  (Ponencia)
Vense a dicir que a historia é o prólogo do futuro e acolléndome a esta máxima e condición procedente facer un breve percorrido polos acontecementos que produxeron a complexa situación que padece hoxendia Astano.

O proceso de reconversión da industria naval en España ten unha especial incidencia na comarca de Ferrol e no conxunto de Galicia, xa que nel víronse incluídos non só o estaleiro de Fene senón tamén os de Vigo.

A resolución pola que se adopta o proceso de reconversión tivo as súas orixes tanto na crise da construción naval, iniciada na década dos 70 do pasado século, como na negociación na que estaba inmersa España cara á súa plena integración na Unión Europea.

Deste xeito, ás condicións de mercado sumáronse os intereses por regular o sector da construción naval comunitaria, cuns reaxustes que, como se sabe, tiveron como principal vítima propiciatoria, á antiga Astano, pero en todo neste proceso prevaleceu en cuberto o obxectivo de favorecer os intereses de países como maior "peso" na Unión en detrimento das cuotas de produción que en boa lóxíca debéran corresponder o Estado Español.

Esta situación, e o feito de supeditar xa desde principios dos 80, o futuro do estaleiro de Fene aos intereses doutras territorios, aboca á esta factoría a iniciar un proceso de lento pero constante declive que se materializa de forma dramática na desaparición de man de obra directa, nunca amortizada pese ás continuas promesas, e que tamén ten importantísimas repercusiones na industria auxiliar.

A falta dunha planificación estatal coordinada, acompañada do deseño de políticas paliativas que limiten o alcance da crise, e o elevado grado de improvisación, que ten as súas causas na necesidade de converxer no espazo europeo a un custo que, como se sabe, tamén pasou importantes facturas noutros sectores estratéxicos de Galicia, como o do rural, coa redución da cota de leite por exemplo, sumaráse aos intereses dos países máis importantes da UE por afianzar a súa posición no sector naval a costa, neste caso, de restrinxir toda posibilidade de recuperación do que é considerado como o principal estaleiro europeo.

Ao compoñente europeo sumarase, sen dúbida, o español propiamente devandito. Cunha estrutura de construción naval que inclúe as tres costas españolas e afecta a catro comunidades autónomas, Galicia, Asturias, País Vasco e Andalucía, un dos principais problemas que se suscita ante os requerimientos europeos de redución do tonelaje en construción é o de reestructurar un sistema cunha forte e histórica implantación que ía pasar un alto custo segundo as rexións, pero que tamén supuxo a aplicación de elementos de discriminación, dependentes en maior medida da procura do "equilibrio" interterritorial que de cuestións racionalmente organizativas e económicas que aínda hoxe seguen coleando como, recordemos, sucedeu no caso da contratación de cascos metaneros a Cádiz no canto de Fene, pese á proximidade deste último.

Se priman, nunha palabra, os intereses políticos sobre os económicos.

Primeiro, os europeos, conscientes da forte competencia que representaban os estaleiros españois "e moi particularmente o de Fene"

Segundo, os españois, motivados na súa maior parte pola necesidade de "zanxar" a negociación con Europa e entrar nela tralo longo esforzo de cohesión ao que xa se estaba vendo sometido o conxunto do país.

E terceiro, e isto adquire se cabe maior grado de responsabilidade no plano político, polo relativo papel que cada comunidade autónoma afectada, xoga no mapa político español en cuestións tan trascendentales como o dos efectos dun proceso de reconversión en relación co nivel de ocupación no sector industrial, o peso demográfico das zonas afectadas, a contribución ao país da comunidade correspondente, ou, de forma máis peregrina pero non menos importante, pola praza de poder político en xogo segundo as zonas de interese.

A repercusión destes parámetros é farta coñecida. Así, a un proceso inicial que únicamente tivo resposta na creación de mecanismos como os Fondos de Promoción de Emprego aínda que tamén no desenvolvemento de importantes iniciativas en materia de formación e capacitación profesional, tanto na industria principal como na auxiliar, e que estivo presidido máis pola vontade de contrarrestar a contestación social que por cuestións de eficiencia e de operatividade.

A improvisación contribuíu deste xeito a fomentar dous aspectos que dominaron, o escenario económico e social da comarca de Ferrol.

Pois por unha banda, as medidas foron de todo ineficaces, xa que inicialmente non se creou industria alternativa "son soados os fracasos de empresas aos que foron a parar ou se lle adxudicou destino os excedentes do sector naval" (chámese Rubber, O Cisne, a fantasmada da SIV e un longo etcétera).

Nin tampouco se conseguiu racionalizar a produción á marxe da subvención estatal; circunstancias que acabaron propiciando, como se sabe, que xa a principios desta década, se mantiveran situacións como a da aplicación de fondos estatais e comunitarios no mantemento da actividade naval pese á prohibición comunitaria en tal sentido. Cicais a -única excepción de eficiencia tivo a paternidadeno no foro dos concellos como Narón e Fene que concebiron e lideraron a iniciativa de planificación territorial de solo Industrial, chámese-Vilar do Colo e Rio do Pozo - enclaves que xogaron o papel de soporte básico para a consumacion dos exiguos expoñentes alternativos á reconversión.

A o exposto hase engadir a mal publicitada condicion de conflictividade da comarca e o concepto de que a zona vivia mais da subvención que da competitividade, aspectos que ainda sendo incertos, teñen moito que ver nesta factura continua e, polo que parece, perpetua que nos segue pasando o sector.

O fio do exposto, IEN por Europa non quere deixar pasar a oportunidade de saudar de forma especialmente entusiasta a proposta, iniciada este mesmo ano de 2009, polo grupo de axentes e particulares reunidos en torno a Rumbo 21. E felicítase porque esta proposta recolle en boa parte, senón en todo, o paquete de demandas que desde fai anos constitúen unha das principais actividades grupales da asociación que hoxe eiqui represento.

