MENTRES RUXA A CORRUPCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

O alcance da corrupción vén a recordarnos a imperfección do noso sistema representativo, á vez de urxir variacións no ordenamento xurídico que nos conduzan cara a estilos máis democráticos de funcionamento.

Despois de dous anos e medio aparentando gobernar, o Executivo do PP, lonxe de achegar solución ningunha á delicada situación que vive o país, por todo resultado, o único que logrou é uniformar que o paro e a corrupción se convertesen nun clixé iterativo da preocupación cidadá; iso polo menos é o que se desprende mes tras mes dos resultados do Barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), e que os datos referidos ao mes de maio veñen a confirmar, pois a pesar das mensaxes de evolución positiva que apócrifamente publicite o Goberno, o certo é, que a pervivencia de ambos os dous problemas se manteñen á cabeza do ranking da inquietude do interese xeral, poñendo de relevo que un asunto vén unido ao outro e que sen a erradicación da corrupción se torna imposible a creación de emprego.

Tomando referencia do historial de escándalos, confírmase que o PP, con diferenza, lidera o palmarés da perversión política do país, e coas súas turbias prácticas, dende a estrutura do poder trenzou un nó cego entre a corrupción e o paro difícil de desatar, cohesión que favoreceu a posta en práctica dunha a rede de degradación institucional, onde se impuxo un réxime clientelar que propiciou o saqueo xeneralizado das arcas públicas, que ademais de fender os alicerces do sistema, agravou a situación económica ata o extremo de impedir toda posibilidade de reactivación; circunstancia, que lonxe de moralizar a política acentuou a degradación desta, impedindo o desenvolvemento empresarial, e por engadido, botando a perder con calquera perspectiva de evolución do mercado laboral.

De aí que mentres non se elimine de raíz aos activistas políticos artífices desta eiva e suprímase definitivamente a repercusión do seu custo social de 40000 millóns de euros anuais, toda medida de reactivación económica que se formule, será un basto simulacro sen efectividade de resultados, por canto nesa tesitura, calquera hipotético remedio seguirá  surtindo un efecto negativo ao prodigar o desánimo nos destinatarios, e impedir por iso, a posta en marcha de iniciativas ou 'proxectos profesionais que por arrastre de desconfianza frearán a creación de actividades empresariais, e tal limitación para os efectos de emprego, xeneralizará a precariedade do traballo de tempada facendo extensiva a non menos recomendable modalidade de acceso ao mercado laboral asistido pola afinidade política a través da expandida prácticas do nepotismo endogámico.

Polo tanto, agora cando repunta de novo este mal hábito e a falta de escrúpulos faise co dominio da situación, é hora de aparcar a condescendencia para radicarse en posturas de severidade, e así, dunha vez por sempre cortar polo san, situando cada político no seu verdadeiro lugar de pertenza, á marxe de privilexios alleos ao resto da sociedade, sen ter que tragar nin un minuto mais coa recorrente "presunción de inocencia", con ese apalpado concepto que ante a evidencia das probas adoita converter o seu uso nun espectáculo obsceno, nunha perversión da realidade, coa argucia de disfrazar o que é unha mala praxe de aparente castidade.

Por iso ante unha situación de emerxencia como a presente, suprimir a corrupción do país ademais do labor preferente ten  de ser por riba de todo o maior reto que como cidadáns nos debemos impoñer coa finalidade de, volver poñer en valor a democracia, restituír a honradez perdida á esfera política en rescate dun extraviado crédito institucional.

Para iso ante probas inequívocas de corrupción, á marxe do seu grao de implicación temos de suprimir o político todo trato distintivo, forzando o seu apartamento preventivo do cargo para non dar pé que se refuxie en labirintos procesuais onde a demora resolutiva chega a límites desmedidos, pois se ha de asumir que ante un suposto de imputación só a separación do procesado da función política é factor clave para avanzar cara a un novo rearme moral, e nesta vía poder alcanzar a rexeneración da función política, e con iso, habilitar a confianza cara á estabilidade económica o emprego.

Pero a arraigada concepción patrimonialista do poder, sumada á dominante cultura da opacidade, impiden que o que en boa lóxica sería recomendable erradicar poida levarse a termo, e así, salvo en casos forzados por imperativo xudicial, a corrupción manterá a súa continuidade convertida nunha forma habitual de facer política, e esa práctica, proseguirá pola propia permisividade do sistema, pois tense de saber, que no noso Código Penal nin o financiamento ilegal dun partido como tampouco o enriquecemento ilícito no desempeño dun cargo están tipificados como delitos, e tal circunstancia, fará que a situación non varíe en tanto non se cambien a regras legais e pasemos a falar da corrupción organizada como un delito político con clasificación expresa e risco implícito. 

E mentres isto non aconteza, politicamente, casos como o turbio financiamento da sede do PP, non pasarán de ser unha simple anécdota.