Descaro e vaidade podemita

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

 Os directos responsables do desastre electoral de Podemos lonxe de asumir o seu fracaso dirixente e actuar en consecuencia, declinan toda implicación nos feitos e no seu descaro non dubidan en postularse como ministrables nun goberno de coalición co PSOE. 

Podemos que desembarcou no proscenio político facendo súas as multitudinarias protestas do 15- M e a súa mensaxe de transversalidade, no seu acollido ideario estaba crear unha democracia sen tutelas que pasaba por afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo, por non representar de ningún modo o sistema as inquietudes da poboación, senón intereses financeiros e empresariais entrelazados.

Para converter a indignación colectiva no cambio necesario, foi cando en xaneiro do 2014 constituíuse como organización política, coa premisa de manter a mobilización como dinámica de acción na súa estratexia de forzar unha Segunda Transición, para con iso posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, no contexto do que veu a definir como o dereito para decidir, é dicir, utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática.

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer “unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese e conxuntamente puxésese en marcha con idéntica finalidade. 

Acertada estratexia como así revelan os exitosos resultados das súas primeiras eleccións xerais de decembro de 2015 onde conxuntamente coas súas confluencias Podemos obtivo 5,2 millóns de votos.

Con todo, pasado o tempo o seu facer político derivou por outros camiños moi distintos aos da súa xénese inspiradora, podendo dicirse que aquel favorable resultado marcou tamén o seu teito electoral, pois desde entón o seu proceso de desvalorización foi unha constante que arrincou tras a desafortunada alianza con Esquerda Unida que tendo por perspectiva sumar as súas forzas coas de Garzón para superar ao PSOE resultou un completo fracaso.

Tal foi así que ao revés do previsto polo partido morado na xornada electoral do 26 de xuño de 2016, con aquela confluencia non só frustráronse as expectativas de crecemento, senón tamén a estratexia do sorpasso, e mesmo, a presidencia do Goberno á que aspiraba Iglesias; pois á vista da aritmética electoral é fácil deducir que funcionou xusto de forma contraria á esperada, tendo en conta que lonxe de actuar como sinerxia electoral capitalizando o sumatorio dos resultados alcanzados por ambas as formacións nos anteriores comicios, produciu o efecto oposto devaluando as súas optimistas estimacións, e todo porque o aparente de tal confluencia aínda contando co referendo das súas respectivas bases, non satisfixo a unha parte substancial dos votantes de ambas as formacións como evidencia o notorio descenso dos índices de participación.

Nada mellorou na segunda ocasión cando Podemos co seu apoio á Moción de Censura entregou o Goberno ao PSOE sen mediar contrapartida de tipo algún, pois con tan extravagante decisión tampouco favoreceu a recuperación electoral da formación morada , máis ben ao contrario , a súa falta de estratexia acentúo en maior medida a trasfega de votantes cara á formación de Sánchez facendo decaer con iso a tendencia electoral cara á formación de Iglesias.

Deriva causada pola anomalía de actuar como forza subalterna que lle sitúa na complexidade de non estar no poder nin contra del, e en tal dicotomía nin se manda nin se rivaliza con quen o fai, unha ambigüidade política con perniciosa repercusión electoral polo desconcerto que induce no votante podemita o feito de pasar de sorpasista a comparsa. e cuxos efectos se concretan no millón de votantes desencantados que á vista dos feitos optaron por volver ao campo socialista.

Foi tras as eleccións do 2019 despois de deixar polo camiño 1,7 millóns de votos e máis do 40% da súa representación institucional, cando un Podemos extenuado, tarde mal e arrastro acórdase de reaccionar, xusto despois que tras unha planificada radicalización o PSOE coméralle gran parte do seu capital electoral.

O recoñecemento dos erros tácticos debe ser utilizado como clave para a emenda , sendo condición sine qua non entrar a avaliar a aritmética electoral dos últimos comicios e a realización dun balance de resultados con asignación de responsabilidades políticas polo estrepitoso desastre de Podemos nas urnas.

Un exercicio de asunción de responsabilidades que debe ser previo ao nomeamento de ministrables nun goberno de coalición, pois sería cómico se non resultase tráxico que os artífices da hecatombe electoral despois de tamaña desfeita fosen primados cunha carteira ministerial.

Pero á vista dos acontecementos parece que o cumprimento de tal esixencia non lle preocupa o mais mínimo a quen na súa vaidade se arrogan o dereito ao inmerecido, confundindo interesadamente a politoloxía coa política

Groucho quere ser ministro

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os ministrables que Podemos propoña ademais de recoñecido prestixio deben manter intacta a razón política da súa orixe, non sendo de recibo primar para tan relevante labor a quen coa súa mala praxe son responsables do desastre sufrido.