Por este motivo, creo que é necesario recordar que xa no 2004, IEN por Europa iniciaba ante a Comisión Europea, a través da Dirección Xeral de Competencia, mediante unha reunión na que, o 28 de xullo de devandito ano, participou a súa responsable, Loretta Dormal-Mariño, e en representación da asociación empresarial, o seu presidente, Manuel Pérez Pérez, e o que lles fala en calidade de secretario xeral da asociación, un intenso labor encamiñado a favorecer por parte da Unión Europea unha revisión dos acordos de 2004 que permitiron ampliar ata o 31 de decembro de 2014, o veto que mantén as restricciones para o acceso á construción civil convencional do estaleiro de Fene.

Este conxunto de accións estiveron acompañadas, ao longo dos últimos catro anos, por un bo número de iniciativas dirixidas tanto a concienciar ás autoridades comunitarias, como ás españolas e galegas, así como ao conxunto dos axentes sociais e entidades empresariais, do peculiar e esencial papel que xoga a factoría fenense no tecido industrial desta Comunidade, así como no conxunto do país.

Tales accións obtiveron amplo eco, tanto no Parlamento Galego, onde o conxunto dos partidos políticos apoiou demandas paralelas ás reclamadas por IEN por Europa, como nun bo número das corporacións locais que conforman o área de influencia do estaleiro.

As reclamaciones de IEN por Europa fixeron especial fincapé nas consecuencias sumamente negativas que para o futuro do estaleiro tiveron os acordos de 2004 entre o Goberno español e a Comisión Europea ca equiescencia de certos sindicatos, xa que reducían á mínima expresión o persoal da operativa directa da factoría, ampliaban noutros oito anos o veto comunitario "que inicialmente finalizaba o 31 de decembro de 2007" e, para rematar, constreñía ao ámbito estrictamente de construción militar a actividade fabril da factoría.

Xa no encontro coa directora xeral de Competencia, IEN por Europa deixou patente a súa preocupación polas consecuencias que tales acordos implicarían para o tecido industrial da comarca ferrolana. Tales circunstancias non foron, con todo, tidas en conta por Bruxelas nin polo Goberno español, que, como firmantes do acordo, volveron a cercenar, se non a afundir de forma definitiva, o futuro da construción naval civil pública en Galicia.

Os acontecementos dos últimos meses, evidenciados nas declaracións de diversos responsables políticos pero, sobre todo, nas do presidente do Goberno español, José Luís Rodríguez Zapatero, no sentido de que o Executivo está disposto a abrir unha nova fronte de diálogo coa Comisión Europea para renegociar devanditos acordos e posibilitar a recuperación da actividade naval civil na antiga Astano, son, sen dúbida, reflexo da peculiar situación pola que atravesa a economía mundial e eco fiel da necesidade de potenciar aqueles sectores de evidente peso no desenvolvemento industrial e social dunha comunidade autónoma como a galega.

Para IEN por Europa, o sector da construción naval pública non pode ser alleo aos compromisos adoptados tanto polas autoridades comunitarias como, de forma individual, polo conxunto dos gobernos dos países europeos para apoiar a recuperación de actividades tan importantes e trascendentales para o desenvolvemento económico como a automoción ou a banca, por citar dúas dos exemplos máis coñecidos.

En consecuencia, a Comisión Europea ten de ser sensible a tales demandas e actuar en concordancia. Non só cabe recordar neste sentido que os acordos subscritos polo Goberno español e a UE obedecían, como xa indiquei antes, a criterios restrictivos da capacidade produtiva do sector naval español "e moi particularmente do galego, o gran prexudicado con diferenza, desde 1984, por estes acordos", senón que os mesmos víronse incrementados, tanto no tempo como no seu alcance malia que a factoría de Fene non estaba incluída na utilización irregular de fondos comunitarios, principal eixe argumental da demanda comunitaria sobre a nova reestructuración do sector público naval español.

A todo isto cabe engadir o feito de que, no 2004, cando se adoptan tales decisións, a economía mundial "e polo tanto a española"• atravesaba un forte crecemento, o que, polo menos en parte, permitiu atenuar o alcance, sen dúbida negativo, que representaba a desaparición como tal da actividade civil nunha factoría creada e desenvolvida expresamente para ise fín.

Do que non cabe dúbida, e nisto deberá coincidir a propia Comisión Europea, é de que os sucesivos plans europeos non só non serviron para garantir a supervivencia da factoría, senón que, de forma consecutiva, un tras outro, dirixíronse a garantir, no máximo posible, a inviabilidad de toda posibilidade de recuperación.

Un exemplo do devandito constitúeo o feito de que Bruxelas apoie a actividade off shore a partir da década dos 90 do pasado século e que, agora tamén restrinxa esta actividade, nunha mostra máis que incongruente da disposición da Comisión Europea a apoiar a actividade naval pública noutros países a costa do sector español e, como xa se dixo, moi particularmente do galego.

Compre introducir, pois, un novo elemento á situación da factoría de Perlío. Sen dúbida, os contidos do 2004, data do acordo UE-Goberno español, non son os mesmos, como xa se indicou, e a Comisión Europea debe procurar o mesmo esforzo adoptado noutras frontes para o caso do sector naval español.

Son numerosos os datos e feitos que poñen de relevo a incidencia do estaleiro público de Fene no desenvolvemento económico e social da comarca na que se ubica e do conxunto da economía galega. Feitos e circunstancias que, pese a non ser tidos en conta pola Unión Europea, manteñen a súa total vixencia.

Así, non podemos obviar realidades como que máis dun centenar de empresas auxiliares, con miles de empregados ás súas costas, dependen deste sector, co que están relacionados milleiros de cadros profesionais de todas as idades e categorías e que esta situación propiciou unha economía moi peculiar que, aínda que suxeita a cambios, requiere o máximo de atención por parte das administracións.

Os esforzos de diversificación acometidos nos últimos anos non deben estar reñidos coa permanencia dunha industria que propiciou o crecemento da zona e contribuíu de forma fehaciente ao desenvolvemento económico de toda a Comunidade Autónoma.

