En Fene chove sobre mollado

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

As inundacións en Perlío  non se resolverán, se ademais da limpeza periódica de leitos non se acomete a construción na desembocadura fluvial dunha infraestrutura hidráulica que en momentos  de alto  índice  pluviométrico regule o nivel do fluxo  mareal.

Na ribeirega parroquia de Perlío  do Concello de Fene  repítense  cíclicamente inundacións por desbordamento de dúas concas fluviais que atravesan o seu marco territorial, é dicir os ríos  Cádavo e  Magalofes,  problema que  os responsables políticos  tentan solucionar  coa mera limpeza de leitos, sen caer  na conta   que por producirse   a confluencia de ambos na cola dun estuario  suprimido, tal circunstancia  motiva  que sexan  varias as  dinámicas que interveñen  na devandita eventualidade  o que debese inducir  que a zona estivese catalogada como Área con Risco Potencial Significativo de Inundación ( ARPSI) fluvial e costeira.

 Para entender o que  está a ocorrer nos últimos tempos, é obrigado saber  que a transformación morfolóxica  e mesmo hidrolóxica deste ámbito estivo  causada en todo momento  polo impacto da intervención humana, como  tamén  pola repercusión da  actividade económica- industrial no medio ambiente natural, pois ata o inicio do século  XX o estuario constituído por ambas  as concas era un humidal de características excepcionais, totalmente aberto á ría de Ferrol onde  aforaba xusto na   rada  que configuraba o bordo litoral de A Ribeira  polo Oeste e polo Este a liña costeira   que remataba na  punta de As Pías , o que vén indicar  que non existía obstáculo algún  que entorpecese o discorrer natural do curso fluvial.

A desembocadura estaba  dominada  maiormente  por unha ampla xunqueira de 26500 m2 , con cota  inferior ao actual Puente dos Santos e que ante a continxencia dunha  meteoroloxía adversa, mesmo en coincidencia co fluxo  mareal,  funcionaba como espazo regulador de concas, evitando dese modo  que augas arriba  xerásense inundacións como agora prodúcense.

As circunstancias mudaron, cando a principios de 1900 afrontouse a execución do ferrocarril  Ferrol – Betanzos, pois o  impacto ambiental sobre aquel humidal  foi demoledor,  por canto fóra dunha estreita  ponte de desembocadura  fluvial,  o resto da intervención  na zona consistiu na execución dun  recheo  en noiro  que nunha lonxitude de 175 metros exerceu a función de pantalla, cuxas  características condicionaron a libre circulación  das correntes naturais , detraendo en gran medida   capacidade á condición  reguladoras que tiña  a área.

Limitación  que para maior prexuízo anulouse na súa totalidade  cando  a partir dos anos 50 mediante  achega de terras consumouse o  desecado integral do mesmo (Xunqueira); co agravante engadido que o recheo realizado  naquela zona de regulación hídrica  realizouse  superando  a cota da  pleamar máxima  equinoccial, inducindo con iso que o risco  de riada trasladásese augas arriba.

Tendo de sumar  a tal continxencia outros aspectos  que no seu conxunto pola súa contraproducente influencia acentuaron aínda máis a complexidade funcional  deste ecosistema fluvial, facendo que na actualidade  repítase  con máis frecuencia a exposición  ao desbordamento  na zona.

Alteracións que impactan  na morfoloxía fluvial e que ao  minguar   a súa sección hidráulica reducen a velocidade das súas augas , facendo que por iso rompa o seu equilibrio dinámico e acentúese o risco de inundación, circunstancia que se produce augas abaixo da  Estrada da Palma como consecuencia   do   estrangulamento  do río pola súa canalización indebida e a construción  edificatoria  ao bordo do mesmo, de igual modo, que pola  repercusión da  canalización forzada e o cambio de dirección da saída ao  mar no interior dá factoría naval.

A iso hase de engadir o exceso de lodos e elementos residuais  no  tramo final do  río que igualmente restrinxen a súa capacidade de conca, agravada á vez por un valo estático  colocado polo estaleiro para impedir o acceso ao seu interior , pero que tamén  actúa  como  contención de arrástrelos do río entorpecendo  a súa libre circulación.

Todo iso  agrupadamente creou unha situación de alto risco que non se resolve coa mera limpeza dos ríos, senón que esixe á vez unha solución infraestrutural de maior envergadura capaz de anular o actual risco de inundación, e que non pode ser outra que a construción na desembocadura fluvial ao interior de Navantia dun sistema de comporta  deslizable de aceiro sostida por estrutura de formigón, que en situacións de alto índice  pluviométrico entre en funcionamento regulando os cambios no nivel do mar cara ao interior do río, evitando así, que a  preamar impida a evacuación da canle fluvial e induza o seu desbordamento.

Este despropósito ambiental  cometeuse con anterioridade á chegada das corporacións democráticas, coa permisividade  dunha  lexislación inexistente, pero que en todo caso esixe a   recondución e intervención correctora do actuado en  evitación de danos e prexuízos para a poboación residente nesta zona neurálxica do Concello.

Corresponde por tanto á institución municipal tomar como  perentorio o asunto, afrontando sen dilación as xestións e negociacións procedentes para que o Goberno do Estado como titular   de (Navantia e Renfe causantes do problema)  sexa quen conxuntamente con  Carburos Metálicos  quen sufrague a execución da referida infraestrutura  hidráulica  de regulación  mareal  como demais correccións necesarias no marco dos seus respectivos ámbitos

En todo caso será o Pleno Municipal quen teña a última palabra..

Felizmente neutralizados

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A estratexia de Unidas Podemos  para impedir o  acceso  das dereitas ao goberno, consiste en renunciar aos seus postulados e facer seu  o programa neoliberal do PSOE, gardando  acatamento á disciplina  da  Ministra de Economía  e ás políticas de axuste ditadas por Bruxelas.

