Dumping fiscal

En materia impositiva o goberno debe poñer fin á "competencia desleal" entre comunidades  autónomas, acometendo  a reforma  da Lei de Cesión que regula o sistema de financiamento, establecendo a tal efecto o obrigado cumprimento duns límites de máximos e mínimos fiscais. 

Nunha reacción ameazante a presidenta da Comunidade madrileña  Isabel Díaz  Ayuso.  advertiu que será "o peor pesadelo" de quen queira tocar o peto dos madrileños ,en resposta  á intención do Ministerio de Facenda de “harmonizar” os impostos de Sucesións e Patrimonio como solución á competencia fiscal desleal e o  dumping fiscal na que  certas comunidades autónomas veñen incorrendo entre elas  a madrileña.

Máis aló da bravata da do Señora Ayuso, o certo é que no ámbito das comunidades autónomas , xa sexan de réxime foral ou de réxime común non existe  analoxía  fiscal  de tipo algún actuando cada unha delas como unha  taifa independente,  e tal circunstancia fai que o esforzo fiscal da cidadanía varíe en función ao seu territorio de pertenza e iso é así  porque o sistema de financiamento autonómico, a través da Lei Orgánica de Financiamento das comunidades autónomas ( LOFCA), autoriza  instituír  alteracións normativas.por iso é polo que persoas con parecida situación de renda, patrimonio ou herdanza recibida acaben  pagando  impostos desiguais dependendo da comunidade na que residan.

Desde unha percepción moderna e progresista do Estado, a totalidade dos seus membros debesen contribuír en pé de igualdade conforme ás súas rendas e en adecuada proporcionalidade,  á marxe do emprazamento do seu lugar de residencia, pero o certo é que a uniformidade fiscal que debese  garantir a equidade impositiva brilla pola súa ausencia, e e aproveitando  tal carencia hai  quen utiliza a baixa impositiva temeraria como argucia política coa finalidade de subtraer contribuíntes provenientes doutros territorios en número  suficientes para xerar ingresos tributarios adicionais rompendo así o verdadeiro espírito   do  Estado das Autonomías cuxa finalidade de partida foi “facer iguais” ao conxunto de todas elas.

Resultando obvia a existencia  de atribucións  fiscais  anómalas, que en vía corrección requiren  á maior urxencia da instauración dun marco xurídico   que obrigue á "cohesión e á converxencia fiscal", establecendo para o efecto  uns parámetros  homologabeis no contexto das autonomías para así poñer fin ao actual estado de desconcerto contributivo, non tratándose de recortar con iso as súas atribucións tributarias senón de establecer unha coordinación mínima para impedir a competencia fiscal entre as mesmas e isto debe ser así por pura congruencia política, pois resulta anacrónico que mentres a autonomías rivalizan entre si , España demande converxencia e cohesión fiscal con Europa.

Non hai dúbida algunha que a desigualdade fiscal  que caracteriza o anacrónico modelo autonómico español repercute no comportamento de certos individuos e empresas  proclives a establecer a súa radicación territorial en atención aos beneficios fiscais que a súa localización repórtelles, creando así  distorsións que afectan en primeiro lugar á recadación da rexión de partida por redución dos seus  ingresos  co agravante que na maior parte dos casos  trátase fe traslados ficticios que alteran   a relación ingreso-gasto desa rexión

Sendo a comunidade autónoma de Madrid a receptora da inxente deslocalización de suxeitos e entidades mercantís con rendas altas ao ser esta a circunscrición con menores tipos sobre impostos, como IRPF ou a non aplicación  doutros como o gravame sobre o Patrimonio; non debendo eludirse que esta manobra de piratería fiscal é levada a cabo  por xente de elevado  poder adquisitivo e con recursos  sobrados  para elixir o lugar de tributación,  por canto a súa capacidade  económica facúltalles a fixar o seu novo domicilio a efectos de Facenda.

É evidente que a competencia fiscal no modelo autonómico pola súa anómala aplicación e inadecuada definición está a provocar desequilibrios e carencia de recursos que esixen de inmediatez interventora, pois non cabe seguir aplicando parches  financeiros para sortear as carencias de tesourería de certas comunidades autónomas, por canto a desigualdade imperante  está a crear  unha  situación de extrema  precariedade ao poñer en serio  perigo o seu correcto funcionamento e o dos servizos básicos da saúde, a educación e a asistencia social que atenden.

