28 sept 2018

O cascabel e o gato

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia


Tras o mercado libre que rexe o sector eléctrico, en realidade,  hai un sistema  oligárquico controlado por cinco empresas que en  oligopolio fórranse en calquera circunstancia,  onde polo demais,  o seu funcionamento  é unha farsa  e os seus beneficios unha  estafa xigantesca
Na fábula de Jean da  Fontaine,  os ratos, para protexer  a súa integridade decidiron neutralizar  as accións  do gato  Rodilardo colocándolle  un cascabel a modo de alarma, pero todo quedou en nada cando  entre os roedores  tocou  decidir  quen de entre eles ataríallo ao pescozo.


Ao parecer idéntico debe ser  o  proceder da  maioría política cando toca  poñerlle o cascabel  ás  eléctricas para  frear as abusivas subidas da luz,  pois sen a súa conivencia   sería imposible que a factura  se houbese disparado na última década  mais alá  do 87%, como vén confirmar a realidade estatística.

Excedido incremento cuxa consecución  foi posible  ao deixar a regulación  do  estratéxico mercado enerxético  en mans das  empresas  que conforman o  oligopolio eléctrico facilitando  que elas se forren, mentres prexudican aos consumidores e ao conxunto do país.
E todo,  a través  do  trato de favor inducido pola influencia  dos  actuais membros  dos  seus respectivos consellos de administración que antes de coarse pola porta  xiratoria  ostentaron altos cargos políticos no sector.

Situación preferente pola que logran vender  un produto básico e imprescindible, no marco dun mercado cativo e en condicións  lucrativas  para os seus intereses, polo influxo case mafioso exercido sobre o poder político.

Por escandalosa que pareza , a situación  non ten  visos de cambiar, polo menos mentres  non se produzan  as reformas estruturais necesarias para corrixir en profundidade o funcionamento do sistema eléctrico vixente, sendo que para iso é imprescindible alcanzar un gran consenso social e político;  un todo imposible de lograr de manterse o  status actual, onde  o lobby enerxético marca as pautas ao Executivo, ata o extremo   que os membros do  seu  staff directivo entregan ao ministerio do ramo os decretos xa elaborados fóra da firma do ministro/a titular.

Non existe posibilidade algunha de orientar os pasos nesa dirección  se non se asume como  premisa   o control público deste sector estratéxico,  auditando  o déficit  tarifario e uns  custos de transición  de dubidosa credibilidade, afrontando á vez,  unha reforma en profundidade da fiscalidade impositiva sobre o consumo, o control  directo dos representantes políticos sobre  os ata agora opacos procesos de poxa de enerxía, do mesmo xeito que  rescatar para a titularidade pública as liñas eléctricas de distribución  como única solución  na erradicación  das malas  prácticas mercantís  que caracterizan a enmarañada dinámica no sector.

Faise totalmente  inexplicable  entender o paradoxo que representa a simultaneidade de ter a enerxía mais cara  de Europa, co feito de ser o país onde  as empresas eléctricas  alcanzan  os beneficios mais suculentos, resultando moito mais complexa a interpretación de tal  dislate  considerando  o agasallo  do déficit de tarifa , esa prima  concertada coas eléctrica  descoñecendo canto lle custa producir a súa enerxía. e  por tanto sen saber   se o seu importe  é xusto ou non repercutilo, pero que aínda así  se aplica  coa  única finalidade  de favorecer ao lobby enerxético, sabendo que os seus efectos non fan mais que escravizar ao usuario a través da débeda que segundo os seus  datos equivale a mil euros  per  cápita en concepto de atrasos do pasado
 
Quizais, se temos presentes a natureza das relacións dos ex presidentes dos dous partidos que en alternancia ostentaron a Presidencia do país, González e Aznar  e a comprometida  relación  de moitos  ex membros dos seus gobernos coas empresas do sector  así como  a súa inclusión en nómin, profundando nese vinculo de comprometida relación, lograriamos  coñecer  a verdadeira   realidade  do mercado eléctrico,  caracterizado  por unhas  poxas excedidas en prezo, así como  a falta do control e a filantropía institucional do regulador,  cuxos lesivos efectos fan  que os consumidores  teñan de cargar cos  custos dun sistema ineficaz e ineficiente e  mesmo sufrir os efectos da pobreza enerxética.

