Xustiza politizada

Dar apariencia de autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial, resulta un completo desvarío, especialmente, cando na designación do Consello Xeral do Poder Xudicial os xuíces elixidos  son apareados politicamente como conservadores ou progresistas.

Segundo refire a Constitución, o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPX) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, engadindo respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado.

Interpretado o contido tal cal consta na súa redacción, non parece ofrecer dúbida algunha a súa finalidade e labores con respecto a a formulación da separación de poderes, que posibilite que cada un dos tres poderes do Estado (executivo, lexislativo e xudicial) dispoña da necesaria independencia para poder garantir o control dos uns polos outros, de tal xeito, que imparcialmente o poder xudicial sen ataduras políticas, chegado o caso, poida defender á cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes.

Pero o que aquí está a ocorrer difire nos substancial de tal interpretación, pois como vén sendo usual os escasos aspectos positivos que os lexisladores constituíntes incorporaron á Carta Magna do 78, ao primeiro de vez foron modificados politicamente cara á peor das súas versións , e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; mentres blindaba toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial da etapa constitucional, establecía que os membros da cota restante, é dicir - os doce vocais xuíces- serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político, o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque o carácter totalitario da maioría dos nosos políticos nunca puido soportar a función dun poder xudicial independente nin o imperio da lei aplicada nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985. O que supuxo un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados, ata o extremo que o entón Vicepresidente Alfonso Guerra, proclamou aquilo de “ Montesquieu morreu”, en clara alusión á inexistencia real de separación dos tres poderes en España.

A pesar da súa incoherencia, o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida reforma establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vogalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU, e EU.e contra todo prognóstico PODEMOS que viña a cambiar as cousas  pero que ao final tamén se sumou ao "pasteleo".

Por iso é polo que tras trinta e seis anos de mangoneo e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito. ao resultar obvio que por salvagarda das garantías democráticas o seu Parlamento e o Poder Executivo non deben participar a efecto algún no proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Interferencia que raia na obscenidad cando os que se confiren atribucións para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial son uns partidos políticos implicados na corrupción ata as cellas; xustificación máis que sobrada para esixir a recondución a orixe da situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados.

Quen se proclaman  constitucionalistas deben proceder en consecuencia facendo  prevalecer o espírito do artigo 122.3 da CE. sobre  calquera outra tentación,de tal maneira que os  vogais de procedencia xudicial sexan elixidos directamente polos xuíces e maxistrados como única maneira  de fortalecer a autonomía  e a independencia  CGPX, pois sabido é que a intromisión política nos  seus mecanismos de elección fai que se contaxie e desprestixie a  xudicatura; sendo recomendable en  evitación da súa desvalorización que na elección dos membros xudiciais non participe  o poder político. 

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, téñase por seguro que non cesará a deterioración da xustiza

Fene, un exemplo a non seguir.

A actual deterioración urbanística é  un reflexo da  depreciación social e política, que debe ser combatida e erradicada coa aplicación  dun urbanismo alternativo; unha nova percepción de ordenación territorial onde a cidadanía teña garantida participación na construción do seu propio futuro.

No canto de facer lectura das causas que ocasionaron a actual "eutanasia urbanística", non entraron  no fondo da cuestión, renunciando así á necesaria catarse que con carácter ineludible tería de afrontarse politicamente para afianzar con solvencia un modelo urbanístico de futuro, formulado acorde á realidade do momento, e por tanto, diametralmente diverxente co estereotipo do urbanismo  de épocas pretéritas, resultando tal actitude ademais dun erro de estratexia, unha sordidez política, polo que dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense vixente o modelo urbanístico  causante da hecatombe.

