A COVID-19 faise forte

 A campaña de vacinación cambaléase polo  atraso  na   subministración do antídoto; escaseza que demora a inmunidade de grupo a tres anos vista, en tanto, intensifícase    a comercialización da vacina  no  mercado  negro.

Desde  o seu inicio a pandemia de coronavirus  xa supera os 99 millóns de afectados, dos que 2,1 millóns faleceron, e cando tiñamos envorcadas todas as esperanzas  na vacina  como única   saída para  erradicar a propagación do contaxio,  coa terceira onda disparada, a campaña de inmunización é abortada pola diminución no ritmo de entrega  das farmacéuticas Pfizer eAstra Zeneca ao minguar as doses comprometidas no primeiro trimestre o que deixa sen efecto  as previsións de extinción e prorroga no tempo  a súa transmisión.

Que despois de pagar por adiantado  aos farmacéuticas centos de millóns  de diñeiro público  en concepto de investigación e ampliación dos centros de produción,  as firmas  beneficiarias incumpran as condicións contractuais vén indicar que por parte da elite política e o  staff  funcionarial  da UE as cousas fixéronse  rematadamente mal, creando con iso unha situación que roza o máis grotesco dos ridículos, pois o diñeiro entregado a conta  debese ser transferido por tramos para evitar problemas, e garantir así que as empresas tivesen un  mínimo de dose en stock, é dicir, establecendo unha blindaxe  mercantil de caución, ou o que é o mesmo  actuar  xusto ao revés de como o fixeron  .

A exasperante burocracia de Bruxelas  conduciunos desde o exceso propagandístico de facernos crer que a derrota do virus estaba ao virar a esquina,  a asumir  que por insuficiencia e falta de dose háxase de suspender a campaña de vacinación, un desenlace expresivo dunha negociación sen pés nin cabeza dominada de punta a cabo polo despropósito, a dilación e a sordidez onde os mercados financeiros impóñense unha vez máis ás determinacións políticas.

Contrariamente ao que se nos quere facer crer, non é a insuficiencia dos centros de produción quen desabastece a subministración, senón a desmedida ambición dos especuladores  da catástrofe sanitaria na súa estratexia  de sacar  pingües beneficios  da comercialización “pirata” dos novos antídotos, iso é polo menos o que indica a operativa da  ' dark web', a parte máis escura e inaccesible da internet, que non mais  autorizarse as primeiras vacinas facía ofertas para venderá  través da rede as doses fóra do circuíto oficial e á marxe do  control dos Estados, abrindo así a veda a un 'mercado negro' difícil de controlar.

Iso polo menos é o que detectaron empresas de seguridade  cibernética tras o rastrexo das ofertas, cuxo resultado indica  un  exorbitante aumento na demanda de potenciais clientes aos que non se lles apetece  esperar semanas ou meses para recibir a súa vacina dos gobernos dos seus países, non dubidando en adquirila nese mercado negro   ao “módico " prezo  de 300 euros por unidade  co  ofrecemento  dunha entrega discreta nunha embalaxe dobre,  a través dunha empresa de mensaxería

Un cóctel mercantil onde conflúe a insolidariedade dos  adquirentes coa cobiza da piratería mercantil na súa  malsá intención de capitalizar a ansiedade da xente sobre o coronavirus no seu desexo de estar protexidos e contra o risco de contraelo.

Situación que se agrava cando xente adiñeirada desconforme con dar preferencia de vacinación a colectivos vulnerables, anciáns e traballadores sanitarios, tenta “saltar a cola” pagando calquera prezo por un acceso preferente  aos antídotos, pois con tan desmandado proceder, ademais de xerar un inxustificable agravio social  está  vitalizando o funcionamento do 'mercado negro' e con iso interrompendo o abastecemento do  antiviral a través do circuíto ordinario de distribución.

E iso ocorre, aínda cando teoricamente  ninguén  pode obter unha vacina de forma privada pagando o seu custo, en tanto,  todas as franxas vulnerables da poboación fosen vacinadas e as subministracións sexan abundantes, pero como todo na vida  a combinación de escaseza e ansiedade fai que os ricos e os ben situados sáltense a cola e que a xerarquía nas vacinas entre en escena.

