31 oct 2020

Casado non se quere divorciar

Mal vai o  denominado  progresismo de esquerdas  cando no canto de esixir  como Executivo responsabilidade política aos seus opositores,  perde o norte e centra   o seu quefacer  en promocionar    a intervención  parlamentaria  do hipotético  vencedor dunha  refrega trivial entre  neofranquistas.


Escoitar a Pablo Iglesias no transcurso do debate da Moción de Censura afagar por intelixente e politicamente brillante  o discurso de Casado contra  VOX, denota unha torpeza   analítica  sen precedentes,  por canto o contido da intervención  do líder do PP  para nada  expresa  un cambio de traxectoria como el intúe  xa que  só  revela a existencia  dun litixio de liderado  no contexto dun espazo ideolóxico  común, cuxa tensión puntual para nada orixinará  a ruptura dos pactos que teñen establecidos en Madrid, Murcia e Andalucía sobre a base dun programa común, senón que superada a refrega por interese de poder  estabilizarase   a alianza

No Pleno do  Congreso,  o que fixo Casado foi  disfrazarse  de moderado  ao só obxecto   de escenificar   como real unha ruptura ficticia, pois  mais alá das aparencias  a súa intervención   tense  de enmarcar  no contexto  dunha simulación  como así referenda a man   tendida ofrecida ao final do debate  por Abascal  para seguir mantendo futuros acordos,  e que en modo algunha foi rexeitada  polo máximo mandatario  dos populares.

Por iso é polo que por máis   cambiazo que tente aparentar o   mandamáis de Xénova 13 o certo  é que tras ese simulacro  de aparente moderación mantén intacto a súa relación   co fascismo sociolóxico, que o PP leva gravado nos seus xenes fundacionais e que forma parte dos seus acenos de identidade.

Para entender  a reacción  do xefe da oposición na cámara baixa   ten  de advertirse  que  aínda cando    VOX expuxo formalmente  a moción de censura contra o goberno de coalición,  o certo é  que a finalidade  da  mesma  era darlle o  sorpasso ao PP para arrebatar  a súa hexemonía,; unha  estratexia  que  foi percibida con antelación polo líder popular o que  fixo que reaccionase  con contundencia  en salvagarda  da súa primacía. 

Por tanto o seu discurso non pasa de ser unha reacción  de resentimento    diante a trampa tendida  polo seu principal aliado  político e socio de  contubernios   e conspiracións cando viu que o abismo se lle habería aos pés, por iso é polo que    o seu alarde  de radical intransixencia  contra a extrema dereita, máis que unha expresión  de ruptura ten de entenderse  como unha pose para a galería, unha manobra  de despiste   como tapadeira de continuidade  para seguir axitando  a crispación,  pois o que non ten  na súa intención  Casado  é pasar das palabras aos feitos.

Quen ve na  arenga   de Casado contra Abascal algo distinto a unha reacción de “sálvese  quen poida” están a deixarse levar pola primeira impresión ao  deducir que coas súas palabras está a marcar  un antes e un despois  no seu facer político, unha análise superficial  que obvia o feito esencial que    o PP é  refén da súa propia xénese. e por tanto  incapaz  de romper as súas connotacións co aínda vivo franquismo sociolóxico, reaccionario,  cavernícola, caciquil e racista, cuxa fortaleza no seo da   organización ten máis relevancia que   o conxuntural xiro  copernicano do seu dirixente, co agravante  engadido   que  o soporte ideolóxico que sustenta   este armazón da gaivota impide toda posibilidade  de construír unha sociedade xusta, igualitaria  e solidaria.

Deixarse levar  por unha guerra  intestina polo liderado é eludir  que   os membros  desta  dereita  que conxuntamente enchen a boca de patria e os balcóns de bandeiras,   non teñen lexitimidade  política algunha  para erixirse en defensores  da lei, tendo en conta que as súas prácticas cotiás son  transgresións sistemáticas do marco legal; e non    tan só  pola súa relación continuada  coa corrupción    endémica, senón tamén polo asiduo quebrantamento  de aspectos  relacionados  coa Lei de Memoria Histórica, e demais  dereitos sociais recoñecidos constitucionalmente, porque tras a súa recorrente apelación ao Estado de dereito está sempre a apelación  camuflada a un  Estado de dereitas., indicando así que tras o seu proceder subxace unha  concepción oportunista da lei. 


