10 N: E veña comedia

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A fortaleza democrática non consiste  en prodigarse  na celebración  de eleccións, senón en impedir  que os  poderes  fácticos que desde o primeiro día da Transición desafiaron e quebrantaron o resultado das urnas, sigan impoñendo a súa dinámica transgresora.

Cando como agora  téntase  subordinar a democracia á dinámica  dos mercados, ademais de forzar a súa retracción estase a impedir  seu avance cara á consolidación do Estado de Dereito,  ao tempo de propiciar   as  condicións  para a involución, que é xusto  o que vén albiscarse actualmente coa inxustificable intromisión dos poderes económicos  no fallido  proceso de conformación de Goberno. Unha situación inquietante e mesmamente  intolerable, sobre todo,cando é ostensible a mala  praxe  de utilizar o mangoneo para deixar sen efecto  o veredicto  das urnas, poñendo así en cuestión  a soberanía popular   a través  do subterfuxio dun  consenso de aparencia. 

Pero se  a intromisión do sistema financeiro no espazo reservado á  función  política é totalmente inaceptable, maior rexeitamento ten de  merecer  a permisividade outorgada desde o foro político a esta  inxerencia, desde o punto e hora que  tal  condescendencia é autorizada   por quen ostentando cargo  público non dubida en contravir os seus propios compromisos co electorado e poñerse ao servizo dos que  desde a órbita empresarial  polo turbio dos seus  manexos convertéronse  nos principais  protagonistas  do escándalo. Polo menos iso evidencia  a súa función corruptiva no contubernio dunha corrupción extensiva que todo o invade, e que ademais de quebrantar  a democracia deslexitima por colusión o papel colaboracionistas  desa maioría política fronte aos cidadáns.

É por iso, que as medidas contra  a corrupción nunca terán efectividade na erradicación desta lacra en tanto sigan dirixíndose en exclusiva ao sector público e exclúase  ao sector privado da súa aplicación, aínda coñecendo   o seu comprometido  papel  como promotores de subornos  e do financiamento en gran  medida das  campañas políticas. Prácticas que a pesar do pouco ortodoxo da súa condición manteñen a súa vixencia  desde a Transición, xerando pola  súa natureza  unha sorte de acordos ocultos   respecto da administración e dirección dos entes estatais, é dicir, sobre  a repartición das institucións do Estado, cuxo prorrateo favorece desde sempre o dominio e  os intereses dos grandes grupos económicos en detrimento de  a soberanía popular, e iso,  como consecuencia do abandono de funcións e supeditación dos representantes políticos.

Esa atribuída  preponderancia faise   mais evidente se cadra cando tras a caída do bipartidismo, non asumindo que as cousas cambiaron, os manobreiros  de sempre persisten na súa adulterada obstinación de seguir impoñendo a súa indebida  primacía. Sendo xusto  esa pretensión o porqué das anacrónicas componendas  políticas   das últimas semanas e razón das desavinzas, como tamén,  a causa  do estancamento  dun país en precario  que circula sen rumbo conducido pola limitación que impón a situación dun  goberno en funcións; conxunto de acotacións    establecidas  coa única finalidade  de manter capturado ao Estado e garantir a través da  súa  catividade  o pleno dominio do mesmo, facilitando así que   os lobby's empresariais desde a súa supremacía sigan  a  influír sinuosamente  na distorsión  do marco xurídico e o regulamentario da economía.

Cando isto acontece, a democracia enfróntase a un dilema do que a duras penas pode evadirse, porqué un sistema que coarta a súa propia razón  de ser dificilmente   pode satisfacer  os obxectivos da súa finalidade, sendo testemuño  de tal  contrasenso  a desvalorización que presupón o actual intento de consolidar contra natura un proceso de investidura  ao exclusivo  ditado dos mercados, ao tempo de negar implicitamente o mandato das urnas e rexeitar con iso os  contraídos electorais. Todo un  expoñente  do lastre dun pasado  autoritario e personalista  e dunha precariedade institucional cuxa transixencia  conduciu  á  actual situación  de degradación política, que  trouxo consigo a desigualdade, a inseguridade e redución de liberdades, unha suma de feitos que por si mesmo  veñen constatar    unha situación  de total  deslexitimación democrática.

