A Universidade no sumidoiro

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cualifican o escándalo Cifuentes como un caso illado, os mesmos que amparan a desigualdade de acceso, a continuidade do depauperado sistema universitario, a inxerencia do sector privado nos seus órganos de decisión, a súa privatización e espolio. É dicir, os menos indicados

Anos atrás o feito de dispoñer dun título universitario era sinónimo de suficiencia e nivel cultural, o que aseguraba ao seu titular futuro laboral para sempre, pero os tempos cambiaron, e actualmente ser un licenciado mais que levar aparellado un pasaporte de futuro é motivo de chanza pública, pois o pergamiño con rúbrica real, salvo puntuais excepcións, deixou de fornecer efectividade no mercado de traballo, motivado maiormente pola desconexión entre o que se imparte na universidade e o que profesionalmente demandan as empresas e o mercado laboral.

Tal disociación fai que máis da metade dos estudantes cun título superior, ao non atopar un emprego adecuado aos seus estudos acaben incorporándose ao circuíto laboral aceptando postos que non esixen ningunha titulación, por iso é polo que aínda tendo o noso país o nivel formativo elevado en comparación coa media europea, teñamos máis universitarios desenvolvendo traballos subestimados e sen cualificación.

Friccións entre a oferta e a demanda inducidas maiormente polo estancamento diverisificador dos sectores produtivos, cuxa situación , provocou un receso a nivel de emprego que impediu adaptar a formación ás cada vez mais escasas expectativas de actividade profesional; un desaxuste extensivo que ocasionou que o talento desperdiciado e a consolidación da xeración perdida fosen conceptos identitarios, e causa a tan comentada inflación dos títulos universitarios.

Por iso é polo que o título universitario que tradicionalmente foi acreditado como o pináculo da vida estudantil e distintivo de instrución profesional, na actual conxuntura aínda cando a obtención do mesmo mantén a consideración de resultado final da educación superior, a peza de papel obtida ao final do proceso deixou de ser sinal de capacidade para o desempeño de actividade laboral; tendo en conta que no marco de a empleabilidad só outórgaselle importancia cando ten o respaldo dunha institución de renome, o referendo de ter cursado (ciclo formativo, grao universitario, e máster…) e variados aspectos mais.

A gran vitoria alcanzada polas familias con menos recursos nas últimas décadas ao lograr con non pouco traballo e sacrificio que os seus fillos accedesen a un nivel de formación universitaria, polas circunstancias expostas, mais que consolidarse tal dinámica a tendencia leva camiño de retroceso, que de materializarse, propiciará que no transcurso dos anos que se aveciñan a formación superior volva estar de novo ao alcance exclusivo das clases podentes.

Polo menos é o que veñen indicar as políticas de recortes e as modificacións habidas no ámbito universitario durante os últimos anos, cuxa repercusión económica por excedida, motivará que deixe de estar ao alcance de calquera sufragarse unha carreira universitaria, e moito mais, se para dar validación de empleabilidad ao título hanse de asumir como engadidos os prohibitivos custos de estudos superiores de acompañamento.

Unha manobra de acoso manexada pola  fabríca educativa en contubernio co mercado laboral coa colaboración do mais reaccionario da esfera política, que ten por finalidade propagar a idea de que sobran universitarios, utilizando a carencia de emprego como argumento coa finalidade de lograr a consumación do seu obxectivo, que non é outro, que expulsar aos estudantes universitario de orixe obreira das aulas para que volva ser o diñeiro quen siga a establecer  as pautas de selección na docencia.

E así nun precarizado mercado de traballo onde cada vez a cabida é mais escasa , o feito de dispoñer de título universitario resulta insuficiente para inserirse no mesmo, ao ser requisito insalvable dispoñer de especialización académica complementaria, unha esixencia que non está ao alcance de todos os petos, e moito menos das familias con menos recursos.

