A xustiza na encrucillada

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cando os propios xuíces son apareados politicamente como conservadores ou progresistas, insistir en outorgar autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial é un completo desvarío.

A motivación que envolve a renuncia do Xuíz Marchena a presidir o Poder Xudicial hai que buscala tras a descarada intromisión que exerce o poder político na súa hostilidade de anular a independencia dos Tribunais, unha inxerencia que desde a instauración en 1978 da Constitución española (CE), foi acentuando a súa presión ata constatar sen ningún xénero de dúbida que contra a versión oficial, o noso, é un modelo ficticio no que a separación de poderes refírese.

Pois a pesar que a Carta Magna establece que o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, e engade respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado, non deixando dubida algunha sobre a súa finalidade con respecto a a separación de poderes; o certo é que non dispón da necesaria independencia para garantir libremente o desempeño dos seus labores e poder actuar imparcialmente e sen ataduras políticas na defensa da cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes. 

O que aquí está a pasar diverxe no substancial de tan primordial obxectivo pois o espírito primixenio establecido na Constitución foi modificado politicamente cara á peor das súas versións, e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; blindando toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial mantiña invariable tal criterio, é dicir , que os doce vocais xuíces serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político; o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque co seu carácter totalitario a maioría dos nosos políticos negáronse a asumir a función dun poder xudicial independente e a aplicación do imperio da lei nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985 para controlar politicamente á Xustiza; ata o extremo que o entón Vicepresidente Alfonso Guerra, proclamou aquilo de “ Montesquieu morreu”, en clara alusión á inexistencia real de separación dos tres poderes en España.

Aquela manobra representou por tanto un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados; unha manobra cuxa finalidade non era outra que o control político de todos os poderes do Estado, e por tanto un aval á corrupción do sistema que tal decisión trouxo consigo.

A pesar da irrupción política  o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida  reforma, establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vocalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU e contra todo prognóstico PODEMOS que viña a cambiar as cousas  pero que ao final tamén se sumou ao contubernio.

Por iso é polo que tras trinta e tres anos de mangoneo e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito. ao resultar obvio que por salvagarda das garantías democráticas o seu Parlamento e o Poder Executivo non deben participar a efecto algún no proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Interferencia que raia na obscenidad cando os que se confiren atribucións para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial son uns partidos políticos implicados na corrupción ata as cellas; xustificación máis que sobrada para esixir a recondución a orixe da situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados.

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, téñase porseguro que non cesará a deterioración da xustiza

Primarias e liortas instestinas

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras a aparencia democrática das primarias subxace outra realidade contraposta, tal é o control do aparello do partido e a purga de disidentes, sen sopesar 

prexuízos que a conflitividade desatada inducirá  nos resultados electorais

O enredado ambiente, o permanente estado de perturbación e o desnorte persistido da clase política, máis que favorecer un cambio en positivo en utilidade do futuro do país, fai que a súa inercia propicie que o estancamento se faga dono da situación, e cando isto ocorre, os políticos deixan de estar á altura da circunstancias, para ser o liderado dos mediocres o que marca a pauta, xerando con iso unha situación carencial que obstaculiza a implantación de alternativas de solución e propicia a desvalorización na calidade democrática 

O alarmante desta deterioración, é que xorde cando a totalidade das formacións políticas que conforman o arco parlamentario fan gala de democracia interna que xustifican alardeando de utilizar as primarias, esa palabra cargada de connotacións positivas, sinónima de dar a oportunidade á súa militancia na elección dos seus dirixentes, cargos de representación e participar na determinación da liña política como demais decisións do partido. 

Iso así exposto resulta ideal, pero esquecémonos que os partidos políticos son estruturas piramidales, nas que o líder ostenta, plenas atribucións e o supremo poder, e tal circunstancia induce por uniformidade xerárquica a que as organizacións saian mais divididas tras celebración do ciclo de primarias, pois tras o mesmo imponse a disciplina prusiana onde os cadros pechan filas en torno ao líder, facendo proliferar a mediocres e oportunistas e complicando a mecánica participativa interna de quen resultaron derrotados no proceso,  desde o oficialismo resultante máis que como compañeiros de proxecto sexan  tratados con fustrigación. 

