27 dic 2019

En Fene chove sobre mollado

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



As inundacións en Perlío  non se resolverán, se ademais da limpeza periódica de leitos non se acomete a construción na desembocadura fluvial dunha infraestrutura hidráulica que en momentos  de alto  índice  pluviométrico regule o nivel do fluxo  mareal.

Na ribeirega parroquia de Perlío  do Concello de Fene  repítense  cíclicamente inundacións por desbordamento de dúas concas fluviais que atravesan o seu marco territorial, é dicir os ríos  Cádavo e  Magalofes,  problema que  os responsables políticos  tentan solucionar  coa mera limpeza de leitos, sen caer  na conta   que por producirse   a confluencia de ambos na cola dun estuario  suprimido, tal circunstancia  motiva  que sexan  varias as  dinámicas que interveñen  na devandita eventualidade  o que debese inducir  que a zona estivese catalogada como Área con Risco Potencial Significativo de Inundación ( ARPSI) fluvial e costeira.

 Para entender o que  está a ocorrer nos últimos tempos, é obrigado saber  que a transformación morfolóxica  e mesmo hidrolóxica deste ámbito estivo  causada en todo momento  polo impacto da intervención humana, como  tamén  pola repercusión da  actividade económica- industrial no medio ambiente natural, pois ata o inicio do século  XX o estuario constituído por ambas  as concas era un humidal de características excepcionais, totalmente aberto á ría de Ferrol onde  aforaba xusto na   rada  que configuraba o bordo litoral de A Ribeira  polo Oeste e polo Este a liña costeira   que remataba na  punta de As Pías , o que vén indicar  que non existía obstáculo algún  que entorpecese o discorrer natural do curso fluvial.

A desembocadura estaba  dominada  maiormente  por unha ampla xunqueira de 26500 m2 , con cota  inferior ao actual Puente dos Santos e que ante a continxencia dunha  meteoroloxía adversa, mesmo en coincidencia co fluxo  mareal,  funcionaba como espazo regulador de concas, evitando dese modo  que augas arriba  xerásense inundacións como agora prodúcense.

As circunstancias mudaron, cando a principios de 1900 afrontouse a execución do ferrocarril  Ferrol – Betanzos, pois o  impacto ambiental sobre aquel humidal  foi demoledor,  por canto fóra dunha estreita  ponte de desembocadura  fluvial,  o resto da intervención  na zona consistiu na execución dun  recheo  en noiro  que nunha lonxitude de 175 metros exerceu a función de pantalla, cuxas  características condicionaron a libre circulación  das correntes naturais , detraendo en gran medida   capacidade á condición  reguladoras que tiña  a área.

Limitación  que para maior prexuízo anulouse na súa totalidade  cando  a partir dos anos 50 mediante  achega de terras consumouse o  desecado integral do mesmo (Xunqueira); co agravante engadido que o recheo realizado  naquela zona de regulación hídrica  realizouse  superando  a cota da  pleamar máxima  equinoccial, inducindo con iso que o risco  de riada trasladásese augas arriba.

Tendo de sumar  a tal continxencia outros aspectos  que no seu conxunto pola súa contraproducente influencia acentuaron aínda máis a complexidade funcional  deste ecosistema fluvial, facendo que na actualidade  repítase  con máis frecuencia a exposición  ao desbordamento  na zona.

Alteracións que impactan  na morfoloxía fluvial e que ao  minguar   a súa sección hidráulica reducen a velocidade das súas augas , facendo que por iso rompa o seu equilibrio dinámico e acentúese o risco de inundación, circunstancia que se produce augas abaixo da  Estrada da Palma como consecuencia   do   estrangulamento  do río pola súa canalización indebida e a construción  edificatoria  ao bordo do mesmo, de igual modo, que pola  repercusión da  canalización forzada e o cambio de dirección da saída ao  mar no interior dá factoría naval.

A iso hase de engadir o exceso de lodos e elementos residuais  no  tramo final do  río que igualmente restrinxen a súa capacidade de conca, agravada á vez por un valo estático  colocado polo estaleiro para impedir o acceso ao seu interior , pero que tamén  actúa  como  contención de arrástrelos do río entorpecendo  a súa libre circulación.