Sendo por iso que para eles  a crispación ten  de estar por encima do consenso, como queda de manifesto  no seu desesperado ataque  por abortar  os orzamentos, unha manobra  uniformada  polo espectro político dereitista,  na que  non podían  faltar os medios de comunicación  da súa órbita mediática que en aberta colaboración non dubidan en sacar todo o seu arsenal  para favorecer  a través da súa estratexia  amarelada a consecución do obxectivo de acoso e derriba establecida,  así como publicitar a campaña de axitación e propaganda de acompañamento onde  por non variar o concepto patrio toma papel protagonista. 

De ningún xeito  poden    arrogarse a condición de patriotas  cando todo   o que fixeron foi no seu propio beneficio e en prexuízo    do interese xeral, falando en por si o balance da súa xestión onde toma papel protagonista a súa interminable implicación  en casos de corrupción, así como o seu vínculo de obediencia ao poder económico que é o seu auténtico dono e máis fiel ao ouro que á bandeira

Resultando funestos os eloxios tributadas desde a esquerda ao líder popular tras a súa refrega  parlamentaria  coa  ultra dereita,   cando sabido é  que  ambos  no seu  facherío  son os artífices  do permanente  estado  de  involución  que ameaza a estabilidade política e económica do país. 



24 oct 2020

Asalto á xudicatura

Por prestixio  e solvencia da nosa democracia, os partidos políticos deben desistir de empregar prácticas que aínda estando "revestidas de encaixe legal" subverten e  estigmatizan o principio da separación de poderes, como está a suceder co controvertido proceso de elección do Consello Xeral do Poder Xudicial.

Para sortear o pertinaz veto que de forma irresponsable mantén o PP á renovación do órgano de goberno dos xuíces, os grupos  que conforman o Goberno de coalición PSOE e Unidas - Podemos rexistraron este martes último  no Congreso a proposición de reforma da Lei Orgánica do Poder Xudicial ( LOPX) tentando con iso  desconxestionar a situación  a través de fórmulas de solución, unha mudanza que atendendo ao mandato constitucional debería  estar resolta no ano 2018   pero que por desavinza política mantense en stand-by.

Coa  iniciativa dos socios de Goberno  preténdese nomear aos  vogais do Consello Xeral do Poder Xudicial por maioría absoluta do Congreso e do Senado, o que supón  deixar sen efecto a maioría  de 3/5 que rexía ata o de agora,    un cambio substancial na elección do órgano de goberno dos xuíces, e en consecuencia  unha maior  politización da xustiza.

O que se percibe  nesta  manobra  é un asalto ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados; unha manobra cuxa finalidade non é outra que o control político de todo  o poder do Estado.

Pero  este proceder  non é nada novo senón un paso máis na deterioración do órgano de goberno da Xudicatura,  que xa viu minguadas as súas atribucións cando o PSOE en 1985 para controlar politicamente á Xustiza cambiou a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria

A pesar do estrafalario daquela irrupción política  o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida  reforma, establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vogalías  xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde entón a designación política dos membros do Consello  do Poder Xudicial, estivo baseada no   mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución.

Unha  actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU coa irrupción   de Podemos  que viña cambiar as cousas  pero que  agora tamén se suma ao contubernio.

Por iso é polo que tras trinta e tres anos de  mangoneo  e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito.

Pero máis que corrixir conduta en positivo séguese utilizando  a argucia para acentuar a complexidade, iso polo menos é o que se desprende do informe remitido polo Goberno no mes de abril á Comisión Europea dentro do novo mecanismo de vixilancia do Estado de Dereito, no que contrariamente á maioría absoluta que agora establece na súa proposta de elección, defendía a utilización da maioría cualificada de 3/5   para a designación de todos os vogais como un mecanismo de garantía de independencia xudicial ; o que vén indicar que o Executivo mentiu  a Europa ocultando que cambiaría a maioría para elixir o  CGPX.

