Volven as dereitas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

De non prosperar a investidura, ante os novos comicios, por desmobilización electoral, a abstención será a expresión de indignación que contra prognóstico deixará na estacada á esquerda, posibilitando así, que en coalición o trío da Praza de Colón tome as rendas da gobernanza do país.

Os grupos que conforman a denominada “esquerda progresista”, na súa inmadureza, parecen non decatarse que coas súas controversias están a poñer en risco a defensa dos dereitos colectivos ao facilitar con iso que a España ultracatólica, nacionalista e franquista tire rendemento dos seus desencontros, ou o que é o mesmo, que a través duns novos comicios os herdeiros do pasado fáganse coa tutela política do futuro.

Extremo que nos conduciría á perda de calidade democrática e cara á radicalización do autoritarismo institucional, e non tan só polo credo franquista que comparten os membros do triunvirato de dereitas , senón tamén polo seu paralelismo neoliberal , tendo en conta que esta compartida ideoloxía tende ao absolutismo pola súa propia idiosincrasia, pois o obxectivo do poder financeiro que manexa os fíos do sistema tende a instaurar unha nova orde orientada a distorsionar a vontade política da cidadanía, baleirar de esencia a democracia servíndose dos acólitos políticos en propio beneficio.

E así, mentres a dereita montaraz abona o terreo ideolóxico e social para reverter as conquistas populares das últimas décadas, a esquerda na súa miopía lonxe de converxer programáticamente en defensa do interese xeral enrédase en loitas intestinas facilitando coa insensatez das súas prácticas que aspectos teoricamente incuestionables, como a educación universal, o estado das autonomías o sistema público de pensións, o plurilingüismo territorial, etc. sexan cuestionados por unha dereita intrépida  e sen complexos na súa ofensiva reaccionaria ante o despropósito dos teoricamente progresistas cuxo discurso por anacrónico difire no substancial das súas prácticas.

Que o “bloque da involución” estea a saír coa súa, débese en gran medida a que a esquerda que debese frear o seu avance, lonxe de facelo, no canto de rearmarse na unidade, mais dividida que nunca se afunde na disensión que non xera máis que desánimo entre os seus seguidores, ante a carencia dun común denominador , e todo, porque en tanto os partidos da dereita contenden entre eles, os de esquerda máncanse a si mesmos.

Todo apunta a deducir que as esquerdas non só non teñen altura de miras senón que na súa irresponsabilidade están  a ser irreverentes cos seus propios electores, con aqueles que o 28 de Abril envorcáronse para evitar nas urnas que gobernase o país o trifascito, sen que os partidos apoiados e os seus líderes devolvesen a confianza depositada polos 11 millóns de cidadáns que cos seus votos posibilitaron a conformación dun Goberno de Progreso; merecendo por iso algo máis que o bochornoso espectáculo ofrecido por quen se aferra ao diálogo de xordos e á súa negativa para poñerse de acordo, entre un PSOE instalado nas añoranzas do bipartidismo de outrora e un Podemos tentando paliar a súa bisoñez negociadora tirando da teoría de manuais da facultade.

O que aquí está a ocorrer, é que os líderes das organizacións políticas que debesen cumprir a función de fiadores das demandas dos seus representados, lonxe de actuar en consecuencia acatando o mandato electoral, optan por antepoñer os seus respectivos intereses aos do conxunto da cidadanía, xa sexa polo pernicioso dominio que exerce no seu seo o neoliberalismo como sucede co PSOE, ou por utilizar a súa presenza no goberno como salvavidas ao seu afundimento político como ocorre con Podemos.

Por iso o curto alcance de miras fai que unha vez máis a sesión de investidura de celebrarse estaría  abocada ao fracaso e iso obedece a que a esquerda na súa obcecación aínda gañando sempre perde;  pero tal circunstancia non se repetirá, pois tras o fracaso do primeiro intento, xa refugada a figura de coalición como formato, Pedro Sánchez só presentará a súa candidatura ao Rey «se as condicións garanten que prospere» emprazando desta forma a que Podemos asuma exclusivamente un acordo de programa progresista sen competencias de Goberno.

A negativa para asumir esta nova formulación, conduciríanos irremediablemente a uns novos comicios no mes de novembro, cuxo resultado contrariamente ás optimistas previsións que baralla Tezanos, tras a irreconciliable loita cainita da esquerda, abrirían a porta do goberno ao triunvirato da Praza de Colón, cuxos membros á vista do estrepitoso fracaso , sorteando as súas diferenzas non dubidarían en coligarse e darlle un envorco político ao país en prexuízo das clases populares. 

Unha desgraza para o futuro do país que cada día faise máis probable.

A Constitución dos mortos.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras o constitucionalismo do PP e Ciudadanos non está o referendo da vontade popular, senón a actuación de dúas marionetas cuxos fíos son dirixidos por personaxes anónimos que se encobren detrás do eufemismo xenérico dos mercados.

