O PSOE é un violín

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Coa súa maquinación  en dobregar a Podemos,  o PSOE tenta facer crer  que o seu aliado natural, o neoliberalismo, contribúe á estabilidade,  ao crecemento e ao desenvolvemento do país, aínda sabendo  que a súa operativa funcional  é xusto a antítese de tal propósito.

Cando Pablo Iglesias desde  Podemos, preconizaba un proceso constituínte para «abrir o cadeado do 78», os sentinelas do sistema saíron en tropel  alertando do risco de liquidar a Transición e   advertindo  que  toda transformación da  orde establecida conduciría á hecatombe.

Un infundado  alarmismo, pois  por mais invocación  que fixesen das bondades do sistema,  a realidade  foi  que o seu implícito,  confirmou sobradamente   que aquela Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciou   que foi inservible  para satisfacer os grandes desafíos do país; o que fundamentou con fartura a necesidade  dunha  «segunda Transición» como resolución  aos enormes problemas  e de freada  á cada vez máis acentuada  deriva  involucionista.

Aínda cando aquela reivindicación formou parte  fundacional do  argumentario da formación morada, non foron os  embates  desde o  oficialismo  bipartidista  os que fixeron decaer  tal  pretensión, senón  a renuncia  explícita  da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental para iso, pasou de atacar ao  depauperado  réxime do 78 a converterse no  máis ardente defensor da Constitución sobre a que se instaurou o  sistema  e cuxas excedidas prácticas foron  factor do desencadenamento do 15M.

É por iso que  cando agora entra no despropósito  de defender cousa distinta, coa súa actitude está a poñer de manifesto que tras  aquel talismán ideolóxico a formación morada escondía o perfil da   impostura, e que contrariamente aos seus postulados  inícialles, actualmente asume a   Transición  como  marco de referencia e ordenamento político, o  que entre outros aspectos ademais de deixar as cousas como están , é  unha  renuncia de facto  á  impugnación e  revisión de 30 anos de pasado.

Pero o cambio de traxectoria no discurso de Podemos non por evidente forneceu o efecto  previsto, pois acorde á súa versión, o seu obxectivo  real  era axenciar con iso cargos ministeriais  nun  Goberno de coalición dirixido polo Partido Socialista Obreiro Español (PSOE), para desde dentro do Executivo exercer a presión necesaria  en liña a posibilitar  un  xiro  á esquerda das dinámicas da súa acción política

Iso explica  que da noite para a mañá Iglesias  abandonase  o  ton áspero e rudo do primeiro Podemos para converterse no  xograr  da Constitución ao só efecto  de relaxar a mensaxe  podemita  en aras a posibilitar  o seu ingreso  no club do   constitucionalismo  e con iso   o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, coa devandita actitude estaría  a referendar  as políticas represoras  dos socialdemócratas españois na súa dinámica  ofensiva contra os  dereitos democráticos e en detrimento de     as condicións sociais dos traballadores.

Resultando por iso unha fraude política   que en nome dun mal entendido progreso  Podemos insista  en consumar  unha  alianza de goberno co PSOE, pois non temos   de esquecer  que máis aló do aparente xiro á esquerda que simula darse con Sánchez, está o continuísmo  neoliberal e a  dereitización  da súa organización, un  obstáculo insalvable  que habita xenericamente  no  seo do aparello socialista á marxe da interesada narrativa que en sentido contrario utilicen os membros  da súa cúpula  dirixente

Sendo de significar  que a secuencia  intercalada de gobernos  socialdemócratas e de corte  neoliberal son o referente político  que caracterizou os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor  causante da  instauración   dunha   democracia de baixa intensidade, cuxa consecuencia  foi o motivo polo  que   actualmente o país está sumido nun estado  de inflexión ética, política, económica, laboral  e territorial sen precedentes. 

Circunstancia  descritiva  da  súa incapacidade para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade, por canto a súa  subordinación   aos  círculos de poder económico, impediu toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

Actitude  de subordinación ao capitalismo, auspiciada desde a cúpula  do socialismo  por quen   claudican  ante  os poderes  fácticos e o neoliberalismo  en liña a dar continuidade  ás políticas de recortes e austeridade, ao mantemento  da privatización dos servizos públicos, a restrición dos dereitos democráticos, así como a vixencia  das   reformas laborais e a precariedade laboral.

Sendo por iso que no actual contexto  é completamente inviable a conformación en coalición  dun goberno  de esquerdas e progresista,  pois os requisitos esixibles para a súa consumación  lonxe  das exhortadas renuncias a Podemos requiren en maior medida  a exclusión do intrusismo  extrapolítico representado polo neoliberalismo  que rexe a función política  do PSOE. 

Por iso   como mal menor ,ante o despropósito socialista só caiba a posta e práctica dun  formato de cooperación positiva, que con gobernabilidade  fiscalizada e  concertada, ademais de alcance de miras,demostre madurez política  e remedie a repetición  de novos  comicios.

Entre tanto temos  de  asumir  que en versión orixinal,  o PSOE é como un violín,  que se apoia coa esquerda  pero tócase coa dereita!