Todo iso  agrupadamente creou unha situación de alto risco que non se resolve coa mera limpeza dos ríos, senón que esixe á vez unha solución infraestrutural de maior envergadura capaz de anular o actual risco de inundación, e que non pode ser outra que a construción na desembocadura fluvial ao interior de Navantia dun sistema de comporta  deslizable de aceiro sostida por estrutura de formigón, que en situacións de alto índice  pluviométrico entre en funcionamento regulando os cambios no nivel do mar cara ao interior do río, evitando así, que a  preamar impida a evacuación da canle fluvial e induza o seu desbordamento.



Este despropósito ambiental  cometeuse con anterioridade á chegada das corporacións democráticas, coa permisividade  dunha  lexislación inexistente, pero que en todo caso esixe a   recondución e intervención correctora do actuado en  evitación de danos e prexuízos para a poboación residente nesta zona neurálxica do Concello.

Corresponde por tanto á institución municipal tomar como  perentorio o asunto, afrontando sen dilación as xestións e negociacións procedentes para que o Goberno do Estado como titular   de (Navantia e Renfe causantes do problema)  sexa quen conxuntamente con  Carburos Metálicos  quen sufrague a execución da referida infraestrutura  hidráulica  de regulación  mareal  como demais correccións necesarias no marco dos seus respectivos ámbitos

En todo caso será o Pleno Municipal quen teña a última palabra..



20 dic 2019

Felizmente neutralizados

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


A estratexia de Unidas Podemos  para impedir o  acceso  das dereitas ao goberno, consiste en renunciar aos seus postulados e facer seu  o programa neoliberal do PSOE, gardando  acatamento á disciplina  da  Ministra de Economía  e ás políticas de axuste ditadas por Bruxelas.
Quen fóra destacado adaíl do neoliberalismo, o economista Milton  Friedman, a pesar que de beizos a fóra preconizaba a ausencia de toda intervención estatal na economía, curiosamente, a título persoal non predicaba co exemplo facendo caso omiso dos seus propios preceptos, e así en práctica inversa, durante toda a súa vida profesional non dubidou en acollerse ás subvencións do estado de  Illinois, para sufragar economicamente o desenvolvemento da súa actividade docente na "escola de Chicago", é dicir, unha mostra de perversión dun personaxe incoherente, a do teórico neoliberal cargado de contradicións que sen acudir a axudas do estado arruinaría a súa función mercantil ao primeiro de vez.

Irónico contrasenso de quen en vida ostentara a paternidade do moderno neoliberalismo económico; esa predicada doutrina que tras as súas hipotéticas vantaxes, enmascara un transfondo reaccionario que ademais de  depreciar o sistema democrático, induce a incautación do aparello do estado, abrindo vía libre á liberalización de todo o público e a conversión dos recursos sociais en amortización financeira.

Desde  a Transición aquelas teses   do autor neoiorquino  tiveron favorable acollida entre os membros do  neoliberalismo español, ou o que é o mesmo, nese agrupado de paridade ideolóxica no que confluíron  un reconvertido socialismo e unha dereita  recalcitrante agora xa  desmembrada e feita  cachizas, digamos   PSOE e PP. 

Formacións políticas que a pesar das súas  recias  rivalidades retóricas, o certo foi que ambas obraron  simplemente como axentes intercambiables, que en razón á súa capitalización electoral, alternativamente, foron  utilizadas polo neoliberalismo como colaboradores necesarios, coa exclusiva finalidade de levar a termo o seu perverso obxectivo, que desde sempre  non foi outro, que crear unha sociedade de desigualdade, onde pequenas elites económicas fosen os únicos favorecidos á conta de estender a pobreza e a exclusión á gran maioría social.

É por iso  que o neoliberalismo foi en todo momento a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas, non debendo obviarse por tanto  que os seus promotores seguen mantendo na actualidade o seu  propósito de devaluar o nivel de vida do segmento máis débil da  sociedade,  manexando   para tal finalidade ao poder político como ferramenta. 

Mais alá  dos  lesivos prexuízos económicos  causados pola súa crise de deseño, está  a crise política inducida, que ao diminuír o poder do Estado, tamén restrinxe  a capacidade dos electores  para  erradicar os lesivos  efectos das súas políticas  a través das urnas. 