As  cinco empresas  transnacionales  que en réxime de  oligopolio conforman o sistema eléctrico español, lonxe de ser un referente de boa xestión  fundamentan os seus privilexios  na conivencia que manteñen  co poder político, unha relación de amiguismo  que  mediante opacos  subterfugios   repórtalles incrementos no recibo da luz, tan fraudulentos como ilexítimos.

Ante tal tesitura ,desde a racionalidade a actividade  eléctrica   mais que un lucrativo negocio debe ser entendido como un servizo público no  marco dun sector estratéxico  e desde esa percepción ser tratado, pois na actual conxuntura queda visto que como  oligopolio privado  farase imposible lograr tanto o abaratamento do servizo como unha xestión eficiente da distribución, atrancos   que ao impedir  unha  real e xusta recuperación económica igualitaria, non farán mais que prorrogar a  discriminación  e  incrementar a pobreza.

A única solución efectiva é a nacionalización,  pois desde que co pretexto  de fomentar a competencia e beneficiar ao consumidor con prezos máis económicos privatizouse o sector, as tarifas non fixeron máis que incrementarse, do mesmo xeito que os beneficios destas grandes empresas , sen que desde a esfera política fixésese o mínimo intento para poñerlle o cascabel a unhas  eléctricas que desde entón campan ás súas anchas e fan  o que se lles antolla

21 sept 2018

Fene, desordenado e sen solución

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia


Transparencia, participación  e bo goberno son termos asiduos de campaña  electoral, pero xusto a   antítese cos  9 anos que leva  o Concello de Fene coa Revisión do seu Plan Xeral, que a pesar de tan excedida temporalidade  mantense  en invariable  empantanamento

Por que  o seu contido afecta directamente  á totalidade dos veciños  do termo   municipal, estes debesen  saber  basicamente  que un Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) é un instrumento  para ordenar espacial, temporal e cuantitativamente as accións dos axentes públicos e privados que interveñen na construción e desenvolvemento do municipio.


Determinacións  que deben  responder en todo caso a decisións  presididas  por unha orde  e unha norma previamente establecida con participación colectiva, pois para facer posible a  xestión do seu contido, ademais dos axentes políticos a implicación e participación  dos cidadáns  como  directos interesados   debe estar garantida.

A conveniencia de resolver a problemática territorial partindo do coñecemento exhaustivo da realidade urbana é incuestionable, especialmente  cando a  situación socio económica e demográfica   entra en recesión, pois  en épocas de crises como a  presente a planificación faise máis necesaria como ferramenta coa que  mellorar a calidade de vida na cidade e poder  utilizar máis  racionalmente todos os recursos urbanos e naturais, así como  a posta en execución de solucións efectivas, capaces de resolver a problemática  xerada.

Esa traxectoria foi a que o  Concello de Fene debeu ter seguido cando no ano 2009   sacou a licitación os traballos de Revisión do seu plan xenuíno, cuxo calendario de redacción  a pesar de estar  establecido a unha  temporalidade  de 32 meses, resulta que cando imos camiño da década,  os responsables  da  administración municipal  teñen paralizado de facto  o expediente  en cuestión facendo  que a situación se manteña  en ser, aínda tratándose dun documento esencial porque a súa finalidade estaba chamada a deseñar a constitución urbanística do  seu modelo  espacial acorde á nosa  realidade  presente,  e determinante,  de como desenvolver o noso futuro como pobo.

O certo foi  que  esta « parálise  endémica” de identificada autoría política conduciunos cara a un retroceso municipal irreversible e de lesivas consecuencias para o porvir dos feneses; pois o feito de non dispoñer  dun plan adecuado á posta  en práctica  de actuacións estratéxicas que son clave para lograr obxectivos e solucións alternativas,   fai inviable  todo intento de reactivación e de cambio, ao impedir formalizar unha ordenación efectiva do municipio.