Quen fóra destacado adaíl do neoliberalismo, o economista Milton  Friedman, a pesar que de beizos a fóra preconizaba a ausencia de toda intervención estatal na economía, curiosamente, a título persoal non predicaba co exemplo facendo caso omiso dos seus propios preceptos, e así en práctica inversa, durante toda a súa vida profesional non dubidou en acollerse ás subvencións do estado de  Illinois, para sufragar economicamente o desenvolvemento da súa actividade docente na "escola de Chicago", é dicir, unha mostra de perversión dun personaxe incoherente, a do teórico neoliberal cargado de contradicións que sen acudir a axudas do estado arruinaría a súa función mercantil ao primeiro de vez.

Irónico contrasenso de quen en vida ostentara a paternidade do moderno neoliberalismo económico; esa predicada doutrina que tras as súas hipotéticas vantaxes, enmascara un transfondo reaccionario que ademais de  depreciar o sistema democrático, induce a incautación do aparello do estado, abrindo vía libre á liberalización de todo o público e a conversión dos recursos sociais en amortización financeira.

Desde  a Transición aquelas teses   do autor neoiorquino  tiveron favorable acollida entre os membros do  neoliberalismo español, ou o que é o mesmo, nese agrupado de paridade ideolóxica no que confluíron  un reconvertido socialismo e unha dereita  recalcitrante agora xa  desmembrada e feita  cachizas, digamos   PSOE e PP. 

Formacións políticas que a pesar das súas  recias  rivalidades retóricas, o certo foi que ambas obraron  simplemente como axentes intercambiables, que en razón á súa capitalización electoral, alternativamente, foron  utilizadas polo neoliberalismo como colaboradores necesarios, coa exclusiva finalidade de levar a termo o seu perverso obxectivo, que desde sempre  non foi outro, que crear unha sociedade de desigualdade, onde pequenas elites económicas fosen os únicos favorecidos á conta de estender a pobreza e a exclusión á gran maioría social.

É por iso  que o neoliberalismo foi en todo momento a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas, non debendo obviarse por tanto  que os seus promotores seguen mantendo na actualidade o seu  propósito de devaluar o nivel de vida do segmento máis débil da  sociedade,  manexando   para tal finalidade ao poder político como ferramenta. 

Mais alá  dos  lesivos prexuízos económicos  causados pola súa crise de deseño, está  a crise política inducida, que ao diminuír o poder do Estado, tamén restrinxe  a capacidade dos electores  para  erradicar os lesivos  efectos das súas políticas  a través das urnas. 

Por iso é polo que  na  actual conxuntura, por mais reafirmación que proclamen en defensa do seu credo,  non se albisca ningún sinal indicativo que recomende apontoar o  neoliberalismo  como continuidade  do noso  futuro económico;  resultando incongruente que Podemos que naceu como réplica  á ortodoxia  neoliberal,  incorra agora no contrasenso de moverse  coa lóxica do sistema ao que viñan desterrar.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Contra o que se nos conta, a coalición PSOE- Unidas Podemos non conformarán  para nada un goberno progresista, senón un Executivo que impulsará sen paliativos a continuidade das políticas neoliberais en marcha, satisfacendo estritamente  as  demandas do FMI e o IBEX 35, como pon de manifesto o feito de situar a Nadia  Calviño ex candidata a dirixir o FMI como  plenipotenciaria Ministra de Economía e Vicepresidenta Primeira do Goberno.

Non constan no preacordo de Goberno nada relacionado  coa intervención  o mercado do aluguer nin de expropiar vivendas baleiras aos bancos; quedando igualmente sen mención a derrogación da reforma laboral, o  cuestionamiento  da  monarquía e moito menos o recoñecemento  sobre  o dereito para decidir  e demais aspectos  relacionados coa grave  crise territorial do Estado, asuntos  todos eles que formaban parte do programa electoral de Podemos.

Esa renuncia  fraguada na  trastenda de Podemos,   o único que indica é que Iglesias e o seu séquito optaron  por relaxar o mensaxe  podemita  en aras a posibilitar  o  ingreso  da cúpula no club do    constitucionalismo neoliberal,  e con iso   o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, con devandito proceder  estarían  a referendar  as políticas  dos socialdemócratas e o continuísmo do neoliberalismo , e esta é unha actitude  pusilánime que  en  román  paladino denomínase  entreguismo, mais alá  da interesada narrativa que en defensa propia  utilicen os   dirixente da organización morada para tentar  xustificar o  inaceptable.

Expresión   descritiva  da súa renuncia  para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade que proclaman no seu propio ideario, por canto, a súa  subordinación   aos  círculos de poder económico, impide toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

No actual contexto  era  completamente inviable a conformación en coalición  dun goberno  de esquerdas e progresista,  pois os requisitos esixibles para a súa consumación,  lonxe  das exhortadas renuncias de Podemos requirían  en maior medida  a exclusión do intrusismo   extrapolítico representado polo neoliberalismo  que rexe a función política  do PSOE. Ante  a  dobrez  socialista  o seu sería  a posta en práctica dun formato de cooperación  positiva que desde fóra  do Executivo establecese  unha  gobernabilidade concertada e negociada como única fórmula de preservar  a integridade política, frear o paso á dereita e remediar a repetición de novos  comicios.

A decisión tomada por  errática,  levará sen remedio ao enterramento político de Podemos.

Fene: Reprobación "sui xéneris"

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O PP de Fene sostén  que o delito de alcoholemia do seu Alcalde é parte intrínseca da súa vida privada, esquecéndose  que a suxeición   ao escrutinio que garanta  a debida coherencia e  exemplaridade  coa función pública,  fai  imposible  que politicamente o rexedor teña vida privada, que si vida íntima. 

Sabido é  que os municipios son a administración máis próxima á cidadanía, ante a que os veciños expoñen todas as súas demandas, á marxe  que o consistorio teña ou non competencia para iso, por iso é polo que pola diversidade dos seus labores e heteroxeneidade das súas funcións os entes locais son o lugar apropiado para conxugar problemas con solucións.

