Seguide apertando..!

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Exercendo de Vicepresidente do Executivo animar aos agricultores a seguir manifestándose non pasa de ser unha insensatez, por canto tras o devandito  envite o  Goberno forma parte  da protesta creando con iso unha situación anacrónica e ridícula  que pon en cuestión  a idoneidade  de Iglesias para o desempeño do cargo.

O "tedes razón",  “seguide apertando” de Pablo Iglesias ás organizacións agrarias, vén indicar que o actual Vicepresidente   do Goberno aínda non tomou concepto  do seu labor como membro do Executivo,  pois de telo feito  pasaría de utilizar  arengas de axitación para envorcarse   de cheo  en buscar  solución ao actual problema do sector primario que  por si mesmo  antollase  tremendamente  delicado e complexo.  E que por perentorio  máis que de animadores  de protestas, require  políticos con capacidade  executiva  dispostos a dar a batalla na Unión Europea, con respecto  á repartición da Política Agraria Común (PAC), así como "en Estados Unidos, coa crise  arancelaria.

Este desatino non pasaría da  anécdota se non fóra que previamente foi o mesmo Iglesias quen despois de estar convocados excluíu dunha reunión co Ministerio de Traballo aos representantes do campo,  para así quedar en  comandita  cos sindicatos máis próximos ao seu ideario, pero sen penetración efectiva  no  gremio. Un comportamento por tanto que ademais de sectario resulta manifestamente incongruente  ao excluír do diálogo social a quen máis ten que dicir en materia; unha actitude  que por absurda     e contraproducente  enrarece o ambiente  de relación  o que ameaza con crear un clima de maior complexidade  totalmente contraproducente  para afrontar ao unísono a solución do problema. 

Pero en todo este envurullo  hai un aspecto  que non encaixa, tal é que igrexas  na súa condición  de ministro do Goberno non ten competencias conferidas   no sector agrario á marxe de exercer de mentor e gardacostas de Yolanda Díaz que tampouco ten candea nese enterro,  sendo por tanto que a intervención de ambos non pasa de ser  unha interferencia impropia nas atribucións que ostenta Luís Planas, ministro de Agricultura, Pesca e Alimentación, e o interlocutor real do sector do campo para todos os efectos, o que vén evidenciar que  os primeiros encontróns no seo do Goberno de coalición do PSOE e Unidas Podemos teñen a súa orixe  na intromisión   dos morados  por liderar un  conflito alleo á súa esfera de poder.

Esa actitude pouco calibrada  forneceu o efecto  contrario facendo que os  agricultores optasen por declinar a intervención de Iglesias   e esixir unha negociación que liderase Planas por entender que debe ser o Ministerio de Agricultura que non outro  o titor e  interlocutor que   leve o peso da negociación por ser este quen  ten que resolver a súa principal reivindicación, tal é a reforma da Lei da Cadea Alimentaria.

Cando Iglesias na súa ambición por sentar no banco azul  encartouse a asumir as políticas  neoliberais  defendidas polo PSOE, debese pensalo mellor, por canto a formación morada sabía de antemán  que o modelo neoliberal de agricultura tiña  efectos devastadores para o sector e que por tanto a actividade primaria xa estaba  por entón en horas  baixas, unha situación  que se arrastra desde a adhesión de España ao Mercado Común e que desde entón acentúa o seu declive,  en gran medida  porque os políticos de adscrición neoliberal   trivializan e restan importancia  a actividade primaria como sector produtivo.

Pon de manifesto tal parecer  o desenvolvemento do consello extraordinario da Unión Europea desta mesma semana no que se negocian uns orzamentos europeos que en plena onda de protestas do campo español propoñen un recorte do 14% nas axudas directas á agricultura dos fondos da Política Agraria Común (PAC), e  cuxo impacto produciría nos profesionais do   agro un efecto letal  desde o punto e hora que a súa aplicación  faríalles perder ata 925 millóns anuais, ou o que é o mesmo,  o 30 por cento da súa renda media anual.

