PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia
Este país non sairá da encrucillada sen afrontar con convicción, empeño e decisión a substitución integral do actual modelo de Estado, pois de non tomar a República o cambio da situación a depreciación democrática farase irreversible.
Os miles de mozos que como corrente espontánea tomaron as prazas de España tras a manifestación do 15 de maio de 2011, fixérono para expresar pacificamente a súa oposición coa situación política do país, e advertir a súa negativa para cumprir o papel que lles asignaban como ilotas, deixando desa forma patente que non permanecerían impasibles como protagonistas marxinais do conflito.
O tamén coñecido como movemento dos indignados, foi á súa vez unha expresión de resposta colectiva contra o sistema político xurdido da Transición, como así vén indicar o feito da adhesión á causa de movementos antisistema e corrente sociais do espectro reivindicativo sectorial maiormente opostas ao actual modelo de democracia representativa.
Pasado o ímpeto da motivación orixinal foi un recentemente conformado Podemos quen unilateralmente se proclamou herdeiro daquel movemento de masas, daquela diversidade colectiva que tiña o común denominador da protesta contra os efectos devastadores da crise, pero o certo foi que nove anos despois, a formación violeta pervertiu aquel legado, e non só abortou o espírito do cambio demandado senón que coa súa cuestionable ortodoxia política adoptou como propios algúns dos peores vicios que caracterizaban ás forzas políticas do bipartidismo
A formación violeta lonxe de administrar apropiadamente o cuantioso capital electoral cultivado nos seus primeiros tempos, modificou o seu guión programático para decantarse por actuar como o que se cría que nunca faría Podemos, ou o que é o mesmo, por converterse nunha organización que xa acolle no seu seo o que tanto censuraba aos partidos da "caste", non quedándolle nadiña de nada da esencia que prometeu manter como nova forza política.
Un cambio en negativo que é de xeito evidente unha renuncia expresa á forma de actuación definitoria do seu ADN, como resulta ser a participación das bases, a democracia interna ou a celebración de primarias.
De aí a mudanza de asaltar os ceos para exercer de promotor de conveniencias, tal cal referenda o feito da súa renuncia expresa a principios crave do seu matriz inspiradora como a renda básica, o proceso constituínte, o cuestionamento do réxime do 78, e onde para maior disparidade o seu funcionamento interno concentra boa parte da capacidade de decisión nun «hiperliderazgo» que impón ao seu antollo as directrices do partido, aínda cando tan anómala práctica é diametralmente oposta coa esencia das súas orixes.
E así foi como Podemos que desembarcou no proscenio político facendo súas a indignación e a súa mensaxe de transversalidade, disposto a crear unha democracia sen tutelas que pasaba por afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo pasase dun fulgurante nacemento a un esborralle igual de agudo, e todo, pola incapacidade de converter en feitos as promesas e patentizar que a prosperidade ofrecida se fóra a recaer nos membros do “séquito” dirixente, que de artífices da hecatombe electoral e en premio á desfeita, non dubidaron en agraciarse con cargo ministerial en descapitalización á xa minguada dignidade que lles restaba.
A apertura da XIV lexislatura no Congreso dos Deputados por Felipe VI patentizó a degradación da formación violeta vendo como desde as súas poltronas Pablo Iglesias e os ministros de Unidas Podemos aplaudían compracentes a Felipe VI; un xesto anacrónico especialmente cando os protagonistas da ovación non eran outros que os en outrora moi republicanos membros da formación xurdida do 15- M que ía acabar co réxime do 78 e por extensión coa monarquía.
Iso polo menos é o que viña manifestar Irene Montero cando no 2013 escribía nas súas redes sociais, “Felipe non será Rey e todos os Borbóns ás quenllas”. Aínda que nesta nova etapa de xenuflexión monárquica; agora xa como ministra emenda a plana e defende os seus aplausos ao Xefe de Estado, declarando sen inmutarse que "Aplaudir ao Rey é republicanismo", unha aserción raiana coa estolidez que lle outorga a condición de estrela da estulticia.
O certo é que tal proceder era un todo esperado, pois previamente a cúpula de Podemos aparcou a súa tendencia republicana como requisito para entrar no Goberno, unha renuncia propia de quen lle pode mais as súas ambicións que os principios que declama, e aínda non sendo tal actitude un arquetipo de coherencia, esa deserción é tan só unha parte exigua das renuncias de maior calado forxadas na trastenda de podemita, en aras a posibilitar a súa incorporación ao club do constitucionalismo neoliberal, aínda cando, con devandito proceder estarán a referendar as políticas dos socialdemócratas e o continuísmo do neoliberalismo , e esta é unha actitude pusilánime que en román paladino denomínase entreguismo, máis aló da interesada narrativa que en defensa propia utilice a cúpula dirixente para tentar xustificar o inaceptable.
Ética e moral son valores que hai tempo cotizan á baixa en Podemos, ata o extremo que membros do seu séquito dirixente salpicados de pedofilia ata as cellas non teñen impedimento algún para facerse cunha praza no Goberno.
Isto dexenera!
No hay comentarios:
Publicar un comentario