Yolanda Díaz, xerifalte de PODEMOS.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

PODEMOS que naceu como un berro de réplica contra o sistema político xurdido da Transición, non cesou de incrementar o seu descrédito, pola transixencia a acoller nas súas filas ao máis ruín e abominable da ralea política.

Como consecuencia do malestar xestado no 2008 pola crise económica e as posteriores políticas de austeridade de maio de 2010, un ano despois, un 15 de maio, na antesala dunhas eleccións locais eclosionaba o movemento dos indignados, cuxos membros comezaron a encher as prazas de España para expresar o seu malestar pola grave situación que atravesaba o país e procrear á vez, as condicións necesarias para impulsar un  cambio de rumbo.

Na pretensión dos mobilizados estaba crear unha democracia sen tutelas, afrontar unha transformación profunda das estruturas daquel Estado herdado do franquismo, por non satisfacer de ningún xeito as inquietudes e necesidades da poboación, senón exclusivamente, intereses financeiros e empresariais entrelazados. 

Para transformar aquela indignación colectiva no cambio necesario foi cando en xaneiro de 2014 constituíuse PODEMOS  como organización política, que mantendo a mobilización como dinámica de acción apostou abertamente por unha Segunda Transición, en aras a posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, e todo iso no contexto do que veu a definir como dereito a decidir, é dicir, utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática. 

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer ”unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese, e conxuntamente, puxésese en marcha con idéntica finalidade. 

Desde entón pasado o tempo, o facer político daquel proxecto discorre por camiños opostos aos da súa xénese inspiradora , podendo dicirse que en PODEMOS  mais que seguirse a orientación indicada produciuse unha involución, que pola súa dinámica funcional garda mais similitude coa inútil ortodoxia esquerdista de tempos pretéritos que relación de afinidade co espírito do 15 - M e teórico referente da súa instauración.

Todo un expoñente de fracaso político atrapado por vellas prácticas. 

E para maior complexidade, cando a cúpula de PODEMOS  debese envorcar os seus esforzos en consolidarse como alternativa real, exercer sen fisuras unha oposición responsable e afrontar políticas de alianza que no seu conxunto reportáselle fiabilidade e achandase o acceso ao poder político a medio prazo, resulta que contra todo prognóstico é a conflitividade xerada na súa dinámica interna quen toma o papel protagonista, aireada aos catro ventos ao difundirse a existencia de liortas.

E así, lonxe de tomar lección do fracasado intento de apropiarse de en Marea ( partido instrumental), Yolanda Díaz a simbiótica dirixente de EU e auténtica autoridade das decisións de Podemos na Comunidade, facendo valer a súa condición de experta axitadora da política, dous anos despois de abandonar como coordinadora a súa formación, como “cadela vella” segue mantendo a súa primacía e exercendo a condición de dona da situación, pero non só reavivando o seu impúdico autoritarismo, senón tamén, utilizando as prácticas mais indecentes do seu nfecto historial político cuxos acenos de identidade cífranse en escándalos.

Abonda  referir como mostra, (o millonario importe de redecoración do seu despacho no Concello de Ferrol, a neglixente expulsión de militantes da súa formación por denuncia fundada de pornografía infantil, o asalto pirata ao censo electoral-dixital de en Marea, o apuñalamento dun  Beiras  que fóra seu  valedor , a  súa autoproclamación  como candidata nos últimos comicios etc,), un cúmulo de turbulencias que mais que favorecer a súa continuidade na carreira política son xustificacións sobradas  para promover o seu desaloxo a perpetuidad da vida pública, porque neste ámbito a indecencia e a carencia de ética deben cotizar á baixa.

Pero como ata o momento non atopou con quen lle parase os pés, como experta confabuladora segue coa súa espiral de atropelos, antepoñendo desde a escuridade política a súa dinámica de degradación en directa relación de concubinato político coa dirección galega de Podemos, que lonxe de envorcarse en vitalizar o funcionamento dos seus círculos territoriais, actúa contra a decisión soberana das súas bases entregando o seu capital político á piratería de Esquerda Unida, e ese ignominioso desfalco prodúcese porque o figurante Gómez-Reino non pasa de ser un monicreque ao que ela move os fíos, un parvo útil de ingrata recensión para Fene ao trastornar co seu inxustificable impedimento electoral o desenvolvemento dun ambicioso proxecto de futuro para a localidade ao  abortar como " palanganero" o mais completo programa electoral de todos os tempos.

Afirmar por tanto que Podemos Fene non concorre ás eleccións municipais pola presión exercida por Yolanda Díaz, ante a negativa dos feneses a confluír someténdose ás directrices impostas por EU, rexeitamento que utilizou vía baixada de pantalóns de Gómez Reino para que lles prohibise a concorrencia; unha mafiosa determinación que  forneceu efecto  no momento da súa notificación  por conduto regrado, e dicir, catro días despois de solicitar autorización para concorrer en solitario. 

Denegatoria resposta, “argumentada” en  que internamente as candidaturas tiñan que estar presentadas con antelación; unha norma que en ningún momento fóralles comunicada, pero que para mais contradicción  pon ao descuberto   outro flagrante  paradoxo, desde o punto e hora que catro días despois de notificárselles o referido  impedimento , escandalosamente, validábase a candidatura en solitario de Podemos Lugo encabezada curiosamente por José Manuel Pérez Afonso, Josito, membro da dirección galega .e afín á corda  do  Secretario Xeral

Argumentos mais que sobrados, para que pola última Asemblea do Círculo de Fene  en reación se acordase por unanimidade dos asistentes, demandar a dimisión da cúpula Galega de Podemos. Un conflito de posturas irreconciliables, polo que recusan expresamente aos seus membros para que abstéñanse de participar na interpelación e sexa directamente a Comisión de Garantías quen actúe en procedencia.

E despois destes feitos quéixanse  das cloacas..!