Catalunya sen exhumación

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

  

Contra o que se nos quere facer crer, a Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz un notorio déficit de legalidade pola presionada inclusión  no seu texto de leis da ditadura.

Tocante a aspectos políticos a memoria adoita ser débil, cando non interesadamente distraída, de aí a necesidade de tonificarla e moi especialmente antes de entrar a avaliar un problema de tamaña complexidade como o Catalán. para así decatarse que o detonante que desatou o actual conflito foi a batería de modificacións que o Tribunal constitucional ( TC) introduciu ao primitivo texto do Estatut como consecuencia do recurso de inconstitucionalidade interposto polo Partido Popular o 31 de xullo de 2006.e cuxo fallo se deu a coñecer en xuño de 2010;  un momento que aquel despropósito por reacción dinámica fixo disparar o arraigamento do independentismo ao deixar sen efecto o catalanismo como se concibiu ata entón, que se fundamentaba en ampliar cotas de autogoberno en base á negociación con Madrid.

Con todo, o veleno inoculado contra o catalanismo polo Partido Popular é anterior ao ditado polo alto Tribunal, pois se remonta ao proceso de recollida de firmas para a interposición do recurso de referencia, campaña que foi utilizada non tan só para recompilar sinaturas senón tamén para proxectar unha imaxe negativa de Cataluña nun amplo sector da poboación española, a pesar de que o Estatut primixenio era un marco de estabilidade onde sentían a gusto unha maioría de partidos cataláns e a maioría social daquela comunidade.

Unha manobra para a que os populares non dubidaron en parapetarse no seu constitucionalismo de conveniencia pero non só para arremeter contra o catalanismo senón tamén coa intención de colocar fóra de xogo a quen defende a diversidade plurinacional do país, unha actitude indiciaria de a súa desaprobación á integración do nacionalismo periférico ao rexeitar a consumación dunha organización territorial integrada e harmónica; un proceder  reaccionario que actualmente sumou adeptos ao contar co apontoamento da dereita de nova adscrición.

Resultando por iso preocupante que ao tempo de silenciar o incumprimento reiterado dos artigos do marco constitucional relativos aos dereitos e liberdades no ámbito da cidadanía, os patriotas de pacotilla da dereita política representada polo PP, C' s e VOX responsables de tal quebrantamento, con total descaro non dubidan en utilizar a Constitución como arma arreboladiza cando eles mesmos co seu  facer político contradín o espírito da súa propia finalidade.

Con ese constitucionalismo “sui generis” lonxe de garantir o cumprimento dos dereitos inherentes da Carta Magna, a verdadeira intención foi utilizar o subliminar do seu concepto como fórmula de dominio, coa única intención de monopolizar a súa aplicación en vantaxe de propios intereses políticos a través dun tortuoso percorrido de asalto ao poder.

Máis aló de axitar a convivencia terían que asumir dunha vez por todas que o feito de reafirmarse na utilización interesada do marco constitucional non axuda en nada a corrixir os prexuízos territoriais do país nin a modernizar a xestión do Estado, pois vetar o recoñecemento da súa realidade plurinacional e o dereito para decidir é negar de partida as diferenzas e singularidades nacionais, e con iso, reafirmarse expresamente na continuidade do actual modelo de estado baseado no unitarismo identitario que ademais de contraproducente e xerador de tensións políticas, algo que polo seu desaxuste coa realidade xa debese formar parte da nosa historia.

Coa súa obstinación por prodigar ata a saciedade a unidade de España, o que menos lle preocupa aos membros do oficialismo patrio é a Constitución, senón alimentar dese xeito unha fobia centrífuga que fará crecer o descontento e a inestabilidade ata o extremo de converter o independentismo catalán nun conflito imparable, para dese modo lograr a súa verdadeira finalidade que non é outra que tirar da conflitividade como fío condutor cara a unha involución democrática.

