26 abr 2019

Toca reflexión

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Cando as formacións políticas, non asumen en conciencia que o programa electoral que ofertan en campaña é un contrato de obrigado cumprimento para cos seus electores, ningunha xustificación ampara entón aplicar a «xornada de reflexión».
Aínda cando nun día como hoxe o artigo 53 da Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral  (LOREG), prohibe difundir propaganda ou celebrar actos de campaña, non é menos certo que o sobreentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo contrasenso, e o é porque tras o suposto silencio político e mediático que ampara a xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de meditación recae integralmente nos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, papel mollado que non serve absolutamente para nada pois ao non existir unha regulación sobre estes, calquera pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que se non o cumpre non incorren en infracción legal, e moito menos, contraen responsabilidade de tipo algún.

É por iso que actualmente destinar a véspera electoral para cavilar sobre mitos, mentiras e medias verdades difundidas polas forzas políticas durante a campaña electoral non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo observante coas limitacións que para o día impón o marco legal, pero tamén sen temor a que a xente pense mais alá do permitido e cando xa deixou de flotar no aire o cheiro doce de esperanza que corenta e un anos atrás, en coincidente celebración con aquelas primeiras eleccións dunha recentemente nada democracia, que si tiña verdade na alma, abolengo e maior espírito participativo, contra o que agora é un xogo perverso no que sempre gañan os mesmos e a voz de moitos queda  sen expresión

Un modelo caduco que tras a pantalla da clase política, manexan á seu antollo poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, é dicir, unha perfidia de sistema que permite aos vencedores usufrutuar un suposto mandato popular e onde os candidatos, lonxe de descifrar a mensaxe dos seus respectivos programas, esfórzanse en axitar medos e exorcizar pantasmas, para unha vez alcanzados con malas artes os seus perversos obxectivos, atribuírse o dereito para decidir en nome da maioría, e isto dito en voz alta como descrición da auténtica realidade, a dun modelo decrépito que de inmediato debe ser substituído por algo mellor, deixando de manter a súa prórroga ao amparo de pantomimas e artificios de abstracción.

É mais que evidente que na longa viaxe iniciada desde a transición, a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo en mans da Banca, e tal vínculo de dependencia, por extensión, converteu en refén dos mercados ao conxunto da sociedade, tal é así, que en razón a unha crise deseñada por eles mesmos a cidadanía ao completo, para contentar as súas esixidas apetencias, viuse exposta a unha serie de sacrificios, tendo que renunciar a dereitos sociais, prestacións públicas, rebaixar a calidade do ensino dos seus fillos; véndose obrigados a minar a saúde pública e mesmo permitir que sexa máis fácil despedilos, e todo isto, para non espertar a ira dos mercados que ao parecer resulta ser un conglomerado anónimo imposible de controlar.

Sendo indiscutible por iso, que a democracia representativa neste país é pura entelequia, como pon de manifesto o feito dominante duns mercados financeiros que exercendo de especuladores sen escrúpulos convertéronse nos garfos da inmensa débeda do Estado, para así, impoñer as regras de xogo ao seu antollo, ao non existir nin vontade política para facerlles fronte nin ter coraxe para pararlles os pés e investir a situación,e en lugar de cambiarnos as regras de xogo a nós cambiarllas a eles.

Unha situación por se mesma xa complexa, que alcanza niveis de máxima deterioración polo efecto expansivo da corrupción e a ruindade política.
Ante semellante tesitura é obvio que a verdadeira reflexión está servida, por canto, o cambio de modelo económico que a situación demanda, esixe igualmente un cambio político de primeira magnitude, e para ganduxar ambos os aspectos é imprescindible de partida profundar nesta dualidade, pois non resultaría apropiado afrontar un cambio de modelo produtivo sen librar unha batalla democrática para conseguir unha nova hexemonía política, que desde unha nova orde teña a fortaleza para vencer a forte resistencia dos lobbys de poder e impoña a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só desde esa perspectiva poderanse alcanzar os obxectivos previstos, porque suposto contrario, ante o actual baleiro de primacía política, é mais que seguro que as inercias dos poderes fácticos nos volvan empuxar cara ao punto de partida.

