Corrupción á carta

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras a implacable sentenza dos EREs, resulta  indígnante o  branqueo que da corrupción do PSOE fai Podemos; quen para favorecer  a conformación  dun goberno de coalición non dubida o mais mínimo  en suavizala,  a pesar que  coa súa actitude   está a conducir ao país  á ignominia  máis  aldraxante  e  noxenta.

Hai cadranzas  reveladoras, concorrencias que por confusas, poñen de manifesto a difícil relación entre ética e política; son situacións que deixan ao descuberto  a falta de escrúpulos da clase política, quen salvando matizadas excepcións, mais que identificarse con accións de correcta actitude en proveito do interese xeral; independentemente de ideas e de siglas, os seus protagonistas, funcionan como un colectivo de individuos  despolitizados, unha caste corporativa cohesionada, cuxa única pretensión é a  autoperpetuación no cargo, para desde tal posición exercer en exclusiva a defensa dos seus propios intereses.

Indecente conduta de quen, ademais de abandonar o seu compromiso de representación, prodiga o triunfo do ilícito facilitando que se impoña a barra libre da corrupción, que polo  relaxamento  dos principios éticos e a violación do deber institucional alcanzou carácter orgánico.

Por iso que na actualidade, cando como no caso dos EREs, xudicialmente faise patente a identidade  corruptora e corrompida, aínda a propósito de estar diante dunha  práctica contraproducente para o  desenvolvemento económico e social do país; as forzas políticas, lonxe de proceder en evacuación de responsabilidades a través de accións de loita contra esta pandemia; a pesar da contundencia do evidente, proseguen na súa obstinación de restar transcendencia á súa existencia, sen caer na conta, que a  aquiescencia tácita da corrupción é idéntico a compartila.

Sen levar  a cabo un   proceso de catarse  cívica e política será materialmente  imposible  a súa erradicación, pois resulta incuestionable que na actual  conxuntura mais alá dunha excepcionalidade  a corrupción  lonxe de cinguirse a casos illados  está implantada de forma  xeral no ámbito económico e político, conformando un sistema onde as confabulacións, a  transigencia   e as  conxuras  fanse  donas da situación.

Por iso, que aínda que desde el foro político néguese que España é un país corrupto, ou se manifeste que tal afirmación é terriblemente inxusta por inadecuada e aleatoria, o certo é, que o noso país ten 1.661 causas xudiciais abertas por corrupción política.

Sendo por iso totalmente inaceptable que no canto de afrontar a realidade dos feitos e con toda firmeza poñer remedio á situación, os membros da familia política tenten aliviar a responsabilidade dos procesados a través de versións absurdas para convencernos da súa inocencia, cando o camiño pasa pola instauración dun cambio dirixido a  reconquistar a honestidade na función pública; pois a persistencia da corrupción ademais de crear inestabilidade política deteriora o ámbito das actividades económicas afectando a factores  crave na saída da crise e moi especialmente ás Pemes, motores de desenvolvemento e de creación de emprego, pero extremadamente vulnerables cando entra en xogo a corrupción.

O drama da corrupción é  unha transferencia do franquismo que despois de burlar todos os  filtros da transición logrou arraigarse como parte estrutural da democracia, ata o extremo de consolidar a súa institucionalización, e iso motivou que desde a oficialidade do novo sistema, as malas praxes do  continuísta e sempre dominante poder económico do antigo réxime (verdadeiro poder de Estado), fixese quebra nunha clase política  disoluta, sendo esa a causa fundamental que ocasionou que no transcurso de corenta  anos, á marxe de siglas partidistas, a case totalidade do sistema político aparecese explicitamente  connotado coas tramas corruptas.

Falando por se mesma a interminable sucesión e diversidade de escándalos que como o recentemente sentenciado caso de Elos, aínda con distinto   ganduxo  chegaron ao extremo de  uniformar a dinámica do  facer político,   sendo mostra tanxible de tal complexa concorrencia, ademais do anteriormente citado, o caso  Filesa e a trama  Gürtel; fitos de referencia dunha estendida e inacabable relación de escándalos intermedios (Campión, Palma Area,  Malaia, Pokemon,  Noós,  Pallerols,  Brugal,  Pretoria..... ), que conxuntamente, sen distingo de implicación hai que circunscribir no contexto  dunha  sincrónica defraudación da confianza pública, que en suma é o auténtico propósito da corrosiva corrupción política, desa intriga  subversiva que ademais de  desvalorizar o entusiasmo social pola democracia poñen en serio perigo a estabilidade do Estado de Dereito.