Ao parecer neste país  as regras de funcionamento da economía neoliberal convertéronse na práctica nunha especie de superconstitución  que ademais de deixar sen efecto toda contraposición xurídica respecto da mesma,  coa  súa posta en práctica activáronse os sistemas coactivos suficientes  para facer cumprir as súas decisións logrando dese modo que os principios económicos impóñanse aos valores democráticos. Noutras palabras, dicir que estamos a asistir impasibles á substitución do mecanismo de decisión soberana sobre o principio dun  home un voto pola suplencia de decisións oligárquicas  adoptadas nos centros de poder económico, situación  que arrastra consigo a renuncia expresa  a decidir sobre a nosa política económica  acuñando por tácito consentimento que o control da actividade política pase definitivamente  a mans do diñeiro. 

Sendo por iso que mentres o poder  político non opte  por exercer  debidamente as súas competencias democráticas, todo intento  de conformación  de goberno como a celebración dos novos comicios mais que exercicios de lexitimidade  democrática non pasarán de ser pura  pantomima 

Algo cheira que imbra en Ferraz

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Impedir o acceso a información sensible e á relacionada coa corrupción política, así como á connotada con destacados membros da estrutura do Estado, é a clave esgrimida "en petit comité" para imposibilitar que Podemos forme parte do executivo de Goberno, para que así, todo “siga atado e ben atado".

A ninguén debese causar sorpresa que o PSOE se opoña á apertura progresista e manteña a súa aposta pola continuidade das súas políticas, pois tal traxectoria forma parte da súa propia idiosincrasia, non debéndose esquecer que estamos ante unha organización que estivo desaparecida durante a ditadura, e que lonxe de emerxer desde a clandestinidade, a súa entrada en escena tras o franquismo foi froito dun apaño de conveniencia co interesado apadriñamento da socialdemocracia alemá e a conformidade do urdidor Kissinger.

Por iso é polo que a súa función operativa non puidese desvincularse das condicións impostas polas seus valedores, que non eran outras que reducir a España á marxinalidade en Europa e no mundo, como contrapartida ao apoio prestado no seu rescate; un encargo que empezou a efectivizarse cos ollos pechados tras o seu triunfo electoral en 1982 e cuxas consecuencias trouxeron consigo a aniquilación da industria española manufactureira e agrícola, en vantaxe dos “socios europeos”, quen dese modo quitaban de escena a un duro competidor ao módico prezo de prestar “aprobación” ao seu acceso pola porta traseira ao Mercado Común.

Unha das vítimas propiciatorias afectadas por aquel desatino foi o estaleiro fenés de Astano, que de ser un referente de liderado na construción naval europea, hoxe como consecuencia daquela decisión e un cúmulo de despropósitos políticos de acompañamento, é o mal exemplo dunha empresa pública cun millón de metros cadrados infrautilizados ou ociosos.

Iso ocorre porque mais alá de apropiarse ilegalmente dunhas siglas e unha historia, como adventicios  á causa, o verdadeiro obxectivo da concatenada dirección socialista nunca foi velar polo interese xeral e o ben común da cidadanía, senón favorecer a través da blindaxe dunha estrutura endogámica non tan só aos seus dirixentes senón tamén ao multitudinario exercito de correlixionarios que desde entón viven parasitariamente do aparello do Estado

A realidade do que está suceder vén constatar que tras o escudo de esquerdismo e progresismo que o socialismo se arroga en salvagarda das aparencias, está a verdadeira identidade de quen durante catro décadas servíronse das institucións para lexislar no seu favor, e tras perverter a xustiza, actuar con total impunidade para seguir satisfacendo o seu obxectivo de saquear os bens públicos, coa deplorable finalidade de enriquecerse ilicitamente e perpetuar o seu status de opulencia, porque o comportamento desta tropa non dista para nada da actitude de bandoleirismo institucional do PP, pois non en balde sobran razóns para aseverar que ambos comparten a degradante condición de ser os fillos bastardos da corrupción.