Filtro cada vez mais tupido e mais difícil de superar, que de ningún xeito se pode sortear a través dos préstamos bancarios para o estudo; esa modalidade que vén suplir a unhas bolsas públicas en proceso de extinción, e sinal de confirmación que cos cada vez mais numerosos atrancos só poderá estudar quen teña diñeiro ou posibilidade de endebedarse

A mutación do capitalismo cara á súa fase neoliberal non foi allea aos cambios habidos na universidade, podéndose definir a situación creada pola súa chegada como "época do neoliberalismo académico", onde a clase dirixente afín a tales postulados tenta transformar os campus en foro de dominio reconvertendo o seu labor funcional en reduto formativo das elites sociais da súa esfera política. O caso Cifuentes é só un botón de  mostra.

Extremo que de consolidarse fará que a clase obreira e o mundo universitario circulen cada vez mais afastados  e por camiños diverxentes . A solución está nas urnas.

A república pide paso

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Este país non sairá  da  encrucillada  sen afronta con convicción, empeño e decisión a substitución integral do actual modelo de Estado, pois   de non tomar a República mudanza  da situación a depreciación democrática farase irreversible.

Desde a aprobación da constitución en decembro de 1978 España é unha Monarquía Parlamentaria na que o rei ostenta a xefatura do Estado aínda que desposuído de todo poder executivo que está conferido ao Presidente do Goberno elixido polo Parlamento, emanado do voto universal, libre, igual, directo e segredo de todos os electores. 

Carácter testemuñal que a converte en referente de disfuncionalidad e fai da súa continuidade un sen sentido, e iso é así por máis que os artífices da súa restauración queiran arroupala de lexitimidade, pois o certo é que o inservible da fórmula monárquica é manifesto e a súa prolongación no tempo é de xeito evidente contraproducente, circunstancia que non fai mais que pronunciar a situación de deterioración, pois na actual conxuntura a monarquía non pasa de ser o inútil símbolo dun país que non cesa de sepultarse no pasado sen trazas de reactivación 

Atrás debe quedar por tanto a falsa mensaxe que atribúe á realeza a instauración do sistema democrático, esa interesada manobra tendente a relacionar o noso marco de liberdades, dereitos, deberes e obrigacións como éxito da coroa, cando o certo é que nada teñen que ver, pois a democracia ensimesma está moi por riba dunha institución efémera, absurda e incongruente como a monarquía. 

Tras corenta anos de complexa pervivencia desde as súas orixes na ditadura franquista, nada beneficioso reportou aos cidadáns do común, a eses que contra vento e marea todos os días sacan este país adiante, contrariamente aos que cos seus excesos e corrupción están a poñer en grave perigo os fundamentos máis elementais do noso sistema democrático,  sendo por iso e pola súa nula achega á boa marcha do país que, aquí e agora, a institución monárquica, ademais de prexudicial resulte totalmente inútil. 

O cuestionamento da monarquía non obedece tan só aos erros e neglixencias cometidas no deseño da súa propia xénese, senón tamén a a combinación de erros institucionais, de condutas inapropiadas e intolerables que subtraeu a súa solvencia e induciu a súa refutación como referente de utilidade política. 

Circunstancia que non só causou a súa propia deterioración, senón que realimentou a convicción política que o réxime republicano é máis apropiado para afrontar a solución dos grandes retos do país. 

A obstinación en prorrogar a continuidade política defendendo o inservible, foi outra das frivolidades que a pesar de entrañar consecuencias funestas non soubo avaliar a Casa Real, tal foi así que desde o mesmo foro chegouse a proclamar que a institución monárquica era un referente de ponderación investido pola cidadanía, a pesar que a instauración e entronización foi determinación exclusiva do ditador, e por tanto, allea á vontade popular. 

Sendo outro despropósito engadido, utilizar o resultado do referendo da Constitución do 78 como argumento de lexitimación, cando todo aquilo transcorreu asimilado a un clima de coacción sociopolítica, carente de garantías democráticas e envolto nun clima de ameazas e retroceso. 

