Podemos non era tal!

Tras  a coalición  con EU  a permanencia de Iglesias á fronte de Podemos non fixo máis que  deprezar a organización,  e non tan só polo efecto  fagocitario exercido polos comunistas, senón tamén, polo  autoritarismo dirixente,  o formato  piramidal da formación  e a  cerrazón ao debate interno.

No verán de 2015 en pleno auxe de Podemos  Pablo Iglesias non quería saber nada do ‘aburrido’ PCE e do seu herdeiro, Esquerda Unida, como así o evidencia a  diatriba que nistos termos dedicaba  aos comunistas.

“Sodes precisamente vós os responsables de que neste país non cambie nada. Sodes uns  cenizos. Non quero que " cenizos" políticos, que en 25 anos foron incapaces de facer nada, non quero que dirixentes políticos de Esquerda Unida, que son incapaces de ler a situación política do país, achéguense a nós. Seguide na vosa organización. Presentádevos ás eleccións, pero deixádenos en paz (…) Quedade no voso sitio. Podedes cantar a Internacional, ter as vosas estrelas vermellas (….) Non quero facer política con iso. Deixádenos vivir aos demais“.

Un ano despois noutro dos seus alardes de incongruencia  Iglesias declinaba na súa afronta  para manifestarse xusto ao revés.

«Eu si me vexo construíndo un futuro con Alberto Garzón (…) Os españois o que queren é que se lles diga a verdade (…) Ninguén poderá dicir que nós non fomos coherentes desde o principio (…) É evidente que Llamazares representa o pasado e Alberto [Garzón] o futuro (…) Podemos ten que ser xeneroso e recoñecer a identidade de EU na coalición electoral.»

Iniciábase así o xiro  a babor de organización morada e a confluencia cos “ cenizos” de outrora, nunha conversión  que facía   de EU  unha forza moderna e de cambio merecedora de todo  respecto. (Ver para crer) 

Pero máis aló da planificada estratexia electoral que se perseguía coa   alianza,  o certo foi  que  nos comicios  do 26 de xuño  de 2016 a  constituída coalición Unidos Podemos non tivo nin con moito os resultados  esperados  como puxo de manifesto a perda  dun millón de votos sobre o acumulado dos seus anteriores resultados  nas urnas, demostrando    que  "as etiquetas do pasado" máis que exercer de incentivo  minguaban o resultado  electoral.

Devandito isto, hase de ter presente que desde a súa creación Podemos levaba  fiando un ríxido discurso contra os partidos a “caste”, tratando de converter a tradicional confrontación entre esquerda e dereita nunha disputa entre os privilexiados e a “xente  decente”;circunstancia  que variou no  substancial  tras a súa fusión  con EU,  pois  de reclamar un proxecto constituínte diante un “réxime que se derrubaba” é dicir,  de criticar o "réxime do 78" pasou  a erixirse en defensor da Constitución, ou o que é o mesmo, a asumir como propio  o anacrónico papel  xogado desde a transición polos titulares da  fouce e o martelo.

Pero a xogada  ten máis percorrido, pois o plan do partido de Alberto Garzón non se para en alianzas conxunturais  senón que a súa verdadeira finalidade   é a integración de facto dos militantes da  súa formación nun proxecto de “converxencia común”, con estruturas conxuntas co partido morado. 

Unha estratexia  que por desatinada que pareza conta coa conformidade  do propio Pablo Iglesias quen apadriña a operación  coa finalidade de aproveitar  a estrutura territorial de EU para vertebrar o novo Podemos, no contexto  dun formato orgánico  que non só supoñerá o  borrón e conta nova dos círculos podemitas senón que afianzará o control efectivo da organización acorde á   verticalidad  da ortodoxia  comunista  contra a  que o líder podemita arremetía cinco anos atrás, pero que actualmente considera  imprescindible como garantía da súa sustentabilidade  á fronte do aparello

Nada  queda  daquel  proxecto fundacional que de ningún xeito   barallaba  como alternativa  a constitución dun “partido de esquerdas á vella usanza”, senón un que "fixese pobo", é dicir un movemento transversal de aberta penetración democrática;  pero o inconveniente para a súa consolidación   foi desde sempre que     ese formato  representaba un obstáculo   nas expectativa de quen  como Iglesias e Montero tentaron desde sempre   modelar á súa medida  a organización para  a súa blindaxe e promoción persoal, que á vez lles eximise de toda responsabilidades ante  seus repetidos  desastres electorais.