Detrás das actitudes de camuflaxe que lle caracterizan, o PSOE evitou desde sempre establecer unha estrutura de organización e planificación da vida social e económica do país, pois na súa relación de conformidade sempre fixo seus os ditados do neoliberalismo, e así foi como desde o seu anacronismo ideolóxico optou por secundar a especulación como fórmula de enriquecemento rápido e apoiar a cultura do pelotazo, chegando ao extremo de abrir unha brecha de disensión entre clases mediante a implantación de figuras fiscais tan controvertidas como as SICAV; o que desacredita os seus recorrentes alardes de progresismo e cuestiona con iso o seu emprazamento no ámbito da esquerda política.

Pero na súa ampla historia de despropósitos a cousa non queda aí, pois na súa obstinación de borrar toda esencia socialista do seu  facer político, non só cedeu ante os burócratas de Bruxelas, senón que estendeu as súas malas artes ata o límite de trastornar as contas públicas para gañar as eleccións, aínda cando con tal artimaña ao negar unha crise máis que evidente afundía a España no abismo, para o que en rescate utilizou como papel hixiénico a Constitución a través da vergoñenta modificación do seu artigo 135 co referendo dos seus afíns do PP.

A desvalorización provocada pola súa felonía afectou inclusive o sistema de ensino que no transcurso da súa función executiva, a pesar das súas favorables características foi desmantelado para instaurar en suplencia unha metodoloxía que converteu o ámbito educativo nun total contrasenso, onde as bases da disciplina docente foron substituídas pola sordidez máis absoluta para que a efectos competitivos as novas xeracións sumásense tamén ao furgón de cola de Europa.

Todo isto ocorre porque o auténtico socialismo foi liquidado en Suresnes co diñeiro da socialdemocracia alemá, a tutela da CIA e a protección dos servizos de información españois, para así poder utilizar as siglas históricas do PSOE como un novo partido coas características apropiadas para ser alternativa de poder baixo a condición de manter a prórroga do sistema.

Ese é o PSOE que desde a súa cochambre xoga ao simulacro, pero que de ningún xeito está disposto a cambiar o rumbo da historia, de aí o seu peche en banda ante a eventualidade de que iso poida suceder; e esa que non outra é a razón do seu bloqueo á incorporación de Podemos a funcións executivas de Goberno.

Unha organización con semellante traxectoria e envorcada ex profeso no beneficio exclusivo dos seus intereses , está máis morta que viva, sendo o seu estado equiparable ao daquel estaleiro que polo seu entreguismo político agarda  no Concello de Fene que lle sexa estendida a acta de defunción.

Esa é a realidade que por saúde democrática deben ter presente dunha vez por sempre, os seus mil veces enganados electores.

A crise que se aveciña

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A do neoliberalismo é a historia interminable dun modelo inservible, que aínda así, mantense para satisfacer as esixencias de rendibilidade do capital, a pesar da súa adversa función como ariete impulsor da nova recesión.

Todos os indicadores veñen advertir unha vez máis que a recesión toca a porta da economía, polo menos iso delata a situación a  xulgar por aspectos como a caída das bolsas, os prezos da industria e o derrube da economía da Unión, que no seu conxunto fan augurar que once anos despois do crack de 2008 estamos abocados a unha nova crise.

