OS LEÓNS DO CONGRESO

PUBLICADO 25/02/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

O acordo naval  subscrito  no 2004 entre  o Goberno español e a UE, non tivo outra finalidade  que restrinxir a capacidade produtiva do sector,  e o seu negativo  alcance, supuxo  a desaparición como tal da actividade civil nunha factoría que como Astano, fóra creada  e deseñada  expresamente para ese fin. Por iso a súa pervivencia,  parte do dereito do estaleiro a recuperar o seu espazo vital dentro da construción naval convencional, obxectivo, onde a   cuestión política  segue sendo a principal baza a xogar, por máis que as súas señorías decidan encollerse de ombreiros.

Unha das máximas do singular  marxismo de Groucho, sostén  que a política é a arte de buscar problemas, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados.  Sen dúbida, que neste noroeste naval que é Ferrolterra, este adagio garda fiel paralelismo coa práctica cotiá utilizada polos  membros dese colectivo  gremial, que  tras unha credencial electoral, cren ter  conferidas  atribucións   para  versionar á seu antollo os límites e o alcance da democracia.

Así, mentres as gradas do estaleiro non soportan quilla algunha e na carteira de pedidos non asoma contratación, os de sempre, o séquito das súas señorías, no canto de tomar cumprida razón desta situación extrema  e proceder en consecuencia, por aquilo de non perder a alianza co inaudito, esta semana co sarcasmo da efervescencia do entroido,  en sede parlamentaria  deron unha volta de rosca ao disparate elemental.

Exhibindo  unha absoluta irresponsabilidade e escasa sensibilidade  sobre o futuro das familias afectadas e as graves  repercusións derivadas, eles, instalados nesa vantaxosa estabilidade que reporta a garantía  de dependencia do  erario público, nun absurdo arrebato de inmadurez protagonista, encerelláronse  nunha guerra de friccións entre  emendas e transaccións como camuflaxe para consumar unha nova  estafa a esta comarca, facendo que a  inviabilidade do  consenso fose o resorte  para que o pleno cameral rexeitase o impulso   ás accións de reflote da factoría naval por xustificada urxencia.  

Estes desmáns ademais dunha afronta a esta comarca,  pon de relevo a  propensión   dunha clase política desprestixiada , a quen,  o seu propio ego e o individual culto ás  siglas de pertenza,  pódenlles máis que os dereitos inalienables dunha comarca,  á que,   inhabilitaron o seu futuro co auxilio colaborador dun sindicalismo degradado e a contribución dalgún  alcalde acólito , e todo isto, para  atoparnos peor que de orixe e cando os fillos da reconversión, coa súa trintena ao lombo ven como o seu incerto  futuro toma idéntico camiño que o dos seus pais.

Todo orienta a pensar    que a pesar das    circunstancias extremas que padece o sector, cunha    ocupación  en proceso  de extinción e sen expectativas de futuro, non existe nin vontade política, nin  interese algún por parte  do pleno do Congreso,  para afrontar de forma inmediata a apertura de negociacións  ante a UE, encamiñadas a deixar sen efecto o contido dos acordos  de 2004, para unha  vez liberados das restricións do  veto  tomar  acceso de concorrencia   ao  mercado de contratación  naval convencional como única alternativa viable para frear o incerto futuro do sector de persistir a actual tesitura.

Esta forma  de  destilar responsabilidades faltando a compromisos contraídos,  é propio da desvergoña habitual desta cuadrilla de incongruentes, e como botón de mostra, non hai mais que traer á actualidade a  falsidade utilizada por aquel que o fose,  presidente do anterior Executivo, que despois de manifestar na solemnidade do Congreso estar disposto a abrir unha fronte de dialogo coa Comisión Europea  para renegociar os acordos  do sector naval e posibilitar a recuperación  da actividade civil na antiga factoría do sur da Ría, esgotou o seu mandato sen tan sequera cursar trámite algún do seu contraído, é dicir, todo un espello de informalidade e descrédito.

Pois á vista dos acontecementos todo apunta a concluír  que estamos a ser  testemuñas involuntarias, da formalización  dun traspaso  de indecencia, e así, os onte autores e artífices  do veto hoxe con toda naturalidade mudan a opositores e viceversa. Este degradante espectáculo   protagonizado polo conxunto das súas señorías,  é a antítese do tolerable ,  pois cando o guión esixía  pór remedio ao futuro do sector naval con total e uniformada determinación, os pais da patria, enfráscanse en  absurdas polémicas,  mais afastadas da sensatez que do surrealismo patético.

Metidos a excentricidades e á vista da deriva dos nosos dignatarios, non resultaría extravagante preguntarlle aos leóns do Congreso dos Deputados,  se teñen  fixada a  mirada en dirección  contraria ao acceso por imperativo do  escultor, ou quizá,  por evitar a vergoña que lles produciría ver pasar aos  transeúntes parlamentarios . 