A factoría de Perlío está, por decisión da Comisión Europa e do Goberno español, ausente do mercado mundial da construción naval, no que, doutra banda, a crise tamén está repercutiendo de forma drástica, como se desprende dos últimos datos de contratación do sector. Unha circunstancia que, sen dúbida, reforza a necesidade de abordar novos nichos de mercado e asumir novos retos pero sempre partindo do dereito do estaleiro a recuperar o seu espazo vital.

A cuestión política segue sendo, polo tanto, a principal baza a xogar polos axentes aquí reunidos, desde os expertos aos políticos, pasando polos empresariais e os sociais. E, se non é así, basta con recordar que a decisión da UE de que os estaleiros públicos españois (entón Izar) tivesen que devolver máis de 9 millóns de euros en concepto de axudas encubertas o seu accionista universal, a Sociedade Estatal de Participacións Industriais, tomouse de forma conxunta e sen ter en conta que a antiga Astano non recibira ningún tipo de achega por devandito concepto.

IEN por Europa considera polo tanto que todas as accións de respaldo a esta iniciativa son poucas, máxime cando, como recoñecen as propias autoridades da Comunidade Autonómica Galega, a reapertura da antiga Astano ao mercado naval civil xeraría ocupación directa para entre 3.000 e 5.000 persoas.

É por este motivo que urxe unha resolución o máis inmediata posible sobre o levantamiento do veto relativo á construción naval convencional, así como:

A adopción de medidas que apoien o desenvolvemento da industria auxiliar naval.

A elaboración e posta en funcionamento dun programa de aprovechamiento de sinerxias de produción entre os estaleiros galegos.

A plena utilización da capacidade produtiva da factoría de Fene en concepto de deseño dual do grupo.

O establecemento de medidas fiables que contribúan a evitar o efecto de deslocalización xeográfica das compañías auxiliares.

A creación dun foro permanente de traballo entre a industria auxiliar e a compañía pública.

Todo iso está, con todo, supeditado á apertura, e ineludible viabilidad, dunha renegociación dos acordos de 2004 sobre o sector público da construción naval en España, tal e como vén demandando IEN por Europa desde ese momento, e aos recortes de prensa remítome. Para IEN por Europa, manter a capacidade produtiva da antiga Astano está indisolublemente ligado á construción naval convencional e ás actividades complementarias das derivadas.

A asociación comparte, neste sentido, a necesidade de crear un gran centro de produción naval en ría de Ferrol que contemple cinco grandes eixes de traballo: - a construción militar, - a de carácter civil, - a produción off shore, - a transformación de buques - e a reparación.

É necesario insistir en que o acordo serviu, sobre calquera outra consideración, e desde o punto de vista de

IEN para Europa, para iniciar a última das grandes reformas da empresa pública de construción naval en España. O reaxuste, á baixa, de persoal tivo un efecto perfectamente logrado e, polo que se ve, insistentemente buscado por Bruxelas ao longo dos últimos 24 anos: esgotar toda perspectiva de viabilidad da factoría de Fene.

En poucas palabras: á marxe da evolución do mercado, tanto nun sentido positivo como negativo, non caberá opción a esta comarca en materia de construción naval sen un estaleiro como o de Fene.

Dicir, que o texto dos acordos permitiu, para o caso dos estaleiros galegos, a plena ocupación, presumiblemente de forma estable, para os próximos cinco ou sete anos, pero non a da capacidade de absorción de traballo dos estaleiros públicos, que está lonxe de satisfacerse.

O certo é que, con todo, nin a Sociedade Estatal de Participacións Industriais, nin a propia Navantia, puideron ata agora conformar unha expectativa de futuro para o grupo, e en moita menor medida, tampouco para a factoría de Fene.

É, polo tanto, neste campo sobre o que deben pivotar as principais actuacións políticas,

institucionais, sociais e empresariais, xa que de nada servirá abordar un plan de empresa, e en consecuencia o futuro do estaleiro de Fene, se non é coa vista posta no acceso a un mercado amplo en condicións de competitividad equitativas co resto dos países participantes no sector.

A sucesiva ampliación da directiva comunitaria sobre restricción de mercados para a antiga Astano marcou a pauta dos últimos anos, pero non está demostrado, nin moito menos, que esas limitacións contribúan realmente a corrixir o mercado da oferta comunitaria no sector nin, en consecuencia, a equilibrar a capacidade dos estaleiros españois no área civil. Pola contra, o importante bagaxe acumulado pola factoría fenesa ao longo da súa historia corre o continuo risco de perderse en materia de desenvolvemento e nova construción, limitando deste xeito a capacidade de oferta non só deste estaleiro, senón tamén do conxunto do grupo público.

Un feito tamén incontestable é que o mercado da construción naval convencional está en pleno auxe, tal e como revelan os expertos. De feito, o transporte marítimo de mercadorias, que supón nin máis nin menos que o 90% do comercio mundial, duplicouse nos últimos 15 anos. As perspectivas non poden ser mellores, tendo en conta que tanto o Banco Mundial como o Fondo Monetario Internacional estiman que a taxa de crecemento manterase polo menos ata 2015.

Ademais, a demanda mundial no sector da construción naval experimentou un crecemento sostenible desde 1998, alcanzándose ata cifras superiores á produción, o que resulta indicativo do elevado nivel de productividad rexistrado no sector.

Pese a estas circunstancias, o nivel de ocupación dos estaleiros españois foi decrecendo, aínda cando os europeos mantiveron a súa capacidade de produción pese á presión que representa o abaratamiento de custos das factorías asiáticas, e os estaleiros de Alemania, Polonia e Francia ata incrementan a súa contratación en anos como o de 2003, en que as factorías españolas non pecharon ningún acordo comercial.

Un dato tamén elocuente refírese ao sector off shore, xa mencionado con anterioridad. Se temos en conta o incremento na extracción de petróleo nos últimos anos (10%), fan prever, de forma razoable, que será necesario buscar novos pozos e incrementar as zonas de extracción en augas máis profundas.

