Veñen as eleccións

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Ante os comicios municipais que se aveciñan, por congruencia, debemos dar por sentado que a garantía dos nosos dereitos é radicalmente incompatible con votar en clave bipartidista, e en boa lóxica proceder en consecuencia.

Desde a instauración dos primeiros concellos democráticos en 1979, os comicios municipais de maio de 2019, serán as doceavas eleccións que se celebran no ámbito local, e aínda faltando nove meses para a súa celebración a súa relevancia fai que xa se empecen a sopesar diferentes datos sobre a intención de voto, aínda cando a estas alturas mais da metade dos electores non teñen aínda tomada determinación sobre o particular.

Fundada preocupación, pois non se nos debe escapar que os concellos a pesar de ser o elo máis feble entre todas as administracións públicas. son sen ningún xénero de dúbida os entes máis próximos á cidadanía, e por iso, a administración máis importante no devir do noso día a día.

 
Podendo confirmarse por iso que os concelleiros son os representantes institucionais que mellor coñecemos. ademais dos chamados a resolver os nosos problemas máis apremiantes.

 
Se nos primeiros anos da democracia os entes locais afrontaban exclusivamente a prestación de servizos básicos, catro décadas despois os seus labores cambiaron substancialmente e a oferta de servizos creceu de forma exponencial tendo en conta que mais alá daqueles deberes primixenios os concellos asumiron o exercicio de múltiples actividades complementarias, afrontando como propias outras funcións en satisfacción da cada vez maior demanda cidadá.

 
Agora ben, para a xestión desta ampliación de labores non basta co voluntarismo característico de outrora , pois a complexidade inherente dos asuntos que os entes locais afrontan na actualidade require dos políticos locais non só intuición, esforzo e dedicación, senón tamén unha correcta comprensión e solvencia de todo aquilo sobre o que deben decidir, coa finalidade de poder resolver eficientemente, obxectivo imposible cando a impericia, a falta de coñecemento ou o “amateurismo”, son quen impide obter os resultados pretendidos.

A pesar das alteracións habidas na esfera local non parece que a "xestión municipal profesional" sexa tampouco unha prioridade dos concorrentes políticos aos comicios, polo menos iso indican quen sosteñen  que tras o resultado das urnas a solución aos problemas xurdirá espontáneamente; cando a realidade dos feitos é diametralmente oposta, pois os resultados dos corenta anos de municipalismo que nos preceden son referente sobrado para corroborar que politicamente a ideoloxía, por si soa, non foi capaz de garantir unha actuación responsable á fronte da administración, de aí a necesidade de mediar a participación dun staff de bos xestores que a través do rigor , o criterio e a rendición de contas. impriman seriedade e eficiencia á función municipal como remedio.

Nas eleccións municipais do 24 de maio de 2015, as urnas constataron que a sociedade española quería acabar co modelo tradicional de "facer política municipal", tal foi así, que os dous principais partidos que en alternancia gobernaron o país desde a transición, chegaron a perder e aqueles comicios 3 millóns de votos e mais de 4000 concelleiros, resultados que pola súa contundencia evidenciaban o declive do bipartidismo que retrocedía inclusive nos seus feudos máis inquebrantables.

Aquel cataclismo electoral facilitou a entrada en escena dunha nova forma de facer política que baixo a denominación común de Concellos do Cambio, os seus compoñentes, demostraron con feitos ser eficientes xestores do público, pois ademais de aplicar modelos de goberno para a cidadanía, foron capaces de baixar a débeda pública ao renunciar a gastos superfluos, suprimir dispendios en protocolos e publicidade, e anular ao completo os “excesos faraónicos” dos seus antecesores.

Todo iso con escrupuloso respecto da legalidade e a pesar dos atrancos lexislativos do Executivo de quenda que ademais de limitar a autonomía municipal impuxo serios obstáculos aos necesarios procesos de transformación.

Razón mais que sobrada para nos comicios que se aveciñan renovar a confianza en quen coa súa eficiencia e integridade gañaron tal recoñecemento.