Cando os politicamente responsables   de fixar  a ordenación do territorio,  máis aló de afrontar as súas obrigacións,  fan caso omiso do  seu deber, e lonxe de asumir a Revisión do plan vixente como única solución  para alcanzar uns obxectivos  máis reais e executables, coa súa pasividade deciden prorrogar a inseguridade xurídica  que induce   a utilización  do trasnoitado, obsoleto e devaluado  texto urbanístico   vixente,  coa súa  censurable actitude  están a provocar a propio intento a paralización da actividade urbanística,  forzando así   a  “mortalidade do Plan Xeral”. Iso polo menos é o que cabe  deducir  en razón á  contundencia dos feitos.

A excedida  duración da Revisión de PXOM de Fene  e a súa  paralización encuberto,  pon de manifesto  a ostensible insolvencia política dos concelleiros responsables  da situación, pois aínda cando a súa elaboración técnica recae no equipo redactor designado no concurso público de adxudicación,    é o propio  Concello como institución  o promotor responsable de ditar as bases do modelo elixido para o futuro do territorio municipal.

Devandito isto, é obrigado referir  o despropósito  engadido  de quen negando o establecido no  Regulamento de Planeamento  da Lei do Solo , fai caso omiso dos documentos  que deben conformar a Revisión   e o carácter  regrado  dos mesmos,   optando  pola arbitrariedade  de atribuírse cometidos á marxe de tal  disciplina legal. Sendo escandaloso por iso, escoitar  as propagandistas "rebaixas fiscais" anunciadas aos catro ventos pola actual  Concelleira de Facenda,  cando toda determinación sobre o particular, debe estar suxeita ás estipulacións establecidas  no  Estudo Económico Financeiro e o Programa de Actuación  do PXOM.

Documentos que deben conter unha  avaliación económica estruturada e especificada, que de xeito evidente  condicionará  o relato numérico  da Facenda   Municipal; algo que  polo visto  parece descoñecer  totalmente  a   ocorrente concelleira do PP responsable da área.

É por iso, que todo  aquel que  en desempeño do seu cargo non conseguiu facer do urbanismo a ferramenta para transformar o Concello,  máis aló de seguir  parasitando na institución, o seu, é que poña  fin a súa parca capacidade na  xestión do goberno local, e en substitución facilite o acceso un verdadeiro equipo de dirección  política.

A degradante  situación  así o demanda!


14 sept 2018

A resposta do silencio


 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras a inactividade con que tantas veces conclúen os procedementos iniciados a instancia dos cidadáns, está o nepotismo institucional dos cargos de confianza e a descapitalización que tal práctica produce no facer funcionarial, sendo a reversión da situación a única fórmula de solución


Velar que a relación entre cidadáns e administración fose o máis xusta, ecuánime e proporcional posible foi un dos obxectivos perseguidos pola lexislación, polo menos iso apuntaba o contido da Lei 30/1992 ( LRXPAC) reguladora de tal vínculo, pero o certo foi que aquel texto legal e posteriores reformas, na súa aplicación, lonxe de fornecer o efecto previsto prorrogou os malos hábitos do pasado facendo que os establecidos conceptos de axilidade , eficiencia e proximidade ao cidadán quedasen nun todo testemuñal.

Tal é así, que modificacións substanciais como a referida ao silencio administrativo, aínda cando o texto legal establece que o cidadán debe obter unha resposta, tanto positiva como negativa daquilo que requirise á Administración, .o cada vez mais usual é que tal obrigación non se cumpra e que co seu mutismo os entes públicos con mais frecuencia que a que debesen, co seu deixamento causen situacións de indefensión aos administrados.

Ese escamoteo en garantir aos particulares a defensa dos seus dereitos condúcelles á complexidade xurídica , producíndose na maioría dos casos pola falta de medios técnicos e humanos da Administración; unha carencia que ademais de retardar os prazos de resposta conculca a obrigación administrativa de cumprir coas normas dimanantes do mandato constitucional do artigo 103 da Constitución que sinala que a actuación da Administración debe servir aos intereses dos cidadáns, non debendo repercutir por tanto as deficiencias da actuación administrativa sobre os mesmos e moito menos lesionar os seus lexítimos dereitos.