O  principal obxectivo do plan urbanístico  debera estar dirixido  a construír  cidades máis belas, habitables e respectuosas co  seu hábitat  natural, que nunca a  desregular  en sentido oposto para favorecer con iso a corrupción, un mal  endémico   que agrupa  os casos de abuso de poder dos  cargos públicos que incumpren  as  normas urbanísticas co obxecto de obter un enriquecemento ilícito ou favorecer intereses  espurios, utilizando para tal finalidade  a  inxerencia política  sen considerar a efecto algún  o  ordenamento xurídico nin os informes técnicos  coa  pretensión de establecer o  “urbanismo á carta” como regula de xogo .

As  declaracións de intencións dos nosos políticos locais en favor dun urbanismo racional e de cumprimento das normas establecidas adoitan ter mero valor testemuñal, por canto  en gran medida segue imperando o amiguismo e o mirar para outro lado, ou o que é peor  son os propios concelleiros quen  incorre na vulneración  do ordenamento urbanístico para favorecer  a achegados e familiares  da  súa propia órbita política 

Por iso aínda e cando a Administración debese servir con obxectividade  aos intereses xerais, e  pleno sometemento á lei e ao dereito, adoita ocorrer que por desacato  dos cargos políticos con esta disciplina dítanse resolucións administrativas de contido arbitrario, sabendo que tales condutas superan a mera contradición co Dereito para converterse nun ataque consciente e grave contra os intereses que precisamente as normas infrinxidas pretendían  protexer.

Comportamentos  que exceden o marco da mera ilegalidade, para  transmutarse en delito  de prevaricación   administrativa, polo menos iso é o que ocorre cando  conflúe un  contido manifestamente arbitrario, e contrastada carga de «inxustiza  », o  que de producirse  leva implícito  a pena de inhabilitación especial para o desempeño de cargo  público e a limitación do  dereito de sufraxio pasivo por tempo de nove a quince anos.

Demasiados pillabáns ocupando o prestixio que outros puidesen darlle aos cargos políticos, ata o extremo que a un dálle  medo cada vez que  mira a operativa dunha  Xunta de Goberno ou un pleno Municipal ao observar que os “personaxes” que conforman eses órganos institucionais  teñen conseguido  poñer en dúbida a propia honorabilidade do cargo que ocupan e a razón política de pertenza, pois a súa carencia de ecuanimidade  trae consigo, a arrogancia , a prepotencia, o despropósito  e moi asiduamente a corrupción

Neste noxo de país, cando a maioría do sector político excede do  empacho falando de hixiene institucional, non pense ninguén que os seus membros fano co obxecto de destapar transparencia á súa xestión, todo  o contrario, o  maquinan coa intención expresa de enmascarar a  impureza que ocultan tras o seu turbio proceder

O retrato da actualidade política non pode ser máis desolador, pero a pesar diso e do  empeño dos elementos causantes da situación, temos de afirmar que a corrupción  non é inevitable.  

Pódese limitar, débese controlar, hase de erradicar; e isto ten que ser así, se estamos dispostos  a salvar a democracia como capital  irrenunciable en atribución ao feito que nos outorga ser os donos  do noso destino.

Por tanto, non debemos  conceder  máis prórroga a quen esgotou  a confianza dos cidadáns, a quen aproveitou a función política para satisfacer  as súas propias conveniencias.

Nós, a sociedade civil, temos a chave para impulsar o cambio necesario, e tamén a responsabilidade  de esixir o desaloxo da actividade  política de quen perdeu toda  confianza  para  o desempeño das súas funcións e a quen extraviou  o esencial  código  de conduta  que require  a dedicación á cousa pública.

A cidadanía  non debe estar exposta  ao contaxio  que produce  a inhalación  da nauseabunda   inmundicia política.

Iglesias, o demócrata.

