26 M: Vota outro municipalismo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cara á súa reactivación efectiva ademais da prestación dos servizos clásicos, os concellos deben poñer en marcha iniciativas públicas encamiñadas a crear emprego e fomentar a formación e o emprendemento. 

Para que os concellos pasen a cumprir unha función efectiva como administracións transparentes e próximas á cidadanía, é necesario dar un xiro radical á situación, afrontando un cambio real que mude de raíz o actual formato de política municipal, substituíndo a anacrónica representación duns cargos institucionais máis preocupados por satisfacer o seu egocentrismo, que por facerse receptores das demandas sociais e dar solución aos problemas dunha veciñanza sumida nunha precariedade galopante. 

Nin co nariz tapado, os electores deben facilitar co seu voto que a gobernabilidade das entidades locais sexa ostentada polos ligados ao continuísmo; polos afíns de quen tras trinta e cinco anos de sucesión no poder, mantiveron no seu haber os máis elevados índices de paro en Europa e a máis baixa renda per cápita, ademais do liderado en corrupción e en desfalco das arcas públicas. 

Xustificación dabondo para canalizar a indignación causada en favor de partidos e movementos alternativos, que en substitución, ademais de afianzar o cumprimento das regras democráticas garantan a limpeza e transparencia que debe presidir a actividade política, exercendo o noso dereito ao sufraxio a través dun voto realmente útil, que ao mesmo tempo de rematar co continuísmo de décadas, induza un cambio de rumbo sensato na gobernabilidade municipal para os próximos catro anos, e así, poder afrontar unha mutabilidad en positivo, erradicando os malos hábitos que afectan á esfera local, para mellorar os niveis de xestión coa finalidade de crear as condicións apropiadas coas que superar o actual estado de hipertrofia institucional. 

Por iso é polo que as eleccións municipais do 26 de maio, máis que un referendo aos postulados dos partidos políticos do neoliberalismo, deba ser o punto final das súas prácticas restritivas que asiduamente viñeron utilizando contra as crecentes demandas da cidadanía, pois será imposible superar a actual crise económica sen antes derrotar a crise institucional, e tal solución, esixe explicitamente a caída do inmobilismo dominante , tendo en conta que a súa continuidade, ademais de acentuar o estado de incerteza, prolongaría a crise sistémica, económica, institucional e social. 

O tempo electoral é a oportunidade que nos brinda o sistema aos cidadáns para que podamos emendar os vicios máis escuros da nosa historia recente, para así, corrixir os excesos do poder político, apoiando electoralmente alternativas de recambio, a partidos e movementos sociais de novo cuño dispostos a afondar a revisión da funcionalidade das nosas institucións locais, para así, poder retomar a senda da modernidade, e abandonar definitivamente as pantasmas do caciquismo, o nepotismo e a corrupción, que caracterizaron, tres longas décadas de degradación crecente para desgraza da nosa historia municipal. 

Unha oportunidade democrática que vén lembrarnos que ninguén poderá axudarnos a rexenerar as nosas institucións, se non o facemos nós mesmos. 

Á marxe das competencias formáis establecidas pola Lei de Bases de Réxime Local, por proximidade aos cidadáns os concellos teñen por obrigada finalidade estreitar o vínculo entre a administración e os administrados, pois a pesar diso, as medidas de adelgazamento e de restruturación lexislativa alteraron de forma radical o anterior marco competencial diminuíndo a súa capacidade operativa, e así, a pesar da súa proximidade ao cidadán, de ser a Administración que mellor coñece as necesidades da súa poboación e a máis adecuada para prover de servizos que repercuten directamente sobre ela, os concellos foron relegados en competencias co obxectivo de reducir o déficit público, e suprimir ao unísono todo principio de cohesión social. 