En todo caso temos que asumir como propio, que só os países que como expresión da vontade colectiva tomen nas súas mans o futuro, serán capaces de levarlle o pulso á crise

21 abr 2019

Perversión de PODEMOS en Fene.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Mentres unha fenesa de Esquerda Unida, sen primarias e nomeada a dedo capitanea a candidatura de Unidas Podemos en Pontevedra; en Fene, por non tragar coa súa imposición de confluencia, Podemos Galicia aborta a decisión do Circulo local a concorrer aos comicios en solitario.

En Podemos Fene saboréase estes días o resaibo amargo da decepción, pois tras cinco anos de instaurarse na localidade a formación morada os que nos sumamos a ela coa idea de mudar a forma de facer política, nesta antesala dos novos comicios, percibimos, que mais alá da tan traída transversalidade a realidade pinta xusto ao revés, pois á hora da verdade de nada vale o compromiso social coa veciñanza, nin o arduo traballo desenvolto polo círculo local, cando o que impera é a verticalidade e as decisións asemblearias son “ignoradas” para impoñer unilateralmente os malos hábitos e as confabulacións do ” aparataxe” do partido.

O círculo de Podemos en Fene é o único do norte coruñés que se mantén activo desde a súa fundación, aínda cando polo seu espírito crítico foi repudiado e mesmo excluído polos distintos executivos que en substitución conformaron a dirección galega, pola súa neutralidade e tendencia oposta a prácticas de gregarismo coa cúpula, pois desde sempre a súa traxectoria foi manter vivo o espírito orixinal de Podemos, facendo que o circulo como estrutura local de funcionamento, actuase sen contaxio e respondese á esencia democratizadora que deu orixe á súa constitución. 

De tal xeito que todos e todas os/ as compoñentes con espírito construtivo e sen corpiños ideolóxicos envorcámonos en debater, decidir e resolver sobre aspectos esenciais para o benestar colectivo de Fene e as súas xentes como así referendan as múltiples iniciativas, accións e actividades que acompañan o noso percorrido político durante os últimos cinco anos.

O círculo de Fene á marxe da súa demorada validación é con moito unha excepción no ámbito de Galicia, pois lonxe de converterse nunha casca baleira, nunha estrutura con pés de barro, foi capaz de manter viva no tempo a súa operativa funcional e aberta a súa ligazón coa cidadanía ata o punto de converterse nun referente de vangarda política de recoñecida reputación no ámbito municipal e mesmo na comarca.

Por iso é polo que o encontrón dos últimos días cos representantes de Esquerda Unida na localidade, contrariamente á unidade que se proclama, é o fiel reflexo da disparidade existente entre dúas culturas políticas contrapostas, a dun partido pola vella, de rancios hábitos e control estalinista, ou o que é o mesmo o peor PC de todos os tempos, e doutra parte a súa antítese, que representan os que mantemos a esencia do 15 M e a súa vocación transformadora, e por tanto radicalmente opostos á vella política, a exercer o papel de adláteres, e contrarios a que Podemos sexa un calco do seu mal exemplo político.

Risco que vén consumarse ao prosperar a arbitraria actitude de quen pechando o pé de igualdade á a negociación pretende conformar unha confluencia electoral impoñendo as normas e decisións internas do seu propio partido.

Cando a pesar de tan inconciliábel actitude, a dirección de Podemos Galicia resolve ao seu favor impedindo a concorrencia en solitario das súas siglas en Fene, tal dicotomía ademais dun ninguneo aos propios inscritos da localidade non só induce distanciamento social co electorado senón que tal carga de incoherencia, fará que as eleccións do 2019 ao deixar sen efecto as súas previsións programáticas convértanse na necrolóxica de defunción da formación morada na localidade.

