Toca reflexión

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cando as formacións políticas, non asumen en conciencia que o programa electoral que ofertan en campaña é un contrato de obrigado cumprimento para cos seus electores, ningunha xustificación ampara entón aplicar a «xornada de reflexión».

Aínda cando nun día como hoxe o artigo 53 da Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral  (LOREG), prohibe difundir propaganda ou celebrar actos de campaña, non é menos certo que o sobreentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo contrasenso, e o é porque tras o suposto silencio político e mediático que ampara a xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de meditación recae integralmente nos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, papel mollado que non serve absolutamente para nada pois ao non existir unha regulación sobre estes, calquera pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que se non o cumpre non incorren en infracción legal, e moito menos, contraen responsabilidade de tipo algún.

É por iso que actualmente destinar a véspera electoral para cavilar sobre mitos, mentiras e medias verdades difundidas polas forzas políticas durante a campaña electoral non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo observante coas limitacións que para o día impón o marco legal, pero tamén sen temor a que a xente pense mais alá do permitido e cando xa deixou de flotar no aire o cheiro doce de esperanza que corenta e un anos atrás, en coincidente celebración con aquelas primeiras eleccións dunha recentemente nada democracia, que si tiña verdade na alma, abolengo e maior espírito participativo, contra o que agora é un xogo perverso no que sempre gañan os mesmos e a voz de moitos queda  sen expresión

Un modelo caduco que tras a pantalla da clase política, manexan á seu antollo poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, é dicir, unha perfidia de sistema que permite aos vencedores usufrutuar un suposto mandato popular e onde os candidatos, lonxe de descifrar a mensaxe dos seus respectivos programas, esfórzanse en axitar medos e exorcizar pantasmas, para unha vez alcanzados con malas artes os seus perversos obxectivos, atribuírse o dereito para decidir en nome da maioría, e isto dito en voz alta como descrición da auténtica realidade, a dun modelo decrépito que de inmediato debe ser substituído por algo mellor, deixando de manter a súa prórroga ao amparo de pantomimas e artificios de abstracción.

É mais que evidente que na longa viaxe iniciada desde a transición, a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo en mans da Banca, e tal vínculo de dependencia, por extensión, converteu en refén dos mercados ao conxunto da sociedade, tal é así, que en razón a unha crise deseñada por eles mesmos a cidadanía ao completo, para contentar as súas esixidas apetencias, viuse exposta a unha serie de sacrificios, tendo que renunciar a dereitos sociais, prestacións públicas, rebaixar a calidade do ensino dos seus fillos; véndose obrigados a minar a saúde pública e mesmo permitir que sexa máis fácil despedilos, e todo isto, para non espertar a ira dos mercados que ao parecer resulta ser un conglomerado anónimo imposible de controlar.

Sendo indiscutible por iso, que a democracia representativa neste país é pura entelequia, como pon de manifesto o feito dominante duns mercados financeiros que exercendo de especuladores sen escrúpulos convertéronse nos garfos da inmensa débeda do Estado, para así, impoñer as regras de xogo ao seu antollo, ao non existir nin vontade política para facerlles fronte nin ter coraxe para pararlles os pés e investir a situación,e en lugar de cambiarnos as regras de xogo a nós cambiarllas a eles.

Unha situación por se mesma xa complexa, que alcanza niveis de máxima deterioración polo efecto expansivo da corrupción e a ruindade política.

Ante semellante tesitura é obvio que a verdadeira reflexión está servida, por canto, o cambio de modelo económico que a situación demanda, esixe igualmente un cambio político de primeira magnitude, e para ganduxar ambos os aspectos é imprescindible de partida profundar nesta dualidade, pois non resultaría apropiado afrontar un cambio de modelo produtivo sen librar unha batalla democrática para conseguir unha nova hexemonía política, que desde unha nova orde teña a fortaleza para vencer a forte resistencia dos lobbys de poder e impoña a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só desde esa perspectiva poderanse alcanzar os obxectivos previstos, porque suposto contrario, ante o actual baleiro de primacía política, é mais que seguro que as inercias dos poderes fácticos nos volvan empuxar cara ao punto de partida.

En todo caso temos que asumir como propio, que só os países que como expresión da vontade colectiva tomen nas súas mans o futuro, serán capaces de levarlle o pulso á crise