O PSOE esnáfrase en Fene

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A Moción de Censura que en Fene someterase   a debate e aprobación no pleno do próximo sete de febreiro, de prosperar,  non só  desaloxará ao PP da Alcaldía  senón que aniquilará políticamente  ao seu máximo  valedor e concelleiro socialista que se opuxo de sempre a conformar un Goberno de progreso.

Fene que tras a celebración das primeiras eleccións municipais  da democracia  converteuse en vanguardia  e referente do municipalismo durante un  cuarto de século, tras ese período, como consecuencia do cambio de signo  político  no liderado  do novo executivo municipal en mans  do PSOE, o Concello  penetrouse na fase máis convulsa  da súa historia, pois a perda da maioría absoluta do BNG conduciu á constitución   dun  goberno de coalición  onde as diverxencias entre ambas as formacións    tanto en materia de xestión  como ideolóxica fixéronse notorias.

Especialmente  polo afán protagonista  e a  bisoñez dos representantes socialistas. que nunca tiveron a sutileza  de administrar o seu triunfo nas urnas  coa sensatez debida ao confundir a dignidade coa testosterona

Actitude que lonxe de producir estabilidade  ao novo executivo,  propiciou por mala  praxe gobernar unha coalición co retrovisor en activo, para detectar con      a anticipación debida  os golpes baixos  e os momentos de traizón, que foron  a dinámica imperante   e o factor causante da defunción  prematura   daquela alianza de goberno marcada pola inestabilidade. 

Óbito  que se deu xusto á metade de lexislatura, cando poñendo fin a varias semanas de desencontros entre ambos os socios, os cinco edís do BNG anunciaron publicamente a ruptura do pacto argumentado na deficiente xestión do grupo socialista á fronte do Concello, “parálise administrativa” á que engadían a falta de respaldo dos socialistas á iniciativa lexislativa popular para reivindicar a volta do estaleiro de Astano, á construción naval convencional.

Pero houbo  continxencias engadidas  que intensificaron a división entre as partes, e transformaron toda probabilidade de  reciprocidad nun escenario de hostilidade permanente, sobresaíndo a aversión entre integrantes  de ambos os  grupos e o incidente dunha refrega entre concelleiras no propio despacho da alcaldía.

Desatinos que ao prolongarse  no tempo a continuidade  política do principal instigador da conflitividade  fixo que todo intento de avinza resultase unha quimera, desde o punto e hora que na complexidade daquela tesitura uns só gañaban  na medida na que os outros perdían.

Neste conflito de relación a crispación impúxose ao ánimo de entendemento impedindo  estruturar de forma estable alianzas políticas de consenso como así ocorreu dunha ou outra maneira nos comicios do 2011, 2015 e mesmamente  co funesto avatar  do 2019. 

Circunstancias  que para nada variaron, sendo por iso que en tanto o belixerante Antón  Noceda leve a voz cantante do PSOE na localidade, será materialmente imposible  implementar un acordo de goberno estable e en consonancia co resultado maioritario das urnas, suscitando tal impedimento  a súa autoría intelectual na moción de censura que o 2018 entregou a Alcaldía ao PP, un desvarío  que revela a súa  tendencia  política de preferencia á vez de delatar a súa  visceralidade  antinacionalista.

Un anacronismo onde as súas fobias persoais antepuxéronse  á realidade política de Fene   que  continuadamente desde a instauración da democracia a esquerda no seu conxunto sumou máis votos que a dereita, como actualmente segue ocorrendo; resultando imposible  por aritmética electoral que un partido como o PP que conta co apoio dun terzo escaso dos votos, tivese opción algunha de facerse co bastón de mando da alcaldía, a non ser como é o caso, que  a  bastardía política impuxésese  á dinámica democrática, de tal modo, que os pactos en cuberto e os  intereses persoais prevalecesen  sobre a vontade popular como así foi.

