O FUTURO ESTÁ NA ESQUERDA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Permitir que tras o sofisma da estabilidade siga gobernando o país  o partido máis corrupto da democracia,  equivalería a retrotraer a  función política a tempos pretéritos á Transición.

A ninguén  que ademais de peitear canas teña dous dedos de fronte,débelle sorprender o maismínimo  o patrocinio de Felipe González  a un goberno PP / C´s coa abstención do PSOE, pois tal formulación lonxe dunha novidade   é algo no que leva traballando desde moito tempo atrás, coa   planificada colaboración  de destacados membros da caverna mediática e a interesada participación  das  empresas que conforman o IBEX 35. 

Ralea que no seu conxunto admite as eleccións  desde  o  mero  formulismo,  pero que de ningún xeito acatan  como  formato determinantes de acceso  ao poder de Goberno,  que á marxe  da representación electoral entenden como reserva exclusiva e coto privado das altas esferas, toda unha expresión explícita do  seu desprezo  cara á  prevalencia que debe ostentar a  función política  e do absoluto  rexeitamento á autenticidade democrática, aspectos   que  poñen de manifesto  o seu  respaldo ao predominio do poder e económico sobre a vontade dos electores, como proba  o  feito cativo de seguir sometendo  a capitalización  electoral  á determinación das elites financeiras.

Un estilo vergoñento de facer política  cuxo proxenitor  non foi outro que o agora entremetido Felipe González,  que no seu momento, desempeñando función  á fronte do Executivo desposuíu de todo contido á democracia ata amparar a  colonización do Estado por parte dos poderes fácticos,  xerando  durante o seu mandato como gobernante  un balance   demoledor, onde o abuso de poder fíxose norma e o rendemento de contas unha ficción, convertendo ao país en campión do endebedamento, colmado de desemprego e saturado de corrupción, todo un estilo deplorable de exercer o poder; é dicir, de idéntica degradación  que  a agora   xerada polo Presidente Rajoy,  e cuxa continuidade como sistema vén recomendar no   seu alleamento  o   exasperado  ex-mandatario  socialista.

Pero tal posicionamento por desatinado que pareza nada ten de improvisación,  pois atende a un deseño planificado cuxa finalidade  non é outra que a neutralización  do seu propio partido, pechándolle acceso  como alternativa de Goberno,  para así condicionar que todo intento de renovación  no seu seo mais que un cambio de rumbo  teña o efecto dunh volta ao peor espírito da Transición. 

De tal xeito que no ámbito desta  conxuntura  sexa doada  a posta en práctica dunha dinámica política  e financeira  orientada a liquidar todo intento  de soberanía popular e dese modo  seguir mantendo sen atrancos   a vixente  impunidade especulativa e  o predominio do poder económico herdado do franquismo, e así soster invariable unha traxectoria política que ademais de converternos en mais  pobres siga privándonos  de ser donos do noso destino.

Os cambios políticos a positivo nunca deben xerar medos na sociedade, e cando  emanan democraticamente do mandato  popular como resulta  ser o caso na situación actual, entón, non se debe contemporizar ante reaccións involutivas que en boa lóxica  deben ser erradicadas sen miramentos,  de maneira especial  cando os seus  artífices como no caso de González, versionando ao seu antollo a realidade tentan levar a termo  a estafa  de antepoñer  a súa  fascinación polo diñeiro, a súa adicción polo glamour e polos consellos de administración sobre o inalienábel do interese xeral da maioría social.

Idéntica manobra que a orquestrada coordinadamente polo grupo de ex -ministros do PP, do PSOE e UCD que integrados na Fundación España Constitucional non dubidan en ocultar a preferencia dos seus  intereses tras a demanda  de conformación dun goberno de idéntico corte, petición acompañada igualmente do  suxestivo chamamento á estabilidade política, ao progreso social e á rexeneración democrática, pero omitindo ao completo  toda mención de recoñecemento  ao cambio político suxerido nas urnas pola notoriedade de 12 millóns de cidadáns.    

Sendo pois evidente que aos  defensores de "que todo siga igual" interésalle   mais que nada   a continuidade do seu,  pero de ningún xeito, mostran o  mínimo interese en poñer  solución á situación  extrema  que de forma asidua   sofren millóns de persoas afectadas  no esencial nos seus  dereitos laborais e sociais.