Limitacións que as corporacións resultantes do proceso electoral teñen que superar cando se trate de loitar contra o desemprego, pois ante o problema do paro, todo concello á marxe de atrancos legais que impoña o Executivo correspondente, debe tomar cartas no asunto e comprometerse decididamente en establecer condicións que permitan crear emprego no marco do seu propio ámbito, ao ser moitas as familias e residentes afectados, que pola precariedade da súa situación, teñen todo o seu dereito a demandar que as súas administracións locais convértanse en promotoras da actividade económica, para deste xeito, facilitar a xeración das condicións apropiadas para o seu  relanzamento. 

Sendo por iso que en correspondencia, debemos outorgar o noso voto a quen, teña disposta vontade de poñerse ao servizo do concello e os seus veciños

Mensaxes apócrifas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Quen desde os mass media instrúen tendencia electoral revestindo de dotes de eficiencia a candidatos ineptos, con tan inicua manobra ademais de inducir ao fraude, están a facilitar que os miserables sírvanse dos votantes en propio beneficio e enriquecemento.

Os grupos políticos que concorren aos comicios municipais utilizan os programas electorais para facer chegar aos votantes as propostas que teoricamente pretenden levar a cabo tras as eleccións, é dicir, expoñerlles a súa oferta para que unha vez avaliada, os destinatarios poidan premiar ou penalizar o seu contido nas urnas.

Tal dinámica sería democraticamente saudable se os programas electorais fosen elaborados de forma rigorosa e coa debida concreción, pero o certo é que tales documentos caracterízanse polo seu contido nesgado, pois mais alá de manter adecuación ás posibilidades reais e ao obrigado grao de congruencia, a súa verdadeira finalidade é ofertar propostas "suxestivas" coas que seducir aos electores.

Un obxectivo de fácil consecución tendo en conta que os votantes na súa gran maioría teñen  escaso coñecemento en materia, e moito menor, cando toca avaliar a fiabilidade das medidas propostas; carencias que suplen polo xeral utilizando o trazo característico da súa capacidade heurística que lles conduce ao erro ao provir de fontes de información inexactas e inconclusas.

 Pero aínda así non existe intención de emenda, máis ben ao contrario, pois como a verdadeira finalidade é lograr o apoio electoral á causa e o seu incumprimento escapa ao control xurisdicional, tal circunstancia fai que sexa a mentira a que se converte en programa electoral, e propáguese publicitariamente en medios de información aínda cando a utilización de tal práctica produza unha quebra no funcionamento do sistema democrático representativo.

Salvando honrosas excepcións, os membros da familia política teñen  chegado ao extremo de establecer a falsidade como norma de conduta, sendo práctica asidua a manipulación da realidade e a maquillaxe dos seus incumprimentos aducindo en xustificación motivos de interese xeral ou de imprevistos conxunturais, obviando interesadamente que desde a primavera do 2010 os intereses da maioría social están a ser cernados, e a pesar da situación, máis que estar a representar os intereses dos cidadáns, na súa uniformidade os partidos dominantes posicionáronse en defender intereses que non teñen que ver en absoluto co ben común.

Un todo sintomático que sen ningún xénero de dúbida vén delatar que a maioría dos candidatos saben que o seu programa electoral é papel mollado, unha declaración de intencións sen cariz de realidade, que aínda non tendo intención algunha de cumprir teñen crenza plena que lles pode conducir ao consistorio, especialmente contando coa interesada colaboración duns medios de información conexos que ao tempo de facer a vista gorda por proximidade ideolóxica arremeten con furor contra aqueloutros políticos manifestamente contrarios á súa liña editorial.

Sabendo que o contido do programa electoral non ten carácter vinculante, dado que nada ata ao cargo electo a cumprilo, e que por tanto pode facelo ou non, resulta manifestamente incongruente que o seu contido sexa factor determinante da decisión electoral dos cidadáns.

Cousa distinta sería que os programas electorais das forzas políticas oncorrentes  fosen sometidos a avaliación para determinar a fiabilidade do seu contido e a súa dose de coherencia, un traballo de análise e investigación que por boa praxe tería que ser acometido por unha institución externa, independente e competente e os seus resultados ademais de ampla difusión pública debesen ser fácil de entender polos votantes como destinatarios e así converterse en filtro de rigor e seriedade.