Un avatar nada sorpresivo, pois o conxunto dos gobernos europeos no canto de finiquitar o esgotado e inservible modelo neoliberal como referente das políticas económicas, lonxe de rectificar, insisten no erro de manter a súa continuidade aplicando como solución as mesmas receitas que anteriormente nos conduciron ao fracaso.

Esa predicada doutrina enmascara ademais. un transfondo reaccionario que ao tempo de devaluar o sistema democrático, induce a incautación do aparello do Estado, abrindo vía libre á liberalización de todo o público e a conversión dos recursos sociais en amortización financeira.

Expoñentes que son o vivo reflexo da realidade extensiva que actualmente domina o panorama socio económico do noso país, cuxo afianzamento conta coa participación dunha xeración de substitución, herdeira dogmática do neoliberalismo español, ou o que é o mesmo, ese agrupado de paridade ideolóxica no que conflúen un reconvertido socialismo co trifascito de Colón, digamos PSOE , PP, C’s e VOX.

Pois por desconcertante que aparente, estas organizacións a pesar de manter ante os electores a ficción das súas diferenzas a través de recias rivalidades retóricas, o certo é que todos eles sen excepción son simplemente axentes intercambiables que en razón á súa capitalización electoral, alternativamente, veñen sendo utilizados polo neoliberalismo como colaboradores necesarios, coa exclusiva finalidade de levar a termo o seu perverso obxectivo, que non é outro, que crear unha sociedade de desigualdade, onde as elites económicas sexan os únicos favorecidos á conta de estender a pobreza á gran maioría social.

De aí, que por adecuado encadre haxa de concibirse ao neoliberalismo non tan só como unha ideoloxía económica, senón ademais, como un pensamento fundamentalista con tendencia perturbadora, que polo seu carácter excluínte e marcadamente absolutista, resulta totalmente contraproducente para a estabilidade do país e altamente pernicioso para a súa saúde económica e democrática.

É evidente que estes prosélitos do credo neoliberal foron os copartícipes da planificada crise de 2008, por iso é polo que supoña un contrasenso que como parte activa daquel caos, agora, sigan á fronte da función política defendendo intereses minoritarios ligados aos seus aliados capitalistas, destinando a fondo perdido miles de millóns de euros de diñeiro público en salvación das entidades bancarias artífices da hecatombe, mentres non reparan en reducir o estado social a mínimos, á vez que escamotean recursos de apoio ao fortalecemento do tecido empresarial e do emprego.

A crise que se aveciña do mesmo xeito que a anterior ten como sinal de coincidencia a marca rexistrada do neoliberalismo no seu formato mais xenuíno, cuxo principal obxectivo é restablecer as taxas de rendibilidade do poder económico, ou o que é o mesmo, restaurar o poder de clase das elites económicas, mediante a aplicación dun modelo que lonxe de achegar solucións foi desde sempre a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas, por tratarse dunha doutrina deseñada en beneficio propio e detracción dos dereitos sociais.

Políticas de axuste que sen ser a solución de nada acentuan a gravidade dos problemas existentes para desembocar de novo nunha crise social de múltiples consecuencias; onde á depresión económica súmaselle a psicolóxica, sendo o abismo do desemprego o maior expoñente dos seus lesivos efectos que conxuntamente á  afección repercutida en sanidade e cultura conforman o mapa actualizado da crúa realidade española.

Para maior complexidade é perceptible que o neoliberalismo como ideoloxía é inherentes de corrupción, e non soamente no plano individual, senón que o propio sistema que esa ideoloxía propicia é factor desencadenamento de corrupción colectiva, cuxa proliferación se estende por igual desde o goberno ata o conxunto de expresións do sistema, abarcando na súa afección desde o mundo empresarial ata os partidos políticos.

Todo un referente de decadencia e de perda de principios éticos que rompe a cohesión social e debilita a institucionalidade, deixando relegada a democracia a un mero referente electoral, onde paradoxalmente os compromisos non toman condición de obrigacións .