O discorrer dos feitos vén indicar que estamos ante o rexurdimento do patriotismo máis exaltado, onde os máis carpetovetónicos personaxes da esfera política española, deciden desempoar o volume da Carta Magna e con total arbitrariedade aplicar o seu contido para o que lles interesa e refugalo para o que non; nun intento absurdo de encerrar unha realidade que hai tempo que xa non cabe é o seu texto, pois sabido é que o tantas veces invocado artigo segundo sobre a "indisoluble unidade da nación española", para nada foi froito do consenso que si unha imposición exercida en 1977 aos constituíntes pola Xunta de Xefes de Estado Maior ( JUJEM) que ordenaron a translación do contido literal que establecía para o efecto a "Lei de Principios do Movemento Nacional" que rexía no réxime franquista.

Feito que vén indicar , que o artigo máis determinante do fundamento da Constitución foi imposto pola cúpula militar do anterior réxime aos representantes da vontade popular; un exercicio de intromisión que detrae toda lexitimidade ao contido desta norma fundamental; tendo en conta que a súa articulación sobre unha cuestión tan esencial como a determinación nacional do Estado está sustentado en manobras antidemocráticas instigadas desde a cúpula militar do franquismo, que por extensión , converten de facto o seu contido nun agrandamento encuberto da ditadura e da súa órbita.

Pero lonxe de proceder en valentía vía corrección, todo apunta a deducir que son moitos os figurantes de demócratas que rehúsan apagar a luz do réxime anterior.

10-N: A reafirmación da esquerda

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os capitostes das finanzas e a elite empresarial habituados a impoñer a súa xerarquía, foron quen no seu intento de variar unha incómoda correlación de forzas e satisfacer as súas conveniencias impulsaron a repetición electoral, á que en reprobación desde a esquerda debe dárselle masiva e cumprida resposta.

Chegamos a tal grao de degradación democrática que o simple feito de exercitar a defensa de todo dereito constitucional converteuse nunha acción clandestina, ata o extremo, que a exclusión social ten substituído ao Estado de Dereito e a función política transformouse no labor contraposto á expresión que outorga a vontade popular.

Dito doutra maneira, a través dun estratéxico deseño de enxeñería de clases, este país circula cara a un proceso de decrépita regresión e tal tendencia é consecuencia dunha alianza que en tácita conveniencia mantén a elite máis recalcitrante do poder económico e a facción máis reaccionaria da estirpe política, que empeñadas en impoñer unha democracia de mínimos , veñen dispostas a prorrogar o seu control do poder; seguindo unha vez máis a súa ensaiada e frutífera argucia de utilizar as urnas para consumar o engano electoral.

Pero aínda sendo esa actitude contraposta ao básico réxime de liberdades e igualdade xurídica  de ningún xeito ten  de ser pretexto para caer en radicalismos extremos, e moito menos xustificación para tender ao rexeitamento sufraxista ou optar polas pouco recomendables actitudes de desprezo cara a todo o democrático.

Pois aínda cando o prometido electoralmente deixase de ser débeda e os representantes políticos actúen levados polo libre albedrío , votar, non debe ser un sinónimo de rexeitamento e o seu exercicio mais que provocar decepción e frustración debe ser asumido como un acto de responsabilidade co país, e reflexivamente, como a única fórmula de coidar a democracia e pasar factura aos renegados das urnas, aos artífices do actual estado de perversión pola súa nefasta función como instrutores da polarización social e o seu tendencioso adestramento electoral inducindo a votar ideoloxías e non ideas.

Os electores estamos obrigados a aprender dos nosos propios erros e agora que os grupos políticos xa perfilan as súas listas e programas para os comicios do próximo 10 de novembro temos de estar á espreita, pois é mais que seguro que tamén neste novo proceso electoral as boas intencións dos uns mestúrense coas enmascaradas pretensións dos outros.

