Europa deprimente

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

As desavinzas  que a crise do coroa virus xerou no seo do   Eurogrupo  son razón sobrada para reconducir  o proxecto europeo, en liña a erradicar cantonalismos e facer prevalecer  o interese xeral sobre o particular dos estados membro. 

Desde que se desencadeou  o coroa virus,  Europa  lonxe de establecer  instrumentos de actuación inmediata para minimizar o impacto do virus na economía e a reparación dos seus efectos, optou  por deixar  a  institución á marxe do interese mancomunado do conxunto sobre o particular dos membros, demostrando con iso unha imaxe de total  desunión á hora de establecer criterios globais económicos, políticos, sociais, e sanitarios para o conxunto da Eurozona.

A expansión do  Covid-19 no espazo xeopolítico da Unión máis que reforzar a unidade entre os seus membros  fixo que cada un optase por un  particular “sálvese quen poida”, deixando así    sen efecto as directivas   tocantes co  déficit económico, gasto público,  políticas sociais e de sanidade  na contorna do denominado Espazo Schengen, ámbito,  onde teoricamente debésemos ser un só país máis aló das  fronteiras, pero que chegada a  hora da verdade tal percepción resultou ser unha  entelequia.

Desde os primeiros brotes da pandemia evidenciouse que o actual  goberno da UE con  Ursula  von  der  Leyen á fronte,  non cambiou o seu guión dos últimos tempos, mantendo  contra vento e marea a pauta  da Europa  das dúas velocidades. é dicir,  a dun núcleo duro de países fortes que circulen  a velocidade distinta do resto dos membros, e tal circunstancia fai que os países ricos do norte posiciónense  contra a aspiración das    nacións do sur, que encabezadas por España e Italia, demandan un novo Plan  Marshall coa creación de bonos de estado denominados  coronabonos. como solución  efectiva para os efectos  inducidos pola  epidemia.

As actuais diverxencias poñen de manifesto que en países con realidades económicas heteroxéneas é impropio manter unha unidade monetaria, se esta, non vén acompañada da fusión política e a uniformidade compensada da súa estrutura produtiva e social.

Sendo aí onde en gran parte radica a orixe e a causa da desavinza   sistémica, pois queda visto que  a alianza de veciñanza que caracteriza a relación entre estados membro, é en se mesmo  un artificio que tan só favorece a potencialidade dos países máis podentes, xerando  inestabilidade nos membros  societarios peor situados, ao acentuar a súa carestía e convertelos en fácil presa da voracidade dos mercados especulativos, quen, son dados a cazar elixindo as presas máis débiles en safaris onde as mandas andan dispersas como é o caso.

O plan de choque  de medio billón de Euros aprobado in extremis este xoves santo  polos ministros de Economía e Finanzas da UE  para paliar os efectos do coronavirus, por máis que  se tente vender como unha vitoria, en nada fai variar as discrepancias entre ambos os bloques, proba diso é que o seu texto non establece  condicionalidade macroeconómica nas liñas de crédito, como tampouco fai  mención algunha á emisión de  coronabonos  para a fase de recuperación

É por tanto unha  forma  ambigua de saír do paso, sen previsión   concreta do obrigado  Plan de Reconstrución, para o que non existe  deseño nin contía estimada e moito menos  a mínima determinación para pagalo con débeda conxunta; podendo dicirse  por tanto que se mantén  a  fractura entre o Norte e o Sur, e que o pactado  polo   Eurogrupo non pasa de ser unha tregua coa que encubrir  a disensión, un artificio para dilatar de momento    a toma de decisións  sobre os asuntos máis complexos que seguen sendo  materia de discordia, e que máis pronto que tarde auguran novas friccións. 

Todo isto non é nada novo, senón  unha constante xenérica con vixencia formal no marco da Unión desde a aprobación do Tratado de  Maastricht; a gran farsa  do proxecto europeo co que se nos tenta facer tragar coa  viabilidade  dunha  unión monetaria sen integración fiscal e orzamentaria, aínda cando os  iterados fracasos das súas crises que acentuaron as desigualdades entre países fixéronse máis patentes   e os desequilibrios máis notorios; coa negativa dos países acredores  a establecer medidas  redistributivas de reparación das  desigualdades creadas, tendo de engadir a iso o seu rexeitamento de  mutualización do risco.

A  desatinada regulación monetaria, a súa disparidade xenuína e unha desastrosa  gobernanza, converteu a casa común dunha comunidade económica, nunha  timba de pouca sonada onde se prodiga a xogada ao  EuroPocker

Os autónomos na picota

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

O contraproducente efecto  das medidas económicas que contra o coroa virus  habilitou o Goberno entre os autónomos, orixinará  un cesamento extensivo de actividade que impedirá  vivificar  o tecido produtivo e dilatará no tempo  a saída desta crise

No plano  da actividade  económica toda  medida  política dirixida a paliar  os efectos   da crise desencadeada polo coroa virus,  para que produza efecto  haberá de axustarse  estritamente á  disciplina promotora  da economía real; que de xeito evidente pasa por estabilizar  e fortalecer o tecido produtivo, pois son as empresas  e a súa masa laboral  os únicos resortes  capaces  de reavivar e  darlle continuidade  ao crecemento e a cohesión.