Pero cando na súa deslealdade o  staff dirixente  do PSOE local condenaba á veciñanza a facer tragar coa anomalía democrática  de manter ao PP á fronte  do Consistorio, son as concelleiras que como independentes concorreron aos comicios municipais na súa propia lista  quen nun exercicio de dignidade,  desatendendo as artimañas da  Executiva Local do partido  decántanse por facer seu o sentir maioritario manifestado polos electores nas urnas  e sumarse así  á Moción de Censura que  desaloxará  a un intruso Gumersindo  Galego da .Alcaldía.

Valente e consecuente actitude que demostra  sólidas conviccións e vontade de  reconstituir algo  dexenerado, ao  tempo de restituír con iso a decencia na política local,  cando signos como os referidos son  indiciarios do descrédito que  padece  a institución, parte da súa representación política polo enfraquecemento  no seu funcionamento democrático.

Con esta alteración  na  correlación da representación municipal ábrese a posibilidade  de rescatar a autenticidade democrática  e devolver a dignidade  á institución  tras a  involución dos últimos tempos, que posibilite cambiar as cousas en vantaxe do interese xeral e do  benestar  da veciñanza do Concello.

Para iso é fundamental que nesta alianza de consenso a institución   pase a cumprir unha función efectiva como administración transparente e próxima á cidadanía, dando  un xiro radical á situación e afrontando un cambio real que mude de raíz o actual formato de política municipal, substituíndo a anacrónica representación duns cargos institucionais máis preocupados por satisfacer o seu  egocentrismo, que por facerse receptores das demandas sociais.

A oportunidade democrática que brinda a Moción  de Censura aos membros  do goberno dimanante é de alta responsabilidade, e vén lembrarlles que ninguén poderá axudarlles a rexenerar a institución  municipal, se non o fan eles  mesmos.

Pleno éxito no labor

Liberdade de expresión en cativerio

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A pandemia de  totalitarismo que acompaña  os  manexos de funcionamento  interno dos partidos políticos, na súa  inoculación,   fai  irrespirábel  o corrompido  ambiente que tales prácticas inducen na contorna da liberdade de expresión. 

Nunha  das súas máximas Eric Arthur Blair, máis coñecido co  pseudónimo  de George Orwell viña sinalar que “a  liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere oír”, expresando con iso a súa percepción sobre un dereito primordial  connotado estreitamente  coa  liberdade de pensamento e de información,  como esencial tamén  co exercicio doutros dereitos fundamentais, do mesmo xeito que indispensable para garantir sen atrancos a  participación activa  nunha sociedade e nun mundo libre e democrático. 

Debésemos saber  que Orwell defendía  o valor intrínseco da persoa, condición que lle fixo un  férreo  detractor de dogmas  e ditaduras, e aínda   tomando compromiso social en defensa desa causa, foi hostil en todo momento a aliñarse    coa esquerda  totalitaria. sendo esa disidencia  o motivo  de non ser reivindicado na súa posteridade  por ningunha ideoloxía política.

Ese rexeitamento para encartarse a todo formato ideolóxico, é sinónimo de imparcialidade , de pensar  por conta propia desde a exaltación  de principios éticos, un exercicio de valentía individual que sempre  incomoda  aos poderes establecidos sen excepción identitária, por canto  o feito  de denunciar calquera forma de lavado de cerebro, representa  un perigo para quen  se empeña  en manternos sumisos á súa disciplina, pois para eles dicir  a verdade convértese nun acto revolucionario que hai que impedir custe o que custe.

Os que militamos na clandestinidade durante o tardo franquismo tiñamos claro que o obxectivo primordial que o antigo réxime  perseguía coa aplicación da censura foi  sempre impedir a liberdade de expresión, principalmente de todo aquilo  que cuestionase  a orde establecida, pois vían na confrontación de ideas o maior dos perigos para a propia estabilidade  e continuidade da ditadura.