É por iso que  de non emancipar  a economía do neoliberalismo impulsor dos  oligopolios empresariais no seu intento de facerse  co dominio e control do  sector primario, por máis que Iglesias  alente aos afectados a “seguir apertando”, o país lonxe de consumar   unha  economía social agraria estará abocado sen remedio  a unha agricultura sen agricultores, no contexto dun proceso de mutación  que   transformará aos profesionais autónomos e independentes en asalariados das grandes corporacións agroalimentarias, coa negativa repercusión  que  os seus efectos ocasionará igualmente no despoboamento do campo, hoxe a “España baleirada”, ao poñer  en risco a continuidade da vida rural.

Para a  reactivación do  sector primario ten de situárselle en idéntico nivel  de relevancia  que o resto dos sectores produtivos, e unha vez illado  da perniciosa influencia  do neoliberalismo     actuar vía protección lexislativa no marco da libre competencia,  para  impedir  que como ata o de agora sexan os mercados e a súa lei da selva  quen impoña a  pauta económica   da  actividade agrícola.

O camiño é longo e sinuoso, sendo por iso que debera facer  súa a receita  e "ir apertando".

Capitulación

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras as  proclamas acesas  dos seus dirixentes, o gran  hándicap desa nova esquerda con distintivo progresista que se atribúe   Podemos,  está   o déficit moral, a volatilidade   ideolóxica  e  a total falta de integridade  por toda referencia.

A fidelidade debese ser o distintivo que caracterizase o  modus operandi   dos dirixentes xurdidos do movemento  contestatario do 15 M,  pois non en balde, de orixe, o obxectivo dos membros  daquel  movemento de indignación era  impulsar  un sistema político máis participativo que estivese  nas antípodas do bipartidismo PSOE-PP, é dicir do denominado binomio  PPSOE, así como  o control  das corporacións  e a banca , o reaxuste  da división de poderes e  o perfeccionamento do sistema democrático. 

Dos activistas  que participaron naquelas  acampadas e asembleas, nace o 17 de xaneiro de 2014 Podemos como «iniciativa» política no madrileño Teatro do Barrio, que despois de  arrogarse   o espírito  de rexeneración do 15 M   capitalizando a indignación  emanada da   crise económica, ao pouco tempo crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido  á vella usanza marcadamente  burocratizado

Tal é así, que  tras un lustro de permanentes guerras  intestinas a perda do idealismo  primixenio deu paso a un   maquiavelismo obsceno onde a súa función   nada ten que ver coa ética política e  moito menos coa regras de funcionamento democrático,  chegando ao extremo de desertar  de principios programáticos e aceptar o  infumable  neoliberalismo   do PSOE como prezo á súa inclusión  no  Goberno; unha alianza contra natura que para maior complexidade  non conta coa maioría dos escanos, é dicir, que non garante a estabilidade,  pero que ademais compiten entre eles polo mesmo electorado, o que pon de manifesto  que a formación morada levará  a peor parte  nas urnas e que igualmente  está chamada a asumir o  papel  de comparsa.

Nesta situación de subordinación  e  raquitismo,  a obstinación podemita por tocar poder  a calquera prezo traerá consigo  adversas consecuencias ao provocar o desembarco da organización  de moitos devotos e acelerar  vertixinosamente o seu declive  electoral e con iso reavivar o bipartidismo que viña  enterrar; e todo como consecuencia dunha estratexia errónea  que afasta da formación ao groso dunhas bases fieis ao ideario orixinal , hoxe incompatibles coa  súa controvertida  traxectoria e cada vez máis  afastados da mesma.