O que vén confirmar que a xente de alto estanding e poderosa están a comprar a súa posición á fronte da cola de vacinación, utilizando  prácticas moralmente cuestionables,  cuxa repercusión está a causar un grave impacto social e perniciosos efectos no conxunto do funcionamento sanitario 

Mutismo encubridor

Resulta aberrante que tras cometer un acto ilícito, o Concello de Fene lonxe de restablecer a orde xurídica, reaccione contra os prexudicados pola transgresión, utilizando o subterfuxio do silencio administrativo como tapadeira, coa malsá intención de consolidar a infracción e evadir así a súa responsabilidade civil.

A democracia con maiúsculas é unha democracia sen segredos, que obviamente ten de estar fundamentada na transparencia, sendo o seu principal obxectivo garantir que a totalidade dos cidadáns sexan os auténticos propietarios da información pública, se ben para acadar esta finalidade o labor executivo debe estar sustentado por persoas de probada convicción democrática, que sendo defensoras resoltamente da liberdade de información teñan asumido como paso fundamental erradicar dunha vez por sempre o mal institucional do silencio administrativo como norma de conduta, de modo que os cidadáns síntanse representados e poidan confiar sen receo nas institucións ás que eles mesmos  coa súa soberanía outorgáronlle o poder.

Pero a realidade pon de manifesto que queda moito por andar, pois cando son os propios partidos os que negan someterse a transparencia, dificilmente os políticos adscritos ás súas filas poderán asumir que o seu debe ser un compromiso ineludible coa democracia e a cidadanía, mostra desa deficiencia temos por expresivo referente a administración local, que a pesar da súa teórica proximidade ao cidadán bate o record do silencio administrativo en todo o ámbito institucional, ata o punto que un 83% de solicitudes de información cursadas a entidades locais non recibiron resposta ningunha no transcurso do ano 2020.

Un problema que en boa lóxica esixiría un acordo de avinza de todas as forzas políticas para crear instrumentos de escrutinio público cos que poñer remedio á situación, pero que paradoxalmente ten por toda resposta o escurantismo  burocrático, xa sexa dando continuidade ao silencio ou utilizando a evasión.

Aínda cando a obrigación de resolver e notificar os procedementos administrativos dentro dun prazo máximo é unha garantía que os cidadáns teñen conferida nas súas relacións coas Administracións públicas,  lonxe de manter  observancia  con esta disciplina legal, por norma xeral, as Administracións refúxianse   no silencio administrativo, abrindo así a vía das impugnacións e dos recursos  que  xeran  incerteza e inseguridade xurídica ao administrado, por carencia de resolución  expresa á que acollerse

De ahí que o silencio administrativo seguirá a ser polo tanto a "benquerida" das administracións locais, ao posibilitarlles "resolver "calquera expediente molesto dando a calada por resposta, unha práctica que aínda sendo reflexo de opacidade, contra toda lóxica, mantívose vixente na mal chamada Lei de Transparencia,e co paso do tempo segue a ser así aínda cando en boa praxe democrática a denegación de información e o ocultismo debesen ser a excepción, pero nunca a regra.

Téndose de  engadir que tal situación anula ademais os requisitos necesarios para combater os excesos políticos,  sendo por iso que a impunidade política debe entenderse como a consecuencia directa do silencio administrativo e a causa promotora da inestabilidade democrática, pois ao silenciar a comisión dos delitos estase a  amparar a representantes  non desexables, e tal circunstancia, presupón a culminación sen paliativos dun proceso de involución.

Ese escamoteo en garantir aos particulares a defensa dos seus dereitos condúcelles á complexidade xurídica e contravén a obrigación administrativa de cumprir coas normas dimanantes do mandato constitucional do artigo 103 da Constitución, que sinala, que a actuación da Administración debe servir aos intereses dos cidadáns, non debendo repercutir por tanto as deficiencias da actuación administrativa sobre os mesmos e moito menos lesionar os seus lexítimos dereitos.