A cidadanía ten a chave do cambio se quere erradicar o favorable statu quo duns poucos en vantaxe do interese colectivo, tomando para iso parte activa nunha rebelión pacífica pero belixerante, orientada a suprimir da actualidade política a ideoloxía excluínte do neoliberalismo; e a arma mais contundente para lograr tal finalidade, é evitar que os adictos a reproducir o despropósito de Milton Friedman sigan a conducirnos en dirección contraria ao futuro.

O PSOE é un violín

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Coa súa maquinación  en dobregar a Podemos,  o PSOE tenta facer crer  que o seu aliado natural, o neoliberalismo, contribúe á estabilidade,  ao crecemento e ao desenvolvemento do país, aínda sabendo  que a súa operativa funcional  é xusto a antítese de tal propósito.

Cando Pablo Iglesias desde  Podemos, preconizaba un proceso constituínte para «abrir o cadeado do 78», os sentinelas do sistema saíron en tropel  alertando do risco de liquidar a Transición e   advertindo  que  toda transformación da  orde establecida conduciría á hecatombe.

Un infundado  alarmismo, pois  por mais invocación  que fixesen das bondades do sistema,  a realidade  foi  que o seu implícito,  confirmou sobradamente   que aquela Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciou   que foi inservible  para satisfacer os grandes desafíos do país; o que fundamentou con fartura a necesidade  dunha  «segunda Transición» como resolución  aos enormes problemas  e de freada  á cada vez máis acentuada  deriva  involucionista.

Aínda cando aquela reivindicación formou parte  fundacional do  argumentario da formación morada, non foron os  embates  desde o  oficialismo  bipartidista  os que fixeron decaer  tal  pretensión, senón  a renuncia  explícita  da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental para iso, pasou de atacar ao  depauperado  réxime do 78 a converterse no  máis ardente defensor da Constitución sobre a que se instaurou o  sistema  e cuxas excedidas prácticas foron  factor do desencadenamento do 15M.

É por iso que  cando agora entra no despropósito  de defender cousa distinta, coa súa actitude está a poñer de manifesto que tras  aquel talismán ideolóxico a formación morada escondía o perfil da   impostura, e que contrariamente aos seus postulados  inícialles, actualmente asume a   Transición  como  marco de referencia e ordenamento político, o  que entre outros aspectos ademais de deixar as cousas como están , é  unha  renuncia de facto  á  impugnación e  revisión de 30 anos de pasado.

Pero o cambio de traxectoria no discurso de Podemos non por evidente forneceu o efecto  previsto, pois acorde á súa versión, o seu obxectivo  real  era axenciar con iso cargos ministeriais  nun  Goberno de coalición dirixido polo Partido Socialista Obreiro Español (PSOE), para desde dentro do Executivo exercer a presión necesaria  en liña a posibilitar  un  xiro  á esquerda das dinámicas da súa acción política

Iso explica  que da noite para a mañá Iglesias  abandonase  o  ton áspero e rudo do primeiro Podemos para converterse no  xograr  da Constitución ao só efecto  de relaxar a mensaxe  podemita  en aras a posibilitar  o seu ingreso  no club do   constitucionalismo  e con iso   o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, coa devandita actitude estaría  a referendar  as políticas represoras  dos socialdemócratas españois na súa dinámica  ofensiva contra os  dereitos democráticos e en detrimento de     as condicións sociais dos traballadores.

Resultando por iso unha fraude política   que en nome dun mal entendido progreso  Podemos insista  en consumar  unha  alianza de goberno co PSOE, pois non temos   de esquecer  que máis aló do aparente xiro á esquerda que simula darse con Sánchez, está o continuísmo  neoliberal e a  dereitización  da súa organización, un  obstáculo insalvable  que habita xenericamente  no  seo do aparello socialista á marxe da interesada narrativa que en sentido contrario utilicen os membros  da súa cúpula  dirixente

Sendo de significar  que a secuencia  intercalada de gobernos  socialdemócratas e de corte  neoliberal son o referente político  que caracterizou os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor  causante da  instauración   dunha   democracia de baixa intensidade, cuxa consecuencia  foi o motivo polo  que   actualmente o país está sumido nun estado  de inflexión ética, política, económica, laboral  e territorial sen precedentes. 

