Podemos enrédase

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cumprido o obxectivo de desaloxar a Rajoy da Mocloa, ante os extravíos do novo Executivo socialista e o paradoxo das súas formulacións; Podemos debese cancelar o prosélito apoio que segue a prestar ao Presidente de Goberno para exercer o papel de oposición en coherencia cos seus postulados

Nos últimos 35 anos, sen interrupción, o país estivo rexido en alternancia polo bipartidismo, e despois de prosperar a recente Moción de Censura a tutela do Executivo segue idéntica tónica, sen que tal sucesión política sexa algo casual, pois desde o primeiro momento esa permuta mais alá dun avatar é unha estratexia construída de antemán polo establishment que conforman as corporacións (mediáticas, económicas, xudiciais, relixiosas, e outras máis.) que desde o ano 83 apostaron por non xogar o destino dos seus intereses a un só sector político, establecendo para o efecto opcións de recambio. que mais alá da mudanza imprevista permitísenlles asegurar a concreción das súas finalidades.

 Para iso como grupo organizado que son, utilizan o poder económico do que fan gala, para influír sobre eses partidos políticos de corte neoliberal e os medios de comunicación da súa pertenza, e así, de maneira coordinada, empregando para o efecto os sofisticados instrumentos de control e dominio de masas que posúen, influír sibilinamente sobre a sociedade para anular toda reacción contestataria, e libres de oposición evitar a ameaza de transformacións que poidan alterar a continuidade do pleno dominio que ostentan.

 Ter a situación controlada é a clave destes poderes fácticos, pois o seu éxito estriba en impedir que o país poida subtraerse do seu dominio, polo que non reparan en utilizar todos os medios ao seu alcance para abortar calquera simulacro de éxito de opcións políticas opostas ao credo neoliberal, e moito menos permitir mutacións de signo contrario en organizacións como o PSOE que despois de abandonar os seus postulados socialdemócratas e aínda preservando o nome e simboloxía de esquerdas, foi peza crave na consolidación do sistema bipartidista e por riba no sostemento da doutrina neoliberal.

 Tanto o PSOE como o PP levan catro décadas distribuíndose as rendas do poder que desempeñaron e que mantiveron baixo as ordes do poder económico, non podendo entenderse por iso, que agora de súbito os eterno reféns do neoliberalismo actuando pola súa conta enceréllense nunha guerra sen cuartel sen que as elites que compoñen o establishment, tivese intervención nos prolegómenos da Moción de Censura e no desenlace final da mesma. 

Por tanto máis aló do que interesadamente se tente ocultar, o certo é que Sánchez si foi autorizado polos reitores do establishment a substituír a un Rajoy amortizado polos graves efectos dunha exorbitante corrupción e o factor engadido de a demoledora sentenza xudicial do caso Gürtel, que ademais de sepultar as expectativas de futuro do goberno do PP, o impacto social da súa repercusión ameazaba mesmo a pervivencia do propio ideario neoliberalismo como sistema, poñendo en serio risco as prevalencias desta elite e mesmo a continuidade do réxime do 78. 

É por iso que Unidos Podemos, Compromís, PNV, Bildu, ERC e PdeCAt, que cos seus votos facilitaron a substitución no Goberno, mais alá de albergar en compensación expectativas de cambios substanciais no facer do novo Executivo, debesen saber que á marxe de modificacións puntuais en aspectos de índole social e territorial, no transcendente, seguirase exactamente a mesma política económica que a ata agora aplicada polos seus predecesores, e de igual modo, asumiranse os ditados emitidos desde Bruxelas e a Troika, en expreso cumprimento do interese obxectivo da oligarquía e estrita observancia das políticas neoliberais das que o PSOE foi e segue sendo parte implícita.

 Se desde o pragmatismo sumarse á aritmética parlamentaria de a Moción de Censura contra Rajoy foi un exercicio de madurez e responsabilidade política, menos xustificación ten manter un perfil conciliador co Presidente entrante despois de que este refugase a constitución dun Goberno de ampla maioría e optase na súa falta pola formación dun Executivo monocolor participado por membros do seu partido e independentes de imposición, por representar tal decisión un cambio de rumbo no itinerario previsto que non só impediu consumar un acordo de coalición progresistas senón erradicar da escena política a primacía de credo neoliberal que benefician ao capital financeiro e as multinacionais globalizadas. 