Pero por idéntica concepción, para o exercicio da política local non abonda  co apadriñamento dunhas siglas, nin o referendo dunhas primarias, pois mais alá de tales preceptos os candidatos deben ter probada capacidade de reacción para actuar coa maior dilixencia, dun modo áxil, eficaz e eficiente, diante as  múltiples continxencias que máis aló do funcionamento común acompaña o quefacer municipal, é dicir, ademais de entusiasmo deben ter calidades innatas para exercer de punta de lanza fronte aos novos retos que diariamente irrompen no proceso da vida municipal e para o que non vale a improvisación como remedio.

Máis que en ningún outro, a función política neste ámbito é un traballo marcado pola variabilidade e o fraccionamento de funcións e papeis a representar, así como pola descontinuidade e a interrupción de tarefas, un labor  extenuante onde non basta co entusiasmo para afrontar a asidua carga de tensións e decisións difíciles que nunca veñen superadas polas satisfaccións.

Por tanto, para que as entidades locais pasen a cumprir unha función efectiva como administracións transparentes e de proximidade  á cidadanía, non vale nin  a intencionalidade nin a mediocridade, é necesario dar un xiro radical á situación, afrontando un cambio real que mude de raíz o actual formato de política municipal, substituíndo a anacrónica representación duns cargos institucionais máis preocupados por satisfacer o seu  egocentrismo, que por facerse receptores das demandas sociais e dar solución aos problemas dunha veciñanza sumida nunha precariedade galopante.

Para o desempeño da  xestión municipal non basta co  voluntarismo característico de outrora , pois a complexidade inherente dos asuntos que os entes locais afrontan na actualidade require dos políticos locais non só intuición, esforzo e dedicación, senón tamén unha correcta comprensión e solvencia de todo aquilo sobre o que deben decidir, coa finalidade de poder resolver eficientemente, obxectivo imposible cando a  impericia, a falta de coñecemento ou o  amateurismo, son un impedimento  para obter os resultados pretendidos.

Difícil está canalizar a situación  no  Concello que de ser vangarda e referente do municipalismo durante  un cuarto de século, actualmente sofre un  proceso  de regresión  sen precedentes, pois aínda que desde sempre  a esquerda no seu conxunto sumou máis votos que a dereita, esa aritmética electoral non foi impedimento para que o PP con só o apoio dun terzo dos votos fixésese reiteradamente co bastón de mando da Alcaldía, e  todo porque entre os teoricamente progresistas pesou máis a  bastardía política que a responsabilidade democrática. 

Unha actitude afastada de todo código de conduta de quen non puxeron reparo  algún en quebrantar os seus compromisos electorais sen importarlles o máis mínimo a repercusión da  súa indolencia nos directos afectados.

Por tanto, aos  inimigos da esquerda na localidade non hai que buscalos entre os votantes, tendo en conta que    o apoio electoral cara ao progresismo mantense inalterable co paso do tempo; onde realmente radica a  descapitalización  da esquerda no municipio, é na total ausencia  de integridade  dunha boa parte do sector dirixente que a conforma.

Nesta tesitura a ninguén debe estrañar  a  condescendencia mostrada  por esta oposición  de aparencia  ante o flagrante delito do rexedor,  que foi cazado a noite das eleccións ao volante en estado de embriaguez, triplicando a taxa de alcol permitida; un disparate, cuxos adversos efectos sobre a condución son incontestables, como indiscutible  é a súa fulminante saída do cargo, pois un delito penal de tamaña  gravidade  polos riscos inducidos e o desprestixio institucional repercutido así o esixen, porque inxerir alcol e despois conducir é incompatible co desempeño de calquera responsabilidade pública.

Non cabendo por tanto o artificio de darse de baixa  no partido, nin tampouco  dulcificar os feitos  como  subterfuxio  para  manter  a continuidade no cargo, probabilidade de todo punto inaceptable porque a súa soa presenza  menoscaba o prestixio da  institución democrática que indebidamente  segue a presidir.

De non asumir a  renuncia voluntaria e dar por resolto tan  lamentable episodio,   mais alá do ambiguo e desaxeitado formato da  reprobación, é cando a oposición debe exercer o seu papel  de maioría real forzando o seu desaloxo do Goberno municipal, utilizando para ese efecto  o  resorte legal ao seu alcance, é dicir a obrigada Moción de Censura que a situación esixe como  única e exclusiva vía de emendar a situación e de correspondencia  coa  maioría electoral   que lles elixiu.

Quitarlle ferro ao  tenebroso delito da  alcoholemia do señor Alcalde   situándoo na esfera da súa vida privada  non pasa de ser un atallo para a evasión,  debido a que  nunha  sociedade democrática os cargos públicos electos, ademais de estar suxeitos ao cumprimento da legalidade, son responsables politicamente ante os cidadáns tanto polos seus comportamentos públicos como privados.

Garzón enceréllase con VOX

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Non é o nacionalismo periférico o factor causante  do apoxeo  ultradereitista, senón o vinculo que esta ten co neoliberalismo, por canto, os demoledores efectos das políticas neoliberais pola desigualdade  e a  hostilidade social inducida, intensifican a propensión electoral cara ao   facherío.

O coordinador xeral de EU, Alberto Garzón, no seu novo libro ¿Quen vota á dereita?, pasa revista ao auxe da ultradereita no noso país de forma  moi  singular, sen que o rigor acompañe o seu ensaio, pois  lonxe de profundar  na realidade  describe unha España ficticia  que politicamente nada ten que ver co escenario real.

Contrariamente ao que el afirma, o apoxeo  ultradereitista  non pode formularse  como cousa  nova,  pois formou parte  implícita da  Transición desde as súas orixes, e  se ata o de agora España foi inmune á seu empuxe, o motivo aclárao a propia orixe do Partido Popular, que dirixido con man de ferro  polo ministro franquista  Manuel Fraga, foi quen acolleu  no seu seo de forma encuberta a ese sector ultra  da dereita  que agora en fulgurante progresión  crece  no seu propio  detrimento e declive, pero que aínda así, de ningún xeito alcanzan entre ambos o teito electoral máis culminante  dos seus tempos  de coexistencia política.