É necesario rescatar a autenticidade democrática para devolver a dignidade á política, e así, evitar o caduco modelo bipartidista que dependente do poder económico e lastrado pola corrupción exerza de salvagarda da desapiadada ideoloxía neoliberal, pois toda solución á nefasta conduta dos dous grandes partidos pasa irremediablemente por un retorno á política con maiúsculas en detrimento do mercantilismo, onde o rescate da cidadanía tome corpo de preferencia facendo que a política das persoas impóñase á política das cousas.

É por iso que cara aos comicios do 26 M, os electores, previo a emitir o seu voto deben ter presente que foi ese mesmo bipartidismo, cos seus gobernos de alternancia, os que desde a Transición obstaculizaron toda posibilidade de acceso a cambiar as cousas en vantaxe do interese xeral, non importándolles perder a lexitimidade obtida nas urnas por incumprimento dos compromisos contraídos, coa exclusiva finalidade de gobernar para as elites en detrimento do benestar da cidadanía.

Total actitude de desprezo por parte de quen afastado de todo código de conduta non repararon en quebrantar os seus compromisos electorais sen importarlles o mais mínimo que os directos afectados polas súas indolencias vísense obrigados a vivir económica, política e socialmente ao límite das súas posibilidades.

Nepotismo vomitivo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

O empeño do Presidente Sánchez en colonizar a Administración cos seus afíns, evidencia un insólito caso de nepotismo en masa, no que sen rubor algún inclúe á súa propia esposa; delatando con tan reprobábel actitude, que lonxe de toda rexeneración a degradación política continúa.

A condición de cargo público vai acompañado dun réxime xurídico especial, que agrupa un conxunto de dereitos e deberes relacionados con tal categoría e que son inherentes da representación política que se ostenta.

Unha natureza instrumental que lles vén conferida aos cargos electos de forma regulamentada para poder exercer as súas funcións sen ver prexudicados os seus dereitos inxénitos.

Prerrogativas que en aspectos de carácter laboral inclúe a conservación e mantemento do seu posto de traballo ademais de permisos para o desempeño da actividade

Pero eses dereitos políticos e garantías que en regrada aplicación son o motor da democracia, adoitan verse perturbados cando o propio beneficiario tenta estender a súa utilización ao ámbito da súa contorna política, e conferir idénticas dispensas a quen por vinculación partidista que non por mérito, mais alá do dereito de igualdade de oportunidades, pasan a desempeñar cargo de confianza na administración pública mediante prácticas de nepotismo, a pesar que dito proceder choca coa moralidade e está directamente emparentado coa corrupción

Curiosamente esa conduta, aínda sendo infame, non pense ninguén que cultivará censura desde as filas dos seus opositores políticos; todo o contrario, o que pode ocorrer é que atope competencia, por canto, este tipo de relación clientelar propiciando o nomeamento de familiares, afíns ou achegados, resulta ser unha fórmula de reproducir o poder político, que aínda trastornando o principio de igualdade, á marxe de contadas excepcións , é abrazada sen reparo pola gran maioría dos representantes institucionais.

Na administración do poder, os feitos delatan, que a alternancia política non é unha oportunidade para o cambio, senón a apropiada ocasión para consolidar a permuta de intereses, e iso é tal cal , por mais que se tenten despistar as evidencias asimétricas tras un hipotético modelo de perfección , e así, mentres a clase dirixente desde o seu  poder omnímodo se arroga un status de máximos, ao país móvenselle as tellas, motivando pingueiras democráticas, gretas de igualdade e fisuras de enteireza.

Resultando por iso un total anacronismo estar dirixidos politicamente polos reprodutores do nepotismo, por quen sen ter empresa non reparan en absurdas promesas de crear un emprego que nunca chega , a par de favorecer aos seus acólitos facendo da Administración Pública a súa factoría de enchufismo e colocación, onde á marxe de connotacións políticas está prohibido o acceso ao común dos cidadáns.

Este permanente e estendido conflito de intereses entre o persoal e o xeral, sitúa ao nepotismo nunha forma de corrupción política, que cos seus desatinos e adulteración da praxe democrática, a pasos axigantados, converteu a función política nun turbio exercicio, que diminúe a confianza do cidadán e en consecuencia pon en serio perigo a estabilidade do sistema, pois cando os labores do facer público son utilizados en proveito propio, sobra dicir que con tal proceder é imposible harmonizar políticas en beneficio dos gobernados.

