Eleccións con rúbrica de esquerdas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Non foi a manifestación do pasado domingo en Colón nin tampouco a polémica suscitada pola figura do relator quen deu ao traste co diálogo entre o Goberno e o Govern, senón a cerrazón deste último ao ligar o seu apoio aos orzamentos ao dereito a decidir.

A falta de perspectiva dos nacionalistas cataláns á hora de administrar os tempos, fixo que aquela fronte común que a través da Moción de Censura lograse desaloxar ao PP da Presidencia do Goberno fracasase no seu labor de transformar aquel consenso no cambio real necesario, pois o rexeitamento dos independentistas cataláns aos Orzamentos Xerais do Estado, leva implícito a disolución das Cortes e á inmediata convocatoria de novas eleccións xerais. 

Os independentistas cataláns no Congreso co seu veto aos PXE non han tomada a decisión máis acertada, xa que afectará negativamente á economía catalá ademais de deixar á súa comunidade sen un aumento de 2.310 millóns destinados na súa maioría a políticas sociais, tendo de engadir a iso que coa súa determinación non só favoreceron o incremento da inestabilidade política senón que romperon o nexo de relación que desde o progresismo político tería permitido manter un diálogo máis sosegado e coherente na resolución definitiva do conflito do Procés, e que a partir de agora tórnase cando menos imposible tendo en conta que o sinal da súa actitude impide a conformación de alianzas futuras. 

Máis aló dos prexuízos ocasionados a Catalunya, tan desafortunada decisión xera outros efectos colaterais que afectan na súa gran maioría ás capas máis humildes da sociedade, porque o que se votaba eran uns orzamentos de marcado signo social cuxa principal finalidade era rescatar ás persoas que as agresivas políticas neoliberais situaran no limiar da pobreza e a marxinalidade, e que como consecuencia do seu rexeitamento veranse sumidas nunha prorroga de carencia e precariedade; unha afronta inxustificable, cuxo lesivo impacto fará que desde as filas do progresismo democrático a solidariedade para coa causa catalá transfórmese en disidencia.

Foi un erro maiúsculo de ERC e o PDECat condicionar o seu apoio aos Orzamentos ao dereito a decidir, por ser esta demanda unha quimera no contexto actual, porque o Goberno non pode negociar en ningún caso sobre un asunto que está á marxe do marco constitucional, algo que ademais de imposible resulta contraproducente para os procesados, pola súa coincidencia co proceso xudicial, unha oportunidade desaproveitada que sitúa o problema no propio tellado dos independentistas que no seu extravío romperon a baralla sen advertir de antemán que non terán outra ocasión tan favorable para tentar unha saída política á situación catalá. 

Tendo en conta que coa súa incoherente actitude pecharon toda probabilidade a repetir a fronte progresista e con iso a solución dialogada ao conflito, pois de gobernar a tripla dereita a disciplina prusiana de aplicación situará a Catalunya nun 155 permanente e o rexeitamento de medidas de graza para cos dirixentes procesados será absoluta, sen que unha alianza do PSOE con Cidadáns favorecese a relaxación, pois por factores de dependencia asociada o independentismo veríase afectado nas súas aspiracións polos vetos que o Cs impoñería para pactar cos socialistas. 

Aínda cando o feito de non aprobarse os orzamentos non implica necesariamente que o Presidente do Goberno teña  de convocar eleccións, ao poder seguir funcionando con eles e apoiarse circunstancialmente nun que outro decreto como así se fixo en sete ocasiones distintas desde o ano78, pero na actual tesitura política,ante a irreversible situación de bloqueo a única saída da lexislatura é a convocatoria anticipada de eleccións xerais para así evitar un contexto de parálise e maior deterioración institucional.

Un chamamento ás urnas que debe fixarse coa maior inmediatez promovendo á vez unha apelación ao voto útil e a súa recensión identitaria coas forzas políticas da esquerda progresista pola súa capacidade efectiva para frear a ameaza real dun Goberno de dereitas que agrupada no “ trifascito” non pasa de ser unha continuación maquillada do réxime do 39, para a que o Estado democrático con algúns arranxos máis de forma que de fondo, é seguir dando continuidade ao do réxime franquista; razón mais que sobrada para articular unha fronte común en liña a impedir a súa desempeño de toda función executiva. 

