UNHA CONVERXENCIA INELUDIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais que novas eleccións a situación do país esixe aparcar a ambigüidade,  e responsablemente   desde a converxencia, posibilitar a    conformación do goberno de progreso que a situación  require

Desde o punto e hora  que o seu contido  vulnera explícita e repetidamente o principio de igualdade,non debe  resultar cuestionable   de xeito   algún o feito de afirmar  que a  Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral (LOREG ) é abertamente  anticonstitucional, tendo en conta que  a prevalencia do criterio de representación territorial impide a existencia de paridade no sufraxio, e con iso,  a proclamación constitucional de que todos os votos teñan idéntico valor. Unha inusitada contradición, por canto  á vez que na práctica electoral a homoxeneidade  do voto brilla pola súa ausencia, a garantía   do seu valor homónimo  consta  matizado expresamente no contexto do marco constitucional, cinguíndose ao  máis amplo dereito de igualdade  ante a lei que como mellor formulación expresa o propio artigo 14 da CE

É por iso que a aplicación  de tan  anómala lexislación nas  eleccións xerais do 20D foi a táboa de salvación que fixo  que un  bipartidismo tocado e  en esborralle mantivésese á boia, razón  sobrada para  afirmar  que o actual  sistema electoral  é en se mesmo unha perversión da democracia que impide toda posibilidade   de impulsar o multipartidismo en pé de igualdade, sendo por     iso que o resultado da súa aplicación   non responde de ningún xeito  á realidade  do mapa político da sociedade española. 

Feito que vén evidenciar  que o mantemento   de tan  atípica   Lei Electoral é en se mesmo o soporte impropio que   sostén a pervivencia  dun bipartidismo decadente, e razón por tanto mais que xustificada  para establecer  a súa reforma como obxectivo preferente.

Finalidade   que ademais   de exporse como  unha esixencia de ética democrática ten de ser  tamén un  imperativo  de caución do Estado de Dereito,  co propósito de poñer punto final a un  modelo que nacido no postfranquismo, a tempo presente,  pola súa disfunción non debe seguir  persistindo cando en se mesmo converteuse  nunha  completa  estafa. 

Polo menos esa é a interpretación  acorde se facemos unha lectura  apropiada  da Transición, e tomando razón do dereito da cidadanía  para decidir o seu destino político, somos capaces de entender que desde o primeiro momento, o proceso non deixo de ser unha   va ilusión, e iso  a xulgar  polos controis e filtros  de acompañamento  que mediatizaron  o exercicio do sufraxio, ao non permitir de ningún xeito     que o dereito  de voto  fose exercido á marxe dos centros  de poder  que como propulsores  encargáronse de reducir  todo síntoma de pluralismo á mínima expresión.

Ese motivo que non outro, foi a causa de 38 anos  de progresiva  deterioración da vida política,   do descrédito e distanciamento  duns  partidos con marcada  tendencia á oligarquización,  que na súa incongruencia,  con idéntica facilidade tanto  proclaman a unidade de España como regalan  a soberanía nacional xerando  con tal despropósito  que este país deixase   de ter fundamento socioeconómico e político propio como Estado Soberano, provocando con iso, ademais dunha crise de representación  democrática a total deslexitimación  do  bipartidismo conxénito.

Referir por tanto que o artificioso do sistema electoral e o demérito dos seus autores,  fai recomendable  que á hora de conformar novo  goberno  toda interpretación dos  resultados dos últimos comicios deba realizarse prescindindo de subterfuxios lexislativos,  outorgando prevalencia ao acumulado de votos por candidatura como factor determinante de atribución de gobernabilidade. Pois en boa lóxica, o futuro  do país debe ser democraticamente outorgado  a quen  no seu conxunto agrupen a maioría electoral en votos,  que nunca, a quen arróguese tal dereito  aducindo a condición  de lista máis votada, pois o recoñecemento de tal circunstancia  como xustificación equivalería a validar contra toda lóxica  o decadente  sistema electoral. Sendo por iso que nos obxectivos programáticos dun hipotético goberno de progreso a reforma da Lei Electoral como materia pendente da democracia ten  de ser  establecida  como acción urxente  e  perentoria.

En todo caso, non temos  de  esquivar   a involución  política do PP na anterior lexislatura traendo  a colación como referentes a estafa electoral urdida polo propio Rajoy aos seus votantes e  os estragos  causados  en catro anos de neoliberalismo sen concesións, como argumento sobrado para desaconsellar a súa postulación  para presidir o novo Executivo. Pois non ten de outorgárselle segunda oportunidade  a quen desde a maioría absoluta dunha dereita antisocial e retrógrada impuxo a súa vontade declinando toda negociación ou  pacto,  substituíndo así o parlamento polos decretos lei, sendo por iso que resultaría   un anacronismo político facerse cómplice de quen polos seus feitos temos esixido  combater 

Por iso é polo que  ante a complexa conxuntura que vive o país, por responsabilidade de Estado, sexa  obrigado abortar todo intento de continuidade  do  PP,  sendo alternativamente desexable,  a conformación dun Goberno entre as forzas progresista que en confluencia  asuman  o cambio político que a situación demanda.