Pero a máis de incrementar o enfrontamento no seo da organización, desde o punto e hora que a consecución de apoios ás candidaturas atende a divisións dentro da mesma , nada garante que o vencedor dunhas eleccións de réxime interno como as primarias sexa o aspirante máis adecuado para granxearse o voto da cidadanía nuns comicios de rango institucional. Chegado a este extremo, resultaría que a pesar dos malos resultados que puidesen depararlle as urnas a súa continuidade mais que cuestionada  estaría garantida pola blindaxe que lle reporta a súa condición de líder da organización e o factor engadido da dilución da responsabilidade política, que por iso das primarias recaería nun ente etéreo chamado militancia.

Se ata a implantación desta fórmula, a totalidade dos candidatos aos comicios eran cooptados pola cúpula do seu partido co descrédito que á calidade democrática representaba aquela modalidade que impedía toda posibilidade de renovar as elites políticas, a utilización alternativa do sistema de primarias non variou no substancial a situación, pois mais alá dun extraordinario éxito propagandístico, a súa aplicación foi unha medida que ao non existir nos partidos mecanismos de fiscalización dos candidatos, desatou loitas de poder no seo dos mesmos que en nada veu favorecer á democracia nin á rexeneración política

Na maioría dos casos, tras a aparencia dese referente democrático que supostamente ten por finalidade favorecer a emerxencia de líderes e novos cadros, subxace outra realidade oposta , tal é impoñer desde a cúpula dominante un modelo de primarias que facilite o control do aparello do partido, anulando para a súa consecución a pluralidade diverxente e chegando ao extremo de agudizar a confrontación entre faccións sen avaliar as consecuencias derivadas, cuxa dimensión e impacto poden ter un efecto demoledor para o partido, pois o electorado é dado a castigar nas urnas a aqueles partidos sumidos en conflitividade, loitas internas e escisións

Tal desvarío obedece á baixa calidade democrática dos partidos políticos no seu funcionamento interno, cuxa repercusión ademais de obstaculizar a renovación das súas políticas e ideas, impídelle á oposición interna  aportar alternativas, pois contrariamente ás aparencias, o certo é que os partidos políticos intrínsecamente non son xenuinamente democráticos por canto o autoritarismo é práctica xeneralizada. 

Extravío que non só afecta en exclusiva aos partidos tradicionais, senón tamén os que dicían vir cambiar as cousas. 

Democracia restrinxida que é necesario reverter para que a operativa dos partidos políticos cambie de rumbo, e como instrumentos de representación cumpran a súa verdadeira finalidade

 É por iso que sen levar a termo un proceso de rexeneración e democratización interna das formacións políticas como paso previo á celebración das súas primarias, o resultado alcanzado virá revestido de insolvencia e ilexitimidade

A banca hipoteca a xustiza

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Sen tombar o “réxime do 78”, e eliminar con iso  os privilexios  que ostenta a súa estrutura  de poder,  será  materialmente  imposible  evitar que os escándalos  xudiciais manteñan  a súa  continuidade e sucesión

O imposto das hipotecas que provocou o recente terremoto no Supremo non é nada novo, tendo en conta que a súa aplicación nos actuais termos leva en vigor a friorenta de 23 anos, ao ser en 1995 cando a través dun regulamento determinouse que era o cliente quen debía sufragar o importe dos Actos Xurídicos Documentados ( AXD), ao adxudicarlle contra toda lóxica a condición de “suxeito pasivo” deste tributo; é dicir, que desde aquel momento ata a actualidade a efectos legais, foi o cliente o obrigado a facerse cargo do seu pago.

Sorpresivamente pasadas dúas décadas desde a posta en práctica de tan atípica repercusión, o pasado 18 de outubro o Supremo nun xiro sen precedentes altera a norma establecida ao ditar agora que o rexistro dunha vivenda que se vai a hipotecar pola súa condición de feito gravado impositivamente é de responsabilidade exclusiva das entidades bancarias , tendo en conta que con iso están a outorgar en definitiva garantías de que recuperarán o seu diñeiro ou o inmoble.

Pero este sinal de evolución durou un abrir e pechar de ollos, pois se o xoves desde a xudicatura dicíasenos que en contra do que viña sucedendo o devandito imposto tería que ser custeado polo banco como prestamista, o venres deixan en suspenso o seu contido aducindo que o van a pensar un pouco máis pola “enorme repercusión económica e social. 

