FRAUDE ELECTORAL

PUBLICADO 28/07/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A realidade dos feitos pon ao descuberto, que o país, ten entrado nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes.

Nunha democracia falseada,  os cidadáns  son relevantes  exclusivamente  mentres son depositarios  do seu capital electoral, pero cando a través das  urnas exercen o dereito de sufraxio  adxudicando o seu voto, nese momento, perden toda calidade desa escala  de excelencia, para transformarse nuns   insignificantes proscritos, nos membros dun corpo do censo obrigados a encartarse  ao mandato de quen  revestiron de poder, aínda cando,  o devir  político  difira no  substancial dos contraídos electorais que orientaran a súa toma de decisión. 

O Presidente Rajoy

Esta descapitalización de valores democráticos, ese empeño pola fascinación, é tendencia  asidua entre quen torpemente non chegan asumir que a verdade non é maleable. Con esa predisposición polo cerimonial da confusión, non se logra mais obxectivo que suprimir  toda autenticidade  á función política, prodigando que se dispare a desconfianza cara a un  sector,  xa de seu,  altamente cuestionado.

Si os  cidadáns, teñen cualificación  recoñecida para elixir os seus representantes, é obvio, que tal condición lles confire capacidade   sobrada  para decidir  vía referendo,  sobre aqueles temas que por razóns conxunturais houbese que determinar como parte allea ao   suxeito programático da oferta  electoral.

 Un  político de caste, con arraigamento e hábitos  democráticos, non tería a tentación de impor  a súa decisión unilateral sobre materias que por lexítima lle corresponde  decidir   ao pleno da sociedade, pois  un  estado de dereito, folga dicir,  que non é o foro apropiado  para satisfacer as aspiracións  de quen  teñen  vocación de iluminados,  e cando esta pretensión  prospera,   o modelo político de dereitos e liberdades terá iniciado a súa descomposición.

Trasladada esta reflexión á nosa actualidade  concreta, os feitos  poñen de manifesto que o país entrou nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes. O detonante  foi sen dúbida a reforma constitucional  exprés que conxuntamente o PSOE e o PP referendaron,   ao só obxecto  de institucionalizar o afianzamento orzamentario e outorgar con iso  un rol preferente  á confianza dos mercados.

Con aquela desafortunada decisión, non só decapitouse a soberanía popular, senón que se consumou a entrega  do poder de goberno á troika, conformada  por (Banco  Central Europeo, Comisión Europea e Fondo Monetario Internacional), ou o que é o mesmo, estendeuse un cheque en branco avalando  as reformas estruturais como única doutrina de reactivación  económica.

Aquel paso    en falso, resultou  mesmo inesperado para os propios mercados financeiros, quen sorprendidos, descubriron  que a través da renuncia á  dignidade política e coa  utilización indebida do potencial electoral, de modo indirecto, serían as urnas,  quen sen necesidade de maior presión, referendarían  as súas  insaciables aspiracións como acredores da débeda, cuxo propósito non era outro  que  garantir o seu cobro preferente cunha  rendibilidade desmesurada.

Iniciado o procedemento, faltaba consolidar a manobra, e foi  o  PP, quen por tomar vantaxe   electoral, concorre aos comicios  cun  programa para non cumprir, co agravante  de ocultar aos electores  as súas verdadeiras decisións políticas. Por iso, aínda a risco de levantar    estridencia,  é expresivamente  correcto afirmar que o presidente Rajoy, nunha xogada indecente, burlou os seus compromisos electorais servindo en bandexa á troika  o máis exquisito bocado da súa apetencia. Todo un golpe baixo á democracia, coa   finalidade  de desmantelar a sociedade do benestar como moeda de cambio para   afrontar a  factura inducida   pola  crise do capital.

A Vicepresidenta  Sáenz de Santamaría 

A situación  traspasou todos os límites  levadíos. Neste país a democracia está a ser  vítima dun  ataque de exterminio  por parte dunha  alianza de intereses, unha coalición   político- financeira, decidida a aplicar  a táctica de terra queimada para manter a continuidade dos seus privilexios baseados nun enriquecemento desmedido e ilícito.