Aspectos todos eles que propiciaron que cada vez sexan mais numerosas as voces que se alzaron a favor de abrir un proceso constituínte e un referendo sobre o modelo de Estado español, onde o pobo poida falar e decidir se quere monarquía ou república. 

Xustificada aspiración partindo da base que o 70% da poboación deste país non tiña idade de votar cando en 1978 aprobouse o contido da actual Constitución, sendo por tanto un debate inevitable que agora rexurdiu, pero sempre estivo aí e que mais que impedimentos precisa de resolución 

Despois do fracaso do modelo que nos conduciu ao actual desastre, non cabe unha segunda Transición, é dicir, facer uns retoques cosméticos da actual Constitución, para blindala en maior medida e así seguir preservando os seus privilexios e beneficios,

Debendo quedar claro .que todo o relacionado coa mesma ,é un todo superado pola cidadanía que farta de ninguneo reclama maior participación na vida política, e esixe poñer fin a un sistema político, corrupto e antidemocrático imposto polas  leis da ditadura franquista e en constante proceso de involución 

Neste 14 de abril, aniversario da proclamación da Segunda República hai motivos mais que sobrados para demandar a súa restauración e non tan só como un simple modelo de Estado, senón como punto de encontro onde a liberdade, igualdade e fraternidade conflúan o prol da convivencia e de consolidación da democracia real. 

Fene : Xuntoiro de tránsfugas e corruptos

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Sen erradicar da vida política prácticas ilexítimas como o «transfuguismo». resultará imposible vigorizar a democracia, pois mantendo o acceso aberto a quen antepón o seu propio aproveito á defensa do interese xeral, a vía da involución farase endémica.

No coruñés concello de Fene a axitación política fíxose  dona da actualidade, e todo, como consecuencia da Moción de Censura interposta contra o actual alcalde do BNG por quen foi o seu antecesor no cargo e politicamente membro do super - corrupto Partido Popular, que sorprendentemente contou para tal manobra de derrocamento co apoio explícito de dous concelleiros tránsfugas. 

Despois de ser vangarda e referente do municipalismo mais alá dun cuarto de século tras a instauración da democracia, o Concello vive actualmente as horas mais convulsas da súa historia, tal é así, que tras 39 anos de corporacións democráticas, - en segundo intento -  esta é a primeira ocasión que unha Moción de Censura altera o normal funcionamento de a institución municipal fenesa. 

Non debendo estrañar á veciñanza do Concello a súa entrada en escena, considerando os factores de dependencia laboral e económica que acompañan a boa parte dos corporativos promotores da mesma; que coa súa aprobación ademais de ver resoltas as súas limitacións pecuniarias, ven protexido o seu  status e blindada a súa revogación. 

Protección, que anacrónicamente outorga a estes tránsfugas a indemnidade para pasarse de bando e traizoar aos seus electores baixo prezo ou mercé; a teor da feble integridade moral dos seus membros e a súa total ausencia de vocación de servizo público. 

Si alarmante é, deixar de novo o goberno municipal de Fene en mans dos artífices de esnaquizar as institucións coa súa corrupción, moito máis pavoroso resulta comprobar que quen a través da Moción de Censura facilitáronlle ao PP o acceso ao poder, son dous concelleiros que pescaron a súa credencial de representación institucional no caladoiro electoral da esquerda, e que para maior engano, nos comicios municipais ilusionaban á sociedade proclamando aos catro ventos xusto o contrario da felonía que agora viñeron a consumar  

Estou a referirme  aos "zascandiles" de Somos Fene, aos membros daquela candidatura que en campaña electoral en clara alusión ao Alcalde que agora promoven, prometían  rexenerar o ente municipal; e que actualmente polo seu repelente transfuguismo ideolóxico e o radical cambio de parecer resultan non ser de fiar. 