Cabo recordar aquí que o departamento técnico de Navantia Fene desenvolveu ao longo dos últimos anos de produción off shore novos métodos de extracción e aplicou contrastadas tecnoloxías que permitían alcanzar cotas mariñas máis profundas. Ademais, é un feito contrastado que a lonxanía dos pozos determinará o desenvolvemento de novas técnicas de almacenamiento e establecerá unha demanda de construción de buques de transporte costeiros.

Tamén neste aspecto, a política de xestión da compañía, abonada polas restricciones impostas por Bruxelas, determinou o abandono da actividade, pese a que o sector off shore foi o recurso empregado para garantir a ocupación, con sucesivos altibaixos, ao longo dos últimos vinte anos, na factoría.

Únicamente o área de reparaciones, o tercer gran fronte de traballo dos estaleiros públicos galegos, mantén un ritmo sostido de contratación no área civil e é o único subsector polo que, alomenos parcialmente, mostrouse interese, tanto desde a esfera pública como por parte de determinados ámbitos empresariais.

As instalacións de Navantia Fene teñen, ademais, como se sabe, un elevado grado de operatividad, non equiparable, pese aos importantes investimentos realizados nos últimos anos por outras factorías españolas e europeas.

Como conclusión, IEN por Europa entende que é necesario afrontar a inmediata apertura de negociacións conducentes a unha resolución que permita de forma eficaz e real o consecuente levantamiento do veto sobre restricciones de acceso ao mercado naval convencional para o estaleiro público Navantia Fene e que, en consecuencia, deixe sen efecto os contidos dos acordos de 2004 subscritos co Goberno español no que á mencionada factoría afecten

NOTA: A pesar do tempo transcorrido, o contido deste relatorio  segue mantendo  plena actualidade.

O SUFRAXIO INFIEL

Galicia, que de por sempre caracterizouse por ser a última comunidade en acadar as metas que outras xa atoparan con antelación, agora, por non romper o ritmo do infortunio correspóndelle afrontar unhas eleccións en plena situación de recesión económica e isto se que é espiñoso, máxime, se os participantes na disputa polo voto non tomaron cumprida nota que na tendencia dos electores prima a lóxica prevalencia da súa economía sobre o paradigma das quebrantadas ideoloxías.

As organizacións políticas competidores, con prematura antelación esfórzanse en poñer a punto o engrenaxe da súa maquinaria electoral, pero no seu empeño esquécense instalar o detector da acentuada abstención que se percibe, pois na gran maioría dos cidadáns á marxe da súa corrente de pensamento, esténdese o desencanto ao ver como a situación socio económica agrávase mentres que os actores políticos no canto de pousarse na realidade, participan en promover cerimonias de confusión e predicar a teoría do desatino.

Á vista do panorama, antes de acometer o desafío electoral do 1-M, a clase política galega débese apear da súa distintiva preeminencia e realizar un exercicio de humildade, recoñecendo o seu deixamento e irrelevante capacidade no control e remedio das causas que provocaron o actual cataclismo económico, e a vez revelar o contido verosímil das solucións alternativas das que teñen previsto valerse para saír da estacada, pois caso de renunciar a este necesario proceder, estarían transmitindo unha manifesta insolvencia e o que é mais grave asumirían ser superados polos acontecementos, circunstancia que provocaría unha reafirmación de inseguridade, unha falla de certidume e por conseguinte un maior alento á abstención.

Cando a cidadanía rexeita exercer o seu dereito de participación, cuxo expoñente máis relevante é a facultade de voto, e se a declinación a intervir no proceso vén auspiciada por unha xustificada apatía e incredulidade nas estruturas políticas, é evidente que o cidadán, sen concorrer ás urnas está emitindo un voto correctivo, que paradoxalmente ten os seus artífices en quen incitaron a súa frustración a través da manifesta insolvencia, demostrada pola nula achega de solucións aos grandes problemas que padece a nosa comunidade.

En tempo de eleccións a fluidez comunicativa do político co titular do voto é desbordante e ata empalagosa, pero mesmamente é un expoñente de chalaneo; a conquista do sufraxio acentúa na temporalidade dos comicios a relevancia do seu depositario, pero na práctica real a intervención do cidadán na cousa pública limítase a esa eventualidade, pois hai un evidente interese en manter o déficit democrático e non tolerar inxerencias mais alá da participación electoral.

Agora ben cando os comicios xa están ás portas, a alcurnia política parece acordarse de Santa Bárbara cando trona, e logo de cuberta a lexislatura en tácita complicidade, mostran a estas alturas a súa inquietude pola abstención e anuncian a intención de mobilizar ao electorado e así acadar altos índices de participación; tal intención aparte dunha impertinencia é unha desfachatez, pois a abstención en se mesmo é unha actitude de réplica, de disconformidade, unha expresión de insatisfacción polo deficiente funcionamento político.

Soldos desaforados, reformas palaciegas en despachos e residencias, alardes de grandeza, coches oficiais de luxo, nepotismo ilustrado, disfuncionalidad operativa, desigualdade de trato, deficiente administración, incapacidade manifesta, incremento do paro, etc.,etc., son os factores causantes do malestar que ele mesmos xeraron coas súas nefastas practicas.

Xa que logo, compre non esquecer que un bo político debe ser un excelente coñecedor das dinámicas sociais, a prepotencia non é unha boa aliada, o mellor remedio para erradicar de orixe a abstención é que sexan eles mesmos, e dicir, os protagonistas interesados, quen den conta debida dos seus excesos e os seus defectos, e promovan acto de correción e namentras que iso non aconteza seguira a circular o sufraxio infiel

OS CONCELLOS AO BORDO DA QUEBRA

Na actualidade, os concellos á marxe do signo políticos do seu goberno, atópanse sumidos na peor situación económica desde a instauración da democracia, co agravante engadido da advertencia do Goberno quen adianta que amais dos atrasos relativos ás liquidacións de períodos anteriores, non incrementará a súa achega nos orzamentos do 2009, situación que ameaza a quebra técnica da maioría das entidades municipais, e a solución contrariamente á aspiración das corporacións, non pasa por liberalizar as marxes de endebedamento restrinxidos actualmente pola Lei de Estabilidade, pois esta aspiración ilexítima salvo moratoria permisiva, sería unha "solución artimaña" e faría que fosen os administrados directos quen acabasen pagando os resultados desta medida.

