Pensionistas invisibles

Na súa difícil batalla os pensionistas invisibles non só teñen  de lidar contra o anacronismo das lagoas de cotización, senón tamén contra a exclusión a compatibilizar  a exigua prestación  coa norma reguladora  do Ingreso Mínimo Vital   

O Ingreso Mínimo Vital é un logro social sen precedentes,  por canto garante en gran medida  que  os cidadáns conten cun mínimo de ingresos que lles permita vivir dignamente.

 Unha prestación non contributiva da Seguridade Social, de carácter indefinido que ten como  obxectivo esencial reducir os altos niveis de desigualdade da renda existentes na sociedade española e moi especialmente sacar da pobreza  extrema aos 850.000 fogares que padecen esta situación

O acceso a este ingreso mínimo é compatible coa percepción  doutras prestacións de calquera orixe  sempre que o seu cómputo  non  supere o  limiar   establecido para o efecto,  pero  non así,  co  importe  das  pensións de xubilación que perciban os maiores de 65 anos.  

Esta limitación ademais de ser un despropósito reabre a polémica  nunca resolta  dos pensionistas   afectados  por lagoas de cotización, e por iso,  cunha prestación por xubilación exigua, non entendéndose por tanto que queden excluídos   do  melloramento  da súa renda por esta vía,  cando o motivo da  súa precariedade  é debida a que os seus últimos anos de vida laboral  quedaron en paro ou tiveron un emprego precario  que sumado ao feito  de non poder  elixir os seus mellores anos de cotización para o cálculo  de prestación sitúolles á marxe  dunha  pensión digna  , circunstancia que sumada  a esta nova limitación déixalles   expostos ao desamparo e sen opción de compensación algunha.

Aínda cando  tan anómala aplicación foi motivo repetido de debate no Congreso instando  acabar co efecto  redutor  das lagoas de cotización  para o cálculo da pensión de xubilación ,ao obxecto de permitir  que os afectados  puidesen elixir as bases mais favorables para a determinación da súa pensión , o certo é que todo quedou nun  brinde ao sol por canto a  erosión  de     a base reguladora continua.

 Todo vén indicar que tan impactante  prexuízo  debeuse  a que  o desaxuste entre a oferta e a demanda non  só acentuou a vulnerabilidade  de     os integrados neste perfil de idade, senón que anulou toda solución paliativa, e así, o desemprego neste segmento laboral tras a crise do 2008 foi maior que nunca, facendo que as súas  perspectivas de reinserción se  estancaran e que unha gran maioría dos afectados  quedasen definitivamente excluídos do mercado laboral e repercutidos  no importe da súa pensión en mais dun 45% do que lle correspondería de non truncarse as súas expectativas   polos efectos  dunha  mala praxe política.

Sabido é que o tempo de interrupción   da actividade profesional   de calquera traballador, é unha temporalidade que a todo efecto está excluída oficialmente da  súa vida laboral,   pois o  contido da mesma só inclúe os períodos activos, e excepcionalmente  limitadas fraccións da súa permanencia no desemprego,   sendo  ese ciclo  agrupado o que conforma a efectos reais os seus anos de cotización  e establece o seu dereito   ou  non  a percibir unha pensión contributiva.

É dicir, que as interrupcións de cotización aínda sendo  alleas ao seu implícito,  paradoxalmente, se  son aplicables como penalización no cálculo da pensión,   pois a pesar da incongruencia da súa utilización, as denominadas lagoas de cotización, contra toda racionalidade, si son utilizadas  para determinar  o importe neto da  prestación por xubilación.

Isto vén significar que  se está  procedendo  anómalamente   contra  os pensionistas que non puideron cotizar nos últimos anos, co agravante que os artífices de tan anacrónica medida   non son outros  que os propios políticos  que co seu indolente proceder foron  os  causantes da situación de precariedade    laboral  na  que se viron inmersos   os integrantes  deste colectivo de risco.

