Fene: O extravío do PSOE

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Os cargos electos do PSOE en Fene, debesen saber que o voto non é un cheque en branco senón o referendo a unha opción no contexto dunha ideoloxía, cuxa validez se extingue cando o receptor actúa contravindo a razón do seu outorgamento. 

As primeiras eleccións municipais do réxime democrático convocáronse o día 3 de abril de 1979 co obxecto e renovar as administracións locais organizadas ata entón por persoas procedentes do réxime franquista. 

No Concello de Fene foi o BNG como candidatura mais votada da esquerda quen se fixo coa alcaldía en aplicación dos pactos do Hostal, bastón que retivo durante 27 anos consecutivos, (en 5 ocasións por maioría absoluta e unha vez máis por maioría simple) ata que no ano 2007 o PSOE en minoría pero con maior número de concelleiros substituíuno á fronte do executivo local, aínda que, conformando goberno de coalición (7 PSOE, 5 BNG).

 Aquela alianza de goberno marcada pola inestabilidade tivo o seu desenlace dous anos despois , xusto a metade de lexislatura, cando poñendo fin a varias semanas de rumores e desencontros entre ambos os socios, os cinco edís do BNG anunciaron publicamente a ruptura do pacto de Goberno argumentado na deficiente xestión do grupo socialista á fronte do Concello, “parálise administrativa” á que engadían a falta de respaldo dos socialistas á iniciativa lexislativa popular para reivindicar a volta do estaleiro de Astano, á construción naval convencional . 

Decisión referendada no seu conxunto nunha Asemblea local da organización nacionalista e que en todo momento contou co apoio da Dirección Nacional do Bloque.

Pero a esta versión hai que engadir outras discordancias que intensificaron a división entre as partes, transformando o que podería ser unha relación pacífica de cooperación nun relato de hostilidade crecente , tal foi a inimizade manifesta entre membros dos dous grupos e o episodio dunha refrega entre concelleiros no propio despacho da alcaldía, un cúmulo de despropósitos que ao manter no tempo a continuidade do principal instigador  fixo inviable toda alianza de goberno, desde o punto e hora que na actual tesitura uns só gañan na medida na que os outros perden.

Podéndose afirmar por tanto que en Fene a relación entre o BNG e o PSOE non só está rota senón que polo seu nivel de degradación chegou ao extremo de converterse nun cruzamento sistemático e fútil de improperios , que ademais de deformar deliberadamente a realidade, extingue toda preocupación polo interese común facendo que a función política deixe de ser acredora de respecto coa desvantaxe que tal deterioración induce no marco do progresismo.

Devandito isto, ignorar que a inimizade é o factor causante do problema é tan erróneo como tentar resolvelo desde a racionalidade, pois a teor do xa referido sobra dicir que neste conflito de relación non hai disposición de ánimo a entenderse co que pensa doutro xeito, e este fomento da crispación ao contaminar a vida política impide estruturar de forma estable alianzas políticas de consenso como así ocorreu dunha ou outra maneira nos comicios do 2011, 2015 e co fatal desenlace do 2019.

O anacrónico é que mentres no resto de Galicia ambas as formacións dando mostras de sensatez constitúense en alianza institucionalizada, en Fene faise mais notorio o distanciamento, acentuándose con iso, a imposibilidade de establecer un diálogo en positivo, cara á implementación dun acordo de goberno estable e en consonancia co resultado maioritario das urnas.

Un impedimento que paradoxalmente se instala na esfera municipal en coincidente entrada na escena política local de quen de facto marca as pautas do socialismo no municipio, que cos seus desmáns pon en permanente estado  de axitación a vida municipal, falando en por si a súa autoría intelectual da moción de censura que entregou a Alcaldía á dereita.

A diferenza da actual complexidade no marco de relación política, na etapa anterior cando o BNG pilotaba o Goberno municipal en solitario, aínda ostentando a maioría absoluta, sempre velou por manter unha relación corporativa, integradora e de cordialidade que diverxe no substancial das tensións presentes.