A participación nos ingresos do estado a través de transferencias correntes representa a principal fonte de financiamento dos Concellos, pero os criterios de repartición fundamentados en índices de poboación, esforzo fiscal e inverso da capacidade recadatoria, para entes locais como os que conforman a nosa unidade xeográfica comarcal que consecuencia da reconversión do sector naval sufriron unha alta mobilidade poboacional e elevada mingua do censo residente, a aplicación dun índice baseado en poboación cun 75% de peso específico, mais que un criterio de distribución equitativa constitúe a consumación e prorroga dun prexuízo histórico, que paradoxalmente os nosos concelleiros consenten sen reparo xa sexa por gregarismo, abandono de responsabilidade ou porque o silencio resulta ser bo protector.

Habería que engadir ao xa referido, que outro dos índices de aplicación como resulta ser o esforzo fiscal, evidencian unha penalidade concorrente por canto nunha comarca en crise crónica desde o ano 83,como ferrolterra, as políticas impositivas debían manter criterios de moderación máxime se era a propia administración do Estado quen predicaba co exemplo e mantiña o seu patrimonio dependente en permanente situación de exención impositiva.

Outro dos sustentos dos orzamentos municipais provén das actividades vinculadas ao urbanismo e o solo, pois ben, o actual receso do sector inmobiliario afectará de modo inmediato ás economías municipais, que notarán unha reducción substancial no seu volume de recadación; pois esa parada sectorial, terá unha incidencia transcendente nos ingresos que viñan xerando por aplicación do Imposto sobre Construcións, Instalacións e Obras,( ICIO / 4,64%), habendo de engadir a paralización de transmisións e o descenso dos ingresos en concepto do Imposto sobre o Incremento de Valor dos Terreos de Natureza Urbana "plusvalía municipal" (IIVTNU / 2,91%), e igualmente en razón a ese obstrución a medio prazo reterase a progresión recadatoria en concepto doutro aspecto impositivo de forte peso nos ingresos municipais tal é o Imposto de Bens Inmobles,(IBI / 14,93%), do mesmo xeito que outras taxas complementarias do desenvolvemento inmobiliario (4,76%).Pero se as expectativas de ingresos falan por se só e en gran parte son froito de factores esóxenos, a política do gasto público é responsabilidade única dos gobernos municipais que ben sexa por acción ou omisión exceden o seu límite económico provocando un déficit encadeado, é dicir, como práctica usual o gasto excede con creces os ingresos consolidados.Os concellos teñen competencias obrigatorias atribuídas expresamente na Lei de Bases de Réxime Local, e por tanto, a súa masa orzamentaria debe satisfacer folgadamente o cumprimento desas obrigacións, pero existe un feito certo, as administracións supra - municipais non só non lles garanten a estabilidade financeira para atender as cargas recoñecidas; senón que coas súas decisións políticas repercuten de modo sutil, labores extra sen dotación orzamentaria de acompañamento, "gastos impropios", véxase senón como mostra a aplicación de Lei de Dependencia.

Pois ben, resulta de dubidosa lexitimidade e mesmo de cuestionada legalidade que os Concellos destinen os seus medios a labores de competencia allea. Non é de recibo que os "gastos impropios" ou de " suplencias" absorban un 30% do monto orzamentario sen garantías de reversión, pois esta practica aparte de perversa, é unha irresponsabilidade e unha indecencia política dos gobernos que toleran o destino de fondos propios para atender funcións ou desenvolver actividades contrarias ao seu marco de obrigacións, pois o erario publico é pertenza dos cidadáns que outorgaron credenciais para a súa administración pero non para seu malgaste.

En sínteses, é posible que concelleiros/as e alcaldes/as en activo consideren o contido do exposto como algo insólito, pero iso non é o que me preocupa, só persigo que o lector, perciba e entenda a necesidade dun cambio de rumbo xeral no quefacer municipal e que como precaución ao actual estado de deterioración, entendan preciso a aplicación urxente de medidas de austeridade no gasto público e que desde unha óptica municipalista e nun ámbito xeográfico como o noso, coido que como paso previo deben reconducirse políticas correctoras nos seguintes frontes

Esixencia á administración xeral de Estado da débeda histórica consecuencia da prestación de servicios diferidos sen acompañamento orzamentario. Instar vía urxencia a Reforma do Financiamento Local a fin de establecer con temporalidade anticipada a participación dos Concellos nas prestacións da Deputación Provincial, nos impostos autonómicos e asemade o incremento das transferencia corrente do Estado cun avance estimado a unha temporalidade cuatrienal.

Cancelación total de subvencións, mantendo tan só vixentes as que incentiven a economía e aquelas que atendan a satisfacer fins de xustificado carácter social.Aplicación aos soldos de alcaldes, concelleiros e persoal de confianza do porcentual diferencial do IPC interanual precedido do signo resultante.

Redución axustada á realidade do gasto, de dietas e demais gastos de representación dos membros da corporación, asesores e persoal de confianza.Supresión das asignacións municipal aos grupos políticos que en boa lóxica alomenos en épocas de crise, han estar financiados polas bases militantes ou simpatizante que non polas arcas públicas.

Diminución ao xustificadamente imprescindible dos actuais gastos de publicidade e protocolo

Aplicación vía urxencia de plans efectivos de aforro enerxético, tanto en edificios públicos como en iluminación viaria e igualmente racionalización e retención de consumo dos medios audio - visuais

Cancelación ou peche de funcións / servizos ou actividades municipais que sen ser imprescindibles para a vida dos cidadáns, prexudiquen notoriamente a economía dos concellos.