Todo un turbio proceder dos representantes institucionais, coa  sórdida finalidade de satisfacer o seu ilexítimo enriquecemento persoal, ánimo lucrativo que ao parecer é o único centro de censura dos casos de corrupción, e cuxa reprobación desaparece para as mesmas voces críticas cando a infracción cometida reporta algún tipo de "vantaxe" para a comunidade, pois ao producirse tal circunstancia, acontece, que todos os actos de corrupción derivados dunha conduta ilegal pasan a tomar condición de inadvertidos ou son percibidos como  inocuos; todo un expoñente de excedida tolerancia que dá cabida a comportamentos de dobre moral e de adulteración democrática que sen atenuante que valla veñen delatar a mala pedagoxía da nosa cultura política.

A corrupción non ten  distingos nin cor política, e mal imos si optamos por tomar percepción subxectiva  deste  flaxelo á marxe dunha perspectiva global, adxudicando categorías de admisión ou reprobación dos feitos de forma aleatoria, pois se mire por onde se queira, tan corruptos son os protagonistas   de actos de transfondo lucrativo, como os autores de prácticas  de extorsión,  degradación ético-moral, sen excluír o favoritismo na contratación pública ou o tan levado  nepotismo, ese trato preferente reservado a membros da familia política sen cualificación de idoneidade para o cargo.

A pedofilia rolda por Moncloa

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Postular como  ministrable a unha candidata lastrada pola súa presunta conivencia coa pedofilia, é unha insensatez, un risco innecesario e desaconsellable pois ademais  de desatar  alarma social  poñería  nun  serio brete a solvencia do Executivo

Á marxe de cal sexa a súa índole  todo  abuso  sexual é  execrable,  e moi especialmente  o que afecta o ámbito infantil, pois o feito de roubar a inocencia a un neno, ademais do impacto  traumático do momento, fai que quede  maltreito  para  sempre converténdose nun  adulto fracturado e   con dificultosa   reconstitución

Cabe referir que a proliferación destes delitos é alarmante como  vén indicar que 1 de cada 5 nenos en España sufriu algún tipo de abuso sexual,  aínda cando desde as institucións déronse pasos para previr a súa propagación como foi a instauración en marzo  de 2016, do  ‘Rexistro Central de Delincuentes Sexuais’  creado polo ministerio de Xustiza coa finalidade de protexer aos menores fronte á delincuencia sexual.

Resulta que xusto un mes despois da    entrada en vigor  do devandito Rexistro, o primeiro escándalo lonxe de estourar  no  ámbito do  hampa,  contra todo prognóstico estala na propia sede do Parlamento Galego, cando nun feito insólito Axentes da Policía Nacional deteñen a un militante  de Esquerda Unida ( EU) por manipulación     e  trasmisión  de pornografía  infantil nun computador da  institución, resultando para maior envurullo que foi a  deputada Yolanda Díaz quen  lle  colocara como asesor .na oficina parlamentaria.

Pola contundencia dos  antecedentes que acompañan os feitos, non é de recibo enmarcar o caso no  contexto dunha actuación de ámbito privado, tendo en conta que o  infrascrito lonxe de exercer de mero  administrativo  desempeñou funcións de marcada relevancia  política,    tal foi  a súa candidatura  á alcaldía de Santiago, ademais de cargo de máxima  confianza asesorando  a  Esquerda Unida Ferrol e no Concello, como   tamén   asesor do Grupo Parlamentario de AGE

Patente de corso que quedou contrastada cando no 2009 tras unha denuncia de dous militantes do partido  pola mesma causa, estes a  pesar de achegar testemuños  probatorios  #ante  Yolanda Díaz  foron expulsados sen contemplacións  da organización, aducindo  que difundiran graves e falsas acusacións contra EU de Ferrol.