 Un novo formato, capaz de detraer ou reportar fiabilidade ás propostas políticas, e facilitar de modo solvente a toma de decisión duns electores que na súa inmensa maioría distan moito de ser expertos en materia e por tanto fáciles de enganar.

Un primeiro paso para garantir dunha vez por todas que o programado no ámbito municipal correspóndase coas políticas públicas a desenvolver.

En tanto non mude a situación hase de ter presente que a elaboración do programa electoral debe ser un exercicio de honestidade e transparencia ante os destinatarios, polo que vai sendo moita hora de que os partidos políticos deixen de actuar de forma contraria á súa finalidade,  pois cando isto ocorre non só están a ser incoherentes con eles mesmos, senón que traizoan e desconcertan a uns electores que basearon en tal referencia a determinación do seu voto.

Por iso  o 26 M  é clave que os directos afectados móstrense moito máis esixentes á hora de elixir a quen lles vai a representar no seu concello

Non votes por "trepas" nin mediocres.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Estamos a vivir un ciclo involutivo, o lado escuro do talento político, onde xente sen dotes nin méritos desde a máis absoluta ineptitude impoñen á sociedade o liderado institucional de ”trepas”e mediocres.

É tempo electoral, un período de inxente axitación para "trepas" e mediocres, eses personaxes sen ideas nin escrúpulos, envorcados especialmente en instalarse no liderado da esfera política e aproveitando as vantaxes que lles reporta a súa localización, desde esa atalaia, mellorar a súa posición e potenciar a súa notoriedade coa exclusiva finalidade de garantirse posto de saída nos comicios , e con iso, seguridade de conseguir credencial de representación que lle asegure a asignación dun soldo público como colofón.

A súa existencia é sen dúbida un descrédito para a política, pero máis grave se cadra é a permisividade social cara á súa elasticidade ideolóxica, desde o punto e hora que a influencia das súas andanzas causa graves prexuízos ao interese xeral que nunca ás súas apetencias, pois o seu verdadeiro obxectivo non é facer política, senón vivir dela.

Perversidade  constatable con só comprobar que destinan o seu tempo e recursos á organización e o control interno do aparello do partido, e nada en absoluto ao desempeño da acción política que poida comprometer a súa usual indefinición, pois en todo momento a súa posición política non será outra que aquela que máis lle conveña e que en ningún caso poña en perigo a súa continuidade no cargo e as prestacións económicas de acompañamento.

Tal é así que a súa exasperada propensión a tomar o dominio da organización choca de plano co seu inconexo modo de actuar, pois lonxe de someterse aos canons de disciplina e funcionamento establecidos, suple a celebración de asembleas, xuntas e consellos pola clandestina celebración de cenáculos e reunións privadas onde unilateralmente decide o máis vantaxoso para os seus intereses sen necesidade de dar participación nin render contas ante as bases do partido.

A egolatría é neles o  común denominador, sen que por iso as necesidades colectivas formen parte das súas preocupacións non importándolles para nada o ideolóxico porque para eles a planificada indeterminación é homólogo de supervivencia, unha condición característica de quen non son capaces de mirar máis aló de si mesmo, pois non debemos esquecer que estamos a nos referir a uns arribistas que priorizan o que e o canto sobre o como.

A súa desvergoña só é equiparable á súa excedida ambición, unha actitude característica de quen só lle interesa o estraperlo político, é dicir, o que lle reporta contrapartidas frutíferas, sendo por iso que detesta toda relación coa razón idealista da política, pois ao non carrexarlle proveito pecuniario concíbeo como unha fatídica perda de tempo.