Estancamento da presión fiscal limitando calquera revisión ao 20% do IPC no ámbito xeral e conxelación total tanto ás familias en emerxencia social como as pequenas empresa que xustifiquen a creación de emprego.

Externalización dos servicios públicos sobre pautas de absorción laboral e mantemento dos prezos públicos.

Esixir desde o conxunto de concellos da comarca o levantamento do veto que pesa sobre a empresa Navantia - Fene a fin de posibilitar a súa incorporación ao mercado naval tradicional como solución de alternativa laboral a excedentes de sectores en crise.

Demandar a potenciación da formación continua con ampliación de especialidades e maior achega investidora en colaboración cos centros homologados

Propiciar vías de dialogo social ante a crise no senso de acadar "solucións participadas" e deste xeito enriquecer alternativas e garantir a súa dinamización e eficacia.Constitución dunha comisión mixta de "control participado" con presenza dos axentes sociais que se encargaría adicionalmente ao xa referido, da elaboración, seguimento e xestión dun Plan Estratéxico de Reactivación e Saneamento Municipal.

Este conxunto de propostas aínda que amparadas na racionalidade, non conforman ningún receitario máxico nin contarán coa adhesión da familia política, pero dou por seguro que uniformarán posturas de réplica, pero dáme igual, pois coñezo ben a quen fai de cada solución un problema.

En Fene a 25 de Outubro de 2008

CANDO RETUMBA A INCERTIDUME

Polo período que nos toca vivir, somos testemuñas directamente afectadas da peor crise da era do consumismo exorbitante e o crecemento ficticio, co agravante de que seu alcance non tocou fondo e por conseguinte súa incidencia é algo imprevisible, e as consecuencias toda unha incógnita, pero o que é evidente, é que a actual crise denota unha situación económica moi grave que non se resolve con aparencias de confianza, pero si con intervencións efectivas equidistantes de artificios de resurrección das propias estruturas que xeraron a súa xénese, pois caso contrario dariamos por sentado que o peor pode empeorar.

A historia adoita ser o prólogo do futuro, por iso, sen establecer un paralelismo mimético á hora de articular alternativas de solución, si é procedente considerar as razóns que provocaron a orixe da anterior gran crise, é dicir, a Gran Depresión do 29, e a súa vez analizar os erros cometidos na súa solución, para así, non incorrer en despropósitos acaecidos.Á marxe de precisións de detalle, a motivación de crack do ano 1929 garda unha notoria afinidade coa causa que impulsa o presente desastre da economía mundial, que non é outra que tolerar como modelo a preferencia da economía especulativa en detrimento da economía real, é dicir, prímase o logro irracional de beneficios rápidos e diñeiro fácil sobre respaldo ficticio, e regatéase solvencia á economía productiva; e por iso, considerar que este comportamento non tería efectos perniciosos, era só unha percepción de ilusos inexpertos ou de protagonistas expertos adictos ao beneficio propio.

Que na actualidade os mercados financeiros volvan tropezar na mesma pedra que os seus antecesores daquela época, non é nada estraño nin sorprendente, pois é un mero comportamento da xenética bancaria caracterizada por un exceso de avaricia que se traduce en establecer investimentos en negocios excesivamente arriscados, sobre a premisa de suculentas plusvalías; coa excelente garantía de optimización dos seus balances cando o “boom“ especulativo entra en alza, e igualmente, co seguro de intervención en rescate cando asoma a presencia do declive.Con todo, por máis que se tente aparcar, o modelo de economía de libre mercado segue sendo o patrón incuestionable que debe rexer o funcionamento das actividades económicas, pero á vista dos feitos é imprescindible a aplicación estricta das regulacións legais pertinentes a fin de restrinxir intervencións que pola súa natureza e risco poñan en cuestión a validez do sistema.

Agora ben, cando como na situación actual, por deficiencias funcionais no comportamento do libre mercado, se xere unha crise profunda e o Estado haxa de ser arbitro e organizador da economía a través da súa intervención forzada, é o propio Estado o obrigado a establecer as medidas correctoras que impidan unha interación cíclica desta atípica irregularidade, a economía de libre mercado non pode sustentarse a través de débeda pública, e se esa emerxencia ocorre, non existirá a necesidade de intermediarios financeiros, e deberá ser a institución pública a obrigada a rescatar a economía productiva auxiliando directamente ás empresas que en síntese son as verdadeiras artífices da creación de riqueza e emprego.

O rescate público da banca nos termos que vén producíndose, é un método impropio de recapitalizar ás entidades financeiras a través de diñeiro dos cidadáns e do beneficio das empresas, pero de ningún xeito operará como resorte da reactivación dos mercados, pola contra, producirá un efecto inverso ao verificarse o fracaso das expectativas creadas a través das deficientes políticas intervencionistas dos gobernos, e iso promoverá un recrudecemento da desconfianza como consecuencia da continuidade no estancamento do fluxo crediticio.

Consecuencia diso, iniciarase a fase máis complexa da recesión, entrando en caducidade por ineficaces, os métodos e sistemas aplicados ata entón, para dar entrada obrigada a medidas excepcionais de reactivación económica efectiva; o lamentable, é que os erros e o tempo perdido acentuarán súa incidencia e alargarán o espacio da súa duración e mentres tanto retumbará a incertidume.

RÉQUIEM POLA XUSTIZA

É posible que un candidato insensato confunda o marco legal co encadre dun pergamiño, como tamén é probable que un asesor xurídico pense que a inobservancia forme parte dos seus labores, e indo mais lonxe poderíase dicir que quizá os membros dunha xunta electoral crean que a súa inhibición está exenta de responsabilidade, sendo igualmente presumible que a responsable política dun órgano tutelante escuse a súa abstención pensando ter patente de corso

Cando está hipótese puidese tomar corpo de realidade, o estado de dereito cambalearíase xa que os obrigados a velar e intervir como árbitros do cumprimento da disciplina legal, terían substituído o seu inescusable papel de garantes de dereitos fundamentais, pola de expertos dinamiteiros empeñados en voar con explosión controlada a cimentación que sustenta os alicerces estruturais da democracia, e sen dúbida, nunha escenificación semellante non caberían tolerancias, pois suposto contrario o impasible espectador, caladamente estaría a ser cómplice encuberto de quen toma por oficio suprimir a furtadelas as inviolables páxinas que conforman o texto constitucional.