Tal como déronse os feitos  quedan moitas incógnitas por resolver, moitas explicacións que dar, pero a por aquel entón máxima mandataria de Esquerda  Unidade e directa responsable política  do acontecido, rexeitou de forma reiterada dar as explicacións públicas que a situación esixía, e que a súa condición política impoñíalle, chegando   inclusive ao extremo   de facer caso omiso á  petición de esclarecemento instada polos seus socios de coalición liderados por Beiras.

Unha conduta que por se mesma revela a súa evasión no deber de representación  que ostenta, unha burla  ao electorado , así como o seu nulo respecto cara ao cumprimento  dos  ideais democráticos que propugna o seu partido ; un comportamento que por  envilecido detráelle toda solvencia  e prestixio  para o desempeño  da función pública  e o que é mais grave sitúalle  politicamente en “tácita complicidade” co  pedófilo e por tanto transfórmalle  en responsable virtual dos seus feitos que en  lóxica correspondencia emprázalle a dimitir,    porque  calquera tipo de abuso ou malos tratos é un asunto político que  tería  de asumir como tal e de non facelo  o abandono da política debese  estar cantado.

Pero  nesta trama de indecencia as cousas  funcionan  xusto ao revés  pois no  ámbito do  progresismo de esquerdas aos cadáveres políticos mais que enterralos activan a súa resurrección;  por iso  neste drama quen co seu deixamento  prorrogou durante sete longos anos  o sufrimento dunhas vítimas inocentes da pornografía infantil  a pesar do  seu inducido  encubrimento mais que truncarlle  toda  ligazón coa política  postúlase a súa  canonización  e a súa elevación ao ceo  ministerial, sendo aberrante  que unha transgresora de tan devaluado carisma que a tempo presente segue sen render contas dos feitos mantéñase na crista da onda política facendo alardes de pudor.

Neste círculo de  impudicia,  son moitas as actrices  de repartición que secundan  á  actriz protagonista; xogando un papel destacado en defensa  da súa promoción  o colectivo feminista que pulula  na  contorna de Unidas  Podemos, pois  lonxe de cuestionar a  corrompida  conduta da súa diva,  coa súa actitude  de silencio cómplice demostran  a súa  negativa para asumir que a pedofilia  e a distribución de material pornográfico  infantil é un delito  indecente, unha infamia   depravada de graves consecuencias, tendo en conta que as vítimas  son nenos e nenas  obrigados a pousar sometidos  sexualmente. e que  por tanto esixe a erradicación e  o illamento  dos seus artífices,

Por tanto,  mais alá dos interesados apoios  que o seu cortexo de  acólitos préstalle,  politicamente a turbia conduta de Yolanda Díaz, non só fai inaceptable  o seu acceso a cargo ministerial  senón que esixe o seu abandono da  actividade política,  e  por hixiene democrática a de todos aqueles que  co seu amparo avalan  asúa   ignominiosa conduta.

PODEMOS, o círculo, a fouce e o martelo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.

Podemos que xurdiu como unha expresión de réplica contra o sistema político nado da Transición, despois da fulgurante pero breve acollida popular dos seus inicios como movemento cívico, non cesou de incrementar o seu descrédito pola permisividade a acoller nas súas filas ao máis irreflexivo e oportunista da ralea política.

Feito que se consumou no transcurso de Vistalegre II, pois a derrota dos defensores da vía do 15- M induciu un cambio irreversible na natureza da organización morada que tras aquela capitulación pasou a funcionar como un partido político tradicional dirixido desde a sala de mandos con man de ferro por alumnos instruídos nas Mocidades Comunistas sobre prácticas de poder interno que aplicaron con disciplina prusiana os “notables” do aparello con Iglesias á fronte auxiliado por Echenique, Montero, Mayoral e Monedero, baixo cuxas ordes o envorco acentuou a escala de decadencia de Podemos.

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación comunista de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e burocratizada en liña a impoñer o novo sinal e á vez suprimir todo rastro do facer político dos seus antecesores, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

Afirmar para o efecto que do formato político de Podemos só queda a súa filiación de orixe, polo demais, como consecuencia da súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente inhóspito onde o leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos proclives ao espírito do 15- M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e cesarista do país.