Por iso é polo que previo aos comicios sexa imprescindible afrontar un xuízo de valor sobre o comportamento político e o trato recibido das formacións concorrentes, a fin de adxudicar o sufraxio en clave produtiva para o interese xeral, e así, decidir o seu outorgamento a favor de candidatos decentes, de homes e mulleres sen desmedida apetencia de poder, profesionalmente capaces e sobre todo distantes de prácticas denigrantes e alleos a todo acto de corrupción; pois a grandeza dun representante político que se prece, debe residir en ser un bo servidor da sociedade que nunca o seu patrón e moito menos como agora vén sucedendo, o seu verdugo, por canto en lexítima democracia quen politicamente goberna por mandato dos votos ten por expreso deber protexer a quen lle designou para a función do cargo.

Se os electores non facemos por poñer freo ás perversións desta adulterada democracia, o resultado que nos poden deparar os comicios xerais é que sigamos gobernados por esa banda de foraxidos que conforman o neoliberalismo imperante, e sendo así, que prosiga instaurado o enganoso discurso a favor dos seus ditados como saída da  crise; aínda a sabendo que dita tese precipitou a economía ao abismo da recesión e que a súa continuidade lonxe da propagada reactivación ameaza cunha mais que segura repetición do ciclo.

Por iso, votar nas eleccións do 10- N por correntes afíns ao neoliberalismo que conforman PSOE, PP, C` s e VOX, é referendar o salvamento da banca á conta dos contribuíntes e facilitar con iso, que á conta do erario público consolídense  prácticas bancarias raianas no escurantismo da usura, desa operativa que fai que estas entidades do casino bolsista prosigan o seu enriquecemento minguando á maioría da sociedade na súa percepción salarial e supresión engadida dos seus dereitos sociais relativos ao marco do benestar e a afronta agregada do mantemento dun desemprego infame.

Para ese efecto procede concluír, afirmando, que neste país a democracia foi secuestrada pola elite económica, que no seu intento de concentrar maiores cotas de riqueza aposta deliberadamente por destruír a cohesión e con iso alcanzar a ruptura social ao só propósito de acrecentar e manter a desigualdade, unha incalificable maquinación, que para maior adversidade conta coa colaboración política de quen ilexítimamente usurpa o poder de goberno ao amparo da fraude electoral.

A gravidade do que está a ocorrer, lonxe da desafección dos cidadáns esixe dunha contundente reacción, pois cando desde o propio sistema péchaselle o espazo á crítica civil, ou rescatamos a democracia a través das urnas ou corremos o risco de acabar con ela

10 N: A democracia pide paso

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Ante os novos comicios os electores deben convencerse que o perigo non está en depositar a confianza na esquerda real, senón en seguir outorgándolla aos que despois de conducirnos á crise repercutíronnos os seus efectos.

Once anos despois do crack de 2008 as elites financeiras parecen estar dispostas a repetir o proceso, iso polo menos é o que vén indicar o novo colapso dos mercados que entraron nun contexto de desaceleración económica indiciaria dun novo período de recesión, tirando por terra a tan pregoada recuperación.

Esta recaída é consecuencia de ter entregada a soberanía do país ao armazón financeiro, e a gran maioría da súa clase política marcando o paso disciplinario que ordena a oficialidade especulativa, favorecendo coa súa actitude tan contravindas prácticas á conta de desposuír á sociedade civil de prestacións sociais esenciais, aínda que tal proceder represente unha infracción constitucional de dereitos recoñecidos.

É dicir, esta reprodución en receso, dáse cando as mesmas receitas neoliberais que desencadearon a crise son utilizadas como remedio para combater os seus efectos; pois sabido é que estamos diante un modelo máis que esgotado e que as actuais circunstancias demandan xiro económico cara á estabilidade moito máis humana e sustentable.

