Reprobábel

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

 A demora do Goberno en resolver  aspectos primordiais que esixían a súa urxente posta en marcha, sumado á notoria  incapacidade para tomar medidas atenuantes con máis antelación,  fixo que os efectos  do  Covid-19 fosen máis devastadores  e que se acentuase a súa propagación

A mediados do século  XIV, entre os anos 1346-1353 Europa  sufriu a maior  epidemia de peste da súa historia. A peste negra que así era  denominada  foi  a praga máis mortífera do vello continente,  cuxa   virulencia  influíu   na    forma de vida e  o comportamento das xentes da época.

Do mesmo xeito que o coronavirus tamén procedía de Asia,  sendo a deficiente alimentación, as inadecuadas condicións hixiénicas e os escasos  coñecementos médicos factores determinantes para que aquela terrible praga alcanzase os  confíns do vello continente en curto espazo de tempo.

A afinidade  que garda  coa actual pandemia é o efecto aterrador do seu impacto así como  o descoñecemento dunha terapia  paliativa, como tamén o feito que   a súa afección é aleatoria sen distinción  de clases sociais,   é dicir, que   ambos os casos o   padecimiento ten o común denominador de ser  fortuíto sen distinguir  entre indixentes ou podentes.

No Medievo  aínda sen ter coñecemento real da súa orixe se  elucubraba sobre as  causas daquela peste  apuntando a súa xénese  aos  miasmas, é dicir, á corrupción do aire producido  polas substancias infectas e perniciosas  procedentes de corpos enfermos ou en estado de  putrefacción, que logo chegaba  ao ser humano  vía respiración ou por rozamento epidérmico.

Aínda que na diversidade non faltaron  quen orientou as súas especulacións  apuntando á  astroloxía como orixe  por conxunción planetaria, e mesmo á   casuística xeolóxica pola liberación de gases e  emisións tóxicas causadas por  erupciones  volcánicas e movementos  sísmicos.

No século  XIX refugáronse aquelas crenzas  metafísicas cando a investigación científica despexou o enigma  ao descubrir que o contaxio  era consecuencia dunha    zoonosis, unha enfermidade que chegaba aos humanos por  trasmisión  animal (pulgas e ratas)

Xa fóra por derivación  directa  da afección ou por influencia  indirecta da desorganización. O certo foi que  aquela hecatombe    arroxou un balance  apocalíptico de vítimas, ata o extremo de alcanzar  a mortalidade o 60 por cento no conxunto de Europa; que en só seis anos viu como os seus 80 millóns de habitantes quedaban  reducidos a tan só 30 millóns; sumindo así  ao continente nunha crise demográfica sen precedentes que non deu síntomas de recuperación ata dous séculos despois.

A peste negra  ou bubónica  foi sen dúbida a pandemia mais  exterminadora e con mais continuada repercusión  na historia da humanidade ao levar por diante   a 100 millóns de vítimas,  participando  a igrexa desde a súa función evanxelizadora  na súa propagación, pois o feito de abrir  os templos  ao xentío  para que se gorecesen  forneceu xusto o efecto contrario, tendo en conta que ao  hacinar a multitudes  naqueles  espazos pechados fixo crecer en maior medida  os  contaxios e por extensión o avance da pandemia.

Pero aínda cando o acontecido coa  peste negra  debese ser referente  determinante de como dar a batalla  diante   o coronavirus,  o certo é que mais que actuar coa  responsabilidade que a situación esixía  optouse por baixar a garda  facendo  caso omiso   ás leccións que a historia nos achega sobre aquela perniciosa  epidemia.  

 A situación non era para relaxarse como así se fixo, e  cando en xaneiro as  autoridades chinesas  ordenaron conter o brote de coronavirus polos seus mortais efectos, coñecida a súa gravidade  e o seu carácter expansivo  o recentemente investido  Executivo  de  coalición presidido   por Sánchez  debeu priorizar a loita contra  o  Covid-19 sobre  calquera outra acción  de Goberno, por canto  conter a propagación do virus debese ser o seu obxectivo  cardinal tendo en conta que por aquel entón  xa ameazaba   con converterse  no maior problema de saúde pública do país.