Na actual tesitura unha vez extinguidos os círculos, e imposta a máis absoluta e férrea verticalidade, como non podía ser doutro xeito o novo staff comunista mostrouse máis proclive en aplacar todo síntoma de reacción interna que preocupación real por dar solución á problemática social, nunha tendencia de achicar receptividade e acentuar a salvagarda, unha actitude en correspondencia coa docencia recibida, máis orientada á maquinación política que ao desempeño de funcións de goberno, o que proxecta cara ao electorado unha imaxe pública de Podemos deprimente e de nula receptividade, fóra dos seus aleccionados e disciplinados acólitos.

O conseguido afianzamento de Iglesias cara dentro diverxe no substancial da súa cada vez mais decrépita imaxe pública, como así demostra o feito que desde Vistalegre II, é dicir, en menos de dous anos deixou polo camiño preto de dous millóns de votos, no contexto dunha tendencia á baixa que se mantén cara ao 10 N para restarlle aínda máis poder determinante nunha alianza de Goberno, coartándose con iso o seu anhelado soño de ocupar a cadeira da Moncloa, sen que a deducir das enquisas poida sequera exercer como xefe da oposición no Congreso.

A saída forzada de Errejón e os membros da súa contorna descapitalizou o xa minguado peso político que a formación morada ostentaba desde o seu tránsito ao comunismo, unha perda dos principais motores fundacionais que reduxo a mínimos a función da súa acción política, quedándolle por utilizar o escaso talento que lles resta para significarse como axitadores de masas que coa loxística da actual cúpula resultaralles significativamente doado, pero a purga de tan significados cadros ocasionou unha perda de referendo social que impide que Podemos poida ofrecer ao electorado aquel proxecto de país referente da súa propia xénese.

Tal é así, que tras cinco anos de Podemos e oito do 15 M, o impacto do baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a continuidade da formación política.

Para coñecer a matriz de tan acentuada deterioración é recomendable saber que a excepción do propio Iglesias o resto dos membros da actual dirección monocor non formaban parte de Podemos cando se celebrou a  primeira Asemblea Cidadá de Podemos, (Vistalegre 1), tendo en conta que todos eles foron fichaxe do propio Secretario Xeral quen para impoñer os seus postulados chamou aos seus camaradas do PCE, entre os que curiosamente se atopaba Irene Montero, quen desde Vistalegre2 nun ascenso fulgurante fíxose co dominio do partido sen oposición que lle puidese obxectar, aínda que á hora de buscar culpables da desfeita electoral foi a primeira en renegar de toda responsabilidade ao tempo de cargar tintas contra os díscolos coa súa acción executiva.

O seu controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e o negarse a recoñecer a nefasta deriva que tomaba a situación coas súas decisións, son prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron á gran maioría dos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.

O que en boa lóxica motivou que por coherencia unha gran maioría discrepante con tales prácticas, proscrita ou acatoada sen contemplacións, renunciasen a continuar formando parte de tan devaluado proxecto; sendo aí onde radica o esencial da súa descapitalización electoral e tamén onde reside a argumentación fundacional de Mais País como formación política, unha opción de rescate que mantén a esencia innata do PODEMOS primixenio, e por tanto, a alternativa electoral de quen segue mantendo vivo o espírito do 15M.

Exhumación SI, pero foi que NON

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cando en termos xerais o réxime constitucional do 78 non foi máis que a reformulación e renovación do franquismo, resulta un anacronismo exhumar ao ditador sen poñer en marcha un proceso constituínte que dea lugar á redacción dunha nova constitución.

Que despois de 43 anos da morte do ditador, o seu corpo permanecese no mausoleo do Valle dos Caídos, evidencia a anémica situación do réxime dominante desde a Transición en cuxo periplo o bipartidismo permitiu manter esa anomalía ao tempo de repetirnos a ata a saciedade que a nosa era unha democracia modélica.

Pódese entender que non compartir, a actitude da dereita de non facer nada por emendar este paradoxo, pois na súa intención estivo sempre que a vitoria do franquismo persistise a perpetuidad, menos comprensible é a disposición mantida pola esquerda quen deixou pasar 22 anos exercendo a función de goberno antes de consumar a recente exhumación dos restos do maior genocida da historia de España.