Por iso é polo que  na  actual conxuntura, por mais reafirmación que proclamen en defensa do seu credo,  non se albisca ningún sinal indicativo que recomende apontoar o  neoliberalismo  como continuidade  do noso  futuro económico;  resultando incongruente que Podemos que naceu como réplica  á ortodoxia  neoliberal,  incorra agora no contrasenso de moverse  coa lóxica do sistema ao que viñan desterrar.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Non constan no preacordo de Goberno nada relacionado  coa intervención  o mercado do aluguer nin de expropiar vivendas baleiras aos bancos; quedando igualmente sen mención a derrogación da reforma laboral, o  cuestionamiento  da  monarquía e moito menos o recoñecemento  sobre  o dereito para decidir  e demais aspectos  relacionados coa grave  crise territorial do Estado, asuntos  todos eles que formaban parte do programa electoral de Podemos.

Esa renuncia  fraguada na  trastenda de Podemos,   o único que indica é que Iglesias e o seu séquito optaron  por relaxar o mensaxe  podemita  en aras a posibilitar  o  ingreso  da cúpula no club do    constitucionalismo neoliberal,  e con iso   o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, con devandito proceder  estarían  a referendar  as políticas  dos socialdemócratas e o continuísmo do neoliberalismo , e esta é unha actitude  pusilánime que  en  román  paladino denomínase  entreguismo, mais alá  da interesada narrativa que en defensa propia  utilicen os   dirixente da organización morada para tentar  xustificar o  inaceptable.
Expresión   descritiva  da súa renuncia  para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade que proclaman no seu propio ideario, por canto, a súa  subordinación   aos  círculos de poder económico, impide toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

No actual contexto  era  completamente inviable a conformación en coalición  dun goberno  de esquerdas e progresista,  pois os requisitos esixibles para a súa consumación,  lonxe  das exhortadas renuncias de Podemos requirían  en maior medida  a exclusión do intrusismo   extrapolítico representado polo neoliberalismo  que rexe a función política  do PSOE. Ante  a  dobrez  socialista  o seu sería  a posta en práctica dun formato de cooperación  positiva que desde fóra  do Executivo establecese  unha  gobernabilidade concertada e negociada como única fórmula de preservar  a integridade política, frear o paso á dereita e remediar a repetición de novos  comicios.


A decisión tomada por  errática,  levará sen remedio ao enterramento político de Podemos.


14 dic 2019

Fene: Reprobación "sui xéneris"

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



O PP de Fene sostén  que o delito de alcoholemia do seu Alcalde é parte intrínseca da súa vida privada, esquecéndose  que a suxeición   ao escrutinio que garanta  a debida coherencia e  exemplaridade  coa función pública,  fai  imposible  que politicamente o rexedor teña vida privada, que si vida íntima. 

Sabido é  que os municipios son a administración máis próxima á cidadanía, ante a que os veciños expoñen todas as súas demandas, á marxe  que o consistorio teña ou non competencia para iso, por iso é polo que pola diversidade dos seus labores e heteroxeneidade das súas funcións os entes locais son o lugar apropiado para conxugar problemas con solucións.

Pero por idéntica concepción, para o exercicio da política local non abonda  co apadriñamento dunhas siglas, nin o referendo dunhas primarias, pois mais alá de tales preceptos os candidatos deben ter probada capacidade de reacción para actuar coa maior dilixencia, dun modo áxil, eficaz e eficiente, diante as  múltiples continxencias que máis aló do funcionamento común acompaña o quefacer municipal, é dicir, ademais de entusiasmo deben ter calidades innatas para exercer de punta de lanza fronte aos novos retos que diariamente irrompen no proceso da vida municipal e para o que non vale a improvisación como remedio.

Máis que en ningún outro, a función política neste ámbito é un traballo marcado pola variabilidade e o fraccionamento de funcións e papeis a representar, así como pola descontinuidade e a interrupción de tarefas, un labor  extenuante onde non basta co entusiasmo para afrontar a asidua carga de tensións e decisións difíciles que nunca veñen superadas polas satisfaccións.

Por tanto, para que as entidades locais pasen a cumprir unha función efectiva como administracións transparentes e de proximidade  á cidadanía, non vale nin  a intencionalidade nin a mediocridade, é necesario dar un xiro radical á situación, afrontando un cambio real que mude de raíz o actual formato de política municipal, substituíndo a anacrónica representación duns cargos institucionais máis preocupados por satisfacer o seu  egocentrismo, que por facerse receptores das demandas sociais e dar solución aos problemas dunha veciñanza sumida nunha precariedade galopante.