Que o ciclo económico esgotásese xusto en coincidencia coa convocatoria dos novos comicios, en primeiro termo, dinamita a campaña electoral de Sánchez como Presidente en funcións, pois non se ten de obviar que a “bonanza da economía” era unha das grandes bazas do PSOE para o 10- N, a pesar que os numerosos sinais de empeoramento xa se podían advertir desde meses atrás, como así o indicaban entre outros factores o estancamento na creación de emprego, a fatiga da demanda interna e a mínguaa nos índices de crecemento; unha situación diametralmente oposta á que o candidato pretendía presentar aos electores na súa programada aspiración á reelección.

Pero mais alá dos subterfuxios socialistas ao elector non debe pasarlle desapercibido que a pesar do seu estrepitoso fracaso, o neoliberalismo segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación a ideoloxía que domina en gran medida as dinámicas do funcionamento político.

Tal é así, que a pesar de ser a causa do colapso financeiro, de patrocinar a crise para impoñer políticas impopulares, vaia máis aló nas súas intencións ata o extremo de pretender subsidiar a democracia ao interese dos grupos económicos, como de novo puxo de manifesto coa súa intromisión na fracasada formación de goberno, cuxa razón para nada hai que buscala na aritmética electoral, senón na manobra urdida desde esa elite neoliberal que para garantir a prórroga da súa doutrina, non dubidou en subxugar á domesticada socialdemocracia de Sánchez para así saírse coa súa e lograr os seus planeados obxectivos.

Unha manobra para engano de inxenuos, deseñada como reclamo coa finalidade de facer crer como certa a idea que o neoliberalismo contribúe ao crecemento e ao desenvolvemento, cando realmente, é xusto a antítese de tal finalidade.

Razóns mais que sobradas para poñer fin á secuencia deste modelo inservible, suprimindo en consecuencia todo apoio electoral á dereita promotora da súa instauración, de igual modo, que á denominada “ esquerda socialista” que non dubidou en tomar en adopción o seu ideario e esixir a machada o seu estrito cumprimento, a pesar da desaconsellable reiteración de catro longas décadas de localización na insolvencia e o quebranto.

Á vista dos feitos hase de cuestionar que iso sexa o normal, e conscientemente asumir como propia a necesidade de que sexan outros quen politicamente tomen as rendas do poder para que en substitución aborden vía urxencia a redefinición de políticas de novo cuño e impulsen desde a renovación unha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria, como único remedio de afrontar con solvencia o cambio que o país e a situación require, pois só a través de reformas económicas e políticas será posible erradicar os perniciosos e inútiles efectos desta secuela.

Nin a democracia pode quedar reducida a papel mollado, nin as políticas económicas poden conducirnos á catástrofe, por iso é polo que cara aos próximos comicios do 10- N, o electorado progresista debe actuar en consecuencia optando nas urnas por candidaturas sen ataduras nin dependencias co neoliberalismo, como único remedio de lograr a súa derrota, e en consecuencia instaurar na súa falta o modelo alternativo, pois calquera opción distinta será perpetuar o continuísmo.

A volta de Errejón

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Tras o fracaso de vermellos e morados na formación de Goberno, traendo consigo o ideario primixenio de Podemos, Errejón con Más País concorre aos novos comicios disposto a erradicar a abstención e o desencanto, e decidido a atraer á súa causa ao electorado progresista

No contexto ideolóxico das súas orixes, Podemos establecía que se debía priorizar a unidade do pobo á unidade da esquerda, e mantendo esa premisa foi cando a formación morada  alcanzou o seu cenit electoral, unha tendencia que mudou nos substancial cando a súa “renovada cúpula” decidiu investir os termos e reorientar a súa traxectoria cara a posicións de esquerda tradicional, pois tal reorientación conduciulle a resultados acordes aos colleitados  por quen ocupaba no seu momento devandito espazo político, o que se traduciu nunha perda de seis puntos nas urnas con respecto aos anteriores comicios.