As continuas mutacións ideolóxicas, purgas, loitas internas, acusada diminución de representación institucional e total  carencia  de autocrítica fixeron efecto  na organización morada poñendo de manifesto  que o liderado de Iglesias  deixaba  de convencer aos propios, o  que lles conducía a un afundimento electoral sen precedentes que levaba  camiño de situarlles a nivel dos peores  resultado alcanzados por EU nas urnas. 

Todo o que nos venderon  os actuais dirixentes de Podemos atribuíndose o 15 M, as políticas transversais o non ser  de esquerdas nin de dereitas,  nada  ten que ver coa realidade, pois a xulgar polos feitos a verdade do seu tránsito  político é que saíron de EU para terminar arribando a EU,  unha viaxe en circuíto pechado para o que non precisaban alforxas, pois a verdade é que non foron a ningures.

Industrialización ineludíbel

Tras corenta anos fomentando o desequilibrio sectorial e propiciando con iso a  terciarización da economía, a adversa  conxuntura  do país esixe un  cambio de rumbo, unha aposta decidida pola España industrial como única solución capaz de  reequilibrar  os desaxustes do seu anacrónico tecido produtivo. 

Desde a súa entrada  en escena  os efectos  da   COVID -19 para a  economía foron  demoledores,   mesmo  máis impactantes que os padecidos  en épocas marcadas por conflitos bélicos, co agravante que no marco da Unión  o noso país leva a peor parte, e a explicación  de tan  gravosa incidencia débese en gran medida o menor peso que ten a industria no PIB xenuíno respecto a os seus “socios” europeos.

Sinalando para o efecto que aínda que  o sector manufactureiro  tamén se viu tocado por esta crise, aguantou mellor o seu  embate; mentres o sector servizos viuse repercutido en maior medida  ata o extremo de quedar  afectado por unha  parálise xeneralizada, ou o que é o mesmo, por un  peche case  completo da actividade.

Resulta evidente  que a  terciarización do modelo produtivo fíxonos  máis vulnerables á repercusión  de eventualidades  como o coronavirus , sendo o factor inductor de tal continxencia a  progresiva desindustrialización dun país que corenta anos atrás cedeu a súa soberanía por entrar na UE para abrazar  unha economía centrada  no sector servizos que ademais  de xerar un desequilibrio no ámbito dos sectores produtivos conduciunos  a unha situación  de maior  inestabilidade  no emprego e  de menor fortaleza ante a crise.

Nesta tesitura  todo vén indicar  que aínda sen torcerse a cousa, a recuperación para a economía española será máis complexa e lenta  que para o resto de países da súa contorna, e de persistir no desfasamento, é dicir, de non  mediar un reequilibrio na composición dos sectores produtivos aínda pasando varios anos non se percibirán  indicios materiais de recuperación da actividade perdida.

O  clixé do ciclo anterior está velado e por tanto a súa reprodución é materialmente  inviable, esixindo a situación  utilizar a crise  para  catalizar o cambio e repensar a estrutura fundamental das empresas, os sectores e da economía en xeral;  medidas que en primeiro termo esixen o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois todo intento de avanzar  en dirección á diversificación económica, sen establecer como obxectivo prioritario esta premisa  está abocado ao máis estrepitoso dos fracasos.

Incorrer na  tentación de seguir agarrándose ao formato do actual modelo produtivo a pesar da súa notoria obsolescencia, é renunciar  á diversificación do mesmo ,o que equivale a acentuar a situación de deterioración  inducida polas políticas aplicadas  durante as últimas  catro décadas  de equivocada  tendencia. 

Desde a chegada da democracia o envorco habido  na estrutura produtiva do país é tan significativo como alarmante; basta con referir que naquel entón   o peso da industria equivalía ao 34% do PIB, mentres que o do sector servizos representaba o 46,2%. 

Con todo agora, a industria rolda o  16% do PIB, é dicir menos da metade da  potencia que ostentaba, en tanto que o sector terciario  ten  incrementado o seu coeficiente   ata  alcanzar o 79% nunha situación de dominio absoluto, e así, se a efectos de industria a  cifra colócanos por baixo da media europea, o dato sitúase por encima dos países  da Unión    cando o referente  de contraste é  o sector servizos. 