De ningún xeito débense repetir as prácticas de "economía de casino", que sustentou  a especulación financeira dos mercados e das entidades bancarias en detrimento de a economía produtiva, cuxos efectos fixeron  que  a destrución de emprego tomase idéntica sorte que o derrubamento empresarial.

A complexidade  da situación esixe remedios integrais, é dicir, respostas  sistémicas de crecemento, capaces de motivar a reactivación, e ese que non outro debe ser  o camiño para seguir, que de ningún xeito se poderá alcanzar de persistir as prácticas  neoliberais  que  por décadas concentraron  o poder económico nun reducido grupo de persoas, que utilizan ás institucións e aos seus representantes políticos, para facerse con  pingües beneficios  á conta de detraer   benestar e dereitos sociais  á  cidadanía .

É por iso   que o sistema ata o de agora imperante, por contraproducente debe ser substituído  por un modelo económico acorde ás necesidades dunha  sociedade golpeada polos efectos  da  pandemia do  Covid-19, de tal modo que a política como poder  debe cinguirse a satisfacer  as demandas do seu representados, pois de seguir  exercendo   como resorte  do poder económico, a conflitividade inducida polo descontento social  sumada á o desmantelamento  da  estrutura produtiva  fará  que a entrada en recesión  reavive de novo a crise..    

Para evitar ese desenlace   teñen de mudar os destinatarios  das  políticas institucionais cuxo  beneficiario foi  ata a data   o conglomerado  do IBEX 35, ese agrupado de macro empresas que na súa dinámica de deslocalización levan as súas instalacións fóra do país, que son ademais as que máis fraude fiscal realizan e que máis destacan  como   operadoras nos paraísos fiscais. Secundadas nas súas malas praxes  pola  CEOE, que lonxe de significarse  como referente de  vangardismo empresarial actuando  nun sentido colectivo e plural funciona como un lobby destas grandes empresas. 

Salvar  aos autónomos é a clave  pola súa condición de forza  motriz da nosa economía e calidades  innatas para impulsar a reactivación, pero para iso non cabe aplicarlle ao sector  condiciones contra natura   como as establecidas polo Goberno nas súas medidas de choque, con esixencia  de obrigacións   fiscais e impositivas en plena parálise forzada da súa actividade , cando o que resultaba  necesario de forma inmediata era o establecemento de medidas de calado  en dirección a facilitar a obtención de crédito e liquidez e con iso o fondo de manobra necesario para  a súa reactivación.

O gremio  dos  autónomos que exerceu  historicamente  como referente  de xeración  de riqueza e actividade laboral, é o  chamado unha vez máis  a sacarnos do complexo labirinto  que induciu a crise de coroa virus , sendo obrigado para iso  manter viva a súa  solvencia e estabilidade mercantil;  un obxectivo  cardinal    que paradoxalmente  ten o seu principal impedimento  nas medidas acordadas sobre o sector polo goberno  que mais que garantir tal premisa   tenden á súa  descapitalización, e con iso ao desmantelamento mercantil  da  súa ampla diversidade , facendo imposible con iso o cumprimento das expectativas.

Nun país onde política e financeiramente non se aplica igualdade de trato aos axentes que desempeñan a actividade empresarial, os excluídos, chámense Pemes e autónomos, verán lastrada a súa capacidade operativa en razón inversa ás concesións outorgadas aos agraciados, que non son outros que as xa referidas empresas do IBEX 35, sendo os desequilibrios xerados por tal discriminación a principal causa na   disfuncionalidade dos afectados; téndose de engadir a iso os prexuízos  causados pola deserción dunhas asociacións empresariais que creadas para defender a libre empresa, optaron por abandonar o seu labor, con renuncia expresa a exercer toda acción reivindicativa e converterse así en plataformas inútiles a teor do seu papel dependente como correas de transmisión de intereses políticos.

Situación atípica cuxa corrección política pasa  pola  transformación radical do sistema en liña a establecer a economía real como referente e a actividade produtiva como obxectivo, para devolver con iso a autónomos e pemes o seu papel protagonista, pois deixando á marxe a quen son os verdadeiros impulsores da dinamización e a creación de emprego, toda aparencia de melloría será pura fantasía.

O outro "virus"

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

A pandemia  do Covid-19 sitúanos nunha encrucillada sen precedentes en “tempos de paz”, que  fará variar no substancial  o formato do actual sistema e deixará unha fonda pegada no conxunto da sociedade, cuxos efectos se recruarán de seguir utilizando o virus neoliberal como antídoto. 