Entre un debilitado Iglesias que de tomar o ceo por asalto acabou rodando polas escaleiras do inferno e un Sánchez que tras a súa crucifixión resucito ás alturas de corte celestial, dista un abismo, pero para maior demérito o Secretario Xeral de Podemos en aras a protexer o seu cuestionado liderado, optou por abandonar o espírito do 15 M e encartarse aos postulados dos seus aliados do sector comunista que son quen como garda pretoriana sosteñeno no cargo, e os que en definitiva marca a traxectoria política de a organización morada.

O dominio comunista vén acreditado pola composición maioritaria do sector duro do partido de marcadas connotacións con esa corrente ideolóxica, como pon de manifesto a coincidente orixe política do propio Pablo Iglesias e a súa consorte Irene Montero e a procedencia de Rafael Mayoral, provenientes do (PCE) ou a ( UJCE), reforzado, co acompañamento da “versátil” Yolanda Díaz , un cuarteto que conforma a cúpula de Unidas Podemos no marco dun foro que aproveitan para autopostularse como futuros ministrables nun Goberno de coalición co PSOE; o que evidencia que se lle comprou o discurso de Esquerda Unida e o Partido Comunista rexeitando con iso a oportunidade de construír unha maioría transversal.

Pero de ningún xeito deben sorprenderse de tal deriva os inscritos, pois a actual traxectoria é a reprodución efectiva do sucedido en Vistalegre II, onde a vitoria dos actuais dirixentes do partido conlevou un cambio absoluto que diverxe no substancial da súa primeira época, cando brotou como movemento cívico, e distanciado igualmente de cando posteriormente o proxecto materializouse en movemento político; xa que a realidade foi que naquela Asemblea a par de saír derrotado o espírito do 15 M, tomaba o control da organización os aleccionados nas filas das Mocidades Comunistas sobre as técnicas de control e poder interno.

Desde entón implantouse unha estrutura marcadamente xerárquica e burocratizada, máis sincrónica co formato dos partidos tradicionais, e por tanto, contraria a todo aquilo que de orixe prometeuse substituír; unha alteración que afectou igualmente á designación de cargos internos e institucionais para o que se substituíu a aplicación do formato de primarias polo nomeamento a dedo en función de lealdades persoais, e valla como mostra de referencia o nomeamento da candidata de Unidas Podemos por Pontevedra nas últimas eleccións xerais.

A situación suscitada vén confirmar .a renuncia expresa ao espírito do 15 M e a todo intento de renovación, pois : a aspiración da actual cúpula de Unidas Podemos pasa por consolidarse como un partido comunista á vella usanza , dando proba diso a aberración das súas actuais directivas de funcionamento tan vetustas e superadas como o leninismo, pero que a pesar da obsolescencia das súas connotacións, o actual staff dirixente aposta pola súa activación e posta ao día na España do século XXI

Salvo Pablo Iglesias a totalidade dos dirixentes fundacionais de Podemos abandonaron o partido e en coincidente suplencia o Secretario Xeral promovía o ascenso dos membros da substitución comunista que conxuntamente con el conforman a actual dirección do partido e por tanto os directos responsables ao día de hoxe do que sucede nunha organización que ademais de non xerar entusiasmo, faise viral a fuga de adhesións, en tanto a improvisación e o revisionismo presiden o rumbo político e as cabeceiras de prensa reflicten a realidade dunha situación de crise interna que se sucede en todos os territorios.

Pola inestabilidade inducida, esta suma de despropósitos sitúa a Podemos en condición de risco extremo e tal circunstancia ademais de acentuar a curto prazo a súa deterioración ameaza coa súa desaparición final , e iso porque as súas desencantadas bases en actitude de espantada optan por outra opción política, ou pasan a incrementar a cifras de abstención, deserción en todo caso co prexuízo engadido que xerará na deterioración crónica no ´computo  global  da esquerda.

É por iso que coa que está a caer tentar na conformación de Goberno co PSOE ser mais influente que nunca a pesar de que o partido perdeu a efervescencia de tempos pretéritos, non pasa de ser unha actitude pretensiosa pero carente de sustentación e referendo

Sendo recomendable a estes arrogantes dirixentes do baleiro social que no canto de suplir a loita de clases pola loita de cargos, dedicasen o seu tempo a reconducir o futuro político desta depauperada organización, retomando a indignación cidadá como obxectivo de cambio e evitar moi especialmente postular para ministrables a candidatos que pola súa complexidade política, estean en risco de verse abocados á dimisión como actualmente acontece con algún dos nominados.

Claro que de reafirmarse na súa  defensa do Marxismo puro, -pero de Groucho Marx, - mellor deixámolos que prosigan en solitario e sen atrancos o seu camiño cara á nada.

