Esquerdas ou dereitas?

Cando a  dereita que vai repartindo doutrina sobre ética pública acubilla ao narcotráfico, e a esquerda desde a súa  arrogada superioridade moral dá refuxio á pedofilia, sobra dicir  que  toda diferenza  entre ambas é parte intrínseca da súa propia  impostura. 

O factor determinante  de que unha persoa  estea  situada politicamente  no ámbito da dereita ou a esquerda  vén establecido polos intereses que sustenta  e as prácticas  que utiliza para   facelo,   sen que o carné do partido sexa factor  taxativo  de emprazamento, pois en realidade  a posición ideolóxica e política que sustentamos non é cousa de siglas senón que  está directamente relacionada  coas  necesidades e intereses  que nos conferimos  e  cuxa defensa  fai desatar o  conflito cando estes son  cuestionados  por terceiros.

Contra  o sustentado pola ortodoxia  partidista nin na esquerda  nin na dereita existe  militancia con  pedigree  senón  mesturas e diversidades  de individuos que máis aló do guión establecido  adecuan o seu proceder  ás circunstancias, pois a evidencia indica que a súa personalidade e a súa conduta cambian en adecuación ao contexto; por iso é polo que non sempre  os  adscritos á dereita teñan unha actitude  ruin, nin tampouco aos vinculados á esquerda poida outorgárselles unha conduta exemplar 

Mais que unha ideoloxía  ou credo político, dereita e esquerda  constitúen un anacronismo  antagónico que en si mesmo  é o lóxico resultado dunha Transición fracasada e expresión da desvalorización  política na que estamos inmersos; podendo afirmarse que a gran maioría dos activistas non son de esquerdas nin de dereitas, só deles mesmos, o que motiva que un amplo sector da sociedade deixase de crer nas formacións políticas, e froito do  desencanto  decidan facer súa  a reflexión  de Ortega, no súa soada “A rebelión das masas”: “Ser da esquerda é, como ser da dereita, unha das infinitas maneiras que o home pode elixir para ser un imbécil: son formas de  hemiplejía moral.

En política    a indulxencia debe ter o seu ámbito delimitado pola fronteira  da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades contrapostas, entón, a afronta  social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.

Por tanto exercendo quenda discrepante, considero,  que  cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da  gobernabilidade institucional  precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do  artificio, resucitando o esgotado testamento de dereitas e esquerdas ou a interesada  afinidade de complicidade ideolóxica, maiormente  cando ambos os argumentos,  á parte da súa polémica  lexitimidade,  teñen o agravante de ser un mero  pretexto  condicional, ou o que é  lol mesmo, unha tapadeira de afianzamento para conseguir  o poder  no sentido dominante.

Dereitas ou esquerdas.  son  precintos  trasnoitados, que para nada se acomodan á realidade dos novos  tempos, tan só atenden á  estratexia  de márketing político   de quen aposta por manter distincións de confrontación  e xustificar tras ese xogo de  encasillamento,  a confusión  en vantaxe das súas propias ambicións.

Quen exerce como cidadán afirmado  en premisas  de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e liberdade de pensamento, resúltalle inxustificable  tolerar en silencio  que a clase política    versione o obxecto das súas ambicións tras dun guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e os   desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que a continuación  da súa mensaxe subliminar  subxace   a existencia dun conflito de intereses persoais.

A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías,  por canto, á marxe do significado   definitorio do concepto  de dereitas  ou esquerdas,  os actores  de repartición non dubidan en converterse en profesionais dependentes  da cousa pública, impoñendo como obxectivo preferente o  patrocinio das súas particularidades  sobre os aspectos de interese xeral que  debesen ser o ineludible  dentro  da  orde de preferencias.

Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma,  como os administradores dos idearios sucumben ante  as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda  naturalidade propician  a contradición  que supón promover  a denuncia  das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras,  potencian a consolidación das discriminacións.

É preocupante a actual  crise de valores que padece a clase política como  a súa carente vocación de servizo, resultando  inaudito  que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado   sexa   relegado a un segundo plano como consecuencia do actual  terremoto socio-político, que en réplica diverxente, pon en cuestión a súa  eficiencia  en razón á súa demostrada incapacidade  na articulación  de medidas  resolutivas á deterioración  existente.

Por tanto, non é tempo de expoñer un debate de distincións formais  sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o hipotético progresismo da  esquerda ou o reivindicado    realismo da dereita, iso, para  este autor é xa un debate  superado, agora o obrigado pasa pola rexeneración   da vida política, pois sen vacilación débese afirmar que esa si é a partitura dos novos tempos.

Europa empeza nos Pireneos

A Unión Europea non mudou  en nada as súas políticas nin o seu proxecto en relación  á crise anterior, o que sumado ás ambiguas condicións do Plan de Reconstrución, indica que contra o que di a nosa clase política a aplicación de recortes  sociais   está ao virar a esquina.