Queda visto pois que a pesar das 'boas intencións' da Lei, a realidade cotiá demostra, que contrariamente ao procedente, cada día son mais os cidadáns que na súa relación coa Administración reciben a “calada por resposta”, sen que nin as autoridades como tampouco o funcionariado e demais persoal ao seu servizo relacionados cos asuntos expostos polos administrados, a pesar da súa condición de directos responsables da tramitación dos expedientes, asuman a súa obrigación de tomar as medidas oportunas para sortear todo obstáculo que paralice, entorpeza ou atrase o exercicio pleno dos dereitos do cidadán.

Neglixente actitude de quen actúa á lixeira  parecendo facer caso omiso da existencia de doutrina e xurisprudencia que reviste a inactividade da Administración de ilegalidade susceptible de xerar danos e prexuízos ao administrado; extremo que de ser probado posibilitaría a apertura á vía do resarcimento, pois cando o silencio administrativo é utilizado como coartada para resolver os expedientes molestos, os causantes da demora na adopción da resolución serán responsables directos, e por iso, poderán verse envoltos nun proceso de demanda por danos e prexuízos que co seu desinteresado proceder puidesen producir.

Pero para ser concretos, mais alá de deambular pola ambigüidade dos carreiros da Administración debemos precisar que os directos responsables de que as institucións sexan incapaces de dar resposta adecuada aos problemas expostos pola cidadanía son os representantes políticos, pois nun réxime democrático debe estar claro que a Administración está subordinada á política, e que por tanto compete ao Executivo resultante dirixir a acción administrativa e abortar toda tentación corporativistas de grupos privilexiados de funcionarios inmunes ao mandato político.

Agora ben, o que aquí está a ocorrer é xusto a función oposta, pois é o poder político quen desde a atribución que lle confire a función de Goberno o que con adscritos á súa corda aprópiase da Administración con fins marcadamente partidistas, asumindo irregularmente o desempeño da función administrativa que en recto proceder correspondería desenvolver ao staff funcionarial, acorde a criterios técnicos e garantías de integridade, sen acepción de persoas ou afinidade política. Anómala operativa que ademais de xerar perniciosas desviacións na dinámica do sistema democrático afianza a partitocracia como “modus operandi” con descapitalización inducida de fins e obxectivos.


É por iso, que cando os cargos de designación política, é dicir, aqueles que ingresan na Administración á marxe de probas obxectivas nin avaliación do mérito e de capacidade dos candidatos, pola súa sintonía co Executivo de quenda son quen marca o ritmo da función pública, pola propia irregularidade que representa o seu nomeamento, considerando os seus lazos de subordinación, dificilmente poderán aplicar as leis con criterios profesionais e obxectividade, nin tampouco, con garantías suficientes de respecto e imparcialidade administrativa, e tal circunstancia, é a que motiva a proliferación da disfunción entre a administración e o cidadán, ou o que é o mesmo, o feito que produce a excedida propagación do silencio administrativo que marca de punta a cabo o deficiente funcionamento da totalidade das institucións públicas e a indefensión dos administrados.

En resumo, a complexidade da situación é que o acceso do persoal de confianza política á Administración prodúcese anómalamente utilizando a outra "porta xiratoria", esa que por razóns obvias ninguén cuestiona desde a política e que seguirá alimentando o conflito ata non lograr que vire ao revés.

3 sept 2018

Concellos e insuficiencia financeira

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia


Para dotar aos entes locais das condicións políticas e económicas adecuadas coas que poder ofertar á cidadanía os servizos que demandan, é imprescindible a instauración dun novo marco legal de financiamento local en substitución da caduca e inservible lexislación vixente 
Na actualidade, os concellos á marxe do signo político do Goberno de quenda, atópanse sumidos na peor situación económica desde a instauración da democracia. 