Contra o que se tenta transmitir desde o  oficialismo, a denominada coalición PSOE- Unidas Podemos, para nada conforman un goberno progresista e moito menos de esquerdas, senón  un Executivo que mantén activa  a  liña dura  das  políticas neoliberais en marcha, con estrito  axuste ás determinacións   do FMI e IBEX 35; e cando pasas a formar parte  dun  Goberno  «que se mantén con motor económico neoliberal» que os ministros podemitas sigan sostendo que “veñen cambiar as cousas” resulta canto menos  ofensivo, especialmente,  cando co seu proceder  demostra  actuar  con frivolidade favorecendo  a lóxica do sistema  ao que viñan erradicar

A incoherente actitude  de Podemos  ten  no seu xefe de filas ao principal referente  de tal deriva ,  a dun  Iglesias  que no  ano 2015 contrariamente  á súa enfermiza   obsesión de agora  en formar parte do Executivo,  manifestaba  que "Gobernar co PSOE destruiríanos electoralmente “.

A mutación habida  no seu discurso político reflicte o seu estrepitoso desastre como dirixente da organización, tal cal  revelan entre outros,  o fracaso do  sorpaso ao PSOE, a sucesión de caídas electorais ou o inútil  “asalto  aos ceos” e  a escandalosa privatización do partido con participación do seu “séquito” de  acólitos; tendo de percibir por tanto no devandito cambio,  unha estratexia  de preservación do seu liderado, expresiva  dun  comportamento carente de toda ética e politicamente  escabroso..

Nin é  consecuente nin moito menos   asumible, que aquilo que en 2015 “destruiría electoralmente a Podemos” resulte agora a  solución e clave  para  a súa reactivación, e moito menos  considerando  que a secuencia    intercalada de gobernos  socialdemócratas e de corte  neoliberal foron o referente político  que caracterizou os últimos 35 anos  da nosa  historia recente, e factor  causante da  instauración   dunha    democracia de baixa intensidade, e cuxa consecuencia  foi o  motivo polo  que   actualmente o  país está sumido nun estado  de inflexión ética, política, económica, laboral  e territorial sen precedentes. 

A desvergoña  é, que a pesar diso  nunha xogada de  tahúr  Iglesias tenta fortalecer a súa diminuída  capacidade de liderado facendo crer  ás bases de Podemos que a alianza cos socialistas contribuirá á estabilidade, ao crecemento e ao  desenvolvemento do país  a pesar que   a operativa funcional  dos de “puño en rosa” é xusto a antítese de tal propósito e cando a  descapitalización  ideolóxica da formación morada  é  un feito .

constatable,

En boa lóxica Podemos non debeu ir mais alá da  cooperación positiva  con fiscalización concertada do Goberno  e garantindo os seus principios programáticos,para desde a madurez políticas  evitar  a celebración de novos comicios.

Que   “as coalicións son mortais  para o partido máis  pequeno” é algo que  en primeira instancia virán confirmar os   comicios galegos, onde o esborralle  electoral de Podemos farase  especialmente notorio  .

Aplaudir ao Rey é republicanismo?

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Este país non sairá da encrucillada sen afrontar con convicción, empeño e decisión a substitución integral do actual modelo de Estado, pois de non tomar a República o cambio da situación a depreciación democrática farase irreversible.

Os miles de mozos  que como corrente espontánea tomaron as prazas de España tras a manifestación do 15 de maio de 2011,  fixérono para expresar  pacificamente a súa oposición coa situación política do país, e  advertir a súa negativa para cumprir o papel que lles asignaban   como  ilotas, deixando desa forma patente  que non permanecerían impasibles como protagonistas marxinais do   conflito.

O tamén coñecido como movemento dos indignados, foi á súa vez  unha expresión de resposta  colectiva contra o sistema político xurdido da Transición, como así  vén indicar o feito da adhesión á causa de movementos  antisistema e corrente sociais do espectro reivindicativo sectorial maiormente opostas ao actual modelo de democracia    representativa.