Certo é que contrariamente ao ocorrido  coas medidas europeas  para paliar  a crise de 2008, esta vez en aparencia parecen pasar desapercibidos a   Troika, e os  homes de negro, pero máis aló do optimismo manifestado  desde o foro político resulta evidente  que a pesar do elevado cómputo da súa contía  os fondos consignados  resultan  de xeito evidente insuficientes para compensar a dimensión da depresión  causada pola pandemia do  COVID-19

Consecuencia da presión exercida polos países " frugales"  as aspiracións  que albergaba  de orixe España quedan trastornadas, por canto, o resultado final   implica que recibirá  menos diñeiro a fondo perdido e ademais  terá que contar cun plan de reformas que convenza aos demais membros para poder acceder aos fondos de asignación iniciais, é dicir, menos diñeiro e maior  condicionalidade.

O  que atrasará sen dúbida a percepción no tempo das axudas e todo pola decisión dos países do norte  ao impoñer  a súa pretensión  de que un só estado puidese  opoñerse ao plan de recuperación que presente outro socio, é dicir que coa súa estratexia  o holandés  Rutte sen conseguir  o seu dereito para veto, si logrou facerse coa  chave do bloqueo que ao cabo  vén ser igual.

Imposición   asumida por España  por ser condición "sine qua non" que  o bloque do norte impuxo  para secundar     a amortización conxunta  durante os próximos 30 anos, por iso  que sobra o  discurso de épica que tenta vender o Presidente Sánchez  pois foron moitas e significativas as cesións  que o noso país deixou   no camiño, non debendo obviarse  respecto diso os preocupantes recortes en programas destinados a financiar o avance europeo, en materia  de investigación e desenvolvemento  así como en acción  exterior,  do mesmo xeito que   os relacionados coa Política Agrícola Común de pernicioso impacto para os intereses  do  noso sector primario.

Non son de recibo  os aplausos brindados ao presidente Sánchez polos seus ministros e no Congreso  ao seu regreso da negociación en Bruxelas,  nin a euforia que  domina o sentir maioritario da esquerda institucional,  no seu alarde  de lograr un  acordo “histórico” e diametralmente  oposto ao formato empregado  na crise de 2008, resultando unha completa excentricidade asegurar  que coa súa implantación  ponse  fin á lóxica  neoliberal  dominante. 

Tal desatino non pasa de ser un relato que ademais de absurdo  e  desafortunado, é   diametralmente oposto á realidade  dos acontecementos,  tendo en conta que  ao prestar referendo ao  Plan de Reconstrución e ao Marco Financeiro Plurianual de acompañamento está a garantirse  a renovación e irrevogabilidade do proxecto neoliberal pois sabido é que a Unión Europea en ningún momento cambiou de orientación as súas políticas nin o seu proxecto.

Tendo que  dicirse  por tanto que estamos diante unha intervención expresamente medida  cuxa principal finalidade é preservar mediante axudas o 'proxecto europeo' neoliberal, e para iso en suplencia da  Troika e dos homes de negro   temos aos funcionarios de representación permanente  na UE,  amanuenses  dogmatizados    que  con marcada ideoloxía  austericida son na práctica os que  manexan os asuntos de Estado no Consello da UE. e que en todo momento actúan seguindo  a lóxica dos mercados financeiros. como así pon de manifesto a asunción de decisións que un Executivo de esquerdas debese rexeitar de plano, por canto, xa se implementaron na anterior  crise con efectos demoledores polo seu carácter  antisocial.

Máis aló da descrición maratoniana do “ conclave” e as prolongadas negociacións que se nos  contan,  o certo é que todo estaba determinado con antelación, mesmo que o fondo de recuperación estaría suxeito  a políticas económicas neoliberais,  polo menos .iso era o que indicaba  en xuño pasado a presidenta da Comisión Europea,  Ursula  von  der  Leyen, cando en declaración aos  mass media   aliñábase co holandés  Rutte na  súa esixencia de condicionar as axudas con reformas, á vez de avanzar  con minucioso detalle  as condicións e fitos  do Plan agora aprobado  por Bruxelas.  

Aquela mensaxe    aos mercados financeiros foi suficientemente explícita  para que os destinatarios interpretasen o seu contido  como diñeiro a cambio de reformas,   desregulación e “seguridade xurídica” para os investidores, non en balde o fondo de recuperación  xa contaba de orixe co apoio da patronal europea que en trato  preferente  e con escandalosa antelación posibilitóuselle coar as súas medidas nos despachos de Bruxelas e demais prazas da Unión, o que vén indicar  que a política de recortes sociais está servida, aínda que  esta realidade é un secreto a voces  que a clase política  tenta silenciar   sabendo  que o  plan de reconstrución lévase  a cabo atendendo  aos  intereses do poder que o avala  e que en definitiva é quen establece as regras de xogo.