As entidades locais como administracións máis próximas ao cidadán non poden seguir exercendo o papel de cincenta da administración pública , non deben asumir por máis tempo o incremento de tarefas nin afrontar novas competencias sen a transferencia dos medios económicos de acompañamento, pois tal dinámica rematará por empeorar aínda máis a súa debilitada saúde financeira ata o extremo de conducilas de xeito irreversibel  a unha situación de quebra técnica.

É un contrasenso que á parte de negar aos concellos o recoñecemento dunha débeda histórica pola prestación de funcións impropias, cando a asfixia económica acentúase ao perder unha das súas primordiais fontes de recadación vinculadas ao urbanismo, e consolídase unha situación carencial xeneralizada, no canto de establecer medidas fundadas na lealdade institucional que contribuísen a garantir a súa suficiencia financeira desde a corresponsabilidade das Administracións de rango superior, contra toda racionalidade impuxéronlles as coercitivas medidas da Lei de Estabilidade que ademais da súa negativa repercusión económica induciu una  detracción na súa marxe de manobra e unha práctica invasiva da súa autonomía local.

O resultado é de sobras coñecido, caracterizado por permanentes tensións entre os recursos dispoñibles e as crecentes necesidades financeiras, nun contexto de continuidade que non terá corrección posible mentres non se estableza un novo modelo de financiamento acorde ás competencias efectivas e reais, e observante coa obrigada cobertura en materia de infraestruturas básicas e de adecuada prestación dos servizos municipais de competencia.

Nova normativa que debe ser establecida con matizada concreción, á marxe da ambigüidade característica do actual marco legal en materia de financiamento das facendas locais , cuxa indefinición favoreceu que desde a súa entrada en vigor, relevantes aspectos do seu contido non fosen de aplicación, como así ocorreu ata a data co concernente á utilización privativa ou aproveitamento especial do dominio público local das instalacións de transporte de enerxía eléctrica, gas, auga e hidrocarburos, que aínda cando a Lei Reguladora das Facendas Locais ( RDL 2/2004) deixou teoricamente establecido desde a súa instauración, as empresas enerxéticas negáronse a asumir o seu cumprimento, abrindo en salvagarda dos seus intereses unha prolongada batalla legal entre partes durante un prolongado período de quince anos de duración.

Agora tras o fallo ditado polo Supremo posibilitando que os concellos poidan reclamar este pago, é cando a inconcreción do lexislador faise aínda máis patente, pois a sentenza do Alto Tribunal evidencia aínda máis a descontextualización implícita do marco legal, tendo en conta que en discordancia co expresado no seu articulado, para que naza a obrigación tributaria non abonda con que as grandes compañías enerxéticas utilicen o dominio público para o desenvolvemento da súa actividade lucrativa, senón que ademais, os concellos terán que adaptar as súas ordenanzas fiscais, mediante a aprobación en pleno; pois só poderase repercutir cota tributaria nos municipios que conten cunha ordenanza fiscal específica que recolla a obrigatoriedade dese pago.

Tamaña incongruencia, dimanante das dúas leis básicas locais -a Lei de Bases de Réxime Local e a Lei Reguladora das Facendas Locais-, que ademais da descapitalización democrática da súa repercusión, coa súa aplicación complicouse o funcionamento dos municipios, pois ante o deixamento doutras administracións de rango superior, lonxe de avanzar na mellora do seu financiamento agravaron a súa situación carencial, ata o extremo, que desde o inicio da crise económica, a significativa caída dos ingresos xenuínos enlazada á significativa diminución dos ingresos na Participación dos Tributos do Estado conduciu aos municipios a unha xeneralizada bancarrota económica cunha total falta de equilibrio orzamentario e de liquidez.

Complicación que cerna o principio constitucional de suficiencia financeira das Entidades Locais establecido no artigo 142 da Constitución, unha situación límite que esixe a recondución do actuado a fin de articular un Novo Modelo de Financiamento Local que mitigue as disfuncionalidades da actual Lei de Facendas Locais en aspectos tales como a ineficacia do sistema de tributos directos, o prexuízo das transferencias condicionadas e a inadecuada repartición na participación das transferencias estatais


Só desde esa premisa poderase reconducir a situación