PODEMOS: A pirámide e os círculos

Mentres se acentúa a deterioración de PODEMOS, Iglesias que se mantivo mudo ante a derrota, lonxe de afrontar con inmediatez o necesario xiro de reconducción, opta pola promoción ministerial del e o seu séquito a pesar que as urnas lle situaron A Moncloa moito máis lonxe que Galapagar.

Na esfera política aqueles partidos que no ámbito municipal non conten con estrutura adecuada para cumprir os seus obxectivos,  ao non manter conexión directa coa cidadanía non só comprometen a súa eficiencia funcional senón que arriscan en gran medida a súa propia supervivencia, e este déficit é xusta a causa da gradual desvalorización que vén padecendo PODEMOS, pois a pesar que estatutariamente instaura os círculos como ferramenta para promover a participación  o debate e a  relación activa da organización coa sociedade, a realidade operativa dista moito da teoría, tendo en conta que lonxe de cumprir a finalidade de empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns o certo é que desde Vistalegre II pasaron a ser irrelevantes.

Naquela Asemblea Cidadá conferíuselle o poder absoluto a Pablo Iglesias. e por tal motivo , desde entón as discusións políticas teñen  desaparecido do seo dos Círculos que por factor inducido perderon o seu labor orixinal para transformarse en agrupacións descapitalizadas de toda finalidade efectiva e por tanto sen motivo nin razón de continuidade.

Esa alteración fixo que a xente deixase de participar por perda de entusiasmo, e que ao sentirse enganados optasen por abandonar definitivamente o proxecto, pois non temos de obviar que a gran maioría dos homes e mulleres que recalaron e PODEMOS inscribíronse na formación co ánimo de facer política de forma e maneira distinta, e iso é algo que para nada se está dando, evidenciándose que nun tempo record pasou de ser unha organización horizontal, a actuar como calquera outro partido tradicional por imposición da máis absoluta verticalidade, onde as bases foron ignoradas mais alá do tolerábel

Atrás queda o 15 M, das asembleas, do «non nos representan», e a estrutura do actual PODEMOS para nada está democratizada máis ben pechada baixo sete chaves á participación directa. o que reflicte que pasado un lustro da súa constitución o partido de Pablo Iglesias deixou de ser o azoute da caste e tras renunciar ás “novas formas de facer política” confórmase pola continuidade e ser unha parte inoperante dese Partido Comunista decrépito e extemporáneo, sen influencia algunha na vida política española, facilitando dese modo a continuidade e supervivencia dun Réxime decadente como o dimanante do 78.

Se no seu manifesto fundacional, en xaneiro de 2014,os promotores de PODEMOS establecían como obxectivo «converter a indignación en cambio político»; e aproveitando a conxuntura do momento activar unha nova oferta política «ao servizo da xente», equivocáronse de plano ao pensar que para alcanzar esa meta bastaba con unir a cidadáns «indignados», en candidaturas instrumentais para gañar as eleccións e ocupar o poder, pois non era suficiente con utilizar o relato sobre a corrupción e a crise cando faltaba estrutura organizativa acorde á finalidade do proxecto.

Carencia que lonxe de resolverse veu complicarse en maior medida cando na primeira Asemblea de Vistalegre establecéronse as pautas de xerarquía e control interno da organización no contexto dun proceso de verticalización onde os círculos, perdían a condición de distintivos da nova política para converterse nun mero referente testemuñal.

Circunstancia cuxo impacto menoscabou a ilusión dos que creron de partida que con PODEMOS estaba ideado un novo estilo de facer política sen risco a que as súas formulacións vísense alterados pola mala praxe dos vellos hábitos dos partidos da caste. 

Unha deriva que paradoxalmente máis que ser instada externamente, na súa ambición foi propiciada polo propio Secretario Xeral que non reparou en liquidar toda disidencia partidaria da descentralización e horizontalización ou decapitar a todo aquel que se resistiu a converter a formación morada a en un partido clásico de marcada raizame comunista; unha purga consumada en Vistalegre II cando no seu determinante pulso polo poder desfíxose de boa parte do núcleo fundacional.

Tan sucesivos e complexos avatares fixeron crecer a decepción de quen comprobou como a idea orixinal de Podemos desvanecíase, unha frustración que se acentuaba ao evidenciarse que electoralmente a consecuencia dos seus efectos non só estancaba o seu crecemento nas urnas senón tamén aceleraba a súa esborralle, unha deterioración que non terá volta atrás en tanto se manteña no seu seo o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa aplicando a descentralización do partido para que as decisións tómense de abaixo cara arriba e non ao revés.