Ante os novos comicios que se aveciñan, o electorado debe ser consciente que para sacar a España da lameira hase de dispoñer dun marco político que o faga posible, onde cunha Constitución adecuada á realidade do momento póidase afrontar sen atrancos  a solución efectiva a problemática territorial como ao rescate dos valores democráticos e sociais cernados polo filibusterismo e as malas artes dos repetidos gobernos de unha dereita reaccionaria e decimonónica. 

Labor que só é posible logrando o triunfo electoral do progresismo democrático por maioría. 

O "trifascito" bótase ao monte

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Se a quen establece pontes de diálogo  acúsaselle   de alta  traizón, por saúde democrática, os excesos orais  dos autores de tan desenfreada  afronta non  poden quedar impugnes  debendo actuar de oficio  a xudicatura por inxurias e calumnias.

A figura do   relator non é o problema, pero  si a  xustificación que o PP e Ciudadanos utilizan para seguir tensando a situación na súa estratexia de derrubar ao goberno  sen reparar para iso en establecer alianza de conveniencia  cos ultradereitistas de  VOX, para así en  comandita, utilizando como fórmula a desestabilización do país avanzar no seu obxectivo de chegar á Moncloa, é dicir,   utilizando  o formato á venezolana.

Esa que non outra é a súa verdadeira finalidade,  empregando para iso graves acusacións, falsidades e crispación na rúa, como tamén a interesada cantilena da “unidade de España”, cando a verdadeira causa  de disgregación  é a degradante corrupción política e  a mais que  cuestionada Constitución do 78,  cuxa modificación non dubidan en referendar  cando trata de satisfacer as apetencias dos  mercados, pero que negan baixo sete chaves  á hora de reaxustar o modelo de Estado á  realidade territorial do país. 

Antagonismo  de quen  mantén  a súa adicción ao engano porque lle interesa a axitación política e o desarraigo como estratexia, para así  seguir pescando  electoralmente no río revolto da conflitividade.

É por iso que o auténtico propósito que persegue  o  “ trifascito” PP,  Cs e  Vox coa súa retórica  provocadora e golpista,  é abortar toda posibilidade de que o Goberno estableza pontes de diálogo en e con Catalunya, pois toda vía de solución  negociada  daría ao traste coa estratexia desta dereita  recalcitrante, cuxa continuidade política, máis aló do diálogo  vira ao redor da  represión e a   aplicación continuada  do  155, ou o que é o mesmo, en manter un Estado de excepción permanente.

O paradoxal  é que os membros  desta  dereita neoliberal que enchen a boca de patria e os balcóns de bandeiras,   non teñen lexitimidade  política algunha  para erixirse en defensores  da lei, tendo en conta que as súas prácticas cotiás son  transgresións sistemáticas do marco legal; e  non  tan só  pola súa relación continuada  coa corrupción  endémica, senón tamén polo asiduo quebrantamento  de aspectos  relacionados  coa Lei de Memoria Histórica, e demais  dereitos sociais recoñecidos constitucionalmente, porque tras a súa recorrente apelación ao Estado de dereito está sempre a  apelación camuflada a un  Estado de dereitas., indicando con iso que tras o seu proceder subxace unha  concepción oportunista da lei. 

Sendo por iso que para eles  a crispación  ten de estar por encima do consenso, e neste caso máis que nunca, pois tras o manido discurso do “ trifascito”   contra a figura do  relator, pola súa coincidencia coa presentación dos orzamentos percíbese un ataque desesperado  para abortar a súa aprobación.

Unha manobra pactada por todo o espectro político dereitista,  na  que non podían  faltar os medios de comunicación  da súa órbita mediática que en aberta colaboración non dubidan en sacar todo o seu arsenal  para favorecer  a través da súa estratexia  amarelada a consecución do obxectivo de acoso e derriba establecida,  así como publicitar a campaña de axitación e propaganda de acompañamento onde o concepto patrio toma papel protagonista. 