Pendente de revisarse desde 2014 a aparcada reforma do modelo de financiamento autonómico, non pode esperar por máis tempo e aínda cando as autonomías teñen conferido  o poder financeiro para garantir a súa autonomía  política, non é menos certo  que os desequilibrios xerados polo actual marco competencial esixen unha “harmonización fiscal” que garanta a  uniformidade para que todas as comunidades  dispoñan de capacidade para elaborar políticas públicas en materias da súa competencia; unha reforma de calado que  ademais de prontitude  esixe  un gran esforzo de negociación e a vontade de acordo entre partidos políticos e comunidades autónomas

Lei Celaá: Amoreando desatinos

A nova lei - LOMLOE- nace en clave de derrogación,  que farase efectiva en canto cambie a cor política do Goberno, como leva  ocorrendo  coas  leis educativas que lle antecederon, por falta da consumación  dun  pacto de Estado que necesita a educación en España para a súa estabilidade. 

A  Constitución de 1978  é quen regula desde a súa aprobación o sistema educativo español e as correspondentes leis orgánicas que se sucederon durante as últimas décadas. 

A primeira Lei  plenamente en democracia foi a Lei Orgánica Reguladora do Estatuto de Centros Escolares, ( LOECE), 1980,elaborada polo goberno de Suárez coa flamante   Carta Magna  como referente de redacción, aínda que a pedimento dun recurso do PSOE o Tribunal Constitucional  sentenciou que  o seu contido debía ser revisado de forma  substancial, pero os sucesos  do golpe de estado do 23- F en primeira instancia e   o posterior  triunfo de Felipe González  paralizaron  a revisión ditada, sendo por iso que xamais entrou  en vigor, prorrogándose  así en aplicación   a Lei Xeral de Educación, ( LGE), 1970. que fóra aprobada en pleno o réxime franquista.

É en 1984 cando o primeiro  Goberno do PSOE  desde outra  percepción ideolóxica tramitou  a Lei Orgánica do Dereito á Educación ( LODE), tamén  acompañada  na súa aprobación por unha forte refrega parlamentaria e a intervención do Constitucional,  que desestimou o recurso presentado por Alianza Popular, pero que aínda así retardou en máis dun ano  a súa entrada en vigor que produciu efecto  en xullo  de 1985.

A Lei de Ordenación Xeral do Sistema Educativo ( LOGSE) de 1990, ademais  de poñer punto final  á  LGE de 1970, outorgou especial  protagonismo ás comunidades autónomas ao permitirlles redactar un significativo  volume dos temarios educativos, ademais de adaptar a educación a un modelo máis  tecnolóxico. Sendo con este marco normativo  cando se establecen as pautas para a subvención dos colexios privados con suxeición aos principios constitucionais, garantía de neutralidade ideolóxica e respecto das opcións relixiosas e morais. Podendo afirmarse que o seu contido supuxo o cambio máis profundo do ensino  durante a democracia, manténdose vixente na actualidade  a súa estrutura de cursos e etapas, contando para a súa aprobación ademais de co apoio  socialistas cos  votos  da minoría catalá. 

A posterior  Lei Orgánica de Calidade da Educación (LOCE), de 2002, promovida polo Goberno de Aznar non tocaba a estrutura  da súa predecesora pero si modificaba aspectos que a entender dos  populares lastraban a calidade do ensino, foi aprobada en decembro de 2002 cos únicos votos favorables do PP e de Coalición Canaria, pero o certo é que o feito de tramitarse na recta final da segunda lexislatura dos populares fixo que nunca entrase  en vigor ao ser derrogada por un Real Decreto Lei do Goberno de Zapatero.

Foi sucedida pola Lei Orgánica de Educación, (LOE), 2006, con Zapatero á fronte do Executivo  traendo  consigo a polémica coa educación para a cidadanía,  unha materia  que desde as filas populares foi  percibida  como a utilización do Estado, como  adoctrinador na moral dos estudantes, de igual modo que a condición  optativa da relixión por ser outro dos aspectos  discordantes que causaron gran balbordo. Con todo aquela lei foi referendada  no  2006 pola maioría dos grupos parlamentarios  a excepción do PP que votou en contra  e CiU, que se abstivo.