Xa que  logo, queda manifestamente claro  que unha vez mais   a factura  da crise pagarana   os de sempre

Onde vai Podemos?

O esborralle de Podemos non terá reversión  en tanto se manteña o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa facendo  que as decisións se tomen de abaixo cara arriba e non ao revés.

O mesmo día dos comicios cando as enquisas a pé de urna  avanzaban unha caída abrupta  para a súa formación,  o coordinador de campaña de Galicia en Común- Anova Mareas, Borja San Ramón manifestaba  que a súa formación  sería clave para propiciar  un cambio de goberno.

O seu optimismo indicaba  que nesta  primeira cita electoral de Unidas Podemos desde que entrou no Executivo central co PSOE, todo ía ir como unha seda, pois a teor das súas expectativas tiña asumido que o “efecto Goberno” favorecería  os seus resultados por entender que  a súa pertenza ao mesmo actuaría  como acicate electoral.

Pero o certo é que máis que un revés autonómico  a perda de votos da formación violeta é unha constante que vén repetindo desde a súa concorrencia ás  primeiras xerais do 2015 , como indican os resultados dos comicios  celebrados en novembro  de 2019, onde Podemos  marcou o fito máis negativo do seu histórico electoral, pero que aínda así,  a pesar da notoria  perda de apoios  vendeu como unha vitoria ao lograr a súa incorporación ao executivo en coalición    co PSOE, ao que tentou ademais sen éxito «desgastar» e sacar rédito partidista. 

Incapaz de deter a sangría electoral, todo indica que a formación morada continuará perdendo adeptos cara ao seu proxecto  político sen que a pesar da gravidade da situación  Pablo igrexas valorase a posibilidade de dimitir, e deixar o liderado do partido noutras mans,  como única maneira de evitar que a súa formación siga perdendo votos en toda elección na que se presenta, e iso, a pesar de dicir no 2014 que “en política non se pide perdón, en política dimítese”

A complexidade do asunto vai moito máis alá, pois aqueles partidos que como Podemos non conten cunha estrutura estable para manter conexión directa coa cidadanía, ante un revés electoral como o  presente arriscan a continuidade  da súa propia supervivencia, tendo en conta que non só perden as eleccións senón tamén  toda posibilidade de rescatar aos seus electores.

Aínda cando  estatutariamente ten nos   círculos a ferramenta para promover a participación, o debate e a relación activa da organización coa sociedade, a realidade dista moito da teoría, tendo en conta que lonxe de cumprir a finalidade de  empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns, o certo é que desde Vistalegre II a  descapitalización funcional dos círculos é ostensible.

Se no seu manifesto fundacional, en xaneiro de 2014,  os promotores de PODEMOS establecían como obxectivo «converter a indignación en cambio político»; e aproveitando a conxuntura do momento activar unha nova oferta política «ao servizo da xente», equivocáronse de plano quen pensou  que para alcanzar esa meta bastaba con unir a cidadáns «indignados», en candidaturas instrumentais para gañar as eleccións e ocupar o poder, pois non era suficiente con utilizar o relato sobre a corrupción e a crise cando faltaba estrutura organizativa acorde á finalidade do proxecto. 

Carencia que lonxe de resolverse veuse a complicar en maior medida cando na primeira Asemblea de Vistalegre establecéronse as pautas de xerarquía e control interno da organización no contexto dun proceso de  verticalización onde os círculos, perdían a condición de distintivos do facer político para converterse nun mero referente testemuñal.

É por iso que a caída en picado  do partido de Pablo Iglesias para nada debe  entenderse como unha eventualidade senón como unha viaxe sen  retorno de consecuencias catastróficas para o futuro da organización, ata o extremo  que o  primeiro efecto  podería alterar o complexo equilibrio de poder no seo do gabinete de Sánchez, e afectar á  continuidade da coalición

Queda visto que formar parte do Goberno  non pasou de ser unha argucia  do núcleo duro de Podemos    para manter a súa continuidade á fronte do aparello do partido sen que a súa incorporación  frease a súa “caída libre”, pois máis aló dos  nefastos resultados  das eleccións autonómicas fontes  demoscópicas solventes indican  que de celebrarse agora  eleccións  situaríase  por baixo  dos 20 escanos no Congreso, o que vén indicar  que fronte ao maior poder que tivo nunca en Madrid, non son capaces de lograr que a súa xestión do “escudo social” produza efecto nos electores

Sucesivos e complexos avatares que  fixeron crecer a decepción de quen comprobou como a idea orixinal de Podemos desvanecíase; unha frustración que se acentuou ao evidenciarse que electoralmente como consecuencia  dos seus efectos non só  estancou o seu crecemento nas urnas senón que acentuou  a súa esborralle como organización

12 Xullo: O espello

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O afundimento electoral de Unidas Podemos ademais de coverterse na  súa unción, fai inviable o desaloxo de Feijóo da presidencia da Xunta, a pesar da nefasta xestión desempeñada e da desastrosa situación de crise política e institucional que vive a nosa comunidade.