Mais que estar  á altura das circunstancias  actuouse tarde mal e arrastras, pospoñendo un confinamento  que debese iniciarse mesmo  antes que a  irreflexiva celebración da manifestación feminista do 8 de marzo, pois cabe lembrar que nesa aciaga data o Ministerio de Sanidade recoñecera xa a existencia de 13 mortes e 202 infectados na Comunidad de Madrid que  ao cabo  resultou ser  o principal núcleo de contaxio.

Contemporizouse en  demasía non procedendo  de forma debida  nin cando se debía, nin no relativo ao illamento  dos núcleos neurálxicos do virus, nin na  prohibición das actividades grupais, nin tampouco establecendo a  obrigada corentena e os estritos controis que a situación  esixía. 

Os feitos  veñen denotar que o Goberno demorou  escandalosamente a súa decisión agardando as determinacións  que sobre o particular ditase o neoliberalismo, é dicir,  as elites defensoras  do seu propio  statu  quo, cando nesta crise máis que    atender ás esixencias dos mercados o deber  político é reforzarse o papel do Estado en favor da cidadanía.

Reprobacións á marxe, agora  diante a complexidade  da  situación  non caben  fisuras,  debendo  impoñerse o deber  de actuar todos ao unísono para sortear a actual pandemia que nos ocupa.

Eureka, Fene existe!

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O deixamento político por Navantia Fene,  faise aínda  máis notorio ao comprobar  como  os partidos que en véspera electoral proclámanse  valedores  do estaleiro, son os mesmos que se inhibiron  diante a servidume  que a traza  da Rolda Oeste induciu no seu espazo funcional.

En Fene e o seu  hinterland cada vez que se aveciñan  novos comicios vémonos irrompidos  polo frenético interese que mostran  os grupos  políticos en articular solucións  de futuro para  o sector  naval; pero o chocante é  que tras 35 anos repetindo idéntico simulacro non se percibe reactivación respecto diso, máis ben ao contrario, acentúase a deterioración.

 Polo menos iso é o que vén indicar a situación do estaleiro de Fene, que leva unha infinidade de anos  sen que  as súas bancadas soporten quilla algunha  e cunha  carteira de pedidos a cero de contratación  no que ao naval refírese.

Considerando a circunstancias extremas que padece a factoría, cunha ocupación en proceso de extinción e sen expectativas de futuro,  todo  orienta a pensar  que á marxe de  imposturas,  non existe nin vontade política, nin interese algún en rescatar a actividade da factoría  ao mercado de contratación naval convencional como única alternativa viable para frear o incerto futuro do sector de persistir a actual tesitura.

A aparente preocupación polo estaleiro que ante os comicios  tentan vendernos os membros da clase política  non pasa de ser unha parodia, pois a  decisión  de dilapidar  o sector foi parte do Decreto de Reconversión Naval  que se tentou xustificar aducindo  a  dramática situación do sector en España, cando a verdadeira realidade non era outra, que a aceptación en cuberto das condicións de inferioridade impostas polos membros do club europeo á nosa industria naval no transcurso da negociación de adhesión do país á Comunidade Europea, ao só obxecto de suprimir a competencia española en vantaxe e defensa das súas propias factorías navais.

A firma daquel "tratado de subordinación" cuxo acta foi referendada o 12 de xuño de 1985, foi o principio do fin do sector naval; pois aínda cando os seus  paladíns defendían  que a culminación dos  axustes previstos  era a táboa de salvación do gremio e a garantía de  sobrevivencia no ámbito da competencia internacional, o certo foi que aqueles prognósticos tiveron a máis contundente réplica  na situación que desde entón vive o estaleiro de Fene.

 É por iso  que xulgando o facer político que nos conduciu a tan negativo balance, evidénciase que no contexto de tan dilatado  periplo, os grupos políticos (PP - PSOE)  alternantes no poder executivo, lonxe de defender   a relevancia estratéxica do sector naval xenuíno  diante as institucións comunitarias, tragaron coas súas imposicións  aínda sendo de todo punto  inaceptables.