Tal é así que as formacións con presenza corporativa sen distinción de siglas, participaron directamente na xestión dos grandes temas municipais sen atranco  algún, facéndose coparticipes do éxito municipal en cuestións tan relevantes como (a revisión do PXOM, o desdobramento da N-VI e accesos a Astano e San Valentín, o polígono industrial de Vilar do Colo, o paseo marítimo de San Valentín. etc., etc.) no contexto dunha política municipal desenvolta desde a responsabilidade e a cooperación.

Un espírito que por exemplar debe ser rescatado para reconducir  a gobernabilidade municipal pola senda debida , tendo en conta que  o interese xeral  debe impoñerse ás  desavinzas persoais, sendo requisito inescusable para conseguilo a renuncia á función política  de quen  obstaculice o  salvamento da vía democrática e do consenso institucional, como única saída ao conflito  de representatividade   que ten  ao concello  sumido no estancamento  e a mais contraproducente  precariedade

En política todo é posible, pero para facer viable a recondución do actuado sobra dicir, que falta vontade e sobra no elenco a participación  do  principal protagonista.

Concellos e cambio de ciclo.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Neste tempo de incertezas, os problemas da xente requiren políticas pensadas e xestionadas desde a proximidade, e  para optimizar o  nivel de benestar  individual e colectivo  hanse de poñer en marcha mecanismos e equipamentos que faciliten  o seu desenvolvemento integral.

Pasaron 1191 anos desde que ao palentino concello de Brañosera fóselle outorgada a primeira "carta poboa" garantindo o seu dereito á autonomía local e a facultade da súa defensa territorial, un recoñecemento que fixo que este municipio sexa considerado na actualidade o primeiro concello coñecido en España, a orixe da administración local e xerme por tanto do municipalismo. 

Non ofrecendo dúbida que aínda cando, tal consideración atendese mais á antigüidade do texto do seu " chartae populationis"que ao contido da mesma; aquel referente foi sen discusión o antecedente máis próximo do municipalismo moderno e preeminencia cronolóxica da defensa colectiva sobre a base do agrupamento comunitario e a articulación territorial. 

Deixando á marxe esa referencia histórica, dicir, que tería que ser coa aprobación da Constitución do 78 cando na práctica iníciase a andaina efectiva do municipalismo contemporáneo , pois no contido da mesma outorgouse recoñecemento formal á autonomía dos concellos, á democratización das súas estruturas e o seu ordenamento no poder, nacendo con iso teoricamente, tanto o dereito como a capacidade para que as entidades locais ordenasen e xestionasen unha parte relevante dos asuntos públicos en beneficio do interese xeral. 

Agora ben, transcorridas catro décadas desde o referendo constitucional e xa insiro no século XXI, a situación obriga a repensar o labor das entidades locais sobre o recoñecemento da función desempeñada neste período, para tirar conclusións sobre as novas perspectivas de acción que a situación demanda . 

O papel xogado polos Concellos desde as primeiras eleccións democráticas en materia de benestar concreto dos cidadáns supera con fartura o que competencialmente tiñan conferido, extremo que reforza a reivindicación dunha esfera propia de atribucións e a esixencia de capacidades de goberno que dean corpo de solvencia ao que denominamos como “autonomía local”.

Un cambio obrigado polas grandes transformacións sociais, económicas, familiares e políticas habidas no país desde os primeiros anos da democracia ata a actualidade, e cuxa influencia no facer municipal pola súa relevancia insta unha reflexión estratéxica sobre a perspectiva de futuro, pois a sensación xerada polo novo status é indicativa que tamén no ámbito local estamos “a cambiar de época”.

Contra todo prognóstico a nova conxuntura máis que inducir un enfraquecemento do espazo máis próximo polo efecto da globalización, impulsou a súa potencialidade e por extensión o reforzamento dos ámbitos locais, é dicir, o fomento do endóxeno; unha circunstancia que fixo mudar a visión administrativista e funcional da gobernanza local como consecuencia de novas esixencias estratéxicas e cualitativas, que recolocaron ao municipalismo no marco dunha nova dimensión, dun novo relevo, e de novas funcións operativas.