Nun municipio onde continuadamente desde a instauración da democracia a esquerda no seu conxunto sumou máis votos que a dereita, como actualmente segue ocorrendo; por aritmética electoral resulta imposible que un partido como o PP que conta co apoio dun terzo escaso dos votos, tivese  posibilidade algunha de facerse co bastón de mando da alcaldía, a non ser que se impuxese a bastardía política sobre a dinámica democrática, de tal modo que os pactos contra natura e a confluencia de intereses persoais prevalecesen sobre a vontade popular. 

Isto é xusto o que aquí veu acontecer  coa rocambolesca Moción de Censura, secundada desde Somos Fene, utilizando artificios gansteriles, conseguiu que o voto limpo e progresista depositado no seu favor polos electores, se transmutara na emblemática gaivota do PP que agora xa aniña na alcaldía do Concello; un obsceno proceder dos que van á política para lucrarse dela, nunha tentativa máis que evidente de facilitar que a indecencia se apropie da democracia. Un comportamento nauseabundo   e vomitivo

Xa que logo, aos  inimigos da esquerda na localidade non hay que buscalos entre os seus votantes, toda vez  que  o apoio electoral cara ao progresismo mantense inalterable co paso do tempo a pesar da variable  diversidade  das formacións que  conforman  o seu ámbito. 

Onde realmente radica a  descapitalización da esquerda no municipio, é na total ausencia  de  integridade e na falta  de  honradez dunha boa parte do seu sector dirixente, como pon de manifesto  a vendetta consumada por Somos Fene contra a  vontade dos seus enganados electores; como tamén, o implícito apoio do PSOE á Moción de Censura  que sibilinamentre  disfrazou  de abstención buscando gardar as aparencias.

 En contraposición é de salientar á actitude firme e de compromiso co progresismo mostrado por PODEMOS, EU e BNG a través do  rexeitamento da Moción de Censura  e defensa da  continuidade do Goberno  municipal,   o que de seu lles confire por consecuente proceder a autenticidade representativa  de esquerdas

Queda visto por tanto, que  foron os transfugas de Somos Fene    e a falsa esquerda do PSOE, os que  sen fundamento argumental probado, nun Concello con maioría electoral de esquerdas,  regaláronlle   a alcaldía á mafia política  do PP, razón sobrada para desenmascarar entre todos aos membros desta trama de indecentes e aos propios beneficiarios da felonía, coa finalidade de ir limpando o Concello de arribistas, aproveitados e persoeiros sen ética  para exercer a actividade política con integridade e en suxeición á vontade expresada nas urnas polos electores.

Mentres isto non aconteza, a alcaldía usurpada polo "farolas" non deixará de   ser unha apropiación indebida 

O protectorado alemán é Puigmenont

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Alemaña que en protección dos seus intereses forzou a modificación unilateral do artigo 135 da nosa Constitución, é quen agora aducindo vulneración da mesma, a través da chanceler Merkel, pronúnciase favorable á extradición do President Puigdemont.  

Utilizar a Constitución para colocar fóra de xogo a quen defende a diversidade plurinacional do país, é a práctica usual que os autoproclamados constitucionalistas empregan coa finalidade de recortar espazo aos seus adversarios políticos, especialmente cando os contendentes ostentan a primacía que lles atribúe a condición dun maior referendo electoral.

Tras o feito de establecer un linde entre os constitucionalistas e os que non o son, exista `a perversa intención de excluír do escenario político a quen rexeite "a indisoluble unidade de España", como tamén a aqueles outros que cuestionando a estruturación territorial do Estado e asumindo a súa realidade plurinacional postúlanse en favor do dereito para decidir.

 E todo coa intención de manter intocable a súa percepción da unidade patria, esa singular forma de entender o país de quen tras a súa  limitadísima cultura democrática e a súa visión centralista do poder, son proclives a preservar a continuidade do actual modelo de estado, baseado no unitarismo identitario que ademais de contraproducente e xerador de tensións políticas, é algo que polo seu desaxuste coa realidade xa debese formar parte da nosa historia.