Coa nova  chegada do PP ao Goberno en 2011,  o que en principio anunciouse como unha reforma parcial da (LOE), finalmente transformouse   nun cambio de gran calado  a través da Lei Orgánica para a Mellora da Calidade Educativa  (LOMCE), 2013 que recuperou  gran parte da frustrada (LOCE) de Aznar restablecendo a Relixión como avaliable do mesmo xeito que a eliminación  como materias da Educación para a Cidadanía e Ciencias para o Mundo Contemporánea; privilexiando á escola concertada, ata o extremo de facultar a cesión de chan público para construír centros privados subvencionados. Unha lei que  foi aprobada no Congreso sen ningún voto da oposición a favor.

Lei Orgánica de modificación de LOEA ( LOMLOE) 2020, é a oitava norma deste tipo desde 1980 e a quinta impulsada por un presidente socialista, sendo a súa finalidade primordial a  derrogación da LOMCE, para así converter a educación pública no eixo  vertebrador do sistema, ao tempo de deixar sen efecto as excedidas  concesións que  o marco normativo anterior outorgaba  ao ensino concertado. Cun só un voto por encima da maioría absoluta foi  apoiada polo PSOE, Unidas Podemos, Máis País,  Compromís, Nova Canarias, ERC e o PNV.

O feito que derrogue a LOMCE, é dicir, a última lei orgánica de Educación aprobada polo Partido Popular en 2013, pode dar a entender  que  a nova norma «mellora o marco educativo», pero non din o mesmo os seus aspectos negativos  como a carencia  de diálogo e consenso coa comunidade educativa, así como  a eliminación da norma que lexislaba o sistema educativo.

Mal imos ao repetir  desde a Transición idéntico erro,  suplindo o necesario consenso por un  novo proceso de desquite  político, que impide   sentar as bases do que debese ser unha reforma profunda e global que require  a educación en España, para así poder  dotala da estabilidade normativa e a  perdurabilidade que necesita.

Vender fume

O neoliberalismo que  é radicalmente oposto á  intervención do Estado na economía, diante  a gravidade da situación, nunha clara estratexia de socialización das perdas tense  repregado para deixar que sexa o Goberno  quen impida o colapso do sistema económico, agardando que o temporal  amaine.

Cando o 2 de setembro de 2011 o Congreso dos Deputados aprobou de forma urxente, cos   síes do PP e PSOE a primeira reforma constitucional de calado, pactada entre ambos e sen referendo, introduciuse de facto na Carta Magna o principio de estabilidade financeira para limitar o déficit, estritas medidas que induciron restricións ás contas públicas e á capacidade do Estado para impulsar políticas económicas e de desenvolvemento do Estado social.

 Unha determinación que contou co respaldo do por aquel entón deputado Pedro Sánchez que acatando a disciplina de voto do seu partido sumouse á maioría.

A reforma do artigo 135 da  Constitución por parte dos  membros daquel consorcio instrumental de conveniencia deu ao traste con todas as melloras sociais conquistadas desde a instauración da democracia, porque o contido da reforma en cuestión foi extremadamente antisocial como así vén indicar a redacción do seu contexto ao indicar de forma concluínte que o pago dos intereses e capital da débeda pública das Administracións tería prioridade absoluta sobre calquera outro aspecto.

E iso a pesar que o seu implícito chocaba de cheo co establecido nos artigos 1.1 e 128 da Constitución, pois o feito de priorizar o pago de referencia sobre aspectos esenciais como a xustiza e a igualdade, supuxo na práctica unha redución do gasto público que en definitiva traduciuse en recortes en servizos e prestacións públicas, que afectaron   nocivamente á totalidade dos dereitos sociais da poboación e viñeron a   controverter a propia concepción do Estado español como Estado social e democrático de Dereito.

Tan arbitraria  reforma foi ante todo a entrega de España aos acredores, ou o que é o mesmo, a   constitucionalización oficial da subordinación da vida e dereitos da cidadanía ao capital financeiro, é dicir,  a reafirmación do neoliberalismo sobre a vontade popular,  e iso vai seguir sendo   así en tanto non se afronte a derrogación do retocado artigo.