É por iso,   que por máis que se insista en atribuírlle  obxectividade á regra, o certo é que a súa aplicación produciu efectos aleatorios  e verificada   distorsión  dos principios de proporcionalidade e  contributividad, tal foi así, que na actual tesitura persoas con  equivalencia de nivel,   traballando os mesmos anos teñen  pensión diferente, e iso pola negativa alteración  xerada polas  lagoas de cotización, cuxa repercusión ocasiona significativos agravios comparativos como  beneficiar a afiliados que aínda  tendo  menos  anos cotizados  non estivesen afectados  por intervalos    de cotización

O  esperpéntico  é,   que despois dos malos tratos inflixidos   a este colectivo  que se viu dobremente castigado polas crises dos últimos anos e por tanto afectados  na súa xubilación pola repercusión das referidas restricións,   sexan excluídos agora das vantaxes que en corrección compensatoria puidéselle reportar a aplicación da norma reguladora  do  Ingreso Mínimo Vital 

PODEMOS en ciclo minguante

O controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e a negativa a reconducir a situación, son actitudes contrapostas ás que ilusionaron aos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.

Superado o groso  da crise sanitaria, as primeiras  enquisas  sobre a intención de voto  indican  que o vicepresidente do Goberno Pablo Iglesias é con moito o máis prexudicado por esta pandemia, pois a tendencia electoral á baixa da formación morada é de tal calibre  que aínda atendendo ás  estimacións máis favorables a repercusión do seu impacto   faría que pasase dos 35 escanos que ten actualmente aos 27 que alcanzaría no suposto de celebrarse agora novos comicios, co agravante que tan pronunciado descenso  de representación supoñería ademais  que o bloque da esquerda perdería a maioría fronte ao da dereita.

Tal circunstancia  é indicativa que  Unidas Podemos. xa non ten o apoio da maioría dos españois de esquerdas,  aínda cando Iglesias  non perde a oportunidade  de manobrar para  afianzar o seu liderado a calquera prezo, como así ocorreu tras gañar recentemente  Vistalegre III cun  pírrico  10% dos votos dos seus afiliados, xa que a maioría militante  nunha actitude de notorio  desencanto optou por manterse á marxe.

Pero esta deriva non é nada novo,pois xa comezou no  transcurso de Vistalegre II, cando a derrota dos defensores da vía do 15-M induciu un cambio irreversible na natureza da organización morada que tras aquela capitulación pasou a funcionar como un partido político tradicional dirixido desde a sala de mandos con man de ferro por alumnos instruídos nas Mocidades Comunistas sobre prácticas de poder interno que aplicaron con disciplina  prusiana os “notables” do aparello con Iglesias á fronte auxiliado por Echenique, Montero, Mayoral e Moedeiro, baixo cuxas ordes o envorco acentuou a escala de decadencia de Podemos. 

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación comunista de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e  burocratizada en liña a impoñer a nova orientación e á vez laminar todo rastro do facer político dos seus antecesores, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas. 

Afirmar para o efecto que do formato político de Podemos só queda a súa filiación de orixe, polo demais, consecuencia da súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente  inhóspito onde o  leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos proclives ao espírito do 15-M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e  cesarista do país.

Na actual tesitura unha vez extinguidos os círculos, e  imposta a máis absoluta e férrea  verticalidade, como non podía ser doutro xeito  o novo   staff comunista mostrouse máis proclive en aplacar toda   reacción interna que preocupación real por dar solución á problemática social, nunha tendencia de achicar receptividade e acentuar salvagárdaa, unha actitude en correspondencia coa docencia recibida, máis orientada á intriga política que ao desempeño de funcións de goberno, o que á marxe dos seus   aleccionados e disciplinados   acólitos proxecta cara ao electorado unha imaxe pública de Podemos  deprimente e de nula receptividade,

Queda probado pois que  o transito ao comunismo ocasionou unha perda de referendo social que impide que o actual Podemos poida ofrecer ao electorado aquel proxecto de país que foi referente da súa propia xénese, tal é así que tras seis  anos de Podemos e nove  do 15  M, o impacto do  baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que poñen en serio perigo a continuidade da formación política

A extinción efectiva dos círculos como ferramenta de participación e de relación activa da organización coa sociedade, impediu  cumprir a finalidade de  empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns que por tal motivo  deixaron de participar ou optaron  por abandonar definitivamente o proxecto por perda de entusiasmo, e todo  porque a gran maioría dos homes e mulleres que recalaron en PODEMOS inscribíronse na formación co ánimo de facer política de forma e maneira distinta, e iso é algo que para nada está a suceder a tempo presente.