A realidade cotiá demostra, que cada día son mais os cidadáns que na súa relación coa Administración reciben a “calada por resposta”, sen  que os políticos relacionados cos asuntos expostos polos administrados asuman a súa obrigación de tomar as medidas oportunas para sortear todo obstáculo que paralice, entorpeza ou atrase o exercicio pleno dos dereitos do administrado.

Actitude de quen actúa á lixeira  parecendo facer caso omiso da existencia de doutrina e xurisprudencia que reviste a inactividade da Administración de ilegalidade; extremo que de ser probado posibilitaría a apertura á vía do resarcimento, pois cando o silencio administrativo é utilizado como coartada para resolver os expedientes molestos, os causantes da demora na adopción da resolución serán responsables directos, e por iso, poderán verse envoltos nun proceso de demanda por danos e prexuízos que co seu desinteresado proceder puidesen producir.

Os  causantes de que as institucións sexan incapaces de dar resposta adecuada aos problemas expostos pola cidadanía son os representantes políticos, pois nun réxime democrático debe estar claro que a Administración está subordinada á política, e que por tanto compete ao Executivo resultante dirixir a acción administrativa e abortar toda práctica contraposta  á disciplina legal,é dicir, xusto o contrario do que vén facendo o BNG no Concello de Fene.

Contubernio político en Fene

Se esquerda e dereita son  locucións  expresivas de posturas políticas e ideolóxicas antagónicas, no Concello de Fene é materialmente imposible deslindar entre ambas as percepcións sen incorrer no extravío que induce a uniformidade de conduta que manteñen os dous  bandos no tocante ao  encubrimento  de delitos urbanísticos.

O “relatorio de valores” é un documento que en axuste ás determinacións urbanísticas establecidas  en cada municipio recolle os criterios, módulos de valoración e demais elementos precisos para levar a cabo a determinación do valor catastral dos bens inmobles, dentro do seu ámbito de aplicación.

Sendo por iso  que calquera alteración  que se produza no contido do  plan xenuíno debese  levar parello  a adecuación do referido relatorio ao cambio producido, pois non en balde é o seu contido quen  traslada a esta os usos e intensidades permitidas no espazo territorial de referencia.

Isto sería o procedente, pero o anacronismo xorde cando a propia administración municipal obrigada velar pola legalidade urbanística. é quen  delituosamente  subverte o contido do Plan suprimindo  condicións características das fincas catastrais, (exemplo: acceso público rodado),  e a pesar de detraer  ao completo a súa potencialidade urbanística segue repercutindo indebidamente aos afectados  o gravame do IBI (Imposto de Bens Inmobles) sabendo a improcedencia dos  recibos xirados..

Esta arbitrariedade institucional ben  podería formar parte do anecdotario de tempos  pretéritos, cando as todopoderosas corporacións do franquismo cometían impunemente as súas   tropelías, pois  do mesmo xeito que entón o proceso antes relatado  consumouse clandestinamente pola determinación cómplice dos  concelleiros de todo signo, que rexeitaron  de igual modo   a obrigada audiencia aos interesados.

Pero contra todo prognóstico esta dexeneración  institucional prodúcese no “moi democrático” Concello de Fene   cun “goberno de esquerdas” á fronte do consistorio,  e o ata aquí referido é tal só o  efecto colateral dunha infracción urbanística de maior calado cuxo procedemento administrativo é a expresión dun cúmulo de ilegalidades  concatenadas cuxa responsabilidade política debe ser  expurgada que non evadida tras a argucia do  moi recorrente silencio administrativo.

Resulta que en sesión extraordinaria do pleno municipal celebrada o 2  de febreiro de 2010, entre outros asuntos, aprobouse cos votos favorables do PSOE e EU e a abstención do BNG e o PP, a execución  das obras relativas á Área de Estacionamento para a  Escola Infantil da Torre – Perlío, a cuxo documento técnico acompañaba  un informe da oficina técnica na que se expresaba a dispoñibilidade dos terreos necesarios para a execución da obra, é dicir  confirmando que estaba todo en regra para a súa execución .