Se así non fóra,  mais que  decantarse pola falsa estabilidade  de soster  en prórroga a un  goberno adscrito aos recortes e ás políticas de austeridade, encubrindo o contaxio medular da súa corrupción e financiamento ilegal, tentarían a apertura a un novo tempo político a través dun programa de cambio e un Goberno progresista, que en agrupación de esquerdas, decantásese  por asumir como propia  a revitalización  democrática instituir solidariedade, corrixir  a desigualdade, instaurar a solidariedade,  establecendo para o efecto políticas económicas que ademais de crear  emprego favorezan a xusta redistribución  nas rendas do país. 

Incluíndo  no seu contexto a reforma do marco  constitucional  en liña  a avanzar  cara ao federalismo,  e todo iso, co obxectivo posto no  desaloxo do Partido popular da Moncloa. 

Propósito de imposible consecución sen a participación do á esquerda do PSOE, Podemos e  EU que ademais de capitalizar a maioría electoral, en confluencia, son  as forzas do cambio que conxuntamente  con outras están en condición de conducir ao  país   cara a unha   nova etapa da súa historia.

A CAVERNA MEDIÁTICA AO ATAQUE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Canto mais complícase a continuidade  do PP á fronte do Goberno,  con maior agresividade reaccionan os mercenarios  da caverna mediática no seu intento de cortocircuitar  con insidias calquera pacto alternativo a Mariano Rajoy.

Cando mais atarefada estaba a caverna mediática do PP axitando a súa demente ofensiva contra PODEMOS, en retorno,  o búmerang de Acuamed veu  desarmar a montaxe da súa estrataxema de acoso e derriba, e lembrar  así  á xente de Rajoy que é escusado que busquen   deslustre político en terceiros    cando teñen no seu propio espello o peor  dos reflexos, pois as connotacións  da maquinación   dirixida polo 'gurú demoscópico' de Cospedal, Arcadio Mateo,  despexan toda dúbida sobre a súa paternidade  da operación Frontino  á vez de situar    á formación conservadora por vínculo de dependencia  como directa responsable desta  nova trama  de corrupción. 

Sendo iso   motivo mais que sobrado para impedir  que na estreada andaina  lexislativa os campións da  inmoralidade e a decadencia  sigan  ostentando o Goberno do país, máxime cando  nun exercicio de desvarío democrático e malas artes   non reparan o mais mínimo en utilizar    a estrutura do Estado en beneficio propio e  prexuízo  dos seus adversarios políticos. 

Quen é refén da súa corrupción estrutural  dificilmente poderá  acreditar o plus de honestidade  que o bo facer político esixe, e por tanto nula autoridade  moral   ten conferida para poñer en cuestión a integridade dos demais, e moito menos despois de     remontarse a tempos  pretéritos e poñendo en cuestión o Estado de Dereito  utilizar sen fundamento nin orde xudicial a membros da cúpula policial para filtrar a medios    afíns o infundio como fórmula de proceder,   coa expresa finalidade de expandir  intoxicación mediática, e así, acusar falazmente á formación morada de financiamento ilegal.

Exasperada manobra  posta en práctica co  propósito de tomar vantaxe política combatendo con malas  artes  o contido  dun proxecto de país, que por ben definido e ao non deixar  a ninguén atrás, ameaza a continuidade de trinta  e seis anos  de prerrogativas a favor   dunha minoría   que testemuña  a degradación do actual modelo político. Non deixando  de ser esperpéntico   que ao tempo de pregoar  o seu compromiso coa rexeneración democrática sexa  esa facción política quen cos seus feitos  mostra xusto a función oposta; motivo sobrado para situarlles na  oposición como única fórmula  para que a democracia deixe de ser unha blindaxe de privilexios  duns cuantos  e en proceder de correspondencia  sexa devolta á cidadanía.

Dicir non obstante que nesta  campaña de acoso e derriba instada desde o  PP contra PODEMOS e conducida  pola caterva mediática, tense  de precisar     que os medios de comunicación por se sós non son o perigo, que si , o mal uso dado  aos mesmos    por parte dos  poderes fácticos e económicos, que desde posición de dominio transforma en noticia o que en rigor non debese selo xamais, e todo, coa intención de distorsionar  a realidade e o propósito de manipular á cidadanía en beneficio propio. Finalidade  de imposible consecución sen a  participación  aliada dos   mercenarios do poder, que nunca coa colaboración  de verdadeiros xornalistas  comprometidos  con principios de profesionalidade e ética deontolóxica que  como  garantes da democracia  informan de forma certa, clara e obxectiva.