Os membros  do “ trifascito” atribúense a condición de patriotas pola súa ofensiva contra o  secesionismo, pero de ningún xeito poden  arrogarse tal condición polo desempeño de accións que contribuísen a que o país fose  mellor, pois probado está  que todo o que fixeron foi no seu propio beneficio e en prexuízo     do interese xeral, falando en por si o balance da súa xestión onde toma papel protagonista a súa interminable implicación  en casos de corrupción.

Resultando  de sobras coñecido, que exentos de ideais, neste país as dereitas no seu conxunto  actúan en dirección contraria ao que predican, polo  vínculo de obediencia que prestan desde sempre   a quen ostenta  máis poder na sociedade, é dicir  ao poder económico que é o seu auténtico dono e máis fiel ao ouro que á bandeira, e son tan patriotas  que vía evasión  deixan de cotizar no país   59.000 millóns de euros anuais.

O que conduce a deducir polo seu silencio cómplice que as proclamas  patriótica  desde o “ trifascito”  se  desvirtúan por si  mesmas  para tomar formato  de “ patriotería exaltada” ao só obxecto de axitar as masas  e provocar  un  ambiente de fluctuación desde onde a través de  subterfuxios poder  quitar rendemento electoral.

A  manifestación do 10  de Febreiro convocada por estes falsos patriotas, trata de empuxar ao Goberno fora do poder desde a protesta e a mobilización na rúa, e os seus promotores  son os mesmos  que  camuflados de demócratas nunca deixaron atrás a  caspa e as correaxes do fascismo, e que despois de homologados, sentíndose fortes e invencibles  mostran  sen o menor receo a súa verdadeira imaxe e identidade. 

Non ter  afrontado  ao debido tempo un proceso de  expurga dunhas elites que seguen sendo estruturalmente as mesmas que no franquismo, é a causa  da  gravísima  involución que ameaza a estabilidade política do país, e como non podía ser doutra maneira, daquela permisividade  este  facherío que  sacode a bandeira e adopta pose marcial ante imaxinarios perigos para a patria.

É por iso que a réplica dos demócratas  non debe  facerse esperar.

"Democracia" en negro.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Mal se pode conferir fiabilidade a quen manifestando ser de esquerdas, no seu afán de agradar ao neoliberalismo apoia sen matices a vergoñosa e manipulada campaña desatada pola ultra dereita e o terrorismo mediático en contra do constitucional goberno venezolano.

O verdadeiro motivo polo que Venezuela volve ser o “chivo expiatorio• da feroz campaña mediática internacional, á marxe de todo enredo argumental, hase  referir que a auténtica razón de tan planificada agresión ten un transfondo máis pervertido que o propio Presidente Trump verdadeiro promotor da conxura, que a través de ensaiadas manobras de desestabilización,  utilizando ao seu antollo ao prefabricado Presidente interino Juan Guaidó, tenta demonizar a lexítima democracia venezolana ao só obxecto de xustificar a súa intervención no derrocamento do réxime bolivariano e lograr a través do furtivismo político o seu auténtico obxectivo.

Finalidade que non é outra que apropiarse ilicitamente do petróleo existente no subsolo do país caribeño, que polo seu volume, é dabondo a maior reserva de hidrocarburos do mundo, e por tanto bocado apetitoso para quen ten monopolizado o control da totalidade dos xacementos dos países produtores, é dicir, o pleno dominio do mercado de carburantes, que coa excepción iraniana ten a súa outra excepción en Venezuela, a cuxo goberno electo tentan por ese motivo derrubar financiando golpistas disfrazados de demócratas, e impoñendo medidas de carestía alimentaria mediante o desabastecemento, ao só efecto, de provocar a desestabilización interior incitando á cidadanía, facéndoa crer que viven no desastre por mor dos seus mandatarios coa malsá intención de que esta se rebele contra a orde constitucional.

Pero con todo, a teoría da conspiración faise máis ostensible ao primeiro de vez, cando os mesmos artífices que astutamente empéñanse en vestir de ditadura e tiranía ao réxime bolivariano manteñen relacións de cordialidade con gobernos diametralmente opostos á linguaxe das urnas como Arabia Saudita ou China, sen que a pesar do seu carácter totalitario, teñan para con eles a mais mínima reprobación política. 