Referente expresivo e sintomático dese neoliberalismo " progre" foi o nomeamento de Nadia Calviño como súper ministra de Economía, quen ata agora desempeñaba a función de directora xeral de Orzamentos da Unión Europea, ou o que é o mesmo, a responsable do cumprimento do “déficit 0” e as políticas de recortes de Bruxelas. Unha avogada e economista de perfil técnico socio liberal, ben acollida polos principais sectores económicos españois e con simpatías mesmo na contorna do PP e Cidadáns, referencias sobradas para afirmar en cerne que o neoliberalismo marcará a traxectoria económica de novo Executivo.

 Por iso é polo que salvo en puntuais excepcións de índole menor e diferenzas de talante, nada fai pensar que en materia económica as políticas deseñadas polo novo Goberno difiran nos substancial das aplicadas polos seus precursores.

Perversión mediática

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Aínda que a Constitución preserva o dereito dos cidadáns á información veraz, si os principais grupos do conglomerado mediático son pertenza do poder económico,  resulta obvio que tal precepto constitucional é tan só un referente de aparencia. 

As últimas enquisas sobre a intención de voto, publicadas xusto antes do sorpresivo cambio de goberno , apuntaban que conxuntamente o PP e Cidadáns agrupaban mais do 50% da intención do voto dos enquisados, un dato indicativo que cara aos próximos comicios o triunfo da dereita era un todo manifesto, iso se, adxudicando o liderado á formación laranxa.

 Pero a inesperada Moción de Censura e o feito de que prosperase, tirou por terra os prognósticos elaborados na cociña dos mass media e de empresas demoscópicas, en cuxos fogóns usualmente a elite propietaria destes medios en propio beneficio manipulan tendencias e estatísticas coa exclusiva intención de modificar nos electores a percepción da realidade, para lograr con iso orientar tendencia cara aos seus postulados e poder así influír na vontade de voto.

 Descolocados polos acontecemento a reacción ao pau recibido non se fixo esperar, e dous días despois de que Sánchez instalásese na Moncloa e constituíse o seu Gabinete, para sorpresa xeral, un novo traballo demoscópico mudaba no substancial o contido do divulgado anteriormente tan só oito días atrás, elevando en tempo récord ao PSOE do terceiro posto ao liderado da intención de voto nunha permuta que sitúa Cidadáns no seu lugar nun esborralle sen precedentes. 

Substanciais flutuaciones en exigua temporalidade, que denotan unha notoria falta de rigor, que vén indicar a nula fiabilidade que merece a función desempeñada polos "donos da intención de voto" e o prexuízo que o desenvolvemento do seu traballo está a causar ao tránsito da vida democrática. 

E esa deterioración existe, porque o resultado das enquisas preelectorais e a opinión política dos medios de comunicación inflúe mais na decisión do elector que o debate democrático de contraste de opinións e de propostas reais, xerando tal circunstancia unha opinión pública adulterada, é dicir, exenta de datos sociolóxicos convincentes por tratarse de montaxes “teóricas” simuladas que son manexados e conducidos polos poderosos grupos de comunicación social como instrumento primordial da súa propaganda no seu afán de condicionar o poder; co agravante que cada vez son mais numerosos os medios que empregan estas prácticas.

 Á marxe de puntuais excepcións, nas últimas décadas os medios de comunicación de masas agrupados en torno ao denominado "cuarto poder" e as empresas demoscópicas de acompañamento, perderon ao completo a súa imparcialidade e pluralismo, podendo confirmarse que na actualidade os mass media están totalmente dominados polo poder económico en formato de gran conglomerado mediático utilizado como caixa de resonancia transmisora de mensaxes disfrazadas de verdade e informacións interesadas, ao só efecto de satisfacer as súas expectativas desde o punto de vista económico, influíndo na poboación mediante a manipulación informativa coa finalidade de manter e incrementar os seus índices de poder.