Despois de trinta e cinco anos de vixencia , os actuais membros do goberno, debesen saber  que a democracia é ante todo un exercicio de honestidade, a asunción disciplinaria  da vontade popular, cuxa alteración   de mandato non se resolve na  rúa Génova  senón nas urnas. E mentres estas non  falen, a lexitimidade do Executivo  é nula, no concernente  a toda acción ou actuación  que difira  dos contraídos electorais que facilitaron o seu acceso ao poder. 
En democracia non  vale o "non hai mais remedio", e moito menos,  como tapadeira de privilexios  de podentes aliados  á conta de recortar o peto e a dignidade  da maioría social.

Isto que está a acontecer no país,  en boa praxe, defínese como fraude electoral.

APOCALIPSE

PUBLICADO 21/07/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

É dramático percibir o  desalento  dunha sociedade frustrada ao verse   dirixida por un  goberno incapaz, un executivo  sen táctica nin estratexia,  que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado,  como coa súa singular doutrina  de estancamento  como fórmula de reactivación.

Aqueles, que nos albores da transición cumprían desde a clandestinidade un comprometido papel na súa arriscada  loita por devolver ao país  a  democracia secuestrada corenta anos atrás. Logrado o seu obxectivo, o que menos podían imaxinar,  era,  que ao final, o resultado da súa perseguida conquista,  lembraríallo   trinta e cinco anos despois, nin mais nin menos, que o  ministro de facenda  do  actual goberno conservador.

 

Así o señor Montoro, para non pasar desapercibido, nun  desmedido afán  por xustificar as últimas medidas de axuste  do seu goberno,  aproveitou  o pleno do congreso,  para cunha soa frase,  facer  ostensible o  delicado estado que padece  o país, ao manifestar con toda contundencia  que "non hai diñeiro para pagar os servizos públicos".

Polo visto quen até agora viviamos instalados  na  preocupación  que representaba a crise, quedarámonos curtos, pois  desde dentro, coa realidade coñecida, quen parecía  non ter chave non dubidou en abrir  a  porta. para dar entrada á apocalipse.

Agora  ía   resultar que  a clase política  e as seus adeptos  ao cuberto  do  paraugas democrático, despois de distintas lexislaturas e  alternativos   gobernos de substitución, a estas alturas,  os que até agora   gozaron  da inmunidade  dos culpables, nun intento de evadir   responsabilidades,  fannos partícipes do resultado dos seus excesos, manifestando con total descaro   que a situación carente   das  arcas públicas delata  que estamos  sumidos nunha  quebra  de Estado.

O panorama non pode pintar peor,  aquí todos os ingredientes negativos parecen combinarse contra  as políticas dun  goberno,  empeñado  en manter o contrasenso  por norma , proba diso,  a antagónica  decisión  de basear exclusivamente nos recortes a  solución á crise, e á vez, axitar  a pantasma da bancarrota, impor a fiscalidade sen límite ou transmitir  desconfianza internacional.

É dramático percibir o  desalento  dunha sociedade frustrada ao verse   dirixida por un  goberno incapaz, un executivo  sen táctica nin estratexia,  que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado,  como coa súa singular doutrina  de estancamento  como fórmula de reactivación.

Á hora de tomar razón e despachar conclusións sobre o  maior recorte orzamentario da nosa historia democrática, sería irresponsable,  asumir a  tacha e conta nova dos  feitos consumados como  xustificación suficiente. En bo ser, o principio de emenda, pasa obrigatoriamente por facer recaer  nos  responsables directos a súa implicación nos feitos. Naqueles causantes   que non son outros  que os  membros  da clase política que por acción ou omisión, fixeron abandono continuado das súas atribucións,  facilitando que  a deterioración paulatina derivase no irreversible da situación  que padecemos.

