Vender fume

O neoliberalismo que  é radicalmente oposto á  intervención do Estado na economía, diante  a gravidade da situación, nunha clara estratexia de socialización das perdas tense  repregado para deixar que sexa o Goberno  quen impida o colapso do sistema económico, agardando que o temporal  amaine.

Cando o 2 de setembro de 2011 o Congreso dos Deputados aprobou de forma urxente, cos   síes do PP e PSOE a primeira reforma constitucional de calado, pactada entre ambos e sen referendo, introduciuse de facto na Carta Magna o principio de estabilidade financeira para limitar o déficit, estritas medidas que induciron restricións ás contas públicas e á capacidade do Estado para impulsar políticas económicas e de desenvolvemento do Estado social.

 Unha determinación que contou co respaldo do por aquel entón deputado Pedro Sánchez que acatando a disciplina de voto do seu partido sumouse á maioría.

A reforma do artigo 135 da  Constitución por parte dos  membros daquel consorcio instrumental de conveniencia deu ao traste con todas as melloras sociais conquistadas desde a instauración da democracia, porque o contido da reforma en cuestión foi extremadamente antisocial como así vén indicar a redacción do seu contexto ao indicar de forma concluínte que o pago dos intereses e capital da débeda pública das Administracións tería prioridade absoluta sobre calquera outro aspecto.

E iso a pesar que o seu implícito chocaba de cheo co establecido nos artigos 1.1 e 128 da Constitución, pois o feito de priorizar o pago de referencia sobre aspectos esenciais como a xustiza e a igualdade, supuxo na práctica unha redución do gasto público que en definitiva traduciuse en recortes en servizos e prestacións públicas, que afectaron   nocivamente á totalidade dos dereitos sociais da poboación e viñeron a   controverter a propia concepción do Estado español como Estado social e democrático de Dereito.

Tan arbitraria  reforma foi ante todo a entrega de España aos acredores, ou o que é o mesmo, a   constitucionalización oficial da subordinación da vida e dereitos da cidadanía ao capital financeiro, é dicir,  a reafirmación do neoliberalismo sobre a vontade popular,  e iso vai seguir sendo   así en tanto non se afronte a derrogación do retocado artigo.

Facer uso  do propio artigo 135.4 á hora de elaborar os Orzamentos Xerais do Estado utilizando a situación de emerxencia  que  vive o país   para saltarse o límite do déficit público,  non deixa de ser canto menos irónico por parte de Podemos despois de estar a esixir a súa derrogación  desde a súa constitución como partido,  e máis incongruente se cabe é utilizar esa excepcionalidade para vendela como un éxito de xestión   proclamando  aos catro ventos  que o neoliberalismo e a austeridade  morreron, 

Que  nesta   ocasión o proxecto orzamentario da reconstrución se libre das ataduras da austeridade recollidas na Constitución non é de ningún xeito froito da boa xestión de Podemos como desde a formación morada  téntasenos facer crer, o verdadeiro motivo ademais do xa exposto  é que a finais de marzo  a Unión Europea suspendeu  as súas regras fiscais abrindo a porta a que os diferentes Gobernos puidesen elevar o seu gasto público para previr a extensión do coronavirus e paliar as súas consecuencias económicas, o que vén indicar  que nesta ocasión  non haberá restricións, permitindo dese modo que os Orzamentos da reconstrución non se vexan afectados polas limitacións  que establece o artigo 135 da Constitución.

Aínda que para despexar toda dúbida sobre o particular a ministra de Facenda,afirma que o Goberno segue tendo como obxectivo a estabilidade orzamentaria, cuxa senda  recuperará en canto as circunstancias excepcionais que vive España pasasen; sendo distinta a  posición  que esgrimen os socios  minoritarios  no Executivo   que optan por implementar unha dinámica  máis  keynesiana e aniquilar o núcleo da ideoloxía neoliberal, aínda cando  o insalvable  escollo que impide consumar  tal  aspiración  manten a súa vixencia no  contecxto  da Carta Magna. 

Iso vén indicar que superada a excepcionalidade  da pandemia  o denominado Goberno de progreso moverase   con motor económico neoliberal pola renuncia a  tocar os alicerces  do sistema cuestionado no 15 M e por seguir mantendo activa a bomba de reloxería que representa a reforma constitucional do artigo 135, que imposta á marxe da opinión da cidadanía segue vixente co beneplácito de ambos os socios do Executivo o que   traerá consigo  o rexurdimento das teses  económicas e políticas contrarias á figura do formato estatal da acción pública, pechando con iso  toda posibilidade  a que o Estado sexa o impulsor dunha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria.

Para que  o Estado reivindique o seu papel como creador e distribuidor de riqueza e transite cara a un modelo  económico distinto ten que  deixar sen efectos as limitacións xurídicas que llo impiden, para así sen ataduras poder construír unha orde social máis democrática.

Agora ben,  regalándolle á banca os 60000 millóns desembolsados das arcas públicas  para afrontar o seu rescate,  pódese augurar longa vida. para o neoliberalismo.