ANACRONISMO REFORMISTA

PUBLICADO 18/02/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Manter invariable a inadecuada estrutura do noso sistema produtivo, é  o maior freo á dinamización  do mercado laboral, e de non emprender con celeridade a necesaria diversificación sectorial, o desemprego dispararase até índices desmesurados, por canto,   a aplicación  das  medidas   contidas na recente  reformar laboral non fornecerán ningún efecto positivo.

Cando un analiza a reacción política ante a crise, ao pronto conclúe que os chamados a pór remedio ao seu negativo influxo non tomaron auténtica magnitude do seu alcance,  e por tanto as solucións achegadas, mais que eficaces son unha sucesión  de contrasensos que delatan a súa  manifesta incapacidade para a articulación e aplicación das   accións paliativas que a situación require.

Contrariamente ao actuado, non debese ser a reforma laboral a estrela protagonista neste escenario de turbulencias, por canto, estrictu sensu, o verdadeiro  problema   non atende ao  mercado de traballo, senón, á interrupción en cadea   da actividade empresarial, como consecuencia sobre todo da restrición dos créditos por parte das entidades financeiras, resultando elocuente   que desde o  2008, a nivel de estado, a destrución do tecido produtivo alcanzou as 170500 empresas que desapareceron dos rexistros da Seguridade Social, principalmente pemes. É dicir, que nos últimos catro anos o índice de mortandade empresarial foi  equivalente ao crecemento da  década precedente, e supuxo, a perda  de máis  de 2,2 millóns de empregos.

A potencialidade  do actual modelo produtivo a efectos de rescatar ou crear emprego está esgotado,  por iso, calquera  alusión á  reforma laboral como dinamizador de emprego  é unha rotunda  incoherencia,  por canto, non  foi a lexislación en materia  o factor causante do descomunal índice de desemprego que soportamos, senón a disfuncionalidade que   acentuou o desequilibrio dos principais  sectores  que conformaban o tecido produtivo, cuxa inercia  foi o  detonante da crise que  colapsou o mercado laboral.

Equivocan o diagnóstico quen toman por referente de emprego a reconquista do pasado recente,  e iso fai que  o contido da  reforma laboral, por si soa,  resulta ser unha terapia inútil. As medidas  para mitigar  o desemprego  non poden basearse no rescate do anterior soporte produtivo , e  a súa eficacia debe contar coas garantías de erradicación  permanente da  desmesurada  volatibilidad da taxa de desemprego  e o  impedimento para que futuras recesións provoquen unha nova destrución en cadea de postos de traballo, sendo por tanto obrigado dirixir os obxectivos  á creación de emprego produtivo, estable e de calidade.

Reflexionando sobre o devandito, cabe referir que   para adelgazar o  desemprego até   a media da Unión Europea, a solución non é outra,  que afrontar dunha vez por todas  o "cambio da estrutura  produtiva", cuxo implícito, pasa obrigatoriamente  polo  reaxuste  dos  distintos segmentos do modelo produtivo e pola intervención reguladora dos recursos dos mercados;  pois os feitos puxeron de manifesto a súa desfeita cando funcionan   sen control fiscalizador,  e para contraste  revelador basta remitirse  ao ocorrido co sector da construción.

Os artífices da reforma,  sosteñen que a liberalización das relacións laborais creará un ascenso do emprego, declaración que non deixa de ser unha ocorrencia dos afíns á  ortodoxia  neoliberal, pero neste caso  exenta do mínimo  rigor, pois a aplicación de medidas estruturais desta envergadura, previamente, demandan  un recoñecemento exhaustivo  do tipo de crise á que nos encaramos, ao fin de dar respostas adaptadas ás súas características, e a tenor do contido  do decreto regulador, os autores do mesmo,  despistan algo tan fundamental como coñecer desde que parte da economía veñen os problemas, pois se realizasen este exercicio, caerían na conta que o noso desemprego ten máis que ver coa estrutura produtiva que coa regulación do mercado de traballo.

Esta vez, o executivo do estado  apostou por substituír     o necesario   cambio do modelo produtivo, pola escenificación dunha reforma  laboral  tan nova como inservible, e con iso, deu un paso atrás na solución do principal problema do país, co agravante de aprazar no tempo o inicio  dunha  transformación de todo punto  ineludible.

ELES, OS POLÍTICOS

PUBLICADO 11/02/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Se os mercados son os axitadores da inestabilidade económica, a clase políticas coas súas  infectas actitudes, son os responsables únicos  de obstaculizar    a saída da crise.