A crise moral que coexiste coa crise económica, ha de ser argumento suficiente  para  frear esa tendencia enfermiza dunha  clase política  degradada, dun colectivo, que no canto de asumir os problemas esta habituado  á  escusa do  descargo,  transferindo culpabilidades a torto e a dereito de todo aquilo que vai mal, sen reparar na aplicación  de estratexias    onde  a inxustiza toma posición  de primeiro   plano.

Mais que nunca, non  son aceptables discursos políticos de desvirtuada  credibilidade, como tampouco,   as  políticas de austeridade sen  outro obxectivo  que alcanzar a  finalidade recadatoria para satisfacer ex profesor  as obrigacións dunha  débeda  sobredimensionada pola decisión  dominante dos mercados.

Non existe solución  efectiva para a reactivación económica,  que aquela, na que prime o crecemento sobre as medidas de axuste, especialmente nun país   onde a caída de actividade   ameaza con reducir á mínima expresión  os mermados expoñentes dos  seus sectores produtivos,  circunstancia, que acentuaría o xa desorbitado índice de desemprego,  abocando á nosa economía a unha  recesión  de imprevisible retorno.

Esquivando esta realidade  e encartándonos ao imperativo  dominante  dos mercados  financeiros,  desaproveitaremos a oportunidade de converter a crise no punto de arranque  da nosa reactivación. Erro, que nos conducirá irremediablemente a unha  complexa situación, onde as desigualdades  e a conflitividade  social serán os escoltas permanentes  dunha convidada  apocalipse.

RAJOY, NAS CORDAS

PUBLICADO 14/07/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Tan graves feitos, poñen ao descuberto que o actual goberno do PP, é incapaz de articular solucións efectivas aos graves problemas do país, limitando a súa función, ao degradante papel de gardiáns dos mercados.

Quen escarmentado dos políticos  dificilmente sorpréndese das súas fazañas, ten de recoñecer  que esta vez quedou atónito, cando, o pasado mércores o presidente Rajoy, situado na tribuna do Congreso,  lanzou seu último escarnio, definindo  o estado da nación nestes  termos; "na situación actual hoxe en España crecer e crear emprego non é posible, atravesamos a segunda recesión máis grave da nosa historia".
Despois de tamaño disparate, a continuación, destapando o frasco das esencias por non variar a súa tendencia polo ritmo do  absurdo,  amparándose  na devandita coartada, tenta xustificar unha batería de medidas arbitrarias,  destinadas a incrementar a capitalización  do  Estado, á conta de subtraer dereitos básicos duns administrados convertidos no chivo expiatorio  dos prexuízos causados por quen  agora toman a vantaxe de ser rescatados.

A estas alturas, coñecido o percal  xa non é crible ,  pois o castigo do mentireiro é non darlle crédito. A sociedade sabe sobradamente  que o importe  deste sacrificio, para nada ira destinado ao crecemento ou á xeración de emprego, sendo de sobras   notorio que integramente será aplicado  en satisfacer  a avaricia dos mercados, quen  en España, teñen  coa débeda o mais efectivo dos seus negocios  e no PP o seu máis fanático e intransixente recadador.

Tan graves  feitos, poñen ao descuberto que o actual goberno do PP,   é incapaz de articular solucións efectivas aos graves problemas do país, limitando a súa  función, ao degradante papel de gardiáns dos mercados. Labor, que  veñen dispostos a cumprir custe o que custe, e impor se cadra,   cantas medidas  excepcionais sexan necesarias para frear toda reacción reivindicativa que impida a consumación de tan  extravagantes decisións. Con todo a fatalidade destas  inapropiadas accións de goberno teñen por soporte a deslexitimación  de quen usurpa  o poder executivo facendo do engano a súa  norma de conduta, e como contraste non hai mais que remitirse á mutación do contraído electoral.

