A peste Borbónica

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A pesar da extraordinaria blindaxe mediática e constitucional, a envolvente de impudor e corrupción que acurrala á casa real , fixo que a monarquía perdese todo valor institucional, e que a opción republicana pida paso

Do grego goberno dun só, a definición da súa propia orixe explícita sen ningún xénero de dúbida que a figura da monarquía é en esencia a antítese da democracia, e o é, porque a súa propia natureza fai que en se mesma teña no seu carácter inmortal o principal problema político 

Con todo nos tempos que corren , o monarquismo europeo , por estratexia de continuidade desprendeuse do absolutismo de tempos pretéritos renunciando á súa prerrogativas de outrora para acomodarse á nova modalidade das Monarquías Parlamentarias, figura ideada polos ingleses na que o Rey conserva exclusivamente un poder moderador e arbitral sobre as institucións do Estado, e a máxima representación da nación, é dicir, cando o monarca non goberna, aínda cando si raíña.

De todos os xeitos das oito monarquías parlamentarias existentes en Europa, a española é con diferenza a peor valorada de todas elas, e o é porque quen decidiu restituír a continuidade da saga borbónica non foi a herdanza de sangue senón unha determinación unilateral de Franco, quen designou a Juan Carlos de Borbón como o seu sucesor a través a Lei de Sucesión para posteriormente ser as cortes daquel Réxime quen aprobase a súa proclamación como Rey. Sendo por iso que a actual monarquía é desde a súa instauración a legataria política da ditadura franquista. 

O establecemento do novo Réxime Monárquico tras corenta anos de franquismo represivo mais alá do tránsito plácido á democracia que se nos estivo a vender, foi ante todo unha planificada función de travestismo político como pon de manifesto a natureza totalitaria do cambio de xefe de Estado, pois que un ditador apoiado no seu absolutismo e tiranía impoña a dedo ao seu sucesor, en termos de representatividade está falto de toda lexitimidade ética e democrática por tratarse dunha basta farsa onde se encubriron verdades e implementáronse falsidades. 

Que se nos conte que coa Transición desapareceu o franquismo do poder ao ser substituído polas forzas democráticas xurdidas tras as primeiras eleccións non pasa de ser un lenda para satisfacción de idiotas, pois a realidade por ser outra difire nos substancial de tal versión , porque o certo foi que en ningún momento existiu baleiro de poder, tendo en conta que os poderes políticos, económicos e militares, que por aquel entón definían e configuraban a natureza do Estado, continuaron en mans dos franquistas e por aquilo de gardar as formas só desapareceu parcialmente e de forma testemuñal a iconografía do antigo réxime e a ostentación da súa hexemonía. 

Pero que a Monarquía sexa herdanza institucional do franquismo non é por casualidade, tendo en conta que a elite monárquica non deixou de conspirar contra a República desde o mesmo instante en que se proclamou , ata o extremo de ser un dos puntais da asonada franquista como o confirma a súa adhesión ao golpe de estado. E por se non fose suficiente , para maior implicación, dicir que o propio Juan de Borbón brindouse de forma reiterada como voluntario do alzamento. 

Con tales lazos de relación resulta obvio que se a Monarquía fixo súa a herdanza política de Franco, tamén resultase legataria da sistémica corrupción do réxime, un factor de dependencia que lonxe de favorecer que a ejemplaridad cívica fose a norma de conduta da xefatura do Estado, propiciou xusto o contrario, é dicir a súa implicación na deterioración da política e do conxunto da nosa arquitectura institucional, ata o extremo que os casos sucedidos nos últimos meses fixeron que á Casa Real acumuláseselle o traballo tentando desmentir ante os medios informativos erros e desacertos atribuídos ao Rey polos seus escándalos e directas conexións con actos de corrupción. 

Feitos que fan considerar mais que nunca a apertura dunha nova etapa que supoña a a substitución do modelo de Monarquía parlamentaria por outra de forma política republicana, pois se o único argumento de defensa para que a Coroa manteña a súa continuidade na nosa sociedade é a súa utilidade a esta, sobrar dicir que a perniciosa repercusión dos seus actos e a súa carencia de toda ética son argumentos sobrados para un cambio inaprazable do modelo de Estado. 

