Hai unha década que o movemento 15 M creou en moitos de nós a esperanza de que “outra política era posible”, ata que Podemos, tras apropiarse do espírito daquela corrente cívica non só frustrou o anhelo de cambio senón que incorreu nos mesmos vicios que viña erradicar
Naquel momento a idea de optar pola forma convencional dun partido como estratexia de cambio tiña por finalidade utilizar o seu aproveitamento como vehículo de articulación do descontento social, empregando para iso a debilidade dos artífices dun réxime político que xa non podían apontoar e cuxo baleiro tiña que ser substituído por outro discurso renovador, o que supuxo unha porta de acceso ao poder, pero tamén o grillete que lle impediu transitar cara a democracia real.
Fundamentados na convicción que a Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciaba total insolvencia para satisfacer os grandes desafíos do país, quedaba xustificada a necesidade dunha «segunda Transición» como solución á situación creada e de freada á cada vez máis acentuada deriva involucionista.
Pero aquela reivindicación acuñada no argumentario da formación morada, non decaeu polos embates do réxime instaurado , senón pola renuncia expresa da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental que o xustificase pasou de combater ao depauperado réxime do 78 a converterse no máis ardente defensor da Constitución sobre a que se implantou o sistema e cuxas excedidas prácticas foron casualmente o factor causante das protesta do 15M.
O feito de incorrer no despropósito de defender cousa distinta, constatou que tras aquel talismán ideolóxico a formación morada encubría a impostura, por iso é polo que contradicindo os seus principios asumeu a Transición como marco de referencia e de ordenamento político, o que entre outras repercusións ademais de manter invariable a situación supuxo unha renuncia de facto á impugnación e revisión de 30 anos de déficit democrático.
Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e burocratizada en liña a impoñer novas directrices e suprimir á vez todo rastro de transversalidade, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.
Do formato primixenio de Podemos só queda a denominación e a cromática, polo demais, tras a súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente inhóspito, onde o leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos prosélitos do espírito do 15- M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e cesarista do país.
Unha organización como PODEMOS, onde o pedigrí democrático da camarilla dirixente é ostensiblemente mellorable e cuxos membros foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados o volantazo político cara ao comunismo e a supresión de calquera viso de transversalidade, non é de recibo que o seu Secretario Xeral veña agora a sentar cátedra sobre a anormalidade democrática do Estado.
Cada día que pasa Podemos parécese máis ao que detestaba, sumido nunha encrucillada orgánica e ideolóxica, xa nada queda da súa oferta dunha nova forma de idear e practicar a política, pero a pesar dos seus bandazos, os defensores do espírito do 15 M debemos manternos firmes e seguir proclamando e defendendo que outra política e outra democracia son posibles. pois a corrección da desigualdade e do déficit democrático debe ser obxectivo irrenunciable de todo progresista.
No hay comentarios:
Publicar un comentario