Téñennos tomada a medida, e  xogan á seu antollo  coa inxenua  credulidade que temos depositada neles, por iso,  cando a través da súa astuta sedución alcanzan o prezado trofeo do voto , entón, nunha metamorfose  de vertixe, sen tan sequera gardar  as formas,  coma un  pombo ladrón,  cambian o talante  suxestivo de quen precisa  respaldos  pola   arrogancia  inversa de quen impón o seu cargo, e así, a humildade transfórmana en soberbia  mentres tiran a vergoña ao colector dos desperdicios.

   

Estes protagonistas  do tres ao cuarto, vividores por conta allea, a diario,  circulan a toda  velocidade  a bordo dunha credencial con sinal  institucional, alimentando as súas ambicións  que non son poucas, coa rendible ladaíña de defender os valores  democráticos. Tapadeira, blindada  a través dunha alianza de intereses que aglutina sen fracturas, á totalidade de siglas militantes, pois da  suculenta  sopa boba, tanto comen conservadores  como progresistas, nacionalistas ou republicanos; socorrida coincidencia, por canto, os estómagos  e as contas correntes non teñen ideoloxía.

Tráelles sen coidado o parecer da  opinión pública, e por iso, esta prole campa ás súas anchas sen inmutarse, cando os cidadáns,  fartos dos seus privilexios, maniféstanlles a súa crecente decepción, anulando o seu  referente como solución  para converterlles no  terceiro problema do país despois do paro e a crise  económica.

 Sen dúbida, para manter o seu status de influencia, a esta tropa tan  só preocúpalles prorrogar sine die  a súa continuidade no gremio,   aínda que para iso, teñan  que desencadear unha depresión endogámica que impida  a incorporación de membros de substitución, e estes métodos, pon de manifesto que a inmensa  maioría  da clase  política, ademais de non ter capacidade para afrontar os grandes retos  do país, tampouco teñen profesión  nin futuro fora do mundo político, é dicir, o noso porvir está conducido por uns  individuos  desconectados da sociedade civil, sen traxectoria profesional que lles avale, o que significa ter o  destino  en mans de insolventes.

Pero para maior complexidade,  entre manobras e descréditos, utilizaron  a democracia para infectar a natureza dos seus obxectivos,  admitindo  que  os  privilexios fosen  adheridos ao cargo e revestidos de ética pública,  e así, adxudicaron  rango de normalidade  aos seus desorbitados soldos e as abusivas dietas,  mantiveron inalterable o agravio entre cotización e monto de pensións, etc., etc. Pero o verdadeiramente escandaloso é que estas prerrogativas non teñen xustificación de respaldo  a tenor dos deficientes resultados da súa función política.

A estes indolentes representantes, e á súa cuadrilla de cómplices por designación,     a crise pásalles de raspallón, pois a súa estabilidade non se ve afectada no máis mínimo.  Eles, non notan nas súas carnes  os demoledores efectos, non se lles acaba a prestación por desemprego, nin lles periga o posto de traballo, e moito menos veranse  afectados polo desafiuzamento da súa vivenda,  e mentres eses avatares fan extensiva a súa afección ameazando cunha quebra social sen precedentes, eles, que foron copartícipes responsables do estalido da crise, agora, non só evaden responsabilidades dos seus actos, senón que nun exercicio  de vergoñosa servidume sitúanse descaradamente a favor dos especuladores  que motivaron o desastre.

Por máis maquillaxe que se poñan para camuflar a súa obscena conduta, a maioría social do país, nunha reveladora enquisa sociolóxica, sentenza, que España está a ser desmantelada pola súa propia  clase política, a quen definen como, inútil, degradada e incompetente de remate ; afirmando que os  gobernantes son os directos responsables do paro, da situación económica , da súa propia deterioración, unido á corrupción e á fraude, e todo iso como consecuencia, entre outras razóns, dunha deficiente xestión  e un malgaste exorbitante.

Non estamos ante unha opinión illada, pois, é a  cidadanía quen falou manifestando de forma contundente  o seu rexeitamento á  recorrente  fórmula   de externalizar  as orixes da crise para encubrir os propios desatinos,  e coa súa opinión, ademais de desautorizar o actuado, están a esixir a rexeneración democrática como obrigado  punto de arranque para afrontar  de forma  solvente  o gran desafío de reconducir  ao país pola senda da estabilidade e o progreso.

Mentres esa premisa non se cumpra, resulta unha obviedade  que non se darán as condicións de estabilidade necesarias para a reactivación, pois o lastre da clase política, fará que as medidas tomadas convértanse   nun brinde ao sol.