 Para maior abundancia  non  debe obviarse en todo caso,  que previo á  caída de Rajoy aínda cando a formación da gaivota se  arrogou desde sempre o espazo  político de «centro-dereita», o certo é que de fronteiras  fóra, pola súa composición militante  era situado na órbita dos partidos de de  Hoffer ou de Lle Pen, e todo  como consecuencia do potente selo de identidade dos seus acompañantes.

Aquela indomable  extrema dereita  foi remisa desde sempre  a asumir democracia como regula  de xogo , rexeitando ademais  todo  aquilo que diferise  do os valores do franquismo; pero a celeridade dos cambios políticos dos  primeiros  tempos  da Transición  impediu que estabilizase un mínimo de estrutura política,  e que en situación dormente compartise espazo político  baixo as siglas do  PP en espera de mellores tempos,  caso que se produciu cando as circunstancias  fóronlle propicias   e iso ocorreu en coincidencia co  desmembramento dos populares, xusto cando   a irrupción de  VOX en 2018 modificou de forma substancial o taboleiro político español.

Esencialmente  a  mensaxe da  ultra dereita tivo aceptación nas masas pola permisividade  que atopou na democracia para propagar sen atrancos o seu ideario  totalitario e fascista, é dicir, porque se lles deixou campar  ás súas anchas sen que os partidos democráticos  fixesen o máis mínimo  por romper  o control da súa narrativa, o que facilitou que  VOX rendibilizase non só  aos nostálxicos do franquismo senón tamén  o descontento social  que a aplicación  das políticas neoliberais  tiña había inducido.

De aí que haxa de insistirse  en determinar    que o espertar  da  extenuada extrema dereita non xorde por xeración espontánea  senón que foi auspiciado  pola crise do 2007 cuxos lesivos efectos de depresión económica e  pavoroso impacto social, foron plataforma de lanzamento para o seu despegamento, e todo porque  as forzas políticas maioritarias (conservadores e socialdemócratas) coa súa nefasta dinámica de colaboración co   establishment financeiro non só facilitaron que se producise aquel desastre  senón que  foron incapaces de establecer solucións paliativas aos seus perniciosos efectos.

Esa falta de resultados induciu que os damnificados pola  situación, decepcionados, deixasen  de crer    que cos mesmos  as cousas podían cambiar, e na súa desesperación optasen  por buscar solución noutra opción política, ata o extremo de depositar a súa confianza nun partido que aproveitando o río revolto se  arroga o papel de redentor ofrecendo o que a xente descontenta quere oír, e  esta foi a dinámica utilizada por  VOX para sumar adeptos á súa causa , chegando  inclusive  a pescar votos no caladoiro   das  clases populares.

Por iso é polo que o novo auxe do fascismo non teña marcha atrás de persistir as dinámicas neoliberais con implementación das políticas de austeridade e do recorte de fondos destinados a manter as políticas sociais, pois a carencia de protección do Estado cara aos seus cidadáns induce unha insatisfacción  xeneralizada que favorece que un partido da ultradereita como  VOX a pesar da súa ideoloxía xenófoba e  homófobo, ademais da súa animadversión ás institucións democráticas, aínda así, siga arrincando rendemento político da situación.

Todo vén indicar que a España da Transición  involuciona  vertixinosamente, á vez que un  facherío de novo cuño unido por emocións nostálxicas, se  rearma  ideolóxicamente ao amparo da escandalosa impunidade que lles reporta un estrafalario Estado de Dereito, posibilitando con iso o perigo de volver repetir unha situación que xa se viviu e da que todos coñecemos o fatal desenlace 

Sen que en todo iso, teña nada que ver o nacionalismo periférico ao que apunta Garzón;  quen con todo, non cita para nada  os perniciosos  efectos  que induce  esa esquerda delirante que sen receo escuda atropelos como  a irritante complicidade pedofílica da súa  colega e camarada Yolanda Díaz, e cuxa repercusión por degradante e decadente, si  fortalece o crecemento electoral da ultradereita.

Corrupción á carta

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras a implacable sentenza dos EREs, resulta  indígnante o  branqueo que da corrupción do PSOE fai Podemos; quen para favorecer  a conformación  dun goberno de coalición non dubida o mais mínimo  en suavizala,  a pesar que  coa súa actitude   está a conducir ao país  á ignominia  máis  aldraxante  e  noxenta.

Hai cadranzas  reveladoras, concorrencias que por confusas, poñen de manifesto a difícil relación entre ética e política; son situacións que deixan ao descuberto  a falta de escrúpulos da clase política, quen salvando matizadas excepcións, mais que identificarse con accións de correcta actitude en proveito do interese xeral; independentemente de ideas e de siglas, os seus protagonistas, funcionan como un colectivo de individuos  despolitizados, unha caste corporativa cohesionada, cuxa única pretensión é a  autoperpetuación no cargo, para desde tal posición exercer en exclusiva a defensa dos seus propios intereses.

Indecente conduta de quen, ademais de abandonar o seu compromiso de representación, prodiga o triunfo do ilícito facilitando que se impoña a barra libre da corrupción, que polo  relaxamento  dos principios éticos e a violación do deber institucional alcanzou carácter orgánico.

Por iso que na actualidade, cando como no caso dos EREs, xudicialmente faise patente a identidade  corruptora e corrompida, aínda a propósito de estar diante dunha  práctica contraproducente para o  desenvolvemento económico e social do país; as forzas políticas, lonxe de proceder en evacuación de responsabilidades a través de accións de loita contra esta pandemia; a pesar da contundencia do evidente, proseguen na súa obstinación de restar transcendencia á súa existencia, sen caer na conta, que a  aquiescencia tácita da corrupción é idéntico a compartila.