Equivocáronse por tanto quen desde o staff dirixente da organización morada optaron por circunscribir a súa acción política aos seus intereses , por canto, o único que propiciaron con aquela anacrónica conversión esquerdista foi vivificar o manido obxectivo de EU de unir á esquerda, cando o auxe electoral de Podemos (cinco millóns de votos) máis aló de corresponderse en exclusiva con electores dese ámbito de localización obtívose coa participación inclusiva de boa parte da sociedade, que farta da fraude democrática, da desigualdade, precariedade e corrupción, desde a pluralidade, decantáronse co seu voto por unha refundación política que poñía no centro as necesidades da xente.

Reorientación que de ningún xeito se vai a lograr a xulgar polo perfil político do núcleo duro da nova fornada dirixente que da man de Iglesias dominan na actualidade o aparello do partido, - todos eles alleos ao espírito do 15 M e connotados maioritariamente co sector comunista de procedencia, como son Irene Montero e Rafael Mayoral, provenientes do (PCE) ou a ( UJCE), reforzado, co acompañamento da “versátil” Yolanda Díaz, que no seu desembarco substituíron o discurso primixenio polo de Esquerda Unida e do Partido Comunista, rexeitando con iso a oportunidade de construír unha maioría transversal no seo da organización.

Desde o primeiro momento do seu asalto ao poder este séquito puxo todo o seu empeño en amortizar politicamente a Errejón, porque ademais de sela consigna ditada, representaba unha ameaza para as súas expectativas pola súa firmeza ideolóxica e a énfase posta en defender que Podemos nunca debese abandonar a esencia das súas orixes para conformarse con ser unha esquina testemuñal á esquerda, e proclamar que con tal situación de marxinalidade, con moito poderíase presionar desde fóra do sistema pero para nada producir o sinal articulado e transformador co que debese caracterizarse  o seu facer político.

Disensións inadmisibles nunha organización onde o pedigrí democrático da camarilla dirixente é ostensiblemente mellorable, por canto foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados os ditados emanados daquel volantazo político cara á esquerda e a supresión de calquera simulacro de transversalidade.

Determinación que desatou unha caza de bruxas con exprésaa finalidade de suprimir da organización toda referencia ou símbolo do errejonismo, sendo boa mostra diso a súa destitución como portavoz do Congreso, o cambio de bancada e deixar de ser o número dous da organización ademais do despedimento dun terzo de traballadores afíns ás súas formulacións.

Pois o certo é que aquel partido que tanta ilusión espertou fai soamente cinco anos, tras o seu postmodernismo acabou albergando o peor da tradición comunista, sendo habitual por iso que o estalinismo forme parte do seu modus operandi e que en correspondencia as diverxencias sempre terminen coa laminación do disidente, e as reaccións contrapostas sexan estigmatizadas como felonía; práctica habitual nunha organización en proceso de descomposición onde se impón o inflexible poder forxado, en torno ao matrimonio entre Pablo Iglesias e Irene Montero, sendo esa a única realidade, por mais campañas de interesada distorsión que se nos queira contar desde o oficialismo.

Debe quedar claro por tanto que o divorcio político entre Errejón e Iglesias obedeceu en todo momento á visión antagónica que ambos mantiña sobre o futuro de Podemos, pois mentres o segundo propiciaba o centralismo democrático en liña a construír o partido de arriba cara abaixo e de acordo cos comunistas, o actual líder de Más País defendeu en todo momento o que foi a esencia da formación, é dicir, un modelo baseado na democracia participativa, onde o poder de decisión era outorgado ás bases.

Sendo por iso que se alguén mantén indemne a proposta de unidade popular e cidadá coa que naceu Podemos, ese é Errejón por mais acusacións de traizón que en desvalorización da súa persoa adxudíquenselle desde o oficialismo podemita.

Por tanto no contexto do actual escenario político, onde os dous protagonistas dunha extenuada esquerda teñen paralizada a gobernabilidade do país, a entrada en escena do ex podemita entendida desde unha percepción positiva, debe ser unha opción para considerar como alternativa electoral pola súa función dinamizadora e de freada á inxustificable situación de bloqueo institucional.