Quen se proclaman  constitucionalistas deben proceder en consecuencia  facendo  prevalecer o espírito do artigo   122.3 da CE. sobre  calquera outra tentación,  de tal maneira que os  vogais de procedencia xudicial sexan elixidos directamente polos xuíces e maxistrados como única maneira  de fortalecer a autonomía  e a independencia  CGPX, pois sabido é que a intromisión política nos  seus mecanismos de elección fai que se contaxie e desprestixie o gremio; sendo recomendable en  evitación da súa desvalorización que na elección dos membros xudiciais non participe  o poder político.

Con Bruxelas advertindo que avaliará  se a reforma en trámite está en liña coas súas esixencias sobre Estado de Dereito, sumado ao feito que calquera eventualidade respecto diso, por carencia de requisitos legais pode  bloquear  a transferencia do Fondo de Recuperación, sería conveniente  que en correspondencia a iso    os promotores  da iniciativa  sopesasen o actuado  e desistisen no seu empeño de politizar o órgano xudicial  para que sexa o perfil técnico e profesional dos candidatos, quen marque a pauta  e non a súa presunta adscrición ideolóxica. 



10 oct 2020

Máis cloacas

Aqueles comunistas aos que Iglesias denominou “ cenizos” e  vetou tras  a constitución de Podemos  hoxe son a súa máis  servicial garda  pretoriana,  sen que nada quede das  políticas transversais que preconizaba, nin mais tránsito político que  o circuíto pechado do comunismo. 


Pablo Iglesias líbrase por pouco da imputación, pois xa o estaría  de non ser pola blindaxe que lle reporta a súa condición de  aforado, circunstancia que  obrigou  ao  xuíz da  Audiencia Nacional Manuel García Castellón como instrutor do “caso Dina”  a inhibirse e  pedir ao Tribunal Supremo como competente en materia  que o  investigue, ao entender  que o líder de Podemos  e vicepresidente segundo do Goberno podería incorrer en tres delitos: revelación de segredos, danos informáticos e, o máis importante, denuncia falsa.

No seu escrito de remisión o maxistrado  aprecia que Iglesias utilizou o procedemento de maneira  capciosa para obter vantaxe electoral a propósito de que as súas acusacións eran  apócrifas, o que de xeito evidente é  indiciario que mentiu en sede xudicial, engadindo respecto diso  que a propio intento  instrumentalizou politicamente a situación  mostrándose como «vítima» dunha cacería política orquestrada polas «cloacas do Estado», co obxectivo de obter rédito nas urnas,  actuando  para iso “con temerario desprezo cara á verdade”

Pola súa banda desde Podemos  non “dan crédito” á petición  do xuíz  contra quen “carismáticos dirixentes” maioritariamente comunistas arremeten  publicamente utilizando  proclamas incendiarias,  que por  mimetismo asociado  non tardaron en facerse   extensivas na redes sociais  ata tal nivel de hostilidade  que o propio maxistrado en defensa da súa integridade  viuse    na obrigación de denunciar os  ataques  inseridos  tanto en Twitter como en Facebook.

Sendo por iso que a Garda Civil atópase inmersa na  investigación iniciada para o efecto  por supostas  ameazas de morte vertidas na rede contra o maxistrado, onde varios  usuarios fixeron público o seu propósito  de dar co seu domicilio coa finalidade  de consumar os seus desafíos. 

Todo vén indicar que desde a dirección da  formación deuse consígnaa de utilizar  o  aparataxe   propagandístico como ferramenta  de intimidación  sen  medir  as repercusións do seu alcance,  sendo boa proba diso a intervención protagonizada no estrado da cámara estremeña pola deputada morada Lorena Rodríguez Luceiro que chegou ao extremo de cualificar  o procedemento aberto como golpe de estado xudicial contra o vicepresidente segundo.

Unha saída en tromba    que o único que conseguiu foi   que as asociacións de xuíces ao unísono  saísen en defensa de García-Castelló tras os ataques de Podemos ao maxistrado.