 A concentración en poucas mans dos medios de comunicación hai tempo que pasou as mais elementais regras de funcionamento democrático e auspiciado a entrada en escena de prácticas belixerantes propias de tempos pretéritos, xerando desde o seu imperialismo mediático unha confrontación do poder do diñeiro contra o poder dos electores nun claro intento de secuestrar a vontade popular a través do bombardeo propagandístico. 

Unha perniciosa extralimitación de funcións onde se substitúe o xornalismo de información por tendenciosas campañas demoscópicas de persuasión política e adoctrinamiento electoral, pois contra toda lóxica, a súa é unha a acción estratéxica orientada ao servizo e beneficio do Establishment, ou o que é o mesmo, a satisfacer aos seus propios donos.

 As principais cabeceiras da prensa española son a plasmación dun divorcio coa verdade, desde o punto e hora, que as noticias non son redactadas nos seus xustos termos senón terxiversadas en arranxo aos prexuízos ideolóxicos de cada medio , un comportamento que por carencia de honestidade sitúa a esta órbita do xornalismo como a segunda profesión peor considerada do país e aos medios de comunicación españois nos de máis baixa credibilidade de toda Europa. 

A desconfianza nestes medios fíxose mais patente cando en coincidencia coa crise de 2008, os bancos permutaron a súa débeda viva nos principais medios por accións compensatorias, converténdose en propietarios e administradores da súa liña editorial que de xeito evidente é diametralmente oposta á pluralidade informativa. 

Ante tal tesitura, as formacións políticas de signo progresista deben afrontar o desafío que representa a alianza conformada polo poder económico e o poder mediático; partindo da premisa que a instauración da democracia real leva implícito a súa democratización, en consecuencia, debesen encher o baleiro legal existente articulando dunha vez por todas un marco regulador da actividade destes poderes fácticos en relación e adecuación ao principio de representación institucional, porque o poder político é elixido nas urnas, contrariamente ao poder mediático e económico que se arrogan atribucións que democraticamente non teñen conferidas. 

Resultando inadmisible por iso, que siga sendo este tándem quen marque do rumbo ao país

Sánchez mantén a corrupción

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

As singulares circunstancias que acompañaron o acceso de Pedro Sánchez á Presidencia do Goberno eran oportunidade sobrada para mudar a pasividade institucional contra a corrupción, pero conformado o novo Executivo, lonxe de emendar vese que a continuidade marca o rumbo.

Un dos aspectos mais positivos que trouxo consigo a sentenza do caso Gürtel foi sen dúbida a carga argumental que posibilitou o desaloxo de Rajoy da Presidencia do Goberno, como así mesmo, acreditar no seu implícito a existencia da trama corrupta utilizada polo PP para captar financiamento ilegal, ao delatar con iso que o partido da gaivotas concorrera aos distintos procesos electorais dopado ata as cellas, e por tanto tomando vantaxe nas urnas sobre os seus directos competidores. 

Pero transversalmente o seu contido tamén delatou o dobre xogo de Ciudadanmos, quen torpemente tentou utilizar a pena condenatoria en favor das súas pretensións a través dun absurdo intento de lograr que a maioría da representación parlamentaria decantásese por apoiar a súa aspiración á convocatoria inmediata de eleccións. Obviando a propio intento que na cadea infecta de corrupción, ademais da evidente implicación dos partidos políticos e os seus membros , ocupa un lugar de notoriedade a elite do mundo empresarial pola súa contrastada condición de instigadores e cómplices da mesma. 

Eses pesos pesados do Ibex 35 situados no ollo do furacán, pola súa implicación en subornos e apaños na adxudicación de contratos de obras e servizos públicos, sen que a pesar da transgresión da legalidade, da súa participación nos  repetidos escándalos, esixísense responsabilidades, impedísese a súa concorrencia á licitación pública ou se profundase sobre a turbidez dos seus actos.