Unha absurda evasiva cuxa finalidade non era outra que facilitar a posta en escena dun simulacro orquestrado desde a cúpula do Tribunal, ao só obxecto de forzar a celebración dun Pleno desde onde botar abaixo a sentenza da Sección Segunda da Sala que puxera en xaque ao armazón financeiro do país, aínda sen darse os requisitos para a avocación plenaria e a pesar que as regras de xogo impedían modificar sentenzas firmes, dada a súa condición de cousa xulgada.

 Un complexo e turbulento proceso que non só deixou en evidencia a independencia do poder xudicial fronte ao poder da banca, senón que produciu unha situación de desconfianza e inseguridade xurídica na sociedade.

Todo vén constatar que os feitos acaecidos non obedecen a unha eventualidade senón que foron ideados de antemán seguindo un guión preestablecido, por máis que unha vez consumado o complot o Presidente Carlos Lesmes nun intento de evadir responsabilidades nos feitos anunciase publicamente en rolda de prensa que a culpa de todo tíñaa o lexislador, pola penumbra e imprecisión que envolve o marco legal.

Un desvario argumental, que paradoxalmente contrasta co silencio que mantivo en relación coa sobreactuación do seu colega na maxistratura. Diaz– Picazo, cuxo voto a favor da banca foi determinante para lograr que as cousas volvesen quedar como estaban, aínda cando a súa abstención era obrigada en razón á súa participación como docente no Colexio Universitario de Estudos Financeiros ( Cunef), propiedade da Asociación Española de Banca ( AEB), é dicir, nin mais nin menos que a patronal bancaria.

Con este novo despropósito, queda demostrado unha vez máis que a doutrina xudicial imperante non é o garantismo senón a regresividad, e iso é así, pola manifesta imposibilidade de conformar unha xustiza progresista no marco do réxime do 78, tendo en conta que a ideoloxía da propia Constitución inspiradora como a da súa lexislación de desenvolvemento é na maioría dos seus aspectos regresiva e conservadora. 

Non podendo ser doutra forma; por canto o texto redactado no transcurso do proceso constituínte estivo dominado en todo momento polo sector reformista do franquismo e vixiado polos poderes fácticos do vello réxime, impedimento sobrado para excluír dos seus implícito contidos de signo progresista. 

Tal característica induciu que no devandito contexto España garde na actualidade máis analoxía cun Estado autoritario que democrático, circunstancia que favoreceu a continuidade de hábitos de tempos pretéritos, o que impediu de partida a consolidación unha xustiza de vangarda.

Un obstáculo permanente que no caso presente facilita que a aberración xurídica convértase en norma de conduta, prexudicando os dereitos cidadáns en beneficio dos poderes políticos e económicos. 

Unha contraproducente dinámica que de ningún xeito se soluciona con oportunistas desmarques políticos como o utilizado por Pedro Sánchez tirando de  modificación normativa vía real decreto, e moito menos cando por desidia política está empantanada a transposición da directiva hipotecaria europea á lexislación nacional; unha Lei que chamada a protexer aos consumidores dos abusos hipotecarios leva dous anos de atraso a pesar do risco de sufrir unha forte multa, e que de terse resolto en tempo e forma evitaría ter chegado ao despropósito actual.

A solución debida pasa por liquidar o réxime do 78 con articulación de substitución alternativa, pois suposto contrario de manterse a súa vixencia, a xustiza garantista seguirá a ser unha quimera e a democracia unha aparencia. 

Neoliberalismo: Parapeto ultra

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Mentres falar de democracia equivalla a oficializar a superioridade dos máis poderosos, o ascenso da ultradereita farase imparable, e non decaerá, en tanto manteñamos o modelo neoliberal como sistema de desenvolvemento político, económico e social.

O núcleo ontolóxico do neoliberalismo é antagónico por natureza coa democracia, por canto, a súa propagación viral é diametralmente oposta á idea dunha sociedade igualitaria, pero tal diverxencia non é nada novo senón reflexo dunha eterna confrontación, pois lonxe da aparente sincronía debemos ter presente que a clase capitalista segue proclamando na actualidade que o sufraxio universal mais alá de ser un dereito inalienábel é unha ameaza que facilita que a maioría democrática poida abolir os seus privilexios.