Unha actitude moi propia dos que coa súa forma de proceder expresan a submisión para cos de arriba e o seu despotismo e crueldade cos de abaixo, dando a entender con iso que o bando en que se encadran é pura eventualidade e que chegado o caso non dubidarían en cambiar de camarilla, resultando unha obviedade tal actitude para xulgar pola súa absoluta falta de conviccións, principios e valores.

A propagación de este cóctel de "trepas"   e mediocres ten a súa orixe no seo dos partidos políticos, que co paso do tempo téñense transmutado en táboa de salvación da peor calaña de vividores que sen oficio nin beneficio coñecido van progresando no seo destas organizacións.

Auténticos trileiros, voitres ou “ subasteiros”, buscando “cacho” fácil de obter vía directa a través da súa participación nas institucións; excesos que de non poñer liña vermella, chegado será o momento que a desafección e desconfianza do electorado cara a todos eles xerará tal descrédito. que poñerá en serio perigo a supervivencia das siglas políticas.

Cando os"trepas" e mediocres que a título persoal foron incapaces de destacar na sociedade, fan obrar o milagre de converterse ´politicamente nos máis afamados xestores da cousa pública , todo vén indicar que despois de afundirnos no retroceso coas súas ontraproducentes dinámicas, para colmar o seu despropósito tentan convencernos agora das “bondades” da súa gobernabilidade.

No seu facer cotián a verdade é substituída pola mentira, a democracia desfalcada polo autoritarismo dos seus partidos políticos, a súa inimizade cos valores éticos cohabita sen rubor coa corrupción, desprezan aos seus representados aos que xamais renden contas, estremécelles falar de dimisión , non reparan en enriquecerse ilicitamente a mancheas , e na súa arbitrariedade funcionan como a mafia calabresa, atribuíndose a autoridade para aniquilar a quen lles perturbe o desempeño do seu  despótico exercicio de degradación.

Só no curto prazo do período electoral, comenenciudamente,disfrázanse  de demócratas ,

Por iso, é o teu deber non deixarche enganar dignificando o teu VOTO

Yolanda Díaz, xerifalte de PODEMOS.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

PODEMOS que naceu como un berro de réplica contra o sistema político xurdido da Transición, non cesou de incrementar o seu descrédito, pola transixencia a acoller nas súas filas ao máis ruín e abominable da ralea política.

Como consecuencia do malestar xestado no 2008 pola crise económica e as posteriores políticas de austeridade de maio de 2010, un ano despois, un 15 de maio, na antesala dunhas eleccións locais eclosionaba o movemento dos indignados, cuxos membros comezaron a encher as prazas de España para expresar o seu malestar pola grave situación que atravesaba o país e procrear á vez, as condicións necesarias para impulsar un  cambio de rumbo.

Na pretensión dos mobilizados estaba crear unha democracia sen tutelas, afrontar unha transformación profunda das estruturas daquel Estado herdado do franquismo, por non satisfacer de ningún xeito as inquietudes e necesidades da poboación, senón exclusivamente, intereses financeiros e empresariais entrelazados. 

Para transformar aquela indignación colectiva no cambio necesario foi cando en xaneiro de 2014 constituíuse PODEMOS  como organización política, que mantendo a mobilización como dinámica de acción apostou abertamente por unha Segunda Transición, en aras a posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, e todo iso no contexto do que veu a definir como dereito a decidir, é dicir, utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática. 

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer ”unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese, e conxuntamente, puxésese en marcha con idéntica finalidade. 

Desde entón pasado o tempo, o facer político daquel proxecto discorre por camiños opostos aos da súa xénese inspiradora , podendo dicirse que en PODEMOS  mais que seguirse a orientación indicada produciuse unha involución, que pola súa dinámica funcional garda mais similitude coa inútil ortodoxia esquerdista de tempos pretéritos que relación de afinidade co espírito do 15 - M e teórico referente da súa instauración.

Todo un expoñente de fracaso político atrapado por vellas prácticas. 