Erixidos en adaíles da Constitución, ao Partido Popular e a Ciudadanos  pásaselles inadvertido que no relativo á esfera social, máis dunha vintena de artígos consagrados como dereitos inalienábeis da cidadanía, son repetidamente incumpridos cando non vulnerados directamente, como así ocorre cos relacionados co dereito á intimidade, a liberdade ideolóxica e relixiosa, o deber e dereito ao traballo, a seguridade social, a redistribución da renda, protección social, cultura e moitos aspectos máis, cuxa inobservancia pon de manifesto que o seu quebrantamento continuado lonxe de garantir o cumprimento dos seus aspectos sociais, induce un demérito na dignidade das persoas que derruba a súa pretendida atribución de constitucionalistas.

Abonda con indicar que mentres que os artigos da Carta Magna que consagran a propiedade privada e a “economía de mercado” así como os que proclaman a “indisoluble unidade da Nación española” son plenamente enaltecidos, non sucede o mesmo cos que recoñecen dereitos democráticos e sociais que asiduamente son transgredidos sen que os autoproclamados constitucionalistas levanten a voz en esixencia do seu obrigado cumprimento.

Toda unha falta de respecto de quen se dedica a enganar á cidadanía insuflando patriotismo de bandeira e o proselitismo da “España rompe” como proclama de axitación, en tanto interesadamente esconden baixo o felpudo a súa conivencia con os repetidos incumprimentos da mesma, poñendo de manifesto con tal actitude a diverxencia entre a Constitución formal e a real, entre o seu contido e a súa aplicación, que por evidente discordancia, deixa sen relato o indefendíbel argumentario de Casado e Rivera, e moito mais despois de que ambos consumasen confluencia e alianza institucional con VOX a pesar do seu carácter desafiante co réxime democrático.

A súa manipulación do marco constitucional é de tal calibre que chegan ao extremo de utilizar a mal entendida “soberanía nacional”, como cerrazón a cambiar o seu obsoleto contido aínda sabendo que por ser procreada no marco das cortes franquistas está contaxiada no seu contido pola lexislación xestada no seo do antigo réxime; pois para eles, a pesar das errevesadas connotacións con tempos pretéritos, mantén plena validez, e como acérrimos defensores da mesma farán o materialmente indicible por manter invariable a súa literalidade, salvo que a postulación de mutabilidad veña acuñada polos mercados financeiros cos que se conducen con ampla flexibilidade.

Conduta que entra en colisión con outros enfoques diverxentes que aconsellan xusto o contrario e que demandan a súa adecuación á realidade dos novos tempos, partindo dun feito contundente, tal é que ao redor dun 65% das persoas que actualmente teñen dereito votar en España non lograron facelo cando en 1978 tivo lugar o referendo constitucional, é dicir, que ninguén dos que actualmente teñan cumprido 57 anos puideron exercer o dereito de sufraxio naquel plebiscito, polo mero feito de non alcanzar a idade regulamentaria para facelo, o que vén constatar que 28, 6 millóns de cidadáns aínda estando suxeitos á súa disciplina non tiveron nin voz nin voto sobre a mesma.

Feito que tira por terra o esgrimido de forma iterativa desde estas dúas formacións aínda cando a realidade dos feitos confirma que na actualidade hai menos persoas vivas que votaron a Carta Magna que aquelas que non conseguiron decidir sobre a mesma, e por tanto, argumentos sobrados para insuflarlle vida á “Constitución dos mortos”, a través dun novo proceso constituínte que contrariamente ao que agora ocorre, sitúe os dereitos das persoas por encima dos beneficios duns poucos.

Iso débese fundamentalmente a que o edificio constitucional do 78 foi construído sen cimentación democrática, circunstancia que induciu unha insuficiencia de solidez estrutural que facilitou o seu enfraquecemento e agravouse coa bomba de reloxería que representou a reforma constitucional do artigo 135 que imposta á marxe da opinión da cidadanía segue vixente co beneplácito de ambas as formacións.

Cando o malestar cidadán anuncia o derrube do modelo de Estado, nin cabe espazo para o descoido nin moito menos marxe para reproducir erros, tendo de concluírse que na actual conxuntura a Carta Magna vixente ten esgotado o seu percorrido, sendo obrigado arrincar ipso facto cun auténtico proceso constituínte que máis aló de composturas ou viraxes constitucionais, cancele toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias un procedemento que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático, á marxe da intrusión dos mercados.

E mentres tanto, o voso constitucionalismo non grazas.

O despropósito de Podemos

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Quen desde a esquerda queira reorientar a función política, debe ter presente de antemán que mais alá das aparencias, polas súas marcadas connotacións co neoliberalismo o PSOE é alleo a ese ámbito de acepción ideolóxica.