Se durante a cuarta e quinta década posteriores á postguerra accederon de mala gana a redistribuír a riqueza no contexto do estado de benestar e a regulación do proceso económico por parte do Estado, dando aparencia de igualdade, estabilidade e un mellor nivel de vida para a cidadanía , co estalido controlado da crise do 2008 a tirantez fíxose notoria pola repercusión dos seus efectos que produciron unha diminución na rendibilidade do capital do mesmo xeito que a caída en picado da taxa de crecemento.

Circunstancia que aproveitaron non só para forzar o desmantelamento gradual daquel estado de benestar senón tamén para instaurar a precariedade en todo o relacionado coa esfera económica laboral, ben fose a través da xeración de inestabilidade no emprego ou mediante a redución salarial, restricións auxiliadas estratexicamente pola imposición de políticas de detención do crecemento e intensificación da desigualdade, e todo, coa expresa determinación de minar a democracia e evitar así que a vía electoral puidese influír nas decisións fundamentais da vida económica.

É dicir, cando a incidencia da crise pola súa condición de fracaso debese derivar nunha moderación posneoliberal, contra todo prognóstico, o que aquí realmente estase consumando é un proceso de radicalización do neoliberalismo e iso facilitado pola cobertura prestada por unhas forzas políticas afíns que ostentando a función de Goberno mais que dar prioridade ás persoas transixiron con esta minoría.

Sendo mostra de tal dicotomía a conversión dunha crise de débeda privada, xerada polo propio bloque oligárquico neoliberal, nunha crise de débeda soberana, cuxo montante sen xustificación algunha terminou sendo repercutido sobre a totalidade dos contribuíntes, e cando isto ocorre e é a cidadanía quen ten de asumir como propia a cuantiosa factura orixinada pola mala praxe dos especuladores financeiros, tal anomalía é indicativa do desprestixio político e por conseguinte da débil saúde democrática que padece o país.

Asistimos sen inmutarnos a unha subxugación en toda regra do mal chamado Estado de Dereito, mentres os directos responsables de tal coerción non decaen no seu empeño de validar o anómalo adxudicándolle clave de normalidade, utilizando os resortes propagandísticos ao seu alcance a través da mass medía especializada en fabricar e difundir o discurso do poder oligárquico; un prosélito mensaxe cuxa divulgación ten por finalidade facer crer que non pode haber outra lóxica política distinta do neoliberalismo e que as políticas de austeridade son incuestionables.

Coa fractura do consenso social a reacción dos gobernos de corte neoliberal, amparados politicamente polos teóricos representantes da cidadanía, lonxe de articular medidas paliativas que favorecesen un cambio de rumbo, non fixeron mais que manter a continuidade do sistema e ante a mobilización social  decantáronse pola aplicación de reformas coercitivas do Código penal e o endurecemento da represión; xerando con iso unha frustración colectiva na sociedade.

Este empeño en manter a aplicación das políticas neoliberais ademais de perpetuar o inservible, crea un sentimento de abandono e frustración nun amplo sector da poboación que marxinado polos seus efectos e desatendidos polas institucións políticas, na súa orfandade convértense en referentes de conquista dunha emerxente extrema dereita que sen complexos á hora de levantar a voz faise receptora das iras de moitos sectores marxinados e afastados de toda solución. 

Pois sabido é que a extrema dereita prospera sumando ás súas filas ás vítimas do neoliberalismo, ás que lles promete volver a un pasado idealizado de orde e prosperidade, é dicir, que o auxe da ultra dereita é consecuencia directa das políticas de austeridade e do afundimento dos principios de democracia, xustiza social e solidariedade, e en tanto non cambiemos de modelo o éxito da dereita radical estará garantido. 

Pero visto o visto todo vén indicar que lonxe de proceder en corrección os políticos cómplices da situación mantendo a súa traxectoria de revisionism encartaranse á teoría de Hayek, defensor a ultranzas do neoliberalismo, e mais que cambiar as cousas en positivo, asumirán abolir a democracia para rescatar ao capitalismo.

O PP camiño da involución

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Coa súa estratexia de axitar e crispar a vida política, Pablo Casado renova o vínculo de relación que o seu grupo ten  establecido co autoritarismo e o franquismo, volvendo con iso a situar ao PP no radicalismo ultra, á marxe do diálogo e afastado do  parlamentarismo democrático. 

A argucia que unha década atrás utilizou o agora deposto Rajoy na súa oposición ao Goberno de Zapatero é a que agora resucita Casado como novo dirixente do PP no seu intento de desgastar a Pedro Sánchez, contando nesta ocasión coa participación asociada de Rivera, líder de Ciudadanos.