 

Galicia xa está en campaña, e os datos da última enquisa preelectoral do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), veñen predicir que nos comicios  do 12 de xullo a esquerda non logrará escanos dabondo para constituírse en alternativa ao PP, quen unha vez mais alzaríase coa maioría absoluta na comunidade; conclusión que non deixa de ser unha sondaxe mais de idéntica fiabilidade que as elaboradas por outros  medios demoscópicos, expertos todos eles  en crear profecías ou versionar  a realidade ao antoxo dos seus propietarios.

Non resultando de recibo en todo caso, que un organismo autónomo de carácter administrativo adscrito ao Ministerio da Presidencia como resulta ser o  CIS, sexa o único de similares características que en democracias con nivel de calidade máis alto que a nosa se dedica a inquirir e publicitar  a intención e a estimación de voto en eleccións,  é dicir,  a efectuar enquisas partidistas a cargo do orzamento do Estado.

Unha función descontextualizada das funcións que en boa lóxica debese  cumprir este centro de investigación, e que en todo caso,  terían de quedar  circunscritas ao fortalecemento da  investigación sociolóxica de calidade, que nunca  como é o caso, a confeccionar  barómetros inéditos como resulta ser o  caso dos comicios galegos. 

Non é necesario profundar en enquisas,  para saber que desde os albores da autonomía ata  fai ben pouco  a posibilidade  de mudar   a  presidencia da Xunta    de Galicia tornábase un  intento de difícil consecución  sen  confluír en obxectivos  a representación electoral  das forzas de esquerda, non representando tal requisito xustificación argumental para circunscribir á  xeneralidade da  sociedade galega no conservadurismo do  ámbito políticos das  dereitas.

Nin moito menos, pois nunca foi a cidadanía  como  base electoral o problema que impediu conformar unha alternativa sólida  ao Partido Popular. 

O motivo de tal   impedimento hase de buscar   na  actitude política mantida entre contendentes, para así entender   que mentres os conservadores agrupáronse desde sempre ao redor da  unidade de actuación, tirando rendemento electoral  dunha disciplinada estabilidade, contrariamente, os opositores no seu antagonismo dedicaron a súa función  a incentivar divisións, a purgas nas súas propias organizacións e a prodigar  disputas internas  de poder, conducíndose  con tal comportamento cara a unha situación  de permanente  conflitividade que anulou toda posibilidade de facer a mínima concesión á imaxinación política, dificultando con iso poder ofrecer ao electorado de forma solvente e crible   o esquema doutra Galicia  posible.

Hase de referir igualmente que cando feitos emerxentes como o 15 M modificaron no substancial o cadro fixo da controvertida realidade, como insignia do cambio político e referente vertebrador e aglutinador dun novo sentimento progresista, creouse a expectativa de construír unha “nova” política, máis “democrática” e “honesta”, para acabar cos recortes sociais e recuperar os nosos dereitos. 

O certo foi que todos  os partidos galegos de esquerda con representación parlamentaria que preconizaban un cambio substancial da situación, non se expuxeron en ningún momento da súa acción política a ruptura co sistema capitalista, optando por xestionar as institucións da forma “menos mala” posible, pero encartándose en todo caso ás dinámicas do parlamentarismo burgués con promesas e discursos insuficientes. 

Tal proceder creou un desencanto que se viu agravado coa entrada de Unidas Podemos no goberno do Estado español, en coalición co PSOE, a pata esquerda do Réxime do 78, pois cada unha das repetidas capitulacións programáticas da formación morada non fixeron máis que desilusionar aos seus votantes, e en Galicia tamén. 

Non sendo de estrañar por tanto que a pesar dos agudos recortes en Sanidade , a falta de políticas sociais de solución aos arrevesados problemas económicos do pobo galego, mais alá dos seus deméritos, cunha lixeira perda de votos, o PP galego con Feijóo á fronte repita o seu triunfo electoral nos novos comicios do 12 de xullo, pola inadecuada oposición e a anacrónica liña política dos seus adversarios

Pero tal previsión no debe sorprender o  más mínimo,  pois pretender corrixir a situación desde a esquerda  sen mediar cambios estruturais  tendo enfronte a apisoadora do neoliberalismo, é un obxectivo sen ningún tipo de percorrido  que como era de agardar  reporta   frustración, fracaso. e revés electoral.

Reafirmarse no  contrario é incorrer  na  disonancia  cognitiva de negar a evidencia  a un  mesmo.