Se coa instauración da “democracia” as circunstancia debían cambiar , o certo é que non foi así,  xa que  desde entón a liberdade de expresión seguiu estando condicionada pola   endémica pretensión   da esfera política  en fiscalizala , pois aínda resultando sorprendente  tal proceder nun estado de dereito, o certo foi   que  do mesmo xeito que    o anterior réxime  as forzas dimanantes da transición  do 78 desde o primeiro momento impediron aos cidadáns a posibilidade real de obxectar  á súa acción política e a esixir rendemento de contas dos seus actos.

Iso ocorre porqué  o funcionamento interno das formacións políticas, os hiperliderados dominantes  impiden  a pluralidade  funcional coa finalidade  de anular  toda disidencia, optando para o efecto pola  homoxeneización sen arestas, é dicir, por unha uniformidade disciplinaria  onde os  acólitos toman papel protagonista,  e esa deficiencia operativa  posibilita  que  o aparello  dirixa ao seu antollo  a nomenclatura coas súas estratexias baleiras de contido e de realidade, causando  un déficit de autenticidade que está a inducir  un  gran dano e empobrecemento  na  democracia interna dos  partidos políticos.

A liberdade de expresión é sen ningún xénero de dúbida a gran prexudicada por esta   disfuncionalidade,  pois  por efecto de translación  vese afectada pola perniciosas dinámicas  que envolve o atípico funcionamento  das formacións políticas cuxas prácticas non fan máis que identificar o partido cos intereses dos seus  oligarcas, o que se traduce na anulación total e absoluta do individuo  e das súas  propias ideas e iniciativas, ata o extremo que toda aspiración a poder ser elixido pasa irremediablemente  polo acatamento e fidelidade ao xerarca como condición sine qua non  para    a súa inclusión nas listas.

En contraste con este anacronismo , é saudable contemplar a madurez  dos partidos políticos noutros países da nosa contorna, que con menos interese polo propio  e mais apertura á sociedade real á marxe  de diverxencias    e tendencias  ideolóxicas, son capaces  de cohabitar en madurez mantendo a súa  lexítima loita pola hexemonía interna e o poder, orientando a súa finalidade  cara á  mellora da calidade democrática e  a incentivación do interese xeral.

A liberdade de expresión é  inherente á democracia e como tal  non só hai que preservala senón ademais defendela xuridicamente, pois temos encoméndaa  e o deber  de sacala  adiante nas condicións que unha democracia con maiúsculas   e unha sociedade  responsable esixen, rexeitando por iso que ninguén  que teña a liberdade  de expresarse se  arrogue a opción de impedir que outros o fagan. 

Un obxectivo de difícil consecución  se non se desterran vicios contraídos, é dicir,  en tanto se manteña idéntica dinámica no seu funcionamento interno, pois  se quen administra as institucións democráticas non actúan  democraticamente  no seo do seu partido, e na súa falta  mantense  o circo de xestos ao compás de director de escena;  resulta evidente  que  tarde ou cedo se producirá unha  involución  democrática da sociedade no seu conxunto,  que irreversiblemente  arrastrará na súa caída  á liberdade de expresión  que non se quixo  defender

O devir político no tempo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

En menos dunha década o  espírito de rexeneración do 15- M, pasou de ser unha esperanza para transformarse  nun fracaso,  quedando en auga de borraxes  non tan só as promesas de renovación ideolóxica senón tamén a solvencia do seu propio modelo orgánico.

O tempo, é sen dúbida  o noso  inseparable compañeiro de fatigas, que curiosamente, sen ter  posibilidade de elixir estamos obrigados  a soportar durante o transcurso  dese  episodio que é  a nosa vida, pois se instala  nela non máis nacemos, para apearse cando chega o desenlace; por tanto, o tempo resulta ser  testemuña permanente da nosa existencia, o agregado natural  das nosas  vivencias e por tanto,  o factor  característico da nosa experiencia, pero esta concepción do  tempo, ten  de interpretarse no contexto dunha noción espacial   taxativa,  suxeita á  idiosincrasia do individuo como ámbito de referencia.

