A xustiza na encrucillada

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cando os propios xuíces son apareados politicamente como conservadores ou progresistas, insistir en outorgar autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial é un completo desvarío.

A motivación que envolve a renuncia do Xuíz Marchena a presidir o Poder Xudicial hai que buscala tras a descarada intromisión que exerce o poder político na súa hostilidade de anular a independencia dos Tribunais, unha inxerencia que desde a instauración en 1978 da Constitución española (CE), foi acentuando a súa presión ata constatar sen ningún xénero de dúbida que contra a versión oficial, o noso, é un modelo ficticio no que a separación de poderes refírese.

Pois a pesar que a Carta Magna establece que o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, e engade respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado, non deixando dubida algunha sobre a súa finalidade con respecto a a separación de poderes; o certo é que non dispón da necesaria independencia para garantir libremente o desempeño dos seus labores e poder actuar imparcialmente e sen ataduras políticas na defensa da cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes. 

O que aquí está a pasar diverxe no substancial de tan primordial obxectivo pois o espírito primixenio establecido na Constitución foi modificado politicamente cara á peor das súas versións, e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; blindando toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial mantiña invariable tal criterio, é dicir , que os doce vocais xuíces serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político; o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque co seu carácter totalitario a maioría dos nosos políticos negáronse a asumir a función dun poder xudicial independente e a aplicación do imperio da lei nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985 para controlar politicamente á Xustiza; ata o extremo que o entón Vicepresidente Alfonso Guerra, proclamou aquilo de “ Montesquieu morreu”, en clara alusión á inexistencia real de separación dos tres poderes en España.

Aquela manobra representou por tanto un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados; unha manobra cuxa finalidade non era outra que o control político de todos os poderes do Estado, e por tanto un aval á corrupción do sistema que tal decisión trouxo consigo.

A pesar da irrupción política  o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida  reforma, establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vocalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU e contra todo prognóstico PODEMOS que viña a cambiar as cousas  pero que ao final tamén se sumou ao contubernio.

Por iso é polo que tras trinta e tres anos de mangoneo e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito. ao resultar obvio que por salvagarda das garantías democráticas o seu Parlamento e o Poder Executivo non deben participar a efecto algún no proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Interferencia que raia na obscenidad cando os que se confiren atribucións para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial son uns partidos políticos implicados na corrupción ata as cellas; xustificación máis que sobrada para esixir a recondución a orixe da situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados.

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, téñase porseguro que non cesará a deterioración da xustiza