NON É PAÍS PARA DEMÓCRATAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O recente sismo electoral que causou serios danos na estrutura do bipartidismo, hai que entendelo, como o principio do fin dos que a pesar do  demoledor efecto seguen reafirmándose na continuidade como solución de futuro.

Polo feito de estar vacinado de sorpresas, hei recoñecer que case nada me asombra xa na política, de aí que nin me estrañe que o PP ostente o goberno da nación a pesar de custearse con diñeiro negro, como tampouco, me impresione o mais mínimo que os sempre republicanos membros do PSOE, chegada a hora da verdade, tiren do transformismo e convértanse en cortesáns.

Pois nada che pode estrañar cando xogas coa vantaxe de ter por confidente ao "devir histórico", ese auténtico informador dos acontecementos que a través do tempo mantente asiduamente en plena actualidade, dende o día e hora, en que os incompatibles tirios e troianos desta representación, limasen asperezas, e de mutuo acordo, tras a aparencia dunha presunta transición política decidisen inverter a realidade poñéndolle anteface á ditadura, para así unha vez enmascarada, facela pasar por auténtica democracia.

Relación confidente que só pódese establecer dende un tratamento da historia en arranxo aos seus xustos termos, é dicir, á marxe de toda entelequia e disidente polo tanto, coa oficialidade da fraudulenta versión que sobre a transición política nos quixeron facer tragar uns interesados guionistas, que a propio intento. empeñáronse en validar como verdadeiro o que evidentemente non era mais que a representación dunha simulación orquestrada.

Por canto, o certo foi que máis que un rompemento co réxime anterior, neste país non se consumou ningún proceso de cambio, e moito menos de transformación democrática "stricto sensu", senón que todo síntoma de mudanza perceptible, limitouse en exclusiva, a unha reforma de baixa intensidade que dende o autoritarismo do réxime establecido, propiciaron os mais radicais gardiáns do sistema, á vista dos acontecementos e ante o risco de ver ameazado o seu propio status, e así, en contrapartida ao mantemento dos seus privilexios, accederon a tolerar o lavado de cara da ditadura logrando con aquela acción testemuñal esvaer o tránsito cara á democracia tras a teórica apertura ao marco de liberdades que a pesar da súa nula efectividade, en todo momento contou co referendo colaboracionista do sector mais brando da oposición política.

E así, aquela alianza contra natura, fixo que da ilusión ideolóxica forxada na etapa da clandestinidade pasásemos a un proceso de entreguismo, onde, a maioría política que debese liderar a auténtica transición, nun exercicio de renuncia, optou por asumir como propios os malos hábitos do franquismo ao aceptar a disciplina imposta polos poderes fácticos do antigo réxime, ata o extremo de instaurar en relevo, a hexemonía neoliberal que transformou a inicial aspiración democrática nunha desgracia de cinismo político, propiciando con el, a consumación do relativismo moral e a negación do antifranquismo, cuxas consecuencias en último termo, como é farto sabido, conducíronnos á degradación política e a un estado de decadencia social e económica sen precedentes.

Seguindo a iso a opacidade e o engano como carácteres de conduta e comportamento daquela bicefalia política postfranquista, que por alianza de intereses, tomara en primeiro termo o control do país e cuxas consecuencias posteriores por oligarquización dos partidos políticos e desmobilización das masas populares, fixo resucitar os peores vicios da ditadura; circunstancia que ademais de acernar toda posibilidade de rexeneración democrática consolidou a implantación do social - liberalismo, reforzando a xerarquía de mando en favor exclusivo do poder económico.

Explosiva mestura, que resultou ser o factor causante da acentuada degradación política, da acelerada desintegración social e sobre todo, do desaforado fenómeno da corrupción, que polo seu carácter xeralista, converteuse aos ollos do mundo no referente distintivo de identificación da marca España.