Unha monarquía cuestionada polo seu confuso enriquecemento, os seus escándalos e excesos ten esgotado o seu percorrido, e por iso a súa continuidade resulta contraproducente para a estabilidade do país, tal é así, que o ata agora intocable Rey e a súa familia perderon a auréola de honestidade que tiñan atribuída para converterse no principal obxectivo das críticas dunha cidadanía farta dos seus desmáns e desenfreos. 

Cando ao engano cáeselle o disfrace e a realidade vén delatar que tras a imaxe perfecta e idílica da familia real é a desestruturación quen marca a pauta, resulta patente que a normalidade da monarquía constitucional que representan é un todo ficticio, pois a inestabilidade inferida fai que sexa inútil e non sirva para nada; por canto o problema de imaxe que actualmente arrastra a Coroa derivou nunha crise irreversible que por responsabilidade política esixe sen dilación a súa substitución por outro modelo de Estado 

A 'marcha fúnebre' do PP

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

O PP que agora coa euforia  das primarias énche  a boca de democracia, está abocado á desfeita   dada a súa  imposibilidade para afrontar con éxito  a súa apremada  rexeneración,  pola dificultade que entraña a  negativa  implicación  que manteñen co  pasado os seus pretendentes   renovadores

Despois de utilizar a RTVE como unha ficha  máis do taboleiro político, manipulando o medio  para uso partidista,  agora  cando como consecuencia  do cambio habido no Executivo establécense outras regra de xogo para  pluralizar o funcionamento e control democrático deste medio de titularidade pública “a pesar de instrumentalizalo  ata a saciedade”,agora  o PP lonxe de asumir a nova  disciplina levántase da mesa,  planta a partida  e  declárase   en rebeldía ; desvinculándose para o efecto  do proceso  express impulsado polo Goberno socialista  de renovación do  Consello do ente  á vez de anunciar que esta mesma semana presentarán un recurso de inconstitucionalidade ante o Tribunal Constitucional, por entender que o  decreto lei do novo Goberno, ademais dunha  " cacicada" é unha manobra de " golpismo"  contra o Senado.

Que quen   durante os últimos sete anos exerceu autoritariamente  a función  de  paladín da  manipulación informativa e o control da opinión pública en propio beneficio,  veña a estas alturas  a aducir   falta de transparencia  na determinación democrática dos seus   adversarios políticos  é dunha desvergoña sen precedentes ; máximo, cando está  de sobras  probado  que  durante a súa etapa á fronte  do Executivo  e ostentando  o pleno dominio do ente,  o fluxo  comunicacional  non só foi  tendencioso e nesgado  senón que ademais foi manexado como arma arreboladiza para devaluar a  función política  dos seus opositores sen reparar  en falsidades,  mentiras e mesmo calumnias, é dicir,  un planificado proceso  de desinformación  que  nin nunha soa ocasión  levou  a palabra "verdade" como  sufijo.

Pero a ninguén deben sorprender os ademáns  do grupo conservador,  pois  a efectos reais  aínda cando  alardean  de ser os  artífices  da Transición,   defensores do Estado de Dereito e a Constitución , o certo é que o agora Partido Popular  é herdeiro  familiar, social e ideolóxico do franquismo,  e non só polas súas orixes,  senón tamén  por aceptación implícita do seu testamento,    e tal vínculo de relación  fai que manteñan  arraigadas  condutas afíns con aquel  réxime   como  a censura política ,  o control dos medios de comunicación e aos  profesionais do ramo, coa  maquinada finalidade  de presentar a noticia como eles desexan e  así poder persuadir  á poboación neutralizando todo  discurso que  cuestione  a súa imaxe como partido e os graves excesos  do seu quefacer político.