Pero ampliemos o vodevil da fantasía, e imaxinemos que tras o pano deste escenario imaxinario os actores da repartición ensaiasen unha tremoia de descaro, inspirada nun guión licencioso cuxo contido, elevase a rango de normalidade o luxurioso e outorgase patente de honradez ao degradante.
E figuremos para maior atrocidade que a perversa interpretación fose un acto depresivo disfrazado sibilinamente de exercicio democrático coa malsán intención de satisfacer intereses impúdicos dos protagonistas.
Entón nun só acto, os presentes seriamos testemuñas dunha representación dual na que se mesturaría, a crueza dramática coa comedia burlesca, onde, o candidato insensato lograría a presidencia , o asesor xurídico mantería prórroga de servizos, os membros da xunta electoral satisfarían as aspiracións ocultas, a responsable política do órgano tutelante reforzaría a súa xerarquía, mentres o resto da repartición de acólitos non repararía en prestar colaboración interesada en correspondencia ao outorgamento de contrapartidas que satisfixesen a súa enfermiza petulancia.

E para colmar o inaudito deste ilusorio espectáculo, incorporemos ao episodio a cara oculta da escenografía, é dicir, a dos actores que quedaron fóra de repartición tras do pano, os que non puideron representar a súa obra por impedimento da cúpula directora conformada polo asesor, os xunteiros e a tutelante, aludindo que o guión a representar contiña altas doses de realismo e excesos reflexivos e por tanto víanse forzados a establecer censura vía inhibición, e impedir que a verdade se impuxese á tremoia.

Neste teatro ficticio, a hixiene democrática quedaríase tras bambolinas, o resto sería un ambiente absolutista e irrespirable, desde o noxento escenario da conspiración pasando polo inmundo patio de butacas onde aplaudirían a rabiar os gregarios da insolencia, até a nauseabunda platea desde cuxa localización os directos responsables presenciarían satisfeitos a súa trasnada

Nesta suposta peza teatral contrariando o imperio da racionalidade imponse o perverso sobre a indulxente, outorgándolle forza de virtude á irreverente manipulación conspiradora, e relegando a moralidade á condición de indecencia, pero esta excepcionalidade non sendo afortunadamente un todo usual entra no aleatorio, pois como avala a cantiga, -viñeron os sarracenos e moéronnos a paus, que Deus axuda aos malos cando son máis que os bos -.

Menos mal que todo o exposto é tan só unha xenialidade da fantasía, un contraste sen referente nin semellanza con feitos verídicos, por tanto calquera parecido coa realidade é pura casualidade e se alguén puidese sentirse aludido ou representado polo seu contido debese facer exame de conciencia ou se cadra falar en cameral.

CÁLAMO CURRENTE

Bieyto Ribadeneyra Piñeyro



Non teño por norma ferir sensibilidades pero se habitúo a denominar as cousas nos seus xustos termos sen suplir nin dulcificar expresións, pois aínda que o meu vehiculo de locución circula cumprindo taxativamente as normas de boa educación e disciplina ao código ético; sen animosidade perversa digo as cousas sen voltas nin artificio, directamente e polo seu nome, e se alguén séntese molesto polo contexto das miñas expresións, laio non poder liquidar a súa contrariedade.

Dise que as descualificacións remplazan a carencia de argumentos, posiblemente os meus non atendan satisfacer a quen ten concibido de antemán unha opinión contraposta, pero iso, non é indicativo de que sexa eu quen incorre en menoscabo ou descrédito cara aos censurados, só plasmo con realidade meridiana a evidencia duns feitos veraces e contrastados que por certo son pouco exemplarizantes.

Por tanto as miñas opinións non se refutan con desvaríos e insensatez e moito menos con manifestacións carentes de neutralidade e diametralmente opostos á realidade dos feitos. Un bo analista non se deixa condicionar por vínculos ou fervores, para fortalecer a razón deben erradicarse as paixóns e adxudicárselle unha oportunidade ao cerebro, suposto contrario o influenciado comentarista, lamentablemente convértese nun insolvente que exerce de correa de transmisión de apreciacións interesadas.

Exposto o devandito, insisto en precisar que os pactos aínda sendo tácitos ou sobreentendidos establécense para ser cumprido no seu contexto, e cando unha das parte unilateralmente cancela o vínculo contraído, debese saber, que coa súa irresponsable decisión amais de romper un compromiso vinculante deixou vía libre para que a outra parte proceda en consecuencia. Pero polo visto hai quen defende o contrario e como perfecto colega ten a ousadía de promover unha cruzada de descrédito contra quenes en primeiro termo foron obxecto de conxura, sen caer na conta que co seu deficiente auxilio devalúase así mesmo...

O autor en quenda de réplica, consuma un CÁLAMO CURRENTE, e quizá por esas présas e regateo de reflexión, confunde Tirios con Troianos e por iso pon na miña autoría paternidades que corresponden á súa fantasía, dicir, que no meu artigo de opinión PACTA SUNT SERVANDA, nunca cuestionei a representatividade dos vogais que lograron o seu posto como resultado da vontade das urnas, se censurei e manteño, que parte deles, non exerceron o seu papel de vogais electos en correspondencia á confianza dos electores nin en suxeccion e acatamento aos pactados contraidos, devaluando con iso a súa credencial por canto foi utilizada para consumar unha deslealdade.