Pasado o ímpeto da motivación  orixinal foi un recentemente conformado Podemos quen unilateralmente  se proclamou    herdeiro daquel movemento de masas,   daquela diversidade colectiva que tiña o común denominador  da protesta contra os efectos devastadores da crise, pero o certo foi  que nove anos despois,  a formación violeta  pervertiu aquel legado, e   non só abortou o espírito do  cambio demandado  senón que coa súa cuestionable ortodoxia política  adoptou como propios  algúns  dos peores vicios  que caracterizaban  ás forzas  políticas  do bipartidismo

A formación violeta lonxe de administrar apropiadamente o cuantioso capital electoral cultivado nos seus primeiros tempos, modificou o seu guión programático para decantarse por actuar como o que se cría que nunca faría Podemos, ou o que é o mesmo,  por converterse  nunha organización que xa acolle no seu seo o que tanto  censuraba aos partidos da "caste", non quedándolle nadiña de nada da esencia que prometeu manter como nova forza política. 

Un cambio en negativo que é de xeito evidente unha renuncia expresa á forma de actuación definitoria do seu ADN, como resulta ser a participación das bases, a democracia interna ou a celebración de primarias.

De aí a mudanza de asaltar os ceos para exercer de promotor de conveniencias, tal cal referenda  o feito da súa renuncia expresa a principios crave do seu matriz inspiradora como a renda básica, o proceso constituínte, o  cuestionamento do réxime do 78, e onde para maior disparidade o seu funcionamento interno concentra boa parte da capacidade de decisión nun «hiperliderazgo» que impón ao seu antollo as directrices do partido, aínda cando tan anómala práctica é diametralmente oposta   coa esencia  das súas orixes.    

E así foi  como Podemos que desembarcou no  proscenio político facendo súas a indignación e a súa mensaxe de transversalidade, disposto a crear unha democracia sen tutelas que pasaba por afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo pasase dun  fulgurante nacemento a un esborralle igual de agudo, e todo, pola incapacidade  de converter  en feitos as promesas  e  patentizar  que a prosperidade ofrecida se fóra a recaer nos membros  do “séquito” dirixente, que de artífices  da hecatombe electoral e en premio á desfeita, non dubidaron en agraciarse con cargo ministerial en  descapitalización  á xa minguada dignidade  que lles restaba.

A apertura da  XIV lexislatura no Congreso dos Deputados por Felipe VI  patentizó a degradación da formación violeta vendo como desde as súas poltronas  Pablo Iglesias e os ministros de Unidas Podemos aplaudían compracentes  a Felipe VI; un xesto anacrónico especialmente cando os protagonistas  da ovación  non eran outros que os en outrora moi republicanos   membros da formación xurdida do 15- M que ía acabar co réxime do 78 e por extensión coa monarquía.

 Iso polo menos é o  que viña manifestar   Irene Montero cando no 2013 escribía nas súas redes sociais, “Felipe non será Rey e todos os Borbóns ás quenllas”. Aínda que nesta nova etapa de xenuflexión monárquica; agora xa  como  ministra emenda a plana  e defende os seus aplausos ao  Xefe de Estado, declarando sen inmutarse que   "Aplaudir  ao Rey é republicanismo", unha   aserción   raiana coa  estolidez  que lle outorga a condición de estrela   da  estulticia. 

O certo é que tal proceder era un todo esperado, pois previamente  a cúpula de Podemos aparcou a súa tendencia republicana  como requisito para entrar no Goberno, unha renuncia  propia de quen lle pode mais as súas ambicións que os principios que  declama,  e aínda non sendo  tal actitude un arquetipo de coherencia, esa deserción é tan só  unha parte exigua  das renuncias de maior calado forxadas na  trastenda de podemita, en aras a posibilitar a súa incorporación ao club do  constitucionalismo neoliberal, aínda cando, con devandito proceder estarán  a referendar as políticas dos socialdemócratas e o continuísmo do neoliberalismo , e esta é unha actitude  pusilánime que en  román  paladino denomínase  entreguismo, máis aló da interesada narrativa que en defensa propia utilice a cúpula dirixente  para tentar xustificar o inaceptable.

Ética e moral son valores que hai tempo cotizan á baixa en Podemos,  ata o extremo que membros do seu séquito dirixente  salpicados de pedofilia ata as cellas non teñen impedimento algún para facerse  cunha praza no Goberno.  

Isto dexenera!