É por iso que se os cambios indican que a sociedade fíxose  máis complexa resulte obrigado afrontar novas formas de goberno que consideren e integren esa complexidade, mediante a posta en práctica de accións que permitan transversalizar os problemas e efectivizar liñas de solución.

Agora ben este renovado impulso do municipalismo só será real cando o traspaso de novas competencias ou servizos vaia dotado da previsión financeira de acompañamento, é dicir, cando as entidades locais que asumen a súa prestación teñan asegurada de partida a participación na distribución dos fondos procedentes dos impostos, para deste xeito salvar a dependencia de subvencións e transferencias puntuais ou finalistas; pero ademais, porque sen autonomía financeira é materialmente imposible garantir a súa autonomía política, interpretada esta como a capacidade para elaborar políticas públicas no marco da súa competencia.

É por iso que a constitución dos novos gobernos locais que dá inicio á lexislatura do 2019, debe ser entendida como o arranque dun “cambio de ciclo”, cuxo principal obxectivo pasa pola consecución dunha verdadeira autonomía local xunto ao financiamento que a viabilice, de tal xeito que desde o primeiro día os concellos e os seus equipos de goberno exerzan como catalizadores das respostas aos novos retos, que en todo caso, terán de afrontarse con lóxicas transversais así como con mecanismos e estilos de goberno que desde a xestión participativa impliquen ao conxunto da sociedade na gobernación da vida local, para facilitar con iso a resolución duns problemas que pola súa complexidade serían imposibles de resolver desde a obstrución que impón o actual marco lexislativo.

Pero todo queda a expensas da implicación e o compromiso que ao respecto queiran asumir os novos corporativos.

O 15M fagocitado por Podemos

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Podemos que utilizou o 15M como plataforma de lanzamento, se arrogou o seu discurso de rexeneración e indignación, pero evitou afrontar o desenvolvemento das súas reivindicacións, o que lle causou a perda da transversalidade ideolóxica.

O movemento dos indignados xurdido naquel maio de oito anos atrás contou no seu momento máis álxido coa simpatía dun 80% da cidadanía que mais que percibir a súa finalidade como unha alternativa de poder entendérono en todo momento como unha convocatoria á transformación política e social,de tal xeito, que a maioría das cuestións que actualmente protagonizan o debate público teñen a súa orixe naquel movemento contestatario ata o extremo que a súa influencia auxiliada polas novas tecnoloxías de comunicación e información, cambiou o formato de mobilización e as dinámicas de reacción.

Tal é así, que o “modelo15M” máis que extinguirse , emerxe en clave de actualidade como dinámica de reacción cada vez que unha mobilización de rexeitamento así o esixe, ou unha concentración de reprobación requíreo, e basta con referir como exemplos de contraste aspectos tales como ( as mobilizacións feministas , as demandas en sanidade, as reivindicacións dos pensionistas, etc.) mostras palpables de cambios intrínsecos na forma de articular as relacións e de combater as tácticas de tomar a rúa.

Peza crave e ferramenta perfecta para a consolidación dun novo escenario foron a redes sociais que modificaron nos substancial o panorama informativo e pola súa condición de espazos de comunicación aberta, favoreceron sen restricións a relación co resto da sociedade, contribuíndo por tanto en que o amplo colectivo indignado contase con medios de comunicación e de conexión propios, que ademais de reportar unha información confiable e de calidade que resultaba esencial para coordinar as medidas e accións a levar a cabo, facilitou en todo momento que a mobilización social mantivésese en situación de pleno apoxeo .