Este acentuado desfasamento   intersectorial é reflexo do triunfo das teses  de quen propugnou durante décadas a substitución natural dunha sociedade industrial por unha de servizos, aínda cando a efectos de manter o emprego os resultados da última crise financeira foron suficientemente explícitos ao poñer de manifesto maior fortaleza  das economías que mantiveron  a participación da industria no seu PIB por encima do 20%.

É por iso que a  reindustrialización do país  tantas veces aparcada non deba facerse esperar por máis tempo.

Incrementar o peso do sector industrial no PIB fronte á agricultura, a construción e os servizos ten de ser  obxectivo inaprazable,  máxime  cando os efectos  da nova crise deixaron  probado que o feito de ser punteiros en turismo  e hostalería non foi a solución de nada senón que acentuou a súa vulnerabilidade, por ser o terciario  un sector que tende a esborrallarse con máis facilidade ante conxunturas adversas contrariamente ao que ocorre coa  industria que polo xeral aguanta estoicamente os envites inducidos.

É materialmente imposible saír da crise  facendo o mesmo que ata o de agora,  sendo por iso condición "sine qua non" afrontar  con toda celeridade  un proceso de industrialización do País, por ser a industria o elemento por excelencia   de estabilidade económica dada a súa capacidade de adaptarse á contorna e aos ciclos económicos adversos.

Concellos: Comiso de remanente

O plan do Ministerio de Facenda relativo aos remanentes de concellos debe quedar sen efecto para  dar paso  á modificación do artigo 135 da Constitución e á derrogación da fatídica  Lei Montoro, como paso previo    á redacción dun  novo texto normativo  de réxime local que satisfaga as necesidades efectivas da cidadanía.

O remanente de tesourería  "incautado" polo Ministerio de Facenda aos Concellos será utilizado para pagar a axenda política do Goberno, unha decisión que de xeito evidente atenta  contra a autonomía municipal e impide  que os cidadáns poidan  beneficiarse dos impostos locais para mellorar os servizos xenuínos.

O que pretende  o Executivo con esta operación é que os concellos cos seus aforros  constitúan un préstamo a favor do Estado , de tal modo que no 2020 e 2021 seranlles   reintegrados   5.000 millóns e  o resto ata o acumulado global de 18.000  millóns, é dicir 13.000 millóns   quedarallo  Facenda e  cuxo importe devolverá  de forma aprazada  nun período de dez  anos.

Polo visto a extorsión   é a imaxinativa solución que  pon en práctica  o ministerio de Facenda para salvar a rixidez da Lei de Estabilidade, unha disciplina legal inducida  pola  reforma do artigo 135 da Constitución Española de setembro de 2011 e cuxo contido  foi  utilizado ata a data como  arma arreboladiza para  coartar  o uso do superávit municipal, pero  curiosamente o que  impedía afrouxar a man  sen embarcarse nun complicado proceso lexislativo, é agora  resolvido a través dunha     arrevesada manobra financeira  por expreso  interese do Goberno.

O acordo do Ministerio de Facenda coa FEMP (Federación Española de Municipios e Provincias), foi transformado, en decreto lei polo  Consello de Ministros polo que antes de 30 días debe ser elevado   a debate e aprobación  do Congreso dos Deputados, circunstancia que fai improbable o seu referendo  tendo en conta que ao día de hoxe a  maioría  parlamentaria  opta pola súa derrogación   

A operación apadriñada polo PSOE non pasa de ser unha argucia coa finalidade de burlar as trabas   da lei de 2012, que polo seu carácter estrito  non  permite aos concellos utilizar o remanente  para nada  excepcional; pero  con todo, si abre esa porta á administración central en caso de situación de emerxencia extraordinaria como resulta ser a situación creada  coa COVID-19, excepcionalidade que  é  utilizada  polo Executivo de forma rocambolesca como fórmula para o desbloqueo  dos remanentes locais, non cabendo mais opción para iso que  os   concellos  lle entreguen os seus  aforros.

Desta forma  tan pouco ortodoxa o Goberno, aínda mantendo activas as limitacións  que atan por curto a operativa financeira  das    entidades locais  tenta  aquietar  temporalmente  a presión  política que mantén con estas, e de propina recibe unha contía millonaria de fondos  aínda que sexa en modalidade de préstamo  retornable, sen que tal procedemento resolva  para nada o fondo da cuestión que en todo caso manterase invariable , pois  ao seguir vixente a lei de 2012 o “antídoto” que se lles administra  non cambiará  os límites do marco legal, é dicir, que aínda accedendo a traspasar os seus remanentes os importes recibidos tras o  “branqueo” haberán de suxeitarse a idéntica disciplina de gasto.