A negativa da representación  política   a forzar  a  flexibilización das lesivas directivas de acompañamento, fixo que a Comisión Europea máis que sensibilizarse coa situación mantivese por única finalidade restrinxir á mínima expresión  a capacidade produtiva do sector naval español, impedindo con iso  o  cambio necesario, para que o sector recuperase o espazo vital perdido e puidese  así competir en pé de igualdade no mercado  mundial da construción naval.

Pero se iso  non fose impedimento dabondo, a  despreocupación política polo futuro do estaleiro de Fene agrávase  en maior medida por unha decisión  anacrónica  que afecta no substancial ao marco territorial da factoría, sen reacción  nin obxección  algunha deses partidos  que resucitan  do seu letargo en vésperas das eleccións  para erixirse en defensores  do naval pero que coa súa tácita complicidade demostran non  decatarse do que está a ocorrer.

Cando a Xunta de Galicia dá luz verde ao Plan Sectorial dá   Rede Viaria comarcal da Axencia Galega de Infraestruturas,  no seu contido concreta o trazado da Rolda  Oeste do  Concello de Fene;  cuxos 900 metros iniciais  discorren   polo interior do estaleiro, e cuxa execución reportará valor engadido ao mesmo ao quedar favorecido o seu emprazamento cunha conexión directa coa AP-9 (Autoestrada do Atlántico ); un efectivo nexo de comunicación que virá  incrementar as  potencialidades deste  enclave industrial.

Pero non todas son vantaxes, pois  máis aló do  propio  ancho da  traza  viaria, establécese unha zona  de servidume  cuxa  repercusión espacial no ámbito do estaleiro alcanza os 135000 m2,   deixando fóra  de ordenación instalacións e edificios existentes, á vez  de limitar  futuros aproveitamentos urbanísticos de actuais zonas  ociosas. 

Unha desmedida  afección  que por operativa funcional  e necesidades expansivas  da  factoría, debeu  ser restrinxida   en influencia acorde a formulacións integradoras e  de maior coherencia espacial.

Pois a diminución dun 14% na utilidade do solo  industrial  do recinto fabril por afectar a ámbitos funcionais vitais para o desenvolvemento da actividade, impiden manter  a súa función dinamizadora e con iso a condición de enclave industrial de referencia, pero tal circunstancia  non parece preocupar o máis mínimo  a quen  non desaproveita a oportunidade dos comicios  para camuflar  a súa indolencia  como unha activo electoral. 

Ao fío do exposto, está a situación como para confiar electoralmente  neles !

Regresión

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Coas súas controvertidas prácticas, o “ sequito” dirixente  de Podemos  fixo que a  organización sexa parte implícita da clase política que seis anos atrás viña combater. Renunciando con iso  ao seu ideario e  claudicando en capitulación sen que se albisque rexeneración á actual deriva

Xa non é ningún secreto que tanto Podemos como Esquerda Unida, aparcaron  o programa económico  que defenderon diante os electores para adoptar como propio o continuista programa neoliberal do PSOE. O que vén indicar que Iglesias quitou ferro  á hora de informar sobre as renuncias que inducía a coalición cos socialistas coa intención de non alimentar a crispación  e  contar así que os inscritos apoiasen a súa consulta de referendo a un  Goberno conxunto.

Certamente, o dirixente  de Podemos estaba  máis  ansioso por facerse con cadeiras  no Executivo  que en alcanzar   un acordo programático  disruptivo que redundase  en favor  das  condicións  económicas e sociais  do país; pois se así fóra non se lle ocorrería aceptar o fracasado modelo neoliberal que rexe a economía desde principios dos 80  baseado en catro hipóteses falsas que  pasado o tempo colapsaron totalmente a súa validez

O neoliberalismo é un proxecto que conduce ao  desastre e por tanto contraproducente para a política e a economía como fai ostensible  a súa propensión  cara á inestabilidade e o estancamento e cuxa aplicación beneficia a uns poucos a expensas da maioría.

Desde a súa instauración os acontecementos dos últimos doce anos, é dicir, a crise económica de 2008, o xurdimento dos indignados en 2011 e a quebra do bipartidismo de 2014 son fitos  que lonxe de afianzar  a solvencia  deste modelo obrigan a cambiar o  relato que o sustentou desde a Transición, por canto entre outras cousas o neoliberalismo  leva corenta anos debilitando  o noso funcionamento democrático, sen que nada das súas proclamadas  bondades  fornecese o efecto prometido.