Facer uso  do propio artigo 135.4 á hora de elaborar os Orzamentos Xerais do Estado utilizando a situación de emerxencia  que  vive o país   para saltarse o límite do déficit público,  non deixa de ser canto menos irónico por parte de Podemos despois de estar a esixir a súa derrogación  desde a súa constitución como partido,  e máis incongruente se cabe é utilizar esa excepcionalidade para vendela como un éxito de xestión   proclamando  aos catro ventos  que o neoliberalismo e a austeridade  morreron, 

Que  nesta   ocasión o proxecto orzamentario da reconstrución se libre das ataduras da austeridade recollidas na Constitución non é de ningún xeito froito da boa xestión de Podemos como desde a formación morada  téntasenos facer crer, o verdadeiro motivo ademais do xa exposto  é que a finais de marzo  a Unión Europea suspendeu  as súas regras fiscais abrindo a porta a que os diferentes Gobernos puidesen elevar o seu gasto público para previr a extensión do coronavirus e paliar as súas consecuencias económicas, o que vén indicar  que nesta ocasión  non haberá restricións, permitindo dese modo que os Orzamentos da reconstrución non se vexan afectados polas limitacións  que establece o artigo 135 da Constitución.

Aínda que para despexar toda dúbida sobre o particular a ministra de Facenda,afirma que o Goberno segue tendo como obxectivo a estabilidade orzamentaria, cuxa senda  recuperará en canto as circunstancias excepcionais que vive España pasasen; sendo distinta a  posición  que esgrimen os socios  minoritarios  no Executivo   que optan por implementar unha dinámica  máis  keynesiana e aniquilar o núcleo da ideoloxía neoliberal, aínda cando  o insalvable  escollo que impide consumar  tal  aspiración  manten a súa vixencia no  contecxto  da Carta Magna. 

Iso vén indicar que superada a excepcionalidade  da pandemia  o denominado Goberno de progreso moverase   con motor económico neoliberal pola renuncia a  tocar os alicerces  do sistema cuestionado no 15 M e por seguir mantendo activa a bomba de reloxería que representa a reforma constitucional do artigo 135, que imposta á marxe da opinión da cidadanía segue vixente co beneplácito de ambos os socios do Executivo o que   traerá consigo  o rexurdimento das teses  económicas e políticas contrarias á figura do formato estatal da acción pública, pechando con iso  toda posibilidade  a que o Estado sexa o impulsor dunha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria.

Para que  o Estado reivindique o seu papel como creador e distribuidor de riqueza e transite cara a un modelo  económico distinto ten que  deixar sen efectos as limitacións xurídicas que llo impiden, para así sen ataduras poder construír unha orde social máis democrática.

Agora ben,  regalándolle á banca os 60000 millóns desembolsados das arcas públicas  para afrontar o seu rescate,  pódese augurar longa vida. para o neoliberalismo.

Traficante de soños

Cando o Secretario Xeral de Podemos para facerse co control da organización instalou na sala de mandos a quen aprendeu nas Mocidades Comunistas as artes do poder interno, nese momento a formación  morada  perdeu a súa esencia democrática e todo vínculo co espírito do 15 M, para converterse "de facto" no Partido Comunista 2.0

Co rotundo clamor  de “non nos representan” dirixida  sen excepción  contra a totalidade dos  partidos da época, os indignados do 15- M   tomaban as prazas do país ante a consternación dunha clase política que  sorprendida non era capaz de situar a quen con afán transversal tomaba   a súa  contorna  ao berro de "democracia real xa"; ao tempo de  refutar a orde política establecida e constatar a súa negativa para incluírse  nela 

Tras os  slogáns daquelas mobilizacións  era fácil percibir unha alteración no funcionamento político dos últimos tempos  que superaba o tradicional  binomio esquerda - dereita para enfrontar  á cidadanía contra o sistema, como unha expresión de réplica cara á degradante conduta do  oficialismo  político. Aínda así, foron moitos os políticos que  desde distintas posicións tentaron penetrar naquel  movemento social coa intención  de conducilo cara aos seus postulados, pero ningún deles foi ben recibido que si tachados de  camaleóns

Trato recibido mesmo por Esquerda  Unida, que de ser o  indicado para  conectar coas demandas e capitalizalas, máis que demostrar a súa fortaleza para afrontalas,  revelou a súa total debilidade, o que vén reafirmar que o 15- M non era un  montaxe  partidista, senón un movemento que  se articulou  desde  a transversalidade contra o sistema de partidos vixente, dominado por dous grandes partidos aos que se acusaba de perder a conexión coa cidadanía, pero de ningún xeito de inspiración comunista, pois en todo momento demostrou  o seu carácter  apartidista.