Circunstancia  descritiva  da  súa incapacidade para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade, por canto a súa  subordinación   aos  círculos de poder económico, impediu toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

Actitude  de subordinación ao capitalismo, auspiciada desde a cúpula  do socialismo  por quen   claudican  ante  os poderes  fácticos e o neoliberalismo  en liña a dar continuidade  ás políticas de recortes e austeridade, ao mantemento  da privatización dos servizos públicos, a restrición dos dereitos democráticos, así como a vixencia  das   reformas laborais e a precariedade laboral.

Sendo por iso que no actual contexto  é completamente inviable a conformación en coalición  dun goberno  de esquerdas e progresista,  pois os requisitos esixibles para a súa consumación  lonxe  das exhortadas renuncias a Podemos requiren en maior medida  a exclusión do intrusismo  extrapolítico representado polo neoliberalismo  que rexe a función política  do PSOE. 

Por iso   como mal menor ,ante o despropósito socialista só caiba a posta e práctica dun  formato de cooperación positiva, que con gobernabilidade  fiscalizada e  concertada, ademais de alcance de miras,demostre madurez política  e remedie a repetición  de novos  comicios.

Entre tanto temos  de  asumir  que en versión orixinal,  o PSOE é como un violín,  que se apoia coa esquerda  pero tócase coa dereita! 

A inmolación do PSOE

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O devezo do PSOE en repetir os comicios para aniquilar a  Podemos, é unha manobra de alto risco que mais que garantirlle   a hexemonía na esquerda, por empacho  electoral, achandaría o acceso ao poder do triunvirato das dereitas.

Contrariamente ao que se nos conta, desde a España da Transición xamais houbo unha esquerda transformadora con rango executivo, pois desde o primeiro momento do hipotético cambio, o PSOE que teoricamente ostentaba ese espazo ideolóxico, renunciou aos principios fundamentais do seu ideario ,encartándose ás esixencias dos poderes fácticos obstinados en salvagardar a súa influencia no ámbito económico , financeiro, político e institucional para evitar con iso a ruptura co Estado anterior e dese modo continuar exercendo a súa preponderancia na definición dos parámetros da vida política do país.

Aspectos como a súa percepción plurinacional de España, ou a súa vocación republicana foron parte do desarmamento político que os socialistas aceptaron na inmodélica Transición ante o empuxe do neoliberalismo dominante. o que lle fixo perder a súa esencia, podendo dicirse por tanto que desde o minuto un daquel proceso o PSOE actuou como un inequívoco referente neoliberal, que nunca como un partido con sensibilidade política de esquerdas, non sendo de estrañar por tanto que o paso da ditadura á democracia non fose máis que unha mudanza do réxime ditatorial anterior.

Coa súa actitude o PSOE só mantén cativo as súas siglas históricas a modo de aparencia, pero para nada defende o obxectivo renovador da esquerda real, como tampouco ningunha decisión política que entre en colisión cos intereses do establishment que son quen en verdade seguen marcando a pauta á hora de establecer as relacións de poder do Estado.

Cando en época electoral os socialdemócratas finxen discursivamente radicalización de postulados, fano ao só obxecto de suprimir aos seus competidores e tomar con iso rendibilidade nas urnas e así afianzar a súa hexemonía; unha práctica asidua que levan utilizando desde os albores da Transición no seu intento de marxinar a quen se situaba á súa esquerda; un esquema que utilizou de forma iterativa co Partido Comunista e con Esquerda Unida ata reducilos ao ostracismo.