Hai unha  década que  o movemento 15 M creou en moitos de nós  a esperanza de que “outra política era posible”, ata que Podemos,  tras apropiarse do espírito daquela  corrente cívica non só frustrou o anhelo de cambio senón que incorreu nos mesmos vicios que viña erradicar

Chámanlle democracia e non o é" foi  o berro máis coreado polos cidadáns participantes nas acampadas que se organizaron  por toda España como forma de protesta contra a xestión política, a venda de dereitos ao sistema financeiro, a corrupción e a falta de democracia realmente participativa no noso país, cinco anos  despois constituíuse Podemos, o partido político que seguiu ás protestas dos “indignados”, tras cuxa constitución, o seu  flamante secretario Xeral prometeu acabar co “réxime” da Transición vía proxecto constituínte, o que veu denominar «abrir o cadeado do  78» 

Naquel momento a  idea de optar  pola forma convencional dun partido como estratexia de cambio  tiña por finalidade utilizar o seu aproveitamento como vehículo de articulación do descontento social, empregando para iso a debilidade dos artífices dun réxime político que xa non podían apontoar e cuxo  baleiro tiña que ser substituído  por outro  discurso renovador, o que supuxo unha porta de acceso ao poder, pero tamén o  grillete que lle impediu transitar cara a democracia real.

Fundamentados na convicción que a Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciaba total  insolvencia  para satisfacer os grandes desafíos do país, quedaba xustificada  a necesidade dunha «segunda Transición» como solución á situación creada e de freada á cada vez máis acentuada deriva  involucionista. 

Pero aquela reivindicación acuñada no   argumentario da formación morada, non decaeu polos   embates do réxime instaurado , senón pola renuncia expresa da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental que o xustificase  pasou de combater ao  depauperado réxime do 78 a converterse no máis ardente defensor da Constitución sobre a que se implantou o sistema e cuxas excedidas prácticas foron casualmente o  factor causante das protesta do 15M. 

O feito  de incorrer   no despropósito de defender cousa distinta, constatou que tras aquel talismán ideolóxico a formación morada encubría a  impostura, por iso é polo que  contradicindo os seus principios asumeu a Transición como marco de referencia e de ordenamento político, o que entre outras repercusións ademais de manter  invariable a situación supuxo unha renuncia de facto á impugnación e revisión de 30 anos de déficit democrático.

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente   xerarquizada e   burocratizada en liña a impoñer novas directrices e suprimir á vez  todo rastro de transversalidade,  para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

Do formato  primixenio de Podemos só queda a denominación e a cromática, polo demais, tras a súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente   inhóspito, onde o  leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos  prosélitos do espírito do 15-  M  ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e   cesarista do país.

Unha organización como PODEMOS, onde o  pedigrí democrático da  camarilla dirixente é  ostensiblemente mellorable e cuxos membros foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados o  volantazo político cara ao comunismo e a supresión de calquera viso de transversalidade, non é de recibo que o seu Secretario Xeral veña agora a sentar cátedra sobre a anormalidade democrática do Estado. 

Aquel partido que tanta ilusión espertou fai soamente seis anos para rematar  albergando o peor dogmatismo comunista, é usual que o  estalinismo forme parte do seu modus operandi e que en correspondencia as diverxencias sempre terminen coa  laminación do disidente, e as reaccións contrapostas sexan  estigmatizadas como  felonía; práctica habitual nunha organización en proceso de descomposición onde se impón o inflexible poder forxado en torno ao matrimonio entre Pablo Iglesias e Irene Montero, sendo esa a única realidade, por mais campañas de interesada  distorsión que se nos queira contar desde o  oficialismo.

Cada día que pasa Podemos parécese máis ao que detestaba, sumido nunha encrucillada orgánica e ideolóxica, xa nada queda da súa oferta dunha nova forma de idear e practicar a política, pero a pesar dos seus  bandazos, os defensores do espírito do 15 M debemos manternos firmes  e seguir  proclamando e defendendo  que outra política e outra democracia son posibles. pois a corrección da  desigualdade  e do déficit democrático debe ser obxectivo irrenunciable de todo progresista.

Profesionalización da política

 Mesturar  burocracia e política é o menos aconsellable  para a boa administración pública, pero o empeño  colonizador  dos partidos, fai que a melloría da  nosa  gobernanza e  a  despolitización da función pública siga sendo unha materia pendente.