Para o desempeño da  xestión municipal non basta co  voluntarismo característico de outrora , pois a complexidade inherente dos asuntos que os entes locais afrontan na actualidade require dos políticos locais non só intuición, esforzo e dedicación, senón tamén unha correcta comprensión e solvencia de todo aquilo sobre o que deben decidir, coa finalidade de poder resolver eficientemente, obxectivo imposible cando a  impericia, a falta de coñecemento ou o  amateurismo, son un impedimento  para obter os resultados pretendidos.

Difícil está canalizar a situación  no  Concello que de ser vangarda e referente do municipalismo durante  un cuarto de século, actualmente sofre un  proceso  de regresión  sen precedentes, pois aínda que desde sempre  a esquerda no seu conxunto sumou máis votos que a dereita, esa aritmética electoral non foi impedimento para que o PP con só o apoio dun terzo dos votos fixésese reiteradamente co bastón de mando da Alcaldía, e  todo porque entre os teoricamente progresistas pesou máis a  bastardía política que a responsabilidade democrática. 

Unha actitude afastada de todo código de conduta de quen non puxeron reparo  algún en quebrantar os seus compromisos electorais sen importarlles o máis mínimo a repercusión da  súa indolencia nos directos afectados.

Por tanto, aos  inimigos da esquerda na localidade non hai que buscalos entre os votantes, tendo en conta que    o apoio electoral cara ao progresismo mantense inalterable co paso do tempo; onde realmente radica a  descapitalización  da esquerda no municipio, é na total ausencia  de integridade  dunha boa parte do sector dirixente que a conforma.

Nesta tesitura a ninguén debe estrañar  a  condescendencia mostrada  por esta oposición  de aparencia  ante o flagrante delito do rexedor,  que foi cazado a noite das eleccións ao volante en estado de embriaguez, triplicando a taxa de alcol permitida; un disparate, cuxos adversos efectos sobre a condución son incontestables, como indiscutible  é a súa fulminante saída do cargo, pois un delito penal de tamaña  gravidade  polos riscos inducidos e o desprestixio institucional repercutido así o esixen, porque inxerir alcol e despois conducir é incompatible co desempeño de calquera responsabilidade pública.

Non cabendo por tanto o artificio de darse de baixa  no partido, nin tampouco  dulcificar os feitos  como  subterfuxio  para  manter  a continuidade no cargo, probabilidade de todo punto inaceptable porque a súa soa presenza  menoscaba o prestixio da  institución democrática que indebidamente  segue a presidir.

De non asumir a  renuncia voluntaria e dar por resolto tan  lamentable episodio,   mais alá do ambiguo e desaxeitado formato da  reprobación, é cando a oposición debe exercer o seu papel  de maioría real forzando o seu desaloxo do Goberno municipal, utilizando para ese efecto  o  resorte legal ao seu alcance, é dicir a obrigada Moción de Censura que a situación esixe como  única e exclusiva vía de emendar a situación e de correspondencia  coa  maioría electoral   que lles elixiu.

Quitarlle ferro ao  tenebroso delito da  alcoholemia do señor Alcalde   situándoo na esfera da súa vida privada  non pasa de ser un atallo para a evasión,  debido a que  nunha  sociedade democrática os cargos públicos electos, ademais de estar suxeitos ao cumprimento da legalidade, son responsables politicamente ante os cidadáns tanto polos seus comportamentos públicos como privados.





6 dic 2019

Garzón enceréllase con VOX

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Non é o nacionalismo periférico o factor causante  do apoxeo  ultradereitista, senón o vinculo que esta ten co neoliberalismo, por canto, os demoledores efectos das políticas neoliberais pola desigualdade  e a  hostilidade social inducida, intensifican a propensión electoral cara ao   facherío.
O coordinador xeral de EU, Alberto Garzón, no seu novo libro ¿Quen vota á dereita?, pasa revista ao auxe da ultradereita no noso país de forma  moi  singular, sen que o rigor acompañe o seu ensaio, pois  lonxe de profundar  na realidade  describe unha España ficticia  que politicamente nada ten que ver co escenario real.