Ver ao PSOE utilizando estas manobras  de  acubillo legal   é cando menos un contrasenso político,  desde o punto e hora que foi o Goberno de Rodríguez Zapatero co apoio do Partido Popular quen a través da reforma constitucional de 2011 estableceu de antemán o marco lexislativo á posterior Lei de Estabilidade de Montoro de cuxa repercusión na esfera local fala en por si o actual despropósito financeiro xerado cos  remanentes de tesourería.

Se resulta obvio que os socialistas desde o Goberno  enrédanse na  madeixa das súas propias contradicións o PP agora na oposición  mantén  unha actitude  marcadamente  hipócrita, e nun novo  intento de  escapulir a súa  responsabilidade  nos  feitos   lanza unha ofensiva parlamentaria para reverter  a  situación, cando foron eles mesmos exercendo  función de Goberno quen no 2013 estableceron unhas regras de gasto, que ademais de impedir o déficit non só acoutaba  investimentos sociais senón que impedía  igualmente o uso do superávit, non en balde a Lei Montoro non pasou de ser un instrumento que asfixiou administrativa e economicamente aos municipios ademais de restrinxir a súa autonomía de forma considerable.

Non sendo de recibo  por tanto que as dúas formacións  artífices  de tal desatino eríxanse agora en redentores da situación,   cando en cernes  era  visto que a  modificación  da Carta Magna que ambas secundaron,  ademais da súa dubidosa consistencia cernaba toda posibilidade  a construír unha política económica diferente nun Estado descentralizado como o noso. 

 Craso erro para o que non cabe máis emenda que proceder vía modificación ou   derrogación do actuado.

O problema do remanente das facendas locais non se resolverá  sen suprimir   as causas que o inducen, que non son outras  que a  contrareforma do artigo135 da Constitución considerando que a  débeda dos mercados non debe estar por encima das necesidades sociais, e a xa referida Lei 27/2013, cuxa aplicación non fixo máis que suscitar males maiores ao restrinxir a autonomía das Administracións locais, reducir os servizos públicos e  aumentar as privatizacións; razón sobrada para a súa modificación e derrogación respectivamente , establecendo transitoriamente medidas urxentes que permitan aos concellos utilizar o remanente e prestar os servizos esenciais necesarios con plena solvencia, ata o desenvolvemento e entrada en vigor  dunha nova Lei de Bases de Réxime Local.

A monarquía ráchase

A  fuxida in extremis do vello Borbón por  concatenada    relación coa corrupción, deixa o legado monárquico á intemperie o que contribúe ao seu rachamento, situando con iso   ao réxime do 78 ao bordo do abismo.

Tras  a súa  atarefada  e escandalosa  vida pública, o principal herdeiro do franquismo  foxe do país  nun intento de  escapulir á desesperada  do seu ilícito enriquecemento,  fuxida simultánea  co  xuízo sobre a titularidade  do  Pazo  de Meirás, un  inmoble  señorial que foi  residencia estival  do seu antecesor no cargo  quen seguindo idéntico  patrón de conduta   tamén se fixo  con el a través unha apropiación indebida.

Cadranza que non debe estrañar o máis mínimo   pois os estreitos lazos de relación  entre  ditadura e monarquía veñen de vello,  polo menos  iso é o que indica a Lei franquista de Sucesión na Xefatura do Estado, na que xa o ditador establecía en 1947 que o Estado Español  era un “reino” cuxa vacante de monarca ostentou el  mesmo ata que  eufemísticamente consumouse coa súa morte o “feito sucesorio”

Cabe referir respecto diso que un ano despois da proclamación daquela Lei, nun acto de mutuo acordo entre   as forzas vivas  da  ditadura e a realeza  borbónica  dispúxose  que Juan Carlos de Borbón con só 10 anos, sometésese á tutela de Franco  como sucesor ao trono que o ditador ratificou  en 1969, sendo educado para tal labor  nos principios franquistas do Movemento Nacional.

Tras a morte  en 1975 do seu patrocinador   puxéronse  en funcionamento os  mecanismos  sucesorios,  posibilitando así que  en novembro dese mesmo ano  o príncipe Juan Carlos fose proclamado rei de España co referendo das antidemocráticas e  espurias Cortes franquistas. Nomeamento por tanto, que  contando  coa “lexitimidade do réxime”, careceu en todo  momento de acreditación  democrática  o que detrae toda validez ao mesmo.