Nun país como o noso onde os  mass media como empresas  mantiveron desde o 78 plena influencia sobre  a política, agora  ante a eventualidade  de cambio  tentan forzar a continuidade mediante a presión  mediática   dos opoñentes á súa primacía  e en alianza de intereses cos seus afíns políticos  desde o ultradereitismo obsesivo, facendo de PODEMOS  o chivo expiatorio das súas intrigas coas malas artes  dos bufóns do réxime cuxa función mais que xornalística  pasa  polo acoso e derriba. Como tamén facer da información  unha arma de manipulación masiva co adoctrinamento  de suxeitos fiadores da súa estratexia nun  intento  de manter  a súa xerarquía  e evitar  con iso  todo  cambio na configuración política.  

Téndose de afirmar   por iso que o grao de degradación  é de tal calibre   que os medios de comunicación transformáronse   en espellos trucados que devolven adulterada a información ao cidadán no contexto dunha dinámica na que prima a noticia falsa, o mal facer xornalístico   e a peor versión da liberdade de expresión  que no seu conxunto conduce  á instauración dun novo formato  de comunicación  onde a censura   que exercen os donos dos medios toma papel protagonista á vez que  o auxilio do sector mais reaccionario do oficialismo político faise aliado da situación .

Para desgraza  democrática  a  caverna mediática  apropiouse da situación sen que a liberdade de información teña garantido o seu espazo ante  a hexemonía  duns medios que ao servizo da dereita mais recalcitrante tentan converter aos cidadáns en simples máquinas aos que uniformar  en pensamento.    Sendo hora de dicir basta á  mentira  e ao engano, para así rexeitar  que outros pensen por nós, e desde a discrepancia a través da rede, establecer  un  debate critico  e honesto para investir  os termos da situación  e garantir sen atrancos  o cambio de rumbo que demanda o país. 

AS PERVERSAS 'BARONÍAS' SOCIALISTAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Instalados no  seu status acomodaticio e compartindo  a  estratexia da dereita, as 'baronías' do PSOE son o principal atranco para  conformar un  goberno de progreso  ao truncar coas súas artimañas toda dialéctica de confluencia.

Correron ríos de tinta  sobre os resultados do 20D e especialmente no relativo  aos acordos de gobernabilidade que poderían deparar,  pero ao final contra as mais posibilistas elucubracións de aritmética electoral  apuntando a compartimentación política en bloques de afinidade, tal probabilidade parece diluírse definitivamente contra o sentir maioritario das urnas para impoñerse unha vez mais a continuidade do bipartidismo,  e esta vez, co sustentáculo estratéxico  do  C's, como soporte partidista do IBEX 35.

Iso polo menos é o deducible a xulgar pola avinza en triunvirato  alcanzada por PP,   C's e PSOE á hora de conformar a Mesa do Congreso,  onde os socialistas  á marxe do cambio proclamado durante a contenda electoral, sen explorar outras opcións non dubidaron  en aceptar  o ofrecemento   de asumir a  presidencia  da Cámara Baixa, aínda que iso como foi o caso, supuxese  entregar  a maioría da  Mesa ao PP e Cidadáns,  ao garantirlles co devandito pacto a maioría do órgano de goberno do Congreso, extremo que supuxo deixar en mans das forzas conservadoras  o funcionamento da Cámara,  e por tanto, outorgarlles plena capacidade decisoria sobre as leis que se tramitan ou non.

Esa alianza de intereses  non facilita en nada   a lexislatura de cambio esixida pola maioría electoral nas urnas, como tampouco   a   constitución   dun goberno de progreso capaz de repoñer os  dereitos e liberdades perdidas,  pois o despropósito cometido   por un deostado Pedro Sánchez e o seu equipo   pon en serio risco tal probabilidade aínda que  tras os comicios  o variopinto  mapa de representación  facía posible esta opción. Circunstancia que facilita  o  goberno do  PP en minoría e impide democratizar a vida  política, abrindo aporta á formulación de gobernabilidade que  propician os poderes económicos do país  e a dirección coordinada financeira e política europea  co patrocinio e protección do sector neoliberal do  PSOE, a pesar  que tal desenlace sexa en se mesmo  unha traizón ao seu propio programa electoral  e un atraco  á cidadanía. 