Devandito isto, resulta frustrante  que unha formación política  como Podemos que naceu coa finalidade de combater ao neoliberalismo e defender a todos os prexudicados por esta  fase do capitalismo, cando as razóns  que motivaron a súa  fundación seguen mantendo plena actualidade e a desigualdade lonxe de remitir se  cronifica,  a través de truques decida  encartarse ás  directrices dun PSOE que defende  a continuidade deste  sistema  económico  que na actualidade  mantén fóra do  mesmo a 12 millóns de españois.

Todo vén indicar que a entrada de Podemos no Goberno asumindo o neoliberalismo como regula de xogo, é unha renuncia expresa a todo aquilo  que se empezou a fraguar a partir de 2011, e por tanto, a todo intento  de levar  a cabo as súas  proclamadas políticas de transformación.

Iso polo menos é o  deducible tomando por referencia  os acordos concretos que figuran no documento  de coalición cuxo contido  establece tanto as   potencialidades como os límites do novo goberno na súa capacidade de acción, aspectos que sitúan á formación morada   nas antípodas dos seus obxectivos programáticos.

Sendo de significar para maior desvalorización podemita, que o PSOE para  asegurarse o cumprimento  das receitas neoliberais europeas, optou por constituír un Executivo  de marcado “perfil económico” no  cal Podemos  ten asignada  a función de comparsa .

Pois aínda  así, despois de asumir  que na actual tesitura as normas de restrición do gasto non se van  a superar, Iglesias  comprométese  en aplicar  políticas distintas  sen facer fronte ao marco xurídico imposto polo neoliberalismo, unha contradición sen máis paliativos  que non reportará  mais resultados que o  menoscabo   da súa  xa minada reputación, pois contra as falsas expectativas  que tenta crear, resulta  concluínte  que  nun Goberno de definido e maioritario  signo neoliberal  é totalmente imposible implementar políticas progresistas no económico e  o social.

Por iso, pretender corrixir a situación desde a esquerda  sen mediar cambios estruturais  tendo enfronte a apisoadora do neoliberalismo é un obxectivo sen ningún tipo de percorrido  que reportará  frustración de fracaso. e desencanto electoral… Reafirmarse no  contrario é incorrer  na  disonancia  cognitiva de mentirse a si mesmo.  

Nese contexto, o feito de formar  parte dun  Executivo con motor económico neoliberal  é un paso atrás na traxectoria política de Podemos  pois con iso estanse asumindo medidas demoledoras para as maiorías sociais deste país como consecuencia de aspectos relacionados  coa  competitividade, o déficit ou o artigo 135 da Constitución, e renunciando dese xeito a tocar os alicerces do sistema cuestionado  no 15 M, e todo,  como  contrapartida a facerse cuns ministerios de menor porte ao ser baleirados  de contido antes da súa asignación.

Con este  controvertido acceso ao poder, téntase acalar as críticas  á deriva inducida en Podemos  pola nefasta xestión de Iglesias  e o seu equipo de dirección; que desde moito tempo atrás é   diametralmente oposta á que ilusionou  á gran maioría dos homes e mulleres que no seu día se incorporaron á organización e que  por coherencia unha gran maioría discrepante  renunciou a continuar formando parte de tan devaluado proxecto, sendo aí onde reside a   descapitalización dunha organización que a tempo presente leva camiño de converterse nun mero referente testemuñal.

Desquite bipartidista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O bipartidismo rexorde do seu letargo ao  engulir aos outrora emerxentes Cidadáns e Podemos, aproveitando  a  nefasta decisión de renunciar aos seus obxectivos para  participar na  política de bloques 

Hai dous aspectos  da actualidade política  que veñen indicar  unha tendencia electoral crecente cara ao  bipartidismo político, o  representado  polos moi corruptos PP e o PSOE que  durante a era española  postfascista gobernaron en alternancia ata que a súa propia decadencia impediulles dar continuidade a aquel formato. Basta    con facer memoria  para  lembrar  que ambos adoitaban reunir xuntos o 70%  dos votos e que na súa caída obtiveron respectivamente o 16% e o 15,8% do escrutinio, un retroceso superior ao 50% do seu capital electoral rendibilizado nas urnas polas formacións emerxentes.