Resulta obvio que en todo isto algo non vai ben, e non o vai por variadas razóns, pero esencialmente por non asumir desde a esfera dirixente que no foro municipal a política real debe comezar na base, nos círculos ou asembleas locais, onde os afiliados deben ser os delegados dunha cidadanía cada vez mais informada, e non incorrer no despropósito de seguir a mesma tónica que os partidos da fornada do 78, utilizando estruturas de prestado que mais que deparar funcionalidade, propician a componenda e prestan acubillo a quen á marxe das bases determinaron impoñer a súa pretensión sobre a racionalidade.

O ocorrido en Fene vén confirmar que mais que exercer de vangarda diferenciada, Podemos que irrompeu hai pouco máis de cinco anos no panorama político español como unha «ferramenta de participación cidadá», tras dous anos e medio de crecemento espontáneo, por abandono de funcións, a acelerada desaparición dos seus círculos e alma da organización, xerou unha perda de penetración social e con iso a capacidade de aglutinar o descontento xeneralizado que lle facía radicalmente distinto.
Unha oportunidade aproveitada con tácito consentimento por Esquerda Unidade para na mais miserábel, das súas versións facerse dono da situación e do control orgánico do aparello que arrastra a Podemos a comportarse como partido usual con nulo dominio do seu funcionamento orgánico.

Cada día que pasa Podemos parécese máis ao que detestaba, sumido nunha encrucillada orgánica e ideolóxica, xa nada queda da súa oferta dunha nova forma de idear e practicar a política, polo menos iso denota o fatal e nauseabundo desenlace de Fene.


18 abr 2019

Fene, esixe outro municipalismo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Cando o modelo económico non fornece efecto como solución ao paro, faise obrigado utilizar fórmulas alternativas como estímulo, dinamizando os activos endóxenos á vez de implementar funcións que vivifiquen a actividade produtiva e a sustentabilidade.

Ao igual, que a gran maioría das entidades locais do noso ámbito territorial, o Concello de Fene vai de mal a peor, como o corrobora a realidade da súa negativa situación, onde, a gran maioría das súas xentes sobreviven mal que ben a xulgar pola complexidade da  quebrantada conxuntura, que adversamente vén referendar a negativa oficialidade estatística como reflexo dunha perniciosa realidade.

Por se non fose dabondo coa repercutida factura do proceso de “reconversión” do estaleiro que era a columna vertebral da nosa economía e principal sector produtivo, queademais de ocasionar o seu total desmantelamento produciu a destrución de 5700 postos de traballo, temos de agregar a iso o paro de última xeración, é dicir, o xurdido da crise do 2007, cuxo censo de inactividade alcanza actualmente os 932 desempregados, e iso a pesar do adelgazamento demográfico, que consecuencia da mobilidade inducida pola inexistencia de oferta laboral, provocou unha diminución de poboación de 2876 habitantes no acumulado do período, é dicir, un 18,1% da súa poboación en relación ao seu censo prominente, motivado pola total carencia de oferta laboral que forzou aos novos demandantes de emprego a buscar solución de futuro noutras latitudes xeográficas. 

Mentres o cómputo global elévase a 7914 postos de traballo amortizados, ocorre, que a política de emprego do Concello (salvo os escandalosos casos de nepotismo) brilla pola súa ausencia. Tal é así que os escasos empregos creáronse en sectores produtivos moi dependentes da demanda interna como resulta ser o comercio e o sector servizos, que provocou unha forte segmentación do mercado laboral en postos de traballo afectados maiormente pola temporalidade, a condición de precariedade e asociados a unha baixa cualificación.

Esta precarización das condicións laborais, desgraciadamente moi xeneralizada no noso ámbito municipal, mantén o seu efecto no conxunto da poboación residente , que actualmente, alcanza un 17, 6% de índice de paro, unha porcentaxe que se dispara ata o 47, 2%, cando os afectados correspóndense con o segmento da poboación máis nova, facendo que os afectados véxanse imposibilitados a garantir o seu presente e obviamente atópense obstaculizados para establecer a mínima planificación de futuro.