O que non ofrece dúbida algunha  é  que tras  as tan  traídas  'cloacas do Estado'  onde  Iglesias tentou  quitar partido tras a súa comparecencia no caso Dina,  hai seis  anos de 'cloacas' internas da formación violeta,  que son o factor causante  do    galimatías que actualmente  mantén Podemos coa xustiza,  sen que a opacidade  imposta pola súa Executiva, deixe transcender  a gravidade do que se coce no seo da organización, formando parte desta ofensiva  o cambio  inducido no  seu “Código Ético” para evitar que os dirixentes «imputados» teñan que dimitir; unha blindaxe deseñada expresamente  para consolidar unha nova “caste” ao obxecto de ampliar  a impunidade do novo gremio de intocables.

A gran maioría  dos  membros do  núcleo fundacional de podemos  estaban  disociados da liturxia comunista , sendo este un aspecto que mudou no substancial  ao ser  purgados na súa totalidade,  e  remplazados  en substitución por Montero, Mayoral e Del Olmo que provenientes  da Unión de Mocidades Comunistas de España  UJCE marcáronse como  obxectivo preferente  infiltrar o comunismo nas filas de Podemos, sen máis regra de conduta  que a resultante  de impoñer  o seu propio dogma político, o que derivou nunha desvalorización ética sen precedentes  que desatou á vez unha caída electoral irreversible pois á vista das  nulas expectativas de reactivación  todo vén indicar que estamos na antesala  da súa disolución 


Outra das influentes  do séquito dirixente é a tamén comunista Yolanda Díaz, “ mais  pablista que Pablo”, quen  sendo  coordinadora xeral do Partido en Galicia  foi advertida  da   deríva    pedófila do seu asesor de confianza  na sede de Esquerda Unida en Ferrol, á que non só fixo caso omiso  senón que optou pola expulsión  militante dos  denunciantes,  promocionando  ao acusado a niveis de maior rango, ata que no Parlamento  Galego como novo   destino foi  detido sete anos despois por membros da Unidade de Investigación Tecnolóxica da Policía por seguir incorrendo en idénticas prácticas, e  iso ocorreu cando ela  ademais de deputada  protectora seguía  ostentando o máximo  rango do seu partido na Comunidade.

Consecuencia desa  conduta  de perversa   reciprocidad  consumouse  un delito continuado  contra vítimas inocentes,  unha violación repetida  dos dereitos  da infancia,  que de ningún xeito se extingue utilizando o silencio como resposta como foi o caso.

Un  feito extremadamente  tóxico para o progresismo de esquerdas  e o feminismo militante, que a pesar dos seus  aberrantes prexuízos   segue contando  coa complicidade  promotora desde as  filas de Podemos, pois ao parecer as “cloacas da  pedofília” non son perniciosas para a integridade dos dirixentes podemitas.




6 oct 2020

A República inverosímil

A confluencia dos  partidos  dinásticos en apoio  da Monarquía ameaza con transformar en anécdota a anunciada iniciativa de Unidas Podemos de instaurar a República, á vista  do esgotamento social do ciclo de rebeldía do 15 M e a  irrelevancia da súa condición de socio menor do Goberno de Coalición.  


Antes do  referendo constitucional  de 1978 que referendou o actual modelo de estado houbo  decisións políticas que foron   fundamentais para a lexitimación popular da Monarquía

Concretamente a comparecencia que o 16 de abril de 1977 fixo Santiago Carrillo e a  plana maior do seu partido, diante os medios  de comunicación  para anunciar que desde as filas comunistas aceptábase  o novo ordenamento político do país, tanto no relativo á bandeira vermella e  gualda como demais símbolos  do Estado,  e na que engadía ademais que o PCE recoñecía  ao Rey como tal, dándose o paradoxo  que ese pronunciamento  dábase  un par de anos despois de incluír a  imaxe do monarca   na portada do clandestino Mundo Obreiro correa de transmisión do partido, onde lle adxudicaba o papel de marioneta    de Franco.