Para tomar coñecemento da situación hase de precisar que as eleccións de 1977 co Borbón na xefatura do Estado, celebráronse cun amplo sector  da  esquerda ilegalizada, multitude  de presos  políticos nos cárceres e unha represión que  en nada se diferenciaba  das horas duras do franquismo, é dicir, con plena vixencia da ditadura no poder, repetíndose   idéntico escenario no referendo da  Constitución monárquica do  1978, que o rei xuraría nun exercicio de aberración sen precedentes, coa intención  de crear unha fachada “democrática” que o  desligase   do legado do ditador .

Por tanto, a versión  que se nos conta sobre a Transición non pasa de ser unha adulteración histórica , pois o certo  foi que o papel do monarca  máis que garantir  un tránsito  real á democracia, o que fixo foi neutralizar esa finalidade ao só obxecto de  obstruir a voadura  do franquismo, para cuxa estratexia utilizou inclusive  o golpe de estado  do 23 F,  que orquestrado   por estreitos colaboradores da Casa Real serviulle para desvincularse do mesmo a través do seu famoso discurso en TVE e con iso erixirse en “heroe da democracia”, aínda cando con aquela manobra o que conseguiu foi afianzar   conscientemente a continuidade do franquismo  ou  o que é o mesmo  apontoar  politicamente a ofensiva  neoliberal que é quen tras aquel punto de inflexión marcou  o rumbo do país.

Un desenlace que non podía ter versión distinta cando o réxime do 78  non só é a garantía dos intereses do IBEX 35 ,senón tamén da impunidade e continuidade do antigo réxime, creando con iso as condicións propicias  para que proliferasen sen risco os escándalos de corrupción e persoais do Rey emérito quen desde a súa chegada ao trono, utilizando o aparello do Estado conseguiu acaparar unha das maiores fortunas do mundo e cuxa contía se cifra na actualidade na nada desdeñable cifra  de 2500 millóns  de dólares de cuestionable legalidade.

Sobre tal proceder non  caben relatos   idílicos nin propaganda cortesá como argumento  para xustificar os excesos  cometidos polo  ex xefe de Estado; resultando bochornoso  que os acólitos monárquicos no canto de encartarse aos acontecementos e proceder en consecuencia  quéirannos facer tragar de novo   co   recorrente papel do “mito da Transición”, cando este país  máis que velar pola continuidade da monarquía debe  poñer todo o  empeño en fortalecer o seu funcionamento  democrático, de tal modo que non teñamos que decatarnos do desenfreo  borbónico por unha  investigación da xustiza suíza.

E nesta tesitura, sumidos  nunha crise de Estado sen precedentes  a complexidade está servida,  pois en tanto os  partidos do Réxime do 78 néganse  a investigar as  corruptelas da monarquía,  contrariando a súa actitude,   o groso social  cada vez mais indignado co papel da coroa e farto da situación creada  opta en maioría por abolir o réxime monárquico como  única medida eficaz e consecuente  para mellorar o futuro do noso país.

.

Desemprego endémico

De manterse ancorados  no neoliberalismo   é  materialmente  imposible erradicar o desemprego, e tan só co impulso de políticas de crecemento,  o reaxuste dos sectores produtivos e a promoción empresarial poderase  efectivizar ese obxectivo.  

O que xa era o maior problema do país, coa entrada en escena da  COVID-19 acentuouse de maneira exponencial, ata o punto que de manterse  a actual tónica de destrución de emprego  a taxa de paro a finais de ano roldará o limiar do 22%, con tendencia a agravarse  en maior medida  caso dunha segunda onda da pandemia.

O impacto dos seus efectos  é de tal calibre que toma tinguiduras excepcionais,  ata o extremo  que  nun trimestre o colapso fixo retroceder os indicadores laborais nunha  década, porque o seu impacto crebou de orixe  as regras do xogo asimilándoas a un escenario bélico e isto obedece en gran medida  á  terciarización da economía que por conformar  un patrón de crecemento inadecuado acentúa en maior medida   a destrución de emprego nestes momentos críticos.