Aspecto distinto é o tempo como factor político, neste caso o establecemento da súa orixe e extinción,  excede a demarcación da existencia material do  individuo para converterse nunha   etapa  de duración indeterminada, por canto,  os colonos da política, por difusión  xeracional  seguen sementando o pretérito, que unha vez colleitado  continúan poñendo  en mercado  coa diferenciada denominación de orixe de dereitas ou esquerdas.

Estes  precintos  trasnoitados, para nada acomódanse á realidade dos novos  tempos, tan só atenden á  estratexia  de comercialización política   de quen aposta por manter distincións de confrontación  e xustificar tras ese xogo de  taxonomía, a confusión  en vantaxe das súas propias ambicións. 

Vén a colación  o exposto, por canto, na política    a indulxencia debe ter o seu ámbito delimitado pola fronteira  da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades contrapostas, entón, a afronta  social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.

Actuando en quenda  discrepante, hei de manifestar  que  cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da  gobernabilidade institucional  precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do  artificio, resucitando a caduca etiqueta de dereitas e esquerdas ou a interesada  afinidade de  analoxía  ideolóxica, maiormente  cando ambos os argumentos,  á parte da súa polémica  lexitimidade,  teñen o agravante de ser un mero  pretexto  condicional, ou o que é o mesmo unha tapadeira de afianzamento para acceder ao poder contra vento e marea.

Quen exerce como cidadán instalado  en premisas  de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e libre pensamento, resúltalle  insoportable tolerar  que a clase política   versione o obxecto das súas ambicións tras un guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e os   desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que tras a súa  mensaxe subliminar  subxace   a existencia dun conflito de intereses persoais.

A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías,  por canto, á marxe  do significado  definitorio do concepto  de dereitas  ou esquerdas,  os actores  exercentes  dun e outro signo , expresan coas súas prácticas  a súa intención de converterse  en profesionais   da cousa pública, impoñendo como obxectivo preferente o  patrocinio das súas particularidades  sobre labores dinamizadores do interese xeral que  debesen ser o ineludible  dentro  da orde de preferencias.

Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma,  como os administradores dos idearios sucumben ante  as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda  naturalidade propician  a contradición  que supón promover  a denuncia  das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras,  potencian a consolidación das discriminacións.

É preocupante a actual  crise de valores que padece a clase política como  a súa carente vocación de servizo, resultando  inaudito  que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado   sexa   relegado a un segundo plano.

Os herdeiros    daquel terremoto socio-político  promovido polos movementos espontáneos, que en réplica diverxente,  cuestionaban  o sistema político xurdido da Transición, a pesar da súa aceptación social  e a forza electoral adquirida nas súas orixes, quen entón clamaban con aquel "non nos representan", non pasaron do discurso de rexeneración e indignación evitando  afrontar o desenvolvemento das súas reivindicacións, o que lle causou a perda da transversalidade ideolóxica . converténdose así nunha organización que xa ten no seu seo o que censuraba aos partidos da caste non quedándolle nada da esencia que prometeron  manter como nova forza política.

Por tanto, non é tempo de abrir un debate de distinción formal  sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o progresismo das  esquerdas ou o absolutismo das dereitas visto a súa concorrencia no común denominador do neoliberalismo, converxencia que fai absurdo entrar en  disquisicións de rivalidade distintiva cando mesmo os partícipes  no destacamento  popular mobilizador do 15 M, foron  conducidos  dócilmente  ata o  curral institucional do Réxime político resultante da pasada ditadura.

Agora o único  que nos queda   é acometer a rexeneración   da vida política,  descabezando aos  malversadores de liderados, pois esa que non outra  é a partitura dos novos tempos

Habemus minister

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Máis que consumar a indecencia de poñerlle á fronte  dun   ministerio, á fenesa  Yolanda Díaz ten de esixírselle as  explicacións pertinentes  polos actos de pedofilia cometidos desde Esquerda Unida (EU) sendo ela a máxima dirixente do partido, e por tanto, a directa responsable política de tan detestables  feitos.