É dicir, que mentres non cesan na súa dinámica de cuestionar a lexitimidade do presidente venezolano, en linea contraria, manteñen un silencio sepulcral sobre a intolerable actitude que acumulan no seu haber moitos outros mandatarios de réximes explicitamente antidemocráticos, cuxas accións sobordan a violación continuada dos dereitos humanos.

Unha actitude de compracencia e complicidade co máis cru radicalismo ditatorial, que vén delatar a falsidade dos postulados dialécticos utilizados polos promotores da confabulación para xustificar a súa obsesión anti bolivariana e a súa nula preocupación pola democracia, que tan interesadamente veñen de utilizar como escusa, ao só efecto de xustificar a súa intención agresora contra este país soberano, que polo feito de selo, ten conferido o pleno dereito a decidir o seu futuro sen admitir a mínima intromisión involutiva.

Asistíndolle no seu caso, razóns sobradas para abortar sen contemplación toda intento golpista e meter entre reixas a quen mediante prácticas de sedición pretendan derrocar o ordenamento democrático establecido.

Nin que dicir ten que aos instigadores do atropelo élles totalmente indistinto a cor política do réxime que rexe os destinos de Venezuela, pois como queda devandito, a súa auténtica preocupación é lograr que o Goberno constituído non poña veto á súa intervención económica, nin á consecución de beneficios, nin ao seu modo de obtelos, e cando como é o caso, por impedimento político reciben a negativa por resposta, é entón cando en reacción os directos afectados pola denegación, feridos no seus intereses desatan o seu feroz ataque contra quen se opón a súa "nobre intención liberadora”.

Sendo comportamento reflicto de tal actitude, a ameazante advertencia do Presidente Trump, cuxa última finalidade, non é outra que instaurar a través de subterfuxios un goberno de monicreques que sortee o actual impedimento, facilitando así a consecución das súas espurias intencións, validando tal conclusión o histórico de invasións militares e conspiracións tácitas e expresas que caracterizan a turbia política exterior estadounidense.

Quizais sexa o gregarismo enfermizo que profesa o goberno español cara aos mandatarios do norte, o motivo, que a súa complicidade co golpismo venezolano resulte tan explícita como repugnante; sendo difícil entender a manida utilización de importunados tópicos e insistidas mentiras coa mala fe de adulterar a versión orixinal do fenómeno máis excepcional da historia democrática contemporánea, a correspondente a un país cuxo goberno se mantén no poder ininterrompidamente despois de gañar limpamente as eleccións durante dezasete veces consecutivas.

Excepción que non parece satisfacer a uns mandatarios que como o Presidente Pedro Sánchez, vénlle de caste aceptar só a democracia cando favorece aos intereses do neoliberalismo, e opta por combatela e depreciala no momento que faga perigar os privilexios desta elite, en coincidente correspondencia coa actitude involucionista que mantén a oposición venezolana e que só a un fascista ocorreríaselle outorgarlle amparo.

Oatranco que atopan en Venezuela os magnates da orde mundial, non é outro, que a integridade e exemplaridad democrática dos seus mandatarios , que sumada ao seu papel de vangarda na defensa dos lexítimos intereses do seu pobo, impide aos especuladores do alleo repartirse a suculenta riqueza do país caribeño, o que motiva que convertan aos seus dirixentes no inimigo a bater, e todo , por atopar no seu liderado un obstáculo para os seus intereses. 

Esta é a versión orixinal, se queren oír a adulterada escoiten a Pedro Sánchez e ao resto do neoliberalismo patrio.

Fene en parálise!

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Despois de nove anos de incapacidade en formatear unha ferramenta urbanística de solución aos complexos problemas municipais e de seguridade xurídica á cidadanía, desde o simulacro, a catro meses das eleccións o alcalde de Fene resucita a revisión do Plan de Urbanismo.