Cando a conformación  plural da Cámara, posibilitaba  rescatar  a función lexislativa e directiva da política que o poder lexislativo debe ostentar  nunha democracia real e que  o absolutismo político do Partido Popular expropiara tras a súa vitoria no 2011, o seu, no canto dunha dinámica de xogo de tronos,   debese ser  proceder en consecuencia e en atención á correlación de forzas conformar a composición  da Mesa acorde á diversidade do Congreso,  e para o efecto,  dar inicio ao  labor lexislativo   sobre a base  dos  puntos de coincidencia programática  das distintas  formacións  que por afinidade  fosen copartícipes do  establecemento dun  goberno alternativo e de progreso. Única fórmula de facer  factible a derrogación das leis máis opresivas do período do neoliberalismo autoritario do PP, e  iso debese ser así  porque contra outras versións e chalaneos de feira   o Congreso dos Deputados ten  de cumprir  a función inequívoca de depositario    da vontade popular que pretende o cambio político e social neste país.

Pero se tal contrasenso non fose dabondo, o PSOE que tendo  vontade de cambio debese coidar no fundamental a súa estratexia de pactos de goberno, co seu proceder demostra non ter interese algún  na súa consecución, iso polo menos é o que se deduce a xulgar pola súa negativa ao fortalecemento da vida parlamentaria, onde sumándose á resistencia do PP  négase   a facilitar a constitución  como grupos parlamentarios das confluencias catalá, galega e valenciana de Podemos, que ademais da súa diferenciada  participación política concorreron aos comicios  con desiguais distintivos electorais. Por iso é polo que en boa lóxica  tal singularidade habería de ter plasmación na composición da Cámara, porque o non facelo,  ademais de constituír un ninguneo  dos cargos electos é unha  fraude á vontade electoral  a cidadanía    que co seu voto outorgoulles credencial de representación.

Ao fío dos últimos acontecementos todo parece indicar que lonxe da recomendable harmonía é a  disparidade quen  toma papel protagonista na relación PSOE -Podemos, afastando así a perspectiva  de conformar un goberno de progreso e de reversión  a orixe das políticas do PP, posibilidade freada  pola forte resistencia interna no seo da organización socialista onde o dominio  dunhas 'baronías' de marcada afinidade neoliberal tenta abortar toda tendencia ao cambio, e impedir e con iso     que o seu máximo dirixente poida  reforzar posición de liderado interno desde un hipotético papel como presidente de Goberno.  Non preocupándolles o máis mínimo na súa irresponsabilidade   a repercusión na  cidadanía do aciago efecto  das intrigas e maquinacións da súa particular refrega intestina que desde a inmaturidade política ameaza  con dar ao traste co sentir maioritario  dos electores. 

Sendo así como  os máximos detractores do dereito a decidir, deciden en exclusiva  o futuro do país.

UNHA CONVERXENCIA INELUDIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais que novas eleccións a situación do país esixe aparcar a ambigüidade,  e responsablemente   desde a converxencia, posibilitar a    conformación do goberno de progreso que a situación  require

Desde o punto e hora  que o seu contido  vulnera explícita e repetidamente o principio de igualdade,non debe  resultar cuestionable   de xeito   algún o feito de afirmar  que a  Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral (LOREG ) é abertamente  anticonstitucional, tendo en conta que  a prevalencia do criterio de representación territorial impide a existencia de paridade no sufraxio, e con iso,  a proclamación constitucional de que todos os votos teñan idéntico valor. Unha inusitada contradición, por canto  á vez que na práctica electoral a homoxeneidade  do voto brilla pola súa ausencia, a garantía   do seu valor homónimo  consta  matizado expresamente no contexto do marco constitucional, cinguíndose ao  máis amplo dereito de igualdade  ante a lei que como mellor formulación expresa o propio artigo 14 da CE

É por iso que a aplicación  de tan  anómala lexislación nas  eleccións xerais do 20D foi a táboa de salvación que fixo  que un  bipartidismo tocado e  en esborralle mantivésese á boia, razón  sobrada para  afirmar  que o actual  sistema electoral  é en se mesmo unha perversión da democracia que impide toda posibilidade   de impulsar o multipartidismo en pé de igualdade, sendo por     iso que o resultado da súa aplicación   non responde de ningún xeito  á realidade  do mapa político da sociedade española. 