O nepotismo é en se mesmo un comportamento antidemocrático que mais alá de ser freado na súa tendencia co paso do tempo incrementou o seu alcance invasor, e iso como consecuencia do artificialismo da tan pregoada Transición que nos converteu nun país formalmente democrático pero mantendo prácticas que rexeitaría calquera democracia da nosa contorna. pois en realidade o que aquí ocorreu foi que os dirixentes da ditadura investidos de lexitimidade polos acontecementos mantiveron invariable os seus comportamentos de outrora, e dicir, seguiron actuando cos mesmos canons que na ditadura

Por tanto o actual estado de degradación xeneralizada, é consecuencia do golpe de efecto imposto á cidadanía desde as filas do antigo réxime mediante o artificialismo dunha Constitución sen liberdade constituínte, onde en realidade tan só cambiaron as persoas, pero para nada a ética de comportamento. Tal é así que na actualidade, os feitos veñen demostrar que o proceder da nova representación política non difire no substancial da perversa actitude dos seus predecesores, chegando ao extremo de facer caso omiso da vontade popular, e das mais esenciais aspiracións dos administrados.

Todo indica por tanto, que converteron as institucións en confortables pesebres para compracer as súas apetencias políticas, devandito sexa no seu máis amplo sentido da acepción; así o testifican os corenta anos transcorridos desde a posta en escena do Réxime do 78, as catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, que ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéronse en catálogo da actividade pública, e por tanto no noso referente identitario.

O dilema está servido, e será a enteireza e a honestidade dos socios do actual Goberno quen á hora da verdade teña a última palabra.

Repensar o urbanismo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense invariable o modelo urbanístico que deu orixe ao escenario de crise que estamos a padecer; sendo impensable mutación algunha sen reorientar a ordenación territorial

A pesar que a explosión da burbulla inmobiliaria deixou patente as desmesuradas previsións de crecemento urbanístico; pasada unha década desde aquela continxencia causada pola disparatada Lei do Solo de Aznar, o resultado en forma de cicatrices territoriais séguese percibindo actualmente a través do cuantioso parque de vivendas sen vender, ou no seu caso, nos múltiples sectores residenciais paralizados ou inacabados; aínda así, os municipios en trámite de revisión do seu plan xenuíno reafírmanse en dar continuidade a aquel modelo sen aplicar corrección ás súas sobredimensionadas propostas, non parecendo tomar lección do acaecido, nin entendendo ao parecer, a función pública que debe cumprir o urbanismo como ferramenta de racionalización do solo.

Sendo contrastábel tal consideración, cando os responsables políticos non reparan en posicionarse a favor da irracionalidade territorial, que presupón, o feito de prestar lexitimación a aquilo que en boa praxe urbanística debesen rexeitar de plano.

Pois na actual conxuntura , ao afrontar a revisión ou redacción de toda figura de planeamento, as pautas de ordenación non debesen ser alleas ao escenario socio económico existente, sendo conveniente gardasen axuste a criterios de racionalidade territorial e sociodemográficos, que de partida, lonxe de prorrogar os estándares da época de opulencia,, haberían de reorientar o seu rumbo cara a dinámicas de "decrecemento" no contexto dunha ordenación urbana mais racional e reflexiva que defina novas lóxicas de planificación, como única opción sensata aos desatinados  postulados dun crecemento sen xeito nin dereito.

Medidas que debesen tomar carácter urxente se o que se pretende é propugnar un cambio de modelo urbanístico, en suplencia do expansionismo especulativo, que ao amparo de desmedidas  previsións e indebida cobertura legal do planeamento  conduciunos ao actual desastre, como demostra, o feito do excedido crecemento residencial dos últimos anos de euforia do boom inmobiliario, que xerou no seu desenfreo unha contía de vivendas construídas seis veces superior ás necesarias para satisfacer a actual dinámica demográfica, sen que por tanto, exista argumentación ningunha para seguir mantendo propostas de desenvolvemento urbano, que por descontextualizadas coa realidade entran en colisión cos criterios de equidade, cohesión social e sustentabilidade que debe referendar a consecuente aplicación da teoría urbanística.