Proba diso foi o  escrache feito  ao  por aquel entón  coordinador de EU, Cayo Lara, ao que ademais de acosar , rodear e insultar ao berro de "non nos representas",  arroxáronlle  unha xerra de auga ao considerar que a  organización que representaba era parte implícita do sistema e dos seus males, non debendo  esquecer que aquel movemento espontáneo, naceu  porque os partidos no seu conxunto pasaron de prever, parar e amortecer a crise de 2008 e tal actitude de deixamento  fixo que o pobo se sentise abandonado.

Non debendo eludir que cando desde o  oficialismo do réxime culpábase  da crise económica  á cidadanía acusándoa  de vivir  por encima das súas posibilidades, o 15 M foi a única voz  discordante  que coas súas  accións de protesta conseguiu cambiar aquel relato  apócrifo e sinalar á banca e a clase política como únicos e directos responsables 

O movemento do 15 M como reacción  ao  quebranto da situación social e como remedio de defensa  fronte á deterioración política do país,  foi  quen brindou a oportunidade  de modificar   o mapa político  que Podemos aproveitou  para constituírse como partido coa finalidade de dar continuidade ás formulacións dimanantes  da súa dinámica    de mobilización social.

Pero contra todo prognóstico a formación morada desperdiciou a oportunidade de liderar o maior movemento popular de masas e a ocasión  de disputar a hexemonía política ao resto de actores, tras sucumbir ao primeiro de vez  ao marco  discursivo da CE de 1978 e  á economía de mercado da Unión Europea como único horizonte de actuación, limitacións,  que ademais de converter en errado o proxecto de Podemos  supuxo unha   burla   cara á xente  que o impulsou.

Pablo Iglesias que leva explotando ata a saciedade a fábula da súa condición   de herdeiro  do espírito dos  indignados,   en realidade  é un   inconsecuente  contumaz, un individuo  que pasa dunha ideoloxía a outra sen inmutarse.

Así desde a constitución de Podemos  a súa  metamorfose denota  un transfuguismo ideolóxico sen precedentes, pois dos seus discursos sobre a rexeneración da nova política, os movementos sociais e os principios éticos do 15 M, pasou a establecer sen alterarse  o comunismo como aceno de identidade da organización morada no contexto dunha transformación anacrónica .consistente na fusión orgánica co PCE e EU desde a  verticalidade máis  absoluta.

Desde  a  súa  estrambótica  volatilidade pasa  de “abrir o cadeado do 78”, é dicir, de propugnar  un novo proceso constituínte a erixirse en adaíl da Constitución Monárquica que rexeitaba, ata chegar ao extremo de defender á vez o marco constitucional e a instauración da República.

É por isto que o Podemos oficial nada teña que ver con aquel que naceu como un berro de réplica contra o sistema político xurdido da Transición, tendo en conta que o actual non pasa de ser unha congregación de  acólitos con cega obediencia ao líder a imaxe e semellanza do centralismo  leninista...

Por iso  que  ese sector da poboación que seguiu o 15- M e que agora está desencantado con Podemos,  ante tal  deriva  acabará por pasar factura dinamitando  a participación nas urnas, o que reducirá a representación da formación morada  a un  papel testemuñal

Surrealismo 'in crescendo'

Desde o delirio algún sector da esquerda política    tenta facernos crer que estamos na recta final do neoliberalismo, a capitulación da austeridade  e vía aberta  a unha  xestión política máis social, eludindo que  o poder económico traballa en dirección inversa para retomar o temón despois da  crise.

Non pasou nin tan sequera un ano desde que  Pablo Iglesias no transcurso  da  campaña electoral lembrase que os bancos debían á cidadanía española 60.000 millóns de euros, ao tempo de asegurar    diante o electorado que se Podemos accedía ao Goberno a súa formación esixiría a devolución do rescate bancario por medio do pago do Imposto de Sociedades, ao que aplicaría  "un extra de dez puntos" para recuperar o prestado de forma progresiva.; salientando que a organización morada  era  a forza capacitada para levalo a cabo porque ao contrario que outros partidos, "non ten débedas cos bancos".

