APOCALIPSE

PUBLICADO 21/07/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

É dramático percibir o  desalento  dunha sociedade frustrada ao verse   dirixida por un  goberno incapaz, un executivo  sen táctica nin estratexia,  que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado,  como coa súa singular doutrina  de estancamento  como fórmula de reactivación.

Aqueles, que nos albores da transición cumprían desde a clandestinidade un comprometido papel na súa arriscada  loita por devolver ao país  a  democracia secuestrada corenta anos atrás. Logrado o seu obxectivo, o que menos podían imaxinar,  era,  que ao final, o resultado da súa perseguida conquista,  lembraríallo   trinta e cinco anos despois, nin mais nin menos, que o  ministro de facenda  do  actual goberno conservador.

 

Así o señor Montoro, para non pasar desapercibido, nun  desmedido afán  por xustificar as últimas medidas de axuste  do seu goberno,  aproveitou  o pleno do congreso,  para cunha soa frase,  facer  ostensible o  delicado estado que padece  o país, ao manifestar con toda contundencia  que "non hai diñeiro para pagar os servizos públicos".

Polo visto quen até agora viviamos instalados  na  preocupación  que representaba a crise, quedarámonos curtos, pois  desde dentro, coa realidade coñecida, quen parecía  non ter chave non dubidou en abrir  a  porta. para dar entrada á apocalipse.

Agora  ía   resultar que  a clase política  e as seus adeptos  ao cuberto  do  paraugas democrático, despois de distintas lexislaturas e  alternativos   gobernos de substitución, a estas alturas,  os que até agora   gozaron  da inmunidade  dos culpables, nun intento de evadir   responsabilidades,  fannos partícipes do resultado dos seus excesos, manifestando con total descaro   que a situación carente   das  arcas públicas delata  que estamos  sumidos nunha  quebra  de Estado.

O panorama non pode pintar peor,  aquí todos os ingredientes negativos parecen combinarse contra  as políticas dun  goberno,  empeñado  en manter o contrasenso  por norma , proba diso,  a antagónica  decisión  de basear exclusivamente nos recortes a  solución á crise, e á vez, axitar  a pantasma da bancarrota, impor a fiscalidade sen límite ou transmitir  desconfianza internacional.

É dramático percibir o  desalento  dunha sociedade frustrada ao verse   dirixida por un  goberno incapaz, un executivo  sen táctica nin estratexia,  que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado,  como coa súa singular doutrina  de estancamento  como fórmula de reactivación.

Á hora de tomar razón e despachar conclusións sobre o  maior recorte orzamentario da nosa historia democrática, sería irresponsable,  asumir a  tacha e conta nova dos  feitos consumados como  xustificación suficiente. En bo ser, o principio de emenda, pasa obrigatoriamente por facer recaer  nos  responsables directos a súa implicación nos feitos. Naqueles causantes   que non son outros  que os  membros  da clase política que por acción ou omisión, fixeron abandono continuado das súas atribucións,  facilitando que  a deterioración paulatina derivase no irreversible da situación  que padecemos.

A crise moral que coexiste coa crise económica, ha de ser argumento suficiente  para  frear esa tendencia enfermiza dunha  clase política  degradada, dun colectivo, que no canto de asumir os problemas esta habituado  á  escusa do  descargo,  transferindo culpabilidades a torto e a dereito de todo aquilo que vai mal, sen reparar na aplicación  de estratexias    onde  a inxustiza toma posición  de primeiro   plano.

Mais que nunca, non  son aceptables discursos políticos de desvirtuada  credibilidade, como tampouco,   as  políticas de austeridade sen  outro obxectivo  que alcanzar a  finalidade recadatoria para satisfacer ex profesor  as obrigacións dunha  débeda  sobredimensionada pola decisión  dominante dos mercados.

Non existe solución  efectiva para a reactivación económica,  que aquela, na que prime o crecemento sobre as medidas de axuste, especialmente nun país   onde a caída de actividade   ameaza con reducir á mínima expresión  os mermados expoñentes dos  seus sectores produtivos,  circunstancia, que acentuaría o xa desorbitado índice de desemprego,  abocando á nosa economía a unha  recesión  de imprevisible retorno.

Esquivando esta realidade  e encartándonos ao imperativo  dominante  dos mercados  financeiros,  desaproveitaremos a oportunidade de converter a crise no punto de arranque  da nosa reactivación. Erro, que nos conducirá irremediablemente a unha  complexa situación, onde as desigualdades  e a conflitividade  social serán os escoltas permanentes  dunha convidada  apocalipse.