Por responsabilidade institucional corresponde ás corporacións locais como competentes en materia, darlle un xiro á planificación e a ordenación territorial, en prol de posibilitar o xurdimento dun urbanismo de novo cuño que baixo o liderado corporativo e a implantación de sistemas mais adecuados de participación cidadá, póidase establecer de forma eficiente un formato actualizado de como organizar a cidade, para así, revertendo as desigualdades espaciais existentes e neutralizando a influencia ideolóxica do neoliberalismo imperante, pechar definitivamente todo acceso ás apetencias e desexos duns axentes especulativos para os que o territorio é un simple soporte desde onde obter plusvalías derivadas da súa renda.

Se o urbanismo como instrumento político continua supeditado á hexemonía dos mercados, por máis vontade renovadora que manifesten os gobernos de progreso, nada poderán facer en cumprimento dos seus compromisos electorais, pois se a práctica dominante en materia non se erradica e mantense a especulación como forma hexemónica de facer cidade, conferindo ás administracións públicas mera función testemuñal, dificilmente poderase garantir que a xestión urbanística reverta en beneficio do interese xeral; e por tanto estarase ante un impedimento que obstaculizará cumprir con obxectivos políticos de vangarda.

Sen mediar un cambio de perspectiva acerca da innovación política no territorio e o urbanismo, é impensable un cambio efectivo no facer municipal, pois para que tal posibilidade poida alcanzarse, mais alá de alardes de conciencia progresista, é obrigada a posta en práctica de remedios efectivos sobre ordenación do solo, que desde a transversalidade conteñan ingredientes participativos permitindo  aflorar novos modelos de xestión e unha dialéctica urbanística renovada; pois sen darse esa premisa, sobra dicir, que toda retórica sobre a mutación na función política, mais que resultar efectiva acentuará a continuidade do infrutuoso.

Os experimentos desarrollistas tocaron ao seu fin, o urbanismo de século XXI ten que supoñer unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros 

En calquera caso, a situación demanda unha óptica renovada con enfoque meditado de accións sobre o territorio dirixidas a consumar unha transformación xeral do actual urbanismo, pois suposto contrario, a influencia das formulacións na reactivación económica será estéril e a continuidade da crise interminable

Indra, a que escruta o teu voto

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras ser sancionada pola Comisión Nacional dos Mercados e a Competencia (CNMC) por ter creado un cártel para encarecer a contratación pública, a Administración debe impedir que a empresa Indra concorra a licitacións á vez de rescindirlle os contratos vixentes.

Indra, é unha empresa do IBEX 35 que a pesar de estar participada como primeiro accionista pola Sociedade Estatal de Participacións Industriais ( SEPI), ofrece á Administración pública unha longa lista de produtos e servizos, é dicir, trátase de “un xigante corporativo con moi boas relacións co Estado ”, que curiosamente, ten o seu principal cliente contractual na función pública.

 Entre as súas múltiples actividades, cabe referir que desde hai 38 anos a multinacional española é a encargada do escrutinio electoral en España. sendo quen realizou a maioría de recontos provisionais das eleccións en cuxa función se detectaron fallos no sistema electrónico utilizado, que fixeron saltar as alarmas dunha "fraude electoral".

Unha probabilidade cuxa consumación non é en absoluto imposible, senón tan probable como fácil de levar a cabo; pois basta con alterar o “código fonte” do programa empregado, para obter o resultado pretendido en lugar do real, sendo tal variación pouco menos que de imposible detección.

 Decisión mais que probable se consideramos a composición do seu  staff directivo, as manobras empregadas polos seus membros, a enredada envolvente da súa actividade mercantil e as súas comprometidas connotacións co ámbito financeiro e o mais degradante da esfera política.

 A absoluta falta de escrúpulos e os lazos políticos da multinacional tecnolóxica foi posta de manifesto pola Unidade Central Operativa ( UCO) da Garda Civil, encargada de investigar a operación Lezo, cando a través dun informe elaborado para o efecto concluíu que a compañía tivo un papel decisivo no financiamento ilegal do Partido Popular de Madrid, ao que desviou miles de euros públicos mediante empresas pantalla cuxo importe foi sufragado con fondos que saíron do erario público mediante adxudicacións infladas.