 Actitude distinta manteñen emporiso,  estes patriotas de pacotilla cando quen actúa contra o marco constitucional faio desde a esfera foránea portando credenciais dos mercados financeiros, como así evidencia a reforma do artigo 135 da Constitución que imposta pola chanceler Merkel a través dun trámite exprés, sen consenso social e á marxe da consulta cidadá foi referendada por estes autoproclamados constitucionalistas, que renunciando á defensa do país e das súas xentes optaron por dar prioridade absoluta ao pago dos intereses e o capital da débeda pública das Administracións sobre calquera outra necesidade de gasto. 

Unha reforma que devandito sexa de paso, non só deixou sen efecto as bases e os consensos que acompañaron ao modelo constitucional, senón que a repercusión dos seus efectos alterou o contido da Carta Magna de 1978 ata o extremo de suprimir pola vía do feito todo o relativo ao aspecto social do noso Estado de Dereito,  o que presupuxo de seu o desmantelamento de todo o relacionado co benestar cidadán. 

Non sendo posible na actual conxuntura garantir a súa cobertura, polas eivas do marco constitucional reformado, tendo en conta que a prestación dos dereitos sociais e os dereitos humanos en xeral, son incompatibles coa aplicación das medidas de austeridade coercitivas que establece o modelo político de aplicación.

Impedimento que delata a dobre moral que caracteriza aos membros do autodenominado bloque constitucionalista, no seu intento de patrimonializar a Constitución coa interesada utilización de catro dos seus artigos afíns no  seu contido cos signos de identidade do seu ideario político como son (a unidade da patria e os seus símbolos, o pago da débeda, etc.), ao tempo de mostrar reiteradamente o seu total desinterese en satisfacer o cumprimento dos aspectos relacionados con (as pensións, a sanidade, a educación, a dependencia, a igualdade , o emprego, etc.) . 

Xerando con tal discordancia unha dinámica de permanente infracción, que contrariamente ao trato aplicado disciplinadamente a outros delitos de desaforamento, neste caso a pesar da condición puníbel do seu incumprimento, curiosamente, a transgresión pasa desapercibida á acción da xustiza. 

Engadir a iso que o feito de encartarse ás imposicións da chanceler Merkel e axustar nos substancial nosa Lei de Leis ás súas esixencias, supuxo desde entón renuncia expresa á soberanía económica e a total entrega do Estado aos intereses de Alemaña e dos mercados financeiros, cuxas consecuencias como queda devandito, anularon de facto a totalidade dos dereitos democráticos e sociais. 

Actitude delirante duns políticos que proclamándose constitucionalistas transixiron incluír na referida reforma o punto final ou liquidación do Estado de Dereito. co agravante de facelo actuando contra os propios intereses do país, evitando por todos os medios o debate e a participación cidadá coa planificada intención de eludir a celebración do obrigado referendo.

Un proceder que en razón a iso pode ser cualificado como un acto de alta traizón, por máis que agora tenten escurrir a súa implicación utilizando en comandita neoliberal (PP,PSOE, C` s) a ofensiva represiva e centralizadora en relación co proceso soberanista de Catalunya, para deste xeito evadir toda responsabilidade botándolle ao “ procés” a culpa de todos os males habidos e por haber, transformando aos consellers da Generalitat e ao seu President en chibo expiatorio desta vendetta constitucional sen precedentes.

É por iso que os artífices da España antisocial dando por certo a condición de protectorado xermánico, optasen porque os servizos secretos do país propiciasen que Puigdemont fose detido en Alemaña e non noutro país, ao considerar que a xurisdición alemá polos “favores prestados” podíalles convir máis cara a súa  extradición.

O que non mostran interese algún é extraditar o diñeiro radicado ilegalmente  nos paraísos fiscais, como tampouco, o ingreso en prisión dos corruptos circunscrita á devolución do roubado. 

Por algo será..!!!