A ninguén minimamente documentado debe sorprender a celebración dunhas novas eleccións, pois o fracaso da investidura lonxe de obedecer ao desencontro conxuntural que se aduce, atende a un plan urdido moito tempo atrás, preconcibido mesmo antes da celebración dos comicios do 28A, como consecuencia do intento do PSOE en reconciliarse cos grandes do IBEX a efecto de relaxar o descontento mostrado por estes despois dos pactos selados tras as municipais e autonómicas do 2015 que facilitaron a conformación de gobernos de coalición e progreso a través de pactos puntuais con Podemos, e que a xuízo da gran patronal levou a unha "deriva radical" cuxa reconducción cara á centralidade política foille esixida en contrapartida a estabilizar o marco de relación

O empeño dos membros desta oligarquía empresarial en impoñer ao seu antollo o goberno do país mediante manexos e malas artes non é nada novo; non reparando o máis mínimo en utilizar todas as medidas ao seu alcance para a consecución de tal finalidade, ata o extremo de arrogarse como propia a representación da vontade popular, sen que represente obstáculo algún o historial das súas turbias prácticas mercantís, onde se mesturan quebras e rescates bancarios con hábitos de corrupción e a constante rotación de portas xiratorias.

Por iso, quen desde a esquerda queira dar pasos en positivo cara a un novo tempo político, máis aló de deixarse levar por artificios mediáticos e versións adulteradas, debe saber de antemán que o PSOE é alleo a ese ámbito de significación ideolóxica, pois á hora da verdade a súa práctica política é reflexo do fundamentalismo neoliberal e de acatamento ao mandato dos mercados; formulacións diametralmente opostas aos postulados pola esquerda real e progresista, máis proclive a implementar un cambio de modelo que salvagardando o marco de liberdades propicie maiores cotas de prosperidade, desde dinámicas de crecemento, e sempre, tendo presente o cumprimento do mandato electoral.

Quen como Podemos teña en mente cambiar o rumbo da situación  ten de  asumir que tal labor é de imposible consecución en tanto o PSOE leve a voz cantante, pois aínda resultando o menos malo dos dous partidos hexemónicos que se alternaron no poder desde 1982, en ningún momento actuou en liña de crebar a estrutura e a cultura institucional herdada do franquismo; máis ben ao contrario, optou non só por manter a súa prórroga senón que introduciu á vez no ADN do partido o máis radical neoliberarismo.

Tal é así, que despois de ostentar durante vinte anos funcións de goberno, a pesar do suposto carácter socialista non só demostrou non ter coraxe para domar ao capitalismo, senón que medorento da súa xerarquía someteuse en todo momento aos ditados dos mercados e demais poderes financeiros, sen reparar o máis mínimo no prexuízo repercutido da súa actitude cara aos intereses de quen supostamente representaba.

Nesta tesitura as desigualdades máis que remitir téñese cronificado, e ante tan notoria evidencia , lonxe de afrontar medidas paliativas o PSOE segue sen enfrontarse ao poder económico aburando a complexidade do maior problema do país, que en clave de desigualdade social na actualidade ten fóra do sistema a 12 millóns de españois, facendo que a hipótese coa que naceu Podemos estea hoxe máis viva que nunca.

Pero a cúpula dirixente de Podemos parece pechar os ollos a esta evidencia, aparentando descoñecer igualmente que o seu discurso político é visto por unha maioría social como coincidente ao do PSOE; e se ademais engadimos a iso que tras a viraxe – retórica- da socialdemocracia europea cara ao multiculturalismo, ao ecoloxismo e ao feminismo asúmese como propio o programa socialdemócrata do Estado de benestar, deixa sen moito espazo a unha formación morada que por revisionismo dos sesu postulados aparece como un mero corrector moral ou cuantitativo do orixinal socialista.

Cando os problemas de fondo que nos conduciron á crise en 2007 seguen indemnes, resulta un despropósito formar parte dun Executivo a cuxo Presidente lle pode máis a proximidade neoliberal que domina ao PSOE que a idea de iniciar un proceso de cambio real, tanto do modelo económico como do modelo de Estado, por iso é polo que Podemos debe absterse de participar no mesmo, aínda e cando como mal menor preste a súa dispoñibilidade e man tendida para facilitar a súa conformación en rexeitamento  de novos comicios.

Polo demais  para que Podemos funcione en clave de racionalidade, debe proceder en consecuencia co establecido  no seu ideario  primixenio, centrando a función política no ámbito lexislativo  e na  mobilización social, desempeñando  para o efecto funcións efectivas de oposición con renuncia expresa  á lóxica  neoliberal, pois na actualidade  a súa controvertida  traxectoria caracterízase por actuar  seguindo expresamente o discurso  que viña  desterrar