URBANISMO DISXUNTIVO

PUBLICADO 04/02/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Resulta anacrónico que a pesar da realidade cambiante que produciu a crise inmobiliaria  nos plans urbanísticos municipais, as administracións  afectadas manteñan inalterable as políticas e directivas   de ordenación territorial. Do mesmo xeito, é incongruente  que a pesar da    desvalorización de potencialidades,  no financiamento das facendas locais  elévense os   tipos impositivos  aplicados sobre uns  valores catastrais atípicos.

Nesta  crise severa de forza extrema   e demoledor impacto,  hai un compoñente determinante na súa orixe,     un factor  causante  do  conflito, que directamente apunta  a espazos   territoriais concretos, aqueles, que favorecidos por modelos urbanísticos excedidos, potenciaron o  desenvolvemento urbanístico,   inmobiliario e financeiro, máis aló do contorno  da racionalidade, e esa circunstancia,    fixo que a nova dinámica   de xestión  urbanística,  alterase  os  esquemas e  obxectivos convencionais  propiciando  o fracaso das políticas territoriais  de aplicación,  que en se mesmas, puxeron ao descuberto  o exceso do planificado e  a inexistencia de capacidade de reacción  na articulación de alternativas  de regulación correctora.

A pesar desta   complexidade,  mentres discorre o tempo e o labirinto amplía encrucilladas, seguimos sen executar unha revisión dos obsoletos modelos urbanísticos vixentes, e co  agravamento da crise,  no canto de asumir  as súas deficiencias estruturais, optamos  por aplicar prorroga  á figura do   urbanismo  colmado das épocas de expansión, cando a actual conxuntura orienta cambios  de moderación do crecemento, ou apertura á vía  do  decrecemento.

Por máis que se prescinda da  evidencia, resulta patente que  os experimentos  desarrollistas tocaron ao seu fin,  o urbanismo de século XXI ten de supor unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros. En calquera caso, a situación demanda  unha óptica renovada con enfoque meditado  de accións  sobre o territorio dirixidas a consumar    unha transformación xeral do actual urbanismo, pois suposto contrario, a  influencia dos planeamentos  na reactivación económica será estéril.

 .

O cambio de rumbo sobre a ordenación do territorio tense  de fundamentar no, principio esencial dun  novo modelo urbanístico baseado  na  sustentabilidade económica e social,  que poña punto final ao desenvolvemento descontinuo de baixa densidade edificatoria   a través da  posta en práctica de pautas  de concepción  nuclear e desenvolvemento compacto, que cubrindo as necesidades da poboación, induza un  aforro de custos na súa xestión, concertando a ordenación coa economía.

Agora ben, a culminación  desa finalidade  precisa en primeiro termo da erradicación das "taifas urbanísticas", e a mudanza por un novo marco regulamentario, unha lei de harmonización das lexislacións autonómicas que recoñecendo  a distinción  e singularidade territorial das distintas comunidades, estableza uniformidade na  determinación  dos  elementos comúns que conforman a  materia urbanística, referidos ás cualificacións do solo, os procedementos de xestión, etc, etc..

No entanto previo a iso, os concellos e comunidades, por sensatez e   asunción da  nova    realidade, debesen  paralizar os procedementos  iniciados en materia de modificación, revisión ou redacción dos plans xenuínos, por canto, a inestabilidade cambiante  das  variables  que alimentan a  elaboración  dos plans en proceso,    son referentes  conxunturais que achegan insuficiencia de rigor, subtraendo toda fiabilidade á  previsión de contidos, o que transforma os investimentos destinados a este fin, nun malgaste económico por inutilidade de resultados.

Unha acertada adecuación á racionalidade pasa por deixar en suspenso os stándares urbanísticos  da época de  opulencia,  debendo imporse   un reaxuste en clave de moderación, consistente en achicar  as delimitacións de solos urbanos e a míngua  substancial das bolsas de solos  urbanizables, é dicir , débese acoutar  o teito potencial  do planeamento, clasificando tan só  como  solo de transformación o chamado a cubrir  as necesidades previsibles.

Pero o  encontro coa coherencia ten efectos colaterais, por canto, a materia urbanística  ademais de asignar vocacións de uso ao territorio e guiar as pautas  de desenvolvemento de novos crecementos en concerto de consolidación cos existentes, manéxase  tamén como patrón  de financiamento parcial das facendas locais (IBI, licenzas de construción,  etc).

Circunstancia, que vincula os cambios  do escenario urbanístico , coa reforma do sistema de financiamento dos concellos, que de xeito evidente, non debese virar en exclusiva ao redor dos actuais parámetros de aplicación, por canto, refinar o espazo urbano á realidade do necesario, obriga a modificar as ponencias catastrais,    cuxos  valores,    a tempo presente superan  os prezos de mercado, como consecuencia  da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda.

A urxencia é  inminente, pero ao parecer a  clase política  no canto de pór rumbo ao cambio,  decidiu  estacionarse no urbanismo disxuntivo.