Pero máis aló do simulacros, o certo é que pasados os comicios sempre repetiu idéntica política que a levada a termo desde a Transición consistentes en dar continuísmo ao formato neoliberal, que no seu contexto difiren nos substancial dos compromisos programáticos coa cidadanía, e todo a pesar da súa implicación na crise económica de 2008, da súa participación activa na reforma do artigo 135 da Constitución e a tácita conivencia cos brutais recortes ao estado de benestar.

É por iso que con tal lastre non se entenda o seu envaidecemento tras os resultados de abril de 2019, cando o certo é que ao goberno por acontecementos dispares co seu proceder político, tal foi o 11 M en 2004 e unha inédita moción de censura en 2018; e se a pesar de tal circunstancia á hora de formar Executivo non é capaz de determinar cales son as opcións que ten ante si, nin recoñece aos suxeitos susceptibles de ser socios estratéxicos, e no canto de establecer alianzas pugna por destruír ou debilitar ao suxeito político da esquerda que contribuíu en enorme medida a facilitarlle o seu acceso ao poder, entón resulta obvio que á súa actitude de desafección tense  de engadir o total desinterese por imprimir un cambio de proceder na pervertida acción política de acompañamento.

Coa súa teimuda actitude na formación de goberno o PSOE, máis que optar por cambiar as regras de xogo, está a apostar pola continuidade que representa seguir aplicando como solución as políticas causantes da anómala situación que sofre o país , co agravante engadido que presupón a súa renuncia á conformación de unha alternativa de progreso, unha decisión que por si mesma acabará por frustrar definitivamente a unidade da esquerda, pechando baixo sete chaves toda probabilidade á conformación dun goberno para o cambio.

Quen desde a esquerda queira dar pasos en positivo cara a un novo tempo político, máis aló de deixarse levar por artificios mediáticos e influencias exóxenas ten ha de saber de antemán que o PSOE é alleo a ese ámbito de significación ideolóxica, pois á hora da verdade a súa práctica política é reflexo do fundamentalismo neoliberal e de acatamento ao mandato dos mercados, formulacións diametralmente opostas aos postulados pola esquerda real e progresista, máis proclive a implementar un cambio de modelo que salvagardando o marco de liberdades propicie maiores cotas de prosperidade desde dinámicas de crecemento, e sempre, tendo presente o cumprimento do mandato electoral.

Non sendo de recibo por tanto, que a través de subterfuxios e cambalaches e desatendendo a vontade de 11 millóns de electores, o PSOE tente converter as directivas do neoliberalismo na súa razón de goberno.

Mais que aferrarse ao seu manual de resistencia, Sánchez debese asumir dunha vez por todas que os tempos do bipartidismo son unha parte da historia que non volverá, e que na súa guerra hexemónica contra Unidas Podemos non logrará máis que o seu propio suicidio nas urnas

A PODEMOS rómpenlle as vimbias

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

No canto de condicionar o seu respaldo á investidura ao establecemento de medidas de control efectivo e real do Goberno, nun exercicio de degradación sen precedentes Podemos préstase a perpetuar o actual anacronismo democrático a cambio da súa inclusión no mesmo.

Desde Podemos seguen fixando a súa inclusión no Executivo como condición sine qua non para referendar a investidura ao Candidato do PSOE, refugando radicalmente todo formulación distinta, por entender que a coalición é a única fórmula para que "existan garantías" de cumprimento do pactado programáticamente entre as partes, aspiración que os socialistas ven “inviable” aducindo desconfianza mutua; o que fai percibir que nesta interminable contenda máis que argumentos de peso e de visión de estado imponse a guerra de cargos, é dicir, que por encima de debater sobre a gobernabilidade faise dono da situación o desencontro inducido por un sórdido acaparamento de "cadeiras"; un despropósito que impide toda vía de avinza.