É por iso censurable que o Presidente Sánchez nun intento de esvaecer a deserción mantida ata o de agora polo PSOE, saque peito declarando sen pudor que a exhumación de tan cruel verdugo realza a dignidade da democracia española, un completo despropósito cando tras a atroz guerra civil e a férrea ditadura ulterior, foron miles as persoas vilmente asasinadas cuxos restos mortais seguen xacendo en cunetas e fosas comúns; sen que desde entón modificárase en nada tan degradante situación, pois a inhibición dos distintos executivos do PSOE e PP en investigar as circunstancias e xulgar aos autores destes crimes foi ostensible; unha deprimente realidade que impediu aos familiares das vítimas poder enterralas dignamente.

Mentres tal aberración persista “esa democracia” que enaltece o Presidente Sánchez máis que ese referente modélico e exemplarizante que nos conta, seguirá sendo o simulacro empregado polos poderes fácticos do franquismo, tanto para maquillar a súa imaxe como para favorecer o tránsito cara á consolidación do silencio e o esquecemento de todos aqueles que sufriron e padeceron os ásperos anos de represión ditatorial.

O franquismo non remata con exhumar ao ditador en nova tumba, especialmente, cando o seu espírito segue incurso no marco da Constitución do 78, que redactada por burócratas do anterior réxime resume os contidos das súas Leis Fundamentais á vez de trasladar a súa inmensa ambigüidade, que nos seus aspectos esenciais (ordenamento do Estado), representa unha consolidación do statu quo tardo franquista; opúsculo constitucional cuxa verdadeira finalidade era acicalar a imaxe dun sistema decadente conservando inalterables as súas estruturas de fondo.

Tal circunstancia vén confirmar que aquel hipotético cambio que nos conduciría da Transición á Democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento seguido para a súa culminación. Realidade que vén evidenciar que a pesar do tempo transcorrido e dos aparentes flirteos coa “simulada democracia”, o protervo reflexo do franquismo máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade.

O testemuño dos feitos é quen corrobora exactamente o que sucedeu neste país, referendando que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, aínda cando o actual Goberno tenta versionar outra realidade distinta mediante unha bochornosa exhumación do ditador cando de facto en proceder contrario está a aceptar o post franquismo constitucional agora reconvertido a neoliberalismo en forma de goberno, como pon de manifesto que a mesma elite dirixente siga conservando nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

Por tanto, cando o malestar cidadán deixa translucir tal deriva, nin cabe espazo para o descoido nin moito menos marxe para reprodución de erros, o que fai concluír que na actual conxuntura a Carta Magna vixente esgotou o seu percorrido, sendo obrigado arrincar ipso facto cun auténtico proceso constituínte que máis aló de adecuarse a composturas ou xiros constitucionais, cancele toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias de procedemento que conforme un  marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Sendo necesario para alcanzar o obxectivo previsto, xerar a hexemonía social conveniente sen que a lexitimidade do referido proceso constituínte poida radicar no poder político implantado en razón á súa baixa intensidade democrática, e á súa notoria exclusión cara á participación cidadá, resultando recomendable en boa lóxica aprender dos erros e da frustrante experiencia daquel decembro do 78.

Xa que logo, poñámonos á función e deixémonos de comedias!

Vota en clave Máis País

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras os comicios do 10- N todo continuará igual se os electores que teñen a chave do cambio non emiten un voto en conciencia, para impedir que os desatinos do neoliberalismo sigan conducíndonos ao extravío como país e impoñendo o status quo duns poucos en desvantaxe do interese xeral.

Máis aló da amálgama de siglas as formacións políticas proclives ao neoliberalismo coinciden en defender unha drástica redución do gasto público e da intervención do Estado na economía en favor do sector privado, para que sexa este quen desempeñe as competencias que tradicionalmente foron asumidas polo Estado.

A finalidade non é outra que lograr a supremacía do privado sobre o público para conseguir con iso o enfraquecemento, cando non o desmantelamento puro e duro da totalidade dos logros sociais de anos precedentes. 

En síntese, a súa verdadeira intención é aplicar unha liberalización que non só afecte ao desenvolvemento da actividade económica, senón tamén e moi especialmente á política de benestar social (pensións, sanidade, cultura emprego, etc.)