A nova fornada política Podemos e Cidadáns tras concorrer aos primeiros comicios  configuráronse en sólidos  grupos parlamentarios con 71 e 40 deputados, coincidindo no seu discurso os dirixentes das dúas formacións políticas en ser os artífices  de acabar co bipartidismo á vez  de aseverar no seu bautismo parlamentario  que o paso seguinte  sería   rexenerar a  depauperada democracia, o que facía imaxinar   que eran portadores dun  elixir  milagroso que produciría un  cambio radical  no facer  político  do país.

No seu optimismo estes recentemente  chegados  deixáronse levar pola primeira impresión  sen  calibrar  en xusta medida que a política deixou de ter poder e o poder é quen controla a política , o que  vén adxudicar  ao  dueto   PP –PSOE a condición de  gregarios    das elites económicas e sociais que desde a Transición dominaron   ao seu  antollo os destinos do noso país, quen de ningún xeito están dispostos a encartarse  ás aspiracións das forzas emerxentes de devolver  a democracia aos seus lexítimos propietarios.

Por iso é polo que a instauración  dun  espazo público democrático, tería de pasar por asumir que a democracia é unha aposta radical pola igualdade, que nunca a reserva preferente de elites podentes, e só poñendo en práctica este precepto poderíase investir a  tendencia que vén impoñendo o goberno da oligarquía económica tras o   parapeto da pantalla política do bipartidismo; pois só devolvendo á democracia o seu principal signo de identidade pode contar coa representación dunha clase política renovada capaz de falar en idéntica linguaxe que a xente, e en consecuencia disposta a resolver os problemas reais do conxunto da cidadanía.

Para  a voadura  real do  bipartidismo  nunca bastou con minguar a representación nas urnas do PSOE e o PP sen poñer en cuestión  ao neoliberalismo como modelo económico  de sustentación,  pois de non ser así os partidos emerxentes  que debían ser alternativa e motor de rescate da cidadanía converteríanse nun fracaso que é a percepción, que deles ten  os outrora ilusionados seguidores cando  transcorreron apenas unha lexislatura despois das súas promesas. Iso polo menos  é o que veñen indicar o resultados dos últimos comicios nos que estas forzas    políticas  deixaron polo camiño  o 59%  dos seus escanos  que paradoxalmente mudaron   cara a un bipartidismo agora  in  crescente.

Que tal retroceso afectase a Cidadáns, non sería de estrañar por tratarse  dunha  formación de novo cuño sintonizada en partitura e melodía co  Ibex- 35, pero que en síntese non deixa de ser un partido de deseño adecuado ás múltiples formas que pode adoptar o neoliberalismo e a ductilidade dos poder  fácticos para  granxearse aliados políticos que do mesmo xeito que o PP e PSOE exerzan entre outra finalidade como defensores da liberación da economía e a redución do gasto público.

Cousa distinta  é a regresión sufrida por Podemos, por canto o impacto do seu  baixón en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a súa continuidade  como  formación política solvente ; unha  descapitalización causada esencialmente pola renuncia  ao seu espírito fundacional e a súa decisión para actuar con prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron aos homes e mulleres que no seu día se incorporaron á organización, o que en boa lóxica orixina que a maioría discrepante con tales  métodos renuncie a continuar formando parte de tan devaluado proxecto,  sendo esa a principal causa da súa permanente hemorraxia  cada vez mais incesante polas  continuas amputacións electorais.

Xa que logo, todo vén indicar que as formacións que naceron coa finalidade de poñer punto final ao bipartidismo político, Podemos e Cidadáns, pola súa funesta decisión de renunciar ao discurso transversal en aras a  ensamblarse   no eixo dereita-esquerda co que pretendían acabar, lonxe de conseguilo propiciaron co seu proceder  a recuperación do PP e o PSOE á conta dos seus votos disidentes.--