Desde entón, en todas as proclamas e manifestos desde  o PCE non aparece   mención algunha ao restablecemento  da República como esixencia  para a recuperación da democracia, denotando con iso  que   pesaba máis  o medo á súa exclusión do novo escenario político  que a súa fortaleza ideolóxica

Pero  a  despreocupación comunista  pola República é moito anterior ao hipotético cambio de réxime, pois  desde 1956 no exilio non consta referencia algunha que sitúe á   mesma como  parte do seu obxectivo inmediato, máis ben co paso do tempo percíbese unha renuncia tácita  que  chega ao extremo de facela invisible  coa postulación  daquel    “cambio  político”.

Resultando por tanto probado que en contrapartida á súa legalización como partido  non dubidaron en facer  renuncia expresa daquela República que xa tiñan aparcada,    como así indica o seu  total acordo co parágrafo terceiro do artigo primeiro da nova Constitución, que establece a Monarquía parlamentaria como forma política do Estado; sendo especialmente enérxica a defensa  sobre a coroa feita  por Jordi    Solé-Tura, que como relator constitucional dos comunistas, non dubidou en defender   que a liña divisoria principal estaba entre a democracia e os seus inimigos,  para engadir a continuación  que   "querer a República, hoxe, con todas as súas consecuencias, significa loitar por derrocar a Monarquía".

Pero se por aquel entón a Monarquía  Juancarlista atopou un defensor insospeitado no emblemático dirixente  do  PCE, catro décadas despois as camadas de substitución formadas na Unión das Mocidades Comunistas, defenden unha pulsión republicana que parece estar a gañar peso entre a sociedade maiormente oposta  á continuidade  dun réxime  cada vez máis  deteriorado e discutido.

Un  desapego popular que se mantivo inclusive tras a abdicación en favor de Felipe VI en xuño de 2014, e fixo que o CIS, centro de estudos sociolóxicos, ante o negativo resultado das  enquisas decidise en abril de 2015 suspender   as preguntas    sobre a monarquía , última vez que a cidadanía foi consultada, o que non fai máis que arroxar dúbidas sobre unha percepción que se intúe negativa, agravada coa  espantada protagonizada polo  rei emérito tras o episodio da súa presunta  corrupción actualmente en mans  da fiscalía.

A Monarquía   gañou  o seu descrédito por mérito propio, e é por iso que serán inútiles todos os esforzos  por soster os alicerces da institución como  garante da actual forma de goberno, ou levantar unha devasa para salvala.

Que á vista  de tan degradante conxuntura a esquerda  promova a instauración da república é un exercicio de honestidade política que de ningún xeito debe  crear alarmismo  e moito menos alentar censura entre os seus detractores, pois o peor que lle pode ocorrer ao país  é seguir sumido  na  inestabilidade inducida  pola  pecaminosa deriva da realeza,  tendo en conta que  as institucións políticas teñen sentido de continuidade  se son útiles para a cidadanía  e tal principio de utilidade  para nada garántese a tempo presente.

Non sendo de recibo por tanto asociar  a percepción da  «República» co desconcerto  e o caos, en interesada  rivalidade co outorgamento  de  exemplaridade  e virtuosismo  dedicado  á «monarquía parlamentaria », pois tal proceder é unha arbitrariedade  utilizada coa intención de sustentar    tendencias  preestablecidas, aínda  cando  a realidade dos feitos pinta xusto ao revés, por canto as veciñas  repúblicas da nosa contorna próxima, como Portugal, Italia, Francia ou Alemaña nada teñen  que envexar en estabilidade aos réximes monárquicos dos países do norte. 

Sendo  contrastable  que os presidentes da república achegan  maior  consistencia e solidez  ao desempeño da actividade política, aspecto  que sumado ao cúmulo de despropósitos que acompañan o turbio proceder da  casa real reforza  a ruptura cunha Monarquía  que pola súa perniciosa deriva  non pode ofrecer máis que pobreza, inxustiza e corrupción.

Agora ben tampouco é sustentable   que esa esquerda que se fai chamar antimonárquica  tente alcanzar a súa meta patrocinando  a Constitución do 78 como pedra angular do seu obxectivo,  cando é farto sabido  que  o seu contido é quen referenda a condición xerárquica da coroa.