Atrás queda o 15  M, das asembleas, do «non nos representan, mentres o actual PODEMOS pechado baixo sete chaves á participación directa, deixou de ser o azoute da caste e tras renunciar ás “novas formas de facer política” confórmase pola continuidade e por ser unha parte  inoperante dese Partido Comunista  decrépito e  extemporáneo, sen influencia algunha na vida política española, facilitando dese modo a continuidade e supervivencia dun Réxime decadente como o dimanante do 78.

Cúmulo de avatares que fixeron crecer a decepción de quen puido constatar como a idea orixinal de Podemos desvanecíase, unha frustración que se acentuaba en tanto electoralmente non só decaía nas urnas senón que aceleraba o seu esborralle, unha deterioración que non terá volta atrás en tanto se manteña no seu seo o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa aplicando a descentralización do partido para que as decisións tómense de abaixo cara arriba e non ao revés.

Con esta traxectoria o 12 de Julio en Galicia  a desfeita está servida  

Vía de auga por babor

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O contido  da  nova Lei de Protección da Infancia colisiona  de cheo co acubillo deparado  no seu día  por Yolanda Díaz ao  pedófilo de EU,  obstaculizando con iso o obxectivo  do Vicepresidente Iglesias de acadar un amplo consenso na súa aprobación polo Congreso.

O pasado martes  o Consello de Ministros aprobou remitir ás Cortes Xerais o Proxecto de Lei Orgánica de Protección Integral á Infancia e a Adolescencia fronte á Violencia, como  un texto que  implanta a obrigación de protexer  aos menores de idade, acorde ao establecido na Convención sobre os Dereitos do Neno, que foi aprobada pola   Asemblea Xeral das Nacións Unidas en novembro de 1989 e ratificado por España un ano despois, e que ademais de estar incluído no  Tratado de Lisboa é parte implícita da nosa  Constitución.

A finalidade  desta norma é establecer unha novo paradigma de prevención e protección común en todo o territorio do Estado fronte á transgresión  de dereitos que significa a violencia sobre a infancia e a adolescencia para evitar así que ningunha conduta poida quedar impune. 

Entre as múltiples e variadas medidas incluídas no seu texto toma especial relevancia os aspectos relacionados  co abuso aos máis pequenos no marco  da internet, pois a teor das  investigacións practicadas polos corpos policiais que vixían estes delitos constatouse   que no transcurso  dos  meses que levamos  de pandemia intensificouse a proliferación do material  pedófilo que circula polas redes, o que vén  indicar que os  pedófilos aproveitan a conxuntura  en que  os máis novos pasan máis tempo diante o computador para captar ás súas.vítimas, 

Di o vicepresidente segundo e ministro de Dereitos Sociais e Axenda 2030, Pablo Iglesias, que por tratarse dunha lei fundamental de protección  dos dereitos da infancia o goberno  envorcarase abertamente no trámite parlamentario para lograr que sexa “unha lei de amplo consenso”, pois ao seu entender as ideoloxías non teñen que separarnos á hora de contar cunha normativa que protexa aos  nenos e nenas fronte á violencia
. 
Iso debese ser un obxectivo fácil de lograr, pois á marxe  de cal sexa a súa índole todo abuso sexual é  execrábel, e moi especialmente o que afecta o ámbito infantil, por canto, o feito de roubar a inocencia a un neno, ademais do impacto traumático do momento, fai que quede maltreito para sempre converténdose nun adulto fracturado e con dificultosa  reconstitución.