Atendendo á última enquisa  de poboación activa (EPA) que fixo pública esta semana  o INE, o golpe asestado ao mercado de traballo  sitúa o número total de ocupados en 18,6 millóns, o que indica que  en só un trimestre   perdéronse  1,1 millóns de empregos  unha cifra  que non ten precedentes equiparables na serie estatística do país iniciada en 1976,  no que son habituais os  axustes laborais a base de destrucións masivas de emprego.

A repercusión  faise moito maior se nos remitimos a datos  efectivos de actividade, pois de non detraer  o cómputo dos incluídos   temporalmente en    ERTE, que a EPA considera ocupados a efectos estatísticos, o dato real das persoas que de modo efectivo traballaron durante o período de  hibernación  da economía hase de cifrar en 13,9  millóns de empregos; o que vén indicar que a inactividade efectiva  ha de cifrarse  en 5,7millóns de afectados dos que o 81% proveñen do sector servizos.

 

Á vista de tan alarmantes datos os sindicatos sorpréndennos ao afirmar  que non se pode soster  unha situación  fundamentada na   terciarización da economía, pois agora diante  o  tsunami  da  covid -19 parecen entender   a  extrema vulnerabilidade do sistema  polo  excedido  sobredimensionamiento do sector.

 Máis aló das ocorrencias de última hora, o certo é  que nin os sindicatos nin as formacións políticas  implicáronse en afrontar o cambio necesario coa antelación debida, nin asumiron  que  tan só desde o impulso de políticas de crecemento, reequilibrio sectorial e promoción empresarial podíase investir a situación, cando era farto sabido que o verdadeiro problema do mercado laboral  non radicaba tan só no  descomunal índice de desemprego que se xeraba  senón na inviabilidade da súa erradicación no contexto que se producía.

Problema que   á marxe da pandemia persistirá  en tanto a falta de solidez do actual modelo  produtivo  imposibilite  reorientar a  situación en positivo , tendo en conta que sen iso os altos índices de desemprego subsistirán invariables, polo menos  mentres non se afronten  solucións acordes   coas  reformas estruturais  de  reordenamento  e diversificación dos sectores produtivos; unha materia pendente, que  ademais da súa adversa influencia trae a remolque  o lastre inducido que sobre a economía do país provocan as aciagas políticas  neoliberais

O covid-19 non fixo máis que  agravar a situación pero para a súa interpretación  é obrigado  retrotraerse no tempo, traendo a colación a transformación sufrida desde  o segundo terzo do século pasado polo noso  modelo produtivo, no transcurso  de dúas    fases entrelazadas, cuxo inicio  parte do afianzamento do neoliberalismo para completarse  con      a firma  do Acordo de Adhesión  á CEE, resultando que en ambos os casos os prexuízos repercutidos ao  noso ámbito produtivo foron ostensibles, e así, á vez que a  consolidación  do credo neoliberal impoñía  a   desregulación  do mercado laboral, de negativa  influencia   para o emprego, a incorporación de España ao foro europeo, traduciuse nunha  desfeita de primeira magnitude  polo desmantelamento   que causou tal decisión en sectores  estratéxicos da nosa estrutura produtiva e cuxos efectos persisten hoxe en día pasando a ser  o factor causante de que  a nosa economía  siga xerando paro  endémico.

De aí o fracaso que representou para o noso país  o actual proxecto xeopolítico e económico europeo, pois    máis que afrontarse  no contexto  dun  marco de converxencia real, a integración realizouse a través dunha  configuración  forzada, tendo en conta  que levouse a termo  fusionando artificialmente  países e empresas con sistemas produtivos e niveis de competitividade contrapostos; e o que é máis grave, impoñendo como concepción política  a figura do neoliberalismo, que  circunscrita á prehistoria  do pensamento económico, empantanou aos  países periféricos como España nunha crise de baixo crecemento e alto desemprego, como consecuencia das  propias medidas de austeridade patrocinadas polo   establishment neoliberal europeo e o FMI.

Non é por xeración espontánea  como xorde  esta  arrevesada situación, senón que  a mesma, é resultado  dunha traxectoria infestada de erros,   chegando ao extremo   de referendar  a nivel da Unión que os países do Norte, amparados na súa primacía, activasen políticas de austeridade ao tempo de obrigarnos  a redobrar o noso esforzo; acentuando unha situación de desigualdade  que á marxe doutros aspectos, en materia  laboral, propiciou unha nova fase de desmantelamento  empresarial e aumentou con iso  de forma  vertixinosa a taxa de desemprego.