A pesar de estar validado polo Pleno Municipal, o Alcalde Iván Puentes, facendo caso omiso do procedemento iniciado e do seu carácter vinculante,  extralimitándose por tanto nas súas competencias, sen razón aparente, encargou á consultora Proyfe, a redacción dun novo proxecto técnico distinto ao orixinal, e  iso, sen cumprir os requisitos legais nin dar conta ao Pleno da corporación de tal determinación, como tampouco, someter o seu contido a consideración do devandito órgano.

Eludindo tal esixencia, mediante unha máis que cuestionable aprobación por parte da Comisión de Goberno en sesión celebrada o 6 de maio de 2010.

O cambio producido tiña por única finalidade  deixar expedito parcialmente o camiño de referencia  para así  satisfacer as aspiracións dun particular afín que sen dispoñer de escritura  de propiedade atribuíase    a titularidade  do  mesmo , e aínda así sen  mediar procedemento administrativo de tipo algún, non só foille   entregado en dominio, senón que a rocambolesca transferencia, consumo unha prevaricación encuberto, por canto as  obras de adecuación do espazo cedido lonxe de ser  sufragadas á súa costa como en procedencia correspondería foron financiadas integramente  con fondos  públicos.

O  estrambótico deste esperpento institucional é que en tanto que os desposuídos de acceso público rodado  pola privatización do viario seguen sendo obrigados a satisfacer o IBI, a propiedade municipal obsequiada indebidamente ao achegado político mantense no tempo exenta deste gravame, é dicir, que a efectos catastrais o  agraciado coa dádiva municipal non soporta fiscalidade como “titular” do ben;  co agravante engadido   da existencia  de vínculos de relación política  e familiar entre as partes.

A teor do actuado e dos informes técnicos e xurídicos que obran no expediente, é evidente que a privatización do referido espazo,  foi tolerada politicamente con consciencia da súa ilegalidade, por canto, realizouse facendo caso omiso ás reiteradas advertencias que constan nos informes que acompañan o expediente administrativo, o que fixo que os directos afectados ante a pasividade municipal  esixisen por conduto regulado a Restitución da Legalidade Urbanística; pero aínda cando o deber de obter resposta debese estar  garantido, o nada ortodoxo silencio  administrativo  seguiu sendo a tapadeira utilizada para sortear a neglixente  conduta corporativa, á marxe que gobernase o PP ou PSOE-BNG.-EU en coalición, sendo por iso que as súas Executivas  á vista da gravidade dos feitos debesen abandonar  o silencio encubridor co proceder dos seus pupilos  en Fene.

Ante tan obsceno   contubernio político terá  de ser a xudicatura quen  interveña en rescate da legalidade urbanística e do patrimonio público.

O anacrónico é que Iván Puentes  “alma  mater desta  cacicada” é agora membro da Executiva  do PSdeG desempeñando para o efecto a función de máximo responsable socialista  "da política municipal", todo un expoñente  de degradación e decadencia da mal  denominada esquerda política.

   ....................en Fene hai consenso caciquil!

Campións do desemprego

O fortalecemento do sector industrial é a única solución capaz de  reequilibrar os desaxustes producidos pola anacrónica  terciarización da economía, como dinamizador  da creación de emprego e resorte efectivo para sortear con éxito a saída da crise

Cando na súa expansión unha pandemia tan demoledora como  a  Covid 19 toma o dominio do noso hábitat, non só perturba a estabilidade sanitaria e a relación de vida,  senón que o  impacto dos seus efectos debilita a solidez dos  alicerces que conforman a   estrutura produtiva, disparando  con iso o índice  de desemprego en maior contía  que o inducido  pola  máis aguda das crises económicas.

O acelerado aumento dos  contaxos sumado á  excedida  terciarización  do seu tecido produtivo fai que a perda de postos de traballo creza a escala insospeitada e con todo a recuperación do emprego tórnese   exigua, o que esixe en corrección a diversificación produtiva e a transformación estrutural da economía, para cuxa efectividade é imprescindible a confluencia do sector privado, a sociedade civil e os representantes gobernamentais, pois a gravidade da situación así o esixe , tendo en conta que o impacto dos seus efectos  é de tal calibre  que supera os prexuízos causados pola crise  de 2008 e mesmo pola  hecatombe de 1929.