Desde que entramos  na Unión Europea  foi incesante  o bombardeo  publicitario sobre as bondades que reportaba a pertenza  a este  ámbito xeopolítico,  ata o punto de facernos crer que dispoñía de capacidade sobrada  para neutralizar a primacía  militar  e económica  que representan China e EE. UU;  cando lonxe de ser certo  a evidencia  veu indicar  que  se trataba  tan só dunha unidade de  desavidos. 

Tal é así que  pasados 60 anos desde a súa fundación e 72 anos desde o fin da II Guerra Mundial, aquela alianza  constituída  co obxectivo  de lograr  unha paz  perdurábel  en Europa e  cohesionar  un bloque  político e social a través do fortalecemento dos países membro, a UE pasa pola peor  etapa   da  súa historia, ata o extremo que na actualidade  non é máis que    un Sansón co pelo rapado, unha imaxe oposta   ao potente  xigante que se nos tenta vender

O fracaso do proxecto da Eurozona consumouse iniciada  a década dos  oitenta, cando se aplicaron as políticas neoliberais coa creación do euro, pois a partir de entón, o dogma neoliberal é quen domina ao completo  as políticas dos gobernos, e é aí onde radica o problema, que se fai máis intenso  naqueles países, onde foi aplicado con maior  severidade e crueza.

Que ninguén pense por tanto  que a actitude do neoliberalismo ante a  pandemia do  Covid-19 vai ser distinta  á mantida  #ante a crise  iniciada no 2008, pois a pesar dos perniciosos efectos que induciu a xestión daquel transo  no  benestar xeral, a actitude  que mantén a Unión Europea diante a nova eventualidade  segue sendo a dun   armazón burocrático disposto a manter ex profeso  a ortodoxia económica  ultraliberal ´sen que lles preocupen  o máis mínimo   os  efectos colaterais do seu impacto.

Coa xente confinada  e sen trazas por tanto  dunha reacción popular, todo vén indicar que diante o coroa virus  a Unión Europea comandada polo neoliberalismo  manterá idéntica  tónica  e non se poñerá  ao servizo dos afectados ao nivel que require a situación, polo menos iso é o que expresa  o naufraxio do cume  dos  ministros de Economía do euro á hora de acordar unha resposta conxunta ante  a praga  vírica, e  iso a pesar que entre outros prexuízos foi o  austericidio neoliberal cos seus recortes o responsable do enfraquecemento  sanitario que actualmente  se advirte.

Usando a estabilidade como  escusa  desmantelaron en gran medida todo aquilo que tiña que ver coa sanidade pública ,  finiquitando  camas de hospital, pechando baixo sete chaves plantas enteiras  , ao tempo de amortizar  as prazas do persoal sanitario público que xubilaron, mentres  en paralelo  atomizaban as listas de espera  ata extremos de provocar a desatención preventiva, sen que a xulgar polos  feitos  albísquese intención algunha en cambiar o paradigma vixente desde a crise pasada, en tanto,    seguen  multiplicándose  os  contaxios e os falecidos e cando isto ocorre,  cando non se antepon o dereito á vida a calquera outra consideración, posibilitando  de facto que o goberno das finanzas  destrúa a “Europa social” , resulta obvio que diante tal tesitura a continuidade do noso país nese club é cando menos unha  incoherencia fatal.

Debemos  ter moi presente que  a   Unión Europea  que agora nunha situación extrema  resístese   a emitir a contía necesaria de “coroa-bonos”   cos que poder  mitigar o impacto económico-social inducido  pola pandemia do  Covid-19 ,non só é a mesma institución que referendou o rescate bancario con fondos  públicos, senón tamén, a que  mensualmente  habilita decenas de miles de millóns de euros para a súa dación ás entidades financeiras.

A total ausencia de dirección colexiada  e carencia de cohesión  ante esta calamidade   vírica,  indica sen erro a equivocación que estamos  no principio do fin do futuro da Unión, que ao ser invadida na súa estrutura funcional  polo  neoliberalismo,  pasou a manobrar  como  un mercado planificado para beneficio exclusivo das  elites  transnacionales-financeiras do capital. 

E se cando diante ante unha  catástrofe de semellante envergadura reafírmanse na  insolidariedade especulativa non cabe máis tolerancia  que proceder en consecuencia e en defensa do interese xeral investir o tándem privatización de beneficios  – socialización de perdas, coa responsable   determinación de poñer punto final á función  xerárquica  que ostenta o “neoliberalismo” no goberno da UE. 

De non proceder  nesa dirección, máis aló  das vítimas que queden polo camiño,   a traxedia social irá acompañada  deseguro   dunha desfeita  económica sen precedentes, con grave convulsión social, que traerá consigo  unha hecatombe  sen paliativos que  dexenerará de forma extrema  en perxuicio das   condicións de vida da cidadanía