Feito que vén evidenciar  que o mantemento   de tan  atípica   Lei Electoral é en se mesmo o soporte impropio que   sostén a pervivencia  dun bipartidismo decadente, e razón por tanto mais que xustificada  para establecer  a súa reforma como obxectivo preferente.

Finalidade   que ademais   de exporse como  unha esixencia de ética democrática ten de ser  tamén un  imperativo  de caución do Estado de Dereito,  co propósito de poñer punto final a un  modelo que nacido no postfranquismo, a tempo presente,  pola súa disfunción non debe seguir  persistindo cando en se mesmo converteuse  nunha  completa  estafa. 

Polo menos esa é a interpretación  acorde se facemos unha lectura  apropiada  da Transición, e tomando razón do dereito da cidadanía  para decidir o seu destino político, somos capaces de entender que desde o primeiro momento, o proceso non deixo de ser unha   va ilusión, e iso  a xulgar  polos controis e filtros  de acompañamento  que mediatizaron  o exercicio do sufraxio, ao non permitir de ningún xeito     que o dereito  de voto  fose exercido á marxe dos centros  de poder  que como propulsores  encargáronse de reducir  todo síntoma de pluralismo á mínima expresión.

Ese motivo que non outro, foi a causa de 38 anos  de progresiva  deterioración da vida política,   do descrédito e distanciamento  duns  partidos con marcada  tendencia á oligarquización,  que na súa incongruencia,  con idéntica facilidade tanto  proclaman a unidade de España como regalan  a soberanía nacional xerando  con tal despropósito  que este país deixase   de ter fundamento socioeconómico e político propio como Estado Soberano, provocando con iso, ademais dunha crise de representación  democrática a total deslexitimación  do  bipartidismo conxénito.

Referir por tanto que o artificioso do sistema electoral e o demérito dos seus autores,  fai recomendable  que á hora de conformar novo  goberno  toda interpretación dos  resultados dos últimos comicios deba realizarse prescindindo de subterfuxios lexislativos,  outorgando prevalencia ao acumulado de votos por candidatura como factor determinante de atribución de gobernabilidade. Pois en boa lóxica, o futuro  do país debe ser democraticamente outorgado  a quen  no seu conxunto agrupen a maioría electoral en votos,  que nunca, a quen arróguese tal dereito  aducindo a condición  de lista máis votada, pois o recoñecemento de tal circunstancia  como xustificación equivalería a validar contra toda lóxica  o decadente  sistema electoral. Sendo por iso que nos obxectivos programáticos dun hipotético goberno de progreso a reforma da Lei Electoral como materia pendente da democracia ten  de ser  establecida  como acción urxente  e  perentoria.

En todo caso, non temos  de  esquivar   a involución  política do PP na anterior lexislatura traendo  a colación como referentes a estafa electoral urdida polo propio Rajoy aos seus votantes e  os estragos  causados  en catro anos de neoliberalismo sen concesións, como argumento sobrado para desaconsellar a súa postulación  para presidir o novo Executivo. Pois non ten de outorgárselle segunda oportunidade  a quen desde a maioría absoluta dunha dereita antisocial e retrógrada impuxo a súa vontade declinando toda negociación ou  pacto,  substituíndo así o parlamento polos decretos lei, sendo por iso que resultaría   un anacronismo político facerse cómplice de quen polos seus feitos temos esixido  combater 

Por iso é polo que  ante a complexa conxuntura que vive o país, por responsabilidade de Estado, sexa  obrigado abortar todo intento de continuidade  do  PP,  sendo alternativamente desexable,  a conformación dun Goberno entre as forzas progresista que en confluencia  asuman  o cambio político que a situación demanda.

A PREGOADA UNIDADE DE ESPAÑA

Mal pode falar  da unidade de España, quen facendo abandono  da súa soberanía admite imposicións alleas no seu marco constitucional.