O actual labirinto pon de manifesto que estamos ante unha sacudida, rápida e salvaxe que nos cambiará para sempre, por canto   as súas características difiren no substancial de modelos precedentes, pois a situación xerada nada ten que ver coa reiteración das crises cíclicas, sendo por iso que  a complexidade desta nova realidade desvaneza toda posibilidade dunha solución convencional,   emprazándonos  por iso a asumir   cambios novos de conceptos clásicos.

Todo indica  que o coronavirus fixo  mudar o patrón que rexeu a nosa forma de vida durante décadas, que ademais de xerar un  cambio de época actua como sentencia de morte da globalización neoliberal, cuxa extinción  marca o devir dun novo formato económico, sendo un primeiro síntoma de tal apreciación a intervención masiva dos gobernos na economía para o efecto de atenuar  o mazazo  da pandemia, cuxa  repercusión  inducida favoreceu tanto a termos de vida como ao estímulo económico social e empresarial; unha intervención obrigada do sector público na economía real en aras a evitar a reprodución dun  cataclismo  similar ao acontecido nos anos 30.

Nunha situación tan grave e inédita como a presente a prioridade sobre calquera outro formulación económica debe estar centrada na  creación de postos de traballo, por iso é polo que o esixible   reordenamento sectorial que a situación demanda, deba producirse compaxinando a eficiencia produtiva, as novas tecnoloxías, co preferente  obxectivo de creación de emprego por ser este o mellor referente de política social que os  subsidios, cuxa concesión debese estar rigorosamente xustificada e a súa temporalidade  suxeita ao imprescindible, pois aínda cando o Goberno teña de impulsar medidas para paliar no posible o dano nas economías máis vulnerables, en redución do  "caos social" o maior esforzo debese centrarse en estimular a reactivación da economía real, o das empresas, que son en sínteses  as que xeran emprego e permite o benestar da cidadanía.

Cabe apuntar como reflexión de contraste, que desde  a explosión da crise as medidas dirixidas á  xeración de emprego foron totalmente adversas, tendo en conta que durante o ano da  Covid rompéronse  con sete anos consecutivos de descensos do paro rexistrado ao sumar no conxunto do actual exercicio 724.532 desempregados (22,9%), que é o maior repunte anual desde 2009, en plena crise financeira.

Alcanzando  o volume total de parados ao final do exercicio  a cifra de 3.888.137 desempregados, a máis alta desde maio de 2016, sen que estes datos inclúan aos traballadores que se atopan en suspensión de emprego ou redución horaria como consecuencia dun  ERTE, xa que a definición de paro rexistrado non os contabiliza como desempregados, contía de afectados  que ao peche do 2020 superaba os 755000 traballadores con expectativas de incorporación ao circuíto laboral pouco satisfactorias. o que agrupado supón practicamente a destrución de todo o emprego creado desde a recuperación da crise de 2008.

Ante a  Covid  non  valen  como  solución a aplicación de modelos que só se baseen en acentuar o investimento público sen afrontar previamente a diversificación  da  economía e o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois antes da chegada da pandemia a excedida  terciarización da economía  xa era un impedimento  para a reactivación,  que en corrección, demandaba  incrementar o peso do sector industrial, pois mentres que  o terciario tende a esborrallarse ante conxunturas adversas  a  industria adáptase facilmente aos  envites inducidos

Folga dicir por tanto que é materialmente imposible saír da actual crise mantendo  a mesma  tónica que  ata o de agora.

Xeración perdida

Se o futuro da comarca de  Ferrol é vergoñento, o porvir dos seus mozos e mozas é humillante.