Sen levar  a cabo un   proceso de catarse  cívica e política será materialmente  imposible  a súa erradicación, pois resulta incuestionable que na actual  conxuntura mais alá dunha excepcionalidade  a corrupción  lonxe de cinguirse a casos illados  está implantada de forma  xeral no ámbito económico e político, conformando un sistema onde as confabulacións, a  transigencia   e as  conxuras  fanse  donas da situación.

Por iso, que aínda que desde el foro político néguese que España é un país corrupto, ou se manifeste que tal afirmación é terriblemente inxusta por inadecuada e aleatoria, o certo é, que o noso país ten 1.661 causas xudiciais abertas por corrupción política.

Sendo por iso totalmente inaceptable que no canto de afrontar a realidade dos feitos e con toda firmeza poñer remedio á situación, os membros da familia política tenten aliviar a responsabilidade dos procesados a través de versións absurdas para convencernos da súa inocencia, cando o camiño pasa pola instauración dun cambio dirixido a  reconquistar a honestidade na función pública; pois a persistencia da corrupción ademais de crear inestabilidade política deteriora o ámbito das actividades económicas afectando a factores  crave na saída da crise e moi especialmente ás Pemes, motores de desenvolvemento e de creación de emprego, pero extremadamente vulnerables cando entra en xogo a corrupción.

O drama da corrupción é  unha transferencia do franquismo que despois de burlar todos os  filtros da transición logrou arraigarse como parte estrutural da democracia, ata o extremo de consolidar a súa institucionalización, e iso motivou que desde a oficialidade do novo sistema, as malas praxes do  continuísta e sempre dominante poder económico do antigo réxime (verdadeiro poder de Estado), fixese quebra nunha clase política  disoluta, sendo esa a causa fundamental que ocasionou que no transcurso de corenta  anos, á marxe de siglas partidistas, a case totalidade do sistema político aparecese explicitamente  connotado coas tramas corruptas.

Falando por se mesma a interminable sucesión e diversidade de escándalos que como o recentemente sentenciado caso de Elos, aínda con distinto   ganduxo  chegaron ao extremo de  uniformar a dinámica do  facer político,   sendo mostra tanxible de tal complexa concorrencia, ademais do anteriormente citado, o caso  Filesa e a trama  Gürtel; fitos de referencia dunha estendida e inacabable relación de escándalos intermedios (Campión, Palma Area,  Malaia, Pokemon,  Noós,  Pallerols,  Brugal,  Pretoria..... ), que conxuntamente, sen distingo de implicación hai que circunscribir no contexto  dunha  sincrónica defraudación da confianza pública, que en suma é o auténtico propósito da corrosiva corrupción política, desa intriga  subversiva que ademais de  desvalorizar o entusiasmo social pola democracia poñen en serio perigo a estabilidade do Estado de Dereito.

Todo un turbio proceder dos representantes institucionais, coa  sórdida finalidade de satisfacer o seu ilexítimo enriquecemento persoal, ánimo lucrativo que ao parecer é o único centro de censura dos casos de corrupción, e cuxa reprobación desaparece para as mesmas voces críticas cando a infracción cometida reporta algún tipo de "vantaxe" para a comunidade, pois ao producirse tal circunstancia, acontece, que todos os actos de corrupción derivados dunha conduta ilegal pasan a tomar condición de inadvertidos ou son percibidos como  inocuos; todo un expoñente de excedida tolerancia que dá cabida a comportamentos de dobre moral e de adulteración democrática que sen atenuante que valla veñen delatar a mala pedagoxía da nosa cultura política.

A corrupción non ten  distingos nin cor política, e mal imos si optamos por tomar percepción subxectiva  deste  flaxelo á marxe dunha perspectiva global, adxudicando categorías de admisión ou reprobación dos feitos de forma aleatoria, pois se mire por onde se queira, tan corruptos son os protagonistas   de actos de transfondo lucrativo, como os autores de prácticas  de extorsión,  degradación ético-moral, sen excluír o favoritismo na contratación pública ou o tan levado  nepotismo, ese trato preferente reservado a membros da familia política sen cualificación de idoneidade para o cargo.

A pedofilia rolda por Moncloa

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Postular como  ministrable a unha candidata lastrada pola súa presunta conivencia coa pedofilia, é unha insensatez, un risco innecesario e desaconsellable pois ademais  de desatar  alarma social  poñería  nun  serio brete a solvencia do Executivo

Á marxe de cal sexa a súa índole  todo  abuso  sexual é  execrable,  e moi especialmente  o que afecta o ámbito infantil, pois o feito de roubar a inocencia a un neno, ademais do impacto  traumático do momento, fai que quede  maltreito  para  sempre converténdose nun  adulto fracturado e   con dificultosa   reconstitución

Cabe referir que a proliferación destes delitos é alarmante como  vén indicar que 1 de cada 5 nenos en España sufriu algún tipo de abuso sexual,  aínda cando desde as institucións déronse pasos para previr a súa propagación como foi a instauración en marzo  de 2016, do  ‘Rexistro Central de Delincuentes Sexuais’  creado polo ministerio de Xustiza coa finalidade de protexer aos menores fronte á delincuencia sexual.

Resulta que xusto un mes despois da    entrada en vigor  do devandito Rexistro, o primeiro escándalo lonxe de estourar  no  ámbito do  hampa,  contra todo prognóstico estala na propia sede do Parlamento Galego, cando nun feito insólito Axentes da Policía Nacional deteñen a un militante  de Esquerda Unida ( EU) por manipulación     e  trasmisión  de pornografía  infantil nun computador da  institución, resultando para maior envurullo que foi a  deputada Yolanda Díaz quen  lle  colocara como asesor .na oficina parlamentaria.