Un  dos  maiores desafíos deste país, é sen dúbida  o recoñecemento da súa realidade plurinacional, e en consecuencia, saber compatibilizar  tal circunstancia coa singularidade política   das distintas nacións que conforman o seu ámbito territorial; posibilidade que dubidosamente  pódese levar a termo en tanto a vía de diálogo sexa substituída por panexíricos sobre o artificialismo da unidade de España. Preocupante situación ocasionada pola ofuscada  actitude política de quen dando por superado o proceso de descentralización territorial pecha toda posibilidade a facilitar  a articulación dun  proxecto de integración axustado á súa verdadeira diversidade, optando así por aferrarse ao trasnoitado concepto da Estado - Nación que por irreal ademais de só existir  na súa imaxinación  conduce á arriscada vía da secesión.

Comportamento que en absoluto debese resultar inesperado tratándose  do  PP, pois ademais  da súa deficiente  cultura democrática, a formación conservadora foi a artífice de forzar que   durante a transición a uniformidade territorial   tomase corpo de norma, para así, ter controlado o modelo de Estado e impedir toda redefinición da situación  en adecuación  á  singularidade  plurinacional  do país. 

Sendo menos descifrábel a reafirmación do PSOE en idénticas coordenadas, máxime, cando historicamente  os socialistas defenderon  xusto todo o contrario como pon de manifesto o seu histórico congresual,  cando sen ambaxes, esixían  o dereito para decidir, non tan só para   Catalunya,   senón tamén para o conxunto do ámbito plurinacional, se certo é  que durante a Transición a cúpula do partido con Felipe González á fronte, en liña ao seu proceder característico  desertou da política  mantida  polos seus predecesores para asumir  como propios os postulados da dereita.

Pero tras a obstinación de prodigar ata a saciedade  a atípica  unidade  de España, os membros do oficialismo patrio no seu empeño de obviar a pluralidade nos seus xustos termos seguen incorrendo na negación do evidente, alimentando deste xeito  unha   fobia centrífuga que fará crecer o descontento opositor   ata o extremo de converter  o independentismo nun conflito imparable que non poderán impedir  de ningún xeito  por mais que a golpes  en peito pretendan erixirse  nos seus redentores cando en realidade son os seus verdadeiros culpables. 

E iso é así,   aínda que tenten  envolver o seu tendencioso proceder con bandeiras de oficialidade sen caer na conta  que vivimos nunha sociedade, onde as persoas mais que tragar o que lle boten expresan os seus  sentimentos de pertenza e de adscrición identitaria.

É por iso  que utilizar  desde a uniformidade do oficialismo español, a unidade  como arma arreboladiza obviando toda referencia á diversidade, nunca como ata agora cultivara   tanto rexeitamento e provocado  en amplos sectores da poboación  tan pronunciada  réplica e contestación  ante as manobras   dun  nacionalismo banal e cotián  disposto sen excepción facer táboa rasa na conformación do modelo territorial  do Estado, cando a actitude razoable debese encamiñarse á mellora de activos como comunidade política plurinacional na dirección adecuada: para así,  facilitar a instauración do federalismo como patrón de referencia que ademais de achegar maior sensatez á organización territorial do país,  induciría  avances substantivos  nas cotas de autogoberno ao tempo de garantir o dereito para decidir.

.

Non é coincidencia  por tanto que a versión  desta  campaña  de axitación  patriótica, repunte curiosamente, o día despois dos comicios do 20-D, e xustamente cando o seu desenlace vén indicar  a desfeita bipartidista, resultando paradoxal o protagonismo concorrente  de ambos os feitos, e deducible por tanto, que a proclamada a unidade de España  é en se mesma  unha defensa á desesperada  do bipartidismo e un ataque en desbandada  contra  os autores da súa derrota, que ademais de manter  o seu compromiso na defensa da esfera social  asumen como propia a plurinacional do Estado; cuxa identidade  se corresponde coa  auténtica esquerda transformadora  que recentemente desembarcada no escenario político pide paso  para o cambio político e a  profundización na defensa  de revolución social e democrática

É por iso  polo que toda referencia  dos membros  do   PP e PSOE á  defensa da unidade da patria, de ningún xeito deba  ser  interpretada  de forma distinta á súa verdadeira intencionalidade,  que mais alá  que a aducida  ameaza  á unidade de España tenta encubrir  tras a falacia  a súa alianza de conveniencia para xustificar  a mais que presumible gobernanza conxunta do  bipartidismo.