Resultado de tal vínculo  foi a súa relación  de paternidade  coa  Lei  Mordaza, un novo formato de "censura"  tras cuxa aprobación pasaron a ser delitos  actos que anteriormente se amparaban na liberdade de expresión, todo un referente de  involución  cuxa  recondución non  se resolve  con cinco emendas  senón que precisa dun   cepillado completo vía derrogación, para  partir de cero e desde un enfoque garantista dos dereitos dos cidadáns devolverlle á democracia  o que lle pertence,  sobre a base que  o obxectivo da  lei  sustitutoria  debe salvagardar  os nosos dereitos e  non acoutalos como agora está a suceder coa aplicación do actual  espantallo xurídico  do PP que para maior complexidade  ten  á Administración como xuíz e parte no contexto dun  exercicio de dobre poder político paralelo ao goberno formal

Tal é así,  que ata a aprobación da moción de censura o retroceso da liberdade de expresión  foi de tal calibre, que nunca un Goberno  exercera un control sobre os medios informativos tan extremadamente  prexudicial para a saúde democrática do país, que non só afectou a      os medios públicos como é o caso de TVE, senón tamén a     os de ámbito privado, que afectados  pola precariedade económica e  afogados polas súas propias débedas,  para manter a súa continuidade optaron  polo  peor dos remedios, que non foi outro  que encartarse  ás determinacións  do poder político e financeiro.

 Creándose con iso  unha situación no panorama mediático  de total  supeditación, desde o punto e hora que ata a saída  de Rajoy de Moncloa  a totalidade  dos grandes grupos privados de comunicación  foron marionetas dirixidas  pola xefa de propaganda política do PP, é dicir, pola vicepresidenta Soraya  Sáenz de  Santamaría  quen dirixiu á súa antollo   o control da comunicación destes   mass media de conveniencia  aos que utilizou para un branqueado de imaxe  que  lles permitise manterse no poder, e todo iso alimentado  a través dunha interesada  distribución  da  publicidade institucional ( é dicir da utilización   arbitraria  de diñeiro público),  e sen reparar  para nada que unha democracia sen xornalismo libre é unha democracia de mínimos.

Pero a verdadeira finalidade de tan deseñada  operativa foi converter aos profesionais do gremio en “axentes  publicitarios e propagandistas”, e aos medios de información  en serventes do Goberno para facer uso da  “espiral do silencio” e así   desviar a atención cara a outros temas mentres mantiñan secuestrada   na  trastenda informativa  a  corrupción protagonizada por eles mesmos. utilizando  como centro de estratexia de distracción as dificultades políticas que atravesa Cataluña co Goberno español, por non dicir o  recorrente desatino   de Venezuela ou Irán.

Un circo mediático sen precedentes, que puxo de manifesto as malas artes e a  degradación política do partido que ata agora dirixía as rendas do país  a pesar da súa total perda  de lexitimidade tras gañar  os comicios dopado, financiando as súas campañas con diñeiro negro da corrupción.

 Circunstancia  cuxa gravidade lle impide que poida ostentar representación institucional de tipo algún  en tanto non sexa capaz de acometer  a súa rexeneración   política integral;   un obxectivo de imposible consecución  se o mandato de renovación    vén recaer en quen polas súas malas artes foron  parte implícita  do  desastre,  como resultan ser  os candidatos que en liza aspiran a tomar o mando  do  primeiro partido político de Europa ao  que unha sentenza xudicial adxudicou o  distintivo de organización  criminal.

De ser así, a  expedición do acta  de defunción está servida

Fene en parálise total

Tomar decisións é parte esencial do facer  político, agás no Concello  de Fene,  onde  a dez meses  do  remate da lexislatura, a ineptitude  do goberno municipal deixa de novo sobre a mesa a revisión  do Plan de Urbanismo  que acumula un  atraso de nove anos 

Cando a primeira corporación democrática desembarcou no Concello, Fene xa dispoñía de planeamento xenuíno, un PGOU redactado no transcurso do mandato do último Alcalde do franquismo e que converteu á entidade local fenesa en referente de vangarda urbanística ao ser a primeira institución municipal de toda Galicia inferior a 20.000 habitantes que dispuxo de ordenación territorial.O contido daquel documento primixenio estaba inspirado no desenvolvismo característico do "tardofranquismo" que acompañou os anos finais da ditadura, e por tanto, marcadamente sobredimensionado nas súas expectativas, tal é así, que as súas previsións de crecemento establecían que Fene tería 75.000 habitantes a un fixado horizonte de 1990.