Polo  obscurantismo e a  carencia de ética que acompaña o seu historial político, o nomeamento de Yolanda Díaz como Ministra non só é inadecuado senón totalmente funesto e irresponsable, tendo en conta  que o seu vínculo protector  co  pedófilo de EU detido no 2016 no Parlamento de Galicia, segue lastrando  a súa deostada integridade e situándoa como referente subsidiario  das   accións legais, que agora  transcorrido o tempo, poidan emprender as vítimas  dos   truculentos abusos sexuais perpetrados  polo seu apadriñado.

A ninguén debe pasarlle inadvertido que no período 2009 – 2016  a agora  postulada a Ministra, era a Coordinadora Xeral de Esquerda Unida  (EU) en Galicia, é dicir, a máxima autoridade  da súa organización na Comunidade ; etapa coincidente coa probada perversión sexual do seu protexido, tendo de engadir a iso para maior complexidade  que para a comisión de tan   depravado  delito foron utilizadas en todo  momento  como ferramentas  de transmisión, equipos informáticos cuxa pertenza e titularidade era  exclusiva da formación política de referencia.

Sobra dicir  que nese  marco de concorrencias seu  intento de deserción  política   foi   unha actitude  ruín,  por canto ante un asunto de tamaña gravidade tal reacción  non pasa de ser  unha renuncia contraposta coa  condición  dirixente  que ostentaba e mal pode exercer funcións de liderado  quen opta por tomar  distanciamento cos problemas que debe afrontar, sendo de referir respecto diso que ata a data  a   Ministrable   negouse en todo momento  a dar explicación sobre o aberrante  proceder do  seu acubillado  pedófilo.

Un  feito marcadamente  nocivo para  a súa marca persoal que deriva  nun  contaxio extremadamente  tóxico ao  ámbito do progresismo de esquerdas, cando a pesar da complexidade da súa conduta, desde as súas filas promoven a súa  participar no órgano de  Gobernanza  do Estado aínda sabendo   os altos riscos que a súa incorporación entrañaba.

A pornografía infantil vía internet é o lado sinistro do avance tecnolóxico, cuxa masificación e velocidade    facilita  que  o  abominable delito das prácticas   pedófilas multiplíquese, sen que a súa dimensión poida neutralizarse en tanto  non se cerna o impedimento que representa  o  poder en cuberto que protexe a súa difusión e a actitude  duns  membros da clase política sen entrañas  que  condescenden  co seu silencio cómplice  cos autores  de tan  execrables  prácticas. 

Neste último encaixe   é onde se ten de situar á  Ministrable, pois está fidedignamente probado  que sendo  xa coordinadora xeral do Partido foi advertida  da deríva  pedófila do seu asesor na sede de Esquerda Unida en Ferrol, á que non só fixo caso omiso  senón que optou pola expulsión  militante dos  denunciantes,  promocionando  ao acusado a niveis de maior rango, ata que no seu novo  destino no Parlamento  Galego foi detido sete anos despois por membros da Unidade de Investigación Tecnolóxica da Policía por seguir incorrendo en idénticas prácticas, e  iso ocorreu cando ela  ademais de deputada  protectora seguía  ostentando o máximo  rango do seu partido na Comunidade.

Consecuencia desa  conduta  de perversa   reciprocidade  consumouse  un delito continuado  contra vítimas inocentes,  unha violación repetida  dos dereitos  da infancia,  que de ningún xeito se extingue utilizándoa manobra  do silencio como resposta, pois tal dinámica  delata moito máis  que a palabra;  pero no seu xogo  de descoido  e promoción persoal a señora Díaz  parece non entender que no tocante  á responsabilidade política, non existe a presunción de inocencia que rexe no ámbito penal, pois o que rexe no seu caso é a presunción de culpabilidade, e iso é así  por máis que para  escapulirse  resístase a asumir a súa implicación  política en tan  dexenerados  feitos.

Froito da súa moral despistada, na súa interesada  cerrazón, simula non entender que a responsabilidade política non se lava coas eleccións nin se branquea  con  inmerecidos  nomeamentos, do mesmo xeito que non  se extinguen as responsabilidades  derivadas.