Maiormente, os promotores da  transición  que desembocou nos  cambios sociais da segunda metade da década do 70, semellaban ser individuos inquietos, fillos dunha  xeración contestataria e combativa contra o  réxime totalitario daquela época, un  colectivo influenciado polo devir das compulsivas revoltas do maio francés do 68; en síntese, unha mocidade comprometida no proxecto dunha rebelión coherente, sobre a premisa  de alcanzar  un cambio social con proxección e persistencia no tempo

Pero a historia soe repetirse, e co  paso do tempo, aqueles contestatarios  que se significaran como batalladores dunha nova orde e da conversión do modelo social, pasado o tempo, a portada da súa proeza transformouse nunha contraportada desvanecida  polo receo, e aquela adolescencia enérxica e comprometida, hoxe camiño da senectude,  teñen transmutado as súas inquedanzas de épocas pretéritas, nunha imaxe irrecoñecible reflectida nun espello de impostura e privilexios, e así, aqueles rebeldes, agora instalados nun conformismo egocéntrico, pechan balance de resultados co déficit moral de ter  castrado o futuro á súa propia  substitución xeracional.

Daquela comprometida clandestinidade, uns pasaron a xerarcas sindicais, outros instaláronse na comenencia política, e todos ao unísono, salvo excepcións contadas, dedicáronse a manter súas ambicións de "opulencia  de esquerdas", e demostrar cos seus feitos,  todo o contrario do que tiñan preconizado, e así, o que fora un todo transcendental naquela etapa da nosa historia,  trouxo como resultas, o lamentable nacemento da xeración perdida, ou o que é o mesmo a  eclosión  dunha  dinastía innominada.

Agora resultaba que aqueles heroes da democracia, ás primeiras de cambio utilizaron o seu ideario como papel hixiénico, e unha vez implantados no poder, exclusivamente, chegaron  demostrar con fartura, saber satisfacer as súas ambicións e acomodos.  

Pero eses descaros de dobre moral  resultan carrexar complexidades, e como non podía ser doutro xeito, coas súas prácticas de pura cobiza  e de sálvese quen poida, cegos de arrogancia non foron quen de albiscar a realidade que se aveciñaba, sendo hoxe aínda,  cando a desfeita fixo madeixa nas súas propias familias, que sigan porfiando non ser os responsables de pechar o futuro aos seus fillos, netos e ao conxunto dos mozos e mozas desta comarca. 

Esas vellas glorias que contan no seu haber coa fatídica  fazaña de ser os colaboradores activos do desmantelamento  industrial da nosa comarca, por pura lóxica, folga a súa continuidade  futura  á fronte de estruturas de representación ou plataformas de decisión, a comarca debe desprenderse de protagonistas negativos que lastran  o seu porvir, por canto a súa inutilidade é unha realidade probada e por tanto é clamorosa a súa ineficacia para restablecer a necesaria política de rehabilitación,  capaz de superar a situación da ruína laboral que nos teñen deixado por testemuña. 

A comarca de Ferrol  ten a triste desventura de encabezar os índices de paro da nosa comunidade, pero por ser tal circunstancia unha afronta de seu, a sombría realidade que se cerne sobre os nosos  mozos e mozas, obriga forzar substitución desas vellas glorias,  a fin de pór  freo a esta hemorraxia continua de quen angustiados e sen expectativas, teñen de recorrer á maleta e tomar  camiño da emigración para abrir porta ao seu negro futuro.

Aquí sobran mensaxes subliminares, liberados sindicais e políticos de pacotilla, pois ao escenario do gran teatro comarcal sóbranlle comediantes, os mozos non poden soportar máis representacións de farsa iterativa, mais discursos ocos de contido, e moito menos, esperas interminables a unha solución de vida  que nunca chega.

A historia desta comarca indica con evidencia meridiana, que os únicos que teñen de ausentarse dos órganos de decisión para a  recuperación do futuro, son esa cúpula de neglixentes,   que en exercicio das súas funcións ocasionaron que as novas xeracións  vivan nun horizonte sen amencer, que en síntese non son outros que os que sindicalmente, perpetraron o desmantelamento industrial, como tamén os políticos que antepuxeron a garantía do seu cargo aos dereitos do seu pobo, e ademais, o coro de gregarios que por salvar os seus privilexios induciron aos seus propios fillos a ser demandantes de emprego.

Agora eles resultan ser os excedentes, e os membros desa dinastía innominada, o verdadeiramente aproveitable e imprescindible!