Outro dos logros do movemento dos indignados, foi sen dúbida a metamorfose producida no sistema de partidos, ao forzar a caída do bipartidismo imperfecto emerxido tras a Transición e facilitar con iso a entrada en escena de formacións políticas de novo cuño, pois non ofrece dúbida algunha que o 15M foi o sinal inequívoco da crise do modelo post franquista cuxos efectos marcaron a socialización política dunha xeración enteira, que farta de soportar un modelo que obstaculizaba a rexeneración política, silenciaba a corrupción e encartaba ante os poderes económicos, decidiron pasar á acción e poñer punto final á súa vixencia.

Pero non todas foron consecucións, tendo en conta que a maior das aspiracións dos indignados e indignadas que o 15M tomaron as prazas de España era lograr que a función política franquease os muros das institucións, para a súa reapropiación por parte da cidadanía, pero transcorrido o tempo esa pretensión lonxe de satisfacerse segue sendo o gran desafío pendente, e iso obedece non tanto á ofensiva do PP e o PSOE senón á determinación de converter a indignación en cambio político e punto de partida do nacemento de Podemos que tras a súa constitución, progresivamente foi modificando os seus obxectivos programáticos para adaptar a súa mensaxe ao propósito de gañar vontades.

O feito de conseguir nos dous primeiros anos e medio de actividade política a cuantiosa cifra de cinco millóns de votos, fixo que a dirección da formación morada lonxe de administrar apropiadamente tan cuantioso capital electoral, modificase o seu guión programático para decantarse por actuar como o que se cría que nunca faría Podemos, ou o que é o mesmo, que se convertese nunha organización que xa ten no seu seo o que censuraba aos partidos da caste non quedándolle nada da esencia que prometeu manter como nova forza política.

Un cambio en negativo que é de xeito evidente unha renuncia expresa á forma de actuación definitoria do seu ADN, como resulta ser a participación das bases, a democracia interna ou a celebración de primarias.

Podemos que se erixiu en herdeiro xenuíno do espírito do «si se pode»,pasou de asaltar os ceos para exercer de promotor de conveniencias, como pon de manifesto a renuncia expresa a principios crave da súa matriz inspiradora como a renda básica, o proceso constituínte, o cuestionamento do réxime do 78, e onde para maior disparidade o seu funcionamento interno concentra boa parte da capacidade de decisión nun «hiperliderazgo» que impón ao seu antollo as directrices do partido, aínda cando tan anómala práctica é incompatible co desempeño dunha cultura democrática.

Probado que as cousas discorren por camiños diametralmente opostos aos inicialmente previstos e que non se desencadea a necesaria reconducción, non queda outra que forzar un cambio de traxectoria e de renovación dirixente, ou na súa falta asumir o fracaso e dar por resolta a andaina, porque politicamente non se pode deambular entre o ficticio e a inconsecuencia e esa é a dicotomía na que se sitúa Podemos no momento actual e o principal motivo da súa conflitividade xeneralizada e da súa arrevesada deriva.

PODEMOS vén abaixo.

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Na actual conxuntura manter en pé a súa oferta ao PSOE para formar un Goberno de coalición, non pasa de ser unha argucia do núcleo duro de Podemos para quitarlle ferro á derrota e manter con iso a súa continuidade. 

Foi xusto nas anteriores eleccións ao parlamento europeo cando o nome de Pablo Iglesias apareceu por vez primeira nunha papeleta electoral, uns comicios que polos bos resultados alcanzados facilitáronlle a súa estrea como membro do foro institucional. 

Éxito que no ano seguinte fíxose extensivo á esfera municipal así como no resultado das eleccións xerais que lle precederon, mantendo a tendencia alcista e logrando en consecuencia unha significativa representación electoral, ata que hai dous anos como consecuencia da deríva tomada pola organización morada tras a celebración de Vistalegre 2 viuse alterada en negativo a súa folla do roteiro político, que ademais de deteriorar a súa imaxe anunciaba un desastre electoral , ata o extremo que unha de cada tres persoas que anteriormente lles prestaron o seu apoio, despois daquela conflitiva asemblea deixaron de facelo.