E mentres os destacados membros do establishment empresarial fan uso de tales prácticas lucrándose a través das redes clientelares; Albert Rivera, "o seu príncipe azul", negando as súas connotacións con esta trama de corruptores, nun cínico exercicio de ocultación e permisividade, non dubida en disfrazar a Ciudadanos de adaíl da honradez e a rexeneración política, é dicir, todo un expoñente de patronazgo, de relación de intercambio mutuo de favores entre dúas partes , a do clan do IBEX e o seu partido. 

Un noxento comportamento de complicidade que vén reportar ao partido laranxa a súa exaltación a través dos medios de comunicación controlados por esa elite, e cuxa contrapartida ten na promoción demoscópica das súas siglas o mais significado referente.

Unha reprobable actitude de quen non tendo unha ideoloxía sobre a que asentar a súa acción política, sen vocación de servizo público tenta a través de subterfugios alcanzar o poder ao só obxecto de favorecer en exclusiva os intereses da cuadrilla  financeiro-empresarial que lle promoven e apadríñanlle. 

Xa que logo,  se por rexeneración e hixienización democrática era obrigado desaloxar da política a Rajoy e a súa caterva, do mesmo xeito resulta imperativo prescindir de Ciudadanos, pois se o PP foi apeado do Goberno por lucrarse da corrupción, do mesmo xeito o partido liderado por Rivera, mais alá da súa simulada función de vixía da honorabilidade, decántase abertamente por defender a quen empresarialmente forman parte de idéntica trama e teñen na corrupción o seu modo de facer negocio, é dicir, en prestar incondicional apoio aos  intereses do establishment empresarial patrocinadores do seu partido.

A esa clase privilexiada que conforman uns corruptores que a pesar da súa implicación nos feitos impunemente permanecen nun confortable claroscuro.

Pero tal disxuntiva alcanza maior impacto tendo en conta que mais alá das referidas connotacións, é incontestable que estamos ante un problema que só se pode eliminar dando un cambio radical á situación, pois non é que o sistema sexa corrupto; é que a corrupción é o sistema, que ao converterse en norma de aceptación xeneralizada, é utilizado de forma habitual por gran parte dos partidos políticos do réxime do 78 como ferramenta de financiamento político e mesmo como fonte de enriquecemento persoal, ata niveis de implicación que pola súa excedida dimensión fai que sexa inútil combater este latrocinio coa aplicación de cambios parciais ou timoratos.

Mais que ser obviada, tal circunstancia debese estar moi presente nas decisións do novo Presidente do Goberno á hora de conformar o seu Executivo, especialmente cando o seu acceso a tan alto cargo veu precedido do desaloxo do seu antecesor no cargo pola súa complicidade coa corrupción, e cando a implicación do seu propio partido (PSOE)na trama corrupta non difire para nada dos malos hábitos da dereita.

Razón sobrada para proceder en corrección e como expresión de cambio efectivo instaurar para o efecto un Ministerio de Transparencia Institucional e Loita Contra a Corrupción como mostra de compromiso real de posta en marcha de políticas de prevención e erradicación da corrupción; pero nesta ocasión polo visto non puido ser, pois o Presidente Sánchez estruturou o novo Gabinete vendendo igualdade e modernidade, pero con todo, deixou pasar a oportunidade de aplicar a acción directa para poñer punto final dunha vez por sempre  ao gran lastre da nosa democracia.

O que vén indicar, que de momento a corrupción seguirá campando ás súas anchas, e que terán  de ser outros os que acometan a faena.

Impúxose a Censura

Aínda que de partida non tiña apoios para prosperar, ante a demoledora sentencian do caso Gürtel, en pleno ' tsunami' de corrupción do PP, por rexeneración democrática a Moción de Censura do PSOE, sen ser a solución ideal congregou o consenso das forzas progresistas. 

A Moción de Censura é un mecanismo de control político que estableceu o noso ordenamento xurídico, que confire ao Parlamento a facultade de retirar a confianza ao Presidente do Goberno cando tras a súa investidura, por existencia de causas graves sobrevindas interrómpese o correcto funcionamento da democracia, e con iso, acentúase a deterioración da vida social, política ou económica.