Pero a xulgar polo feitos, o nó gordiano deste insólito contratempo electoral radica no candidato - furtivo, e insisto no de furtivo por ser o único membro da cámara que accede a un escano sen concorrer ás eleccións, séndome indiferente que o teñan ido a buscar ou viñese polo seu propio pé.
Se alguén lle outorga a clave do éxito dos resultados da candidatura gañadora debe adxudicarlle igualmente a responsabilidade do adverso desenlace e facer balance antes de emitir xuízos de valor, e non concluír asumindo que Xoán Gato é un Deus sen patrimonio celestial que está por riba do ben e o mal, e aplaudir as súas excentricidades de premiar aos afíns e castigar aos díscolos;..... isto xa é o colmo!

Cancelo miña polémica co ambiguo para achegar maior luz ao efectivo pois o debate debe progresar; aquí estase tratando o accesorio en detrimento do esencial, e paradoxalmente non se cuestiona a dubidosa legalidade de que Xoán Gato como ex - alcalde de Narón, poida desempeñar un cargo por apoderamento como membro da Cámara de Comercio cando non teñen trascurridos dous anos desde o seu cesamento, e a última reforma da Lei de Bases do Rexime Local no seu artigo 75.8 determina, que durante os dous anos seguintes á finalización do seu mandato, aos membros das corporacións locais que ostentasen responsabilidades executivas nas diferentes áreas en que se organice o goberno local, seranlles de aplicación no ámbito territorial da súa competencia as limitacións ao exercicio de actividades privadas establecidas no artigo 8 da Lei 5/2006, de 10 de abril.

E aos efectos procedentes hase considerar a existencia de relación directa coa empresa á que representa, por canto interveu en calidade de Alcalde en sesións nas que se adoptaron acordos e resolucións en relación coa referida comercial, e asi mesmo, dubido dispoña de autorización permisiva da Oficina de Conflitos de Intereses. Polo tanto someténdome a mellor criterio, entendo que Xoán Gato, non tan só non pode postularse como candidato á presidencia da Cámara senón que tampouco pode ocupar vogalía algunha por mais apoderamento que lle fora outorgado.

A OUTRA CARA DA LEGALIDADE

Hai aspectos da contratación pública que por máis amparo legal que revistan, a súa aplicación, ao non garantir o principio de publicidade e concorrencia, aconsella e demanda unha recondución ou reforma do marco lexislativo que as escuda, e con iso remito referencia expresa á figura do PROCEDEMENTO NEGOCIADO SEN PUBLICIDADE, que en síntese non é nin máis nin menos, que unha fórmula pouco ortodoxa onde a opacidade preside unha relación bilateral entre a administración e un delimitado e restritivo grupo de contratistas en detrimento do interese xeral e dos dereitos colectivos gremiais.

De orixe a necesidade modificatoria do marco legal non só vén propiciado polo seu implícito regulamentario, senón polo seu uso abusivo e pola deficiente ou equívoca interpretación que do seu contexto fai algunha das Administracións contratantes, cando toman a errónea determinación de solicitar oferta en exclusiva a tres empresarios da súa elección, vulnerando con iso o dereito a un tratamento igualitario e non discriminatorio, e consumando deste xeito a súa inobservancia ao principio de transparencia que elementalmente debese presidir a operativa contractual das administracións públicas.

Coa posta en práctica deste método arbitrario, algúns políticos coa aquiescencia dos funcionarios asesores, demostran descoñecer a nula eficacia que achega o PROCEDEMENTO NEGOCIADO SEN PUBLICIDADE como ferramenta de xestión na contratación da administración pública, pois aínda que a súa filosofía esta inspirada en principios de celeridade e simplificación de trámites administrativos, contrariamente ao que algúns toman por habitual, a concorrencia licitadora, é aberta, non podendo ser restrinxida a tres licitadores como por mala praxe vense aplicando, e tal precepto é unha conclusión da Xunta Consultiva de Contratación, quen avala a validez das solicitudes interactivas de todas aquelas empresas capacitadas para concorrer ao procedemento, fosen ou non convidadas, co agravante de que se a administración non atendese a súa petición por vicio determinante, poderiamos atoparnos ante ao risco dunha anulación inducida por inseguridade xurídica

Sentado o exposto e a pesar da excepción de matices interpretativos, dicir, que o PROCEDEMENTO NEGOCIADO SEN PUBLICIDADE como igualmente a concertación de CONTRATOS MENORES, máis que un achegar vantaxes, son mecanismos contraproducentes, figuras administrativas sen solvencia resolutiva que promoven agravios comparativos por desigualdade e discriminación entre os admisibles candidatos, detraendo transparencia aos procedementos, desamparando a libre competencia e relegando a irrelevante a selección da oferta económica mais vantaxosa co menoscabos que iso induce ás arcas públicas.


Desde unha óptica empresarial é inadmisible tolerar prodíguese a vixente aplicación destes métodos e sistemas de contratación, por entender que representan un exercicio de absurda parcialidade que quebranta a pluralidade licitadora, e deixa entrever hipotéticas ligazóns de preferencia ou supostos tratos de favor que por se mesmo tradúcense en opinións pouco saudables para a integridade e o bo facer de actividade empresarial.

As entidades públicas teñen seu integro dereito que non a xustificación, en manter a estabilidade de procedementos anacrónicos coa utilización de políticas de preferencia selectiva; e o sector empresarial rexeitado a participar na contratación pública, asísteslle idéntica razón en demandar un marco de pluralidade que posibilite un trato igualitario e imparcial, e forzar que a única alternativa debe estar presidida pola obrigada publicidade do acto, ben sexa vía procedemento negociado con publicidade ou concurso aberto.

Este tipo de contratos debesen estar suxeito a unha disciplina estrita, a unha limitación taxativa ou de excepcionalidade aplicativa xustificada en tipoloxías contractuais de notoriedade profesional exclusivista e por tanto de imposible competencia; ampliar esta posibilidade a aspectos ordinarios, é resucitar antigas fórmulas que a tempo presente debesen estar superadas, pois politicamente un demócrata que considere procedente este marco de relación contractual, simplemente andaina o pretérito ou o que é o mesmo os contratos a dedo doutro tempo, e esta circunstancia, amais de pouco decente, é inexplicable e inaudita.