Tendencia confirmada nas eleccións de abril e ratificada co pau electoral do domingo último onde o resultado das urnas certificou a perda de todos os seus bastións, e non só os denominados concellos do cambio, senón tamén a relevancia que posuía para influír na formación nos gobernos autonómicos e boa parte da súa representación no foro europeo; pasando nunha curta temporalidade da euforia de tomar o ceo por asalto á decrepitude política.

A primeira das consecuencias deste desastre electoral tena o máximo dirixente de Podemos a quen se lle chafa a súa baza de negociar con Sánchez a súa incorporación ministerial a un Goberno socialista, que ao parecer é a única opción quebarallan os membros da cúpula podemita para salvar metaforicamente os mobles, e así tentar xustificar ante os  cada vez menos inscritos a excedida caída nas urnas.

Non é de recibo facer recaer a desfeita na existencia de guerras intestinas, como vén argumentando interesadamente a cúpula dirixente, tendo en conta que desde Vistalegre 2 a oposición interna foi proscrita ou acantoada sen contemplacións, por iso é polo que a asignación do desastre haxa de adxudicarse en exclusiva á incoherente liña política que Podemos impuxo desde a súa executiva, e que os resultados acreditan como propios dun partido residual, pois o feito de obter tan só o 14,3% dos votos a nivel estatal, garda mais encaixe e similitude cos vellos teitos de EU que os que en boa praxe debese obter un partido constituído coa determinante finalidade de superar os límites da esquerda clásica.

Por tanto, tras cinco anos de Podemos e oito do 15 M, o impacto do baixón sufrido en termos de poder institucional é de tal calibre que pon en serio perigo a continuidade da formación política; unha situación extrema que ante a negativa de Iglesias a asumir a paternidade da hecatombe esixe unha resposta de urxencia que pasa polo adianto de Vistalegre 3 coa finalidade de afrontar a dobre función de asumir a refundación do partido e a elección dun novo Secretario Xeral como única maneira de poder sacar dunha vez por todas a Podemos da crise na que está sumida.

Non afrontar tal medida de rexeneración é cando menos un suicidio político, especialmente cando a disfuncionalidade orgánica é suplida pola operativa do tándem Iglesias-Montero que ademais de restrinxir o poder de decisión, é quen establece o funcionamento do partido a través de asiduas reunións que co grupo de amigos máis íntimo celebra a parella no chalé familiar de Galapagar, e onde, entre outros asuntos decídese a estratexia do Secretario Xeral na súa resistencia para abdicar, e a súa tenaz reafirmación na conformar un goberno de coalición

Para entender o que está a ocorrer hase de saber que a excepción do propio Iglesias o resto dos membros da actual dirección mono cor non formaba parte de Podemos cando se celebrou a I Asemblea Cidadá de Podemos, alcumada Vistalegre 1, tendo en conta que todos eles son fichaxe do propio Secretario Xeral quen para impoñer os seus postulados chamou aos seus vellos camaradas do PCE, con experiencia en controlar aparellos de partido. entre os que curiosamente se atopaba Irene Montero, quen desde Vistalegre2 nun ascenso fulgurante fíxose co dominio do partido sen oposición que lle poida rechistar, aínda que á hora de buscar culpables da desfeita electoral é a primeira en renegar de todas responsabilidade ao tempo de cargar tintas contra os díscolos coa súa acción executiva.

O seu controvertido acceso ao poder, a total ausencia de autocrítica e o negarse a recoñecer a nefasta deriva que está a tomar a situación coas súas decisións, son prácticas diametralmente opostas ás que ilusionaron á gran maioría dos homes e mulleres que no seu día se incorporaron a Podemos.

O que en boa lóxica motiva que por coherencia unha gran maioría discrepante de tales prácticas renuncie a continuar formando parte de tan devaluado proxecto, sendo aí onde reside no esencial a  descapitalización electoral.

Por iso é polo que a súa continuidade á fronte non fará máis que aburar o desastre.