Contrariamente ao que el afirma, o apoxeo  ultradereitista  non pode formularse  como cousa  nova,  pois formou parte  implícita da  Transición desde as súas orixes, e  se ata o de agora España foi inmune á seu empuxe, o motivo aclárao a propia orixe do Partido Popular, que dirixido con man de ferro  polo ministro franquista  Manuel Fraga, foi quen acolleu  no seu seo de forma encuberta a ese sector ultra  da dereita  que agora en fulgurante progresión  crece  no seu propio  detrimento e declive, pero que aínda así, de ningún xeito alcanzan entre ambos o teito electoral máis culminante  dos seus tempos  de coexistencia política.

 Para maior abundancia  non  debe obviarse en todo caso,  que previo á  caída de Rajoy aínda cando a formación da gaivota se  arrogou desde sempre o espazo  político de «centro-dereita», o certo é que de fronteiras  fóra, pola súa composición militante  era situado na órbita dos partidos de de  Hoffer ou de Lle Pen, e todo  como consecuencia do potente selo de identidade dos seus acompañantes.

Aquela indomable  extrema dereita  foi remisa desde sempre  a asumir democracia como regula  de xogo , rexeitando ademais  todo  aquilo que diferise  do os valores do franquismo; pero a celeridade dos cambios políticos dos  primeiros  tempos  da Transición  impediu que estabilizase un mínimo de estrutura política,  e que en situación dormente compartise espazo político  baixo as siglas do  PP en espera de mellores tempos,  caso que se produciu cando as circunstancias  fóronlle propicias   e iso ocorreu en coincidencia co  desmembramento dos populares, xusto cando   a irrupción de  VOX en 2018 modificou de forma substancial o taboleiro político español.

Esencialmente  a  mensaxe da  ultra dereita tivo aceptación nas masas pola permisividade  que atopou na democracia para propagar sen atrancos o seu ideario  totalitario e fascista, é dicir, porque se lles deixou campar  ás súas anchas sen que os partidos democráticos  fixesen o máis mínimo  por romper  o control da súa narrativa, o que facilitou que  VOX rendibilizase non só  aos nostálxicos do franquismo senón tamén  o descontento social  que a aplicación  das políticas neoliberais  tiña había inducido.

De aí que haxa de insistirse  en determinar    que o espertar  da  extenuada extrema dereita non xorde por xeración espontánea  senón que foi auspiciado  pola crise do 2007 cuxos lesivos efectos de depresión económica e  pavoroso impacto social, foron plataforma de lanzamento para o seu despegamento, e todo porque  as forzas políticas maioritarias (conservadores e socialdemócratas) coa súa nefasta dinámica de colaboración co   establishment financeiro non só facilitaron que se producise aquel desastre  senón que  foron incapaces de establecer solucións paliativas aos seus perniciosos efectos.

Esa falta de resultados induciu que os damnificados pola  situación, decepcionados, deixasen  de crer    que cos mesmos  as cousas podían cambiar, e na súa desesperación optasen  por buscar solución noutra opción política, ata o extremo de depositar a súa confianza nun partido que aproveitando o río revolto se  arroga o papel de redentor ofrecendo o que a xente descontenta quere oír, e  esta foi a dinámica utilizada por  VOX para sumar adeptos á súa causa , chegando  inclusive  a pescar votos no caladoiro   das  clases populares.

Por iso é polo que o novo auxe do fascismo non teña marcha atrás de persistir as dinámicas neoliberais con implementación das políticas de austeridade e do recorte de fondos destinados a manter as políticas sociais, pois a carencia de protección do Estado cara aos seus cidadáns induce unha insatisfacción  xeneralizada que favorece que un partido da ultradereita como  VOX a pesar da súa ideoloxía xenófoba e  homófobo, ademais da súa animadversión ás institucións democráticas, aínda así, siga arrincando rendemento político da situación.

Todo vén indicar que a España da Transición  involuciona  vertixinosamente, á vez que un  facherío de novo cuño unido por emocións nostálxicas, se  rearma  ideolóxicamente ao amparo da escandalosa impunidade que lles reporta un estrafalario Estado de Dereito, posibilitando con iso o perigo de volver repetir unha situación que xa se viviu e da que todos coñecemos o fatal desenlace 

Sen que en todo iso, teña nada que ver o nacionalismo periférico ao que apunta Garzón;  quen con todo, non cita para nada  os perniciosos  efectos  que induce  esa esquerda delirante que sen receo escuda atropelos como  a irritante complicidade pedofílica da súa  colega e camarada Yolanda Díaz, e cuxa repercusión por degradante e decadente, si  fortalece o crecemento electoral da ultradereita.