PUBLICADO EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia
A pandemia de totalitarismo que acompaña os manexos de funcionamento interno dos partidos políticos, na súa inoculación, fai irrespirábel o corrompido ambiente que tales prácticas inducen na contorna da liberdade de expresión.
Nunha das súas máximas Eric Arthur Blair, máis coñecido co pseudónimo de George Orwell viña sinalar que “a liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere oír”, expresando con iso a súa percepción sobre un dereito primordial connotado estreitamente coa liberdade de pensamento e de información, como esencial tamén co exercicio doutros dereitos fundamentais, do mesmo xeito que indispensable para garantir sen atrancos a participación activa nunha sociedade e nun mundo libre e democrático.
Debésemos saber que Orwell defendía o valor intrínseco da persoa, condición que lle fixo un férreo detractor de dogmas e ditaduras, e aínda tomando compromiso social en defensa desa causa, foi hostil en todo momento a aliñarse coa esquerda totalitaria. sendo esa disidencia o motivo de non ser reivindicado na súa posteridade por ningunha ideoloxía política.
Ese rexeitamento para encartarse a todo formato ideolóxico, é sinónimo de imparcialidade , de pensar por conta propia desde a exaltación de principios éticos, un exercicio de valentía individual que sempre incomoda aos poderes establecidos sen excepción identitária, por canto o feito de denunciar calquera forma de lavado de cerebro, representa un perigo para quen se empeña en manternos sumisos á súa disciplina, pois para eles dicir a verdade convértese nun acto revolucionario que hai que impedir custe o que custe.
Os que militamos na clandestinidade durante o tardo franquismo tiñamos claro que o obxectivo primordial que o antigo réxime perseguía coa aplicación da censura foi sempre impedir a liberdade de expresión, principalmente de todo aquilo que cuestionase a orde establecida, pois vían na confrontación de ideas o maior dos perigos para a propia estabilidade e continuidade da ditadura.
Se coa instauración da “democracia” as circunstancia debían cambiar , o certo é que non foi así, xa que desde entón a liberdade de expresión seguiu estando condicionada pola endémica pretensión da esfera política en fiscalizala , pois aínda resultando sorprendente tal proceder nun estado de dereito, o certo foi que do mesmo xeito que o anterior réxime as forzas dimanantes da transición do 78 desde o primeiro momento impediron aos cidadáns a posibilidade real de obxectar á súa acción política e a esixir rendemento de contas dos seus actos.
Iso ocorre porqué o funcionamento interno das formacións políticas, os hiperliderados dominantes impiden a pluralidade funcional coa finalidade de anular toda disidencia, optando para o efecto pola homoxeneización sen arestas, é dicir, por unha uniformidade disciplinaria onde os acólitos toman papel protagonista, e esa deficiencia operativa posibilita que o aparello dirixa ao seu antollo a nomenclatura coas súas estratexias baleiras de contido e de realidade, causando un déficit de autenticidade que está a inducir un gran dano e empobrecemento na democracia interna dos partidos políticos.
A liberdade de expresión é sen ningún xénero de dúbida a gran prexudicada por esta disfuncionalidade, pois por efecto de translación vese afectada pola perniciosas dinámicas que envolve o atípico funcionamento das formacións políticas cuxas prácticas non fan máis que identificar o partido cos intereses dos seus oligarcas, o que se traduce na anulación total e absoluta do individuo e das súas propias ideas e iniciativas, ata o extremo que toda aspiración a poder ser elixido pasa irremediablemente polo acatamento e fidelidade ao xerarca como condición sine qua non para a súa inclusión nas listas.
En contraste con este anacronismo , é saudable contemplar a madurez dos partidos políticos noutros países da nosa contorna, que con menos interese polo propio e mais apertura á sociedade real á marxe de diverxencias e tendencias ideolóxicas, son capaces de cohabitar en madurez mantendo a súa lexítima loita pola hexemonía interna e o poder, orientando a súa finalidade cara á mellora da calidade democrática e a incentivación do interese xeral.
A liberdade de expresión é inherente á democracia e como tal non só hai que preservala senón ademais defendela xuridicamente, pois temos encoméndaa e o deber de sacala adiante nas condicións que unha democracia con maiúsculas e unha sociedade responsable esixen, rexeitando por iso que ninguén que teña a liberdade de expresarse se arrogue a opción de impedir que outros o fagan.
Un obxectivo de difícil consecución se non se desterran vicios contraídos, é dicir, en tanto se manteña idéntica dinámica no seu funcionamento interno, pois se quen administra as institucións democráticas non actúan democraticamente no seo do seu partido, e na súa falta mantense o circo de xestos ao compás de director de escena; resulta evidente que tarde ou cedo se producirá unha involución democrática da sociedade no seu conxunto, que irreversiblemente arrastrará na súa caída á liberdade de expresión que non se quixo defender
No hay comentarios:
Publicar un comentario