As diferenzas ideolóxicas son a  plasmación política das desiguais condutas que a sociedade  mantén ante as inxustizas, pero aínda cando as persoas cualificadas na  esquerda se  arrogan maior sensibilidade ante as desigualdades, o certo é que cada vez resulta  máis notoria a falta de integridade  do denominado “séquito progresista”,  e por tanto máis  cuestionable se cabe  o  sentimento de superioridade moral que se outorgan.

Dicir ao respecto que son moitos os políticos que tras subirse ao tren institucional esquécense que ser de esquerdas  implica facer historia para transformar ao país en aras  a fortalecer o conxunto da sociedade; e iso ocorre porque desertaron de participar     vocacionalmente na cousa pública para  converterse en profesionais do ramo, para así  facer  da política o seu medio de vida, e  cando  isto ocorre o factor de dependencia económica fai que o cargo político pase a exercer de  burócrata.

E en tal circunstancia  a batalla de ideas que caracteriza a acción  política da esquerda sucumbe ante a inercia  material que presenta a saída profesional  e laboral dos liberados políticos, cuxa  atomización institucional por diminución de cadros  supoñerá un retroceso  para o “progresismo “que se verá agravado coa perda da maioría  das melloras sociais conquistadas nos anos previos, e por tanto dunha  descapitalización electoral sen precedentes.

Dos  contraproducentes efectos do actual proceso de  burocratización política xorde unha nova elite dominadora  da escena pública e con iso un maior empobrecemento da calidade democrática, que produce unha desconexión crecente entre esa cúpula e os cidadáns aos que teoricamente representan, e a principal das causas dese  divorcio entre a sociedade civil e a sociedade política é sen dúbida  a profesionalización da vida pública. porque  iso capacita ás formacións partidistas para instaurar un  nepotismo   colectivizado   que lles faculta  a proporcionar status e ingresos aos seus membros e simpatizantes.

Como en calquera outra esfera de actividade os políticos dedicados  profesionalmente á cousa pública  teñen como principal  obxectivo progresar e perpetuarse no cargo no contexto dunha contorna de inestabilidade, pois  son os aparellos dos partidos. os que fixan quen se beneficia das vitorias e quen subsiste na derrota, o que vén indicar que  o seu futuro  non é o votante quen  o determina senón a súa propia organización política, situación  que acaba  establecendo un distanciamento  entre representantes e representados e fai  que o diálogo entre o político  e a cidadanía sexa cada vez máis difícil, porque os seus idiomas e intereses son diametralmente opostos.

O realmente paradoxal neste esquema é que os  dirixentes do armazón  son á súa vez políticos devaluados cuxo comportamento non difire en nada  ao daqueles que teoricamente viñan combater,  causando con iso unha  crecente deterioración institucional.

Maioritariamente a  irrupción dos partidos emerxentes  interpretouse en sentido positivo, como un  folgo  de aire fresco capaz de osixenar  o sistema nun momento de nula  confianza no bipartidismo; e foi entón cando prometeron  rexeneración, máis  democratización interna dos partidos, establecer mecanismos de participación cidadá, en definitiva, perfeccionar  a calidade da nosa democracia.

Nada queda daquel afán  rexenerador da política, pois a ansiedade polo poder, desprazou en pouco tempo aquelas reivindicacións que, no seu momento, conseguiron mesmo forzar  aos grandes partidos unha revisión de si mesmos, pero a nova política  das   autoproclamadas como formacións transversais contra a caste, non só envelleceron prematuramente sen ser capaces de substituír a vella  política senón que incorreron  nos vicios da clase política que viñan erradicar.

Tal é así que    os chegados á escena política desde a máxima esixencia ética,  agora envorcaron o seu empeño  en conseguir desde «as cloacas do poder» cargos e bos soldos públicos para os membros  da súa cúpula dirixente  e  da súa órbita de confianza.. 

Así nos vai!