E para maior complexidade, cando a cúpula de PODEMOS  debese envorcar os seus esforzos en consolidarse como alternativa real, exercer sen fisuras unha oposición responsable e afrontar políticas de alianza que no seu conxunto reportáselle fiabilidade e achandase o acceso ao poder político a medio prazo, resulta que contra todo prognóstico é a conflitividade xerada na súa dinámica interna quen toma o papel protagonista, aireada aos catro ventos ao difundirse a existencia de liortas.

E así, lonxe de tomar lección do fracasado intento de apropiarse de en Marea ( partido instrumental), Yolanda Díaz a simbiótica dirixente de EU e auténtica autoridade das decisións de Podemos na Comunidade, facendo valer a súa condición de experta axitadora da política, dous anos despois de abandonar como coordinadora a súa formación, como “cadela vella” segue mantendo a súa primacía e exercendo a condición de dona da situación, pero non só reavivando o seu impúdico autoritarismo, senón tamén, utilizando as prácticas mais indecentes do seu nfecto historial político cuxos acenos de identidade cífranse en escándalos.

Abonda  referir como mostra, (o millonario importe de redecoración do seu despacho no Concello de Ferrol, a neglixente expulsión de militantes da súa formación por denuncia fundada de pornografía infantil, o asalto pirata ao censo electoral-dixital de en Marea, o apuñalamento dun  Beiras  que fóra seu  valedor , a  súa autoproclamación  como candidata nos últimos comicios etc,), un cúmulo de turbulencias que mais que favorecer a súa continuidade na carreira política son xustificacións sobradas  para promover o seu desaloxo a perpetuidad da vida pública, porque neste ámbito a indecencia e a carencia de ética deben cotizar á baixa.

Pero como ata o momento non atopou con quen lle parase os pés, como experta confabuladora segue coa súa espiral de atropelos, antepoñendo desde a escuridade política a súa dinámica de degradación en directa relación de concubinato político coa dirección galega de Podemos, que lonxe de envorcarse en vitalizar o funcionamento dos seus círculos territoriais, actúa contra a decisión soberana das súas bases entregando o seu capital político á piratería de Esquerda Unida, e ese ignominioso desfalco prodúcese porque o figurante Gómez-Reino non pasa de ser un monicreque ao que ela move os fíos, un parvo útil de ingrata recensión para Fene ao trastornar co seu inxustificable impedimento electoral o desenvolvemento dun ambicioso proxecto de futuro para a localidade ao  abortar como " palanganero" o mais completo programa electoral de todos os tempos.

Afirmar por tanto que Podemos Fene non concorre ás eleccións municipais pola presión exercida por Yolanda Díaz, ante a negativa dos feneses a confluír someténdose ás directrices impostas por EU, rexeitamento que utilizou vía baixada de pantalóns de Gómez Reino para que lles prohibise a concorrencia; unha mafiosa determinación que  forneceu efecto  no momento da súa notificación  por conduto regrado, e dicir, catro días despois de solicitar autorización para concorrer en solitario. 

Denegatoria resposta, “argumentada” en  que internamente as candidaturas tiñan que estar presentadas con antelación; unha norma que en ningún momento fóralles comunicada, pero que para mais contradicción  pon ao descuberto   outro flagrante  paradoxo, desde o punto e hora que catro días despois de notificárselles o referido  impedimento , escandalosamente, validábase a candidatura en solitario de Podemos Lugo encabezada curiosamente por José Manuel Pérez Afonso, Josito, membro da dirección galega .e afín á corda  do  Secretario Xeral

Argumentos mais que sobrados, para que pola última Asemblea do Círculo de Fene  en reación se acordase por unanimidade dos asistentes, demandar a dimisión da cúpula Galega de Podemos. Un conflito de posturas irreconciliables, polo que recusan expresamente aos seus membros para que abstéñanse de participar na interpelación e sexa directamente a Comisión de Garantías quen actúe en procedencia.

E despois destes feitos quéixanse  das cloacas..!