Escenario cuxo desencadenamento ven dado polo propio sistema económico de acompañamento, pensado no exclusivo beneficio dos mercados financeiros, e todo, á conta do prexuízo e a desatención político – institucional dun amplo colectivo de persoas desempregadas, sen ingresos nin posibilidade de xerar dereitos para garantir prestación de protección futura.

E este que non outro é o panorama que reflicte a perversa realidade socio – laboral de Fene como Concello, e todo, a pesar de non faltar nos últimos trinta e cinco anos promesas electorais de recondución que como unha ironía volven repetirse nestes comicios sen que á vista dos nulos resultados póidaselles outorgar a mínima credibilidade.

A administración local pola súa proximidade aos cidadáns é a que mellor debese coñecer as necesidades dos seus administrados, e a que en correspondencia, está chamada a asumir o papel protagonista á hora de establecer medidas de reactivación e cohesión social; desenvolvendo no marco das súas competencias xestións e medidas paliativas que a situación demanda, dando por asumido que no ámbito municipal os problemas das persoas deben estar no centro do facer político.

En consecuencia, cara aos comicios do 26 de maio, a premisa pasa por poñela economía ao servizo das persoas e o emprego ao servizo do desenvolvemento persoal e o ben común; por iso en Fene, onde o paro reside no 52% dos seus fogares, a corrección de tan brutal cifra de desemprego esixe un cambio radical no facer municipal, ata o extremo que a corporacións que está a piques de elixirse máis que limitar a súa función á ordenación urbana e á prestación de servizos, deben actuar dun modo diferente aos seus predecesores, contribuíndo decididamente á xeración de riqueza e traballo de modo que os seus cidadáns teñan a garantía de conseguir un emprego digno.

Para cuxo cometido ademais de remover o uso e a potencialidade dos seus activos industriais, “actualmente ociosos”, os novos concelleiros deben reorganizar a operativa funcional con inclusión de recursos e medios necesarios, de modo que facilite a promoción da actividade económica dentro do seu ámbito territorial e, con iso, a xeración de oportunidades laborais non só para os desempregados senón tamén para aqueles mozos en idade de incorporarse ao mercado de traballo. e dese modo garantir o seu futuro e  que poidan botar raíces na localidade


13 abr 2019

Podemos e as cloacas

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Os que burlando  o Estado de Dereito arremeten con infundios e falsidades contra o proxecto político de PODEMOS, non son senón os mesmos que envolvidos na bandeira emboscan as súas felonías tras proclamas constitucionalistas.

A trama urdida contra Podemos para desaloxalo da función política parece inspirada no libro A conspiración de Maquiavelo, onde unha elite de poderosos como custodios dun manuscrito atribuído ao soado filósofo e escritor florentino, seguen as pautas descritas no seu contido para así salvagardar o seu poder e riqueza, que leva consigo o aniquilamento de quen llo impide seguindo para iso un ritual que lles asegure a complicidade e o segredo entre os participantes no complot.

Non obstante esa analoxía literaria queda curta coa realidade, pois na cruenta campaña de acoso e derriba contra Podemos e por derivación contra o seu líder Pablo Iglesias nada do que sucede é virtual senón funestamente explícito, iso polo menos é o que apuntan as probas coas que traballa a xustiza que orientan a deducir que estamos ante un escándalo sen precedentes, e para maior complexidade coa participación de altos cargos do Partido Popular e axentes de policía ao seu servizo, no contexto dunha operación capitaneada desde o Ministerio do Interior co visto e prace do ex presidente Rajoy.