Pola contundencia dos  antecedentes que acompañan os feitos, non é de recibo enmarcar o caso no  contexto dunha actuación de ámbito privado, tendo en conta que o  infrascrito lonxe de exercer de mero  administrativo  desempeñou funcións de marcada relevancia  política,    tal foi  a súa candidatura  á alcaldía de Santiago, ademais de cargo de máxima  confianza asesorando  a  Esquerda Unida Ferrol e no Concello, como   tamén   asesor do Grupo Parlamentario de AGE

Patente de corso que quedou contrastada cando no 2009 tras unha denuncia de dous militantes do partido  pola mesma causa, estes a  pesar de achegar testemuños  probatorios  #ante  Yolanda Díaz  foron expulsados sen contemplacións  da organización, aducindo  que difundiran graves e falsas acusacións contra EU de Ferrol.

Tal como déronse os feitos  quedan moitas incógnitas por resolver, moitas explicacións que dar, pero a por aquel entón máxima mandataria de Esquerda  Unidade e directa responsable política  do acontecido, rexeitou de forma reiterada dar as explicacións públicas que a situación esixía, e que a súa condición política impoñíalle, chegando   inclusive ao extremo   de facer caso omiso á  petición de esclarecemento instada polos seus socios de coalición liderados por Beiras.

Unha conduta que por se mesma revela a súa evasión no deber de representación  que ostenta, unha burla  ao electorado , así como o seu nulo respecto cara ao cumprimento  dos  ideais democráticos que propugna o seu partido ; un comportamento que por  envilecido detráelle toda solvencia  e prestixio  para o desempeño  da función pública  e o que é mais grave sitúalle  politicamente en “tácita complicidade” co  pedófilo e por tanto transfórmalle  en responsable virtual dos seus feitos que en  lóxica correspondencia emprázalle a dimitir,    porque  calquera tipo de abuso ou malos tratos é un asunto político que  tería  de asumir como tal e de non facelo  o abandono da política debese  estar cantado.

Pero  nesta trama de indecencia as cousas  funcionan  xusto ao revés  pois no  ámbito do  progresismo de esquerdas aos cadáveres políticos mais que enterralos activan a súa resurrección;  por iso  neste drama quen co seu deixamento  prorrogou durante sete longos anos  o sufrimento dunhas vítimas inocentes da pornografía infantil  a pesar do  seu inducido  encubrimento mais que truncarlle  toda  ligazón coa política  postúlase a súa  canonización  e a súa elevación ao ceo  ministerial, sendo aberrante  que unha transgresora de tan devaluado carisma que a tempo presente segue sen render contas dos feitos mantéñase na crista da onda política facendo alardes de pudor.

Neste círculo de  impudicia,  son moitas as actrices  de repartición que secundan  á  actriz protagonista; xogando un papel destacado en defensa  da súa promoción  o colectivo feminista que pulula  na  contorna de Unidas  Podemos, pois  lonxe de cuestionar a  corrompida  conduta da súa diva,  coa súa actitude  de silencio cómplice demostran  a súa  negativa para asumir que a pedofilia  e a distribución de material pornográfico  infantil é un delito  indecente, unha infamia   depravada de graves consecuencias, tendo en conta que as vítimas  son nenos e nenas  obrigados a pousar sometidos  sexualmente. e que  por tanto esixe a erradicación e  o illamento  dos seus artífices,

Por tanto,  mais alá dos interesados apoios  que o seu cortexo de  acólitos préstalle,  politicamente a turbia conduta de Yolanda Díaz, non só fai inaceptable  o seu acceso a cargo ministerial  senón que esixe o seu abandono da  actividade política,  e  por hixiene democrática a de todos aqueles que  co seu amparo avalan  asúa   ignominiosa conduta.

PODEMOS, o círculo, a fouce e o martelo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Podemos que fixo seu o espírito de rexeneración do 15-M capitalizando a indignación emanada da crise económica, crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido burocratizado de liderado narcisista e con métodos comunistas de laminación de minorías.

Podemos que xurdiu como unha expresión de réplica contra o sistema político nado da Transición, despois da fulgurante pero breve acollida popular dos seus inicios como movemento cívico, non cesou de incrementar o seu descrédito pola permisividade a acoller nas súas filas ao máis irreflexivo e oportunista da ralea política.

Feito que se consumou no transcurso de Vistalegre II, pois a derrota dos defensores da vía do 15- M induciu un cambio irreversible na natureza da organización morada que tras aquela capitulación pasou a funcionar como un partido político tradicional dirixido desde a sala de mandos con man de ferro por alumnos instruídos nas Mocidades Comunistas sobre prácticas de poder interno que aplicaron con disciplina prusiana os “notables” do aparello con Iglesias á fronte auxiliado por Echenique, Montero, Mayoral e Monedero, baixo cuxas ordes o envorco acentuou a escala de decadencia de Podemos.

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación comunista de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente xerarquizada e burocratizada en liña a impoñer o novo sinal e á vez suprimir todo rastro do facer político dos seus antecesores, para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

Afirmar para o efecto que do formato político de Podemos só queda a súa filiación de orixe, polo demais, como consecuencia da súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente inhóspito onde o leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos proclives ao espírito do 15- M ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e cesarista do país.

Na actual tesitura unha vez extinguidos os círculos, e imposta a máis absoluta e férrea verticalidade, como non podía ser doutro xeito o novo staff comunista mostrouse máis proclive en aplacar todo síntoma de reacción interna que preocupación real por dar solución á problemática social, nunha tendencia de achicar receptividade e acentuar a salvagarda, unha actitude en correspondencia coa docencia recibida, máis orientada á maquinación política que ao desempeño de funcións de goberno, o que proxecta cara ao electorado unha imaxe pública de Podemos deprimente e de nula receptividade, fóra dos seus aleccionados e disciplinados acólitos.

O conseguido afianzamento de Iglesias cara dentro diverxe no substancial da súa cada vez mais decrépita imaxe pública, como así demostra o feito que desde Vistalegre II, é dicir, en menos de dous anos deixou polo camiño preto de dous millóns de votos, no contexto dunha tendencia á baixa que se mantén cara ao 10 N para restarlle aínda máis poder determinante nunha alianza de Goberno, coartándose con iso o seu anhelado soño de ocupar a cadeira da Moncloa, sen que a deducir das enquisas poida sequera exercer como xefe da oposición no Congreso.