Unha artimaña consistente en prender mecha á crispación traendo a colación asuntos marcadamente sensibles como a situación económica e moi especialmente os feitos relacionados coa problemática territorial catalá , para así desde unha versión falseada da realidade tentar tirar rendibilidade mediante a descapitalización do novo Executivo e a desvalorización dos grupos políticos que facilitaron a Moción de Censura. 

O que ocorre, é que a diferenza de entón a mensaxe do PP perdeu toda credibilidade no electorado, pois ademais da súa probada implicación na corrupción evidenciou que a súa práctica política é contraditoria coa idea que predica; ata o extremo que a súa función operativa obedece en exclusiva ao ditado das institucións internacionais e ás ordes que en beneficio da súa conta de resultados emiten os grandes centros de investimento.

 Excluíndo dos seus labores toda acción dirixida a favorecer ao conxunto da sociedade ou que contribuísen a que o noso país fose mellor, máis ben ao contrario, o impacto causado coas fórmulas aplicadas nos seus seis anos de goberno o único que xeraron foi acentuar a deterioración e empeorar a situación, máis aló do seu intento en disfrazar o resultado de crecemento e reactivación.

Por iso é polo que a artimaña de mirar de esguello ao estáblismen invocando a súa aceptación e ao mesmo tempo proclamar aos catro ventos o amor á Patria, pola súa carga de incoherencia e falsidade resta toda credibilidade ao protagonista de tal despropósito ; do mesmo xeito que tampouco é de recibo que a estas alturas desde unha repentina conciencia descubran que tras a chegada do novo inquilino á Moncloa a situación económica política e social está sumida no caos, cando só uns meses atrás sendo o seu grupo político o que gobernaba manifestaban xusto o contrario.

Na súa ofensiva de acoso e derriba para acabar con Sánchez a campaña deseñada para o efecto polo novo líder do PP, pola súa condición de despropósito máis que fornecer o efecto que persegue producirá xusto o resultado inverso, pois o feito de devaluar a actual política económica do novo Executivo cando é farto sabido que os socialistas están a gobernar cos orzamentos elaborados e aprobados polo seu propio partido, tal contrasenso pintando un panorama irrecoñecible e falso fará que o grupo conservador dilapide a escasa credibilidade que lle resta e esborrállese na intención de voto, como así vén indicar a última enquisa do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) que non só confirma a caída en picado da intención do voto do PP, senón que ademais presenta a Pablo Casado como un radical sen votos.

Para prever o que pode deparar o facer político do novo PP non debemos despistar a marcada influencia que o ex presidente Aznar exerce sobre a súa rexuvenecida cúpula dirixente, e entender moi especialmente que o triunfo de Casado no Congreso do PP supuxo unha volta de porca da organización conservadora cara á dereita e a estratexia do populismo identitario.

Avalando tal tendencia o apoio explícito prestado á súa candidatura por movementos da sociedade civil de identificado perfil extremista, como Hazte  Oír, así como dos ultraliberales do Club de los  Viernes, é dicir referentes do conservadurismo mais recalcítrante e de emprazamento ideolóxico na extrema dereita.

Non sendo de estrañar por tanto que no seu desenfreo exerza a diario de pregoeiro de totalitarismo e no seu extravío estableza como obxectivo preferente facer unha oposición sen cuartel contra os socialistas e aliados conxunturais, sen reparar na utilización do discurso ultra, na confrontación política ou en incendiar coa crispación o Congreso.

Unha oposición envilecida dun líder de pouca montar que utilizando un estilo pouco ortodoxo sen moderación emprega a hipérbole para recuperar o poder perdido a través dunha política de derrapaxe continuada que o único que reporta é acentuar a disensión social que ademais de resta credibilidade a a súa persoa fai que o ata agora bastión conservador perda toda conexión coa moderación e polo seu radicalismo tire pola borda o seu capital electoral.

En resumo, coas súas prácticas de guerracivilismo o máximo mandatario do PP pon de manifesto que a reconciliación do 78 deixa de formar parte do seu proxecto político, que substitúe pola súa decisión unilateral de aliarse co totalitarismo e a autocracia.

Circunstancia que fai acender as alarmas do sistema, pois de impoñerse a súa auspiciada involución, alto risco é de agardar na  estabilidade democrática do país