 Pero a cousa vai mais alá, pois agora sabemos igualmente as súas implicacións co caso Púnica, a través das revelacións dun alto cargo da Comunidad de Madrid, quen sostivo ante o xuíz que a Canle de Isabel II foi usado como tapadeira para custear con diñeiro público os traballos de reputación da imaxe na internet dos expresidentes Esperanza Aguirre e Ignacio González onde utilizou unha empresa interposta. 

Tal é así, que ata a propia Indra admite que non pode xustificar pagos por un monto dun millón de euros que acabou na caixa B de Xénova 13, e di non saber por que abonou facturas a empresas investigadas por desviar diñeiro público ás campañas electorais do Partido Popular de Madrid.

 É incuestionable que Indra resulta ser a conexión en infinidade de escándalos como a súa intermediación no pago a xuíces fiscais e secretarios xudiciais da comunidade autónoma de Madrid en concepto de asesores dun proxecto tecnolóxico., Como así mesmo favorecer os pelotazos dos descendentes dos ex presidentes Felipe González e Jordi Pujol a través de vantaxosos contratos que raian no inaudito.

 Resulta obvio que para levar a termo tan escuras e ilícitas manobras, era condición "sine qua non" dispoñer de fontes de ingresos suficientes para sufragar a súa consumación, sendo agora cando a Comisión Nacional dos Mercados e a Competencia ( CNMC), dando curso a denuncia dun anónimo despexa a incógnita, ao sancionar a Indra xunto a outras compañías tecnolóxicas coas que formou un cártel para repartirse e encarecer artificialmente contratos públicos. 

Pero o realmente obsceno é, que para tal confabulación contou coa colaboración imprescindible da propia Administración, pois foi a Axencia Estatal de Administración Tributaria (AEAT),a Seguridade Social e o Servizo Público de Emprego ( SEPE), quen consentiu que Indra interviñese na redacción de pregos de concursos públicos que esta firma utilizou posteriormente facendo apaños  xunto a outras mercantís tecnolóxicas coas que constituíu un cártel que contraviniendo a Lei de Contratos do Sector Público repartíanse e encarecían artificiosamente o importe das adxudicacións públicas en transaccións relacionadas coa informática e o tratamento de datos. 

Os feitos expostos veñen indicar que a administración contratante non só tiña coñecemento preciso da existencia de tan anómala alteración do mercado, senón que mesmo xogara un papel dirixente na utilización de tan atípica práctica durante os 15anos de aplicación, e cuxa repercusión en prexuízo das arcas públicas é con fartura superior á sanción dos 29,9 millóns que lles foron impostos aos infractores. 

Sendo obrigado proceder vía hixienización da función pública a través de expurga de responsabilidades, ata lograr que máis aló de confabulacións e enredos sexa a Lei de Contratación Pública quen marque a pauta

Municipalismo rexeneracionista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cando a loita entre os de abaixo e a oligarquía é substituída por disputas internas, é obvio que os litigantes, pola súa falta de madureza e carencia de liderado para conducir o progresismo, deben desaparecer de escena, por representar a súa continuidade a mellor receita para o fracaso electoral

En cadranza coas eleccións ao Parlamento Europeo, o próximo 26 de maio de 2019 celebraranse as eleccións municipais e aínda  faltando  dez meses para iso, os concorrentes aos comicios na súa totalidade xa acenderon os motores da maquinaria electoral no seu empeño de tomar vantaxe na conquista do feudo municipal.

Un obxectivo complicado, pois os municipios son a administración máis próxima á cidadanía, ante a que os veciños expoñen todas as súas demandas, á marxe que o consistorio teña ou non competencia para iso , por iso é polo que pola diversidade dos seus labores e heteroxeneidade das súas funcións os entes locais sexan o lugar apropiado para conxugar problemas con solucións.

Pero por idéntica razón, para o exercicio da política local non basta co apadriñamento dunhas siglas, nin o referendo dunhas primarias, pois mais alá de tales preceptos os candidatos deben ter probada capacidade de reacción para actuar coa maior dilixencia, dun modo áxil, eficaz e eficiente, ás múltiples continxencias que mais alá do funcionamento ordinario acompaña o quefacer municipal, é dicir, ademais de entusiasmo deben ter calidades innatas para exercer de punta de lanza fronte aos novos retos que diariamente se expoñen no proceso da vida municipal e para o que non vale a improvisación como remedio.