A saída forzada de Errejón e os membros da súa contorna descapitalizou o xa minguado peso político que a formación morada ostentaba desde o seu tránsito ao comunismo, unha perda dos principais motores fundacionais que reduxo a mínimos a función da súa acción política, quedándolle por utilizar o escaso talento que lles resta para significarse como axitadores de masas que coa loxística da actual cúpula resultaralles significativamente doado, pero a purga de tan significados cadros ocasionou unha perda de referendo social que impide que Podemos poida ofrecer ao electorado aquel proxecto de país referente da súa propia xénese.

Tal é así, que tras cinco anos de Podemos e oito do 15 M, o impacto do baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a continuidade da formación política.

Para coñecer a matriz de tan acentuada deterioración é recomendable saber que a excepción do propio Iglesias o resto dos membros da actual dirección monocor non formaban parte de Podemos cando se celebrou a  primeira Asemblea Cidadá de Podemos, (Vistalegre 1), tendo en conta que todos eles foron fichaxe do propio Secretario Xeral quen para impoñer os seus postulados chamou aos seus camaradas do PCE, entre os que curiosamente se atopaba Irene Montero, quen desde Vistalegre2 nun ascenso fulgurante fíxose co dominio do partido sen oposición que lle puidese obxectar, aínda que á hora de buscar culpables da desfeita electoral foi a primeira en renegar de toda responsabilidade ao tempo de cargar tintas contra os díscolos coa súa acción executiva.

O seu controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e o negarse a recoñecer a nefasta deriva que tomaba a situación coas súas decisións, son prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron á gran maioría dos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.

O que en boa lóxica motivou que por coherencia unha gran maioría discrepante con tales prácticas, proscrita ou acatoada sen contemplacións, renunciasen a continuar formando parte de tan devaluado proxecto; sendo aí onde radica o esencial da súa descapitalización electoral e tamén onde reside a argumentación fundacional de Mais País como formación política, unha opción de rescate que mantén a esencia innata do PODEMOS primixenio, e por tanto, a alternativa electoral de quen segue mantendo vivo o espírito do 15M.

Exhumación SI, pero foi que NON

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Cando en termos xerais o réxime constitucional do 78 non foi máis que a reformulación e renovación do franquismo, resulta un anacronismo exhumar ao ditador sen poñer en marcha un proceso constituínte que dea lugar á redacción dunha nova constitución.

Que despois de 43 anos da morte do ditador, o seu corpo permanecese no mausoleo do Valle dos Caídos, evidencia a anémica situación do réxime dominante desde a Transición en cuxo periplo o bipartidismo permitiu manter esa anomalía ao tempo de repetirnos a ata a saciedade que a nosa era unha democracia modélica.

Pódese entender que non compartir, a actitude da dereita de non facer nada por emendar este paradoxo, pois na súa intención estivo sempre que a vitoria do franquismo persistise a perpetuidad, menos comprensible é a disposición mantida pola esquerda quen deixou pasar 22 anos exercendo a función de goberno antes de consumar a recente exhumación dos restos do maior genocida da historia de España.

É por iso censurable que o Presidente Sánchez nun intento de esvaecer a deserción mantida ata o de agora polo PSOE, saque peito declarando sen pudor que a exhumación de tan cruel verdugo realza a dignidade da democracia española, un completo despropósito cando tras a atroz guerra civil e a férrea ditadura ulterior, foron miles as persoas vilmente asasinadas cuxos restos mortais seguen xacendo en cunetas e fosas comúns; sen que desde entón modificárase en nada tan degradante situación, pois a inhibición dos distintos executivos do PSOE e PP en investigar as circunstancias e xulgar aos autores destes crimes foi ostensible; unha deprimente realidade que impediu aos familiares das vítimas poder enterralas dignamente.

Mentres tal aberración persista “esa democracia” que enaltece o Presidente Sánchez máis que ese referente modélico e exemplarizante que nos conta, seguirá sendo o simulacro empregado polos poderes fácticos do franquismo, tanto para maquillar a súa imaxe como para favorecer o tránsito cara á consolidación do silencio e o esquecemento de todos aqueles que sufriron e padeceron os ásperos anos de represión ditatorial.

O franquismo non remata con exhumar ao ditador en nova tumba, especialmente, cando o seu espírito segue incurso no marco da Constitución do 78, que redactada por burócratas do anterior réxime resume os contidos das súas Leis Fundamentais á vez de trasladar a súa inmensa ambigüidade, que nos seus aspectos esenciais (ordenamento do Estado), representa unha consolidación do statu quo tardo franquista; opúsculo constitucional cuxa verdadeira finalidade era acicalar a imaxe dun sistema decadente conservando inalterables as súas estruturas de fondo.

Tal circunstancia vén confirmar que aquel hipotético cambio que nos conduciría da Transición á Democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento seguido para a súa culminación. Realidade que vén evidenciar que a pesar do tempo transcorrido e dos aparentes flirteos coa “simulada democracia”, o protervo reflexo do franquismo máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade.

O testemuño dos feitos é quen corrobora exactamente o que sucedeu neste país, referendando que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, aínda cando o actual Goberno tenta versionar outra realidade distinta mediante unha bochornosa exhumación do ditador cando de facto en proceder contrario está a aceptar o post franquismo constitucional agora reconvertido a neoliberalismo en forma de goberno, como pon de manifesto que a mesma elite dirixente siga conservando nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

Por tanto, cando o malestar cidadán deixa translucir tal deriva, nin cabe espazo para o descoido nin moito menos marxe para reprodución de erros, o que fai concluír que na actual conxuntura a Carta Magna vixente esgotou o seu percorrido, sendo obrigado arrincar ipso facto cun auténtico proceso constituínte que máis aló de adecuarse a composturas ou xiros constitucionais, cancele toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias de procedemento que conforme un  marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Sendo necesario para alcanzar o obxectivo previsto, xerar a hexemonía social conveniente sen que a lexitimidade do referido proceso constituínte poida radicar no poder político implantado en razón á súa baixa intensidade democrática, e á súa notoria exclusión cara á participación cidadá, resultando recomendable en boa lóxica aprender dos erros e da frustrante experiencia daquel decembro do 78.