Pero en boa medida a consumación do consenso   depende da calidade ética da representación política, e sobre o particular cabe indicar que aínda recoñecendo que  desde as institucións déronse pasos para previr a propagación  do abuso sexual a nenos, como así foi a instauración en marzo de 2016, do ‘Rexistro Central de Delincuentes Sexuais’ creado polo ministerio de Xustiza coa finalidade de protexer aos menores fronte á delincuencia sexual; resulta que xusto un mes despois da entrada en vigor do devandito Rexistro, o primeiro escándalo lonxe de estourar no ámbito do  hampa, contra todo prognóstico estalou na propia sede do Parlamento Gallego.

Cando nun feito insólito Axentes da Policía Nacional detiñan a un militante de Esquerda Unida ( EU) por manipulación e transmisión de pornografía infantil nun computador da institución, resultando para maior envurullo que foi a por aquel entón deputada da cámara galega  Yolanda Díaz quen lle acubillaba  e tiña colocado como asesor .na oficina parlamentaria.

Non cabe a escapatoria  de enmarcar o caso no contexto dunha actuación de ámbito privado, tendo en conta que o investigado  lonxe de exercer de mero administrativo desempeñou funcións de marcada connotación política, tal como candidato á alcaldía de Santiago, ademais de cargo de máxima confianza asesorando a Esquerda Unida en Ferrol e no seu Concello e tamén desempeñando o papel de asesor do Grupo Parlamentario de AGE

E todo  co agravante de advertencia previa, tendo en conta que  sete anos antes o  pedófilo en cuestión  foi  denunciado  por dous  militantes do partido que a pesar de achegar  testemuños  probatorios diante a agora Ministra Yolanda Díaz foron expulsados sen contemplacións da organización, aducindo   que difundiran graves e falsas acusacións contra EU de Ferrol.

Tal como déronse os feitos quedan moitas incógnitas por resolver, moitas explicacións que dar, pero a por aquel entón máxima mandataria de Esquerda Unidade e directa responsable política do acontecido, rexeitou de forma reiterada dar as explicacións públicas que a situación esixía, e que a súa condición política impoñíalle, chegando inclusive ao extremo de facer caso omiso á petición de esclarecemento instada polos seus socios de coalición liderados por Beiras.

Turbia  conduta que revela un comportamento que por  envilecido detráelle toda solvencia política e o que é máis grave sitúalle politicamente en “tácita complicidade” co  pedófilo, e por tanto, transfórmalle en responsable indirecta dos seus excesos.

Folga  dicir por tanto  que con semellante  curriculum  difícil vai ter o seu xefe de filas para ganduxar un consenso de referendo ao novo texto legal, que entre outras cousas establece o deber de denunciar este tipo de prácticas, é dicir,  xusto o que ela cala .poñendo en cuestión o bo nome  e a integridade que debe caracterizar  o facer político  da  xente  da  Esquerda.

Rematar dicindo que esta medida lexislativa é coñecida tamén como a Lei  Rhodes, en recoñecemento a un  pianista británico radicado en España, que sufriu abusos sexuais no seu país  cando tiña cinco anos. 
Xa que logo, sería recomendable escoitar o seu parecer diante o labirinto que envolve estes feitos

A dereita cavernícola

Na  Transición os  propios franquistas adxudicáronse  así mesmo unha "solución democrática" de gama baixa coa finalidade de brindala á sociedade en clave de reafirmación, sendo  o risco a perder esa prerrogativa o motivo do  actual estado de crispación.

Si ben é certo  que as forzas  progresistas ostentan o  Goberno, iso non indica de ningún xeito    que teñan atribuído  o poder, por canto este segue  en mans dos de sempre, é dicir, das forzas conservadoras que clandestinamente o están utilizando coa finalidade  de tombar  ao Executivo  de coalición  ao que tachan  de "  apócrifo " por ser oposto aos seus intereses.

Caso contrario, se certamente asumisen a súa lexitimidade  sería imposible de entender como a elite do franquismo non só continúa marcando as pautas do país, senón que ademais, mantense instalada nos altos estamentos do poder establecido, pois resulta probado que as mesmas familias políticas que movían os fíos do poder naquela época  pretérita, mantiveron a súa primacía durante a Transición e para maior despropósito seguen impoñendo a súa vontade a tempo presente.