 Xusto a situación suscitada polos repetidos escándalos de corrupción que teñen á formación titular do Executivo como protagonista, e que o implícito da última resolución xudicial do caso Gürtel acentúa excesivamente ao cuestionar incluso a enteireza e fiabilidade do Presidente do Goberno .

 Ao fallar a Audiencia Nacional poñendo en dúbida a honorabilidade de Rajoy, o seu sería que nun exercicio de correspondencia, este como directo afectado asumise a súa responsabilidade procedendo vía dimisión e renuncia expresa ao desempeño do seu cargo político; pero ao rexeitar tal posibilidade, como queira que a súa negativa entrañaba a súa continuidade e con iso un serio risco para a estabilidade institucional do país e do propio Estado de Dereito , no contexto dunha situación de emerxencia nacional sen precedentes, a presentación da Moción de Censura deixou de ser unha opción para converterse nun acto de responsabilidade política. 

A súa implicación xudicial nos feitos foi un asunto demasiado serio como para que o presidente do Goberno como directo afectado e cabeza visible do PP seguise no seu cargo coa desvergoña de proclamarse defensor da honradez e finxindo sentimentos de vergoña cada vez que, repetidamente un dos seus era sorprendido en prácticas corruptas.

 A tormenta política desatada pola resolución xudicial causou un impacto social e mediático de tal envergadura que deixou sen apoios e argumentos de defensa a continuidade do actual mandatario á fronte dun Goberno, que lograra constituír en minoría , ao conseguir que os membros da vella garda do PSOE optasen pola abstención na súa investidura; colaboradores necesarios que non foron outros que os mesmos que por intereses bastardos provocaron previamente a purga do entón Secretario Xeral, Pedro Sánchez quen paradoxalmente é quen agora concorre como candidato alternativo á presidencia do Executivo. 

Se desde hai anos era público que a corrupción estaba instalada no PP, foi a sentenza de referencia a que casualmente puxo de manifesto a certeza de tal relación e demais datos concernentes . 

Demostrando na redacción do seu contido, que lonxe de tratarse de casos illados, a corrupción estaba enraizada medularmente a todos os niveis do partido conservador ,ata o punto de afectar á totalidade da súa estrutura xerárquica, e converterse con iso e unha organización criminal dedicada ao roubo do diñeiro público en beneficio propio e do seu séquito de achegados, en liña coa traxectoria seguida polos seus proxenitores no transcurso da ditadura. franquista. 

Un cúmulo de comprometidas implicacións e de perversión política extrema que nos fai ter enfronte a unha partido-mafia cuberto de corrupción ata o encéfalo, dopado electoralmente con financiamento ilegal, que conta nas súas filas con 850 imputados sementados en 35 causas, e por tanto, unha organización que polo seu turbio proceder non é apta para dirixir a gobernanza do país, pois o feito de consentilo sería como facilitar que os ladróns entrasen na casa pola porta principal e coa alarma desconectada. 

Tal é a súa implicación na corrupción que examinando o historial delituoso do PP mais que adxudicarlles a condición de organización política debésemos denominarlles directamente como fábrica de ladróns polo escabroso comportamento dos seus membros, motivo mais que sobrado para tentar salvar do desastre o pouco que queda de democracia no país a través da moción de censura en cernes que mais alá de quen a impulse por responsabilidade e sentido común debe saír adiante co referendo da totalidade das forzas progresistas con representación no hemiciclo como única fórmula de evitar que a situación derive en hecatombe. 

Pero ademais de limpar de corruptos e ladróns o escenario político , a aprobación da Moción de Censura debe ser punto de arranque para afrontar a Segunda Transición que mais que cosmética e superficial sexa auténtica, e cuxo obxectivo debe estar dirixido esencialmente a reformar o sistema en aras a lograr a reconciliación coa democracia e a nación, a consumación territorial dunha España fraterna e plurinacional, así como a emendar a deterioración da relación entre cidadáns e política e sempre coa participación destes , para non incorrer nos mesmos erros que os acaecidos   na primeira transición e cuxo desenlace derivou en falsidade, corrupción e dexeneración . 

Ou o que é o mesmo, os motivos causantes   da Moción de Censura contra Rajoy