Xa que logo, poñámonos á función e deixémonos de comedias!

Vota en clave Máis País

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras os comicios do 10- N todo continuará igual se os electores que teñen a chave do cambio non emiten un voto en conciencia, para impedir que os desatinos do neoliberalismo sigan conducíndonos ao extravío como país e impoñendo o status quo duns poucos en desvantaxe do interese xeral.

Máis aló da amálgama de siglas as formacións políticas proclives ao neoliberalismo coinciden en defender unha drástica redución do gasto público e da intervención do Estado na economía en favor do sector privado, para que sexa este quen desempeñe as competencias que tradicionalmente foron asumidas polo Estado.

A finalidade non é outra que lograr a supremacía do privado sobre o público para conseguir con iso o enfraquecemento, cando non o desmantelamento puro e duro da totalidade dos logros sociais de anos precedentes. 

En síntese, a súa verdadeira intención é aplicar unha liberalización que non só afecte ao desenvolvemento da actividade económica, senón tamén e moi especialmente á política de benestar social (pensións, sanidade, cultura emprego, etc.)

Aínda cando para a maioría da sociedade o neoliberalismo é unha abstracción que nada ten que ver con eles, o certo é que sen ser asimilado como ideoloxía política, desde a súa orixe a finalidade da súa implantación foi modificar no substancial o noso sistema de vida cambiando para o efecto o centro de poder; ata o extremo de converterse na actualidade na raíz causante da totalidade dos nosos problemas.

E iso ocorre aínda cando o seu resultado revela inequivocamente a ineficacia da súa validez e a nulidade dos seus postulados, pois a pesar do seu estrepitoso fracaso segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación é a ideoloxía que domina as dinámicas da actividade política, aínda cando ademais dunha ideoloxía anacrónica, o neoliberalismo é un pensamento fundamentalista da vida con tendencia perturbadora, que polo seu carácter excluínte e marcadamente absolutista, resulta totalmente contraproducente para a estabilidade do país e altamente pernicioso para a súa saúde económica e democrática.

É evidente que a política neoliberal ademais de atentar contra os dereitos fundamentais produce o esborralle dos principios democráticos desde o interior do propio sistema, e esa regresión débese á abdicación política do Estado fronte ás indómitas dinámicas dos mercados.

E así cando a crecente complexidade social esixía o máximo desenvolvemento da esfera pública; contra todo prognóstico imponse a primacía da economía e dos intereses privados, enaltecidos desde a ficción como fontes do progreso e crecemento, un sofisma que con todo fornece o efecto buscado ao achicar a esfera pública e lograr a súa subordinación aos intereses particulares.

Por iso os neoliberais toleran a democracia a condición de que esta atéñase ás regras do xogo que eles previamente ditaron, sen que salvo contadas excepcións a maioría dos partidos políticos fagan nada por remediar tal primacía, extremo que contra as súas promesas electorais pon de manifesto que nun contexto dominado por un proxecto neoliberal é totalmente incompatible a continuidade do sistema de servizos sociais e por tanto inconciliábel o desenvolvemento pleno do Estado de benestar.

Os prexudiciais efectos do neoliberalismo son de tal impacto que non só puxeron en perigo de modo directo a estabilidade do conxunto da sociedade senón tamén o dereito ao futuro de xeracións vindeiras, por iso é polo que supón un contrasenso que prosélitos políticos do credo neoliberal sigan agora á fronte da función política defendendo intereses bastardos ligados aos seus aliados capitalistas, destinando miles de millóns de euros de diñeiro público a salvar ás entidades bancarias copartícipes da hecatombe, mentres non reparan en reducir o estado social a mínimos á vez que escamotean recursos de apoio ao fortalecemento do tecido empresarial e do emprego.

Vivimos un proceso de radicalización neoliberal sen precedentes, en risco de deixar atrás a democracia e converter o triunfo do fascismo nunha posibilidade, iso polo menos é o que advirte a actitude dos seus adláteres institucionais que sen distingos como portavoces do poder oligárquico reafírmanse en defender que non pode haber outra lóxica política distinta do neoliberalismo, o que en si mesmo é atentatorio contra os dereitos fundamentais e por tanto contra a orde constituída.

Ante tal ameaza de involución o voto é a única ferramenta coa que frear o paso ao neoliberalismo e ás "reformas estruturais" que en propio beneficio levan repercutindo «inmisericorde». sobre a masa social, sufraxio que segue en uso porque ata o momento a ortodoxia económica na súa restritiva visión da democracia non logrou a súa abolición, aínda cando sabido é que a súa finalidade última é asfixiar a capacidade de autogoberno dos cidadáns, pois sobra dicir que no seu guión todo obstáculo ás súas expectativas está chamado á supresión, xa que aspectos como fraternidade ou solidariedade na que se inscriben os valores democráticos, non teñen cabida no desenvolvemento da súa deshumanizada orde económica.

Cando os perniciosos efectos da crise do 2007 seguen lastrando no substancial o funcionamento da nosa economía, ninguén desde a esfera política pode ter a desvergoña de manter a vixencia do fracasado modelo neoliberal, cando o que esixe a situación é a implantación de alternativas de superación, e toda oposición a iso debe ser castigada polos electores de tal modo que conduza á desaparición deses partidos satélite, única fórmula efectiva de darlle un envorco á situación e frear en seco as políticas de vulneración dos dereitos cidadáns básicos e as liberdades fundamentais.