Tan excedida estimación, obrigou a súa adecuación á realidade dos tempos, aínda que o deseño territorial da súa redacción foi aproveitado en gran medida á hora de afrontar a Revisión de 1985, que se centrou maiormente en reducir edificabilidade para rebaixar o seu teito potencial, pero mantendo no substancial o deseño do seu esquema infraestructural. Aínda así, a pesar da ponderación de previsións , a menor escala volveu repetirse un exceso na súa planificación como consecuencia de coincidir a súa entrada en vigor co proceso de reconversión naval cuxo impacto trastornou o contido das súas estimacións abrindo a súa repercusión unha brecha cara ao decrecemento demográfico.

Tendencia de despoboamento que tampouco remediaron as pautas urbanísticas introducidas na revisión urbanística de 2002, manténdose por iso un minguante descenso que situou a poboación do municipio nos actuais 13.110 habitantes, unha significativa caída demográfica que referida aos últimos 30 anos supuxo un decrecemento do 18% de residentes, que maiormente foi consecuencia da deliberada miniaturización das potencialidades do estaleiro, e o anacronismo que representou a infrautilización das instalacións da factoría. Aspecto que vén confirmar que de persistir idéntica dinámica ,é dicir, de manterse a ruptura de toda dialéctica entre o estaleiro e o urbanismo xenuíno a tendencia descendente de poboación manterá a súa propensión á baixa e os prexuízos do impacto territorial faranse mais notorios e mesmo irreversibles.

Fene está obrigado a mutar en garantía da súa sustentabilidade, e como xa se fixo para consumar o Polígono industrial, é condición sine qua non dispoñer anticipadamente dun soporte urbanístico actualizado, que pasa irremediablemente por afrontar sen máis dilación a revisión do PXOM. Un traballo “complexo, pero urxente”, posto que o plan debeu revisarse hai anos, para establecer oportunamente medidas que atenuasen o forte impacto territorial para o municipio e as súas xentes que xerou ademais da endémica problemática no seu principal sector produtivo, o estalido da crise no 2007 e os seus efectos colaterais.

É por iso que o Concello necesita cun urxencia un proxecto para os próximos anos, que o manteña vivo e en crecemento, e que ademais de establecer no seu ámbito espacial un modelo industrial de referencia, garanta a prestación de servizos públicos acorde ás esixencias do século XXI.

Determinacións que en todo caso pasan por tomar o control urbanístico do estaleiro deixando sen efecto por inadecuada a aplicación da vixente ordenación xenérica, especialmente  cando a inexistencia dunha ordenación específica facilita destinar o recinto fabril a actividades alleas ás propias da factoría naval; e iso a pesar da decisión contraria do Pleno Municipal de xaneiro do 2009, que sobre o particular, tomou a determinación vinculante de non autorizar o uso ou destino do solo  industrial ocupado pola planta naval a fins distintos aos estritamente vinculados á actividade industrial de referencia.

Pero se a pesar de a crítica situación os representantes municipais prefiren non facer lectura das causas que ocasionaron a actual “eutanasia urbanística”, renunciando así a afianzar un modelo urbanístico de futuro, entón ademais dun problema de ordenación territorial, coa súa neglixente actitude os causantes da situación están a confirmar non ter proxecto de Concello, evidenciando por tanto, a súa total discapacidade para dirixir a administración municipal en adecuación a parámetros de solvencia.

Obvia conclusión despois de transcorridos 9 anos desde a adxudicación da revisión do Plan Xeral de Ordenación Municipal ( PXOU), ao non cumprir a temporalidade prevista para a súa redacción (32 meses), nin adecuar as súas determinacións ao marco legal de aplicación; tendo en conta que o contido da tramitación en curso perdeu a súa validez como consecuencia da ineptitude dos dous grupos políticos que desde a súa contratación no 2009 transitaron pola Alcaldía PSOE e PP , o que fai que na actualidade háxase de partir de cero, coa negativa repercusión económica de 224.000 euros perdidos e as consecuencias que tal mostra de incapacidade implica para o presente e o futuro de Fene ao non contar cunha ferramenta urbanística que reporte solución aos complexos problemas municipais e de seguridade xurídica a cidadanía.

Unha situación que pola súa gravidade esixe expurga de responsabilidades e dimisións de acompañamento, pois un Concello non pode estar dirixido por un fato de indolentes