O 15M fagocitado por Podemos

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Podemos que utilizou o 15M como plataforma de lanzamento, se arrogou o seu discurso de rexeneración e indignación, pero evitou afrontar o desenvolvemento das súas reivindicacións, o que lle causou a perda da transversalidade ideolóxica.

O movemento dos indignados xurdido naquel maio de oito anos atrás contou no seu momento máis álxido coa simpatía dun 80% da cidadanía que mais que percibir a súa finalidade como unha alternativa de poder entendérono en todo momento como unha convocatoria á transformación política e social,de tal xeito, que a maioría das cuestións que actualmente protagonizan o debate público teñen a súa orixe naquel movemento contestatario ata o extremo que a súa influencia auxiliada polas novas tecnoloxías de comunicación e información, cambiou o formato de mobilización e as dinámicas de reacción.

Tal é así, que o “modelo15M” máis que extinguirse , emerxe en clave de actualidade como dinámica de reacción cada vez que unha mobilización de rexeitamento así o esixe, ou unha concentración de reprobación requíreo, e basta con referir como exemplos de contraste aspectos tales como ( as mobilizacións feministas , as demandas en sanidade, as reivindicacións dos pensionistas, etc.) mostras palpables de cambios intrínsecos na forma de articular as relacións e de combater as tácticas de tomar a rúa.

Peza crave e ferramenta perfecta para a consolidación dun novo escenario foron a redes sociais que modificaron nos substancial o panorama informativo e pola súa condición de espazos de comunicación aberta, favoreceron sen restricións a relación co resto da sociedade, contribuíndo por tanto en que o amplo colectivo indignado contase con medios de comunicación e de conexión propios, que ademais de reportar unha información confiable e de calidade que resultaba esencial para coordinar as medidas e accións a levar a cabo, facilitou en todo momento que a mobilización social mantivésese en situación de pleno apoxeo .

Outro dos logros do movemento dos indignados, foi sen dúbida a metamorfose producida no sistema de partidos, ao forzar a caída do bipartidismo imperfecto emerxido tras a Transición e facilitar con iso a entrada en escena de formacións políticas de novo cuño, pois non ofrece dúbida algunha que o 15M foi o sinal inequívoco da crise do modelo post franquista cuxos efectos marcaron a socialización política dunha xeración enteira, que farta de soportar un modelo que obstaculizaba a rexeneración política, silenciaba a corrupción e encartaba ante os poderes económicos, decidiron pasar á acción e poñer punto final á súa vixencia.

Pero non todas foron consecucións, tendo en conta que a maior das aspiracións dos indignados e indignadas que o 15M tomaron as prazas de España era lograr que a función política franquease os muros das institucións, para a súa reapropiación por parte da cidadanía, pero transcorrido o tempo esa pretensión lonxe de satisfacerse segue sendo o gran desafío pendente, e iso obedece non tanto á ofensiva do PP e o PSOE senón á determinación de converter a indignación en cambio político e punto de partida do nacemento de Podemos que tras a súa constitución, progresivamente foi modificando os seus obxectivos programáticos para adaptar a súa mensaxe ao propósito de gañar vontades.

O feito de conseguir nos dous primeiros anos e medio de actividade política a cuantiosa cifra de cinco millóns de votos, fixo que a dirección da formación morada lonxe de administrar apropiadamente tan cuantioso capital electoral, modificase o seu guión programático para decantarse por actuar como o que se cría que nunca faría Podemos, ou o que é o mesmo, que se convertese nunha organización que xa ten no seu seo o que censuraba aos partidos da caste non quedándolle nada da esencia que prometeu manter como nova forza política.

Un cambio en negativo que é de xeito evidente unha renuncia expresa á forma de actuación definitoria do seu ADN, como resulta ser a participación das bases, a democracia interna ou a celebración de primarias.

Podemos que se erixiu en herdeiro xenuíno do espírito do «si se pode»,pasou de asaltar os ceos para exercer de promotor de conveniencias, como pon de manifesto a renuncia expresa a principios crave da súa matriz inspiradora como a renda básica, o proceso constituínte, o cuestionamento do réxime do 78, e onde para maior disparidade o seu funcionamento interno concentra boa parte da capacidade de decisión nun «hiperliderazgo» que impón ao seu antollo as directrices do partido, aínda cando tan anómala práctica é incompatible co desempeño dunha cultura democrática.

Probado que as cousas discorren por camiños diametralmente opostos aos inicialmente previstos e que non se desencadea a necesaria reconducción, non queda outra que forzar un cambio de traxectoria e de renovación dirixente, ou na súa falta asumir o fracaso e dar por resolta a andaina, porque politicamente non se pode deambular entre o ficticio e a inconsecuencia e esa é a dicotomía na que se sitúa Podemos no momento actual e o principal motivo da súa conflitividade xeneralizada e da súa arrevesada deriva.