Mais que en ningún outro, a función política neste ámbito é un traballo marcado pola variabilidade e o fraccionamento de funcións e papeis a representar, así como pola descontinuidade e a interrupción de tarefas, un labor extenuante onde non basta co entusiasmo para afrontar a asidua carga de tensións e decisións difíciles que nunca se ven superadas polas satisfaccións.

Un dos lemas das formacións progresistas que concorreron ás primeiras eleccións municipais postfranquistas do ano 1979 expresaba, que a democracia ou é democracia de proximidade "entre iguais" ou carece de toda base, pero aquela consigna alentadora de cambio quedou nun todo testemuñal, pois o certo foi, que desde entón o bipartidismo gobernou ao completo o mapa municipal de España ata que nas eleccións locais do 2015, os votantes deron por amortizados os case 40 anos do seu ciclo de alternancia abrindo unha nova era que reflicte sociolóxicamente a realidade do país dando paso a un municipalismo renovado na que o termo "rexeneración" é parte esencial da axenda política.

Pero contra todo prognóstico, que o bipartidismos retrocedese entón nos seus feudos inquebrantable non supuxo de ningún xeito a súa desaparición, resultando probado que se resiste a morrer, pois a pesar dos repetidos escándalos de corrupción que acompañaron o seu facer político os seus membros manteñen fol suficiente para resistir.

Tal é así, que tras o desembarco de Sánchez na Moncloa, as enquisas sinalan un repunte na intención de voto cara ao PSOE, e inclusive, a pesar de estar sumido no desconcerto o Partido Popular dá acenos dunha sorprendente capacidade de resistencia, que en certo xeito nos devolve ao taboleiro político anterior ao da súa derrota nas últimas municipais.

A xulgar pola tendencia demoscópica, todo vén indicar que as candidaturas que concorreron fai tres anos ás eleccións locais co sinal de rexeneración, tras o seu incontestable éxito electoral, no desempeño da gobernabilidade a pesar de facer que funcionase con brillantez a cousa pública, na súa relación coa cidadanía non souberon transmitir que o municipalismo rexenerador non só é unha das variadas maneiras de facer efectivo o cambio social, senón a única maneira de transformar a sociedade con éxito.

Unha distracción política que facilitou a reactivación electoral dos partidos vellos e corruptos como agora veñen poñer de manifesto as enquisas.

A 10 meses do reencontro coas urnas a reflexión é obrigada, pois resulta obvio que algo non vai ben, e non o vai por variadas razóns, pero esencialmente por non asumir desde a esfera dirixente que contrariamente á política parlamentaria, no foro municipal a política real debe comenzar na base, nos círculos ou asembleas locais, onde os candidatos mais que representantes sexan os delegados dunha cidadanía cada vez mais informada, e non incorrer no despropósito de seguir a mesma tónica que os partidos da fornada do 78, ou utilizando estruturas pantasmagóricas de novo cuño que mais que deparar funcionalidade algunha, propician a componenda e prestan acubillo a quen á marxe das bases determinaron facer da política a súa solución de vida.

Unha dicotomía por tanto que non só induce distanciamento social co electorado senón que pola súa carga de incoherencia, de non remediarse en tempo e forma converterase no maior inconveniente para que as eleccións do 2019 sexan a continuidade do cambio iniciado.

RTVE en clave de esperpento

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Contrariamente ao que se nos quere facer crer, o fracaso xerado na renovación de RTVE non foi un "descoido" na  votación, senón un boicot do PSOE; unha equivocación intencionada por encartamento á extorsión da trama mediática.

Saímos simuladamente da ditadura sen desabrocharnos do pasado, créndonos que o modelo de democracia liberal sustitutoria coa súa distinción e división de poderes impedía a conculcación de dereitos e liberdades; pero o certo é que corenta anos despois de producirse aquel tránsito, todo vén indicar que aínda cando os tres poderes clásicos que constitúen os cimentos do Estado ( executivo, lexislativo e xudicial) son os establecidos polo dereito político, para nada son os únicos, pois xunto a eles e mesmo por encima están os denominados poderes fácticos. 

Un conglomerado no que cohabitan os grupos de presión, os lobbies e o chamado “cuarto poder” ou poder dos mass media, actualmente titularidade maioritaria da órbita financeira. 