Por iso agora, cando saltan as alarmas da convivencia, cando o nivel de deterioración económico - laboral supera todo límite de tolerancia, e cando para maior complexidade, o oficialismo político na súa prórroga de vantaxes se afana en reforzar os privilexios e os malos hábitos do sistema, outorgando tratos preferentes e distincións selectivas, o procedente, é poñer punto final ao inadmisible da situación, utilizando por única vía de solución a erradicación da actual ditadura de deseño, para afrontar alternativamente o mais que necesario proceso constituínte, como tránsito a unha nova Constitución que axustada ao actual contexto sexa capaz de cancelar todas as connotacións co pasado, á vez,de dar resposta ás necesidades e inquietudes futuras que require e demanda o conxunto da sociedade.

E mentres este obxectivo non se alcance, contra mellor parecer, entendo, que España poderá seguir sendo o que é, pero nunca un país para demócratas.

FERROL: A TRANGALLADA DO TURISMO INDUSTRIAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Establecer no ámbito territorial dos estaleiros rutas de turismo industrial non deixa de ser unha completa temeridade, pero afirmar que tan extravagante actividade é a saída á crise do sector naval, aínda vindo do presidente Feijóo é unha burrada sensacional.

Dicía Oscar Wilde que o único deber que temos coa historia é reescribila, e ao parecer dende a periférica cidade de Ferrol, días pasados, os seus dirixentes políticos decidiron facer súa a recomendación do dramaturgo irlandés, e así, a través do proxecto turístico "A Ruta da Construción Naval", de orixe, manifestábanse dispostos a reescribir a historia sobre este depauperado sector, aínda cando, a posteriori por interesada omisión de contidos, do resultado final da súa adaptación puídose deducir en definitiva, que o implícito da iniciativa estaba mais próxima a unha montaxe publicitaria que á versión orixinal que a situación do gremio esixía como referente de contraste.

Desbotando así unha vez mais, a oportunidade de articular alternativas de saída á complexa situación na que segue sumida a que fora historicamente o motor industrial da bisbarra.

A única ruta preferente que demanda o sector naval, lonxe de absurdas formulacións de itinerarios turísticos ao interior das factorías esixe o punto de seriedade que toda xestión e labor contractual recomenda, e, por iso o percorrido que debese presidir toda iniciativa sobre o sector, mais que aperturas á vía ociosa tería dirixirse a desandar o camiño recorrido durante as tres últimas décadas, para así inverter o ciclo dos despropósitos producidos e mudar con iso a tendencia dos nefastos resultados xerados en tan longo período.

Tradución que a tempo presente ponse de relevo ao observar o prolongado baleiro das bancadas dos estaleiros, a súa achicada carteira de pedidos, ao igual que as disparatadas cifras de desemprego comarcal, que despois de perder nos últimos seis anos dez mil postos de traballo na industria vinculada ao sector, cunha taxa de paro do 32% rexistra un dos indicadores de desemprego mais prominentes de Galicia.

Se absurda e irresponsable foi no seu día a decisión política de tragar coa peaxe imposta dende o "selecto club dos influentes socios" de Europa para facilitar a nosa integración no marco da Unión, en razón a que tal decisión pola súa carga de extorsión, ademais de causar a maior destrución do tecido produtivo do país e quebrar un sólido desenvolvemento industrial; no caso do naval da ría ferrolá, a pesar de ser un sector estratéxico e o pulmón no que respiraba a economía da zona, foi reducido sen contemplacións á mínima expresión, ata o extremo, de causar cos seus efectos un impacto irreparable que botou a perder co futuro da bisbarra, e que a pesar do tempo transcorrido, polo gregario espírito duns fontaneiros políticos de tres ao cuarto, prorrogou as súas consecuencias ata converterse nesa asinatura pendente que nunca se chega aprobar.