Aspectos que redundan en corroborar que a estrutura de poder do réxime franquista ten  persistido e  amplificado no réxime constitucional, de igual forma que os membros da súa elite dirixente mantivéronse grazas á substitución xeracional efectuada polos seus herdeiros, aproveitando as posicións de poder ostentadas polas súas familias para así facer carreira utilizando as vantaxosas condicións políticas que para os seus intereses reportoulles ata o de agora a constitución de 1978.

Mentres isto ocorría, o conxunto da sociedade foi apartado de calquera ámbito de decisión política real,  que do mesmo xeito que en pleno  franquismo sufriu a peor parte, e todo, pola imposición do poder desta caste dominante que por encima do resultado das urnas é quen en definitiva impuxo ata  a data a súa determinación.

Esa actitude de prepotencia  vén indicar  que a ofensiva de acoso e derriba contra o Executivo de Sánchez non fixo máis que empezar, pois esa dereita que se  arroga a  titularidade  do monopolio do poder, de ver ameazados os seus privilexios  como agora ocorre é  cando  se  amotina no seu intento de impedir calquera cambio que supoña unha diminución nas  condicións da  seu statu  quo, creando se é necesario un clima de crispación política  que ademais de avivar o odio e a aversión deteriore o funcionamento institucional e  enrareza  o clima de convivencia.

Non se trata  dunha  reacción exclusivamente  política, pois a cruzada desatada contra a esquerda conta coa  activa participación de distintas  frontes, chámese xudicial, policial e mediático  e demais poderes   fácticos que mais alá da aparencia que tentan transmitir xamais pensaron nin en España, nin moito menos na súa cidadanía, só en garantir o seu propio status como queda devandito.

A planificada  "estratexia do odio"  utilizada por Casado e Abascal contra o actual Goberno,  mais alá de corresponderse coa lexítima actitude dunha oposición  civilizada, por  desproporcianada está a xerar un panorama claramente  desestabilizador e hostil á legalidade democrática  que en nada axuda a crear o clima apropiado  para afrontar con ímpeto a saída da crise.

Difícil está a concordia  cando o  interlocutor é a dereita máis  cavernícola e autoritaria de Europa que ao “botarse ao monte” ten  inviabilizado  calquera forma de diálogo e negociación en vía a alcanzar o consenso.

Nesta tesitura ao Goberno de coalición de esquerdas  amparado  na súa lexitimidade e na maioría progresista que lle secunda debe proceder en consecuencia  e levar a termo o seu programa,  do mesmo xeito que  afrontar o deber  de “hixienizar ” as institucións do Estado  da “inmundicia” que queda do franquismo, pois  todo vén confirmar que a pesar do tempo transcorrido desde a Transición, e dos aparentes  flirteos coa democracia, o  protervo reflexo do antigo  réxime  máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade e iso por saúde democrática  debe ser erradicado sen dilación .

Pois mais alá  do que se nos conte, aquel hipotético cambio que nos conduciría á democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento sucesivo para a súa culminación.

É o  testemuño dos feitos quen corrobora exactamente o que sucede neste país, e que  vén referendar que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, onde a actual oposición conservador e o conxunto do  establishment de acompañamento agrúpanse interesadamente na defensa concertada do  neofranquismo como único modelo de organizar a sociedade.

Si dunha vez por todas   queremos  parar  a   involución  crecente  non queda outra  que frear en seco  a esta dereita  cavernícola .

Tempos convulsos

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Ante a estratexia de desestabilización desatada contra o Goberno por sectores da clase dominante  co respaldo de  VOX e o PP, non cabe outra  que actuar sen contemplacións expurgando  de raíz toda relación  de continuidade  entre o franquismo e o réxime do 78.

O historial  do que foi  responsable da  Comandancia de Madrid da Garda Civil, coronel  Diego Pérez de los  Cobos , evidencia a falta de idoneidade  deste militar  para ostentar  o desempeño do cargo, pois  sabido era que durante  os seus anos de mocidade  flirteou coa extrema dereita española, a mesma que o 23 de febreiro de 1981 quixo derrubar a democracia, tanto é así que, vestido coa camisa azul con que se  uniforman os militantes de Falanxe, presentouse voluntario no cuartel da Garda Civil da súa  Yecla natal para poñerse ao dispor dos golpistas e  apoiar con iso o  levantamento militar capitaneado polo coronel  Tejero. 