Pola gran influencia crítica, a maioría dos medios de información nacidos tras a transición ao pouco tempo perderon a súa autonomía e tamén a súa integridade, para converterse en ferramenta de manipulación dos gobernos que en alternancia mantivéronse á fronte do Executivo , ata o extremo de ruborizar a calquera persoa cunha mínima sensibilidade democrática.

 Non dubidando en arrastrar as liberdades públicas ao fondo do abismo, ao só obxecto de impoñer unha férrea censura a toda reacción contraria ás súas políticas de desvalorización do interese xeral, mediante a utilización de diñeiro público para comprar a xornalistas de poucos escrúpulos, opinadores compracentes, acólitos tertulianos e ata ás propias empresas de comunicación. 

É dicir, que todos nós indirectamente estamos a sufragar  os incentivos abonados a quen coa súa deslealdade e total carencia de código deontolóxico  colaboran  na imposición de prácticas políticas  que lonxe de satisfacer  as necesidades da xente descortizan os seus  dereitos esenciais e cerna o Estado do Benestar, ata o punto de facer que  a Democracia sexa un todo  oligárquico, de rumbo autoritario e tendente a unha crecente desigualdade.

Cando o principal  labor  dos medios de comunicación    debese cinguirse  a interpretar  a  realidade  e informar  verazmente sobre ela , os feitos indican que a cousa vai por outros camiños, pois actualmente salvo  puntuais excepcións convertéronse en auténticos instrumentos  de reprodución ideolóxica cuxa verdadeira finalidade é utilizar a súa influencia co propósito  de perpetuar    o sistema capitalista na súa versión mais  recalcitrante.. 

Aos operadores e medios informativos privados non lles basta coa deterioración  que como consecuencia da súa mala praxe  están a causar  ao gremio, senón que as  grandes corporacións  e grupos de presión mediática, mais alá de todo límite,  pretende  monopolizar  o negocio da información sen reparar o mais mínimo en desencadear  un ataque  contra os medios públicos  de información para favorecer aos grupos financeiros  dos que forman parte, logrando esta vez  coas súas intrigas e extorsión  facer fracasar a elección do Consello de Administración de RTVE, cuxo desenlace  deixou de novo na estacada a súa renovación.  

 Cabe referir que o combate tradicional entre os que se instalan na Moncloa e os que saen dela, é facerse co control deste medio audiovisual, aínda cando no substancial os cambios habidos nas distintas substitucións do ciclo bipartidista non modificaron a súa liña editorial, pois á marxe  de maquillaxes as variables informativas mantiveron a uniformidade acorde ás pautas do modelo neoliberal de mutua pertenza. Dedicándose a publicitar en ambos os casos o vantaxoso deste modelo e a propagar as desvantaxes de toda alternativa oposta.

 Pero neste caso a diferenza de situacións anteriores o PSOE viu limitada a súa unilateralidad decisoria por canto o seu acceso ao Executivo vía Moción de Censura foi posible polo apoio de Podemos, quen aproveitou a renovación de RTVE para cobrarse a súa contrapartida, sendo o perfil dos seus candidatos ao Consello de Administración do ente, quen acendeu as alarmas da xerarquía mediática, cuxa intervención non se fixo esperar traendo por desenlace un deliberado e inducido erro na votación dos candidatos postulados, unha manobra instigada polos tahúres da información que botou por terra toda posibilidade de alianza de renovación no audiovisual público e por tanto unha deslealdade dos socialistas que presionados pola súa dependencia económica como partido, xogaron as súas cartas conscientesda falsidade do  seu  proceder. 

Unha rocambolesca manobra do PSOE que despois de encartarse ás esixencias dos poderes mediáticos, impediu co seu intencionado "descoido" culminar a renovación do Consello e á vez ridiculizar aos morados como organización política, facultando ao Presidente do Goberno para nomear a Rosa María Mateo como administradora única do ente público, unha profesional do ramo de decantada afinidade cos de puño en rosa. 

En resumo, un triunfo en toda regra dos "adaíles" da información, demostrando non só dominar os medios privados senón tamén os de titularidade pública, unha derrota política por tanto, que deixa tocada de morte futuras alianzas de progreso, posibilitando vía aberta á mass media para seguir campando ás súas anchas .