E é aí onde reside  a verdadeira complicación do seu nomeamento como Ministra así como os seus efectos colaterais, por canto  desde  o punto de vista político, a relación de causalidade cos feitos é evidente, e tal circunstancia, sumada  á titularidade dos equipos informáticos empregados no delito e o seu rango de máxima dirixente política no transcurso da  iterada consumación  do mesmo, sitúalle como peza a cobrar na mais que  probable  denuncia ante os tribunais que por delito sexual contra menores interpoñan os directos afectados polas malas artes do seu escoltado e  pedófilo camarada de partido.

Quen  verdadeiramente se xoga   o futuro político con esta arriscada aposta non é o seu pertinaz patrocinador  Pablo Iglesias, senón   o Presidente Pedro Sánchez, quen  á vista do cuestionado nivel moral  do personaxe  malos agoiro albíscanse para a súa reputación.

Unha bomba na Moncloa

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Para entender o trato preferente que Podemos depáralle a Yolanda Díaz, máis que avaliar os seus méritos, ninguén debe obviar que previo á constitución da formación morada Iglesias era  o asesor en Galicia da  lideresa comunista, relación que actualmente a sitúa no seu séquito de influentes.

«Perdéronse sete anos nos que houbo moito sufrimento, e hai responsables».Con esta frase explícita expresaban a súa opinión   os  dous  ex militantes de EU cando en abril de 2016 souberon  que   membros da Unidade de Investigación Tecnolóxica da Policía detiñan no Parlamento de Galicia ao asesor   desta organización na devandita entidade, xa que para eles a aprehensión do implicado non representaba  sorpresa algunha,  tendo en conta que  resultaba ser  o  mesmo suxeito ao que eles apuntaban na súa denuncia  do   ano 2009 cando cumpría idéntica función na sede da formación política en Ferrol.

Naquela ocasión os  denunciantes   alertaron das súas pescudas  informando  exhaustivamente  a Yolanda Díaz como responsable nacional do partido, da existencia de pornografía infantil nun computador  da sede do partido, deixando en poder do  seu Consello Comarcal o equipo de referencia ao obxecto de sacar os datos  probatorios vía Internet. Denuncia que ante a falta de resolución e  a carencia  de dilixencia foi trasladada por estes  á  Policía, o que derivou na expulsión fulminante de ambos os militantes, atribuíndolles a difusión de adulteradas  delacións  contra a organización política Esquerda Unida, ao promulgar con falsidades  que nun equipo informático  do seu domicilio social existían arquivos relacionados coa pedofilia.

Para ir despexando incógnitas  neste  truculento  escándalo, faise obrigado saber que o  exasesor de referencia mais que  exercer de mero administrativo do partido desempeñou en todo momento  funciones de marcada relevancia política, tal foi a súa condición de candidato  á alcaldía de Santiago, ademais de cargo de máxima confianza asesorando durante anos a Esquerda Unida, tendo de apuntar que a pesar do lastre  da  denuncia de referencia  foi a propia Yolanda Díaz  quen lle apadriñou  e situou  como asesor á fronte da oficina parlamentaria onde foi detido polas súas  escabrosas  prácticas.

Tal como déronse os feitos quedan moitas incógnitas por resolver, moitas explicacións que dar, pero a por aquel entón máxima mandataria de Esquerda Unidade e directa responsable política do  acontecido, rexeitou de forma reiterada dar as explicacións públicas que a situación esixía, e que a súa condición política impoñíalle, chegando inclusive ao extremo de facer caso omiso á petición de esclarecemento instada polos seus socios de coalición liderados por  Xosé Manuel Beiras.