Aínda cando para a maioría da sociedade o neoliberalismo é unha abstracción que nada ten que ver con eles, o certo é que sen ser asimilado como ideoloxía política, desde a súa orixe a finalidade da súa implantación foi modificar no substancial o noso sistema de vida cambiando para o efecto o centro de poder; ata o extremo de converterse na actualidade na raíz causante da totalidade dos nosos problemas.

E iso ocorre aínda cando o seu resultado revela inequivocamente a ineficacia da súa validez e a nulidade dos seus postulados, pois a pesar do seu estrepitoso fracaso segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación é a ideoloxía que domina as dinámicas da actividade política, aínda cando ademais dunha ideoloxía anacrónica, o neoliberalismo é un pensamento fundamentalista da vida con tendencia perturbadora, que polo seu carácter excluínte e marcadamente absolutista, resulta totalmente contraproducente para a estabilidade do país e altamente pernicioso para a súa saúde económica e democrática.

É evidente que a política neoliberal ademais de atentar contra os dereitos fundamentais produce o esborralle dos principios democráticos desde o interior do propio sistema, e esa regresión débese á abdicación política do Estado fronte ás indómitas dinámicas dos mercados.

E así cando a crecente complexidade social esixía o máximo desenvolvemento da esfera pública; contra todo prognóstico imponse a primacía da economía e dos intereses privados, enaltecidos desde a ficción como fontes do progreso e crecemento, un sofisma que con todo fornece o efecto buscado ao achicar a esfera pública e lograr a súa subordinación aos intereses particulares.

Por iso os neoliberais toleran a democracia a condición de que esta atéñase ás regras do xogo que eles previamente ditaron, sen que salvo contadas excepcións a maioría dos partidos políticos fagan nada por remediar tal primacía, extremo que contra as súas promesas electorais pon de manifesto que nun contexto dominado por un proxecto neoliberal é totalmente incompatible a continuidade do sistema de servizos sociais e por tanto inconciliábel o desenvolvemento pleno do Estado de benestar.

Os prexudiciais efectos do neoliberalismo son de tal impacto que non só puxeron en perigo de modo directo a estabilidade do conxunto da sociedade senón tamén o dereito ao futuro de xeracións vindeiras, por iso é polo que supón un contrasenso que prosélitos políticos do credo neoliberal sigan agora á fronte da función política defendendo intereses bastardos ligados aos seus aliados capitalistas, destinando miles de millóns de euros de diñeiro público a salvar ás entidades bancarias copartícipes da hecatombe, mentres non reparan en reducir o estado social a mínimos á vez que escamotean recursos de apoio ao fortalecemento do tecido empresarial e do emprego.

Vivimos un proceso de radicalización neoliberal sen precedentes, en risco de deixar atrás a democracia e converter o triunfo do fascismo nunha posibilidade, iso polo menos é o que advirte a actitude dos seus adláteres institucionais que sen distingos como portavoces do poder oligárquico reafírmanse en defender que non pode haber outra lóxica política distinta do neoliberalismo, o que en si mesmo é atentatorio contra os dereitos fundamentais e por tanto contra a orde constituída.

Ante tal ameaza de involución o voto é a única ferramenta coa que frear o paso ao neoliberalismo e ás "reformas estruturais" que en propio beneficio levan repercutindo «inmisericorde». sobre a masa social, sufraxio que segue en uso porque ata o momento a ortodoxia económica na súa restritiva visión da democracia non logrou a súa abolición, aínda cando sabido é que a súa finalidade última é asfixiar a capacidade de autogoberno dos cidadáns, pois sobra dicir que no seu guión todo obstáculo ás súas expectativas está chamado á supresión, xa que aspectos como fraternidade ou solidariedade na que se inscriben os valores democráticos, non teñen cabida no desenvolvemento da súa deshumanizada orde económica.

Cando os perniciosos efectos da crise do 2007 seguen lastrando no substancial o funcionamento da nosa economía, ninguén desde a esfera política pode ter a desvergoña de manter a vixencia do fracasado modelo neoliberal, cando o que esixe a situación é a implantación de alternativas de superación, e toda oposición a iso debe ser castigada polos electores de tal modo que conduza á desaparición deses partidos satélite, única fórmula efectiva de darlle un envorco á situación e frear en seco as políticas de vulneración dos dereitos cidadáns básicos e as liberdades fundamentais.