Pois sobra dicir que o actual formato, o PODEMOS piramidal é a antítese do que en esencia patrocinaba a primacía dos círculos; o que vén certificar sen extremaunción a defunción da súa continuidade política.

Ao PSOE ráscanlle as marchas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Aínda sen mediar impedimento de inhabilitación, para desempeñar cargo público, eticamente, é un despropósito a concorrencia electoral e o exercicio de representación política de quen incorreu en quebrantamento de condena firme.

Salvando o sobresemento, no procedemento penal a sentenza é quen pon punto final a todo proceso xudicial, que de resultar condenatoria e firme é de obrigado cumprimento, pois suposto contrario ,é dicir de quebrantarse, estaríase a incorrer noutro ilícito penal por incumprimento da condena imposta, ou o que é o mesmo, por ataque á función xurisdicional no seu específico labor de executar o xulgado.

A Xustiza desempeña a función máis axeitada  na resolución dos conflitos, agora ben, para facer efectiva a súa condición de servizo público eficaz, teñen de utilizarse todos os resortes posibles ,de tal xeito que se garanta o cumprimento das resolucións ditadas por aqueles que teñen conferida tal función; e iso debe ser así porque a democracia fundaméntase non só na división de poderes senón no sometemento de todos ao imperio da Lei e por conseguinte ao estrito cumprimento das resolucións xudiciais.

Por tanto a obrigatoriedade de cumprir coa disciplina legal é de “todos e todas” sen excepción, aínda que, quen desempeña a función política aténdose ao compromiso ético que teoricamente ten establecido coa cidadanía non só debese acatala senón velar polo seu estrito cumprimento, un obxectivo de difícil consecución nun país onde o sentido da moralidade está conectado coa cantidade de engano co que os representantes institucionais atópanse cómodos.

Tal indicador non ten visos de cambiar, pois para que así fóra, a ética e a política terían que circular na mesma dirección, situación oposta ao que asiduamente está a suceder, tendo en conta que ante o desmedido interese por ocupar un cargo e permanecer nel, os partidos políticos lonxe aplicar unha óptima selección de candidatos con garantía de bos principios e valores éticos, seguen promocionando os perfís menos apropiados para o desempeño da devandita actividade o que facilita a proliferación de comportamentos antiéticos no ámbito público, dando pé a que a cidadanía deixe de confiar nos seus representantes e mesmamente  nas institucións.

Esta falta de control favorece que o acceso á función política sexa un sumidoiro do mais infecto, chegando ao colmo que no concello de Fene a implicación nun quebrantamento de condena xudicial, non foi obstáculo para acceder á función política vía aspirante á Alcaldía, aínda que a maioría dos electores eran totalmente alleos aos complexos lances coa xustiza e ao despropósito engadido que só sabían a súa condición de cabeza de lista a proposta por un determinado partido político.

Se a iso agregamos o distanciamento entre a política e a cidadanía, o anoxo do pobo polo extravío da súa finalidade e o seu afastamento do ben común, tal circunstancia condúcenos a reformularnos en corrección quen pode exercer a política e en que condicións debe facelo.

Cando polo ben xeral é crucial ter aos mellores á fronte da política non se pode dar continuidade á mesma dinámica para a selección dos aspirantes que en recomendable corrección debe seguir outros canons que favorezan determinar quen pode estar na política profesional , de que modo e con establecemento de límite de temporalidade; pero ademais, hase de transparentar todo signo de opacidade, por iso é polo que quen aspire a ser político, pola súa condición de persoa pública ao servizo da comunidade debe asumir , que a sociedade ten de estar ao corrente de toda a súa vida pública, acceso ao seu currículo oculto en aras a despexar toda incógnita, do mesmo xeito que referencia expresa do seu nivel de ética.

Á vista dos feitos todo vén indicar que aquelas promesas de rexeneración que no seu conxunto proclamaban as organizacións políticas garantindo exemplaridad e transparencia, volvéronse papel mollado, pois resulta evidente que nos últimos tempos o debate sobre o particular desapareceu do discurso político, poñendo de manifesto que foi mais unha moda pasaxeira que a intención de crear as bases de sustentación dun sistema democrático solvente, e así, cando a situación  política segue a ser a segunda preocupación dos cidadáns non só apárcase o debate sobre a súa  rehabilitación  senón que se aproveita o estancamento para afianzar a colonización que os partidos fan das institucións, e con iso o control interesado da xestión cotiá da administración.

Unha vez máis os males estruturais da política española quedáronse en rexeneración interruptus, e como referente, no concello de Fene un PSOE á vella usanza instálase no esperpento facendo caso omiso ao quebrantamento da lei e favorecendo para mais inri o amarre institucional da dereita .