Para a identificación dos activistas desta trama tense de utilizar semántica explicitamente delituosa, pois todo indica que estamos ante unha estrutura criminal constituída con exprésaa finalidade de construír probas falsas, no contexto dunha campaña política e mediática contra o partido morado; unha operación propia das cloacas do Estado que contou en todo momento coa activa participación dos mass media no seu conxunto e o apoio incondicional dos grandes grupos de comunicación como Atresmedia e Mediaset, relacionados societariamente coa órbita das finanzas e desde cuxo foro tertuliano dia se e dia tamén o fútil Eduardo Inda, director de Ok diario. com, dá renda solta aos embustes que sobre Podemos facilítalle en exclusiva a súa moi colaboradora “policía política”.

Descubertos sorpresivamente na súa criminal implicación de espionaxe e boicot contra Podemos, desde o foro político, os instigadores no seu rexeitamento para asumir o evidente, apresúranse a desmentir a súa implicación nos feitos manifestando que a intervención policial levada a termo en ningún caso respondeu a instrucións ou mandatos da autoridade política, unha actitude de descoido nada nova pois coñecida é a sistémica negativa do PP para asumir a responsabilidade xurídica dos seus actos como así veu referendar o caso Gürtel ata que a xudicatura emendoulles a plana sentenciando a súa implicación nos feitos, do mesmo xeito que ocorrerá con este novo precedente.

Pero ademais da intervención política, policíal e mediática nesta conspiración, como non podía ser doutro xeito nun país de marcado dominio neoliberal os poderes económicos tamén teñen a súa participación na intriga ,por ser eles os mais interesados que Podemos non toque Goberno, porque as políticas da formación morada darían ao traste cos seus excedidos privilexios, e eles que desde a Transición son os que en verdade manexan o poder real, é notorio que non están dispostos a permitilo

Sendo por iso que desde a súa autoría intelectual utilizaron ao Goberno do PP e ao resto de conspiradores da súa órbita para incriminar á formación morada a través de bastas montaxes de financiamento ilegal coa maquinada intención de deteriorar a súa imaxe e con iso a súa descapitalización electoral, de tal modo que quedara reducido a mínimos o seu prestixio e por tanto a súa influencia en decisións de goberno, para deste xeito manter inalterable a estrutura de poder consolidada nos últimos anos que tan vantaxosos resultados reportoulles ás súas contas de resultados.

É por iso que sobran xustificacións para confirmar que se fabricaron probas falsas contra Podemos desde o ámbito dos poderes fácticos, co servil traballo de campo da súa garda  pretoriana, que agrupados en formato de trama criminal utilizaron para a consumación das súas conxuras o  conducto da democracia representativa aínda cando as súas turbias manobras e a finalidade dos seus obxectivos son a antítese dos seus preceptos fundacionais. pois nulo sentido democrático acompaña a dinámica mafiosa de quen dicindo actuar por patriotismo utilizan probas falsas para destruír a partidos políticos legais e co improcedente uso de diñeiro público.

Desde a súa prepotencia, estes intrigantes dos baixos fondos non son capaces de asumir que por máis campañas de acoso e derriba que utilicen, non poderán impedir que un proxecto igualitario e emancipador como o de Podemos, por máis social e democrático, convértase politicamente na solución alternativa do país




5 abr 2019

Votar en positivo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Antes de decidir o seu voto, os electores deben ter moi presente que nun goberno rexido por formacións políticas subordinadas ás determinacións dos mercados financeiros, os dereitos da cidadanía xamais serán satisfeitos. 

A credibilidade da xente cara ás ofertas electorais sofre unha profunda crise, e non é para menos, tendo en conta que a repercusión inducida do rescate da banca cústalle xa 1.410 euros a cada español, e todo, pola fracasada  devolución  do mesmo  que levado a cabo  polo  sector   financeiro entre os anos 2009 e 2015, seu importe representou un quebrantamento de 60.718 millóns de euros para as arcas públicas; un diñeiro con cuxa terceira parte teríanse evitado na súa totalidade os drásticos recortes en materia de educación e sanidade, pois basta con dicir que durante a severidade da crise, as administracións públicas no seu conxunto adelgazaron os seus orzamentos educativos en cifra próxima aos 9.000 millóns e os de sanidade, en mais de 12.000 millóns. 