Para facerme entender polos profanos en materia, direi en expresión coloquial que un Plan Xeral de Ordenación Municipal(PXOM) é un documento de carácter normativo, e ámbito municipal, que define o proxecto de ordenación territorial do Concello e determinante por tanto do modelo de cidade desexada, do mesmo xeito que do formato do seu desenvolvemento futuro. 

Sendo a Corporación municipal dentro da autonomía que lle confire o marco legal a competente para redactar ou revisar o seu contido e a posterior xestión urbanística. 

A ordenación espacial dun municipio pola súa condición esencial debe ser unha decisión política preferente tendo en conta que a calidade do benestar social no marco da cidade garda relación directa coa funcionalidade do seu deseño; tal é así, que a implantación dun modelo urbanístico eficiente favorece a habitabilidade dos residentes ao facilitar o desenvolvemento das súas actividades cotiás, tanto no persoal como no xeral e o profesional, ao mesmo tempo de estimular a atracción investidora e contribuír con iso á reactivación económica. 

Por iso, cando esa relación de dependencia vese alterada no substancial por circunstancias inducidas como os efectos do desmantelamento industrial en concorrencia co embate do receso inmobiliario, cuxo impacto constrinxe as estimacións contidas no plan xenuíno, hase de afrontar sen dilación un estudo en profundidade dos seus efectos para así poder establecer con rigor propostas que favorezan o desenvolvemento dun urbanismo alternativo en consonancia coa nova conxuntura. 

Medidas que pola súa finalidade paliativa esixen ser establecidas con urxencia e prontitude para evitar con iso que un exceso de temporalidade na súa tramitación acentúe e deterioración e agrave en maior medida a situación urbanística do municipio. 

Xustamente isto é o que está a ocorrer no Concello de Fene cos traballos de revisión de PXOM que se manteñen empantanados desde que en marzo de 2011 cando a Xunta de Galicia tras a preceptiva información devolveu á institución o documento de inicio. 

Excedido deixamento cando a efectos contractuais o prazo para a súa redacción estaba estipulado en 32 meses, o que vén indicar unha demora acumulada desde o seu inicio no 2009 superior aos 9 anos, coa agregada particularidade que no transcurso de tan dilatada paralización o contido do redactado perdeu toda validez xurídica pola entrada en vigor de senllas leis do solo datadas nos anos 2013 e 2016, o que deixou sen efecto o contido de todo o actuado e que  por iso téñase que partir de cero.

 Ao que para maior prexuízo hase de engadir o gasto inútil que supuxo a minuta do equipo redactor pola realización duns traballos que por indolencia política non serviron para nada, convertendo o desembolso realizado nun malgaste de fondos públicos co prexuízo adherido da perda de subvención outorgada para o efecto pola Xunta de Galicia para tal finalidade.

 O impacto causado pola actitude de desidia da representación política, xerou uns efectos altamente perniciosos que impediron a reactivación municipal, ao manter en vixencia o desfasado e obsolescente modelo urbanístico que deu orixe ao escenario de crise, o que impediu poñer en marcha solucións desde a acción combinada de medidas de desenvolvemento económico e social con políticas de cohesión territorial, en liña a facilitar un cambio efectivo e real no facer municipal. 

A proba de tal limitación é detectable con só visualizar a adversa estatística municipal referida ao ámbito migratorio, demográfico e de emprego, cuxos negativos índices son expresivos de a nula eficacia das políticas aplicadas na articulación de medidas coas que remediar a desmesura en paro xuvenil, a descapitalización residente por deslocalización laboral e a incesante mingua de poboación. 

Aspectos todos eles que no seu conxunto son expresión manifesta de fracaso, infructuosidad e insolvencia.

E tras nove anos de inxustificable “ hemiplejía urbanística”, como broche final xorde o esperpento, cando o Goberno Municipal a catro meses para a celebración das eleccións municipais, sen tempo material para nada, ao só efecto de seducir electoralmente á cidadanía anuncia aos catro ventos que reactiva a Revisión paralizada, cando por pura racionalidade debese ser a corporación entrante a que afrontase tal labor.

Co agravante que o reinicio da revisión, ao carecer de consignación orzamentaria que a referende, convértese nunha decisión lastrada pola ilegalidade.