Un proceder que por se mesmo pon de relevo  a súa negativa para cumprir co deber de representación que ostentaba naquel momento, unha burla  ao electorado, así como unha  actitude  de nulo respecto cara ao cumprimento dos ideais democráticos que propugna o seu partido; en síntese,  un comportamento que por  envilecido detráelle toda solvencia e prestixio para o desempeño da función pública e o que é máis grave, sitúalle politicamente en “tácita complicidade” co  pedófilo e por tanto transfórmalle en responsable virtual dos seus feitos, o que por tácita  concomitancia  exhórtalle a dimitir, porque o calibre  do  abuso e malos tratos inferido  a vítimas inocentes tería que asumilo como tal e de non facelo o seu abandono da política debese estar cantado.

Pero nesta trama de indecencia as cousas funcionan xusto ao revés pois en ´a órbita do mal chamado progresismo de esquerdas os cadáveres políticos mais que enterralos actívaselles  en resurrección;  por iso que neste drama quen co seu deixamento prorrogou durante sete longos anos o sufrimento duns nenos  martirizados pola  pornografía infantil a pesar do seu inducido encubrimento máis que  descabezala da  política promoveuse   a súa elevación  ao ceo ministerial, sendo aberrante que unha transgresora de tan devaluado carisma que a tempo presente segue sen render contas dos feitos mantéñase na crista da onda política facendo alardes de pudor. 

Se a pesar da súa nauseabunda implicación política nos feitos  campa e  galopa ás súas anchas, é porque  neste  círculo de  impudicia, son moitos e moitas os que secundan os excesos  políticos desta actriz protagonista; xogando un papel destacado en defensa da súa promoción o propio Pablo Iglesias e actual líder de Podemos, cuxa  relación  con ela vén de vello sendo mesmo anterior á constitución da formación morada,  xa que o actual líder podemita exerceu anteriormente  como asesor  da xefa de Esquerda  Unida en Galicia. O que derivou co paso do tempo  nunha predilección de trato  que excede con fartura os canons de disciplina  orgánica, como o feito do seu nomeamento a dedo como candidata  electoral, ou a anacrónica  participación do líder de Podemos    no peche de campaña  das municipais en Ferrol avalando unha candidatura con marchamo exclusivo de EU despois de desactivar a da propia organización, e demais incongruencias polo estilo.

Con tales prácticas difícil está facer nova política desde o colectivo e empoderando á xente, pois utilizando o  nepotismo  xerárquico será totalmente imposible arraigar un novo mapa mental no electorado; sobrando dicir que de persistir en semellantes manobras  mantendo o silencio cómplice ante condutas corrompidas  a decadencia de Podemos estará máis que servida,    máxime cando se  condescende  diante feitos  cuxas  vítimas son nenos e nenas obrigados a pousar sometidos  sexualmente, no canto de proceder  en consecuencia erradicando e illando aos seus .artífices.

Mal imos cando para xustificar o “todo vale”   prescíndese politicamente  de todo código ético,  pois nula confianza débese outorgar a quen nos representa cando no canto de dar exemplo ante a cidadanía  renuncian a poñer en práctica  o que proclaman; é por iso que  Yolanda Díaz pola súa  ignominiosa conduta mais que ser promovida  ás altas estancias do Estado,  por hixiene democrática  debe esixírselle ipso facto  o seu abandono da vida política, pois  de non facelo  sobra dicir que a  caducidade de Podemos  quedará fixada

Indignados e Santos Inocentes

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os indignados que oito anos atrás  rexeitaban as políticas neoliberais causantes da crise  e demandaban un  modelo económico  máis xusto., xa metidos en política,  non reparan en encartarse ás teses daquel neoliberalismo  espurio, facendo así perdurar  no tempo a  sordidez dos Santos Inocentes.

Xa   entreaberta a porta de fin de ano, a de hoxe é unha data heteroxénea, unha xornada utilizada polos   mass media   para coar o   cazapo do día  como noticia certa, un  tempo, que outros utilizan para dar renda solta á súa  burleira humorada, e o mesmo día que os integristas do nacional catolicismo   monopolizan ortodoxia para dar outra volta da raia á súa cruzada de afianzamento  torquemadista, é dicir, toda unha métrica combinada de diversidade característica, unha mostra variada que  pon de manifesto as distintas  sensibilidades que rodean a conmemoración daquel episodio   haxiográfico do cristianismo sobre a sinistra decisión de  Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a uns inocentes  recentemente nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.