Pero aquilo que  prometía  como irrenunciable  ante a  galería  se  esfumou ao primeiro de vez co programa de “Coalición  progresista “ que asinaron co PSOE para armar o actual Goberno, pois  o que se impuxo fronte ás propostas económicas de Podemos foron as teses da neoliberal Nadia Calviño quen non só pechou toda posibilidade a aplicar extra algún   á banca  sobre o imposto de sociedades en concepto de devolución do rescate, senón que cernou igualmente a aspiración  de Iglesias de converter a  Bankia en banca pública ao promover  a fusión desta con  Caixabank,  pechando así  todo acceso  ao  poder financeiro que tanto se ansiaba desde a formación morada..

A derrota inflixida  ás súas formulacións económicas, non foi óbice  nin impedimento  para que na presentación pública do  Proxecto dos Orzamentos Xerais do Estado o líder podemita no seu afán de protagonismo  manifestase que a  aprobación das contas  representaba  “o fin da etapa neoliberal da austeridade”;  unha desafortunada  afirmación  que ademais de non ser certa  referenda  as teses   do PSOE como modelo económico  de referencia e por tanto  a Podemos como  avalista.

O anterior certificado de defunción do neoliberalismo foi a crise do 2008, pero contra prognóstico, desde entón a política económica segue idénticos esquemas: austeridade, equilibrio fiscal, liberalización de mercados. 

E o patético é que mais alá do  que preconice Iglesias,  non existe opción   substitutoria ao neoliberalismo, pois desde entón, non houbo políticas  contracíclicas de substitución nin novas teorías económicas de alternancia , o que vén indicar que a pesar da pandemia  a súa continuidade está servida,  e é por iso que expor o seu rexeitamento sen solución alternativa  resulte absurdo e mesmo incoherente, especialmente cando o interlocutor  é quen  renega dos seus propios postulados. 

Que o neoliberalismo se  encarte  diaante a eventualidade  do  covid -19  non indica de ningún xeito  que  claudique na  súa intención de seguir   mantendo o seu   papel protagonista, pois con distintos síntomas está a repetirse o sucedido  na crise de 2008, e do mesmo xeito que entón ante   circunstancias  adversas o defensor máis aguerrido do ' laisser  faire' non dubida  en agarrarse do  Estado que coa súa mala praxe  contribuíu   a  enfraquecer, sen que  isto  represente ningunha  novidade  debido a que a  aplicación  trucada do neoliberalismo  como sabido é  consiste en privatizar beneficios e  socializar perdas.

Devandito isto, referir  sobre o particular  que á marxe das  transformacións  inducidas  polo  Plan  de Reconstrución europeo tras a pandemia de coronavirus, o proxecto en tramitación  dos  Orzamentos Xerais do Estado ( OXE) para o 2021 está sustentado en idéntica dirección e mesma liña política que os que lle precederon, e aínda que  mediáticamente téntese vender como o punto final da austeridade e un referente do crecemento, o certo é que polo sustento da súa redacción neoliberal o seu contido máis que reverter a actual tendencia ratifica a súa continuidade,  e aínda cando o gasto social  vese incrementado moderadamente,  no xeral  a súa dotación  non afronta as políticas de calado que a situación require ante os vaivéns que  a pandemia está a xerar  en amplos sectores do tecido produtivo  cuxa  repercusión  por  desasistencia impedirá  o rescate e reactivación  efectiva da actividade dos autónomos e pemes como a dos sectores tradicionais da nosa economía.

Desde a súa entrada en escena os efectos da  COVID -19 para a economía foron demoledores, resultando evidente que a  terciarización do modelo produtivo fíxonos máis vulnerables á súa repercusión , sendo o factor inductor de tal continxencia a progresiva desindustrialización dun país que corenta anos atrás cedeu a súa soberanía por entrar na UE para abrazar unha economía centrada no sector servizos que ademais de xerar un desequilibrio no ámbito dos sectores produtivos conduciunos a unha situación de maior inestabilidade no emprego e de menor fortaleza ante a crise, sendo materialmente imposible saír dela facendo o mesmo que ata o de agora, por iso é condición "sine qua non" afrontar sen dilación un proceso de reindustrialización do País, por ser a industria o elemento por excelencia de estabilidade económica dada a súa capacidade de adaptarse á contorna e aos ciclos económicos adversos. 

Pero para levar a termo esta transformación é  ineludible contar con suficiencia financeira que posibilite a posta en marcha  de tal finalidade, sen que    o actual documento orzamentario recolla consignación para o efecto. Por tanto menos  fantochadas  e mais sensatez política pois non está o forno para bolos e moito menos  a situación  para  ridiculeces