 Por iso que á vista dos feitos tamén resulte incoherente e inaceptable que os mesmos protagonistas locais que coa súa colaboración auxiliaron a consumación do desastre do sector naval e impediron coa súa docilidade concubina toda iniciativa de reactivación, eríxanse agora en actores principais e veñan a estas alturas coa insensatez de adxudicar potencialidades aos enclaves de produción naval alleas á súa vocación fabril, tal é, ese extravagante uso dos estaleiros como destino turístico industrial, máxime cando semellante desbarre, entra en sarcástica competencia con outra realidade turística antagónica, como a que teñen  de asumir infinidade de veciños e veciñas desta bisbarra que como consecuencia da inactividade fabril da construción de buques, sen solucións de presente nin expectativas de futuro vense obrigados a tirar de equipaxe e nunha viaxe sen retorno apremados a sumarse a ese cada día mais estendido turismo forzoso, que en román paladino ven  de chamarse emigración.

Cando a actualidade debese estar a pivotar sobre as principais actuacións a levar a cabo para efectos empresariais, no sentido de abordar seriamente coa anticipación debida, un plan de futuro para os nosos estaleiros ante o novo escenario que se aveciña como consecuencia do inminente fin do veto do sector, e en consecuencia poñer a vista no acceso a un mercado amplo en condicións de competitividade equitativa co resto dos países participantes no sector, coa finalidade de rescatar os nichos de mercado perdidos pola prolongada limitación de actividade e poder establecer así acordos comerciais que devolvan o nivel de ocupación e a capacidade de productiva.

Cando ese debese ser o obxectivo, contra toda lóxica, hai quen se decanta porque o baleiro de barcos o supla o desembarco de turistas industriais, de aí que os obrigados a tomar cartas no asunto, parezan mais enfrascados na conversión das zonas industriais que ocupan as factorías, para finalidades incompatibles e distintas ás da súa razón de ser, que en tomar parte activa no deseño e consolidación de solucións de síntese que posibilite con urxencia a recuperación do sector.

Pero con todo, tal desatino tampouco debe estrañar sobre maneira, por canto o escándalo esta servido cando políticos de distinto signo e condición son parte implícita na mingua e subtracción do espazo territorial na que se ve afectado algún dos estaleiros.

EUROPA, MAS QUE UNIÓN RIVALIDADE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En tanto non se logre conformar unha fronte común entre as forzas progresistas dos países periféricos da Unión contra o neoliberalismo de Merkel, será o capital financeiro alemán quen siga exercendo de máxima autoridade do goberno da Eurozona.

No plano político cando fallan os argumentos, en liña seguida entra en escena o disparate, e como mostra diso, temos entre outras aquela escandalosa declaración emitida no seu día dende as filas do PP asegurando que os mozos que abandonaban o país en busca de emprego facíano por puro "espírito aventureiro"; todo un síntoma de desvarío da formación conservadora, ou o que é o mesmo, un miserable parecer emitido dende a arbitrariedade de quen ausente de fundamentos, intenta desvincular a excedida fuga migratoria da precariedade socio laboral na que nos encontramos inmersos como consecuencia da subordinación política que caracteriza a práctica de funcionamento do Executivo de Rajoy.

Pois lonxe de tomar razón de Estado e proceder en consecuencia, atendendo á luz dos datos, é contrastable o carácter cativo do noso goberno xenuíno, pois tras da aparente hexemonía do goberno que lidera o grupo conservador, o certo é, que por transixida permisividade o exercicio de poder xenuíno estea desempeñado polo establishment xermánico, verdadeiro deseñador e promotor das directrices políticas da Eurozona, e polo tanto, quen dende os seus postulados neoliberais de negación ao crecemento, fai que o noso país por esa imposición de supremacía alemá, quede relegado ao estancamento, e polo tanto, teña pechado no seu ámbito o acceso a toda solución de futuro, ademais de motivar que en números absolutos teñamos o peor saldo migratorio do continente, sendo ese o motivo para que prosiga a tendencia migratoria, e con iso, se consume no que resta de década unha redución de poboación entorno ao millón de habitantes.