Para acentuar esa pluralidade distintiva, non serei eu quen  veña a dar sentido  á festividade litúrxica   instituída polo Papa   Pio V, si  ben, por entender que a actualidade o require, si traio a colación aos Santos Inocentes, pero a outros   mártires distintos aos da celebración desta festividade, refírome aos  maxistralmente creados por Miguel Delibes na súa extraordinaria novela que con idéntico título levara Mario   Camus á pantalla, na que foi e segue a ser  unha das mellores películas do cinema español.

Novela e filme que ilustran de forma realista a España franquista dos anos 60, constituíndo o seu contido unha denuncia contra a ostensible política de marxinación que na sociedade daquel tempo tivo especial repercusión sobre a vida dos menos favorecidos; lesiva influencia, que agora, 59 anos máis tarde, en  figurante  democracia e con cambiantes protagonistas, de súbito, mais que mostrarse como o reflexo dunha época superada, coa instauración  do neoliberalismo como doutrina política  pasou a tomar categoría de plena actualidade e a máis completa das vixencias.

É coma se a contrasenso, fóra  a ironía quen  marcase  a dirección do noso futuro, para impoñernos viaxar  a tan  adverso pretérito, facendo que as pantasmas da época negra da nosa historia tomen corpo de realidade en pleno século  XXI, e así, se naquel entón era o ritmo da ditadura e o absolutismo da oligarquía quen marcaba a pauta de regresión  da época, aos damnificados do tempo presente, é a asimetría democrática e os mercados financeiros coa colaboración política, quen impón a instauración dunha nova orde  autocrática cuxa hostilidade ocasiona a  pesadume na poboación mais exposta, ou o que é o mesmo , na ampla comunidade que agrupa a nova versión destoutros Santos Inocentes.

Por iso, que de manter a súa primacía   o nefasto sistema  neoliberal facilitando que o dominio implacable dunha elite económica siga impoñéndose á maioría cidadá, as medidas económicas de aplicación lonxe de favorecer a melloría das condicións de vida en xeral e o marco de liberdades, producirán maior quebranto  nos niveis de benestar, un retroceso na distribución da riqueza  e unha acelerada desocupación laboral; aspectos cuxo  lesivo impacto fai que o   oficialismo relixioso que rodea esta celebración tome carácter accesorio.

Sendo o testemuño destes   escamoteos, quen por translación no tempo fai  rememorar aquela película de  Camus,  e especialmente a repercusión da súa influencia no   profuso colectivo que integran os novos Santos Inocentes, a quen ademais de subtraerlles o futuro téntanlles agora arrebatar a dignidade.

Desde a  eclosión da crise de deseño do 2008, preténdese  por todos os medios forzar a capitulación dos dereitos civís e laborais de pertenza, en asunción ás presións impostas polos  propios artífices, que contan en todo momento coa man   interventora do Executivo de quenda,    que mais alá dos seus floreos ideolóxicos  como  avalistas do neoliberalismo veñen dispostos a estender o estado de intimidación e con iso reducir a resistencia a mínimos para rebaixar a conflitividade social, en vía  a lograr  que a única reivindicación admisible redúzase a sobrevivir en  mimética  correspondencia ao comportamento daqueles  sumisos xornaleiros que con toda crueza creara en tinta e papel o mestre Delibes.

Pero os instigadores políticos da situación, antes de cantar triunfo debesen  saber que non son bos tempos para o conformismo, e por tanto, que o futuro das persoas nin é   negociable nin admite renuncia de tipo algún, e que toda medida imposta contravindo os dereitos establecidos no ordenamento constitucional contará coa réplica acorde, pois como no desenlace da novela de referencia, cando o poder despreza os dereitos fundamentais e o abuso faise intolerable, ata os Santos Inocentes reaccionan en clave de escarmento.