Aquela operación disfrazada de rescate foi o maior quebranto do erario público da historia do país, promovido pola oligarquía financeira con a complicidade dos monicreques do circo político, pois os poderes públicos foron meras comparsas que bailaron en todo momento ao son da banca, aínda sabendo que as fraudulentas consecuencias da súa repercusión recortarían os dereitos e as condicións de vida da poboación á que dicían defender.

Desde os grupos políticos da corda neoliberal repetíusenos ata a saciedade toda carencia de risco na operación, afirmando para o efecto que o diñeiro desembolsado non custaría un euro ao contribuínte pois sería reintegrado na súa totalidade, é dicir, a gran mentira do custo cero, cando agora véñennos coa versión oposta dando por perdido a case totalidade daquel teórico préstamo, confirmándose unha vez máis que como sempre e por non variar se socializan as perdas para facilitar que os beneficiados pola operación sigan privatizando as ganancias.

 Agora que estamos en precampaña, vistas as ofertas programáticas todo vén indicar que a maioría das formacións concorrentes aos comicios – (afíns no seu conxunto ao credo neoliberal PP, PSOE, C` s e VOX)-,con interesada sutileza tentan dar por resolvido o asunto utilizando o seu silencio cómplice como argucia para consumar a condonación desa débeda, sen considerar, que a devolución do rescate bancario é unha obrigación que xuridicamente segue viva porque así o estipularon dúas partes a Banca e o Estado español nun contrato establecido para o efecto, e iso indica que por extensión os dereitos desa débeda corresponden á cidadanía, sen que a ningún efecto ninguén da esfera política teña conferida atribución algunha  para actuar ao seu antollo.

Só PODEMOS na súa traxectoria de racionalidade oponse a exonerar da devolución dos fondos públicos investidos no rescate dun sistema financeiro que coas súas prácticas especulativas provocou unha crise económica sen precedentes, decantándose por instarlle á íntegra devolución do seu importe, e esa vai ser unha das súas consignas electorais no marco das liñas estratéxicas dos próximos comicios, .Posición nada nova e afastada de todo oportunismo electoral por tratarse dunha esixencia que durante anos a formación morada inclúe como punto esencial do seu programa electoral, coa finalidade de recuperar o montante global “ata o último euro” . 

Dúas posturas diferenciadas que pola súa confrontación deben resultar ilustrativas para os electores, pois en tanto que Podemos decántase pola defensa do interese xeral, reafirmándose en esixir que o diñeiro desa débeda, sexa devolto da maneira que sexa, pero devolto. Contrariamente, o resto dos grupos políticos de ámbito nacional aliñados ao redor das teses do neoliberalismo (PP, PSOE, C` s e VOX), ademais de enganar á cidadanía, non reparan en estafala, ao procrear coa condonación da débeda do rescate un buraco multimillonario ao erario público, e todo, en razón á mala praxe das súas cúpulas dirixentes , á manifesta falta de control e fiscalización dos órganos de supervisión, como tamén, á total incompetencia política na xestión da crise. 

Ante tan desfasada correlación, .a ninguén debe estrañar que tras décadas de singradura neoliberal a situación do país vaia de mal a peor, pola negativa dese poder económico a contribuír debidamente coas arcas públicas, coa conivencia do séquito político da súa órbita dispostos a converter a crise económica nunha crise de dereitos, e en consecuencia, nunha ameaza para a dimensión emancipadora da democracia como evidencia a realidade dos feitos. 

Por iso é polo que os electores ante os comicios que se aveciñan, nun acto de reflexión, deben tomar encontro coa realidade e non deixarse levar por seducións da fascinación política, xa que as eleccións deben operar como mecanismo retrospectivo en protección dos intereses da cidadanía, sendo por iso que mais que deixarse guiar por cantos de sirena, debesen compensar ou sancionar aos candidatos nas urnas, como única fórmula de conferir solvencia á función política sobre a base dun vínculo de efectividade programática entre partidos e electores.