Esta realidade debera ser razón abondo para cambiar de actitude e deixar de insuflar optimismo á hora de analizar o comportamento do paro, pois en boa medida, a propagación do seu descenso resulta unha falacia por adulteración da realidade; por canto, non é posible que haxa menos parados cando as políticas de austeridade proseguen destruíndo postos de traballo, nin tampouco é verosímil a súa redución á vez de decrecer o numero de ocupados, a non ser que ambos os dous paradoxos se xustifiquen no feito dunha substancial redución da poboación activa.

E xustamente iso é o que está a acontecer na actualidade como consecuencia da emigración crecente que vive o país, ao facer que a elevada contía de desterrados laborais deixen de estar inscritos nos rexistros públicos de emprego, sendo ese derrubamento forzado do censo de poboación activa o freo virtual á suba do paro, sen que por iso existan razóns de peso, ligadas na súa extensión á creación efectiva de emprego; unha realidade que tira por terra as optimistas previsións do presidente Rajoy cando afirma que ao finalizar 2014 en España haberá menos persoas no paro e   á Seguridade Social, unhas previsións falidas que por incertas anulan igualmente o anunciado inicio da recuperación económica pois contra toda afirmación, o certo é que non haberá despegue de tipo ningún ata non alcanzar a meta de creación neta de emprego.

Polo tanto, para establecer vías de solución é imprescindible darlle un xiro á situación, que irremediablemente ten de pasar por cancelar a subordinación política existente e retomar o dominio da gobernabilidade do país, pois contra todo parecer, a imposición da uniformidade foránea non pode ser o patrón tipo de aplicación en escenarios territoriais diverxentes, xa que a nosa propia situación demanda estimular o crecemento en detrimento da aplicación de medidas de férrea austeridade, toda vez que por se soas, mais que operar como solución do problema nos conduce ao estancamento deste, sendo factor reflexo do seu fracaso o negativo impacto no consumo e o emprego, aspectos que veñen a reforzar a imposibilidade de construír unha nova prosperidade sen o acompañamento de medidas de crecemento económico.

Pero toda alternativa progresista á estratexia de austeridade, lonxe de promoverse como unha medida unilateral de cada colectivo opositor, ten de formularse partindo da unidade de acción que a situación demanda, para así conxuntamente, dende o ámbito dos países periféricos da Eurozona (GIPS), erradicar dunha vez por sempre o descrédito que dende os países do Norte se lles vén adxudicando aos sureños a través de nesgadas acusacións e falsos testemuños, coa finalidade de disfrazar de efectividade a austeridade da chanceler Merkel e despistar con iso os intereses especulativos dos grupos económicos e financeiros que representa e protexe a mandataria xermánica.

E mentres non se aborte a escenificación desta farsa neoliberal e cambie a actual conxuntura, toda solución de futuro será inviable, no marco dunha Europa que pecha a porta aos pobos para dar preferencia ao libre tránsito dos mercaderes.

MENTRES RUXA A CORRUPCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

O alcance da corrupción vén a recordarnos a imperfección do noso sistema representativo, á vez de urxir variacións no ordenamento xurídico que nos conduzan cara a estilos máis democráticos de funcionamento.

Despois de dous anos e medio aparentando gobernar, o Executivo do PP, lonxe de achegar solución ningunha á delicada situación que vive o país, por todo resultado, o único que logrou é uniformar que o paro e a corrupción se convertesen nun clixé iterativo da preocupación cidadá; iso polo menos é o que se desprende mes tras mes dos resultados do Barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), e que os datos referidos ao mes de maio veñen a confirmar, pois a pesar das mensaxes de evolución positiva que apócrifamente publicite o Goberno, o certo é, que a pervivencia de ambos os dous problemas se manteñen á cabeza do ranking da inquietude do interese xeral, poñendo de relevo que un asunto vén unido ao outro e que sen a erradicación da corrupción se torna imposible a creación de emprego.