O interminable tira e afrouxa que manteñen os morados e os de puño en rosa pon de manifesto que entre o lexislativo e o executivo como dous dos poderes nos que se asenta o Estado, non existe interrelación efectiva, pois aínda cando o primeiro ademais de lexislar ten conferido constitucionalmente o control do segundo, o certo é que aínda que o lexislativo debese ter atribuída a función fiscalizadora do Goberno, desde o inmenso poder que este ostenta no desempeño da súa función, máis que gardar acatamento á disciplina de control traspasa ilicitamente toda limitación legal para impoñer a unilateralidade da súa xerarquía.

Tal anomalía vén indicar que mais alá da catalogación formal a interrelación entre ambos os poderes é a antítese dun verdadeiro funcionamento democrático, pois cando o executivo pasa de gardar acatamento ás competencias do lexislativo e asume o poder por excelencia, entón está a utilizar a separación de poderes como un instrumento de dominio pero sen soporte de lexitimidade que o ampare, e isto é o que aquí ocorre desde a Transición, co agravante que desde entón sobre a maioría política saída das urnas é o poder financeiro quen impón as pautas de funcionamento mediante unha simbiose de relación co poder Executivo, coa exclusiva finalidade de conseguir inxentes beneficios á conta do ben común.

Todo vén indicar que tras o proceso de investidura quen realmente move os fíos da negociación é un laboratorio de poder e influencia cuxa principal finalidade é converter o principio de separación de poderes nun disfrace democrático que permita gardar as aparencias para así garantir que as cousas se manteñan sen alteración e como ata o de agora, pois aínda permanecendo na penumbra, na España de hoxe son os poderes fácticos, banca, CEOE, Ibex e demais institucións provenientes do franquismo quen segue impoñendo a disuasión e intimidación sobre as autoridades estatais, ata o extremo que o poder formal do Estado, é dicir o Goberno, por mais xerarquía que se arrogue non pasa de ser un “consello de administración” ao servizo dos seus intereses.

Quen pense o contrario faio ignorando a desmedida influencia deste poder na sombra, que non só impón a súa axenda ao Executivo, senón que ademais controla a efectos formais o funcionamento do Estado, e tal condición de privilexio téñeno asumido como un dereito recoñecido ao que de ningún xeito están dispostos a renunciar, reaccionando ao unísono ante a mínima tentativa de cuestionamento como pon de manifesto a pinza articulada cun sumiso PSOE, para conxuntamente, vetar a incorporación de Unidas Podemos ao Goberno.

Pero cando tal circunstancia vén confirmar que a nosa é unha democracia de cartón pedra rexida por uns poderosos que non pasan polas urnas, resulta un completo despropósito a estratexia da formación morada no seu empeño de garantir a súa participación nun intervido goberno socialista, cando nun exercicio de sensatez política , o seu sería decantarse por evitar a repetición de eleccións e cortar o paso á dereita, e a partir de aí non só exercer desde o Parlamento un férreo control do Executivo senón que á vista da súa  pusilánime política orientar os pasos cara á consecución duns PXE, unhas leis e medidas de corte progresista, que en todo caso conten co referendo mobilizador da cidadanía.

Na actual conxuntura, obstinarse en conformar un goberno de coalición non só é un erro senón un completo desvarío, especialmente cando se esgrime como xustificación a fiscalización da acción de Goberno, por canto, desde Podemos non poden arrogarse como específico o desempeño de funcións que constitucionalmente están conferidos ao conxunto do poder lexislativo, que é quen, en atribución ás competencias que lle son propias debe asumir devandito labor.

Cousa distinta é utilizar a súa condición preferente para condicionar o seu apoio á investidura ao establecemento de regras específicas que garantan o seguimento e control exhaustivo no facer do Executivo.

Pero ademais o feito que desde a súa localización na esquerda, PODEMOS secunde coa súa participación  ao neoliberalismo do PSOE, con tal actitude non só convértese en  garante    activo das citadas políticas senón tamén  en renegado da súa propia doutrina.