PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia
Exercendo de Vicepresidente do Executivo animar aos agricultores a seguir manifestándose non pasa de ser unha insensatez, por canto tras o devandito envite o Goberno forma parte da protesta creando con iso unha situación anacrónica e ridícula que pon en cuestión a idoneidade de Iglesias para o desempeño do cargo.
O "tedes razón", “seguide apertando” de Pablo Iglesias ás organizacións agrarias, vén indicar que o actual Vicepresidente do Goberno aínda non tomou concepto do seu labor como membro do Executivo, pois de telo feito pasaría de utilizar arengas de axitación para envorcarse de cheo en buscar solución ao actual problema do sector primario que por si mesmo antollase tremendamente delicado e complexo. E que por perentorio máis que de animadores de protestas, require políticos con capacidade executiva dispostos a dar a batalla na Unión Europea, con respecto á repartición da Política Agraria Común (PAC), así como "en Estados Unidos, coa crise arancelaria.
Este desatino non pasaría da anécdota se non fóra que previamente foi o mesmo Iglesias quen despois de estar convocados excluíu dunha reunión co Ministerio de Traballo aos representantes do campo, para así quedar en comandita cos sindicatos máis próximos ao seu ideario, pero sen penetración efectiva no gremio. Un comportamento por tanto que ademais de sectario resulta manifestamente incongruente ao excluír do diálogo social a quen máis ten que dicir en materia; unha actitude que por absurda e contraproducente enrarece o ambiente de relación o que ameaza con crear un clima de maior complexidade totalmente contraproducente para afrontar ao unísono a solución do problema.
Pero en todo este envurullo hai un aspecto que non encaixa, tal é que igrexas na súa condición de ministro do Goberno non ten competencias conferidas no sector agrario á marxe de exercer de mentor e gardacostas de Yolanda Díaz que tampouco ten candea nese enterro, sendo por tanto que a intervención de ambos non pasa de ser unha interferencia impropia nas atribucións que ostenta Luís Planas, ministro de Agricultura, Pesca e Alimentación, e o interlocutor real do sector do campo para todos os efectos, o que vén evidenciar que os primeiros encontróns no seo do Goberno de coalición do PSOE e Unidas Podemos teñen a súa orixe na intromisión dos morados por liderar un conflito alleo á súa esfera de poder.
Esa actitude pouco calibrada forneceu o efecto contrario facendo que os agricultores optasen por declinar a intervención de Iglesias e esixir unha negociación que liderase Planas por entender que debe ser o Ministerio de Agricultura que non outro o titor e interlocutor que leve o peso da negociación por ser este quen ten que resolver a súa principal reivindicación, tal é a reforma da Lei da Cadea Alimentaria.
Cando Iglesias na súa ambición por sentar no banco azul encartouse a asumir as políticas neoliberais defendidas polo PSOE, debese pensalo mellor, por canto a formación morada sabía de antemán que o modelo neoliberal de agricultura tiña efectos devastadores para o sector e que por tanto a actividade primaria xa estaba por entón en horas baixas, unha situación que se arrastra desde a adhesión de España ao Mercado Común e que desde entón acentúa o seu declive, en gran medida porque os políticos de adscrición neoliberal trivializan e restan importancia a actividade primaria como sector produtivo.
Pon de manifesto tal parecer o desenvolvemento do consello extraordinario da Unión Europea desta mesma semana no que se negocian uns orzamentos europeos que en plena onda de protestas do campo español propoñen un recorte do 14% nas axudas directas á agricultura dos fondos da Política Agraria Común (PAC), e cuxo impacto produciría nos profesionais do agro un efecto letal desde o punto e hora que a súa aplicación faríalles perder ata 925 millóns anuais, ou o que é o mesmo, o 30 por cento da súa renda media anual.
É por iso que de non emancipar a economía do neoliberalismo impulsor dos oligopolios empresariais no seu intento de facerse co dominio e control do sector primario, por máis que Iglesias alente aos afectados a “seguir apertando”, o país lonxe de consumar unha economía social agraria estará abocado sen remedio a unha agricultura sen agricultores, no contexto dun proceso de mutación que transformará aos profesionais autónomos e independentes en asalariados das grandes corporacións agroalimentarias, coa negativa repercusión que os seus efectos ocasionará igualmente no despoboamento do campo, hoxe a “España baleirada”, ao poñer en risco a continuidade da vida rural.
Para a reactivación do sector primario ten de situárselle en idéntico nivel de relevancia que o resto dos sectores produtivos, e unha vez illado da perniciosa influencia do neoliberalismo actuar vía protección lexislativa no marco da libre competencia, para impedir que como ata o de agora sexan os mercados e a súa lei da selva quen impoña a pauta económica da actividade agrícola.
O camiño é longo e sinuoso, sendo por iso que debera facer súa a receita e "ir apertando".
No hay comentarios:
Publicar un comentario