Tomando referencia do historial de escándalos, confírmase que o PP, con diferenza, lidera o palmarés da perversión política do país, e coas súas turbias prácticas, dende a estrutura do poder trenzou un nó cego entre a corrupción e o paro difícil de desatar, cohesión que favoreceu a posta en práctica dunha a rede de degradación institucional, onde se impuxo un réxime clientelar que propiciou o saqueo xeneralizado das arcas públicas, que ademais de fender os alicerces do sistema, agravou a situación económica ata o extremo de impedir toda posibilidade de reactivación; circunstancia, que lonxe de moralizar a política acentuou a degradación desta, impedindo o desenvolvemento empresarial, e por engadido, botando a perder con calquera perspectiva de evolución do mercado laboral.

De aí que mentres non se elimine de raíz aos activistas políticos artífices desta eiva e suprímase definitivamente a repercusión do seu custo social de 40000 millóns de euros anuais, toda medida de reactivación económica que se formule, será un basto simulacro sen efectividade de resultados, por canto nesa tesitura, calquera hipotético remedio seguirá  surtindo un efecto negativo ao prodigar o desánimo nos destinatarios, e impedir por iso, a posta en marcha de iniciativas ou 'proxectos profesionais que por arrastre de desconfianza frearán a creación de actividades empresariais, e tal limitación para os efectos de emprego, xeneralizará a precariedade do traballo de tempada facendo extensiva a non menos recomendable modalidade de acceso ao mercado laboral asistido pola afinidade política a través da expandida prácticas do nepotismo endogámico.

Polo tanto, agora cando repunta de novo este mal hábito e a falta de escrúpulos faise co dominio da situación, é hora de aparcar a condescendencia para radicarse en posturas de severidade, e así, dunha vez por sempre cortar polo san, situando cada político no seu verdadeiro lugar de pertenza, á marxe de privilexios alleos ao resto da sociedade, sen ter que tragar nin un minuto mais coa recorrente "presunción de inocencia", con ese apalpado concepto que ante a evidencia das probas adoita converter o seu uso nun espectáculo obsceno, nunha perversión da realidade, coa argucia de disfrazar o que é unha mala praxe de aparente castidade.

Por iso ante unha situación de emerxencia como a presente, suprimir a corrupción do país ademais do labor preferente ten  de ser por riba de todo o maior reto que como cidadáns nos debemos impoñer coa finalidade de, volver poñer en valor a democracia, restituír a honradez perdida á esfera política en rescate dun extraviado crédito institucional.

Para iso ante probas inequívocas de corrupción, á marxe do seu grao de implicación temos de suprimir o político todo trato distintivo, forzando o seu apartamento preventivo do cargo para non dar pé que se refuxie en labirintos procesuais onde a demora resolutiva chega a límites desmedidos, pois se ha de asumir que ante un suposto de imputación só a separación do procesado da función política é factor clave para avanzar cara a un novo rearme moral, e nesta vía poder alcanzar a rexeneración da función política, e con iso, habilitar a confianza cara á estabilidade económica o emprego.

Pero a arraigada concepción patrimonialista do poder, sumada á dominante cultura da opacidade, impiden que o que en boa lóxica sería recomendable erradicar poida levarse a termo, e así, salvo en casos forzados por imperativo xudicial, a corrupción manterá a súa continuidade convertida nunha forma habitual de facer política, e esa práctica, proseguirá pola propia permisividade do sistema, pois tense de saber, que no noso Código Penal nin o financiamento ilegal dun partido como tampouco o enriquecemento ilícito no desempeño dun cargo están tipificados como delitos, e tal circunstancia, fará que a situación non varíe en tanto non se cambien a regras legais e pasemos a falar da corrupción organizada como un delito político con clasificación expresa e risco implícito. 

E mentres isto non aconteza, politicamente, casos como o turbio financiamento da sede do PP, non pasarán de ser unha simple anécdota.