Na Transición os propios franquistas adxudicáronse así mesmo unha "solución democrática" de gama baixa coa finalidade de brindala á sociedade en clave de reafirmación, sendo o risco a perder esa prerrogativa o motivo do actual estado de crispación.
Si ben é certo que as forzas progresistas ostentan o Goberno, iso non indica de ningún xeito que teñan atribuído o poder, por canto este segue en mans dos de sempre, é dicir, das forzas conservadoras que clandestinamente o están utilizando coa finalidade de tombar ao Executivo de coalición ao que tachan de " apócrifo " por ser oposto aos seus intereses.
Caso contrario, se certamente asumisen a súa lexitimidade sería imposible de entender como a elite do franquismo non só continúa marcando as pautas do país, senón que ademais, mantense instalada nos altos estamentos do poder establecido, pois resulta probado que as mesmas familias políticas que movían os fíos do poder naquela época pretérita, mantiveron a súa primacía durante a Transición e para maior despropósito seguen impoñendo a súa vontade a tempo presente.
Aspectos que redundan en corroborar que a estrutura de poder do réxime franquista ten persistido e amplificado no réxime constitucional, de igual forma que os membros da súa elite dirixente mantivéronse grazas á substitución xeracional efectuada polos seus herdeiros, aproveitando as posicións de poder ostentadas polas súas familias para así facer carreira utilizando as vantaxosas condicións políticas que para os seus intereses reportoulles ata o de agora a constitución de 1978.
Mentres isto ocorría, o conxunto da sociedade foi apartado de calquera ámbito de decisión política real, que do mesmo xeito que en pleno franquismo sufriu a peor parte, e todo, pola imposición do poder desta caste dominante que por encima do resultado das urnas é quen en definitiva impuxo ata a data a súa determinación.
Esa actitude de prepotencia vén indicar que a ofensiva de acoso e derriba contra o Executivo de Sánchez non fixo máis que empezar, pois esa dereita que se arroga a titularidade do monopolio do poder, de ver ameazados os seus privilexios como agora ocorre é cando se amotina no seu intento de impedir calquera cambio que supoña unha diminución nas condicións da seu statu quo, creando se é necesario un clima de crispación política que ademais de avivar o odio e a aversión deteriore o funcionamento institucional e enrareza o clima de convivencia.
Non se trata dunha reacción exclusivamente política, pois a cruzada desatada contra a esquerda conta coa activa participación de distintas frontes, chámese xudicial, policial e mediático e demais poderes fácticos que mais alá da aparencia que tentan transmitir xamais pensaron nin en España, nin moito menos na súa cidadanía, só en garantir o seu propio status como queda devandito.
A planificada "estratexia do odio" utilizada por Casado e Abascal contra o actual Goberno, mais alá de corresponderse coa lexítima actitude dunha oposición civilizada, por desproporcianada está a xerar un panorama claramente desestabilizador e hostil á legalidade democrática que en nada axuda a crear o clima apropiado para afrontar con ímpeto a saída da crise.
Difícil está a concordia cando o interlocutor é a dereita máis cavernícola e autoritaria de Europa que ao “botarse ao monte” ten inviabilizado calquera forma de diálogo e negociación en vía a alcanzar o consenso.
Nesta tesitura ao Goberno de coalición de esquerdas amparado na súa lexitimidade e na maioría progresista que lle secunda debe proceder en consecuencia e levar a termo o seu programa, do mesmo xeito que afrontar o deber de “hixienizar ” as institucións do Estado da “inmundicia” que queda do franquismo, pois todo vén confirmar que a pesar do tempo transcorrido desde a Transición, e dos aparentes flirteos coa democracia, o protervo reflexo do antigo réxime máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade e iso por saúde democrática debe ser erradicado sen dilación .
Pois mais alá do que se nos conte, aquel hipotético cambio que nos conduciría á democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento sucesivo para a súa culminación.
É o testemuño dos feitos quen corrobora exactamente o que sucede neste país, e que vén referendar que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, onde a actual oposición conservador e o conxunto do establishment de acompañamento agrúpanse interesadamente na defensa concertada do neofranquismo como único modelo de organizar a sociedade.
Si dunha vez por todas queremos parar a involución crecente non queda outra que frear en seco a esta dereita cavernícola .
No hay comentarios:
Publicar un comentario