Pero  os seus desencontros co réxime democrático van moito máis  alá  ata o extremo  de tomar  tinguiduras canto menos  alarmantes,  pois con anterioridade a esta odisea  involutiva, conxuntamente co seu irmán que posteriormente foi Presidente do Tribunal Constitucional, involucráronse activamente  na campaña polo ‘Non’ durante o referendo para aprobar a Constitución española.

 É dicir, que a Constitución que o coronel Pérez dos  Cobos combateu durante o referendo contra vento e marea  agora é a que defende como  valedor .

Na  folla de servizos consta que  foi  xulgado por torturas no   seu tenebroso paso por  Euskal  Herria e aínda  resultando absolto ao non quedar «acreditado» que inflixise malos tratos a  Kepa  Urra en 1992, resulta revelador  que os tres  gardas civís ás súas ordes e implicados nos feitos si foron  penados pola  Audiencia de Bilbao nunha das condenas por torturas máis duras que se lembran. 

Aínda que a  exemplaridade xudicial   dos maxistrados vascos  quedou  desleída  cando o Tribunal Supremo reduciu as condenas a un ano  para que posteriormente o Goberno de Aznar actuando en rescate   indultara aos tres condenados.

 Este sinistro personaxe ,  uniformado con tres estrelas de oito puntas volveu  saltar á palestra cando o goberno de Rajoy encomendoulle  impedir  ou na súa falta reprimir a  leñazos  o Referendo do 1-O  en Catalunya, e a verdade foi o resultado da súa intervención a fronte do operativo  tivo un eco mediático a nivel mundial que proxectou  unha funesta versión da nosa  democracia,  ao ver como nun colexio electoral unha anciá indefensa cunha papeleta na man , era golpeada repetidamente  polas forzas dirixidas para a ocasión  por este  endemoñado

.Que coa súa controvertida traxectoria o coronel de los  Cobos alcanzase as cotas de relevancia que ostenta na esfera armada  non di nada bo en favor da democracia, máis ben é unha proba evidente de que Franco deixouno todo ben atado, logrando  así que    para a súa promoción militar este fascista de berce suplise  o discurso falanxista e castrense daquela  ditadura que lle caracterizaba  polo postizo da  súa retórica democrática, que en si mesma,  é a antítese da súa verdadeira identidade.

Nada novo  baixo o sol, pois nesta democracia de aparencia,  os herdeiros dos vencedores da Guerra Civil son moitos máis nas cúspides do poder estatal, que non os herdeiros dos vencidos e esa realidade    por dura  que resulte sigue sendo a pauta dominante  sen que a efectos  reais  os presumibles cambios  supuxesen de ningún xeito a  desnazificación ou  desfasticización que esixe o país  como garantía de estabilidade democrática

Carencia que acentuou a batalla política no seo do núcleo duro do Estado tras a súa  destitución,  que derivou nunha  inaceptable ofensiva  da xudicatura e do instituto armado co visto e prace do  establishment cuxa finalidade de orixe  estaba dirixida expresamente  a tombar como fose ao  Goberno PSOE-Podemos,  co respaldo  dunha  "dereitona" sempre disposta a conseguir na caverna  o que lle negan as urnas.

Pero a gravidade  dos feitos aínda está por resolver pois a verdadeira alarma é que  o recentemente destituído coronel segue controlando a Secretaría de Estado de Seguridade, unha peza crave de Interior, da que paradoxalmente  manterá o seu dominio   porque os  opusdeistas que a conforman   obedecen ao seu  valedor aínda que institucionalmente fóra apartado da cadea  de mando,  e  por tanto  manterá intacto o seu papel de  filtrador en contra do Goberno  manobrando en favor  do PP e de  Vox como viña facendo ata o de agora.

Xa que logo, de non proceder coa celeridade e  a contundencia debida, a reversión ás súas orixes deste  experimento democrático está mais que servido