Se por isto fose pouco, a cuestión agrávase  cando o noso presidente  non repara en asumir  sen réplica  o rol adxudicado ao noso país como  protectorado alemán,  e en correspondencia a iso , con disciplina prusiana acatar as directrices indicadas  pola chanceler Merkel, cuxa única finalidade   é manter a estratexia dos  rescates, impondo ao efecto unhas condicións de axuste, que por desmedidas e inadecuadas   non conducen a nada positivo, salvo, satisfacer a argucia da súa promotora,  que non é outra, que evitar a crise interna do goberno xermánico á conta de      endosarlla  ao resto dos  países da órbita periférica.

A estratexia que referenda o goberno de Rajoy, desinfla ademais o seu propagado  arraigamento patriótico, pois pouca estima pódelle ter  ao seu país, quen secunda  a actual interrelación entre  a economía  da UE e o arbitrario goberno das súas finanzas, cuxos resultados farto sabidos, ademais de reducir  a súa marxe de manobra, en razón ao elevado nivel de débeda,  sitúanlle nunha recesión    irreversible. Iso é así  por máis salvación que se prodigue  a través dun  incoherente rescate das entidades financeiras, cuxo implícito, á parte da  condicionalidad manifesta, que  han de ser  os cidadáns os que asuman o custo, subtrae competencias de fiscalización e intervención, outorgando exclusividade  de control foráneo, convertendo ao  propio executivo do Estado nun grupo de bufóns  exentos de capacidade  decisoria.

O señor Rajoy, debese desprenderse  da súa enfermiza docilidade en prol do xermánico,   e  nun acto de valentía, tomar exemplos das recentes medidas económicas do  seu outro socio na Unión,  o francés Hollande, quen, sendo correcto cos  seus compromisos electorais, recentemente, anunciou un unha gran reforma fiscal no país veciño, cuxo contido é toda unha mostra determinante de que  existen formas mais sensatas de facer política.

Así, facendo fronte a mais estendida doutrina económica fundamentada  na  férreas aplicación  de medidas de austeridade,  alternativamente apostou de forma decidida por unha política de crecemento na liña de aumentar os  ingresos, en detrimento da redución do gasto, ao efecto de alcanzar unha redistribución da riqueza  co ánimo de estimular  o consumo e potenciar o desenvolvemento.

Claro que en Francia,  non foi o IVE, nin  os sufridos   funcionarios, nin tampouco os parados, os referentes de intervención. En territorio galo,   a subida  impositiva  centrou a súa repercusión  nas  grandes empresas, bancos e petroleiras, como principais  referentes recadatorios das  medidas dirixidas  a regular o déficit do país. Tendo  de engadir a iso, outros aspectos  de salientable  notoriedade , léase, a  aplicación de gravame  progresivo a perceptores  de grandes  ingresos, o establecemento dun imposto de transaccións financeiras, ademais de garantir aos   funcionarios  unha estabilidade xeneralizada, etc,etc.

O acollemento a políticas acordes, é a  única  solución para  evitar pór fin á  lexislatura,  anticipadamente e de mala maneira, risco que está a correr o actual goberno senón pon freo a tan  inapropiada deriva.

,

BENEFICIO DE INVENTARIO

PUBLICADO 07/07/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Noso sistema  político sofre   unha metamorfose  dexenerativa sen precedentes, proba diso,  é a anacrónica  convivencia, entre unha sociedade de arraigados  hábitos democráticos,  e uns ineptos representantes,  fanáticos  pola  instauración de prácticas totalitarias.

Si democrático non foi  que o goberno nazi  despois de ser elixido nas urnas tomase determinacións contrarias á razón do seu triunfo, establecendo  un sistema policial para eliminar desde o poder  todo indicio de democracia. Tampouco é democrático, que o PP amparado  nos  resultados electorais alcanzados, unha vez instalado no goberno, decline de todo aquilo que electoralmente  comprometera  manter, apostando pola  defensa do  inverso.

Todas as comparacións son  infames, pero cando temos  de tirar  da Alemaña do Terceiro  Reich,  para localizar   contrastes de  semellanza,  mal asunto, pois tal circunstancia  só  pode  indicar que o actual panorama político mantén  relación de comportamento  cos sucesos  que deron pé ao  peor ciclo dos  anais da historia europea. 

Con todo, o  mais grave  desta concorrencia, é que no seu implícito cuéstionase a propia esencia do Estado de Dereito, suceso que  ocorre  cando a través da fraude,   destínase  o capital electoral cultivado,  para a consecución  de fins políticos distintos aos que validaron a razón  do seu outorgamento.

Tan grave apropiación  é factor determinante  para sentenciar sen paliativos, que  actualmente,  o feito de mediar o sufraxio universal como canle  de acceso ao exercicio político,  non presupón  para nada, que tal figura,  sexa o aval que garanta a  fortaleza democrática.

O noso sistema  político sofre   unha metamorfose  dexenerativa sen precedentes, proba diso,  é a anacrónica  convivencia, entre unha sociedade de arraigados  hábitos democráticos,  e uns ineptos representantes,  fanáticos  pola  instauración de prácticas totalitarias.

Se toda  democracia debe sustentar a súa orixe na  igualdade de condicións, e ese principio non é acatado  por quen atribúense o poder de representación. ¿Que sentido ten a soberanía popular?,  cando o bipartidismo político alternativo antepón as esixencias dos mercados sobre o  cumprimento do seu contraído  electoral.

Por mais ritual de confrontación parlamentaria que se estableza para xúbilo de seducidos  acólitos , a sociedade civil non debese descoñecer que actualmente o sistema democrático ten unha  ferida letal,  motivada pola diminución de lexitimidade que provoca  o incremento exponencial das desigualdades. Así, mentres se pronuncia a translación   de amplos sectores da poboación cara ao abismo da marxinación,  os referentes  políticos,  sen complexo,   protexen  como dereitos os  privilexios  que auto adxudicanse pola  condición  do seu status.

E claro deses lodos veñen  estes bulleirais, e así ocorre,  que cando o político de quenda abandona a súa actividade como  tal, desde a súa singular interpretación democrática, atribúese o dereito de prórroga  das  súas equívocas prerrogativas, é dicir, faino consciente  de seguir    dispondo de patente  de corso, para manter  a súa  influencia  e continuar  dando renda solta á satisfacción   das súas ambicións, xa sexa como conselleiros  de empresas enerxéticas tirando do réxime tarifario para o seu lucro, ou metidos a banqueiros para  acabar a súa xestión coa quebra e o saqueo das entidades.

Esta é a  democracia do eu impoño, onde se prodiga a  impunidade como  a peor das inxustizas. Neste ámbito, o  delito  non ten culpables, aquí nun exercicio de despropósito os encargados de evitar as arbitrariedades manteñen conivencia  cos suxeitos causantes,  e a pesar da contundencia dos feitos e  a magnitude do prexuízo xerado, os partidos políticos  de pertenza  non reparan en proclamar a  inocencia  dos seus afíns. 

Estas desatinadas actitudes veñen  precedidas dun rexeitamento á investigación política dos feitos ou á limitación do seu alcance inspector,  pola maioría  do arco parlamentario, que nun exercicio de "democracia orgánica",  tentaron  impedir a transparencia que demandaba a gravidade do actuado.

Intento frustrado pola Xustiza, quen indirectamente,  retirou a camuflaxe política ao admitir a trámite a querela interposta contra ex conselleiros de Bankia, destapando con elo a verdadeira clave do ocultismo,  que non era outra,  que pór ao descuberto a implicación política de destacados membros  do PP, PSOE, EU, como asemade dos sindicatos  CCOO e UGT, pola súa activa colaboración  nunha fraude con graves repercusións  para o país e os seus cidadáns.. 

Á vista de tan noxento  escándalo, deixando a salvo a manida presunción de inocencia, a quen alternativamente lles corresponda tomar herdanza desta democracia,  é condición "sine qua non",  que o fagan, acolléndose  a beneficio de inventario.